Πνοή και Νύξη

Xαχα! περίεργη αίσθηση του χιούμορ (marketing) έχουν εκεί στη Γίβσον. (σε συνομωτικό ύφος:-λοιπόν ακούστε, βγάζουμε στη φόρα μια τρολλιά, τραβάνε τα μαλλιά τους οι Gibson-a-go-go-s, με τα specs, μετά από λίγο, πέφτει μια διάψευση, βγαίνουν τα νέα μονδέλα, και όλοι είναι χαρούμενοι που θα είναι μόνο 10% ακριβότερες και δεν θα 'χουν και τα κέρατα που τους τσαμπουνούσαμε πριν, έ, παιδιά? δεν θα πιάσει λέτε?) πάντως στα highlights, η-κατά 2μιση χιλιοστά- φαρδύτερη ταστιέρα (oύτε για fingerstyle, τόσο φαρδιά..), το παχύτερο κατά 0,0001mm καλώδιο στα ηλεκτρονικά της, και το Les Paul 100 logo που φέρνει επικίνδυνα στο 'Paul' απ' το Paul Reed Smith! ;D ;D

Κατ' αρχάς, ένα μεγάλο μπράβο για την υπομονή σου, να δουλεύεις τόσο δύσκολα υλικά με τόσο βασικά μέσα. Επίσης, συγχαίρω το attitude και το ότι έβαλες στο μυαλό σου κάτι και το υλοποιείς με κάθε τρόπο. Στα συν, η επιλογή των υλικών σου, όχι από άποψη κατασκευαστική, δομική ή αισθητική, αλλά γιατί οι περισσότεροι στο άκουσμα του εβένου, θα έτρεχαν μακριά. Βλέπω ένα γνώριμο μοτίβο, αλλά με εντελώς διαφορετικά υλικά, κι αυτό είναι η επιτομή του custom. Αναγνωρίζω επίσης τη μεθοδικότητα και τη διαχείριση των -λιγοστών- εργαλείων σου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Στο κατασκευαστικό κομμάτι τώρα, θεωρώ ότι η χρήση εβένου, ανθρακονημάτων και neck through προοπτικής, είναι λίγο overkill, μεν, αλλά δεν μου πέφτει λόγος. Αν εσύ έτσι το οραματίστηκες, καλώς πράττεις. Νομίζω πως δεν έχει να κάνει με το 'ξεκούρδισμα' το είδος του ξύλου/υλικού. Αυτή η 'αδράνεια' που θα δώσει ο έβενος, το μεγαλύτερο αντίκτυπο θα τον έχει στη δόνηση της χορδής. Κατά τα άλλα, ο έβενος είναι υλικό το οποίο, και αυτό συστέλλεται/διαστέλλεται απορροφώντας ή αποβάλλοντας υγρασία, όπως και τα υπόλοιπα. Το ότι δεν υποτάσσεσαι σε οργανοποιίστικα κλισέ, είναι για μένα θετικό, αλλά θα πρέπει να προσέξεις μην παρασυρθείς κι εσύ από δικές σου αυθαίρετες/επιπόλαιες διαπιστώσεις. Η χρήση συγκεκριμένων υλικών για λόγους οικονομίας (φαντάζομαι αυτό εννοείς με τον όρο logistics, αν και αυτός έχει άλλη έννοια στην αγγλική), είναι κάτι το οποίο όντως συνέβη και συμβαίνει ακόμη, αλλά όχι κατ' αποκλειστικότητα. (αλλιώς θα χρησιμοποιούσαν όλοι πεύκο για όλα τα μέρη του οργάνου, και τέλος...) Στην ουσία είναι συνδυασμός κόστους vs χρησιμότητας vs αποτελεσματικότητας. Από την άλλη, σίγουρα ο συνδυασμός πχ. alder/maple δεν είναι τυχαίος στις fender, αφού αυτά υπήρχαν σε αφθονία και κοντά, και στην πορεία, απόρροια και του μιμητισμού, οι περισσότερες ηλεκτρικές γίνονταν έτσι. Κάπου στη μέση βρίσκεται και η 'αλήθεια' αν ποτέ υπάρξει τέτοιο πράγμα στην οργανοποιία. Πάντως, πάντοτε συνδεόταν η επιλογή των υλικών με την ευκολία στην προμήθεια, την αφθονία και την αποτελεσματικότητα. Οι κατασκευαστές βιολιών, το βρήκαν αυτό στο συνδυασμό maple/spruce/ebony. Aν ήταν μόνο θέμα οικονομίας, o έβενος δεν θα έμπαινε στην εξίσωση. Όπως και να 'χει, και πάλι συγχαρητήρια για την κατασκευή σου(θα είναι όντως ένα μοναδικό όργανο) και καλή πορεία προς το επιστέγασμα: -την πρώτη συγχορδία-

Το βασικό πρόβλημα στη μετατροπή από δεξιόχειρη σε αριστερόχειρη είναι στον καβαλάρη. Το saddle (μαζί με το αυλάκι του) έχει compensation (κλίση) για σωστό intonation σε δεξιόχειρη. Σε περίπτωση αντιστροφής, πρέπει να αντιστραφεί όλη η κλίση του, που σημαίνει 'γέμισμα' του αυλακιού και επαναφρεζάρισμα με αντίθετη κλίση, και φυσικά καινούριο saddle. Αν μιλάμε και για ηλεκτροακουστική, ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα (λόγω θέσης και του output jack, όπως προειπώθηκε, αλλά και του προενισχυτή, στον οποίο δεν θα 'χεις πρόσβαση πλέον, αφού θα βρίσκεται από κάτω). Υπάρχουν και θέματα ήχου (διάταξη οπλισμού εσωτερικά), αλλά αυτά είναι αμελητέα σε σχέση με τα πρακτικά που αναφέρθηκαν. Οπότε, καλύτερα(και φθηνότερα) μια αριστερόχειρη εξ' αρχής.

Παρακαλώ. Το ότι δεν χρησιμοποιώ σε και με με λάθος τρόπο, δε σημαίνει τίποτα. Θεσσαλονίκη βρίσκομαι. ;D Την Encore, δυστυχώς δεν τη γνωρίζω, δεν έτυχε να την πιάσω στα χέρια μου, οπότε δεν έχω καν άποψη. Λογικά, κατασκευαστικά θα είναι παραπλήσιες. Το σύστημα είναι που αλλάζει (η encore έχει το πιο απλό και ταπεινό EPM σε συνδυασμό με piezo). Aν δεν κάνω λάθος τις φέρνει ο Νάκας.

Μου ακούγεται περισσότερο θέμα συνδεσμολογίας παρά μόνωσης. Είσαι βέβαιος πως οι humbuckers σου δουλεύουν στο φουλ κι όχι σαν single coils ( ή παράλληλα )? Tι μαγνήτες χρησιμοποιείς και ποια συνδεσμολογία ακολούθησες?

Sorry, καταραμένα model names... Εννοώ αυτήν (Nylon Duet Ambiance) http://www.godinguitars.com/godinmultnylonambp.htm εν αντιθέσει με αυτήν http://www.godinguitars.com/godinmultnylonsap.htm Η Nylon SA, φοράει το RMC το οποίο πέρα του ότι είναι λίγο ευαίσθητο, μηχανικά (μπορεί να παρουσιάσει προβλήματα αν δεχτεί πίεση), έχει και Midi/synth έξοδο, την οποία προφανώς και δεν χρειάζεσαι. Η Godin έχει πιο στιβαρή κατασκευή (χοντρό καπάκι, λεπτό solid σκάφος) και πιθανόν να σε βολέψει καλύτερα (ειδικά αν παίζεις όρθιος), πιο εύκολη στη μεταφορά, λιγότερο επιρρεπής σε κλιματικές αλλαγές και πιο 'δεκτική' σε 'κακομεταχείριση'. Και φυσικά λιγότερο επιρρεπής σε feedback σε μεγάλες εντάσεις. Οπότε φαίνεται πως η ζυγαριά γέρνει περισσότερο προς εκεί. Τη Yamaha την προτιμώ επειδή έχει -κατα την ταπεινή μου άποψη πάντα- καλύτερο ηλεκτρικό ήχο, μοιάζει περισσότερο με κιθάρα (με την παραδοσιακή έννοια του όρου) κι επειδή δεν έχω άλλη κλασσική. επειδή όμως μιλάμε για 'σένα και τις δικές σου ανάγκες, η Godin είναι μια εξαιρετική, stress free, επιλογή. Όπως και να 'χει, νομίζω μια βόλτα για δοκιμές θα σε βοηθήσει. Thanx και καλή αναζήτηση, Φάνης.

Για αυτό που περιγράφεις, οι Godin είναι ό,τι πρέπει. Η ποιότητα κατασκευής τους είναι εξαιρετική, το Fishman Aura βοηθάει αλλά δεν είναι και ό,τι καλύτερο από πλευράς ήχου/ευχρηστίας. Βρίσκω κάποια από τα images/προσομοιώσεις υπερβολικά άχρηστα για τα γούστα μου (σαν να τα έβαλαν εκεί απλά για να τονίσουν διαφορές μεταξύ των ήχων). Πάντως την προτιμώ από τη multiac και το -υπέρ του δέοντος- ευαίσθητο RMC σύστημα. Αν μπορείς, βρες την κάπου για δοκιμή. Στα + το αισθητά στενότερο NUT που δεν ξενίζει κάποιον που έχει συνηθίσει σε ακουστική. Στα - το αισθητά στενότερο ΝUT που μπορεί να προκαλεί αίσθηση συνωστισμού λόγω των παχύτερων νάυλον χορδών. Στα -, ο σχεδόν ανύπαρκτος ακουστικός ήχος που μπορεί να αφαιρέσει το fun factor του "παίρνω και παίζω άμεσα". αλλά... Για εξίσου καλή ποιότητα κατασκευής, αλλά και ακουστικό ήχο(μην περιμένεις βέβαια να ακούσεις καμμιά Ramirez), αλλά κλάσεις ανώτερο, ηλεκτρικά, θα κοιτούσα προς Yamaha NTX ή NCX(η μεν έχει υβριδικό μανίκι, η δε, κλασσικής. Επίσης η ΝΤΧ έχει πιο ρηχό σκάφος). Τσέκαρέ τες οπωσδήποτε. Για μένα είναι πραγματικό εργαλείο για κάθε χρήση. Σπίτι, studio, stage, παρέα. Το πολύ-πολύ να χρειαστείς ένα feedback buster για μεγάλο stage. Να τονίσω ότι δεν είμαι κάτοχος καμμίας εκ των δύο, παραθέτω απλά προσωπική άποψη από τη σύντομη εμπειρία μαζί τους. Thanx και καλή αναζήτηση.

Όπως και να 'χει, που μάλλον εννοούνται οι μπάσσες (λάθος εκτίμηση δική μου), αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να έρθουν πιο κοντά, όποιο και να είναι το radius της ταστιέρας. (συνήθως σε FR τύπου,είναι από 12" και πάνω). Αν υπάρχει ασυνέπεια μεταξύ radius ταστιέρας και γέφυρας, είναι άλλο θέμα. Φυσικά δεν θα κατέβουν μόνο οι δυο μπάσσες αλλά και οι υπόλοιπες, απλά σε μικρότερο βαθμό όσο προχωράμε στα καντίνια.

Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Αυτός είναι και ο μόνος τρόπος για να έχεις optimum action. Tα καντίνια έχουν δυνατότητα να είναι πιο χαμηλά από τις μπάσσες. Το μόνο πρόβλημα που μπορεί να υπάρξει, είναι ότι κατά τη ρύθμιση μπορεί να φαγωθούν τα μαχαίρια του tremolo ή τα posts, οπότε καλό είναι, όποτε ρυθμίζεις αυτό το ύψος, να 'ξεκλειδώνεις' το nut και να χαλαρώνεις τις χορδές. Επίσης μπορεί να 'χαθεί' η παραλληλία ως προς το σώμα ή το μανίκι, οπότε θα χρειαστεί και μια ελαφριά ρύθμιση του tension των ελατηρίων του tremolo.

Κατ' αρχήν, sorry για την ορολογία, πολλές φορές την αναφέρουμε χωρίς επεξήγηση. Quartersawn μανίκι είναι αυτό που έχει τα νερά (τους δακτυλίους του δέντρου) κάθετα ως προς την ταστιέρα. Grain runout υπάρχει, όποτε τέμνεται η συνέχεια των νερών, στην περίπτωση των μανικιών με headstock υπό γωνία, σε όλη την περιοχή του headstock. Ένα quartersawn μανίκι λοιπόν, μπορεί να έχει ένα συγκριτικό πλεονέκτημα (σχετικά μικρό και πάλι, αφού και έτσι υπάρχει grain runout), αλλά σε περίπτωση σπασίματος, αυτό είναι συνήθως ολικό με μικρή γωνία (fractured break) και γίνεται με άσχημο τρόπο. Ενώ σε ένα slab κομμάτι συνήθως δεν μιλάμε για σπάσιμο αλλά για αποκόλληση των ινών του ξύλου μεταξύ τους και σε μεγαλύτερη επιφάνεια (άρα και πιο εύκολο στην επισκευή). Δεν ξέρω αν είναι κατανοητά αυτά, αν θέλει κάποιος, μπορούμε να το αναλύσουμε σε μεγαλύτερο βάθος. Πάντως, με το μαόνι, είναι λίγο πιο δύσκολο να αντιληφθεί κανείς αν είναι quartersawn, ακόμα και με διάφανο βερνίκι.

Καλησπέρα, με βάση την περιγραφή (superstratοειδές, contour heel, και ΚΥΡΙΩΣ παχύ-φαρδύ U shape με 'αναφορές' σε μανίκι κλασσικής) οι Caparison έχουν (εργονομικά τουλάχιστον) αυτό ακριβώς που ζητάς. Ίσως να βρεις το προφίλ και σε Jackson, αλλά σίγουρα όχι το πάχος.

Καλησπερίζω το forum. Oι Gibson το 'χουν το θεματάκι τους όσον αφορά το ευαίσθητο σημείο τους. Το γιατί δεν το διορθώνουν, είναι όπως ειπώθηκε, θέμα κολλήματος στο παραδοσιακό, το οποίο δυστυχώς, υπαγορεύεται από τις προτιμήσεις των κατά κανόνα 'πιουριστών' μουσικών. Οι Gibson λοιπόν σπάνε εύκολα στο ίδιο σημείο για τους εξής λόγους συνδυαστικά: 1) Τρόπος κατασκευής μανικιού. One-piece, που σημαίνει ότι όλο σύστημα μανίκι-headstock είναι φτιαγμένο από ένα κομμάτι μαονιού (δεν εννοώ τα laminated multi-piece μανίκια). Αυτό συνεπάγεται στην ύπαρξη grain runout στην περιοχή του headstock έως και τo nut. Grain runout σημαίνει ότι τα νερά του ξύλου κονταίνουν ανησυχητικά στην περιοχή. Επίσης, η μεγάλη γωνία κλίσης του headstock δρα προσθετικά στο φαινόμενο και το κάνει πιο έντονο. Ενώ στις PRS που αναφέρθηκαν, για παράδειγμα, αυτή ακριβώς η γωνία κλίσης είναι πολύ μικρότερη με αποτέλεσμα λιγότερο grain runout. 2) To υπερμεγέθες truss rod nut σκάψιμο. Εκεί έχει αφαιρεθεί σημαντικά μεγάλη ποσότητα ξύλου για να χωρέσει η βίδα του truss rod και το σχετικά μεγάλο παξιμάδι του. Αυτό από μόνο του αποτελεί σημείο αδύναμο το οποίο όμως με την παρουσία... 3) ...neck volute (όπως προαναφέρθηκε) θα βελτιωνόταν αισθητά η στιβαρότητα της περιοχής. Eπίσης, όπως αναφέρθηκε, το μαόνι είναι μεν λιγότερο πυκνό υλικό από το maple πχ. αλλά αυτό από μόνο του δεν αποτελεί αιτία τυχόν σπασίματος. Η επισκευή καθεαυτή μπορεί να είναι από πολύ εύκολη, έως αρκετά πολύπλοκη ή αδύνατη σε ορισμένες περιπτώσεις. Η δυσκολία έρχεται στον τρόπο που αυτή θα 'μασκαριστεί' ώστε να είναι όσο το δυνατόν πιο διακριτική/αόρατη. Και εκεί είναι και το μεγαλύτερο κόστος της. Ακόμα και σε φαινομενικά 'εύκολα' χρώματα, όπως πχ. μαύρο ή λευκό, είναι εξαιρετικά δύσκολο το blend του χρώματος-βερνικιού με το υπόλοιπο. Σε περιπτώσεις χρειάζεται σκίαση (sunbursting) όπως στην Epi που παρατέθηκε. Σε άλλες χρειάζεται καλή σχέση με την παρασκευή χρώματος αλλά και το tinting του βερνικιού ώστε να ταιριάξει με το κιτρίνισμα του υπάρχοντος λόγω παλαιότητας. Σε πολλές περιπτώσεις η βαφή ολόκληρου του μανικιού μπορεί να είναι η πιο ενδεδειγμένη λύση. Σε κάθε περίπτωση, μια εκτενής κουβέντα με τον τεχνικό, είναι αρκετή για να καθοριστεί ο τρόπος επισκευής αλλά και τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Επίσης, όσον αφορά τις σκληρές θήκες, αυτές προστατεύουν μεν από χτυπήματα, αλλά σε περιπτώσεις έντονων κραδασμών ή σύνθλιψης δεν μπορούν να κάνουν θαύματα. Καλό είναι στη σκληρή θήκη, στο pocket του headstock, να τοποθετήσουμε ένα κομμάτι πανί, πάνω στο οποίο θα 'κάθεται' το headstock χωρίς όμως να το πιέζει. Αυτό θα απορροφήσει τυχόν έντονο κραδασμό (πχ. πτώση) ο οποίος σε άλλη περίπτωση, θα είχε εκτονωθεί στο 'ελεύθερο' σημείο του οργάνου, που είναι το headstock.

Ok, και λίγο food for thought, όσον αφορά την κατασκευή ενός συστήματος που λέγεται κιθάρα. Το 'χω ξαναπεί, αλλά το λέω και τώρα, η επιστήμη της οργανοκατασκευής, έχει εμποτιστεί με τόνους αερολογίας, είτε από αδυναμία θεμελίωσης εμπεριστατωμένης έρευνας, είτε από την εισαγωγή του μάρκετινγκ, είτε από απλή βλακεία. Οι μύθοι που περιβάλλουν τον τομέα είναι πολύ περισσότεροι απ' ό,τι η αλήθεια, οπότε η αμφισβήτηση, για μένα, είναι το λογικό (και υγιές) επακόλουθο. Όμως και η αλήθεια, σε αυτή την περίπτωση, είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποκτηθεί. Ερχόμενος λοιπόν στο θέμα, η κιθάρα είναι μια συσκευή, ένα σύστημα που σκοπό έχει να απελευθερώνει την κινητική ενέργεια της χορδής και να μετατρέπει μέρος αυτής σε ελεγχόμενο, ακουστό ήχο. Και λέω μέρος, γιατί το μεγαλύτερο ποσοστό της ενέργειας αυτής μετατρέπεται σε θερμότητα. (Ναι, ένα δονούμενο σώμα θερμαίνεται, όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται αυτό.) Όταν λοιπόν η χορδή διεγείρεται παράγει μια συνεχή ροή δονήσεων η οποία είναι ενα σύνολο, μαθηματικά συνδεδεμένων μεταξύ τους, συχνοτήτων. Ο τρόπος της δόνησης αυτής, εξαρτάται άμεσα από το σύνολο της ενέργειας η οποία είτε διαφεύγει είτε επιστρέφει ως δόνηση, και κατά τη γνώμη μου, είναι άμεσα εξαρτώμενη από το σύστημα που ονομάζεται κιθάρα (κλειδιά, κσύλα, τάστα, nut, bridge κλπ.). Όχι μεμονωμένα, αλλά ως σύνολο που καθορίζει τη δόνηση. Εκεί λοιπόν, έρχεται ο μαγνήτης να παίξει το ρόλο του και να αποκωδικοποιήσει τη δόνηση αυτή σε ήχο, μέσω του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου που δημιουργεί η δονούμενη πάντα χορδή (μια χορδή που είναι σε ακινησία, δεν παράγει πεδίο). Εφ' όσον λοιπόν αυτό το μαγνητικό πεδίο είναι άμεση συνάρτηση του τρόπου δόνησης και ο τρόπος δόνησης είναι άμεση συνάρτηση του συστήματος κλειδιά-κσύλα-τάστα-bridge κλπ, ταπεινή και όχι επιστημονικά αποδεδειγμένη, άποψή μου, είναι ότι το κσύλο/υλικό παίζει κι αυτό το ρόλο του. Έστω και μικρό. Έστω και ασήμαντο, αλλά παίζει. Από το "παίζει το ρόλο του" μέχρι το "ένα 50χρονών μαχαγκόνι είναι καλύτερο από ένα 3χρονο" μέχρι το "το maple σκάει καλύτερα" μέχρι το "μια brazilian rosewood ταστιέρα είναι πιο resonant από μια indian" επικρατεί χάος και έχουν εισχωρήσει παντός τύπου δεισιδαιμονίες και υπερβολές στο βωμό των πωλήσεων και της ανάγκης για απόδοση ευθυνών/ιδιοτήτων. Όπως και έχουν γίνει άπειρα, άτοπα ή αμφίβολα πειράματα προς απόδειξη της μιας ή της άλλης άποψης. Όταν ένα αντικείμενο γεννάει πάθη, λογικό είναι να υπάρχει και έντονη συζήτηση περί αυτού. Οι γνώμες καλό είναι να διίστανται και όχι να επιβάλλονται ;D.

Παρατήρησε κανείς ότι το παλληκάρι στο πρώτο video κινείται στα πλαίσια του χιούμορ και αυτοσαρκασμού, ή τσάμπα 21 σελίδες sustain?

Καλησπέρα. Όσον αφορά το action, είναι συνδυασμός κυρίως τριών παραμέτρων: ΝUT, saddle, neck relief. Aν το μανίκι είναι ευθύ (ή με ελάχιστο relief), τσέκαρε το ύψος του Nut. Mπορεί να φαίνεται ασήμαντο, αλλά ένα ψηλό Nut, ανεβάζει αρκετά την αίσθηση του action. Eπίσης, αν φαλτσάρει περισσότερο στα πρώτα 4-5 τάστα, κατά 99% ευθύνεται αυτό. Αν το nut είναι οκ, τότε μπορείς να κατεβάσεις το action της ακουστικής σου από το saddle. Το βγάζεις, και λιμάρεις/τρίβεις τη βάση του προσέχοντας να παραμείνει ευθύ και κάθετο. Βοηθάει αν τραβήξεις μια μολυβιά με χάρακα, κατά μήκος, για να παρατηρείς την πρόοδο. Αν εξακολουθεί να φαλτσάρει, και το saddle σου είναι απλό, θα βοηθούσε ίσως αν προμηθευόσουν ένα compensated. Επίσης τσέκαρε αν η καμπύλη του saddle ακολουθεί αυτήν της ταστιέρας και δεν είναι πολύ flat ή πολύ μεγάλη. Όλα αυτά με την προϋπόθεση ότι έχεις καινούριες χορδές επάνω (κάτω των δυο εβδομάδων). Επίσης, επειδή η κιθάρα σαν όργανο είναι "ξεκούρδιστο" ( δεν είναι ποτέ απόλυτα κουρδισμένη σε όλες τις θέσεις, σε όλες τις χορδές) από κατασκευής, οπότε δεν χρειάζονται υπερβολές του τύπου, "να είναι απόλυτα κουρδισμένη" σε όλο το εύρος της ταστιέρας, γιατί πολύ απλά, αυτό δεν είναι εφικτό.

Η τύχη ευνοεί του τολμηρούς! (εκτός αν φτιάχνεις όργανα, οπότε και η απόσταση από το μεγαλείο στην καταστροφή, είναι περίπου 1 δέκατο του χιλιοστού, ή κλάσμα δευτερολέπτου...) Πραγματικά, εντυπωσιάζομαι και χαίρομαι με το επίπεδο πολλών συναδέλφων σε όλα τα επίπεδα κατασκευής ενός οργάνου και παρελκόμενων. (μαγνήτες, hardware, fx pedals, mods, εργαλεία, ενισχυτές). Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη από όσους δεν είχα το χρόνο να συγχαρώ άμεσα για τις κατασκευές τους, παρ' όλο που τις παρακολουθώ. (argytar, nasoskosm, hellfire, insectius, fidelis, krknow, silverpickups, κ.α.) Nομίζω ότι η εποχή που οι οργανοποιοί κατεβάζαν τα στόρια του εργαστηρίου τους κάθε φορά που έμπαινε κάποιος μέσα καθώς και οι πισώπλατες 'συναδελφικές φιλοφρονήσεις' έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

Xμμ...ξεκινάμε. -Επιλογή ξυλείας: +1000 class points. Mου αρέσει ο τρόπος που δένει χρωματικά ο συνδυασμός Sipo στο σώμα & Padauk στην ταστιέρα. Ωραία επιλογή επίσης από άποψη σπανιότητας (το sipo δεν πολυδουλεύεται στα όργανα, δεν ξέρω γιατί.) -Γραμμές, carvings, recessed controls, contours: +1000. Όλα αυτά τα στοιχεία δείχνουν επιμονή στη λεπτομέρεια αλλά και αφοσίωση. Επιλέγεις το δύσκολο δρόμο, κι αντί να 'πετάξεις' τρία στοιχεία πάνω στο όργανο, τα 'φωλιάζεις' ωραία. (μιλάω για τα pots, το switch, και το output jack), καθώς και για το 'γλυκό' curve στο σώμα, το οποίο περνά σταδιακά σε πιο έντονο προς τα horns, προσδίδοντας εκτός από extra γοητεία και εργονομία. -Ιnlays: Ωραία ιδέα και εκτέλεση. Ξεφεύγει λίγο από τα τετριμμένα. Απλό, elegant, και διαφορετικό ταυτόχρονα. -Headstock. Ωραίο, original design. +1000 points, από άποψη αισθητικής και λειτουργικότητας(straight string pull=συνταγή για tuning stability). Toυ λείπει το logo, που υποθέτω δεν έχεις βάλει ακόμη. -Φινίρισμα. Το oργανικό oil finish δένει άψογα με το χαρακτήρα του οργάνου. Έκανες grain filling η πέρασες sealer πριν το εφαρμόσεις? Aν ναι, +1000 finishing points. -Στα συν, λεπτομέρειες όπως το neck joint με τα inserts στο neck, η επιλογή hardware, το ψιλοbirdseye maple στο μανίκι, το bevelling στο περίγραμμα της πίσω μεριάς του σώματος. Έχω δυο μικρές ενστάσεις αλλά είναι αισθητικής φύσεως, άρα υποκειμενικές, οπότε δεν τις αναφέρω (δεν είναι καν άξιες λόγου). Γενικά μου δίνει την αίσθηση εργοστασιακά φτιαγμένου οργάνου με όλα τα προτερήματα αλλά και πινελιές ενός χειροποίητου. Εργοστασιακό, από άποψη εκτέλεσης, αρμονίας γραμμών, καμπυλών, 'σβησίματος' γωνιών αλλά και διατήρησής τους όπου χρειάζεται. Είναι πολύ δύσκολο σε μια χειροποίητη κατασκευή να διατηρήσεις αρμονία μεταξύ καμπυλών και γωνιών. Να καταφέρεις να δείχνει 'σαν να φτιάχτηκε' από μηχάνημα. Κι είναι πολύ εύκολο να το παρακάνεις και να καταλήξεις να 'φωνάζει' χειροποίητο. Κι όταν φωνάζει δεν είναι καλό. Πρέπει να σου το ψιθυρίζει στο αυτί! Να μην είσαι σίγουρος αν έχει γίνει από χέρι ή από μηχάνημα και να σε εκπλήσσει ευχάριστα κάθε φορά που το συνειδητοποιείς. Αυτό, μαζί με το originality (είτε αυτό αφορά την επιλογή υλικών, είτε το σχεδιασμό) είναι για μένα η επιτομή του χειροποίητου οργάνου. Κι είναι κάτι που συναντώ μόνο σε καταξιωμένους luthiers. Και φυσικά στο συγκεκριμένο όργανο. Εύγε και πάλι! Τhat guitar is swinging!

Το ματ/σάτιν φινίρισμα είναι αρκετά πιο εύκολη διαδικασία και συγχωρεί πιο εύκολα, τυχόν λάθη ή απειρία. Για diy καταστάσεις, Θα χρειαστείς χώρο (κατά προτίμηση εξωτερικό, χωρίς να ενοχλείς). Μερικά spray. (1 χρώμα, μαύρο, 1-2 clear satin ή clear matte) Λίγο γυαλόχαρτο (400άρι). Aφού ξηλώσεις όλο τo hardware, ξεκινάς με το γυαλόχαρτο και τρίβεις μέχρι να 'θαμπώσει' όλη η επιφάνεια. Κρέμασε κάπου το σώμα της κιθάρας και ξεκίνα με το μαύρο. Κάνε δοκιμές πριν ρίξεις στην κιθάρα, για να δεις πώς απλώνει και να πάρεις λιγο τον αέρα. Το μυστικό είναι πολλές λεπτές στρώσεις. Αφού καλύψεις με το μαύρο(3-4 χέρια), άφησέ το μια ημέρα. Την επόμενη περνάς το βερνίκι. 3-4 χέρια και πάλι. Αφήνεις να στεγνώσει, μια-δυο μέρες. Έτοιμος. (κάνε όλη τη διαδικασία σε ένα άχρηστο κομμάτι ξύλου πριν πιάσεις την κιθάρα). Για spray προτείνω είτε της Belton, είτε της Cosmoslac.(Nιτροαλκυδικά). Οπωσδήποτε μάσκα. Sorry για το βιαστικό post, δεν έχω και πολύ χρόνο στη διάθεσή μου. Αν θέλεις ρίξε και μια ματιά στο Google/Youtube. Σίγουρα θα βρεις κάτι.

Μάλλον όχι πολύ σοβαρό, αλλά ας τη δει/εξετάσει κάποιος, κατά πόσο μετακινείται το ράγισμα με πίεση στο μανίκι. Πιο πιθανό είναι να είναι σκάσιμο στο βερνίκι. Από κάποιο καλό τράνταγμα ίσως...

+1000, κάτι ήξερε ο Kostasink, όντως είναι bubinga

Αντιλαμβάνεσαι ότι η απάντηση του αγαπητού Hellfire, σημαίνει να κάνεις υπομονή και να απευθυνθείς σε κάποιον ειδικό επί του θέματος. Μια πιθανή δεύτερη αποτυχημένη προσπάθεια κόλλησης, μπορεί να σημαίνει ολοκαίνουριο headstock=$$$$$$$$. Παρ' όλα αυτά έχει υπάρξει, αν δεν κάνω λάθος, στο παρελθόν αντίστοιχο thread με ανάλογη περίπτωση και περιγραφή της επισκευής. Κανε αν θέλεις ένα search.

Καλησπέρα και χρόνια πολλά. Χειροποίητη με 300 ευρώ ούτε στην Κίνα δεν θα βρεις...οπότε ή κάποιο λάκκο έχει η φάβα, ή ...η φάβα έχει κάποιο λάκκο... κάποια στιγμή πρέπει να σοβαρευτούμε (αγοραστές και πωλητές). Τώρα, τί είναι χειροποίητο και γιατί δεν μπορεί να κοστίζει 300 ευρώ, είναι μια άλλη, τεραστίων διαστάσεων κουβέντα. Ευελπιστώ κάποια στιγμή να καταφέρω να παρουσιάσω μια προσέγγιση στο θέμα. Σου προτείνω να κοιτάξεις κάτι 'δοκιμασμένο' σε αυτά τα χρήματα.

Νut, έτοιμο, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα ενός οργάνου, δυστυχώς δεν υπάρχει. Πάντα κάποια μετατροπή/προσαρμογή τη χρειάζεται. Στο τρίψιμο, είναι πολύ εύκολο να δημιουργηθεί ανισόπεδη επιφάνεια, ή ακόμα χειρότερα, να 'χαλάσει' η ορθή γωνία. Επίσης, δεν είναι μόνο η μεριά του Nut αλλά και η σωστή και ασφαλής εξαγωγή του παλιού και επιπλέον η απόλυτα σωστή εφαρμογή του, απαιτεί προσεκτικό καθαρισμό/ξύρισμα από κόλλες των επιφανειών που θα πατήσει (headstock & fretboard edge). Aλλιώς δεν έχει νόημα η αλλαγή. To σωστό nut, είναι βασικό συστατικό για απόλυτα σεταρισμένο όργανο.(oι αποκλίσεις παίζουν από ένα δέκατο έως ένα τέταρτο του χιλιοστού). Το κόκκαλο είναι πιο φθηνό(και λιγότερο επιρρεπές στη φθορά) υλικό από το tusq ή το graphite ή το teflon.(και-τουλάχιστο στα αυτιά μου-πιο punchy). Οι diy επεμβάσεις μπορεί πολλές φορές να προβούν πιο κοστοβόρες απ' ό,τι αρχικά υπολογίζαμε. (Y.Γ. sorry, με πρόλαβες)

Καλημέρα. Τι piezo(μάρκα) χρησιμοποιήθηκε? Αν είναι αμφιβόλου ποιότητας, δεν... Μπορεί να φταίει το saddle επίσης(ανισόπεδη βάση), ή το slot που πατάει το saddle. Βγάλε το saddle τοποθέτησέ το σε μια επίπεδη επιφάνεια (μάρμαρο, τραπέζι κλπ). Αν περνάει φως ή κάνει τραμπάλα ή γέρνει (δεν είναι κάθετο) φταίει αυτό.

Η αλήθεια είναι ότι δεν το έχω ψάξει, αλλά αν κατάλαβα καλά, το 3D printing, χρησιμοποιεί κάποια πρώτη ύλη (δεν ξέρω τι) και 'χτίζει' με αυτό, ένα αντικείμενο του οποίου τις διαστάσεις και υποδομή έχουμε δεδομένη ως αρχείο(υπολογιστή). Ενδιαφέρουσα περίπτωση και τρόπος προσέγγισης. Σε ένα συμβατικό όργανο η κατασκευή γίνεται από έξω προς τα μέσα(ένα κoύτσουρο το οποίο διαμορφώνεται). Σε μια εκτύπωση τρισδιάστατη το αντίθετο. Σίγουρα έχει ψωμί ακόμα, και είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα βρεθεί η φόρμουλα (υλικό/τρόπος layering) που θα προσεγγίζει τη δομή και τα χαρακτηριστικά οποιουδήποτε δεδομένου ξύλου. Το ότι η Fender αρχίζει δειλά-δειλά να εξερευνά το θέμα, είναι ενδεικτικό του ότι ίσως είναι το μέλλον της κατασκευής (τουλάχιστο της αυτοματοποιημένης) και όχι άλλο ένα gimmick που θα χαθεί στα ντουλάπια των αζήτητων... Για το timbre δεν ξέρω, αλλά σίγουρα από timber, μηδέν. Για το diy θεωρώ ότι το ζητούμενο δεν είναι το αποτέλεσμα αλλά η χαρά της δημιουργίας, οπότε από αυτή την άποψη, δεν απευθύνεται σε diyers.