Πνοή και Νύξη

Παράξενοι συσχετισμοί. Δεν μου αρέσει ο ταξικός διαχωρισμός. Θέλω θυελλώδεις έρωτες εφοπλιστών με εργάτριες και μεγαλοκληρονόμων με οικοδόμους. ;D Όταν παρ' όλα αυτά συμβαίνουν αυτά τα ταιριάσματα, συνήθως επέρχεται και ο αναγκαστικός συμβιβασμός περισσότερο του ενός, έναντι του άλλου. Τον καλύτερο ήχο (μου) όλων των εποχών, τον είχα τα 2 πρώτα χρόνια που έπαιζα κιθάρα. Μια Academy Strat κόντρα πλακέ (αλλά κάτι σαν daphne blue πάντα) με έναν solid state Drive 15W με 10 ιντσο μεγάφωνο (αλλά με blonde tolex κάλυμα). Όταν δε, πήρα και το Bespeco wah (what?), απογειώθηκε το σύμπαν! ;D ΄΄Ενιωθαν κι οι δυό ότι μπορούσαν να κατακτήσουν τον κόσμο (κιθάρα κι ενισχυτής). Το high end ζευγάρι από την άλλη, έχει το pedigree εκ γενετής, στο dna του. Είναι καταδικασμένο να πετύχει. Αίσθησή μου είναι ότι με τους Α-Β, Β-Α συνδυασμούς δεν θα ανέβει 2 επίπεδα το Α για να φτάσει το Β, αλλά θα ανέβει ένα επίπεδο το Α και θα κατέβει ένα, το Β προς τέρψιν και των δυο. Ή ίσως έτσι θέλει το φτωχό ( ή μέτριο, ή φθηνό, ή επιτηδευμένο ) μυαλό μου. :)

Eκ πρώτης γρήγορης ματιάς στην εικόνα, κάποια πράγματα φαίνονται παράξενα. Έλειψη truss rod τρύπας στο headstock, παράξενο logo, παράξενο forearm contour, περίεργες αποστάσεις από τα dots του 12ου τάστου, το σχήμα του headstock, κάτι...δεν ξέρω. Κάποιος Strat-o-λόγος να μας διαφωτίσει?

Ωραίο το ερώτημα. Σαφώς τη μονδέρνα. Αν μιλάμε για τραπέζι με χορδές (ηλεκτρική) δεν βρίσκω πλεονεκτήματα της vintage, έναντι της μονδέρνας, πέρα ίσως από τον ψυχολογικό παράγοντα ( για μένα μιλώντας, είναι υπαρκτός ). Καινούρια. Όχι δαγκωτό, αλλά δαγκωμένος. Αν μιλάμε για κανονική κιθάρα (ακουστική ή κλασσική) υπάρχει κι άλλος παράγων στην εξίσωση: ο ήχος. Kαι πάλι όμως, όχι αρκετός ώστε να αντισταθμίσει τα υπόλοιπα δεινά ενός παλιού ακουστικού οργάνου (που είναι περισσότερα απ΄' ότι μια ηλεκτρονικιά): Στρεβλώσεις γεωμετρικές(στο μανίκι και στο καπάκι κυρίως), δομική αστάθεια (bracings), δυσκολία στο setup γενικά. Κι εδώ καινούρια. Μια vintage (αυτές που μέχρι μέσα 70ies ονομάζονταν μεταχειρισμένες απλά) δεν θα την ήθελα για μοναδική μου κιθάρα. Ανάμεσα σε άλλες όμως, θα χωρούσε κάλλιστα. Πάντως ΔΕΝ είναι τυχαία όλη αυτή η τρέλα με τις vintage, καθώς ξεκίνησε κατά βάση από ανθρώπους που έψαχναν όργανα (Martin κυρίως) συγκεκριμένων περιόδων κατασκευής. Ο λόγος ήταν κυρίως για τον ήχο τους. Γιατί οι σύγχρονες ακουστικές είχαν πάρει την κάτω βόλτα- από πλευράς κατασκευής και συνεπώς - ήχου. Σε αυτή την αναζήτηση οι έμποροι βρήκαν πρόσφορο έδαφος και σαφώς την εκμεταλλεύτηκαν όσο μπορούσαν, επεκτείνοντας τη γκάμα του "vintage" και σε άλλα μοντέλα, άλλες μάρκες ( Gibson, Stromberg, Larsson Bros, Washburn ) αλλά και είδη (ηλεκτρικές). Φυσικά το πράγμα μετά, ξέφυγε εκτός ελέγχου του τύπου " το hype έκανε την κιθάρα ή η κιθάρα το hype? " Οποιαδήποτε ιστορία περί ωρίμανσης ξύλου κλπ. με αφήνει παγερά αδιάφορο. Μην παρεξηγηθώ, όχι γιατί δεν ισχύει, αλλά γιατί από μόνος του ως παράγων, παίζει απειροελάχιστο ρόλο στη γκουμούτσα που λέγεται ηλεκτρική κιθάρα. Στις κανονικές κιθάρες, φυσικά και ο χρόνος αφήνει τα σημάδια του (καλά και κακά). Κι εδώ όμως ισχύει το "αν από την αρχή ένα όργανο είχε μέτριο ήχο, μετά από 30 χρόνια θα έχει λίιιγο πάνω του μετρίου". Με άλλα λόγια, πρέπει να μπιστάει εκ γενετής. ;)

Eξαρτάται ποιος είσαι και τι παίζεις.

Δεν έχω καταλάβει γιατί όταν λέμε τον όρο "κιθάρα" περιοριζόμαστε σε κουβέντα για Fender και δη Stratocaster.

Δώσε μας ένα clue. To 'σβήνει ο ήχος' δεν λέει κάτι συγκεκριμένο. Ούτε και το υψηλό action. Σβήνει, εννοείς το κλασσικό ταστάρισμα της νότας σε σηκώματα, από το 10-12 τάστο και πάνω-κυρίως στις Ε & Β? Κάνεις σήκωμα και έχει λίγο sustain? Yπάρχει πρόβλημα σε συγκεκριμένα τάστα? Τι προδιαγραφές έχει το όργανο? Αυτό μου φαίνεται μάλλον για κλασσική περίπτωση με αρκετό relief στο μανίκι. Άσχετα από το action, αν όντως έτσι είναι, δοκίμασε να σφίξεις. Αν χαμηλώσει επικίνδυνα το action με το σφίξιμο, θα χρειαστεί να σηκώσεις και το Floyd για να ξανάρθει στο επιθυμητό. Δοκίμασε. Αν το μανίκι σου είναι ίσιο και το action σε νορμάλ επίπεδα, τότε προχωράμε σε επόμενο επίπεδο διάγνωσης (rising tonge, πεταγμένα τάστα, κατακρεουργημένα τάστα)

Άσχετο, αλλά εγώ που παίζω πολύ και με vol και με tone στην κιθάρα μου (τη μοναδική που παίζω τα τελευταία 7 χρόνια, και όταν λέω πολύ, εννοώ το εντάσσω στις δυναμικές σε "καθαρίσματα" σε tone roll offs και σε κλείσιμο του vol ακόμη και σε παύσεις δευτερολέπτου), -ανάσα- δεν έχουν πάθει απολύτως τίποτα, και μου δουλεύουν άριστα. Και από άποψη καμπύλών ήχου (και τα δύο log) και από άποψη αξιοπιστίας. Αυτά λοιπόν τα θεϊκά pots είναι κάτι alpha που είχα πάρει για να κάνω την πρώτη μου σχολική κατασκευή με περίπου 1 λίρα έκαστο. Δεν ξέρω αν είναι Κορέα ή Τζαπάν ή Τσάινα και δεν με ενδιαφέρει. Δεν ξέρω αν είναι 250 ή 230 ή 220 ή 260ΚΩ, επίσης δεν με ενδιαφέρει. Μπορεί να έτυχε; Δεν ξέρω, δεν μπορώ να αγχώνομαι και γι' αυτό. Aπό τεχνικής πλευράς (σαν κατασκευαστής ή σαν επισκευαστής) δεν είμαι υποχρεωμένος να κάνω διαλογή στα ποτενσιόμετρα, γιατί πολύ απλά δεν έχω κανέναν έλεγχο στην παραγωγή τους. Εκτός εάν είναι ειδική επιθυμία, οπότε και θα επιλέξω προμηθευτή που θα έχει ήδη κάνει αυτή τη διαλογή για εμένα (αλλά θα υπάρχει και αντίκτυπος στην τιμολόγηση). ΥΓ. Σε κάποιες πρόσφατες Gibson τα controls δουλεύουν εξαιρετικά. Θεωρούσα ότι έχουν 50s wiring, έχοντας ρίξει μια ματιά στα έγκατά τους. Έκανα λάθος. Μήπως επικρατεί σύγχυση για το τι είναι 50s wiring?

-οφ τόπικ- υπερβολές. Εγώ αλλάζω χορδές μόνο άμα σπάνει. Κι άμα έχω πρόβλημα στον ήχο με καμιά πιο καινούρια την παλιώνω για να ματσάρω τις υπόλοιπες. Και μετά κάνω bias. Οκ, σοβαρά τώρα, τις βγάζω το λάδι. Τουλάχιστον 30-40 ώρες παιξίματος. Αλλάζω χορδές μόνο πριν από live, αν έχω ξεχάσει πότε τις άλλαξα πιο πολύ από φόβο μη σπάσει καμία. Intonation? Το 'χω ξαναπεί. Υπερεκτιμημένη έννοια... ;D Δεν ξεφεύγει σε βαθμό να μη μαζεύεται πάντως... Τώρα, το να αλλάζω κάθε εβδομάδα χορδές σε όλες τις κιθάρες μου ( και μάλιστα για χόμπι ), το λες και "καλύτερα να έπεφτα στα ναρκωτικά" - πιο οικονομικά θα έρχεται.

Eμφανισιακά, σαν εργονομία ή σαν ήχο? Eγκζάκτλι my point. To context είναι αυτό που μετράει. Σε άλλα μοντέλα ταιριάζει, σε άλλα όχι. Βλ. πχ το ίδιο παράδειγμα στα είκοσί της χρόνια...

Δεν καταλαβαίνω τους αφορισμούς ??? ??? Θα ήθελα να είχα μια Strat του '61, εν έτει 2016. Εννοείται ΔΕΝ έχω τα φράγκα. Ποιος είναι ο αμέσως επόμενος τρόπος; Eίτε DIY είτε "ετοιματζίδικο" η ρέλικ δεν έχει να κάνει ούτε με τερτίπια, ούτε με ποζεριές ούτε με ψευτοκαυχησιές. Είναι αποκλειστικά στο κεφάλι του κατόχου. Εμένα πχ, με ιντριγκάρουν τα παλ(α)ιά. Κολλάω με τις ώρες σε αντικερί και παλαιοπωλεία, μου αρέσει να ανοίγω σκονισμένα μπαούλα ή να ξεκλειδώνω σκουριασμένες πόρτες υπογείων ;D ;D Είναι τρόπος να κατέχεις (στα μάτια σου, αλλά και στην αίσθηση) μουσειακό κομμάτι, χωρίς να χρειαστέι να ληστέψεις τράπεζα. Δεν το βρίσκω κακό. Η "λειψανοποίηση" δεν ταιριάζει σε όλες τις κιθάρες. Πάντα έχει να κάνει με το υπόβαθρο ακόμη και σε ίδια μοντέλα. Ταιριάζει πχ σε μια sunburst strat, αλλά σε μια candy apple red? Ταιριάζει (?) σε μια Les Paul Std αλλά σε μια Huber Orca? Nαι, σε μια J-45 sunburst αλλά σε μία L-5? Επίσης είμαι φαν του μέτρου. Το να σκουριάσουν οι βίδες των saddles πχ. ή ο μηχανισμός των κλειδιών μου φαίνεται κουτό, εννοείται. Και δεν θα ήθελα όλες οι κιθάρες μου να είναι λειψανοποιημένες. Είναι μια διαρκής αμφιταλάντευση. Το καλό, το γυαλισμένο, το τέλειο που με ικανοποιεί αισθητικά με τη φρεσκάδα του αλλά με αγχώνει η τυχόν φθορά του. Το φορεμένο, το σκονισμένο, το "σοφό" που θα μου δώσει λίγη από τη σοφία του ( κούνια που με κούναγε, αλλά άσε με να το νομίζω ) και δεν θα έχω τίποτα άλλο να σκεφτώ, παρά μόνο το "τι παίζω". Όχι το "που", όχι το "με τι". Άβυσσος η ψυχή του Κηθ ελπίζω να απάντησα στο ερώτημα ( φαντάζομαι το έθεσες ως συλλογή εμπειριών και όχι εν είδει ντιμπέι(τ) ).

Καλησπέρα. Αν στις κιθάρες ισχύει ότι μια φθηνή μπορεί να συμμαζευτεί και να παίζει αξιοπρεπώς, αυτό ξέχνα το στα πνευστά. Η ποιότητα κατασκευής σε οτιδήποτε κάτω των 200-250 ευρώ είναι εκπληκτικά εκφυλισμένη. Leaks, κακές τάπες, κακο fit σε βίδες, άξονες και pillars, δύσκολο έως ακατόρθωτο να βγουν όλες οι νότες (ειδικά οι χαμηλές). Στην εικόνα δίνουν και λιπαντικό για το headjoint. Μέγα ατόπημα και ενδεικτικό του πόσο "αδαείς" είναι. Stay away. Stay safe.

Θα σου πρότεινα να μην δοκιμάσεις τίποτα. Οι ανοχές μεταξύ πιστονιού και βαλβίδας είναι απειροελάχιστες. Οποιαδήποτε "στραβή" μπορεί να κοστίσει πολύ πιο ακριβά από ένα απλό service. Μετά από 8 χρόνια απραξίας, καλό είναι να γίνει μια καθιερωμένη (+ κάτι extra) συντήρηση. Tι λάδι; Πόσο; αν έβαλες πάρα πολύ δημιουργεί φυσσαλίδα και κενό και είναι λογικό η επαναφορά να είναι αργή. Υποθέτω ότι γνωρίζεις με ποια σειρά και προς ποια κατεύθυνση μπαίνουν πάλι τα πιστόνια. Θα σου πρότεινα ξανά τεχνικό. Είναι "λεπτό" το ζήτημα.

Η θαμπάδα-κολλώδης υφή δυστυχώς θα είναι για πάντα εκεί και προέρχεται από την επαφή του εξωτερικού στρώματος της (nitro, συγκεκριμένα) λάκκας με το δέρμα, τον ιδρώτα, τον αέρα. (το για πάντα είναι σχετικό και υπερβολή, προσπαθώντας να τονίσω ότι δεν έκανες έσύ κάτι λάθος, απλά το υλικό δεν "στεγνώνει" σωστά. Λεπτομέρειες ίσως να γνωρίζει κάποιος πιο έμπειρος σε βερνίκια-λάκκες και συναφή). Πάντως δεν είναι θέμα βρωμιάς ή απροσεξίας. Είναι πεπερασμένη τεχνολογία (νομίζω μέσα 19ου αιώνα, φτιάχτηκαν τα πρώτα πλαστικά από νιτροκυτταρίνη) με peak χρήσης από 1910 μέχρι 1950, όταν και βρέθηκαν λιγότερο προβληματικές "φόρμουλες". Τα νίτρα (να 'ουμ) δεν χρησιμοποιούνται για να αναπνέουν τα κσύλα. Χρησιμοποιήθηκαν γιατί επιτάχυναν τη διαδικασία παραγωγής σε εργοστασιακές συνθήκες, σε σύγκριση με τα παλαιότερα βερνίκια. Εμφανίζεται πολύ συχνά σε nitro λάκκες, κυρίως σε Gibson. Mπορεί να είσαι τυχερός και να φύγει με κάποιο κλασσικό καθαριστικό-γυαλιστικό κιθάρας. Μπορεί να χρειαστεί να το δουλεψεις λίγο παραπάνω. Από την εμπειρία μου, το ζιπέλαιο το χειροτερεύει. Στην ουσία παίρνει τη θαμπάδα από τη μια μεριά και τη μεταφέρει σε μια άλλη. Εκτός αν το δουλέψεις με #0000 steel wool- που δεν το συνιστώ, γιατί μετά χρειάζεσαι buffing. Γενικά, η λογική είναι "αφαιρώ ανώτατα στρώματα βερνικιού, με συρματάκι, ντουκόχαρτο ή χοντρή αλοιφή (ή και σπάτουλα-χωρίς υπερβολή) και προχωράω σε στίλβωση ανάλογα την κατάσταση. Επίσης, το πιο πιθανό είναι να γίνει επανεμφάνιση της θαμπάδας αργότερα. YΓ. Υπάρχει κανείς που να γνωρίζει -εξακριβωμένα-, ποια καθαριστικά/γυαλιστικά περιέχουν σιλικόνη; Θα βοηθούσε, ώστε να αποφεύγονται. Εγώ προσωπικά δεν έχω πετύχει κανένα, αλλά και να περιείχε, θα το λέγανε; Επίσης, θαρρώ πως τα σιλικονούχα ΔΕΝ κάνουν ζημιά στο βερνίκι αυτό καθεαυτό, αλλά στην προσπάθεια επιδιόρθωσης αυτού με νέο βερνίκι.

No worries...το θέμα είναι να λαμβάνεις απαντήσεις. Και μη νομίζεις, κι εγώ για πολλή ώρα έψαχνα ΥΟΚΟΗΑΜΑ. Αν το προσέξεις καλύτερα, δεν είναι ;D.

παρακαλώ, δεν κάνει τίποτα... :P

Λίγο υπερβολικό το βρίσκω το όργανο. Και δε μιλάω για την κιθάρα... :)

Δεν είναι ακατόρθωτο, απλά θα συμβιβάσεις ένα από τα δύο σεταπ. Με άλλα λόγια, σετάρεις κανονικά για το C πχ, αλλά όταν πας σε D θα έχεις ψηλότερο action και αρκετά relieved μανίκι. Το ανάποδο δεν συνιστάται, πιθανόν να έχεις σοβαρό πρόβλημα buzz.

50, 75, 95, 120 για αίσθηση tension παρόμοια με 40-95 set. 60, 85, 100, 125 για 45-100. 60, 85, 110, 135 για 45-105. (η 60άρα θα μπορούσε να 'ναι και 55). Είτε πας για αγορά ανάλογου 5χορδου σετ είτε σε αγορά μεμονωμένων. Ό,τι σε βολεύει περισσότερο. Δυστυχώς στο μπάσσο ΔΕΝ μπορείς να κάνεις τόσο μεγάλες αλλαγές σε κουρδίσματα (τόνος κάτω) χωρίς να επηρεαστεί σημαντικά το μανίκι. Θεωρώ καλή ιδέα να κατασταλάξεις σε ένα std κούρδισμα και το πολύ να πηγαινοέρχεσαι σε drop της 4ης χορδής. Καλή αναζήτηση

Tο γράφει κάπου στα σχόλια. Yokoyama AR-1 (Ιάπων luthier) Στον Τhomann, όχι και τόσο εύκολα. Ο οπλισμός της είναι scalloped lattice. Aν και, υποψιάζομαι ότι δεν το χρειάζεσαι (το lattice). Οποιαδήποτε μεγέθους concert/auditorium όπως σωστά προειπώθηκε θα σου κάνει.

H αλήθεια είναι ότι ήθελα ειλικρινά να πάρω μια απάντηση ως προς αυτό το "μας κλέβουν" μιας και το θέμα του synth δεν το κατέχω. Προσωπικά, ως κατασκευαστής (άλλου, πιο primitive εργαλείου) με παραξένευσε η ευκολία με την οποία κάποιοι "αφορίζουν" ή έστω απορίπτουν το έργο ζωής κάποιου, όχι για λόγους αισθητικής ή γούστου -που είναι απόλυτα θεμιτό και κατανοητό- αλλά γιατί θεωρεί εκ του ασφαλούς ότι μπορεί να κρίνει -μεταξύ άλλων- και το κόστος Και να το πάει λίγο παραπέρα, ορίζοντάς το ως κλοπή. Άκρα προσβολή δηλαδή. Καθήκον μου βέβαια, όσο μπορώ, είναι να διαφωτίζω, να ενημερώνω και να εκπαιδεύω τους ενδιαφέροντες και μη, στο τι ακριβώς είναι το χειροποίητο και γιατί κοστίζει τόσο. Χωρίς υστερίες και συναισθηματισμούς, χωρίς ίχνος αυθεντίας ή υπερβολής. Όποιος θέλει το συζητάμε σε άλλο όμως, σχετικό post γιατί αυτό το καβαλήσαμε. Η ανάγνωση της απάντησης της clopy δεν μου άφησε αμφιβολίες ότι είναι "εκ των έσω" Μπράβο στην Dreadbox για το γούστο τους και την επιμονή τους.

O Brian o May. Πώς να παίξει με άλλη κιθάρα μετά;... ;)

Τα τελευταία 8 χρόνια, παίζω με ultra slim. Ψήφισα fat. Personality crisis? Όχι, απλά δεν αξιώθηκα να φκιάξω ένα μανίκι για πάρτη μου, ακόμη. (είπαμε: του τσαγκάρη τα παιδιά...) ;D Με το ultra slim έχω πάθει τενοντίτιδα στο αριστερό (fretting hand). Υπ' όψιν παίζω περίπου μια φορά ανα 10 μέρες για πολλή ώρα. Επίσης όταν την έπαθα, έπαιζα με την κιθάρα χαμηλά κρεμασμένη. Οπότε δεν μπορώ ξεκάθαρα να αποδώσω την τενοντίτιδα στο πάχος του μανικιού. Πέραν αυτού, από τότε που σήκωσα την κιθάρα πιο ψηλά, δεν αντιμετώπισα ξανά πρόβλημα (εδώ και 6 χρόνια). Θεωρώ επίσης ότι παίζει ρόλο το στυλ παιξίματος. Η πλειοψηφία των κιθαριστών στην ηλεκτρική πάιζουν με το κλασσικό αγκάλιασμα του μανικιού, με τεμπέλικες συγχορδίες (3-4 δακτύλων). Περισσότερο απ' όλα, θεωρώ ότι είναι θέμα συνήθειας. Οι περισσότεροι έχουμε συνηθίσει στα μεσαίου μεγέθους C μανίκια (μεσσαίο θεωρώ οτιδήποτε από 20 έως 22mm στο πρώτο τάστο), τα οποία φυσικά φτιάχνονται και προωθούνται από τις εταιρείες γιατί καλύπτουν μεγαλύτερο φάσμα αγοραστών. Επίσης παίζει ρόλο και το radius και το προφίλ και το μέγεθος τάστων και οι ακμές-όπως προειπώθηκε. Προσωπικά θεωρώ καλύτερο για το στυλ το δικό μου, ένα fat στρόγγυλο γύρω στα 21,5 με 22mm (.865") πάχος, ή, ακόμη καλύτερα ένα fat soft v 23-24mm (.95"). Η αίσθησή μου είναι ότι το χοντρό V προφίλ έιναι το βολικότερο όλων γιατί υποστηρίζει την παλάμη καλύτερα. Η ράχη του μανικιού πάει και κάθεται "γάντι" στο μέσο της παλάμης ακριβώς πάνω από τον καρπό. Όσο το πάχος του μανικιού μικραίνει, τόσο το χέρι στηρίζεται περισσότερο στη βάση του αντίχειρα (το φουσκωτό και μαλακό μέρος) και γίνεται πιο κουραστικό. Στα σολιστικά, ο αντίχειρας έχει μια πιο flat βάση να ακουμπάει, λόγω V, άρα και πάλι πιο αναπαυτική θέση. Πάντως θεωρώ ότι το μικρό πάχος του μανικιού δεν ευνοεί τόσο το γρήγορο παίξιμο, όσο νομίζουμε. Τέλος, να παραθέσω και το μέγεθος του μανικιού ενός από τους αγαπημένους μου (και δεν τον λες και κουλό) κιθαρίστες. Φάρδος nut 46mm, πάχος 1ο τάστο 30mm (1.17"), radius 7.25", scale length 24".

Πιο χαρακτηριστικά απ' όλο το pedalboard θυμάμαι το Fat Foot του TELEGUN. Σίγουρα ένα VOX wah, ένα volume pedal (Εrnie Ball?) και delay. Δεν θυμάμαι τίποτ' άλλο από την πεταλιέρα του δυστυχώς. Έπαιζε (στις πρόβες) με τον Jazz Chorus. Kιθάρα, αποκλειστικά μια Fender Showmaster με Η-S-S διάταξη και floating trem. Aυτά θυμάμαι, όσο θυμάμαι, από την περίοδο με Θ.Παπακωνσταντίνου.

Kλασσική περίπτωση διαιωνίζουσας ακαμψίας. ;D (για τη Φέντερ τα λέω αυτά, που επιμένει να κάνει πλούσιους mastery και staytrem) http://intl.fender.com/en-GR/series/artist/troy-van-leeuwen-jazzmaster-bound-rosewood-fingerboard-oxblood/ Ακόμα και στο επίσημο site, η Ε καντίνι δείχνει να μην 'παίζεται" ;D Κλασσική περίπτωση προβληματικού σχεδιασμού (γέφυρες jg και jz) όπου και το ύψος και το εύρος (56mm) καθιστούν το "βαρύ" πάιξιμο και δεξιού και αριστερού χεριού δύσκολο (ή και ακατόρθωτο για κάποιους). Σε συνδυασμό με τη μεγάλη καμπύλη, το να πεταχτείς ή να γλιστρήσεις εκτός ταστιέρας είναι, ούτε μισού ημιτονίου δρόμος. Το shimming δεν είναι ντροπή και το συνιστώ ανεπιφύλακτα (θα βελτιώσει αλλά δεν θα εξαλείψει το πρόβλημα). Πιο ανεπιφύλακτα, συνιστώ την επένδυση σε staytrem όπου με ένα απλό upgrade λύνεις ταυτόχρονα δύο θέματα. Το φλερτ με το frexit ( >:D και τη μόνιμη απορία "τι διάολο κουδουνίζει". Η αλλαγή μανικιού δεν έχει κανένα απολύτως νόημα, εκτός αν δεν μπορείς να συμβιβαστέις με το 7,25" και τη συνθήκη συμβιβασμού στο action που, λόγω γεωμετρίας, έχει. (Θα μπορούσε να βελτιωθεί πολύ με ένα στοχευμένο fret levelling ή σε ένα μελλοντικό refret). Όλα αυτά υπό την προϋπόθεση ότι θα παίξεις με σηκώματα άνω του τόνου από το 10-12 τάστο και πάνω ( προς το 21ο). Αν όχι, ούτως ή άλλως μπορείς να σετάρεις και πιο χαμηλά. Επίσης παίζουν ρόλο και τα τάστα. Είναι μικρά/ψηλά/ φαρδιά/κοντά; Ένα κοντό τάστο "παίζει" πιο δύσκολα σε βιμπράτο και σηκώματα όσο χαμηλώνουμε action. To buzz stop βελτιώνει το θέμα με τα "πηδήματα" και τα κροταλίσματα, αλλά αλλάζει το χαρακτήρα του οργάνου τα μάλλα (αφαιρεί overtones και συμπαθητικό resonance). Να φανταστείς, περισσότερο κι απ' το να είχε maple ταστιέρα... >:D >:D Προσωπικά, ομιλώντας, δεν μπορώ να παίξω με vintage strat γέφυρες και με jazz/jag που έχουν spacing 56mm. Nιώθω να ακροβατώ μεταξύ τάστου και αταστίας. Έχω βαρύ και δεξί και αριστερό. Επίσης το βιμπράτο μου το κάνω με όλο μου το σώμα, οπότε θέλω "ψωμί" στα άκρα. Kαι δεν μου αρέσει να νιώθω ότι με περιορίζει το όργανο, ακόμη κι αν η τεχνική μου είναι λάθος. Με άλλα λόγια, ο γιαλός είναι μεν στραβός, αλλά στην περιπτωσή σου ισιώνει.

Mε καλή διάθεση και "πειραχτική" το είπα. :) Ξέρω ότι αυτά τα θέματα είναι βούτυρο στα ψωμιά των απανταχού... φόρουμζ. Όχι ότι δεν το πιστεύω, εν μέρει... ;D