Έκτορας

Πολύ σωστά και αυτά, σίγουρα. Ακόμα και την πένα με την μυτερή άκρη έχω και όντως βοηθά, όπως και το επιθετικό παίξιμο. Για την ακρίβεια, από τότε που ξεκίνησα να πειραματίζομαι με το είδος, ανακάλυψα ότι βοηθά πάρα πολύ στο να αναπτύξεις καλό δεξί χέρι, παίζοντας με ακρίβεια, γρήγορα και "σφιχτά". Ένα πράγμα σαν να παίζεις Metallica, σαν να λέμε (σοβαρά μιλάω!). Θα καταλήξει να με βοηθήσει και στο metal παίξιμο! ;D

Ωραίες απαντήσεις και ιδέες μάγκες. Θα προσθέσω και λίγο slapback για να δω αν κάνει διαφορά. Για τον κομπρέσσορα τελικά δεν είχαμε ομοφωνία, δεν τον χρησιμοποιείτε όλοι. Σωκράτη, μόνο σπίτι παίζω για την πλάκα μου, άρα ο ενισχυτής είναι υπεραρκετός. Το δικό του reverb βέβαια δεν είναι spring, γι'αυτό και έρχεται από το RV-7, το οποίο στα δικά μου αυτιά είναι αρκετά ρεαλιστικό. Α, και βερμούδες έχουμε, αν και όχι... κλαρωτές. Καλά για σανίδα στο σαλόνι Φούζιε, δεν το συζητάμε, μόνο... βρεγμένη από τη σύζυγο παίζει, γιατί δεν ταιριάζει στη διακόσμηση. ;D

Όσοι είσαστε πιστοί του είδους (με προτεραιότητα στο Surf) και παίζετε / πειραματίζεστε με αυτό, ποιά η "συνταγή" σας, όσον αφορά τον ήχο; Φαντάζομαι ένας ενισχυτής με headroom και ένα καλό spring reverb είναι εκ των ουκ άνευ, αλλά πέρα από αυτά; Ποιά κιθάρα & άλλα πετάλια χρησιμοποιείτε; Τα δικά μου είναι: Strat-οειδές, με τον bridge pickup επιλεγμένο Λίγη βρώμα (περισσότερο σαν boost βασικά) από το Timmy Tremolo (που παίρνω από το Mobius) μπόλικο Spring 'verb (Hardwire RV-7) και ενισχυτής Vox Night Train 15 watt Αναρωτιέμαι κατά πόσο ένα καλό compressor θα βοηθούσε επίσης, για το γρήγορο pick attack. Σκέψεις; Εσείς τί χρησιμοποιείτε;

Όπως έλεγε κάποτε και ένας Κρητίκαρος παππούς, "απ'όσα ακούς να πιστεύεις τα μισά και από όσα σου λένε, τίποτα". Το τί διαβάζεις στο internet για τις Gibson είναι ένα μάτσο υπερβολές. Πήγαινε στον τοπικό σου αντιπρόσωπο και παίξε όσες μπορείς και δες μόνος σου. Εγώ τις κακο-κατασκευασμένες Gibson τις θεωρώ σαν το τέρας του Λόχνες ένα πράγμα: πολλοί λένε ότι το είδαν και κανένας δεν μπορεί να αποδείξει ότι υπάρχει. Αν τέλος πάντων ακόμα έχεις αμφιβολίες, αγόρασε από μαγαζί του εξωτερικού που έχει πολιτική επιστροφής no questions asked. Τί έχεις να χάσεις;

speak for yourself, ρε! :P ;D ;D ;D

Στη θεωρία και χωρίς να είχα την ευκαιρία να παίξω μια, η συγκεκριμένη κιθάρα μου φαίνεται the best of both worlds. Χωρίς να έχει το μεγάλο μέγεθος της ES, έχει μερικές από τις ιδιότητές της, τα back-routed access για τα ηλεκτρικά, και την αμεσότητα της Les Paul. Η ακαδημαϊκή ερώτηση είναι πόσο διαφορετική, τελικά, είναι από την δική μου Les Paul που είναι chambered. Από την στιγμή που σταμάτησε η Gibson να προσφέρει chambered τις Les Paul, η Midtown φαίνεται σαν ένα πολύ "λογικό" μοντέλο να προσφέρει. Όπως προειπώθηκε, κρίμα που δεν βγαίνει σε περισσότερα χρώματα.

Ωραίος, ακριβώς αυτό!

Με έκανες Κυπραίο και... δεν είμαι! ;D Παναγιώτης. Άσε που το Έκτορας είναι πιο... εξότικ... ;D

Χα! Γυρίζω και στις μπουτίκ, γυρίζω και στα... λαϊκά μαγαζιά. Τα περισσότερα πετάλια μου (αν υπολογίσεις και το 2ο board) είναι TC Electronic & Digitech/Hardwire. Αλλά, ναι, στα βρωμο-πέταλα, κάτι έχουν οι μπουτίκ που δεν βρίσκεται εύκολα αλλού.

Εδώ να ακούσετε:

Μεγαλώσαμε, σε μέγεθος: Αποφάσισα ότι στο main board θα έχω όσες περισσότερες επιλογές διαθέσιμες. Δεν πάει που δεν πάει πουθενά, οπότε γιατί όχι... Προστέθηκαν το Rockett Animal (εξαιρετικό), Carbon Copy Delay (κλασικός ήχος που τα presets του Triple Delay δεν καλύπτουν επαρκώς), το Timmy (χρησιμοποιείται είτε με την Strat, για low-gain overdrive ήχους ή σαν booster με όλα τα άλλα), το Hardwire RV-7 για spring 'verb ήχους (γιατί το Immerse σε αυτόν τον τομέα... δεν...) και βολέψαμε το Ricochet στην 1η σειρά για ευκολία πρόσβασης. Α, ήρθε και το George Dennis wah. Πάρα πολύ ωραίο, throaty που λένε, για τις ροκιές μου εξαιρετικό. Επίσης με το Immerse στο τέλος μπορώ να καταλήγω stereo όποτε επιθυμώ (ναι, ωραία φάση). Η πρώτη σειρά είναι καρφί στην είσοδο του ενισχυτή (Vox Night Train 15 watt) και η 2η σειρά είναι στο loop του, οπότε μπορώ να "τρέχω" το preamp του ενισχυτή λίγο πιο boosted. Good times.

Χωρίς να θέλω να εκτροχιάσω το θέμα, γιατί για αυτό το παλικάρι και την μουσική του μιλάμε και τίποτα άλλο, θα προσθέσω το εξής. Υπάρχουν 2 άλλοι συγκεκριμένοι μουσικοί (τραγουδιστές και κιθαρίστες), λευκοί, ομορφόπαιδα (σχετικά) και πλουσιόπαιδα (όχι άσχετο), που παίζουν τα bloooz, με τα οποία πολύς κόσμος τα τελευταία χρόνια έχει πάθει πλάκα και διαβάζω τρομαχτικά σχόλια για αυτούς, δεξιά και αριστερά, σε όλα τα fora (εδώ και στου εξωτερικού) και όλος ο κόσμος τους εκθειάζει γενικώς. Για κάποιο περίεργο λόγο και στις 2 περιπτώσεις, όσες φορές (και είναι αρκετές) προσπάθησα να ακούσω τη μουσική τους, είτε σε προσωπικές συνθέσεις, είτε σε διασκευές άλλων, μετά από λίγη ώρα, πάντα όμως, εγκαταλείπω την προσπάθεια απογοητευμένος. Τα βασικά προβλήματα που έχω με την μουσική τους είναι το γεγονός ότι μου φαίνονται τρομαχτικά "στημένοι" σε αυτό που κάνουν. Σαν να παπαγαλίζουν την δουλειά άλλων, την οποία μελέτησαν βεβαίως, αλλά την οποία δεν μπορούν να την "νιώσουν", να την κάνουν δική τους και, σαν αποτέλεσμα, να μου φαίνονται ελάχιστα (έως καθόλου) αυθεντικοί σε αυτό που κάνουν. Και επειδή θα ρωτήσει κάποιος, και καλά ρε Έκτορα, ποιόν τελικά εσύ θεωρείς αυθεντικό σε ένα είδος μουσικής που τέλος πάντων, όλα έχουν ειπωθεί (απλά όχι από όλους), οι απαντήσεις μου, εν έτει 2017, είναι δύο / τρία άτομα: το παλικάρι αυτό εδώ, ο David Grissom και ο Derek Trucks. Υπάρχουν και άλλοι βεβαίως, αλλά μιλάω για ανθρώπους που μου έχουν κάνει μεγάλη αίσθηση και πραγματικά ξεχωρίζουν με τη δουλειά τους. Αυτό είναι που συμβαίνει με την αυθεντικότητα. Δύσκολο να την περιγράψεις, απλά όταν τη δεις, την αναγνωρίζεις. Ναι, ο τύπος "νιώθει". Κατανοεί και βουτάει βαθιά σε αυτό που κάνει. Και θα φέρει στην επιφάνεια (και άλλα) διαμάντια.

Κουκλίτσα βγήκε, μια χαρά. Και ακούγεται σαν Strat, ποιός να το 'λεγε. Έτσι κι αλλιώς, μετά το 2ο-3ο σφηνάκι, ούτε να παίξεις μπορείς, ούτε σε νοιάζει πώς ακούγεται, ούτε πόσα έδωσες θυμάσαι...

Τρελό GAS για μια από αυτές εδώ:

Βγήκε εκπληκτικά όμορφη, και το λέω σαν όχι fan του συγκεκριμένου χρώματος. Κουκλάρα! Και το matching headstock της πάει τρελά, και τα νερά του maple στο μανίκι είναι απερίγραπτα όμορφα και μην αλλάξεις ούτε hardware (χρυσό; μπλιάχ... ), ούτε pickguard να μοιάζει σαν τόσες και τόσες άλλες. Είναι τέλεια όπως είναι και οι συνδυασμοί είναι που την κάνουν πολύ ξεχωριστή και "δική" σου. Σοβαρά μιλάω, την έκανες text-book example στο πώς και γιατί να κάνει κάποιος refinish στην κιθάρα του και να την απογειώσει, χωρίς υπερβολές, χωρίς relico-μαλακίες, χωρίς να θυμίζει την κιθάρα κάποιου άλλου. Άψογο βάψιμο από τον κ. Φάνη. Πολλά συγχαρητήρια!

Μμμμμ, αυτή είναι μια κούκλα που δεν βλέπεις συχνά. Και ακούγεται... αιθέρια! ;D

Εγώ πάντως όταν αγόρασα Strat για να πειραματιστώ, κατέληξα ότι μου αρέσει... η ησυχία. Και της άλλαξα τους μαγνήτες σε noiseless. "Απ'εκεί και πέρα" που έλεγε ένας πολιτικός, τα βρίσκω αυτά τα όργανα θεμελιωδώς διαφορετικά, σε βαθμό που παίζω διαφορετικά σε καθένα. Έχουν και οι δύο τη θέση τους στο οπλοστάσιο, αλλά διλήμματα ή κρίσεις ταυτότητας δεν έχω. Σαν μια καλή Les Paul με ένα καλό σετ PAF-style μαγνήτες και '50s wiring, δεν έχει... Για εμένα, δηλαδή.

Ελπίζω να πήρες (επιτέλους) και μια Les Paul για να στρογγυλέψει όμορφα η συλλογή σου... Με γεία, ό,τι κι αν είναι!

Εντάξει, χορδές ούτε εγώ σπάω (ναι, τις αλλάζω κάθε δίμηνο και παίζω με 11-άρες) και βεβαίως, δεν έχω το θέμα ποιά από τις... 15 κεφαλές να διαλέξω ή ποιά από τις 32 κιθάρες (α, ρε Αμερικανάκια... ::) ) . Τα υπόλοιπα... είναι βγαλμένα από τη ζωή (του κιθαρίστα). ;D

1. Αν ο καλύτερος μαγνήτης που δοκίμασες για metal είναι ο Burstbucker Pro, θα είμαι ευγενικός ( ;D ) και θα υποθέσω ότι κάτι είχαν οι υπόλοιποι που δοκίμασες. Εγώ τους έβγαλα και τους πούλησα και δεν ξανακοίταξα πίσω... 2. Τα tone pots των κιθαρών ΔΕΝ (πρέπει να...) είναι on-off switches. Ρίξε ελάχιστα χρήματα και αναβάθμισε τα ηλεκτρονικά της κιθάρας σου για να τα κάνεις λειτουργίσιμα και χρήσιμα. Θα δώσεις ΠΟΛΎ περισσότερα για μαγνήτες και ακόμα και από τους καινούριους, δεν θα πάρεις το μαξιμουμ, γιατί τα ηλεκτρονικά σου δεν θα σου δίνουν το βέλτιστο. Ξεκίνα από εκεί και μετά συνεχίζεις σε μαγνήτες, αν όντως χρειάζεσαι. 3. Επιμένεις πολύ στα ξύλα της κιθάρας, όταν ξεκάθαρα μιλάς για ένα κάρο gain και αναφέρεσαι σε κιθάρες που έχουν τόοοσες κατασκευαστικές διαφορές και κακώς επικεντρώνεσαι στα ξύλα. Μην πλατιάσουμε άλλο στο θέμα, δεν είναι Παρασκευή ακόμα... Για να συνοψίσω: αναβάθμισε τα ηλεκτρονικά της κιθάρας σου και ξανα-μιλάμε για μαγνήτες.

Αν νομίζετε ότι δεν έχουν κάνει ποτέ κακή κριτική, τότε.... έχετε χάσει επεισόδια. Πολλές φορές μιλάνε για πράγματα που "ίσως ταιριάζουν σε άλλους αλλά εμάς δε μας λέει κάτι" αλλά η επιτομή του χαβαλέ ήταν τότε που δοκίμασαν ένα νέο προϊόν της Mesa Boogie (κάποιο cab simulator? δεν θυμάμαι ακριβώς), είπαν ξεκάθαρα ότι δεν κάνει αυτό που λέει, η Mesa Boogie διαμαρτυρήθηκε (!) και τους επέβαλε να ξανακάνουν review το προϊόν και αυτή τη φορά με αντιπρόσωπό της στο πλατό! Και θέλει πολλααααά κιλά άντερα να είσαι εισαγωγέας / αντιπρόσωπος τέτοιου μεγέθους εταιρείας και να βγεις φόρα-παρτίδα και να γελάς (κυριολεκτικά) με νέο προϊόν της... Η "ποντικομαμή" και ο Monkey-Lord έχουν το κανάλι με τους περισσότερους subscribers στο youtube, τουλάχιστον στον συγκεκριμένο χώρο. Αυτοί οι 2 χαβαλέδες / ημι-επαγγελματίες, πιστέψτε το ή όχι, είναι αντικειμενικά pioneers του χώρου. Και όπως είπε ο Όττο, έχουν διατηρήσει πολύ έντονο το στοιχείο της παιδικότητας και του αυθορμητισμού. Τον δικό μου σεβασμό για όλα αυτά τον έχουν.

Το δικό μου παράπονο είναι ότι το review ήταν άνισα κατανεμημένο, γιατί περισσότερο έμοιαζαν να κατανοούν το Black Magic και (αναλογικά) πέρασαν περισσότερο χρόνο σε αυτό και λιγότερο στο Splash, στο οποίο δεν άφησαν ήσυχα τα controls για 2 δευτερόλεπτα (το κέρατό μου!) και έδειξαν πολύ λιγότερα settings. Άσε που δεν είχαν ιδέα τί κάνει ένα απλό 3-way switch. Πάααλι καλά που γύρισαν στον πιο καθαρό ενισχυτή για να το παρουσιάσουν. Τους συμπαθώ και τους βλέπω γιατί έχουν τον χαβαλέ τους, αλλά καμιά φορά, τα reviews τους είναι για... facepalm. Όπως τώρα... Κρίμα, φαίνεται (στα μάτια μου) σαν χαμένη ευκαιρία. Είναι πράγματι εξαιρετικά τα πετάλια του Χρήστου και πάντα ενδιαφέροντα.

Δηλαδή... "λυχνίας σβησθείσης, πάσα κιθάρα ομοία "...; ;D

Και οι τιμές τους μάγκες, είναι εκπληκτικές, ακόμα και για εμάς τα φτωχαδάκια τους Ευρωπαίους. Δεν γίνεται με ένα χιλιάρικο ( plus άλλα 200 για θήκη και μεταφορικά) να σου φτιάχνουν τέτοια κιθάρα και σε τόσα πολλά βασικά μοντέλα...! Εντάξει, δεν μιλάω για τα τρελά ξύλα και τρελά tops, αλλά έστω και με τα βασικά χαρακτηριστικά, η τιμή είναι εξωπραγματικά καλή για custom-made κιθάρα. Δείτε και τα βιντεάκια στο youtube, όχι για τον ήχο, αλλά για την ποιότητα κατασκευής, το σετάρισμα και το φινίρισμα. Υγρά όνειρα εαρινής νυκτός...

Με λιγώνει... ;D