Πνοή και Νύξη

Ok, άρα είναι πολυουρεθάνη (απλά δεν το λέμε, γιατί άμα πούμε ότι ρίξαμε poly, σε κλασσική, δεν θα ξαναπουλήσουμε κιθάρα σε Ισπανό, θα μας αφορίσει ο πάπας, και θα περάσουμε από την Ισπανική ιερά εξέταση των constructores de guitarras artesanales). Όπως εδώ, με τα μπουζούκια με truss rod, ένα πράγμα... Μάλλον δεν ήξερε και πολύ καλά τι έλεγε ο τηλεφωνητής, αφού matte ή satin μπορεί να είναι και ένα poly βερνίκι. Πάντως τα περιπλέκει λίγο τα πράγματα, δε νομίζω να είναι τόσο τραγικά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν είναι gloss, άρα δεν χρειάζεται γυάλισμα/γυαλιστικά/κρέμες. Probem solved! ;D

Bασίλη, το 'γνωστός' και το 'σεβαστός' όπως επίσης και το 'επαγγελματίας', πίστεψέ με δε λένε τίποτα, ως προς τη γνώση ή τις εμπειρίες. Και ποτέ δεν παίρνω ως δεδομένο ότι εγώ 'ξέρω' καλύτερα ή ότι 'κατέχω'. Μπορεί να γνωρίζω 5 πράγματα, αλλά να αγνοώ άλλα 25. Θα μπορούσα κάλλιστα, να μην είχα αποκτήσει το συγκεκριμένο προϊόν και να μην είχα καν άποψη. Και αυτή είναι που καταθέτω εδώ, κι όχι κάποια καλά κρυμμένη αλήθεια ή γνώση. Αυτό δεν αναιρεί, σε καμμία περίπτωση, τη δική σου εμπειρία με το συγκεκριμένο προϊόν και το ότι δούλεψε για 'σένα. (όπως και για μένα, στις περισσότερες των περιπτώσεων). Ούτως ή άλλως, ελαιόλαδο από όργανο δεν έχω καθαρίσει ποτέ, οπότε, μόνο υποθέσεις κάνω. ;D Εγώ λοιπόν, 'υποψιάζομαι' ότι είναι το ίδιο προϊόν. Αλοιφή, κρέμα ή υγρό, το οποίο περιέχει abrassive agents, και όπως είπα, μοιράζεται, αν όχι όλα, τα βασικά συστατικά, όπως μαρτυρά και η χαρακτηριστικά, όμοια μυρωδιά τους. Όλα αυτά που έχω αναφέρει πιο πάνω, τα έχω χρησιμοποιήσει κατά καιρούς για γυάλισμα, με περίπου τα ίδια αποτελέσματα(λίγο διαφορετική γυαλάδα), και με την ίδια-τεχνικά-διαδικασία. (απλά το virtuoso είναι πιο ακριβό). Μη σου κάνει εντύπωση, το γυάλισμα λούστρου οργάνου, δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτό του αυτοκινήτου, ή μετάλλων. Αυτό που διαφέρει συνήθως είναι η μορφή (κρέμα, υγρό, στερεό σαπούνι), ο τρόπος και το grit. Τα menzerna σαπούνια πχ. είναι κατά βάση γυαλιστικά μετάλλων, με μικρές παραλλαγές, ανάλογα με τη σκληρότητα του υλικού το οποίο γυαλίζει. Aυτή λοιπόν είναι η δική μου, προσωπική άποψη, και σε καμία περίπτωση δεν αναιρεί, διαφορετικές, από αυτή, γνώμες, τις οποίες, σχεδόν πάντα, λαμβάνω σοβαρά υπ' όψη, χάριν της εξέλιξης της ενασχόλησής μου.

To virtuoso(τουλάχιστον το cleaner) είναι ένα υπερτιμημένο-κατά την άποψή μου- προϊόν και η σύστασή του δεν απέχει και πολύ από απλές αλοιφές λείανσης (burnishing creams), πράγμα το οποίο μαρτυρά και η χαρακτηριστική μυρωδιά που μοιράζονται αυτά τα προϊόντα. Για παράδειγμα αναφέρω το T-cut, rustins burnishing cream, glanol, wenol, brasso κλπ. Το λέω εκ πείρας, γιατί έσκασα 30$ για να αφαιρέσω το 'θάμπωμα' σε νίτρο (όπως διαφημίζει ότι κάνει) αλλά δεν... Όμως, παρ' όλο που μοιάζει, άλλο η λιπαρή βρωμιά, κι άλλο το fogging/clouding/stickiness που συμβαίνει σε αρκετά νίτρο φινιρίσματα. Δεν αμφιβάλλω ότι δούλεψε καλά σε άλλες καταστάσεις, όπως δούλεψε και για μένα... απλά θα μπορούσα να αποφύγω τέτοιο έξοδο, και να κάνω την ίδια δουλειά με μια glanol των 5 ευρώ πχ. Σε τέτοια επίπεδα τιμής, μάλλον για poly(urethane ή ester) ή nitroalcyd (καμιά σχέση με το nitrocellulose) το βλέπω...αλλά ας απαντήσει και ο κατασκευαστής. To gloss είναι καθρέπτης. Το satin, έχει μια ελαφριά γυαλάδα αλλά δεν αντανακλά. Το matte είναι τραχύ και δίνει την αίσθηση αφινίριστου ξύλου( εξ' ου και η, λανθασμένη πολλές φορές, εντύπωση ότι το όργανο δεν έχει βερνίκι ). Αν είναι ένα από τα δύο τελευταία, τα πράγματα περιπλέκονται λίγο...(ίσως χρειαστεί να δουλέψεις και steel wool ή ντουκόχαρτο, αφού αφαιρεθεί το λάδι, για να επαναφέρεις το επίπεδο 'μη γυαλάδας'). Ούτως ή άλλως, πρωταρχικός στόχος είναι να της βγάλεις το...λάδι, και σε δεύτερη φάση, βλέπεις και το αισθητικό μέρος. Αν θέλεις, κάνε δοκιμή σε 'ανυποψίαστο' μέρος του οργάνου. Στην περίπτωση κλασσικής, στο πλαϊνό κάτω μέρος του waist, αυτό που ακουμπά στο πόδι όταν παίζεις.

"Ψωμί κι αλάτι" ;D Καλημέρα. Κατ' αρχάς, για τι ποσότητα μιλάμε? Έσταξες ελαιόλαδο πάνω στο όργανο και μετά το έτριψες με πανί? Έβρεχες λίγο το πανί και το έτριβες πάνω στο όργανο? Για πόση ώρα και με πόση πίεση? Υπάρχει περίπτωση, αν έτριψες δυνατά, και το όργανο είναι φινιρισμένο με french polish(που το θεωρώ απίθανο, εκτός αν το όργανο είναι high end), η θερμότητα της τριβής να λειτούργησε αλληλεπιδραστικά με το φινίρισμα και να διείσδυσε μέσα. Αν το φινίρισμα είναι poly(πιο πιθανό) μάλλον δεν υπάρχει πρόβλημα. Το βερνίκι είναι gloss ή satin/matte? Τα καθαριστικά τύπου Virtuoso, δεν θα κάνουν δουλειά (για να μην πω μπορεί να γίνει χειρότερα), αφού αυτά είναι απλά γυαλιστικές κρέμες, που αφαιρούν μιικρογρατσουνιές, μαζεύουν στερεά κατάλοιπα και γυαλίζουν την επιφάνεια. Στην περίπτωσή σου, το ελαιόλαδο, προφανώς βρίσκεται ακόμη σε λιπαρή μορφή (?). Το virtuoso θα δουλεψει καλά, αφού καθαριστούν όλα τα κατάλοιπα λιπαρότητας. Πρώτα θα δοκίμαζα με ζιπέλαιο. Αν δεν δουλέψει, νωπό πανί με ζεστό σαπουνόνερο (μια δυο σταγόνες σε ένα ποτήρι), μικρή επιφάνεια κάθε φορά και σκούπισμα με στεγνό πανί, πριν πας στην επόμενη. Aν δεν λειτουργήσει κι αυτό, τότε θα πρέπει να πας σε πιο δραστικές λύσεις (white spirit) με τον κίνδυνο για refinish να πλησιάζει περισσότερο... Αν θες, πάρε και μερικές γνώμες ακόμη, από κάποιον που θα τη δει από κοντά, κατά προτίμηση.

Sorry παίδες, εδώ πλέον δεν μιλάμε για το ρίσκο προς το όργανο, αλλά προς την υγεία αυτού που θα το κάνει. Η νιτροκυτταρίνη είναι ένα εξαιρετικά εύφλεκτο υλικό και πέραν αυτού, τοξικό και ταυτόχρονα πολύ 'πτητικό' όταν βρίσκεται σε υγρή μορφή. Το στέγνωμά της γίνεται μέσω της εξάτμισης του 'φορέα' στεγνώματος(διαλύτης) και αυτό πιθανόν να επιταχύνεται ή να εντατικοποιείται με την αύξηση της θερμοκρασίας, ενώ πιθανόν να προκαλείται και 'εξαέρωση' μέρους του 'στεγνωτικού' που πιθανόν να έχει μείνει στο βερνίκι. Επίσης, το ότι "crackάρει" το νίτρο, είναι μια σχετική ένδειξη ότι δεν θα εμφανίσει το άλλο πρόβλημα που είναι σύνηθες με αυτά τα βερνίκια, την κολλώδη υφή, που για μένα είναι πιο εκνευριστική απ' ό,τι το checking, γεγονός που δείχνει ότι στη Gibson, επανέφεραν ή βρήκαν άλλη φόρμουλα νίτρο από αυτή που χρησιμοποιούσαν κυρίως στα 80ies-90ies όπου συναντάται πιο συχνά το 'θάμπωμα-κολλώδης υφή'. Oπότε από αυτή την άποψη, να αιθάνεσαι μάλλον 'τυχερός' ;)

Το ανάποδο έπρεπε να κάνει... ;D Αυτό είναι το νίτρο. Γυαλιστερό, θελκτικό, ιδιότροπο, σπάει, θαμπώνει, κολλάει, ξεφλουδίζει, παλιώνει. Αλλά το θέλουμε γιατί το έπαιξε ο Peter Green και ο Rory. ;D Τώρα, αν αυτό το πάθει στα 2 ή στα 5 χρόνια, δεν έχει και πολλή σημασία...

Ή να γίνει @#%$#@@! Μην κάνετε ταρζανιές.

Όπως προείπαν, παραπάνω, για τη ρύθμιση του tremolo. Επίσης, δεν είναι απαραίτητο το radius gauge. Aπλά ανεβαίνεις 0,1mm ανά χορδή (από καντίνι σε μπάσσα). Έτσι, αν πχ. το action στην καντίνι είναι 1,6mm, στη μπάσσα Ε θα καταλήξει σε 2,1mm, και ως σημείο αναφοράς έχεις πάντα την κορυφή του τάστου. Σημείωση, η 'λεγόμενη' compound ταστιέρα, είναι στην ουσία κωνική. Κατά συνέπεια, το radius στο bridge είναι πάντα μεγαλύτερο απ' ό,τι στο τελευταίο τάστο, αν θέλουμε να το πάμε γεωμετρικά σωστά. Όχι ότι θα δεις τεράστια διαφορά, αλλά θα 'ταν σωστότερο να ρυθμίσεις το radius των χορδών στη γέφυρα, στις 15-16". Με το intonation μην πολυ-κολλάς. Η κιθάρα είναι από φύση, όργανο ξεκούρδιστο και δεν πρόκειται ποτέ να ακουστεί σωστά σε όλες τις θέσεις. Ρύθμισέ το, κατά προτίμηση, με το αυτί, και ανάλογα με το παίξιμο και τα πατήματά σου στην ταστιέρα. Καλά παιξίματα.

Κακά τα ψέμματα, οι εταιρείες πρέπει με κάποιο τρόπο να τραβήξουν την προσοχή του κοινού, κι αυτό πρέπει να το κάνουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα, αλλιώς το χάνουν το παιχνίδι. Στο παρελθόν το 'χουν κάνει με την εισαγωγή νέων μοντέλων από πλευράς σχεδίασης, με παταγωδώς αποτυχημένα αποτελέσματα. Οπότε το μόνο που μένει είναι η εισαγωγή μικρολεπτομερειών, gadgets, και αλλαγών σε μη εμφανή σημεία. Δε νομίζω ότι αυτό αποτελεί ταφόπλακα για το ιστορικό μοντέλο. Ωραία, έγινε μια φορά το '59, από τότε έχουν βγει δεκάδες reissues (επιτυχημένα ή μη), και στα 50+ χρόνια ιστορίας του, έχει γεμίσει ο κόσμος από εκατοντάδες χιλιάδες Les Pauls. Γιατί να βγάλουν άλλη μία από τα ίδια? Edit: 60+ χρόνια ιστορίας...

Aπό πλευράς μεγέθους του σκάφους, ναι, είναι ελάχιστα χιλιοστά μεγαλύτερη της 00, με τη διαφορά ότι η Maton έχει αισθητά πιο βαθύ σκάφος, περίπου κατά 20mm. Aπό άποψη γεωμετρική, η Maton είναι long scale (25,5") που είναι πιο κοντά στο scale της OM (25,4") παρά της 00 (24,9"). Eπίσης oι Μaton έχουν ένα εκπληκτικά φιλικό (για τα δικά μου γούστα) μανίκι μεσαίου πάχους, με μπόλικο radius ταστιέρας (12") σε σχέση με τα flat της Martin, και με το satin Queensland maple να δίνει την αίσθηση του -'παιγμένου' για χρόνια - οργάνου. Ηχητικά, από τα 10-12 όργανα (της σειράς 808ΤΕ) που πέρασαν από τα χέρια μου ( εργάστηκα σε κατάστημα που ήταν dealer κάποτε), 2-3 μόνο μου έκαναν εντύπωση, ηχητικά. Τα υπόλοιπα κινούνταν γύρω από το μέσο όρο, χωρίς κάτι το ξεχωριστό. Είχαν ένα χαρακτηριστικό scoop, στα μεσσαία (500-1200Ηz), μια κορυφή στο presence (4-5KHz), και τους έλειπαν υψηλές αρμονικές. Ήταν αρκετά responsive, με σχετικά αργό attack αλλά μπορούσαν να χειριστούν πιο εύκολα 'δυνατό strumming' απ' ό,τι μια OM ή μια 00 για παράδειγμα. Το πλέον εντυπωσιακό με αυτά τα όργανα πάντως ήταν ότι εξέπεμπαν μια στιβαρότητα που μου ενέπνεαν εμπιστοσύνη, για κάθε χρήση. Πάνε χρόνια βέβαια από τότε (2008-2009), οπότε δεν ξέρω πλέον πώς βγαίνουν.

To κόστος θα μπορέσεις να το υπολογίσεις, μόνο αν έχεις το όργανο στα χέρια σου (ή έχεις λεπτομερή περιγραφή των specs). Όταν λέω λεπτομερή εννοώ τα πάντα. Από το είδος πχ, του καπακιού, αν αυτό είναι standard ή premium grade, πλάτη, μανίκι, bindings, διακοσμητικά, inlays κλπ. To μοντέλο δεν έχει και πολλή σημασία αφού μιλάμε για custom, και γενικά μπορείς να το βρεις με βάση την εμφάνιση (και το μέγεθος και το είδος διακόσμησης). Από 'κει κι έπειτα, με βάση την κατά προσέγγιση αρχική τιμή, και με δεδομένο ότι το custom shop της Martin είναι λίγο υπερβολικό ως προς τις χρεώσεις, μια τιμή γύρω στο 50% της αρχικής είναι θεμιτή (κατά την άποψή μου, ακόμα και γύρω στο 65-70% κάτω της αρχικής, δεν θα με παραξένευε...τουλάχιστον εγώ δεν θα 'δινα πάνω από 60% off, ακόμα και για όργανο σε καλή κατάσταση). Πχ, για ένα όργανο με αρχική τα 10.000$, δεν θα έδινα πάνω από 4-4.500$. Δεν υπάρχει περιγραφή του οργάνου, ή έστω κάποιες φωτογραφίες ή link?

Άρα είναι custom. To μοντέλο δεν αναγράφεται, αλλά μπορείς να στείλεις ένα mail στο customer service, ρωτώντας πληροφορίες (πότε, με βάση τι μοντέλο, τι specs έχει, υλικά κατασκευής). Λογικά θα σου πουν. Το πρώτο συνθετικό (ΟΟΟ,ΟΜ,D,J) υποδηλώνει μέγεθος, το δεύτερο στυλ (στην ουσία, όσο ανεβαίνει από -15 εως -45 τόσο περισσότερο διάκοσμο και extras έχει). Τι χρονιάς είναι, με βάση το serial? Είσαι προ αγοράς της και ψάχνεις ένα μπούσουλα για το κόστος?

Καλημέρα, δεν έχεις το όργανο στα χέρια σου? Φωτό? Νομίζω, όλες οι Martin μετά από τη δεκαετία του '30, έχουν στάμπα στο neck block, που υποδεικνύει το μέγεθος (0,00,000,ΟΜ,D) και το style (15-45), άρα και το μοντέλο.

Μ' αρέσει το "ρομαντικό", λες και τα υπόλοιπα παιξίματά σου κινούνται μεταξύ 'καφρίλας' και 'ελαφρότητας'. ;D Thanx για άλλο ένα πρωινό soundtrack, που ξελαφρώνει λίγο το 'βάρος' της Δευτέρας (και το τέλος ενός ακόμη ημεροφορολογιακού μήνα...) Υ.Γ. Tην κιθάρα την επέλεξες ή σε διάλεξε αυτή? ΩΡΑΙΟΣ ήχος.

Kαλησπέρα, στον τομέα ακουστική κιθάρα δεν υπάρχει καθοδήγηση και η γνώμη, πέρα από υποκειμενική, μπορεί να είναι και παραπλανητική. Μόνο κριτήριο είναι το αυτί, η αισθητική και το χέρι σου. Δεν υπάρχει σωστή και λάθος κιθάρα, σχήμα ή μέγεθος. Μια Super Jumbo μπορεί να ακουστεί πιο πρίμα ή πιο 'ψόφια' από μια parlor. Mια dreadnaught πιο σπιρτόζα και πιο ανάλαφρη από μια ΟΜ. Μια D-28 πιο μπάσσα από μια ...D-28. Το πόσο μπάσσο πχ. είναι ένα όργανο, πέρα από τις δυνατότητες που 'χει ως όργανο, το καθορίζει το δεξί σου χέρι (αν είσαι δεξιόχειρας). ;) Στο ακουστικό όργανο υπεισέρχονται τόσο πολλές μεταβλητές που είναι σχεδόν αδύνατο να πετύχεις δύο ίδια όργανα. Δεν υπάρχει κανόνας και δεν υπάρχουν περιορισμοί. Ξέχνα τα trends, τις υποβολές και τις επιταγές και απλά παίξε όσο περισσότερα όργανα μπορείς. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσες εκπλήξεις κρύβει αυτός ο τομέας. Ευχάριστες και δυσάρεστες. Μην προκαταβάλλεσαι από φθηνότερα όργανα αλλά και μην αυθυποβάλλεσαι από ακριβά. Πχ, σε αυτό που ακούω στο πρώτο βίντεο ( το δεύτερο δεν το λαμβάνω ως κριτήριο ήχου γιατί είναι plugged), κυριαρχεί το δεξί χέρι του Metheny, και για την ακρίβεια τα μακριά νύχια του δεξιού του χεριού. Αυτά είναι που δίνουν ΄και αυτόν τον chorus like χαρακτήρα στον ήχο. Όλα τα άλλα έπονται, χωρίς όμως να λείπουν. Κάθε πτυχή του παιξίματος ενός κιθαρίστα είναι σημαντική για τον ήχο που θα διαμορφώσει στο όργανο αλλά και για τους περιορισμούς που αυτό θα του θέσει. Όσον αφορά το μουσικό μέρος, μου φαίνεται ότι κινείται περισσότερο προς fingerstyle βρετανικής σχολής με μπόλικο κέλτικο αέρα, αν αυτό σε βοηθάει ως προς επιλογή μάρκας (βλ. Lowden, Avalon, Fylde, Eggle κλπ). Δες, άκου, παίξε. Αυτό μόνο.

Όταν με λιγότερα $ (ή τα ίδια ή λίγο περισσότερα) έχω εκατοντάδες επιλογές (χιλιάδες συνδυασμούς) σε specs και αισθητική από vendors τύπου Warmoth, το design experience της Fender μου φαίνεται το λιγότερο ανεπαρκές (για να μην πω αστείο). Γιατί να σχεδιάσω και να αγοράσω ένα όργανο, το οποίο κατά 99% υπάρχει στον κατάλογο της Fender? (δεν ξέρω αν κάνω λάθος, αλλά έτσι μου φάνηκε, με βάση τις-ομολογουμένως-φτωχές σε αριθμό και φαντασία, επιλογές).

μου βάζουν τα γυαλιά 8) και τους βγάζω το καπέλο. Τι? ουρανοκατέβατος είμαι? Από το 'ημιμαθής guru' προτιμώ το 'πολυμαθής rookie'. ;D

Bρε πλάκα κάνεις? Το αντίθετο! Η ελληνική ξερολιά πάει στο γενικό φαινόμενο της άμεσης υπεραπλούστευσης/καχυποψίας/απαξίωσης με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς αιτιολογία, και τουλάχιστον σ' αυτό το thread δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, και χαίρομαι γι' αυτό. Και χαίρομαι επίσης για το επίπεδο γνώσης και παιδείας-στο αντικείμενο της κιθάρας-πολλών (και εσένα), από τους οποίους αντλώ γνώση κι εγώ ο ίδιος με τη σειρά μου. Ξέρω επίσης, ότι τα νούμερα που παρέθεσες δεν είναι τυχαία-ούτε υπερβολικά, δεδομένης της ενασχόλησής σου με το "σπορ". Κάπου εκεί στηρίχθηκε και η δική μου εκτίμηση. Οπότε κανένας λόγος ευθιξίας ή παρεξήγησης, ειλικρινά. Sorry αν έδωσα τέτοια εντύπωση.

Kαλημέρα Γιώργο και άπαντες. Όντως είναι πολύ γενική η απορία σου αλλά όπως πολλοί προανέφεραν, είναι και πολύπλοκη η απάντηση. (παρ' όλα αυτά τη βρίσκω πολύ εύλογη σαν απορία και χαίρομαι που η ελληνική 'ξερολιά' και 'υπεραπλούστευση' δεν υπερτερεί στο thread). Όσον αφορά το θέμα 'υπεραξία' πάντως, (και χωρίς να έχω ίχνος γνώσεων στα οικονομικά) η άποψή μου είναι ότι σε μια Fender USA Std για παράδειγμα, με τιμή πώλησης γύρω στα 1250 ευρώ, το καθαρό κέρδος της Fender από ένα (τέτοιο) όργανο δεν ξεπερνά τα 150-200 ευρώ(για να μην πω και λιγότερο). Με πολύ μπακαλίστικη λογική και χωρίς ίχνος υπερβολής. Θα ήθελα μια reverse ανάλυση (έστω υποθετική) από γνώστες της αγοράς και των οικονομικών. Εdit: Προσπαθώ γενικά, να τηρώ αποστάσεις από χειροτέχνες/οργανοποιούς οι οποίοι υποστηρίζουν ότι σε ένα εργοστασιακό όργανο, το οποίο κατασκευάζεται σε πολύ λίγο χρόνο, συγκριτικά με μια χειροποίητη κατασκευή, το κέρδος είναι το μεγαλύτερο ζητούμενο. Θεωρώ λανθασμένη την υπόθεση ότι επειδή ένα όργανο κόστισε στο εργοστάσιο 100 ευρώ, κι εγώ το παίρνω 1100, αυτή η διαφορά αντικατοπτρίζει το κέρδος ή το όνομα/logo της εταιρίας.

Ηχητικά (έστω και μέσω ytube) οκ. Αλλά, όταν μια semi κατασκευή είναι από πρεσσαρισμένο plywood ( maple/baswood/maple ή maple/whatever/maple ), λίγη (για την ακρίβεια, σχεδόν καθόλου) σημασία έχει το whatever, λίγο περισσότερη (οπτικά) το maple. Και ειδικά αν μιλάμε και για solid centre block. Συνεπώς, για Semi κατασκευή, δεν θα δίσταζα να προτιμήσω φθηνότερες λύσεις από αξιόπιστους κατασκευαστές (Εpi, Ibanez, Yamaha, Hagstrom, Eastman, Peerless, Guild κ.ο.κ.) για όργανο που, εδώ που τα λέμε, χωρίς τα trimmings, χάνει τεράστιο ποσοστό σε vibe & αισθητική. Αυτό το ρημάδι το binding, είναι σαν να εδραιώνει την παρουσία του οργάνου σαν φιγούρα, σαν να οριοθετεί την υπόστασή του, να τονίζει τις τρεις διαστάσεις του και να ψευτοθυμίζει ότι το καπάκι είναι ξεχωριστό κομμάτι.

Τι αντανακλάται στην τιμή μιας LP Std 2014 για παράδειγμα? (γύρω στα 2μιση χιλιάρικα) Η σχεδόν αιώνια συνέπεια στη μαζική παραγωγή καλών οργάνων(με μικρά διαλείμματα, ανά καιρούς ή ανά μοντέλα) και η στήριξή της με όλα τα μέσα (είτε επιτυχημένα είτε αποτυχημένα) στα εύκολα και στα δύσκολα. Για μένα το βασικό είναι αυτό. Το ότι κάποτε ένας Clapton ή ένας Beck ή ένας Roy Smeck πχ. έπαιζε με δαύτες δεν είναι από μόνος του λόγος για την επιτυχία. Kαι ο Page έπαιζε με Danelectro, αλλά δεν εδραιώθηκε ποτέ σαν αξιόπιστος κατασκευαστής. Το ίδιο και διάφορες άλλες εταιρίες με όργανα των οποίων εθεάθησαν γνωστοί κιθαρίστες της εποχής. Το marketing από μόνο του επίσης, δεν μπορεί να πουλήσει κακά ή μέτρια όργανα. Τώρα, το αν αξίζει τα λεφτά της, είναι μια άλλη, εντελώς υποκειμενική κατάσταση, στην οποία ο καθένας θα πρέπει να κρίνει με βάση τα "θέλω" του κι όχι τα "έχω" του, αν θέλει να έχει μια δόση αντικειμενικότητας στην κρίση του. Αν 'ξύσουμε' το logo από μια Gibson θα γίνει χειρότερο όργανο? Αν "κολλήσουμε" ένα Gibson σε μια άλλη, θα γίνει καλύτερο? Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η Std πχ, είναι υπερτιμημένο όργανο, αλλά όχι υπερεκτιμημένο. Η αξία του σαν αντικείμενο, αντισταθμίζει την αξία του ως όργανο.

Ξέχασα να αναφέρω, ότι ένα όργανο με καλό σετάπ (ίσιο μανίκι, low action) αλλά πολύ χαμηλό saddle, και επίσης σχετικά χαμηλό καβαλάρη, είναι υποψήφιο για μελλοντικό neck reset, αφού δεν θα υπάρχει περιθώριο για περαιτέρω χαμήλωμα του saddle. Υπ' όψιν ότι το neck reset είναι από τις πλέον ακριβές επεμβάσεις ρουτίνας σε μια ακουστική κιθάρα, γι' αυτό και είναι σημαντική η σωστή κρίση, πριν την αγορά, σε αυτή την περίπτωση.

Παρακαλώ, δυστυχώς, το bracing είναι λίγο δύσκολο να τσεκαριστεί πλήρως, χωρίς λάμπα (που να μπαίνει μέσα στο όργανο) και καθρέφτη. Ηχητικά, μπορεί να ακούς διάφορα τριξίματα (όχι buzz, όπως στο ταστάρισμα), κροταλίσματα, (η πιο ακριβής λέξη που μου 'ρχεται είναι...ρόγχος....) πίσω από σχεδόν όλη τη διάρκεια της νότας, ή σε συνδυασμούς συγχορδιών. Οπτικά, και εξωτερικά, μπορεί να υπάρχουν κάποιες-μη ομαλές- στρεβλώσεις στην επιφάνεια του καπακιού, εκτός του φυσιολογικού bridge bellying πίσω από τον καβαλάρη. Με την αφή, και με πίεση πάνω στο καπάκι με τον αντίχειρα, μπορεί να νιώσεις ευκολότερη 'βύθιση' ή τρίξιμο σε κάποιο σημείο. (προσοχή, όχι υπερβολική πίεση σε σημεία εκτός των bracings). Kι εδώ θα πρέπει να έχεις μια εικόνα του πώς είναι εσωτερικά ο οπλισμός σε ένα ακουστικό όργανο, για να βρεις τα κατάλληλα σημεία. Το ίδιο ισχύει και για την πλάτη Πέραν όμως των βασικών checkpoints (μανίκι, τάστα, truss rod, ρωγμές) σε ένα ακουστικό όργανο, τσεκάρουμε και σημάδια πιθανών επισκευών ή σχεδόν αόρατων προβλημάτων. Προσεκτική εξέταση γύρω από το heel, για σημάδια πιθανού neck reset. Συνήθως, το βερνίκι θα έχει ασυνέχεια, μεταξύ heel και πλαϊνών ή ταστιέρας και καπακιού. Να μην έχει bridge lift, μικρό κενό στην πίσω μεριά του bridge. Αντίστοιχα, και η κάθετη στρέψη του bridge(η κλιση δηλ. ολόκληρου του καβαλάρη, εμπρός) να μην είναι υπερβολική. Φθορά των bridge pin holes και του bridge plate εσωτερικά. Αυτές καθιστούν την αλλαγή χορδών δύσκολη και μη ασφαλή. Εσωτερικά, μια ματιά για σταξίματα από κόλλες, ή μικρά κομμάτια (τετράγωνα ή ρόμβοι) κολλημένα στο καπάκι, είναι ενδεικτικά προηγούμενης επισκευής ρωγμών. Rising tongue, φούσκωμα/ανύψωση της ταστιέρας από το 14ο τάστο και μετά, ή αντίστοιχα καμπούρα/ανύψωση μεταξύ 12ου και 16ου. Αυτά είναι σε γενικές γραμμές, τα πιο συνηθισμένα θέματα που μπορεί να έχει ένα μεταχειρισμένο ακουστικό όργανο. Γι' αυτό και η αγορά του, πρέπει να συνοδεύεται από ενδελεχή εξέταση, ή τη δυνατότητα επιστροφής.

Aν η b σου, ακούγεται plugged, τότε το polepiece είναι στη θέση του, απλά είναι στο βάθος. (στην ακουστική, η b χορδή έχει τη μεγαλύτερη μάζα steel, άρα και ο πόλος της θα είναι πιο μακριά). Βάλε το allen που έχει η συσκευασία και θα δεις ότι θα μπει, θα κουμπώσει και θα μπορείς να το ξεβιδώσεις. Αν όχι, στείλ'το πίσω και παράγγειλε άλλο.

Παρ' όλο που δεν έχει πέσει στα χέρια μου ποτέ μια ΑJ 90ies, θα σου μεταφέρω κάποιες απόψεις από τον πλέον ειδικό σε θέματα flattop steelstring και δη Gibson, mr Γιάννη Γκουγκουρέλα. http://yiannisguitar.com/ Mπορεί να πετύχεις πολύ καλό όργανο, μπορεί πολύ κακό, και το πιο πιθανό είναι, οι περισσότερες να κυμαίνονται κάπου στο ενδιάμεσο. Γενικά 'βαριές' κατασκευές (σε σχέση με τις οriginal), λίγο overbuilt, καθώς και με διάφορα (correct & non correct) specs, όσον αφορά διαστάσεις και υλικά. Nομίζω πως οι 90ies έρχονται με sitka καπάκι και διάφορες πλάτες, ενώ από 2000 και έπειτα, χρησιμοποιούν το vintage correct Αdirondack. Λίγη σημασία έχει βέβαια αυτό, γιατί αυτό που μετράει στο τέλος, είναι ο ήχος. Ισχύει κι εδώ, ό,τι και για όλες τις εργοστασιακές (ακουστικές) κιθάρες, κατά την ταπεινή μου άποψη, ότι ένα μικρό ποσοστό είναι εξαιρετικές, το μεγαλύτερο μέρος είναι από μέτριες έως καλούτσικες, κι ένα μικρό επίσης ποσοστό, φτωχές (κυρίως ηχητικά). Κι αυτό ισχύει ακόμη και για custom shop μοντέλα. Πάντως, η αίσθησή μου, είναι ότι γενικά, πλέον, βγαίνουν πολύ καλύτερα reissues απ' ό,τι πριν 15-20 χρόνια. Αν ψάχνεις ένα όργανο workhorse, να μπορείς να στηρίξεις πάνω του πολλαπλές χρήσεις, να σου αποπνέει την ατμόσφαιρα και το vibe των 30ies Gibsons και τη βρίσκεις και σε καλή τιμή (θεωρώ από 1000-1500 ευρώ), τότε go for it. -Με την προϋπόθεση πάντα ότι έχεις τη δυνατότητα να τη δοκιμάσεις, να την ακούσεις και να κάνεις πλήρη έλεγχο της δομικής ακεραιότητας. Σε ένα ακουστικό όργανο, είναι πολύ πιο δύσκολη η εκτίμηση της κατάστασης, αλλά κυρίως προσοχή εσωτερικά, στα bracings, και εξωτερικά, το βασικότερο όλων, να μη χρειάζεται neck reset-ή αν, εν πάσει περιπτώσει-χρειάζεται δουλειά, αυτό να αντανακλάται στην τιμή της Aν ψάχνεις ένα super responsive, ντελικάτο και πλούσιο ηχητικά, όργανο, τότε ή θα πρέπει να 'σαι τυχερός (ή υπομονετικός) για να το βρεις στην ΑJ RI των 90ies, ή να στραφείς αλλού. Καλή αναζήτηση.