Μπορεί ο τρόπος μου να ήταν άκομψος, αλλά αυτό που θέλω να καυτηριάσω είναι την άκρως υποκριτική συμπεριφορά της καταναλωτικής (και σε επίπεδο προτύπων & "καλλιτεχνών" και πάσης φύσεως διασκεδαστών του 24-ωρου και της πρόσκαιρης φήμης) κοινωνίας μας.
Όσο για το γεγονός ότι βάζεις, έστω και σε συντακτικό επίπεδο, τον Παντελίδη στο ίδιο επίπεδο (πολιτιστικής προσφοράς, αναγνωριστιμότητας ίσως; - δεν ξέρω) με κάποιον / κάποιους από τους θρύλους της rock, δεν θα μπω σε άλλο σχολιασμό. Όσα καταλαβαίνει ο καθένας.
Από την άλλη, ας το δεχτούμε, τί μεγαλύτερο σύμπτωμα πολιτιστικής αποτελμάτωσης από το γεγονός ότι ο Παντελίδης μπορεί και να μας λείψει κιόλας...; Πρόσκαιρα βέβαια, αμφιβάλλω αν το έργο του θα αντέξει στο χρόνο (απορώ με την υπομονή μου, τί κάθομαι και εξηγώ στον κάθε άγνωστο στο internet).
Και για να ολοκληρώσω την εξήγησή μου, ποτέ στην ζωή μου δεν χρησιμοποίησα ούτε το κρίμα, ούτε την λύπηση για συνέπειες πράξεων ανθρώπων που ήταν σε πλήρη γνώση και συναίσθηση εκείνων όταν τις έκαναν. Ούτε στον προσωπικό / οικογενειακό μου περίγυρο. Άρα, ούτε και τώρα.
Κρατώ αυτά τα αισθήματα για ανθρώπους που υποφέρουν από πράγματα που ποτέ δεν μπορούσαν να ελέγξουν (θύματα καταστροφών, πολέμων - ναι, όπως οι Σύριοι - , την γειτόνισσά μου που είναι 38 χρονών, μάνα 2 παιδιών που διαγνώστηκε προχτές με λευχαιμία και ούτω καθεξής). Δεν μου περισσεύει τίποτα άλλο.
Μάλλον δεν είμαι "και γαμώ τα άτομα"...