Έκτορας

Και τελικά, χωρίς να μπορεί κανείς να βρει το γιατί, καταλήξαμε και με 2ο board, με τα απολύτως απαραίτητα: βρώμα, modulation, delay, reverb.

Το By the Sword είναι από τα πολύ λίγα διασωθέντα του 1ου solo album, όπως είπα και πιο πάνω. Είναι το album που με έκανε να χάσω ενδιαφέρον για τη συνέχειά του. Αδίκως, προφανώς.

Να ξεκινήσω λέγοντας ότι με τον ήχο του Slash (και όχι μόνο, προφανώς) μεγάλωσα με έμαθα να λατρεύω τον ήχο (και την εμφάνιση) μιας Les Paul και ο ήχος του της καλής εποχής των G'n'R είναι για εμένα σημαδιακός. Από την διάλυση της μεγάλης μπάντας και μετά, είχα στη συλλογή μου και άκουγα περιστασιακά το It's 5 o'clock somewhere (Slash's Snakepit) και μετά βεβαίως είχα χάσει τα καλλιτεχνικά του ίχνη. Εκείνη η μπάντα που έκανε στο ενδιάμεσο (Velvet Revolver) , δεν μου είπε ποτέ τίποτα ιδιαίτερο, οπότε ούτε είχα σοβαρές προσδοκίες για την solo του καριέρα. Το Slash του 2010 το βρήκα μετριότατο, μια εμπορικότατη προσπάθεια με την συνδρομή διάφορων (και ποικίλης ποιότητας) καλλιτεχνών, με σκοπό να διευρύνει το ακροατήριο / πελατολόγιό του. Μερικά αξιόλογα πράγματα, μερικά νέα και ενδιαφέροντα, μερικά απαράδεκτα. Ως εκ τούτου, ούτε με το επόμενο (Apocalyptic Love ) ασχολήθηκα καθόλου. Μέχρι που προχτές, από ένστικτο και με μια "ας του δώσω μια ακόμα ευκαιρία, για χάρη του παρελθόντος" διάθεση, πήρα το World on Fire. Ομολογώ εντυπωσιάστηκα. Τρομερά δεμένη μπάντα, δουλεμένες συνθέσεις, νέες ιδέες, αρκετό υλικό για να μην κλαίω τα λεφτά μου, και διαολεμένο παίξιμο κιθάρας. Για την ακρίβεια, την κιθάρα που παίζει ο Slash σε αυτό το άλμπουμ, από τεχνική άποψη, ΟΥΔΈΠΟΤΕ σε εποχή G'n'R είχε παίξει κατά τη γνώμη μου. Βασικά σκέφτομαι ότι πρέπει να βρω και το Apocalyptic Love και να το ακούσω. Επίσης εντυπωσιάζομαι από το γεγονός ότι όλα αυτά τα χρόνια, ανάμεσα και σε άλλα πράγματα, ο Saul βρήκε την αποφασιστικότητα να δουλέψει την τεχνική και την σύνθεσή του, τρομερά δύσκολο αν σκεφτείς το πού έφτασε, το περιβάλλον του εκεί που ζει, κλπ. Θα ποστάρω και 2 live κομμάτια, ένα από το World on Fire και ένα από το προηγούμενο, που, ναι, εντάξει, πρέπει να βρω άμεσα. http://www.youtube.com/watch?v=bu_sMqZyOTg Γνώμες, ιδέες, απόψεις, ποστάρετε ελεύθερα.

Σπουδαίο κομμάτι! Ούτε εγώ βαρέθηκα καθόλου (εντάξει, είμαι μαθημένος από... prog-rock / prog-metal καταστάσεις) αλλά είναι το ίδιο το κομμάτι που με κράτησε. Ακούγεται πολύ σαν ο Carlos να πέτυχε τους Camel, που τηλεφώνισαν και του Ian Anderson και είπαν να τζαμάρουν! Ομορφιές!

Το Σάββατο κατάφερα να μιλήσω στο τηλέφωνο με τον Χάρη από τους GMI, το οποίο είναι από μόνο του (για εμένα) ανεκτίμητο. Το γεγονός ότι μπορείς να σηκώσεις το τηλέφωνο ή να στείλεις e-mail και να επικοινωνήσεις με τον ίδιο τον κατασκευαστή είναι κάτι το οποίο δεν μπορείς να το έχεις με έναν απρόσωπο seller / mass-producer. Εξαιρετικά ευγενικός, φιλικός και εξυπηρετικός, συζητάμε για μια γέφυρα για την Strat. Μόλις πέσει το μηνιάτικο, θα πέσει και η παραγγελία. Θα πρέπει βέβαια και να αποφασίσω ανάμεσα σε Brass ή steel tremolo block.... Χμμμ....

Ο neck όχι, μήπως ο bridge είναι και εκείνος... Έλληνα κατασκευαστή...; Nick Silver Django?

Εξαιρετικά ενδιαφέρον! Ένα νέο σύστημα γέφυρας για την Strat μου δεν θα με χάλαγε... Και θα είμαι και Θεσσαλονίκη το Σάββατο... Με γειές!

ή... αγόρασε ένα EQ πεταλάκι να βάλεις μπροστά του και βλέπεις τί γίνεται. Δεν χάνεις (και πολλά) αν το δοκιμάσεις...

Πολύ ωραία φάση! Όσοι είμαστε μακριά, ζηλεύουμε... Have fun, boys (& girls)!

Αλλαγές... Το Hardwire RV-7 αντικαταστάθηκε από το Neunaber Immerse, και στη θέση του tuner & looper μπήκε το Digitech Ricochet. Α, και έχω τη δυνατότητα να πάω ((((((STEREO)))))) από το Mobius => Triple Delay => Immerse. Δεν ακούγεται άσχημα...

Αγνόησε όλα τα υπόλοιοπα και, αν θες, πήγαινε στο 1:20 και πες μου τί εννοεί ο Λιακόπουλος εδώ. Ώπα, για μισό, ο ίδιος ο Dylan είναι...

Ειλικρινά, σε ευχαριστώ για το άρθρο. Το διάβασα και απλά επιβεβαιώνει με λεπτομέρεια και επιχειρήματα τα πράγματα που ο ίδιος ο Dylan έχει παραδεχτεί. "Πλαγίως" βέβαια...

Αλήθεια, τώρα; Post για report στη διαχείριση. Στη χαρίζω γιατί είναι Παρασκευή πρωί και είμαι καλοδιάθετος. Ας επιστρέψουμε στην κανονική ροή του προγράμματος...

Εκεί σταμάτησα να διαβάζω...

Στον πλανήτη που έχει πάρει Nobel Ειρήνης ο Κίσινγκερ, γιατί να μην πάρει ένα και ο Ντύλαν; Εξάλλου, πρέπει να ήταν "πακέτο" της συμφωνίας...

΄Οχι απλώς "δεν το κάνουν πολλοί". Κανένας δεν το κάνει. Και ο βασικότερος λόγος που δεν το κάνει, είναι γιατί δεν κάθεται και κανένας να ψαχτεί για τί θα μπορούσε να κάνει με την κιθάρα του αν επένδυε τον χρόνο και το χρήμα σε τέτοια "μικρά" και ασήμαντα πράγματα, όπως η καλωδίωση, τα ποτενσιόμετρα, οι πυκνωτές... οι μαγνήτες. Συγνώμη, Jeff Beck δεν είμαι, ούτε Gary Moore και ούτε πρόκειται ποτέ να γίνω, αλλά εγώ η Les Paul μου θέλω να κάνει ΑΥΤΌ: https://www.youtube.com/watch?v=EMGyhBQ4MPI Και, με το συμπάθιο, αλλά η δική μου το κάνει. Δεν σημαίνει ότι και οι άλλοι πρέπει να σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο (αλίμονο!), αλλά για ημας που είμαστε αρρωστάκια με τον ήχο της Les Paul... 8)

Έχεις δίκιο ότι "δεν είναι 300κ" από τον κατασκευαστή άμα τα specs είναι για 500 αλλά υπάρχουν άπειρες Gibson Les Paul / SG εκεί έξω με 300-άρια pots. Τώρα το πώς και γιατί για κάποια περίοδο η Gibson τα χρησιμοποιούσε / δεν έβρισκε 500-άρια / ήταν λάθος του προμηθευτή που δεν το πήρε κανένας χαμπάρι / δεν τους έννοιαζε ελάχιστη σημασία έχει. Οι κιθάρες όμως με αυτά κατέληγαν στα χέρια των αγοραστών. Ας υποθέσουμε για χάρη της κουβέντας ότι η Gibson τώρα πια είναι πιο συνεπής και χρησιμοποιεί 500-άρια pots παντού. Η μάρκα των pots παίζει ρόλο στο roll-off και το πόσο απότομη καμπύλη έχουμε είτε στην ένταση είτε στα πρίμα (volume & tone knob, αντίστοιχα). Όπως παίζει (για μια ακόμα φορά), το είδος του wiring. Εμπειρικά πάντα. Όλα αυτά μαζί, κάνουν μεγάλη (κατ'εμέ, τουλάχιστον) διαφορά. Και , ξεφύγαμε από την αρχική κουβέντα για τους μαγνήτες, οι οποίοι έχουν τις δικές τους προδιαγραφές κλπ. Αν αρχίζεις και τα προσθέτεις όλα αυτά, αντιλαμβάνεται κάποιος γιατί κιθάρα από κιθάρα (μπορεί να) διαφέρει. Και δεν μιλάω ούτε καν για ξύλα (μια συζήτηση στην οποία δεν μπαίνω) ή για υλικά στο hardware. Άλλες συζητήσεις...

Η επιλογή στη μάρκα των ηλεκτρικών μερών που χρησιμοποιεί η Gibson είναι, κατ'εμέ, δευτερεύουσα. Το προτεύον είναι ότι από το καλάθι που της φέρνει ο προμηθευτής, όποιος και αν είναι, πιάνει τυχαία χωρίς να μετρά τις αντοχές των μερών (γιατί σαν mass-produce κατασκευαστής δεν έχει τον χρόνο ή / και την δέσμευση στον πελάτη να το κάνει) και βάζει στις κιθάρες της. Συγνώμη, αν δεν μπορεί κάποιος να ακούσει την διαφορά ή και την επίδραση ενός capacitor 300k σε ένα humbucker ή ενός 500κ σε έναν μονοπήνιο ή αν δεν μπορεί να αντιληφθεί το πώς διατηρούνται τα πρίμα στο χαμήλωμα του volume knob humbucker σε '50s wiring ή πώς χάνονται σε μοντέρνο wiring... τότε... τότε... ...τότε είναι ένας πολύ ευτυχισμένος μουσικός που θα γλιτώσει πάρα πολλά λεφτά στη ζωή του! ;D >:D

Αυτό ισχύει, αλλά οι Les Paul Custom γίνονται (πια) στο Custom Shop; Αυτό δεν γνωρίζω αν έχει αλλάξει, παλιά σίγουρα όχι, ήταν κανονικά Gibson USA μοντέλα.

Είμαι ρε Νικ, είμαι. '50s wiring και τίποτα άλλο. Από την άλλη βέβαια, με κάνει να μεγιστοποιώ τους ήχους που παίρνω από τις κιθάρες μου, το οποίο βοηθά να μένουν σε... μονοψήφιο αριθμό. Για την ώρα τουλάχιστον... ;D

"Ήξεις / αφίξεις". Ναι μεν συμφωνώ ότι αλλάζεις για να βάλεις διαφορετικούς, αλλά ο λόγος που θες τους διαφορετικούς είναι ότι είναι (σε πλαίσιο σίγουρα υποκειμενικό και μουσικό) καλύτεροι σε αυτό που κάνουν / σε ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής / στο αυτί σου / σε συνάρτηση με τη μουσική σου / με τον ενισχυτή σου / τις εντάσεις που παίζεις / οτιδήποτε άλλο. Και για όποιον τυγχάνει (ή... όχι) να έχει μεράκι για αυτό που ακούνε τα αυτάκια του, είναι ευχή και κατάρα να μπλέξει με τις αλλαγές (ή, ναι, γιατί όχι, αναβαθμίσεις) μαγνητών. Για να απαντήσω την ερώτηση του Omnio, η Gibson βάζει μαγνήτες γενικότερης all-around hard-rock / metal-άδικης χρήσης, στα medium-priced μοντέλα της, οι οποίοι είναι με πλήρη γνώση της jack of all trades & master of none. Και οι οποίοι βεβαίως είναι μίλια μακριά απο τους μαγνήτες που είχαν οι Les Paul που έγραψαν πραγματικά μουσική ιστορία και που μας έκαναν να πιάσουμε την κιθάρα. Και δεν σταματά εκεί, έχει αλλάξει και το wiring (ναι, και αυτό παίζει τεράστια σημασία στους ήχους που μπορείς να πάρεις από την κιθάρα ) και, όχι, δεν μετρά τα specs των pots που χρησιμοποιεί ένα-ένα (πιάνει από το... πανέρι, όπως μπορεί να δει κάποιος στα factory tour videos που κυκλοφορούν) με αποτέλεσμα ο ήχος της κιθάρας που βγαίνει από το εργοστάσιο να είναι ένα μίγμα συνειδητής επιλογής και τύχης. Για αυτό και ακούς διάφορα (όπως σε αυτό το νήμα) για το τί έχει η Les Paul καθενός. Sad but true. Για να ξεκαθαρίσω, τα πράγματα αλλάζουν προς το καλύτερο / πιο μελετημένο / πιο vintage correct, μόνο στα μοντέλα που βγαίνουν από το Custom Shop, τα οποία είναι και τα μοναδικά που η Gibson θεωρεί premium. Και, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, οι LP Custom (δεν γνωρίζω αν αυτό άλλαξε τα τελευταία χρόνια) ΔΕΝ ήταν Custom Shop μοντέλα. Τώρα, το τί αξίζει και τί δεν αξίζει κάποιος να κάνει στην κιθάρα του είναι θέμα εντελώς υποκειμενικό. Και όπως ειπώθηκε και στην πρώτη πρόταση της πρώτης απάντησης του νήματος, περί ορέξεως... κολοκυθόπιτα.

blues covers? Εντάξει, λογικό. τί νέο να έχουν να πουν;

Ακούγονται ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΙ και οι 2, αν και, ναι, και εγώ με πένα παίζω. Αλλά πάλι, ακούστηκε η ποιότητα στον ήχο και η απόκρισή τους. Και πάω στοίχημα ότι με overdrive καλαηδάνε. Το παίξιμο, δεν το συζητώ, είσαι μάστορας... Αν ανεβάσεις και ένα clip με λίγη βρώμα, θα το εκτιμούσαμε! >:D

Δεν κατάφερα να ολοκληρώσω ούτε καν την ακρόαση του 3-λεπτου κομματιού. Απορώ πώς και καταφέρνουν κάθε κυκλοφορία τους να είναι πιο ανέμπνευστη και αδιάφορη από την προηγούμενη. Πραγματικά αξιοθαύμαστο μόνο του σαν γεγονός. Δεν πέρασα άσχημα με το Death Magnetic και αν είχαν βάλει λίγοτερα κομμάτια στο δίσκο, με λίγότερη από την μισή τους διαρκεια, θα είχαμε περάσει όλοι καλύτερα. Αλλά με αυτό εδώ, δεν πρόκειται να ασχοληθώ. Θα ρωτούσα, ρητορικά, γιατί δεν το λήγουν το ματσάκι, αποδίδοντας τον ελάχιστο σεβασμό στο έργο τους και στα εκατομμύρια των οπαδών τους, αλλά είναι προφανές γιατί. Αυτό είναι το θέμα με τα φράγκα: δεν είναι ποτέ αρκετά.