Grey

Χαιρετούρες. Μόλις σήμερα παρέλαβα την 7χορδη μου και έχω το εξής θέμα... Η τελευταία μπάσα χορδή δεν έρχεται με τίποτα.Το βαγονάκι έχει τερματίσει και δείχνει ακόμα sharp στο 12ο τάστο. Τι μπορεί να φταίει τώρα σε τούτο;Ισως ένα διαφορετικό νούμερο χορδής(μικρότερο ή μεγαλύτερο,δεν ξέρω) θα έλυνε το θέμα;

Ένα ακουστικό μέρος που έγραψε απλά και μόνο για να συνοδέψει τα φωνητικά του La Brie... Δείτε εδώ τι παίζει ακριβώς... 'Ετσι,γιατί είναι ο John Petrucci.

Δώσε σε αυτόν το δίσκο μια ευκαιρία...Οκ,ίσως δύο. Στο λέει ένας πιστός πλην όμως σχετικά αμήχανος φαν από το Octavarium και μετά(2005).

Έχω την Sterlling JP 60 και μπορώ να πω τα εξής... Με βάση τα χαρακτηριστικά της σου φαίνεται ακριβή.Οικονομικά ξύλα και ηλεκτρικά,ελιππές φινίρισμα,χώρα προέλευσης Ινδονησία κ.α.Αλλά... Η κιθάρα είναι πολύ σωστά φτιαγμένη.Απλά παίζει τέλεια.Και το τονίζω αυτό γιατί τέτοιο playabillity δεν έχω πάρει ούτε από όργανα διπλάσιας και βάλε τιμής. Όσο για τους μαγνήτες...Όχι,δεν είναι καθόλου μάπα.Αξιοπρεπέστατοι και "ακούνε" μια χαρά. Σίγουρα όμως θα βρεις καλύτερες περιπτώσεις στο after market.

O LK έχει δίκιο στους ισχυρισμούς του,όπως και κάθε άλλος που έχει προσπαθήσει κατά το παρελθόν σε παρόμοια περίπτωση να συμπληρώσει τα εξής: 1.Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που δεν γουστάρουν τους "γρήγορους",δεν δηλώνουν απλά αυτό αλλά τους ειρωνεύονται κιόλας. 2.Οι "γρήγοροι" δεν το κάνουν ποτέ για τους "αργούς". 3.Πάλι η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που κοροϊδεύουν τους "γρήγορους" δεν θα μπορέσουν ποτέ να παίξουν σε αυτό το τεχνικό επίπεδο...Κοινώς,ο κομπλεξισμός περισσεύει. 4.Και προς αποφυγή τυχόν παρεξηγήσεων,δεν είναι μόνο οι "γρήγοροι" που δεν μπορούν να παίξουν σαν τον Blackmore...Ούτε οι "αργοί" μπορούν. :)

Tις γουστάρω.Τα πρώτα μου σοβαρά βήματα στην κιθάρα ήταν με Flying V.Καθιστός παρακαλώ... Αν και,όπως λες και εσύ,δύσκολα θα με φανταζόμουν ξανά με δαύτη.

Δεν είναι ανάγκη να απορείς,φίλε οtto##. Mπορείς απλά να ενημερώσεις το φόρουμ ότι υπάρχει προϊόν κατά της μούχλας...Σε vapo μορφή για εύκολη χρήση και άμεσο αποτέλεσμα.

Aγορά σίγουρα με μυαλό...Το οποίο σημαίνει στην ουσία να μην απορρίπτεις(ή το αντίθετο) από πριν μουσικά προϊόντα χωρίς να τους έχεις δώσει μία ευκαιρία τουλάχιστον.Kαι αν δεν υπάρχει η δυνατότητα δοκιμής του ίδιου ακριβώς προϊόντος,σίγουρα κάπου θα βρεθεί μια κόπια του ή κάτι παρόμοιο σε χαρακτηριστικά. Προσωπική εμπειρία από έναν άνθρωπο που έδωσε κάποτε πολλά λεφτά για να αγοράσει ένα signature σρεντοκίθαρο ενός βιρτουόζου(καρδιά) και τελικά κατέληξε να παίζει με low budget Les Paul(μυαλό),η οποία μάλιστα φοράει (άκουσον-άκουσον) 81-85 EMG 's... Πόσοι αλήθεια ξέρουν ότι πρόκειται για εξαιρετικούς μαγνήτες;

Τον αδικείς τον σκουφάτο. Πέραν του ότι είναι μία σχολή από μόνος του(έστω ηχητικά),πάντα γνώριζε για τον εαυτό του πού ακριβώς βρίσκεται σε τεχνικό επίπεδο... Δες εδώ πώς αυτοσαρκάζεται:

Eχει πάει ήδη,φίλτατε Λάκη. Κάποιοι λένε ότι παλιά ήταν καλύτερα,κάποιοι άλλοι σήμερα απλά χρειάζεται να δεις το βίντεο που έπεται του γκάγκναμ στάλεως. Η δική μου άποψη επί του θέματος είναι ότι τέτοια σύγκριση δεν δύναται να υπάρξει από τη στιγμή που τα μουγκανητά της Samantha στο "Touch Me" δεν παίζει να επαναληφθούν...

Βρε συ Νίκο(SF),το δείγμα "καλύτερης pop" που παρέθεσες είναι βιντατζιά του κερατά. :)

Ο Paul δεν ανακάλυψε στα 51 του ότι τα blues είναι τελικά το πληρέστερο και συνάμα κορυφαίο μουσικό είδος.Ούτε οι θεωρητικές του γνώσεις αυξήθηκαν αλλά ούτε και οι τεχνικές του ικανότητες...Απλά άλλαξαν τα γούστα του. Ενώ του Yngwie ας πούμε,όχι. Οποιοσδήποτε μεγάλος κιθαρίστας μπορεί να μιλήσει απολύτως πειστικά για την ανωτερότητα του τάδε ή του δείνα είδους. Δεν είναι ανάγκη να προσπαθούμε να δημιουργούμε στεγανά σχετικά με την πραγματική "κατάταξη" της ροκ κιθάρας,ανάλογα με τα γούστα του καθενός...,Με πρώτο τον εαυτό μου που για αρκετό καιρό είχα μπει σε αυτό το τρυπάκι.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα το παρακάτω: Oι πληκτράδες(και όχι μόνο) θα ακούσουν στο 0:45 και 1:25 ένα φευγάτο και ταξιδιάρικο θεματάκι να παίζει στο βάθος πίσω από το ρεφραίν. Οι κιθαρίστες(και όχι μόνο) θα ακούσουν μια υπέροχη lead κιθάρα να σκάει στο 1:42 και να γίνεται...κάμποσες μέχρι να τελειώσει το δεύτερο ρεφραίν. Μουσικές λεπτομέρειες που μπορούν να απογειώσουν ένα κομμάτι και να σε κάνουν να ψάχνεις το backing track κάθε φορά που το ακούς. Δικά σας παραδείγματα; Υ.Γ.Ενα καλό σετ ακουστικών πάντα βοηθάει προς αυτή την κατεύθυνση.

Πολύ καλός και μπράβο και συνέχισε να μελετάς τον συγκεκριμένο κιθαρίστα γιατί ο τύπος είναι ολότελα ψυχάκιας στο παίξιμο του...Μόνο σε καλό θα σου βγεί.

Το είδα το edit αλλά θαρρώ ότι δεν έγινα αντιληπτός... Όταν γράφω πως "δεν πρόκειται ποτέ να αποδεκτούν" δεν αναφέρομαι απλά σε θέματα γούστου.Δεν θα αποτελέσει τροχοπέδη δηλαδή το you tube στο να αναγνωρίσουν κάτι ως ποιοτικό επειδή έτυχε να το δουν/ακούσουν για πρώτη φορά εκεί. Εννοώ ακριβώς αυτό: Δεν μπορώ να ξέρω τα μουσικά σου ιδεώδη αλλά είμαι σίγουρος ότι κανένα από αυτά δεν στέριωσε μέσω you tube...Aν πάλι έχω λάθος,έχω λάθος.

Πιστεύω πως κανείς δεν έχει πρόβλημα με το you tube,LK...Με την απόλυτη έννοια του όρου που σημαίνει ότι θα προτιμούσε σαφώς να μην υπάρχει.Αλίμονο,μια έξτρα ευκολία είναι. Λέω απλά ότι,σε αντίθεση με τη νέα γενιά,εσύ κι εγώ δεν μπορούμε να ταυτιστούμε με αυτό. Η λίστα αγαπημένων μας δεν είναι πάνω δεξιά...Είναι στα ράφια μας.

Mία σημαντική παράμετρος που νομίζω θα έπρεπε να τεθεί είναι το θέμα της ηλικίας.Και εξηγούμαι... Οι 40+ δεν πρόκειται ποτέ να αποδεκτούν το ο,τιδήποτε έχει πετύχει μέσω του κακού δαίμονα που λέγεται you tube. Είχαν άλλες νόρμες δημιουργίας προτύπων:Να αγοράσουν τον δίσκο/cd,να μαραθούν στο άκουσμα του,να ξεψαχνίσουν τους στίχους,να κυνηγήσουν συναυλίες κ.α. Ήταν πιο πολύ μέσα στο πράγμα,χωρίς αυτό να σημαίνει αυτόματα ότι τους ερχόταν πιο εύκολο...Το αντίθετο μάλιστα,η έννοια "κλικ και φύγαμε" μπήκε πολύ αργότερα στη ζωή τους και όταν έγινε αυτό κάτι τους έλειπε. Eπί του προκείμενου λοιπόν και για να τοποθετηθώ προσωπικά,δεν έχω κανένα πρόβλημα με την κοπελίτσα,Μια χαρά φωνή έχει,προσγειωμένη φαίνεται και όντως μπορεί να κάνει πράγματα... Δεν με αγγίζει όμως,δεν έχω μάθει έτσι και μάλλον ούτε θα μάθω ποτέ.Αν την ήξερα από προηγούμενες δουλειές της και τύχαινε να μου αρέσει το μουσικό είδος που πραγματεύται,τότε πιθανώς να αξιολογούσα διαφορετικά την όλη φάση. Καλό θα ήταν λοιπόν να μην καταλήγουμε σε αφορισμούς όσον αφορά τους "γέροντες haters" παρόμοιων καλλιτεχνικών φαινομένων γιατί ό,τι κι αν ισχυριστούν ό,τι κι αν βγάλουν προς τα έξω,είναι πολύ πιθανόν να συμβαίνει ακριβώς αυτό... Νιώθουν αμηχανία μπροστά σε αυτή τη νέα διαδικασία παραγωγής ειδώλων.

Πάντως το champering,το διαφορετικό μανίκι,οι μαγνήτες και το σπλιτάρισμα τους ή όχι θαρρώ πως αρκούν για να καταστήσουν εμφανώς διακριτά δύο μοντέλα. :) Αυτό πάλι που εγώ δεν καταλαβαίνω είναι τα (αρκετά)παραπάνω λεφτά που κόστιζε πάντα η standard σε σχέση με την trad.

Έχουν περάσει σχεδόν 30 χρόνια και ακόμα δεν έχω βρει κάτι καλύτερο σε hard rock ήχο... Ο Kee Marcello λοιπόν,σε ολόκληρο το "Οut Of This World".Tα ρυθμικά του με αυτό το τρελό γρέζι και τα σόλο του να στάζουν μέλι(θυμαρίσιο). Έπαιζε λέει με έναν Marshall,πειραγμένο από ένα τύπο που λεγόταν Tommy Folkesson. Τρέχα γύρευε...

Να κάτι που δεν γνώριζα και μου φαίνεται κάπως παράδοξο... Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος γι' αυτό;

Για τι κούρδισμα μιλάμε,φίλε ΟΡ; Η κιθάρα σίγουρα δεν θα κινδυνέψει αλλά δεν ξέρω...ίσως με 12άρες σε στάνταρ κούρδισμα να μην μπορεί να παίξει σωστά.Δεν έχω εμπειρία επί του συγκεκριμένου,με 12-56 έπαιζα σε ντο. Θα πάρει η βέργα όσο πρέπει;

Το μόνο πρακτικό αποτέλεσμα της έννοιας "signature μοντέλο" είναι οικονομικό,τουτέστιν ένα (υποθέτω)10-15% επιπλέον στην τιμή λόγω της υπογραφής στο headstock.Kαι αυτό γιατί ο εκάστοτε καλλιτέχνης δεν βάζει το όνομα του σε μια κιθάρα επειδή θέλει απλά να σκορπίσει χαρά στους θαυμαστές/υποψήφιους αγοραστές...Παίρνει λεφτά απ' αυτό,τα οποία από κάπου πρέπει να βγουν.