Έκτορας

Ξεκίνησαν να εμφανίζονται:

Εξαιρετικό review της κιθάρας και η δική σου έχει επίσης εκπληκτικό χρώμα! Όντως, πρέπει να επιστρέψεις στα review. Και τελικά είχα δίκιο... όντως γαμάτη κιθάρα!

Τα πάντα, είχε: εξαιρετικό χρώμα, σωστά φινιρισμένο μπράτσο, σωστούς μαγνήτες, belly cut (όχι απαραίτητο, αλλά εκτιμείται), κορεάτικη (εγγύηση). Σούπερ πακέτο.

Εγώ είχα βάλει στο μάτι και μια γαμάτη Tele στου Θωμά, η οποία ήταν διαθέσιμη πριν λίγες μέρες. Αλλά, όλα καλά, δόξα τω Θεώ, πουλήθηκε και ξέγνοιασα: https://www.thomann.de/gr/schecter_pt_special_pbp.htm ?

Δεν έχω αποφασίσει ακόμα. Είμαι μεταξύ τριών: Είτε τη Special with P90s (δεν τους έχω σε καμία κιθάρα), είτε την Standard ή την ‘61. Αισθητικά μου αρέσει σίγουρα περισσότερο το μικρό pickguard της ‘61 και Special, δεν είμαι σίγουρος αν θα τα βρω με το wrap around bridge της Special, και νομίζω ότι οι μαγνήτες της Standard μου αρέσουν περισσότερο για high gain και της ‘61 περισσότερο για all-around. Επίσης είναι πολύ σημαντικό το μπράτσο, η Standard έχει πιο παχύ, οι άλλες δυο πιο λεπτό. Με αλλά λόγια είμαι πολύ μπερδεμένος και ιδανικά πρέπει να δοκιμάσω πριν αγοράσω. Το οποίο εδώ που είμαι ειναι πρακτικά αδύνατο, μιας και δεν υπάρχει καν πια επίσημος εισαγωγέας. Άρα… ίσως δω κάποια σε κάποιο ταξίδι στην Αθήνα, ή το αφήσω για κανένα ταξίδι στο εξωτερικό. Ουφ…

Ισχύει ότι έκανα αποχή από τα fora, ελληνικά και ξένα, αρκετά χρόνια. Και σαφέστατα,ναι, αυτό βοήθησε. Η επόμενη θα είναι πιθανότατα μια Gibson SG, και θα είναι είτε μέσα στο 2025 ή 2026. We will see…

Μήπως περισσότερο στα μπάσα παρά στις κιθάρες? Δεν έχω δει πολλές, αλλά μπορεί να έχεις και δίκιο.

Πολύ ωραίο παίξιμο και πολύ vintage (με την πιο καλή έννοια το λέω) ήχος της κιθάρας @Nekkon! Εξαιρετική την βρίσκω. Να την χαίρεσαι, μάγκα.

@Nekkon η κιθάρα είναι πανέμορφη! Τα νερά του ξύλου ειναι απίστευτα, άσε που είναι και neck-through, η πιο σπάνια κατασκευή δηλαδή. Τώρα με τον πρωινό καφέ, θα ακούσω και τα clips. Άλλα είναι σίγουρα κουκλάρα.

Τελευταία αγορά κιθάρας: Σεπτέμβρης 2020.

Misery loves company, που λένε…

Ένας φίλος ( ο οποίος δουλεύει σαν σκυλί όλο το τον χρόνο και πολλα χρόνια τώρα), έφαγε ένα 4χιλιαρο για να πάρει τον γιο του να δουν Παναθηναϊκό F4. Λεφτά που έφυγαν μέσα σε δυο μέρες. (Δεν λέω ότι κακώς έκανε -πολύ καλά έκανε και το κατευχαριστήθηκε). Αλλοι πηγαίνουν μπουζούκια, άλλοι Μύκονο, άλλοι ταξίδια, άλλοι σπουδάζουν δυο παιδιά, άλλοι είναι ελεύθεροι κλπ. Άλλοι τα τρώνε σε τσιγάρα ή ποτά / εξόδους. Δεν κάνουμε κοινωνιολογική έρευνα εδώ. Ο καθένας τρώει όσα θέλει, όπου θέλει και μπορεί. Προσωπικά, έχω αποφασίσει, το διαθέσιμο εισόδημα μου την επόμενη 20-ετία, να πάει (πρωτίστως ) σε ταξίδια , και δευτερευόντως σε κάνα-δυο ακριβές κιθάρες. Αντε και κανένα πετάλι, ποτε-ποτε. Δεν βιάζομαι, ούτε μου περισσεύουν πολλά. Οπως έρθουν τα πράγματα.

Ναι αλλά…. η Les Paul είναι de facto ένα signature μοντέλο. Για την ακρίβεια το πρώτο στην ιστορία της βιομηχανίας. Ε…..? ?

Δεν μας φτάνει η οικονομική μας ένδεια σε αυτήν την χώρα, μας χτυπάει και η πνευματική. Φεύγουν άνθρωποι οι οποίοι δυστυχώς είναι αναντικατάστατοι. Καλό ταξίδι κ. Μίμη.

Άσχετο, αλλά εγώ 99% του χρόνου μου, όρθιος παίζω. Ναι στο σπίτι. Προπονούμαι για το Wembley Arena, ξέρω ´γω. Για αυτό και η κάθε κιθάρα έχει το δικο της strap, που ταιριάζει χρωματικά. Μια άλλη διάσταση που δεν έβαλα, είναι αυτή του διαθέσιμου χρόνου. Του χρόνου να τις χαρείς τις κιθάρες που έχεις. Εγώ παίζω, στην καλύτερη περίπτωση, αθροιστικά κάνα 4-ωρο (άντε βαριά 5-ωρο) την εβδομάδα. Σε αυτό τον χρόνο, συνήθως δεν προλαβαίνω να κάνω rotation και των 5 κιθαρών που έχω. Συνηθέστερα παίζω με τις 3, με την Tele μπορεί να παίξω είτε unplugged είτε σε άσχετες στιγμές και με την RGA Iron Label θα παίξω 2-3 φορές τον χρόνο που θα μου έρθει να παίξω καφρο-μεταλιές. Αυτο που θέλω να καταλήξω είναι… τί να τις κάνω τις ΠΟΛΛΕΣ κιθάρες? Τις δικές μου κιθάρες θέλω να τις παίζω, να τις χαίρομαι, όχι να τις έχω για «συλλογή» ή για να τις ποστάρω στα fora. Να ξεκαθαρίσω ότι δεν με αφορά τί κάνει κάποιος άλλος και αν αυτό θέλει να κάνει, με γεια του, με χαρά του. Δεν είναι για εμένα αυτό. Σαν συμπέρασμα. όταν μπορώ να ελέγξω το GAS μου, είναι προτιμότερο να μαζέψω χρήματα για να πάρω ένα πιο ακριβό όργανο. @LK: Δεν θα έπαιρνα την Jessica αλλά την Goldtop ή την November burst του Slash, τις αγόραζα με κλειστά τα μάτια. Εκείνες είναι η αδυναμία μου.

Είναι ωραίο χόμπι, γενικά, όχι μόνο για τα γεράματα.

Να προσθέσω και μια άλλη διάσταση στα πολύ φθηνά όργανα (κάτω των 300 ευρω ας πούμε). Φθηνά είναι ΜΟΝΟ αν δεν μπεις στην διαδικασία να τα αναβαθμίσεις. Αν ξεκινήσεις με ένα σετ μαγνήτες, μια καλύτερη γέφυρα, ίσως κλειδιά κλπ…. ΠΟΛΥ εύκολα έχεις διπλασιάσει το κόστος αγοράς, για ενα όργανο που έχει μηδενική αξία μεταπώλησης. Τα πολύ φθηνά όργανα πολύ εύκολα γίνονται χρηματο-παγίδες. Να το πούμε και αυτό.

Κάποιες σκόρπιες σκέψεις στο θέμα και θα σας πω πού καταλήγω. Όντας καθαρά ερασιτέχνης και μη ηχογραφώντας, δεν χρειάζομαι πολλές κιθάρες. Βεβαίως, χρειάζομαι παραπάνω από 1-2 γιατί η ποικιλία είναι το αλάτι της ζωής. Αντιλαμβάνομαι ότι μουσικός που παίζει live και ηχογραφεί, χρειάζεται ακόμα περισσότερες από εμένα. Για να παίζεις live βέβαια στα κλαμπάκια και τα καταγώγια, δεν χρειάζεσαι και καμία ακριβή κιθάρα. Οι Epiphone και οι Squier είναι παραπάνω από ικανοποιητικές για την δουλειά. Το οποίο με φέρνει στο επόμενο σημείο, οι σημερινές φθηνές κιθάρες (μέχρι 500 ευρώ ας πούμε) είναι πολύ καλά όργανα. Στο επόμενο επίπεδο, μεσαίας κατηγορίας τιμής (έως 1000-κατι ευρώ), βρίσκουμε ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ όργανα, μερικά εκ των οποίων δεν θέλουν αναβάθμιση και μπορούν να μας συντροφέψουν για μια ζωή. Από εκεί και πέρα, ισχύει ο νόμος των diminishing returns που λένε. Δηλαδή πληρώνεις όλο και περισσότερο για πολύ μικρές βελτιώσεις είτε στο playability του οργάνου, είτε στο φινίρισμα, στο βάρος των ξύλων, στην ποιότητα ενδεχομένως του hardware κλπ. Δεν λέω ότι είναι κατι που δεν αξίζει αλλά σίγουρα θα πω ότι δεν είναι κατι απαραίτητο να κάνει κάποιος. Εάν έχει τα χρήματα βεβαίως… γιατί όχι? Για εμένα τώρα: πιστεύω ότι το κυριότερο value for money το παίρνω στην intermediate κατηγορία τιμής. Υπάρχουν ΚΑΠΟΙΑ μοντέλα όπως η Gibson Les Paul, για τα οποία δέχομαι να πληρώσω υπεραξία για να πάρω την κορυφαία ποιότητα κατασκευής και κυρίως το κορυφαίο φινίρισμα και αισθητικό αποτέλεσμα. Υπάρχουν κιθάρες κατασκευής bolt-on neck, χωρίς binding,,χωρίς maple top τις τις οποίες δεν θα δεχόμουν ουδέποτε να πληρώσω τις made in USA τιμές. Μέχρι Mexico δηλαδή, για να δώσω μια ιδέα. Άρα σε μια μικρή συλλογή 5-6 κιθαρών, που είναι ένα νούμερο που με ικανοποιεί, μπορεί να καταλήξω να έσω ένα-δυο πολύ ακριβά όργανα και τα υπόλοιπα να είναι intermediate τιμής, με ένα-δυο low cost fillers, αν μου έρθει. Απολογούμαι για το «σεντόνι».

Συγνώμη, θα το πω, το CAR πατάει κάτω (σαν χρώμα) το Fiesta Red. I’m just saying…

Πωωω ρε φίλε, τί μου θύμισες τώρα! Σαν φοιτητής στο ΠΑ.ΠΕΙ. τιμούσα και το American House και το Collection Barbeque! Στο δεύτερο μάλιστα, υπήρχαν εκείνα τα ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ κρασάτα χοιρινά παϊδάκια...! Κόλαση! Μελαγχόλησα τώρα, έχει χρόνια να με βγάλει ο δρόμος Πειραιά...

Α, γειά σου. Σε κάτι τέτοιο καταλήγω.

Χα, κάνεις μεγάλο λάθος. Πρώτον, δεν είναι όλες βαριές. Το παράπονο αφορά σχεδόν αποκλειστικά τις Les Paul. Επίσης, έρχεσαι να... επιβεβαιώσεις την θεωρία μου. Οι ακριβότερες Custom Shop Gibson παίρνουν όχι μόνο τα ομορφότερα maple caps (λογικό) αλλά και τα ελαφρύτερα ξύλα. Αυτό δεν είναι θεωρία, είναι αποδεδειγμένο με φωτογραφίες από το custom shop. Edit: να στο θέσω ως εξής: πιάσε μια Epiphone SG και μια Gibson SG. Πες μου ποιά είναι ελαφρύτερη.

Αυτό πάντως με το βάρος, ξεκινά και δεν είναι σύμπτωση (με βάση την προσωπική μου εμπειρία). Αντίθετα φαίνεται να είναι ΠΟΛΥ κοινό πρόβλημα / φαινόμενο στις φθηνότερες κιθάρες. Σίγουρα εξαρτάται και από το μοντέλο αλλά... Επίσης δεν πιστεύω στις συμπτώσεις. Φαίνεται να είναι εγγενές πρόβλημα, πιθανότατα σχετιζόμενο με το είδος της ξυλίας (ή την επεξεργασία της) που χρησιμοποιείται στην κατασκευή τους.

Εγώ ζαχαρώνω αυτή : https://www.thomann.de/gr/harley_benton_dc_junior_ltd_pelham_blue.htm Τρομαχτικό VFM. Και χωρίς ηλεκτρικά και hardware να την πουλούσαν, μόνο το φινιρισμένο σώμα, πάλι θα ήταν τρομαχτικό VFM.

Five Guys, αμερικάνικη αλυσίδα και τα έχω φάει Λονδίνο και Βιέννη. Δεν υπάρχει σύγκριση με οτιδήποτε άλλο.