Πνοή και Νύξη

Eυχαριστώ Terry, είχα κάποτε ένα post-παρουσίαση με ένα J-bass με zebrano top, αλλά πλέον δεν εμφανίζονται οι φωτό... Δυστυχώς, το επόμενο μπάσο δεν προβλέπεται πριν τα τέλη καλοκαιριού. 5αρι. Singlecut. Αυτά προς το παρόν. Βρίσκεται στο σχεδιαστήριο...

Ευχαριστώ άπαντες so far, fidelis, κι εγώ παρακολουθώ τους άθλους σου με τους εβένους... otto# καθόλου αδόκιμο, δεν μου αρέσουν οι μυστικοπάθειες του τύπου "καλέστε για τιμή, στείλτε μήνυμα" κλπ. Έχω πλήρες κοστολόγιο σχεδόν προκαθορισμένο. Η συγκεκριμένη βγήκε στα 2.620 (as of today, 29-12-2015) ευρώ (με τον ΦΠΑ εννοείται...) cigaret13 ευχαριστώ, αν εννοείς τη βαφή, όχι δεν τρέχει κάτι. Αν εννοείς το βερνίκι, φυσικά και τρέχει, αφού το buffing στο μανίκι, έγινε πριν την ώρα του (για να προλάβουμε τα Χριστούγεννα) κι έχει "κάτσει" κι άλλο. Θα χρειαστεί μια "περασιά" (τρίψιμο & buffing) όταν ξανάρθει για τελικό σετάρισμα. Το playability είναι σχετικό, ανάλογα τις προτιμήσεις, αλλά ναι, για τέτοιου είδους όργανα, εννοείται το "όσο πιο χαμηλά γίνεται". Τώρα είναι στο "λiiίγο ακόμα" (1.4mm high E, 1.9mm low E). ΕΖ, neokosmi, Kanimothrios, georgekz750, krknow, geodimitri, Νάσο, ευχαριστώ! H αρχική μου σκέψη ήταν να μην μπουν καθόλου dots, ούτε στην ταστιέρα ούτε στο πλάι, αλλά μόνο ένθεση του μαύρου φιλέτου που να είναι ορατή και από τις δύο μεριές. (στο πλάι θα ενόνωνταν με το μαύρο accent φιλέτο, ενώ επάνω θα προχωρούσαν ως τη Λα, με το 12ο να πηγαίνει πιο κάτω).Τελικά αποφασίστηκαν τα dots, αλλά επειδή θέλω πάντα "πινελιές" custom, πράγματα που δεν συναντάει κανείς συνήθως σε εργοστασιακά όργανα, τελευταία στιγμή, ρισκάροντας, το έκανα. Άρεσε. No problems. Θα προτιμούσα το πρώτο πάντως. Όπως και με το headstock, αρχικά το πλάνο μου ήταν άλλο. Μετά από περίπου ένα 8ωρο σχεδιασμού κατέληξα σε δύο σχέδια (ένα strat-οειδές, κι ένα πιο modern). Aπορρίφθηκαν και τα δύο και υπεδείχθη το υπάρχον Jackson-y με λίγο bevel γύρω-γύρω. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι τα αρχικά σχέδια της πήγαιναν πιο πολύ. Το ίδιο και με τα control plates πίσω. Πήρα μαύρα έτοιμα. Βαρετά. Πήρα διάφανο μπλε ακρυλικό, κι έκοψα καινούρια από την αρχή. Άλλη μια δόση custom. Μικρές ιστοριούλες που δείχνουν ότι στην πορεία μιας κατασκευής, κάποια πράγματα αλλάζουν, ανάλογα με τη διάθεση ή τις συγκυρίες.

Kαλησπέρα και χρόνια πολλά σε όλους ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΝΕΑΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ Alfa Handcrafted Guitars: "the Commodore" model. Πρόκειται για μια εμφανώς επηρεασμένη από τα 80ies, κατασκευή με μερικές πινελιές νεωτερισμού και νεομπουτίκ αισθητικής (bevels & faux bindings). Offset body, με επιθετικά horns που κλίνουν προς τα μέσα, λεπτότερο κατά 5mm περίπου από τα συνήθη, φτιαγμένο από curly mahogany, τρυπημένο για λίγο extra weight relief. To top είναι ένα εντυπωσιακό 5Α quilt maple, με τονισμένα τα νερά του από το ελαφρύ- βαμμένο στο χέρι-blueburst, με αρκετή δόση από bevels και faux bindings που προσδίδουν extra ψευδαίσθηση βάθους, αλλαγής οπτικής και φυσικά, εργονομία (στο lower horn και στο upper bout-forearm contour) To top είναι επίσης διαμορφωμένο-arched, σε σχετικά μικρό, αλλά εμφανή, βαθμό. Τα bevels εκατέρωθεν της ένωσης του μανικού, αποτελούν μέρος ενός σχεδιαστικού "παιχνιδιού" όπου μια ενιαία-συνεχής με το σχήμα της άκρης της ταστιέρας- καμπύλη τέμνει το σκάφος. Το μανίκι είναι ένα εξαιρετικό 3Α flamed mahogany, με flamed maple ταστιέρα, μαύρη διαχωριστική/accent γραμμή μεταξύ τους, inlays από εποξική ρητίνη χρωματισμένη σε μπλε, και μαύρα side dots που ενώνονται με τα inlays με μαύρο φιλέτο. Το headstock, είναι scarf jointed με "φάτσα" από 5Α quilt maple, βαμμένο για να ταιριάξει με το σώμα, σε ελαφρύ blueburst. Η πίσω μεριά του headstock, ένα απλό μαύρο veneer, περισσότερο για να κρύψει την ένωση του scarf joint. Για να συμπληρωθεί το καρέ με τα χρυσά hardware ( Βridge, tuners, controls, pickup polepieces ), χρησιμοποιήθηκαν τάστα EVO Gold. Το σχέδιο του heastock, ήταν διαφορετικό, σχεδιασμένο από εμένα, αλλά τελικά καταλήξαμε σε αυτό έπειτα από επιθυμία του κατόχου. Έχασα ένα headstock, κέρδισα ένα χαρούμενο κιθαρίστα :). To μανίκι είναι φινιρισμένο με shellac στο χέρι, τελειωμένο με black bison κερί, για αίσθηση semi-satin. (αρχικά, έπεσε matte σπρέι, αλλά "μασκάριζε" κατά πολύ τα εντυπωσιακά νερά του mahogany, οπότε ξύθηκε σύσσωμο και επαναφινιρίστηκε). Λόγω πίεσης χρόνου, (δόθηκε στον κάτοχό της, παραμονή Χριστουγέννων, τελευταία στιγμή) οι φωτογραφίες δεν είναι υψηλού επιπέδου/αισθητικής, και υπάρχει έλλειψη video (όχι ότι χρειάζεται βέβαια, αλλά σε μια μελλοντική επίσκεψη ίσως να προλάβουμε ένα "γρατσούνισμα"). Ελπίζω να μην κούρασε η -ολίγον τι- μακροσκελής περιγραφή. Οποιοδήποτε σχόλιο, παρατήρηση, κριτική, φυσικά και απαραίτητα, ευπρόσδεκτη. Ακολουθεί ένα specs list, και φωτογραφίες. Ευχαριστώ εκ των προτέρων, καλές γιορτές. Φάνης Πλουμής, Αlfa Handcrafted Guitars Alfa Handcrafted Guitars, "the commodore" Body: Curly Mahogany Top:5A Quilt maple Neck: Bolt- on, 3A flamed mahogany Fretboard: Flame maple Pickups: Bare Knuckle "Holydiver" zebra set with gold polepieces Schaller tuners Schaller locking tremolo bridge Kluson strap locks Trans blue control plates Vol, Tone, 3-way toggle Electrosocket output jack Neck finish: Shellac semi-satin Body, headstock finish: Gloss nitro-alkyd Fretboard finish: Satin nitro-alkyd Frets: Jumbo EVO Gold Fretboard radius: 12"-14" Scale length: 25,5" Fretboard width at nut: 42,5mm Neck profile: Thin C (20,5mm at 1st fret, 22,4mm at 12 th fret) 24 frets (23 4/5) :) Weight: 3,2 Kg.

Αρχικά, θα πρέπει να πας στην εφορία και να δηλώσεις έναρξη επιτηδεύματος με τον ακριβή-για τη δραστηριότητά σου-κωδικό άσκησης δραστηριότητας (ΚΑΔ). Θα σου δώσουν μια λίστα με περίπου 3 εκατομμύρια κωδικούς κι εσύ θα πρέπει να βρεις την περιγραφή της δραστηριότητάς σου. Μετά από κανα 8ωρο θα βρεις έναν κωδικό του τύπου "κατασκευή κοίλων δοχείων με σχισμή, εναπόθεσης νομισμάτων ή τραπεζογραμματίων με σκοπό την αποταμίευσή των και την χρήση των όταν βρεθεί το ωόν προ του ορθού". Και μετά φεύγεις και το ξανασκέφτεσαι. Τα βήματα είναι αυτά που είπαν οι περισσότεροι. Εφορία, αυτοψίες, επιμελητήριο, οαεε, ξανά εφορία, ξανά επιμελητήριο, ξανά ΟΑΕΕ κλπ. Στην εφορία θα σε ενημερώσουν για το τι θα χρειαστείς (θεώρηση-μη θεώρηση βιβλίων-ταμειακής κλπ διαδικαστικά). Μπορεί να έχουν αλλάξει κάποια πράγματα όμως, μη το θεωρείς ως δεδομένο. Ενημερωτικά, και διορθώστε με αν κάνω λάθος, οτιδήποτε περιέχει τη λέξη "κατασκευή" υπάγεται στο βιοτεχνικό επιμελητήριο, ενώ θα σου ζητηθεί και άδεια (ή απαλλαγή από αυτή) από τη διεύθυνση βιομηχανίας (μελέτη πυρασφάλειας και εγκατάσταση, πολεοδομική άδεια και διάφορα άλλα). Σε αυτή την περίπτωση, νομίζω, η κατασκευή δεν μπορεί να δηλώσει ως έδρα το σπίτι. Σχετικά με τα οικονομικά, εδώ έχω μια -σχετικά- μπακαλίστικη, αλλά σχετική με το φόρουμ, κοστολόγηση ενός χειροποίητου προϊόντος. Ελπίζω να φανεί, έστω και λίγο, χρήσιμη. https://www.facebook.com/notes/pnoi-kai-nyksi/%CF%80%CF%8C%CF%83%CE%BF-%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CE%B7-%CE%BA%CE%B9%CE%B8%CE%AC%CF%81%CE%B1-%CE%BC%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B1/909634662421904

Τhank god, αν και πάντα με ενδιαφέρουν απόψεις που μπορεί να μου διαφεύγουν. Ναι αυτό το "λούσιμο" με κόλλα μου θυμίζει τα πρώτα ανασφαλή μου βήματα στον κόσμο της κόλλας. Και για να το ελαφρύνουμε λίγο, τελικά πόσοι luthiers χρειάζονται για να αλλάξουν μια λάμπα; -Ένας, αλλά θα σου πει ότι θα είναι έτοιμη σε τρεις μήνες...

Θες να πεις ότι άλλαξε η ηχητική συμπεριφορά της; Όχι λίγη-πολλή προσοχή θέλει η superglue. Νομίζω ανέλυσα πριν ότι όλες οι κόλλες+καθόλου κόλλα είναι θεμιτοί τρόποι στερέωσης ενός nut. To τι εφαρμογή και ευκολία βρίσκει ο καθένας είναι απόλυτα αποδεκτό. Αρκεί, όπως όλοι είπαν, να μην το παρακάνουμε. Δεν φταίει λοιπόν το είδος της κόλλας, αλλά ο τρόπος εφαρμογής της. ;) Έχω χάσει κι εγώ χρόνο και υπομονή δουλεύοντας σε τέτοιες κολλήσεις...και πάλι, δεν φταίει η κόλλα. :)

Kανένα δεν είναι λάθος. Είναι απλά τι βολεύει τον καθένα. Η superglue, λόγω ταχύτητας και ευκολίας. (βολεύει τους "επαγγελματίες"). Η ξυλόκολλα σωστή επίσης, αλλά αργει να στεγνώσει. Η UHU και αυτή οκ, προσωπικά δεν μου αρέσει το "λαστιχωτό" της υπόθεσης. Και η καθόλου κόλλα στέκει (ανάλογα το nut slot).

Superglue is just fine. Μια μικρή σταγονίτσα στην ταστιέρα (όχι στο μανίκι, όχι στο nut). Βάζεις nut. Περιμένεις 10 δευτερόλεπτα. Έτοιμος. Μου θυμίζει το ανέκδοτο Πόσοι luthiers χρειάζονται για να βιδώσουν μια λάμπα...

Στο σημείο που είναι τα ραγίσματα, κατά 90% και με επιφύλαξη, είναι είτε σπάσιμο (στο μανίκι-παράλληλα με την ταστιέρα), είτε αποκόλληση ταστιέρας. O τύπος του σπασίματος ενέχει μικρό έως μηδαμινό κίνδυνο να σπάσει το heastock. Πιο πιθανό είναι να συνεχίσει να αποκολλάται/ραγίζει κατά μήκος της ταστιέρας και πιο χαμηλά στο μανίκι. Θα το καταλάβεις εύκολα, αν βγάλεις τις χορδές (ούτως ή άλλως θα τις βγάλεις για να μη χειροτερέψει), και κρατώντας με το ένα χέρι σταθερό το μανίκι (στο ύψος του 4-5ου τάστου), με το άλλο "πιέσεις" το heastock προς τα πίσω. Εποξική κόλλα, ποτέ σε δομικές κολλήσεις ξύλων. Πάντα PVA, aliphatic ή ακόμη καλύτερα HHG (hot hide glue) που εισχωρεί πιο εύκολα λόγω ρευστότητας, όταν υπάρχει στενότητα χώρου και δυσκολία πρόσβασης, όπως στην περίπτωση αυτή. Ένας τεχνικός θα μπορέσει να εκτιμήσει, αν και κατά πόσο κλείνει το κενό (μπορεί να μην κλείνει, αν υπάρχουν θρυμματισμένες σκλήθρες εντός του σπασίματος) και με τι κόστος μπορεί αυτό να γίνει, ανάλογα και με το βαθμό αισθητικής αποκατάστασης που αυτός ή εσύ επιθυμείς ( τρίψιμο,βάψιμο, τοπικό βερνίκωμα και γυάλισμα ).

Aν και έχει απαντηθεί κατά κάποιον τρόπο το ερώτημα, να δώσω κι εγώ μια σπρωξιά. Αισθητικοί και πρακτικοί λόγοι αφ' ενός. To maple, γυμνό σε ταστιέρα γίνεται γκρι. Άρα δεν μοιάζει με maple πλέον. Εκτός και αν βερνικωθεί (πάλι βέβαια, λόγω φθοράς η βρωμιά θα βρει τρόπο να διεισδύσει). Δεν ξέρω αν ο μπαρμπα Λίο έβαλε πρώτος maple ταστιέρα, αφού όπως ειπώθηκε, έχουν χρησιμοποιηθεί από παλιότερους και άλλα είδη (oak, birch, poplar και maple) τα οποία και χρωμάτιζαν μαύρα για να μοιάζουν με έβενο. Σίγουρα όμως την έβαλε στο παιχνίδι εμπορικά και την καθιέρωσε, τουλάχιστον στα ηλεκτρικά όργανα. Δομικοί και ηχητικοί(σε αμελητέο, θεωρώ, βαθμό) αφ' ετέρου. Ο έβενος, σαν υλικό, είναι αξεπέραστο, όσον αφορά τη σκληρότητα και την ακαμψία του. Επιπλέον η επιφάνειά του είναι ό,τι πιο smooth μπορεί κανείς να έχει σαν αίσθηση στην αφή. Και δέχεται inlays πιο αποτελεσματικά από οποιοδήποτε άλλο υλικό. Επίσης, οποιοδήποτε από τα είδη rosewood/σκούρα, έχει μεγαλύτερη σκληρότητα και ακαμψία από το maple γι' αυτό και δεν καθιερώθηκε ποτέ, ανάμεσά τους. Βέβαια, με την εμφάνιση των truss rods, το δομικό ζήτημα, σταμάτησε πλέον να απασχολεί, αλλά η ρετσινιά έμεινε. ( Και με το κοινο των κιθαριστών να είναι, ομολογουμένως, συντηρητικό, οι νεωτερισμοί δύσκολα περνούν ). Σε μια Gibson L-00 Elvis Costello που παρατέθηκε, παρ' όλο που μοιάζει, δεν είναι maple η ταστιέρα. Είναι πλαστικό φύλλο pearloid πάνω σε rosewood.

Έλα, υπεραπλουστεύουμε πάλι. Αυτό είναι για κανα κόσμημα-κανα δαχτυλίδι (με 0,5mm διάμετρο) ;D ;D Με ένα λίγο πιο εκτεταμένο σερτς, για 0,05mm χωρίς μόνωση (γιατί σκέτο δεν κάνει μαγνήτη φυσικά) γύρω στο μισό ευρώ το μέτρο. Βάλε κανα χιλιόμετρο(?) για κάθε μαγνήτη, ε, το λες και ευκαιρία τα 800 ευρώ... ;D ;D ;D Οn topic τώρα, η τιμή φυσικά δεν αντικατοπτρίζει την ποιότητα εννοείται. Μην περιμένεις 600 ευρώ καλύτερο ήχο, δεν διαφημίζει άλλωστε αυτό ο Duncan. Η αγορά στην οποία απευθύνεται είναι συγκεκριμένη και περιορισμένη φυσικά. Αν θες και τη γνώμη μου, δε νομίζω ότι βγάζει (ο Σέυμουρ ντε) και κανα τρελό κέρδος από αυτό. Απλά το κάνει γιατί μπορεί.

Όχι ίσως. Αυτό ακριβώς. Ο πιο γρήγορος, ανέξοδος, αναστρέψιμος, ανώδυνος και σωστός τρόπος. (ακόμα και να κολλήσει το post, ο δεσμός κυανοακρυλικής με μέταλλο, σπάει εύκολα).

Aρχικά να ζητήσω μια συγγνώμη, γιατί πέταξα ένα ΔΕΝ... το οποίο ήταν λίγο ασαφές ως προς την ερμηνεία του και χωρίς αιτιολόγηση. Η Martin λοιπόν είναι η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ κατασκευάστρια εταιρεία μαζικής παραγωγής ακουστικών κιθαρών, από άποψη ονόματος. Όχι τυχαία, αφού έχει χτίσει έναν θρύλο πίσω από το όνομα που λέγεται Christian Frederick Martin, ο οποίος είχε και την ιδέα (πλήρης αποτυχία) να εφαρμόσει το X-Bracing pattern (πολλοί του χρεώνουν και την εφεύρεση αλλά ξέρετε πώς παν αυτά..). Αποτυχία γιατί μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, οι κιθάρες φορούσαν νάυλον. Νylon+Xbrace=no good. Όταν όμως μπήκαν χορδές συρμάτινες είδαν το φώς. Και μπήκαν. Και έχουν φτιάξει εξαιρετικά όργανα μέχρι τα μέσα του '50. Κάπου εκεί τελειώνει η ιστορία και αρχίζει ο θρύλος. Κάπου στις αρχές των 90ies επανήλθαν και άρχισαν να φτιάχνουν όργανα εξαιρετικά, τα οποία όμως κουβαλούσαν και την αντίστοιχη τιμή. Στο τώρα, αν ρίξει κανείς μια ματιά στα specs, βλέπει richlite, plywood, corian, ασαφές hardwood, stratabond, micarta, morado και λοιπά, με τα οποία βέβαια δεν έχω κανένα απολύτως κόλλημα (ειδικά οι richlite ταστιέρες είναι βούτυρο), αλλά είναι ενδεικτικά. O πρώτος έβενος, αρχίζει να μπαίνει στα 2.200-2.300 και άνω (απλή D-18). Bάζοντας στην εξίσωση και άλλα κοσμητικά της ποιότητας κατασκευής (έλλειψη bindings παντού, αφινίριστα ή matte) μπορεί κανείς να καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Και φυσικά, όταν μια εταιρεία έχει προϊόντα με εύρος τιμής από 500 μέχρι 50.000 ευρώ, οπωσδήποτε πρέπει κάπως να δικαιολογήσει τη διαφορά κόστους μεταξύ ενός οργάνου της των 1000 ευρώ και ενός των 3000 ευρώ. Είμαι βέβαιος παρ' όλα αυτά ότι μια εταιρεία με το όνομα της Martin δεν θα ρίσκαρε τη φήμη της ρίχνοντας στην αγορά σκάρτο ή αμφιβόλου ποιότητας προϊόν. Απλά είναι λογικό, θέλοντας να στηρίξει τα μεσαίου-υψηλού budget όργανά της, να καταστήσει και αυτές τις διαφορές εμφανώς διακριτές και -ίσως- και ακουστές. Ειδάλλως όλοι θα πήγαιναν για τα entry level όργανά της, και τα υπόλοιπα θα πήγαιναν άπατα. Για την ιστορία, έχω παίξει με αρκετές Martin κάτω του 2χίλιαρου και τις ευχαριστήθηκα/χάρηκα. Αλλά έχω παίξει και με αρκετές από τις μάρκες που ανέφερα (και κάποιες που ανέφεραν άλλοι) κάτω του χιλιάρικου και εντυπωσιάστηκα. Αυτά αποκλειστικά για όσα αφορούν το value for money-τι αγοράζεις με τα λεφτά σου δηλαδή. Κατα τα άλλα, η Μartin είναι ένα εργοστάσιο που παράγει μαζικά (ακόμη και τα όργανα επιπέδου άνω των 3-4 χιλιάδων ευρώ) και δεν διαφέρει σε τίποτα από οποιοδήποτε άλλο εργοστάσιο κάνει το ίδιο ακριβώς πράγμα αλλά δεν έχει το όνομα (και τη χάρη τολμώ να πω). -Άλλο καλοφτιαγμένη και άλλο "υπερφτιαγμένη" (δικλίδες ασφαλείας τα αδρανή υλικά-που προανέφερα, και η -υπέρ του δέοντος- στιβαρότητα), για να αντέχει, με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται-ηχητικά-τουλάχιστον. Βέβαια, αυτό δεν αφορά μόνο τις Μartin αλλά και όλα τα εργοστασιακά όργανα. Είναι μια άλλη κουβέντα. Φυσικά και αναγνωρίζω το σφάλμα των γενικεύσεων. Αλλά από τη θέση μου, μπορώ να πω ότι όλες οι ακουστικές, αντιμετωπίζουν τα ίδια ακριβώς προβλήματα. Είτε των 500 είτε των 5000. Εννοείται ότι κιθαροκουβέντα κάνουμε και ο καθένας παραθέτει τις προσωπικές του εμπειρίες και απόψεις. Γιατί μας αρέσει να μιλάμε για κιθάρες. :) (Υ.Γ. Αυτό πάλι με τη "μεταπωλητική" αξία, που αναφέρεται συχνά δεν το καταλαβαίνω. Ένα όργανο με retail 1000Ε, την επόμενη μέρα να το πουλήσει κάποιος, που να χτυπάει τον popo του κάτω, πάνω από 70-75% της αρχικής του δεν θα το δώσει. Είτε αυτό λέγεται Gibson/Fender/Martin/PRS/ είτε Squier/LTD/Cort κλπ. Η μόνη διαφορά είναι ότι τα πρώτα ίσως φύγουν πιο εύκολα. Πιο ακριβά όμως όχι.) (Υ.Γ.2. Η Μartin, ήταν και εξακολουθεί να είναι η αγαπημένη μου μάρκα ακουστικής κιθάρας, και σημείο αναφοράς ως προς το αισθητικό/ηχητικό κομμάτι).

Yamaha, Breedlove, Takamine, Cort, Larivee, Furch, Sigma, Lag, Guild. Μερικές (πραγματικά) value for money καταστάσεις για τα χρήματα που διαθέτεις. Σε όλα τα μεγέθη, με όλα τα κομφόρ, για κάθε χρήση. Το θέμα είναι τι ζητάς εσύ από ένα όργανο (αισθητικά, παικτικά, ηχητικά). Μην εμπιστευτείς ταμπέλες και οδηγούς που λένε πχ, οι dreadnaught είναι γι' αυτό και βγάζουν τέτοιο ήχο, οι jumbo έτσι, oι ΟΜ αλλιώς. Στο ακουστικό όργανο, όλα είναι σχετικά. Θα πρέπει να παίξεις πολλά όργανα για να δεις τι σου ταιριάζει. Λίγα λόγια για το τι παίζεις, τι ακούς, και για τι χρήση τη θέλεις (σπίτι, studio ή stage) θα βοηθούσαν. Μartin κάτω του 2χίλιαρου sorry αλλά δεν... εκτός αν, μεταχειρισμένη.

Mια που πιάσαμε τον Peter Green και τον ήχο στη middle position, εντελώς πληροφοριακά, όσες φορές το έχω κάνει με τον καλωδιακό τρόπο, ο μαγνήτης παρέμεινε άθικτος, ενώ όσες (2) έχει γίνει με τον μηχανικό τρόπο (αντιστροφή του μαγνήτη) μέτρησα μια αύξηση στο DC resistance της τάξης των 0,5ΚΩ. Με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται στην αλλαγή (ή και όχι) της συμπεριφοράς του ηχητικά. Να βάλω και καμιά εργοστασιακή; (ξέρω το θρεντ είναι για ΤΗΝ πιο όμορφη κιθάρα, αλλά... ::) )

Aυτά τα περι παλαιότητας/παιξίματος κλπ, στα κσύλα -και δη σε καυσόξυλα ηλεκτρονικιάς κιθάρας τα προσπερνάω και ρίχνω κι ένα χαμόγελο αμφισβήτησης. Θα συμφωνήσω 100% με αυτό: Χωρίς να αμφισβητώ την υπόθεση ότι κάποια κσύλα δονούνται διαφορετικά από κάποια άλλα, ακόμη και ίδιας ράτσας, αυτό το "καλύτερα" μου κάθεται στο σβέρκο. Τα περί των προτιμήσεων διασήμων μουσικών σε συγκεκριμένα όργανα, τα οποία φέρουν και την υπογραφή τους, endorsement λέγεται και είναι απλό. "Σε φτιάχνω για να με φτιάξεις". Η προτίμηση ενός μουσικού σε ένα όργανο είναι απόλυτα θεμιτή. Η χρήση αυτής της προτίμησης για αμοιβαίο συμφέρον, λέγεται marketing. Απλά και όμορφα. Για το "vintage" τώρα, θεωρώ ότι συντρέχουν δύο διαφορετικοί λόγοι στην προτίμηση κάποιου σε ένα vintage όργανο. -Το καθαρά αισθητικό: Σε κάποιους αρέσουν τα καλογυαλισμένα/άθικτα αντικείμενα, ενώ κάποιους τους έλκει το "φορεμένο", αυτό που έχει πάνω του σημάδια του χρόνου. Μπορεί να συμβαίνουν και τα δύο ταυτόχρονα (όπως και σε εμένα) ανάλογα το υπόβαθρο του αντικειμένου. Μια LP με supreme grade ξύλα-εμφάνιση δεν θα μου άρεσε χιλιοχτυπημένη. Μια fiesta red strat δεν θα με χαλούσε. Έχει να κάνει με το οπτικό "δέσιμο" και πλέον, αυτό δεν είναι απαραίτητο να είναι vintage, αλλά να μοιάζει με τέτοιο εν είδει relicing, το οποίο χρησιμοποιείται και σε ολοκαίνουρια όργανα κατά κόρον, για να ικανοποιήσει αυτό ακριβώς το κριτήριο. -Το καθαρά συλλεκτικό. Λέγοντας συλλεκτικό δεν εννοώ απαραίτητα κάποιον που συλλέγει παλιές κιθάρες, αλλά αυτόν που συλλέγει ένα απλό κομμάτι ιστορίας, βιώματα άλλων ανθρώπων ή άλλων εποχών. Κάποιον που τον έλκει η ιστορία ενός αντικειμένου που φτιάχτηκε σε τελείως άλλη εποχή από τη δική του. Ένας σύνδεσμος ανάμεσα σε αυτόν και το παρελθόν του, ή το παρελθόν κάποιου άλλου. Που μπορεί να τον ωθήσει να παίξει καλύτερα/περισσότερο/αλλιώς, όπως βολεύεται κανείς.

Aν, έχει θέμα με τα τάστα-ανισοϋψή/τιναγμένα, στείλ' την πίσω. Να σου στείλουν μια άλλη (όχι την ίδια -φτιαγμένη). Εγγύηση λέγεται και είναι απλό. Εδώ, ολόκληρα μανίκια αντικαθιστούν σε όργανα της σειράς. Μίλα με Fender Europe. Tο ξαναλέω: Ακόμη και με τέλειο fret dress, ορισμένα όργανα απλά δεν θέλουν...

Μα τι διάολο, απ' το στούμακ ψωνίζουν όλοι; ??? Στους μαγνήτες δεν μετράω ποτέ με το χάρακα. Πρώτα με το αυτί και μετά με το μάτι. Στο διαταύτα, normal μου φαίνεται και το ύψος. Λίγο-λίγο, αν δεν το φέρεις εκεί που πρέπει, τουλάχιστον θα το βελτιώσεις. Τι action έχεις στο 21ο τάστο; (με βάση το 12ο, θα πρέπει να 'ναι τουλάχιστον 2-2,1mm low E).

Με το "οριακά υπερβολικό" θα συμφωνήσω κι εγώ. Η Ε & Α να έχει πρόβλημα στο Nut είναι σπάνιο (λόγω γεωμετρίας και πάλι) γιατί έχουν και το μεγαλύτερο break angle πίσω από το nut-όπως εξηγεί και ο SF. Φαντάζομαι ύψος μαγνητών έχεις τσεκάρει (να μην "τραβάει" τη δόνηση). Τσέκαρε αν υπάρχουν ανισοϋψή τάστα γενικά (σε έναν τεχνικό ίσως, αν δεν έχεις fret rocker). Aν όχι, είναι γραφτό της να σε παιδέψει με λίγο πιο ψηλό action. Ουκ ολίγα όργανα ΔΕΝ υπακούν, ακόμη και μετά από προσεκτικό fret dress.

Ε & Α τρίζουν σε όλο το εύρος της ταστιέρας; Δοκίμασε, παίζοντας ανοιχτές ή βάζοντας kapo σε διάφορα σημεία να πατάς/πιέζεις ταυτόχρονα τη χορδή πίσω από το nut. Πολλές φορές το break angle πίσω από το nut δεν είναι επαρκές και η χορδή δημιουργεί μια sitar-οειδή δόνηση, ακόμη και σε μη ανοιχτές χορδές. Αν διορθωθεί, θέλεις περισσότερα τυλίγματα χορδής στο tuner. Aν όχι, Δοκίμασε να μειώσεις relief (σφίξε βέργα), διορθώνοντας ταυτόχρονα απο τα saddles. Kαμιά φορά η αλλαγή ευκαμψίας αλλάζει και τη συμπεριφορά της δόνησης της χορδής. Αν όχι, μάλλον πας για fret dress, αφού έχουν τσεκαριστεί φυσικά τάστα-μανίκι για ανωμαλίες. Τέλος, κάποια όργανα, ακόμα και μετά από fret dress, απλά δεν... Edit: SF, το 7άρι radius δεν επηρεάζει την ευθεία της χορδής. Μπορείς να έχεις απείρως χαμηλό action και σε ένα 7άρι, αρκεί να μην κάνεις ποτέ bends...για normal παίξιμο όμως, ένα 7άρι ΔΕΝ μπορεί να σεταριστεί κάτω από τα 2mm (high E/12th fret), που να χτυπάμε τον κ#λο μας κάτω. Άτιμη γεωμετρία... ;D

Eπειδή δύσκολα διαλέγεις ΤΗΝ πιο όμορφη θα ρίξω κι εγώ μερικές. Από αυτές που μου αρέσουν και υποκειμενικά αλλά και αντικειμενικά (βλέποντάς το ως αντικείμενο τέχνης). Κινούμαι σχεδόν αποκλειστικά σε μονοπάτια μεμονωμένων κατασκευαστών, όπου και πιστεύω κυριαρχεί η ελευθερία στην έκφραση και το όραμα του καθένα ξεχωριστά, πέρα από επιταγές της μόδας (και της αγοράς). Dagmar Guitars (από τον Pete Swanson) Scott Walker Guitars Beardsell Guitars Carillion Guitars (του φίλου και συμμαθητή Chris Delia), για τα world class inlays και την επιλογή ξυλείας... Tao guitars Και λίγο Ken Parker... Μια μικρή επιλογή ήταν αυτά γιατί ήδη το ξεφτίλισα λίγο... Εκτός αν προχωρήσω και σε εργοστασιακές...και σε φουλ ακουστικές....

Δοκίμασε το κόλπο με το βερνίκι, αλλά όχι στο κεφάλι της βίδας. Ρίξε λίγο στο σημείο που βιδώνει στο saddle η βίδα. Αν δεν, πας για ένα καλό upgrade

Σύνηθες, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό. Μπορεί να έχει κακό fit η συγκεκριμένη, δεν το αποκλείω. Η γέφυρα είναι η ABR-1 η παλιά η κλασσική που πέφτουν τα saddles, ή η Nashville; (εγκυκλοπαιδικά, ρωτώντας)

Προσπάθησε, με τις χορδές επάνω (χωρίς να ξεκουρδίσεις) να ξεβιδώσεις λίγο (να απομακρυνθεί το saddle) και να βιδώσεις ξανά (ελάχιστα λιγότερο, να επανέλθει σχεδόν στην αρχική του θέση). Κάνε το ίδιο για όλα τα saddles ή σε όποιο έχεις εντοπίσει το πρόβλημα. Στην ουσία, πρέπει να νιώθεις τη βίδα ρύθμισης του intonation σφιχτή. Αν εξακολουθεί, στάξε μια (μικρή) σταγόνα βερνίκι (νυχιών κάνει) στο κεφάλι της βίδας intonation. Άσ' το να στεγνώσει. Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να ρυθμίσεις intonation, θα σπάσει εύκολα το βερνίκι-no problem.

Kαλησπέρα. Action σε γενικές γραμμές, ορίζεται ως η απόσταση μεταξύ του κάτω μέρους της χορδής και της κορυφής των τάστων, και αποτελεί μέρος της έννοιας playability στο όργανο. Low action δεν σημαίνει απαραίτητα καλό playability, ούτε και high action κακό. Όλα εξαρτώνται από πολλαπλούς παράγοντες, αντικειμενικούς και υποκειμενικούς. Αντικειμενικός παράγων του action, είναι η κατάσταση των τάστων, η ευθεία του μανικιού, το ύψος του nut, η ελαστικότητα του μανικιού (παράγοντας μη παραμετροποιήσιμος), το ύψος των μαγνητών (στις ηλεκτρικές), και φυσικά το radius των τάστων (λέω τάστων γιατί πολλές φορές διαφέρει απ' ότι το radius της ταστιέρας). Υποκειμενικοί παράγοντες έχουν να κάνουν με το είδος μουσικής η οποία εκτελείται στο όργανο, με τον τρόπο παιξίματος του κιθαρίστα (και fretting και picking hand), και τις τυχόν ανοχές και επίπεδο συμβιβασμού του σε fret buzz. Aς δούμε τους αντικειμενικούς παράγοντες και τι απαιτείται για να πετύχουμε low action. Nut: To ύψος των αυλακιών του nut παίζει μεγάλο ρόλο και μια απειροελάχιστη απόκλιση, μπορεί να μεταφράζεται σε ικανή απόκλιση στο 12ο τάστο. Σε διαμορφώσιμα nut αυτό μπορεί να ρυθμιστεί, αλλά σε fixed καταστάσεις (όπως πχ locking nuts) όπου υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην καμπύλη του τάστου/ταστιέρας και στην-από κατασκευής-καμπύλη του nut, αυτό είναι αδύνατο. Θα πρέπει να γίνει αντικατάστασή του με το κατάλληλο, για το radius της ταστιέρας, nut. Tάστα/ταστιέρα: Η ταστιέρα πρέπει να μην έχει τυχόν στρεβλώσεις και φυσικά τα τάστα να είναι ευθυγραμμισμένα (fret level/dress). Στη διάρκεια της ζωής ενός οργάνου, αυτά είναι μεταβαλλόμενα ( φθορά από παίξιμο, χαλάρωση τάστων, μετατοπίσεις λόγω περιβάλλοντος ). Radius ταστιέρας/τάστων: Ένας από τους βασικότερους παράγοντες επίτευξης low action, καθώς, για καθαρά γεωμετρικούς λόγους, μια ταστιέρα με μικρό radius/μεγάλη καμπύλη είναι λογικό να έχει fret out (σβήσιμο/πνίξιμο νότας) από το 10/12ο τάστο κι έπειτα. Ο λόγος που ανέφερα radius τάστων κι όχι ταστιέρας, αρχικά, είναι ότι πολλές φορές αυτό διαφέρει από όργανο σε όργανο, μετά από το εργοστασιακό fret dress, γι' αυτό και πολλές φορές σε -φαινομενικά ίδιες ταστιέρες- μπορεί να επιτευχθεί χαμηλότερο action σε κάποιες, ενώ σε κάποιες άλλες, όχι. Ακανόνιστη δόνηση χορδής οργάνου: Συμβαίνει όταν οι μαγνήτες (κυρίως ο neck) βρίσκονται πολύ κοντά στη χορδή. Συμβαίνει επίσης και πολλές φορές, όταν όλο το σύστημα δόνησης της χορδής δημιουργεί στρεβλώσεις στην ομαλή κίνηση της χορδής λόγω πχ. υπερβολικής ή μη ομαλής ελαστικότητας του μανικιού. Σπάνιο μεν αλλά συμβαίνει σε όργανα με τέλειο fret dress και απόλυτα ρυθμισμένο, να εξακολουθούν να έχουν προβλήματα με fret buzzes χωρίς προφανή αιτία. Μπαίνοντας σε πιο πρακτικό επίπεδο, ας πάρουμε ως case study, ένα όργανο με ταστιέρα 7,25" radius. Γεωμετρικά, είναι αδύνατο να πάρουμε action χαμηλότερο των 1,9-2mm (Ε καντίνι, 12ο τάστο) χωρίς να έχουμε πνίξιμο νότας σε bends τόνου μετά το 10ο τάστο. Υποκειμενικά όμως, αν το όργανο χρησιμοποιείται πχ. μόνο για jazz παιξίματα χωρίς bends, το να χαμηλώσουμε το action, είναι απόλυτα εφικτό. Όσο ανεβαίνουμε σε radius, τόσο πιο εύκολο είναι να χαμηλώσουμε το action χωρίς να έχουμε fret out, αλλά πάντα με αυξανόμενο επίπεδο fret buzz. Eνδεικτικά, σε μια ταστιέρα 9,5" radius μπορούμε να έχουμε από 1,5-1,6mm το χαμηλότερο, σε 12" από 1,2-1,3mm, σε ταστιέρες από 14" και πάνω, από 1-1,1mm το χαμηλότερο. Κάτω από 1mm action σε όργανο, είναι ανέφικτο, ανεξαρτήτως radius. Eκεί αποκτούμε πραγματικά πρόβλημα fret buzz. Όλες οι μετρήσεις αφορούν την Ε καντίνι. Η Ε μπάσσα κυμαίνεται συνήθως στο +0,1 με +0,5 από την Ε καντίνι. Σε κάθε περίπτωση, πέραν του καλού στησίματος αλλά και περιορισμών του οργάνου, είναι θέμα πειραματισμού και εμπειριών το πόσο χαμηλά ή ψηλά θα "κάτσει" στο χέρι το action. Επαναλαμβάνω: low action δε σημαίνει απαραίτητα και καλό playability. Kαλό playability είναι να μπορεί το όργανο να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις, το στυλ και τις δυναμικές παιξίματος, αλλά και τις ιδιοτροπίες του κάθε μουσικού χωριστά.