Πνοή και Νύξη

Δεν μου ακούγεται για εξωτερικό εφφέ. Κάποιο tremolo wobble ή κάτι με χρήση του tremolo μου φαίνεται. Ίσως.

Λίγο off topic Όταν πουλάει υπηρεσίες βαφής και σε όλες τις φωτό έχει orange peel (ή έλλειψη sealer και pore filling), τότε οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει ανταγωνιστικός. Κατά τ' άλλα, συμφωνώ ότι η made in Greece στάμπα, είναι "ρετσινιά" για οποιονδήποτε σοβαρό κατασκευαστή προϊόντος, που καλείται να αντιμετωπίσει-πέρα από τον ανταγωνισμό-και την "καχυποψία" όσον αφορά την ποιότητα. Η οποία βέβαια θα αποτελέσει και το βαρόμετρο στις σχέσης εμπιστοσύνης μεταξύ πελάτη-εταιρίας, ανάλογα με την ποιότητα του προϊόντος/υπηρεσίας/επικοινωνίας. (οι made in Poland Mayones μου 'ρχονται στο μυαλό ως παράδειγμα).

Και alder και ash της προκοπής υπάρχει, και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. (το swamp ash δεν υπάρχει). Απλά έχουμε μάθει να θέλουμε το ίδιο το Αμερικάνικο το φεντεριάρικο. Εδώ έρχεται αυτό που είπα περί καινοτομίας (που σιγά την καινοτομία δηλ.) για χρήση εναλλακτικών. (Υπάρχουν δεκάδες είδη ξυλείας που χρήζουν εξερεύνησης και σεβασμού). Αλλιώς θα είναι άλλη μια am red alder strat πχ. ανάμεσα σε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες παρόμοιες και το να πουλήσεις τη δική σου ως καλύτερη/φθηνότερη/ωραιότερη, είναι κομματάκι δύσκολο. Oι luthiers, κατά γενική ομολογία-και ανά τον κόσμο-είναι κακομούτσουνοι και δύσκολοι/δύστροποι χαρακτήρες ;D ;D Είναι η φύση της δουλειάς, η οποία απαιτεί ατέλειωτες ώρες μοναχικής εργασίας (λόγω του ότι απαιτεί απόλυτη αφοσίωση και συγκέντρωση), πολλή μελέτη, λάθη επί λαθών-που λειτουργούν ως σχολείο, και πολλές φορές προσωπικό όραμα, για το ύφος και το είδος του οργάνου που οραματίζονται (και πολλές φορές αιθεροβατώντας ή ονειροπολώντας περισσότερο απ' όσο θα 'πρεπε). Και επίσης μισούν το cnc, γιατί τους αφαιρεί τη χαρά της ράσπας, του παστράγγουλου, της πλάνης, του πριονιού-όσους τελωσπάντων έχουν το μαζοχισμό να αντλούν ικανοποίηση από αυτό. Εμού συμπεριλαμβανομένου :) :) Την αίσθηση της δημιουργικότητας που αντλείται από την προσπάθεια να πετύχει τελειότητα με όσο το δυνατόν λιγότερους μεσάζοντες ανάμεσα στα χέρια και το υλικό του. Και εντέλει τη δυνατότητα να εξελίσσεται και να εξελίσσει τις ανθρώπινες δεξιότητες κόντρα στη στασιμότητα της ασφάλειας του cnc. Γιατί κύριος σκοπός του δεν είναι να διεκπεραιώνει κατασκευές αλλά να παίζει με τα κσύλα ;D.

Μπονζούρ κι από εμένα. Κατ' αρχάς, και μόνο που το μυαλό σου, τέτοιες εποχές και σε τέτοιο περιβάλλον, στροφάρει για οποιοδήποτε εγχείρημα, συγχαρητήρια. Υπάρχουν μυριάδες άλλοι που απλά βουλιάζουν σε μια γούρνα μοιρολατρίας. Έχεις και μερικά πλεονεκτήματα: Τεχνογνωσία, πρόσβαση σε τεχνολογικό εξοπλισμό (απ' ό,τι κατάλαβα δεν είσαι κάτοχος), μεράκι, +μια κανονική πρωινή δουλειά. Για μένα, αυτό που οπωσδήποτε χρειάζεσαι, είναι ένας έμπειρος luthier (όχι απλά χομπίστας) ο οποίος, πέρα από τη γνώση σε όλα τα τεχνικά θέματα, θα σου προσφέρει και την ασφάλεια και το κύρος ενός ελέγχου του τελικού προϊόντος και φυσικά κάποιος γνώστης της αγοράς, του διαδικτύου και του marketing ο οποίος και θα αναλάβει την προώθηση και διεύρυνσή/καθιέρωσή της. (ο luthier θα χρειαστεί φυσικά και για κοπές και κολλήσεις και διαμόρφωση. Ένα 2-piece σκάφος, ένα top, η ταστιέρα πάνω στο μανίκι, dots-inlays, bindings κλπ. Δεν πετάμε δυο κούτσουρα στο CNC και βγαίνει κιθάρα. Και φυσικά ταστοδουλειές, nuts κλπ.) Επίσης θα είναι υπεύθυνος για την επιλογή πρώτης ύλης. (εδώ, η φύση της συνεργασίας, οδηγεί κατά τη γνώμη μου σε υπεργολαβία, όπως προαναφέρθηκε, αλλιώς θα χρειαστεί και αγορά εξοπλισμού κατασκευής πιθανόν, αν δεν είναι διαθέσιμη, και σίγουρα εξοπλισμός και εργαλεία 'στησίματος' οργάνου. Η φύση της συνεργασίας θα υπαγορεύσει και τον τρόπο). Επίσης, κατά κύριο λόγο, χρειάζεται καινοτομία, είτε στη διαδικασία παραγωγής, είτε στις επιλογές, είτε στη διάθεση, είτε στο τελικό προϊόν. Το να προσπαθήσεις να ανταγωνιστείς εταιρείες με τεράστια γκάμα, εμπειρία και κύρος στο χώρο, παίζοντας με τους δικούς τους όρους, είναι για μένα μάταιο. Στον τομέα της διαφήμισης χρειάζονται προσεκτικά και απολύτως στοχευμένα βήματα. Το target group σου, δυστυχώς δεν είναι όλοι οι κιθαρίστες, αλλά ούτε και o high end custom seeker. Είναι ένα πολύ μικρό ποσοστό κιθαριστών που ψάχνονται και γενικά "πιάνουν τα χέρια τους". Η διαφήμιση πάντως, στις μέρες μας είναι πολύ πιο εύκολη (και, ίσως πιο φθηνή) από την εποχή των περιοδικών, των flyers, του τοπικού word of mouth και των διεθνών εκθέσεων. Σε κάθε περίπτωση, η φύση του εγχειρήματος, θεωρώ ότι περιλαμβάνει ένα ικανό αρχικό κεφάλαιο σε πρώτη ύλη, ένα επίσης ικανό κεφάλαιο σε βιτρίνα (website, διαφήμιση, προώθηση) και αρκετή τόλμη και αυτοπεποίθηση. Θα εξαρτηθεί από τη φύση της συνεργασίας σου με τους "εταίρους" και τη διάθεσή τους για να"συμβάλλουν" στο project. Αυτά τα ολίγα, merci και καλή συνέχεια

Ουδεμία σχέση έχει η συγκεκριμένη με ακουστική. Το μόνο που μοιράζεται με μια ακουστική, είναι το, ελεύθερα δονούμενο, καπάκι της και ο καβαλάρης. Το μεν καπάκι, παρ' όλο που είναι solid spruce, είναι εξωφρενικά πιο στιβαρό (πάχος) από μια συνηθισμένη ακουστική, το δε σκάφος είναι στην ουσία ένα chambered μασίφ κομμάτι-ala ηλεκτρική. Από άποψη καιρικών μεταβολών και κακομεταχείρισης, δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς, θα είναι πολύ πιο ανθεκτική από οποιαδήποτε, ακόμη και heavy built, συμβατική ακουστική/ηλεκτροακουστική. (άλλο ένα + η συνθετική ταστιέρα που την καθιστά απαθή σε φαινόμενα υγρασίας/ξηρασίας) Παίζεται μόνο σε live-καρφί ή στο σπίτι για practice. Από άποψη αξιοπιστίας, είναι η γνωστή, κατά κανόνα καλή φήμη που κουβαλάει ο Καναδικός όμιλος οργάνων (Godin, Norman, Seagull, Art & Lutherie).

H φωτό βοηθάει, αν και η μεζούρα όχι. Απ' ό,τι βλέπω(και αν έχεις τη μεζούρα σωστά στο nut) το scale σου είναι 626 ή 628mm. Για να είσαι οκ στη γέφυρα, πρέπει η Ε καντίνι να κάθεται στο saddle στα 628 ή 630 (ανάλογα με το ποιο είναι το scale πραγματικά) όπως προείπε ο andreoulis. (πώς μέτρησες το intonation σωστό?) Μάλλον θα πρέπει να πάρεις ένα μέτρο με διαγράμμιση και χιλιοστών, και να ξανατρυπήσεις. Χρησιμοποίησε το παρακάτω βοήθημα, για να σου πει που να γίνουν οι τρύπες των posts, ανάλογα με το scale length. http://www.stewmac.com/FretCalculator.html

Eξαιρετική! Κιμπάρικη. Καλόγουστη. Μοναδική. Πόσο πιο custom να ζητήσει κανείς? (θα με άρεζε ένα pickguard αρνητικό του σκάφους: μαύρο με χρυσό λαχούρι. απλά επειδή δεν μου αρέζουν οι tele γυμνές...)

Sorry για το-ολίγον τι-offtopic, αλλά θα ήθελα τη γνώμη των κυκλωματάδων σε ένα σχετικό θέμα. Σε όργανα με 2vol, 2tone configuration, στις θέσεις 1 & 3 του toggle, όλα καλά. Τα ποτενσιόμετρα δουλεύουν smooth χωρίς φασαρίες-χριτσιχράτσα. Όταν το toggle βρεθεί στη μεσαία θέση, η χρήση των vol (είτε του neck είτε του bridge) αποκτά φασαρία σαν από "βρωμιά". Πώς μπορεί να εξηγηθεί αυτό? Thanx προκαταβολικά

Καλά, ακόμη το σκεύεσαι; Εννοείται Aria L-5. Aν μιλάμε για αυτές που βγάζανε εκεί τέλη 70 αρχές 80, είναι καλύτερες κι από το real thing. Kαι μόνο που μια φούχτα Ιάπωνες επέμεναν, την εποχή της λωρίδας και της μοϊκάνας, να βγάζουν τζαζοκούτια, αρκεί για την αιώνια συμπάθεια. Και μακράν το καλύτερο έπιπλο, και θα ΄χεις και ένα καλό κομπόδεμα να ρευστοποιήσεις για τις (ακόμη πιο) δύσκολες μέρες που έρχονται...αυτή μπορεί να πιάσει ίσαμε δυο δις (drachma) στο ebay. ;D (edit: αλλιώς, στείλε μια φωτό του δωματίου, να δούμε τι ταιριάζει καλύτερα στο χώρο. Κάτι να φωτίζει το δωμάτιο χωρίς να μικραίνει την αίσθηση του χώρου και να αποπνέει έναν αέρα νεορομαντισμού, αν έχεις μοντέρνο διάκοσμο, ή, μια δόση post modern, με πινελιές bauhaus αν είναι βαριά τα έπιπλα...)

Ωωω, πάει λίγο μακριά η βαλίτσα! Σε σχέση με τη Fender, έχουν απαντήσει εκτενώς οι προλαλήσαντες. Ήταν μια ευφυέστατη εφαρμογή του οικονομικού σχεδιασμού και της αιρετικής οργανοποιίας από κάποιον "μη luthier" ( και κατά τη γνώμη μου, άκρως επιτυχημένη ). Η strat θεωρώ πως είναι αριστούργημα σχεδιασμού και θα 'πρεπε να είναι σπουδή σε πανεπιστήμια. Μπα, για μένα το ένα είναι ένα βιδωτό καδρόνι στιγμής και το άλλο κολλητό καδρόνι της ώρας, μετά των τρίμινγκς και των πλουμιδίων του ;D Η Les Paul δεν απέχει και πολύ από τη strat, όσον αφορά την κατασκευή, αυτή καθεαυτή. Με άλλα λόγια ένα μανίκι πάνω σε ένα σκάφος, κολλημένο αντί για βιδωμένο. Δεν έχει κάποια ιδιαιτερότητα ως προς αυτό. Η κατασκευή της είναι στην ουσία μια εφαρμογή της archtop/semiacoustic με μασίφ σκάφος, και από εκεί προέρχεται και η γωνία κλίσης του μανικιού. Και ήταν φυσικά πιο ευκολοχώνευτη όταν πρωτοβγήκε γιατί έμοιαζε περισσότερο με παραδοσιακή κιθάρα. Αυτό που διαφέρει είναι (σαφώς) το σχήμα και οι διαστάσεις. Για μένα είναι ακριβώς η ίδια λογική, με διαφορετικό τρόπο σκέψης και φτιασίδια... Από άποψη ηχητική, το θεμελιώδες στην υπόθεση είναι το ύψος του bridge. Σε όργανο με γωνία κλίσης, το ύψος αυτό είναι αισθητά πιο μεγάλο=μεγαλύτερη άσκηση δύναμης στο σκάφος από την τάση των χορδών=(θεωρητικά τουλάχιστον) περισσότερο sustain, αλλά, όταν η γέφυρα πατάει σε τόσο στέρεη βάση (όπως το σκάφος ενός solidbody οργάνου), θεωρώ ότι λίγη σημασία έχει τελικά αυτό. Αυτό που σίγουρα έχω παρατηρήσει προσωπικά, είναι η ικανότητα ενός οργάνου με γωνία, να έχει περισσότερο sustain και καλύτερη συμπεριφορά στις ψηλές περιοχές (12 τάστο και πάνω). Όμως, είναι τόσο πολλοί οι παράγοντες διαφοροποίησης των δύο οργάνων, που δύσκολα μπορεί κανείς να εστιάσει στο γιατί ακριβώς συμβαίνει αυτό...αν συμβαίνει... Όσον αφορά την εργονομία, επίσης, είναι τόσο πολλές οι παράμετροι που τη διαμορφώνουν σε ένα όργανο ( μεγέθη και προφίλ ταστιέρας/μανικιού, scale length, σημείο ένωσης μανικιού με σκάφος, κέντρο βάρους, σημείο waist, πάχος σκάφους κλπ ) που η γωνία κλίσης του μανικιού, αυτή καθεαυτή, λίγη σημασία έχει για μένα. Συνήθως αυτό που "ξενίζει" σε τέτοια όργανα είναι το "κενό" μεταξύ χορδών και σκάφους στο picking hand. Όλα όμως είναι απλά θέμα συνήθειας.

(σσσσσ...έτσι είπε στη γυναίκα του...) :-X το 'χω κάνει...

1971-72 Ibanez, πιθανόν διανομή σε άλλη χώρα (εκτός Ιαπωνίας), ίσως Καναδά, με το brand name "Mansfield". (Google is our friend)

Ωπ! Sorry Νάσο, γράψε λάθος, το "λάθος". Είδα παράξενο headstock και υπέθεσα αυθαίρετα ότι το έκανες εσύ...

Εξαιρετικό! Κρίμα, αν είχες προβλέψει τέτοιο "λάθος" θα είχες βάλει και μαύρο mother of pearl και (ίσως) και μαύρο binding στην ταστιέρα...

Τότε κάτι άλλο παίζει. ( όταν το λαμπάκι είναι συνεχώς αναμμένο, σημαίνει ότι η μπαταρία είναι στα τελευταία της, αυτό είναι δεδομένο σε όλα σχεδόν τα preamps ακουστικών οργάνων ). Στην περίπτωσή σου, το mic input του pc ίσως στέλνει κάποιο ρεύμα-μικρότερο των προδιαγραφών τoυ preamp της κιθάρας γι' αυτό και ανάβει το λαμπάκι συνεχώς. Δυστυχώς δεν έχω κάτι άλλο να σου προτείνω, εκτός από το να δοκιμάσεις άλλο καλώδιο, για αρχή, ή να ξεβιδώσεις το εξωτερικό περίβλημα του output της κιθάρας (αυτό που μπαίνει η ζώνη) και να καρφώσεις το καλώδιο χωρίς αυτό (πολλές φορές αυτό το δαχτυλίδι εμποδίζει το jack να κουμπώνει μέχρι τέλους). Επίσης, πριν απ' όλα, βεβαιώσου ότι οι μπαταρίες είναι σωστά τοποθετημένες (+ & -).

Don't worry, το λαμπάκι ανάβει όταν η μπαταρία σου θέλει αλλαγή.

σε ένα ατελείωτο αδιέξοδο, κυρίως λόγω εσφαλμένων παραδοχών, αμφιβόλου βάθους επιχειρημάτων, πασπαλισμένο-ευτυχώς και με αρκετή δόση χιούμορ... Είχα την εντύπωση ότι το θέμα είναι ΑΝ παίζει ρόλο το κσύλο στον τελικό ήχο μιας ηλεκτρονικιάς κιθάρας, με βάση το αρχικό βίνδεο, αν οι εταιρίες μας δουλεύουν ψιλό γαζί πουλώντας μας παραμύθι, και ότι ό,τι κσύλο και να βάνεις όλα είναι ίδια. Κι ότι η Γκίψον μας πουλάει τη standard 2μιση χιλιάρικα, επειδής το μαόνι είναι 40$ πιο ακριβό από το alder...

και τι σχέση έχει αυτό με το θρεντ;

Και τι ακριβώς θα συμπεράνουμε-ή μάλλον που αποσκοπεί-το blind test ρε παιδιά, για να αρχίσω να καταλαβαίνω κι εγώ...γιατί έχω χάσει επεισόδια...

Χρόνια πολλά και καλά. Τελικά το παραμύθι το τρώμε; Εξαρτάται τί εννοούμε λέγοντας "παραμύθι". Εγώ κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέπτη, και ναι, το παραδέχομαι. Το τρώω το παραμύθι. Όπως τρώω το παραμύθι σε κάθε έκβαση της ζωής άλλωστε. Το παραμύθι του τσιγάρου, το παραμύθι του ιντερνέτ, το παραμύθι της πολιτικής, το παραμύθι της κατανάλωσης, το παραμύθι της μουσικής. Όπως φυσικά και το παραμύθι, ότι το υλικό κατασκευής είναι, όχι αμελητέο, αλλά ανύπαρκτο μέγεθος, στο τελικό αποτέλεσμα. Αλλά, όχι σερβιρισμένο. Δεν θα έρθει κάποιος να μου πασάρει το παραμύθι του. Θα πάω εγώ να το παραγγείλω στα μέτρα μου. Μπορεί και να το φτιάξω μόνος μου. Είναι δικό μου παραμύθι, και δεν μπορώ, ούτε και πρέπει να το πασάρω ή να το επιβάλλω. Μόνο να δω και των γύρω μου το παραμύθι και να σκεφτώ αν η ιστορία τους είναι πιο ενδιαφέρουσα, πιο πιασάρικη, πιο λυπητερή ή πιο βαρετή. Ποτέ όμως λάθος ή σωστή... Όταν διαβάζω ένα μυθιστόρημα ή βλέπω μια ταινία, το μόνο που δεν μπορώ να τη χαρακτηρίσω είναι, "πώπω, αυτή η ταινία είναι λάθος"... :o Δεν υπάρχει αντικειμενικό αφού ;D Και όσο δεν υπάρχουν ΣΟΒΑΡΕΣ, ελεγχόμενες, εργαστηριακές, επιστημονικές, άκρως αμερόληπτες ΜΕΛΕΤΕΣ/ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ πάνω στο, φλέγον έως κάρβουνου, ζήτημα, αυτό που θα επικρατεί-και δικαίως- είναι η λογική, πασπαλισμένη με ολίγη άχνη-προσωπικής εμπειρίας μουσικών και κατασκευαστών (και αυτή δεν είναι καθόλου αμελητέα). Ας μην καταλήγουμε να επικαλούμαστε υπερβολές των δύο άκρων. Το ότι δεν αρέσει σε κάποιους ο ήχος του outro πχ του Jeff Healey ή του Page κ.ο.κ, δεν έχει να κάνει με το όργανο, ή τους μαγνήτες της μόνο. Το ότι σε κάποιους αρέσει, πάλι δεν έχει να κάνει με το όργανο... Εν κατακλείδι, το ερώτημα δεν είναι αν κάνουν διαφορά τα κσύλα (ή τα πλαστικά) από μόνα τους. Αλλά τί ρόλο παίζουν στο τρίγωνο παίκτης-όργανο-ενισχυτής και πώς όλα αυτά αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Αν υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι το υλικό δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο, ας σηκώσει το χέρι, για να το πάρουμε απ' την αρχή. (άλλες 25 σελίδες... :-X)

Υπάρχει "Από αυτή την Πέμπτη στα Λιντλ, ξύλινος καβαλάρης ESMARA, για συνθετικές κιθάρες, μόνο 0,99..." To ηλεκτρικό μπάσσο, είναι μακράν πολύ πιο απαιτητικό όργανο απ' ότι τα απλοκίθαρα, και από άποψη 'δεσίματος' υλικών, και από άποψη στησίματος. Επίσης, παίζει αφάνταστα περισσότερο ρόλο, το προσωπικό στυλ/ύφος παίξιματος και οι διακυμάνσεις εδώ είναι τεράστιες σε σχέση με την κιθάρα. Λόγω μεγέθους/ιδιομορφίας το μπάσσο είναι όργανο το οποίο ακόμη και τέλεια στημένο, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του μουσικού, υπάρχει πιθανότητα να μην μπορεί ποτέ να σεταριστεί σωστά, ακριβώς λόγω της σημασίας που έχει το δέσιμο μεταξύ των κσύλων/υλικών. Πίριοντ.

Κλέβεις. Βλέπω κσύλινο καβλιτσέκι κάτω από τον καβαλάρη. (+0,0001% tone contribution factor). Για εκτύπωσε κανα λαστιχένιο (3D) να σε δω... ;D Ένας-ένας ...ξεβρακώνονται οι κσυλομάχοι ;D ;D Είναι μικρό το ρημάδι το ποσοστό, αλλά όσο μικρό και να είναι, κάποιοι θα το ψάχνουν. Κομμάτι-κομμάτι, λεπτομέρεια-λεπτομέρεια, ερώτηση-απάντηση, λάθη κι επανορθώσεις, φτάσαμε ο Hendrix να παίζει με Strat κι όχι με vihuela...

Mα αυτό είναι σχεδόν δεδομένο, δε νομίζω να διαφωνεί κανείς. Μα είναι λάθος συλλογισμός να θεωρούμε ότι ο μαγνήτης "ακούει" το κσύλο. Όμως. Όοολα τα επιμέρους στοιχεία΄(και τα κσύλα μεταξύ άλλων) που απαρτίζουν αυτό το σύστημα που λέγεται κιθάρα σίγουρα παίζουν το ρόλο τους στο πώς αυτή η χορδή δονείται. Στην ποιότητα της ταλάντωσης. Ο μαγνήτης δεν μεταφράζει το είδος του κσύλου. Παραθέτω απάντησή μου, στο αιώνιο αυτό ερώτημα, από παλιότερο thread: "Eρχόμενος λοιπόν στο θέμα, η κιθάρα είναι μια συσκευή, ένα σύστημα που σκοπό έχει να απελευθερώνει την κινητική ενέργεια της χορδής και να μετατρέπει μέρος αυτής σε ελεγχόμενο, ακουστό ήχο. Και λέω μέρος, γιατί το μεγαλύτερο ποσοστό της ενέργειας αυτής μετατρέπεται σε θερμότητα. (Ναι, ένα δονούμενο σώμα θερμαίνεται, όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται αυτό.) Όταν λοιπόν η χορδή διεγείρεται παράγει μια συνεχή ροή δονήσεων η οποία είναι ενα σύνολο, μαθηματικά συνδεδεμένων μεταξύ τους, συχνοτήτων. Ο τρόπος της δόνησης αυτής, εξαρτάται άμεσα από το σύνολο της ενέργειας η οποία είτε διαφεύγει είτε επιστρέφει ως δόνηση, και κατά τη γνώμη μου, είναι άμεσα εξαρτώμενη από το σύστημα που ονομάζεται κιθάρα (κλειδιά, κσύλα, τάστα, nut, bridge κλπ.). Όχι μεμονωμένα, αλλά ως σύνολο που καθορίζει τη δόνηση. Εκεί λοιπόν, έρχεται ο μαγνήτης να παίξει το ρόλο του και να αποκωδικοποιήσει τη δόνηση αυτή σε ήχο, μέσω του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου που δημιουργεί η δονούμενη πάντα χορδή (μια χορδή που είναι σε ακινησία, δεν παράγει πεδίο). Εφ' όσον λοιπόν αυτό το μαγνητικό πεδίο είναι άμεση συνάρτηση του τρόπου δόνησης και ο τρόπος δόνησης είναι άμεση συνάρτηση του συστήματος κλειδιά-κσύλα-τάστα-bridge κλπ, ταπεινή και όχι επιστημονικά αποδεδειγμένη, άποψή μου, είναι ότι το κσύλο/υλικό παίζει κι αυτό το ρόλο του. Έστω και μικρό. Έστω και ασήμαντο, αλλά παίζει." -με την ίδια λογική, σε ένα όργανο, το οποίο unplugged παρουσιάζει deadspots ή wolfnotes, αυτά τα στοιχεία δεν θα μεταφράζονταν από τους μαγνήτες ως τέτοια. Με άλλα λόγια θα ακουγότα κανονικά. Όμως, ω του θαύματος, μεταφράζονται και περνούν μέσα από τον ενισχυτή.

Τrust me otto##, είναι πολλά περισσότερα από αυτά. Και κατά καιρούς έχουν γίνει πολλά υποτιθέμενα tests, τα οποία κατά 99% καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι έστω και στο ελάχιστο, wood matters. Όμως, όλα, μα όλα (όσα έχω δει τουλάχιστο) πάσχουν, από άποψη προετοιμασίας, στησίματος, εξοπλισμού, και σοβαρή έλλειψη ελέγχου, εξωγενών παραγόντων ( πχ, θερμοκρασία, ατμοσφαιρική πίεση, επίπεδα υγρασίας κλπ.). Γι' αυτό και προσωπικά δεν τα λαμβάνω υπ' όψη. Mε ιδιαίτερη χαρά και προσοχή, θα ήθελα να ακούσω το συλλογισμό σου. (κοίτα να δεις που πάλι μπλέξαμε με τα ξ-ύλα, μάλλον γιατί τελικά το θέλουμε το παραμύθι μας). Η προσωπική μου άποψη-for the record-μη τεκμηριωμένη και χωρίς καμιά επιστημονική απόδειξη, είναι ότι ναι, wood ( ή matter ) matters. Κι όχι με την σοφιστικέ σιγουριά της υπεραπλούστευσης, αλλά με τον αθώο αυθορμητισμό της διερεύνησης. SF, δεν είναι μόνο το "ελαφρύ". Ελαφριά είναι και τα σφουγγάρια. Φυσικά και αντιλαμβάνομαι ότι εννοείς ελαφρύ, μέσα σε μια σταθερή βάση ( μέσα σε λογικά εννοούμενα πλαίσια ). Αυτό που λέμε stiffness to weight ratio. Ελαφρύ και άκαμπτο

-Παίζω μια νότα, της κάνω ένα bend τόνου, επιστρέφω στη νότα, τη 'βιμπράρω'. Έ, έχω και λίγο drive να με υποστηρίζει. Συμπέρασμα; -το όργανο έχει σαστέην, πολύ. Όχι, δεν έχει το όργανο σαστέην, αλλά τα χέρια και η τεχνική το οδηγούν εκεί. ::) -Σκάβω με την πένα ή 'τσιμπάω' τη χορδή. Συμπέρασμα; - το όργανο "σκάει". Όοοχι δεν σκάει. Εγώ το κάνω να σκάει. :P -Μαζί με την πένα, δίνω και λίγο ψύχα/κρέας από το δάχτυλο. Συμπέρασμα; -το όργανο έχει αρμονικές/overtones. Όχι, εγώ προκαλώ τα overtones. :o -Aυτό το όργανο έχει περισσότερο σαστέην από το άλλο. (ή μήπως, έχουν το ίδιο σαστέην αλλά το attack και το swell στο δεύτερο είναι πιο έντονο και δίνει την αίσθηση ότι η νότα "σβήνει" πιο γρήγορα; ) ;) -Αυτό το όργανο μου ακούγεται καλύτερα από το άλλο, στον ίδιο ενισχυτή. (ή μήπως έπαιξα λίγο καλύτερα εγώ; και στην τελική, τί σημαίνει καλύτερα; ) ??? -Αυτό το όργανο, όταν παίζω σιγά ακούει καλά. Έχει ωραίες δυναμικές. Όταν το βαράω, κομπρεσσάρει. Μα, μήπως όλα έτσι δεν είναι; Τελικά, όταν περιγράφουμε τον ήχο ενός οργάνου, μήηηπως στην πραγματικότητα περιγράφουμε τον τρόπο που παίζουμε και όχι τον πραγματικό ήχο; Δυστυχώς, από άποψη κατασκευαστική, ένας οργανοποιός (ή μια εταιρία), θα πρέπει να αφιερώσει όλη του τη ζωή (και μια δεύτερη ίσως) αν θέλει να βγάλει ασφαλή συμπεράσματα για τη συμπεριφορά ενός οργάνου (ηχητική, μηχανική, παικτική). Και μάλιστα θα πρέπει να έχει τη συνδρομή συνεργατών/επιστημόνων που θα διασφαλίσουν την ορθότητα των πρακτικών του αλλά και των συμπερασμάτων του. Οπότε, όλοι σχεδόν, πορευόμαστε με την παρακαταθήκη του παρελθόντος, που κατά τη γνώμη μου εμπεριέχει τόνους μυθοπλασίας και μπακαλίστικης λογικής (και μια καλή δόση marketing), αλλά και μια μεγάλη αλήθεια: Τη γνώση και την εμπειρία αιώνων και χιλιάδων μεμονωμένων οργανοποιών, αλλά και μονάδων παραγωγής, στον κόσμο. Μέχρι τότε, απλά συνεχίζουμε να παίζουμε/κατασκευάζουμε/διαλεγόμαστε/λατρεύουμε το δημοφιλέστερο όλων των μουσικών οργάνων. Κι ίσως, αν τελικά δοθεί πραγματικά απάντηση στο ερώτημα (αν και πόσο παίζουν ρόλο τα κουσύλα, τα μέταλλα, τα πηνία, τα μεγέθη) να καταλήξουμε να φτιάχνουμε/παίζουμε με βασανιστική ακρίβεια και συνέπεια, τις πιο βαρετές κιθάρες ever made. Ο μόνος που ξέρει είναι αυτός: