Πνοή και Νύξη

Το παω σε πιο εύκολες πιστες τότε. (Αυτόν ξέρω, αυτόν εμπιστεύομαι)

Eίναι εξαιρετικές αυτές οι "ασκήσεις αυτοπεριορισμού" να το πω; Όπου καλείται κανείς να επιδείξει τι μπορεί να γινει εχοντας τον περιορισμό σε μία ή περισσότερες παραμέτρους ενός έργου και πώς μπορεί να το εμπλουτίσει/διανθίσει για να το καταστήσει ενδιαφέρον. Όπως συμβαίνει σε πολλά ιδιώματα και είδη ανα τον κόσμο, όπου για λόγους παράδοσης ή αυθεντικότητας ο μουσικός καλείται να επιδείξει την δημιουργικότητά του σε στενό, περιορισμένο πλαίσιο, άρα να αναπτυξει δεξιότητες που θα εξέλειπαν από την ελευθερία που θα είχε χωρίς το πλαίσιο αυτό. Πχ, το να περιορίσεις ενα lick της κιθάρας σε τρεις ίδιες νότες, οπότε αυτό που θα προσδώσει τον χαρακτήρα θα ειναι ο ρυθμός, η διαρκεια, οι τονισμοί, η θέση στην ταστιερα, τα φάλτσα, ο ήχος, η βαρυτητα κι ενα σωρό άλλα στοιχεια που τις περισσοτερες φορές αγνοουνται στο βωμό του μελωδικού ή αρμονικού στερεοτύπου. Συμπαθάτε με δεν έχω καμμία θεωρητική μουσική γνώση, οπότε η ορολογία μου και η κατανόηση όρων πασχει. Αλλά το θέμα μου φαίνεται άκρως ενδιαφέρον και θα ήθελα να δω/ακούσω κι άλλα παραδείγματα. Παραθέτω ένα κι εγώ, δεν ξερω αν βοηθάει στην κουβέντα, αν έπιασα το νόημα ή είμαι εντελώς εκτός Κι άλλο ένα παράδειγμα, live παιγμένο, του πώς ένα απλό -αρμονικα- κομματι, με ακόμη πιο απλη μελωδικη γραμμή φωνής, μπορεί με απιθανη ενορχηστρωτικη οξυδέρκεια, να γινει ένα μνημείο groove κι αισθαντικότητας, βάζοντας ο καθένας το μερος που του αναλογει, χωρίς να μπλέκει στα πόδια του άλλου, ρυθμικά και αρμονικά, αλλα και σαν σύνολο οδηγώντας το κομμάτι σε κορυφώσεις και ξεκουράσματα. Το πλέον εντυπωσιακό, ειναι η απομάκρυνση όλων των θέσεων, όλων των οργανων από το beat (κατι σαν swing?), το αντίθετο δηλ. του quantizing, ενορχηστρωτικά. Αυτό ειναι και το κλειδί του κομματιού για μένα. Ελπίζω να μην ειμαι εκτός κλιματος

Να πούμε όμως ότι ο Mason δεν ήθελε μια κιθάρα όμορφη, αλλά ένα εργαλείο δουλειάς Ο Mason μια χαρά έπραξε. Κι έχει ένα όργανο εντελώς ιδιαίτερο και προσωπικό. Εμείς τι φταίμε.?

Τι, φοβάσαι μην κακοκαρδίσεις κανέναν; Θέλει κόπο να κάνεις μια τελε τόσο άσχημη/απωθητική.

Eκεί που ειναι ακόμη χειρότερα τα πράγματα ειναι στα "παρελκόμενα/αξεσουάρ" όπου βλέπεις ξηλωμένους μαγνήτες από squier ή mexico strat 50-60€/set, γέφυρες, pickguards, κλειδιά, θήκες και γενικά πράγματα που δεν εχουν καμιά χρηστική αξία για τον ιδιοκτήτη τους, να αποκτούν χρηματική αξία ως προϊόντα.

Ναι, αλλά και το να βλέπεις σε αγγελίες Les Paul του '15 στο 1μιση χιλιάρικο είναι λίγο άτοπο. Αυτές δηλ. που άρον-άρον και η ίδια η Gibson απέσυρε και τα μαγαζιά ξεστοκάρανε όντως, με κάτω από 1200€ (για αρκετό καιρό) κάπου λίγο ξύνεις το κεφάλι σου. Ακόμη και τώρα που η Les Paul είναι γύρω στο 2χίλιαρο καινούργια. Δυστυχώς έτσι είναι τα πράγματα. Κι εγώ πολλές φορές πήρα κάτι με χ χρήματα για να το δω μετά από 5-6 μήνες στο ίδιο καταστημα στο -20%. Όχι προσφορά. Διαμορφωμένη τιμή. Δεν μπορώ να μπω σε αυτή τη λογική, αγοράζω εξοπλισμό για να παίξω/δουλέψω. Όταν δεν μου κανει κάτι θέλω να φεύγει για να έρθει κάτι άλλο. Δεν είναι οικόπεδα τα όργανα. (Εξαιρούνται τα -πραγματικά- συλλεκτικής αξίας, όργανα). Οχι οι les paul του 90 και κορεάτικες έπιφον. Mercy.

Εννοείται ότι είμαστε βλάκες. Εγώ εν γνώσει μου τουλαχιστον αποκτώ "real deals" (δηλ. τα αυθεντικά/hyped) πολλες φορές γνωρίζοντας ότι εκει εξω υπάρχουν καλύτερες εκδοχές αυτού που αγόρασα, είτε με λιγότερα είτε με περισσότερα χρήματα, γιατί εν γνώσει μου θεωρώ ότι "εμπνέομαι" περισσότερο από αυτό και θεωρώ επιδραστικό το brand name πάνω μου, σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Το να αγοραζω adidas, να θαυμάζω alfa romeo, να γουρλώνω με Marshall, είναι μέρος του δικού μου "ευ ζην" και φυσικά νιώθω το ίδιο για τους "συμπαθούντες". Εδώ, ο ίδιος o Finnegan το γράφει πάνω στα Klon, ότι δηλ. δεν ευθύνεται ο ίδιος για το hype που έχει δημιουργηθεί γύρω από το πετάλι του. Το θέμα ειναι ότι ένα προϊον που συνεχίζει και παράγεται κατά χιλιαδες, εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται στρεβλα ως "σπάνιο", "καλύτερο", "ανώτερης ποιότητας" , "δυσεύρετο", ενώ στη πραγματικότητα πωλείται τόσο "γιατί έτσι".

Με 45 EUR καινούργιο παίρνεις το TC Electronic Mojo Mojo το οποίο kicks the TS9's behind Δεν αμφιβαίλνω. Το έχουν ένα κάρο φίλοι μου. Όπως και άλλα εξαιρετικά clones φθηνά.

Με τόσες εκατοντάδες κλώνους είναι να απορεί κανείς με τη βλακεία των κιθαριστών και την προσκόλλησή μας στο hype. Ακόμη κι έτσι, διαδικτυακά αργά ή γρήγορα θα βρεις ts9 στα 80€ ή και πιο κάτω.

Το ebay να ναι καλά

Το παζάρι αφορά λογική εκτίμηση στο προϊόν που πουλάει κάποιος. Θα είχε πολύ ενδιαφέρον αν όλοι οι μουσικοί ειχαν τη δυνατότητα να αγοράζουν ως επαγγελματίες (δηλ. ανευ ΦΠΑ) στη διαμόρφωση του συναλλακτικού γίγνεσθαι στα μεταχειρισμένα. Για μένα ως ιδιώτη πωλητή μεταχειρισμένου, το 30% κάτω της (εύλογης) τιμής ως καινούργιου είναι δεδομένο. Και από εκεί υπάρχει το περιθώριο για "δωρα" οπως μεταφορικά, σερβις, θηκες, εξτρα παζαρι. Δεν εχω πουλήσει ποτέ αντικείμενο σε τιμή μεγαλύτερη του 65% ενός προϊόντος ως καινούργιου. Έχω παρατηρήσει οτι η αγορά μεταχειρισμένων στην Ελλάδα βρίσκεται σε τέλμα εξαιτίας αυτού του φαινομένου. Όλοι αντιμετωπίζουν τον εξοπλισμό τους ως περιουσιακό στοιχείο και όχι ως εργαλείο ή παιχνίδι με αποτέλεσμα ένα τιμολογιακό κρυφτούλι που κρατάει τις τιμές ψηλά και την αγορά νωθρή. Έλα να γυρνάνε τα όργανα λέμε.

Αν μπει κάποιος στο μαγαζί μου και πει ενώπιόν μου ή και άλλων ότι οι Πακιστανοί είναι ουρακοτάγκοι δεν θα κάτσω να συνδιαλαγώ ή να μιλήσω ή να "νουθετήσω". Έχει φύγει και δεν επιστρέφει. Είναι λογοκρισία αυτό; Όχι. Το ίδιο ισχύει και για το μαγαζί που λέγεται Facebook, Youtube, Fender, Nike κλπ. Είναι μαγαζάκια που κάνουν ό,τι γουστάρουν, δεν είναι κανείς υποχρεωμένος να βρίσκεται εκεί αν δεν αισθάνεται ευπρόσδεκτος. Κατά τ' αλλα αυτές οι φιλοσοφικοϊεολογικοπολιτικές αναζητήσεις δεν με αγγίζουν, δεν εξαρτώμαι από πλατφόρμες, νόρμες, και ποιος έχει δικαίωμα ή όχι, να λογοκρινει ή να λογοκριθεί. Παλιά, στα αναλογικά χρονια το λέγανε "σκάσε". Ή διακινούσαν ιδέες και αλήθειες παρ' όλο που καίγονταν ανθρωποι στην πυρά, ή τσακιζονταν στο ξύλο αν έλεγαν αυτό που ήθελαν/σκεφτονταν. Ούτως ή άλλως τι να λογοκριθεί; Όλοι είναι στρατευμένοι. Ο καθένας ερμηνεύει κατά το δοκούν. Λογοκρισία; Σιγά τη λύση. Σιγά το εμπόδιο. Υπάρχει ένα ποστ που προς λύπη/χαρά μου ακόμη ειναι εκεί. Κανείς δεν το είδε;

Χρησιμοποιεί dead cheap parts (μαγνήτης 15-20€, απομίμηση wilkinson trem 20€, κλειδια ≤15€), απλή ξυλεία, εύκολα φινιρίσματα. Πιθανόν από κοντά αντικατοπτρίζουν την τιμή τους, πραγμα καθ' όλα θεμιτό αν υπάρχει ζήτηση για αυτό.

Γιατί δεν συνδέετε το ένα tone με καλό cap στον bridge της strat αποκλειστικά; Τα κουμπιά ειναι για να γυρνάνε. Εγώ ποτέ δεν άντεξα τις HSS. Είτε οι μονοί ακούγονται σαν σκατοκάστερ, είτε ο διπλός σαν να παίζεις με μάλλινες χορδές. Εμένα μου άρεσαν όλοι. Μου έκανε εντύπωση ο goldfoil γιατί νομίζω δεν έχει καμιά σχέση ο ήχος ενός goldfoil με αυτό που ακούω. Ο bridge της Ric είναι όντως σχεδόν μη χρήσιμος. Δεν εχω καθολου εμπειρια απο Ric κιθάρες και δεν ξέρω πώς πρέπει να ακούγεται και ποιο συνδυασμό ήχων δούλευαν back in the day. Επίσης, ιδιαίτεροι μαγνήτες είναι και οι dynasonics της dearmond και όποιος δει maxon αρχές 70s (king's tone) πείτε τους ότι τους ψάχνω. Κι εδώ μια απολαυστική κουβέντα με τον αγαπημένο μου tim pierce, εφ' όλης της ύλης αλλα και περί μαγνητών/κιθαρών σε recording session.

Eμένα οι (5)9αρες μου βελτιωσαν το παιξιμο και με γλυτωσαν απο δευτερη τενοντίτιδα. Κυρίως απο την υπερπροσπάθεια στα σηκώματα σε μι και σι. Οπότε το να ξαναπάω σε 10-13 ήταν δώρο-αδωρο. Αν ήμουν πιο λεπτολόγος θα πηγαινα σε 8 αντι για 9. Αλλά αν ειχα τα χέρια και μπορουσα, 10s και 11s ασυζητητί. Πάντα κάτι χάνεις, κατι κερδίζεις. Το chime και το clonk και το thump της .46 δεν το εχει η .38. και μου λειπει ακόμη κι εμενα που παιζω με .42 μπασα. Ειδικα τώρα που βαζω και λιγο chet atkins με τον αντιχειρα, η 38 ειναι μαστιγιο. Έχω δοκιμασει πολλά πράματα, κουρδίσματα, κράματα, τεχνοτροπίες. Καταλήγω στα πιο απλά/εξελιγμένα/user friendly. Το κορίτσι φέρε πριν ξαναγινει lockdown και πάθουμε στερητικό πάλι.

Το δοκίμασα και δεν μου κάνει. Η δυσκολία(και επιθυμια) μου ήταν πάντα να μου ειναι πιο εύκολες στα bends/vibrato οι e & B (bends 1μιση τόνου). Με δυσκολεύει πολύ σε αυτό. Επισης η D κάπως πιο σφιχτή στην αίσθηση. Ηχητικά ειναι χάρμα (όχι πολυ "χαρμοτερα" απο 9s) αλλά με εχασε στο comfort.

Ευτυχώς όχι. Αλλιώς η μουσική που ακούω θα ήταν χάλια. Δεν έχω μελετήσει ποτέ μουσική, ούτε κιθάρα. Υπήρξα χομπίστας ολκής, δεν πήρα ποτέ στα σοβαρά το παίξιμό μου κι έτσι αυτό δεν εξελίχθηκε τεχνικά ή φραστικά. Υπάρχει σαφής επιρροή και εξέλιξη στον ήχο, ίσως στην εκφραστικότητα αλλά και στην "προφορά" όπως την ονομαζω, δηλ. την αντιστοιχία ήχου-παιξίματος και γενικότερα την αισθητική και αισθαντικότητα του παιξίματος. Το μόνο αναγνωρίσιμο στο παιξιμό μου ειναι τα (άσχημα) φρασεολογικά μου κλισέ, πεντατονικής φυσης, τα οποία προερχονται από την εξασκητική μου πενία. Τελευταία άρχισα να έχω λίγη περισσοτερη αυτοπεποίθηση που προερχεται από την ανάπτυξη κάποιων τεχνικών που είχαν μείνει πίσω (βιμπράτο κυρίως) αλλά και την μυηση σε ολοένα και πιο πλούσιο ήχο και γίνεται ένας ωραίος κυκλος όρεξης για μάθηση, ο οποίος όμως σπάει από την έλλειψη χρόνου και άρα εξάσκησης, κυρίως φρασεολογικά. Ωραιο θρεντ.

Η πλάκα ειναι, αν πάρουν χαμπάρι οτι έχουν ζήτηση σε τελειωμένους λουθιεροκιθαριστες, θα βαράνε 300% πάνω στις τιμές. Όπως all things guitar related. Από ξύλα μέχρι ...βίδες για...pickguard...

Θησαυρός. Πίστευα ότι δεν μπορεί να γίνει με ταπεινά μέσα. Μας βάζεις σε mood. Πιθανολογώ ότι λόγω έλλειψης αέρα η κόλληση χρειάζεται κάποιο επιπλέον εύλογο χρονικό διάστημα;

Αν ηταν χόμπι θα δοκιμαζα ευχαρίστως. Αλλά ως επαγγελματία μπορεί να μου κλείσει το μαγαζί και το σπιτι μαζί. Αν πας για τζαζοκούτι, το μασίφ ειναι μονόδρομος. Σε semi ηλεκτρική συγχωρείται. Να εδώ θα δούλευα το duplicarve του @HellFire με περισσή χαρά.

Θα χαιρόμουν να δω λεπτομέρειες για το κολπο με τη σακούλα. Πάντα θεωρουσα "αντιεμπορικό" το χειροποιητο σκάψιμο archtop και σκεφτόμουν cost effective και αποτελεσματικούς, μικρής κλίμακας τρόπους να γίνει αυτό.

Άργησα λιγο λόγω φόρτου αλλα τελικά κατάφερα να το ταχυδρομήσω. Χαιρομαι που επιτελους βρήκε χρήση. Και τώρα, βγάλε την πενοθήκη από εκεί και ταχυδρόμησέ την μου, να την τοποθετήσω στο νεκροταφείο πενοθηκών που έχω στην πίσω αυλή του εργαστηρίου.?

Υπάρχουν διάφορα σχέδια και τεχνικές. Προσωπικά θεωρώ πιο ασφαλές το curved. Το curved δεν χρειάζεται βάθος στις άκρες του. Όσο υπαγορεύει ο τύπος του anchor. Το straight, επίσης για να λειτουργήσει, πρέπει να είναι βυθισμένο κάτω από το κέντρο πχ σε ενα μανίκι 25mm με ταστιερα 6mm, το βάθος σκαψίματος πρεπει να ειναι πάνω απο 10mm. Όσο πιο χαμηλά τόσο πιο εύκολα αρπάζει λογικά. Η λογική του βασίζεται στο ότι θα υποχωρήσει η "αδύναμη" πλευρά, δηλ. η κάτω για να έχουμε έτσι backbow. Νομίζω σε ακουστικές, η Gibson έβαζε το rod πιο βαθειά στο heel για αυτόν ακριβώς το λόγο. Προσωπικά ευθύ truss rod θα εμπιστευόμουν μόνο αν ήταν τύπου PRS, δηλ. με anchor point 2-δρόμων και το heel λίγο πιο βαθειά. Ακόμη περισσότερο ασφαλές νιώθω το bent rod φυτεμένο ρηχά. Το πιο σίγουρο είναι φυσικά το διπλό, δοκιμασμένο και "ευκολοφόρετο" αλλά έχω την αίσθηση ότι κάπως επηρεάζει αρνητικά το resonant freq του όλου συστήματος γι' αυτό και παλεύω με single rods. Συν ότι έχω λόξα με το βάρος.