Πνοή και Νύξη

Κιθαρακλα

Παιδια, πανω απο 2mm σήκωμα είναι υπερβολη. Οκ το τρεμολο πρεπει να ειναι παράλληλο με το σώμα. Η απόσταση αν ειναι 1,5-2mm είναι οκ. Αν είναι περισσότερο πρέπει να κατέβει. Εφ' όσον είσαι οκ απο κούρδισμα και δεν έχεις τερματίσει τα saddles χαμηλά, μην την πειράζεις. Οι pivot screws στις PRS έχουν εγκοπή όπου "κουμπώνει" το knife edge των τρυπών του τρέμολο, κι αν πρεπει να ρυθμιστούν, αυτό γινεται με περισσή ακρίβεια στο που κάθονται οι εγκοπές.

Και η κορυφαία μπαρούφα που μ' αρέζει όμως

Εδώ ένα solo που είναι και γέφυρα. 1:33 Κι εδώ ορχηστρική 2:11

Εδώ το λινκ με όλες τας λεπτομέρειας.

Σήμερα είχε session express, με @alderbody. Έφερε μια σακούλα γεμάτη τσίπς για να δοκιμάσουμε να αλλάξουμε λίγο το μονάκριβο και μοναδικό μου OMG (OCD).

Και πάνω που σκεφτόμουν ότι δυο απο τις αγαπημένες μου μπάντες δεν έχουν γέφυρες στα κομμάτια τους. Η άλλη είναι οι dire straits.

Νομίζω παντως ότι η γέφυρα συνήθως αποτελεί ένα μέρος του κομματιού το οποίο φεύγει εντελώς από τον "τόνο" ή και τον ρυθμό του. Η γεφυρα προαπαιτεί δομημένο κομμάτι όπως αυτό εχει καθιερωθεί στην ποπ μουσική και όχι πολύπλοκες συνθέσεις, γι' αυτό και συνήθως συναντώνται οκτάμετρες γέφυρες και σε αυτές εστιάζω. Πχ. το bohemian rhapsody δεν μπορείς να πεις ότι έχει γέφυρα. Σε κάποιες περιπτώσεις η γέφυρα ταυτίζεται με το σόλο ενώ σε άλλες είναι καθαρά ορχηστρικές. Μικρότερα μέρη διαφοροποιημενα, όπως αυτά του παραδειγματος των Sabbath πχ, που οδηγούν στο επόμενο, είναι απλα transitions. Άλλο ένα διάσημο bridge, στο 1.54

Kι εδώ ένας που το φωνάζει κι όλας Στο 2:00

Στην περίπτωση του Τσίμη, όλος μια γεφυρα είναι. Άλλος ένας μαστορας της γέφυρας. Στο 2.06

Ανοίγω ανάλαφρο καλοκαιρινό θεματάκι για να ακούσουμε λιγη μουσική. Λοιπόν περί "γέφυρας" ο λόγος και ποιοι την κατέχουν την τέχνη. Καταθέστε αγαπημένα κομμάτια με γέφυρες. Κάνω την αρχή με Bryan Adams και Tom Petty

Δεν ξέρω τι έκανε ο Cray αλλά εχω πρόβλημα: δεν βρίσκω vid με άλλα χρώματα strat. Ισως ένα-δυο με sunburst. Για την ιστορία, έμπαινες σε ένα σύνηθες, mainstream μπαρ στη Θεσσαλονίκη των 90s και θα άκουγες Robert Cray. Σήμερα, Bonamassa, μόνο κατι κολλημένοι ηχολαγνοι σαν κι εμάς ακούνε. Ο κύκλος έχει στενέψει δυστυχώς. Το δάσος κάηκε κι εμεις ασχολούμαστε με το "ποιο δέντρο έμεινε πιο όρθιο".

Ένα χρώμα δεν είχε; Το inca silver, το οποίο αλλάζει απόχρωση ανάλογα το φωτισμό που θα φωτογραφηθεί και το οποίο, όπως όλα τα μεταλλικά, δύσκολα αντιλαμβάνεσαι την ομορφια του αν δεν το δεις από κοντά. (Είπε ο άνθρωπος που του αρέσει πλέον μέχρι και το ...antigua burst)

Mα πώς να σου αρέσει ο Steve Vai αν δεν τον καταλάβεις; Γλώσσα ειναι η μουσική η οποία εγείρει συναισθήματα, εντελώς συνυφασμενα με την ιδιοσυγκρασία και τις συγκυρίες τιυ καθενός. Τι πάει να πει δεν μ αρέσει ο Βάι; Κάπως έτσι δεν γεννώνται δογματισμοί και οι δεμαρεσουνισμοί;Είναι προβοκατόρικο, εκτός αν γνωριζόμαστε μεταξυ μας. Peace, love και πετάξτε τους δίσκους του Santana

Απ ό,τι κατάλαβα ο dimsonic αναφέρει κιθαρίστες που δεν του αρέσουν. Ε με αυτή τη λογική εμένα δεν μου αρέσουν ΟΛΟΙ, δηλ. χιλιάδες δισκογραφημενοι κιθαρίστες, εκτός από αυτούς που ακούω. Από τους οποίους οι δέκα-δεκαπέντε ειναι αγαπημένοι και καμιά κατοστάδα που ΚΑΙ μου αρέσουν ΚΑΙ ακούω ή έχω ακούσει. Επίσης υπάρχουν είδη για τα οποία τρέφω εμπάθεια και ειναι εντελώς άδικο να αναφερω ονόματα γιατί απλά ΔΕΝ ακούω. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου λατρεύω κιθαρίστες απο είδη που δεν ακούω (παράδειγμα Nuno Bettencourt). Γενικώς παράξενες εποχές για να γεννάμε κι άλλα πάθη μεταξυ μας. Αλλά τι να κάνουμε, Deep Purple suck big time.

Έχομε κσανακάνει τέτοιο πόουστ παλιότερα. Βάλτε άλλο, alder vs ash ασούμε ή "γιατί μια κιθάρα να κοστίζει χίλιαπενηντακόσια ευρώ ενώ τα υλικά της κοστιζουν 100 ξερωγώ αφού".

Ο δευτερος είπαμε είναι ο καλύτερός τους. Ο πρώτος είναι ο δεύτερος. Και ο τρίτος τρίτος

Ναι στη δεύτερη ηχογράφηση έφερα τον ήχο, κυρίως της Harley Benton σε πιο αρεστό επιπεδο, ό,τι θα έκανε δηλ. ο οποιοσδήποτε καρφώνοντας μια κιθάρα σε έναν ενισχυτή. Στην πρώτη ηχογράφηση οι ρυθμίσεις ήταν σχετικά ουδέτερες χωρίς πολύ ψάξιμο, μια universal ρύθμιση που έχω για να τεστάρω όλες τις κιθάρες. Στη δεύτερη άλλαξα και EQ και gain settings, περίπου σαν να έπρεπε πχ να χρησιμοποιήσω και τις δυο κιθάρες σε ένα live.

Η λογική είναι ότι είναι άλλο ένα τάστο όπως ακριβώς τα υπολοιπα και η αίσθηση που σου δίνει θα είναι ακριβώς αυτή που θα σου έδινε ένα καποτάστο σε οποιοδήποτε τάστο. Αυτό ήταν και το αβαντάζ των zero frets, το χαμηλό action στη μεριά του nut. Για πρακτικούς λόγους (και από common misconception) οι περισσότεροι προτιμούν ψηλοτερο zero fret. Μια καλή τακτική ειναι, αφού περασεις τάστα και κάνεις fret level & dress, να εγκαταστήσεις τελευταίο το zero fret αφήνοντάς το αλιμάριστο.

Τελικά οι περισσότεροι προτίμησαν την 1 αλλά ψήφισαν τη 2. Guitarist moves in mysterious ways... Να πω ότι η 1 ήταν η Harley Benton Τele custom/κάτι, μία που πάει να αναπαραστήσει την rosewood tele του George Harisson. Αlnico (Roswell brand) μαγνήτες, κάτι σαν rosewood ταστιερα, "χάρτινη" wilkinson bridge με brass saddles. H 2 ήταν η Mex Std Tele με modern παχιά 6-saddle bridge, full maple μανίκι, κεραμικούς tele μαγνήτες. Παίζοντας στον ίδιο χώρο με τις δύο (υπ' όψιν η HB ηχογραφήθηκε αμέσως μετά από σερβις ενώ η mex ασερβίριστη-φορούσε μάλιστα τις αθλιες Harley Benton χορδές) η Mex ήταν εμφανώς πιο ευχάριστη, με πιο "μουσικό ήχο", πιο εδραιωμένη συχνοτική παρουσία, punchy, νευρική, αρκετά compressed και με μεγαλύτερη υπόσταση. Καρφώνοντας την ΗΒ μετά από την Μex, ήταν απλά εξαφανισμένη. Στενό εύρος, shrill, μικρή, αφόρητη. Έπρεπε να αλλάξει άρδην ο ενισχυτής για να βγει κάτι έστω χρήσιμο, ειδικά στον bridge. Οι alnico ήταν ίσως οι χειρότεροι που έχω ακουσει, τους έλειπαν μπασοχαμηλομεσαίες αλλά είχαν έντονη παρουσία στις υψηλές. Πιο πολύ αρμονικό περιεχόμενο από τους ceramic της τελε, αλλά δυστυχώς άσχημα κατανεμημενο, σε βαθμό να θολώνουν οι συγχορδίες, πισω απο ένα υποβόσκον white noise, εν αντιθεσει με της Mex όπου οι συγχορδίες "αναλύονταν" εύκολα με ακρόαση νότα προς νότα. Επιφυλάσσομαι γιατί ίσως όλο αυτο να μην περασε στην ηχογράφηση (sm58 κολλημενο στη γρίλλια), όμως στον χώρο η διαφορά ήταν τεράστια. Σκέφτομαι επίσης πόση δυσκολία θα συναντουσα για να ακουστώ αξιοπρεπώς αν έπαιρνα την HB σε πρόβα με φουλ μπάντα. Αφήνω ένα ενδεχόμενο να έτυχε, καθώς οι Alnico Roswell έδειξαν γύρω στα 5,5KΩ ενώ στα specs στο site τους, το ενδεικνυόμενο DCR τους δίνει 6,6Κ. Για την ιστορία, οι κεραμικοί της Mex έδειξαν γύρω στα 10k. Ευχαριστώ άπαντες για το χρόνο σας και τη συμμετοχή.

Ωραιότατα όλα αυτά αλλά για δική μας, εσωτερική κατανάλωση. Αν περιμένουμε η ροκ (sorry για την κλισεδάρα) να κάνει χαΐρι από πέντε νοματαίους που πηγαίνουν στα φεστιβαλ, σε λίγα χρόνια θα εκλείψει. Μιλάμε για μαζικό μουσικό ρεύμα, όπως αυτό συνέβη, νομίζω τελευταία φορά στα 90s με το grunge και την indie. Αμιγώς κιθαριστικά είδη μουσικής, με τεράστια απήχηση (η μισή τάξη στο λυκειο ακουγε nirvana, pearl jam και τρύπες και η άλλη μισή blur, oasis και suede). Τώρα θα είναι ευχής εργον να μην ακούνε οι μισοί trap. Η ροκ μουσική ως πρωτοπορία με μαζική απήχηση δυστυχώς μας άφησε χρόνους. Σήμερα ειναι ό,τι ήταν στα 70s και 80s η jazz. Μουσική για μεσήλικες και ρετρομανείς.