Πνοή και Νύξη

Ωραίο θέμα ανοίγει. Εργονομία. Η strat δεν είναι ακριβώς εργονομικός παράδεισος, αν και, όπως προείπαν κάποιοι είναι υποκειμενικό ζήτημα και εναπόκειται στις ανάγκες και τους συμβιβασμούς ξεχωριστά. Να υπενθυμίσω ότι, εργονομία, πέρα από τα προφανή, είναι και κάποια που δεν φαίνονται. Γενικά ως εργονομία εγώ εκλαμβάνω την, όσο το δυνατόν απρόσκοπτη λειτουργία του συστήματος μουσικός-όργανο κατά τη διάρκεια της χρήσης του. Με άλλα λόγια δεν είναι μόνο ορθοπεδικά ζητήματα. Κάθε τί μας εμποδίζει να παίξουμε αυτό που θέλουμε είναι εμπόδιο στην εργονομία. Το πρόβλημα ξεκινάει φυσικά στο τι νομίζουμε εμείς ότι θέλουμε να έχει το όργανο για να παίξουμε καλύτερα.

Έχει όση σημασία του δίνουμε. Για μένα λίγη, και αυτή αφορά κυρίως αισθητικά κριτήρια. Υπάρχει πιθανότητα να διαφέρει από μαγνήτη σε μαγνήτη (ανάλογα το υλικό και το πεδίο που δημιουργείται ).

Σπάσε τους κανόνες. Κάνε ό,τι σου φαίνεται πιο σωστό. Εγώ θα το γύριζα ανάποδα. Έτσι γέρνει υπερβολικά. Αν το αντιστρέψεις, θαρρώ πως θα έρθει στα ίσα του (παράλληλος με τις χορδές). (αυτή η διάταξη, η φαινομενικά ανάποδη, συμβαίνει σε αρκετά archtop κομμάτια, όπου υπάρχει sloping/κατηφόρα στην προέκταση του μανικιού). Αν δεν κάτσει και ανάποδα, γυαλοχάρτισε την πατούρα για να μειωθεί η γωνία. Το σωστό είναι να κάτσει ο μαγνήτης παράλληλα με τις χορδές, και τώρα, απέχει πολύ

Φυσικά και είναι πολύ παραπάνω από αξιόλογη ( αν και όχι superstrat που, στα δικά μου μάτια, πρέπει να έχει τουλάχιστον FR ), όπως όλες οι ΜΜ. Εννοώ ακριβώς αυτές, όπως και το Stingray πχ, σε σχέση με το Sterling. Δεν είμαι ειδικός σε ορολογία και όρους σχεδιασμού, γι' αυτό και δεν μπορώ να εξηγήσω με λόγια (χωρίς να γίνομαι ακατανόητος ή γελοίος) τι εννοώ. Έχει να κάνει με αναλογίες, με είδη καμπυλών και την ένταξή τους σε ένα σύνολο που να δένει αρμονικά και να είναι ευχάριστο στο μάτι (άρα και στο μυαλό). Το πώς ρέουν δηλ. οι καμπύλες και πώς συνδέονται μεταξύ τους. Το πώς αυτό λειτουργεί στον καθένα, είναι φυσικά διαφορετικό, ανάλογα με το υπόβαθρό του, αισθητικά, καλλιτεχνικά αλλά και ψυχικά. Το σύνολο των αισθητικών κριτηρίων είναι φυσικά διαφορετικό σε κάθε άνθρωπο (ειδάλλως θα είχαμε όλοι το ίδιο γούστο), διαφορετικό στον ίδιο άνθρωπο αλλά σε διαφορετικές φάσεις τις ζωή του επίσης. Κάποιοι κανόνες όμως, είναι αντικειμενικοί και διέπουν σχεδόν καθετί μπορεί να οπτικοποιηθεί, ασχέτως αν ακολουθούνται ή σπάνε. Και αυτό μπορώ να το διακρίνω πχ. στις JP αλλά όχι στη Luke. Λίγη σημασία έχει όμως, γιατί η κιθάρα, πέρα από αισθητική, έχει και χρηστική αξία.

Παράξενο πράμα το γούστο (αλλά κα ευπλαστο συνάμα ). Αυτές ακριβώς ειναι που μου φαινονται ως οι πλεον δυσαρμονικές, όσον αφορά σχεδιασμό και γραμμές... και δεν συμπαθούσα την ΜΜ εξαιτιας τους ( οσο καιρο ηταν τα κυριαρχα μοντελα τους ).

Έλα, μην είσαι άδικος. Είναι μια εταιρεία ψυχοπαίδι του Leo ;) Πέρα από το ότι το δικαιούται (να μοιάζει με Fender) εγώ τη βρίσκω μια πολύ elegant παραλλαγή της strat. Tόσο ώστε να θυμίζει, αλλά όχι τόσο πολύ ώστε να αντιγράφει. Άλλωστε αν ρίξεις μια ματιά στο line up μόνο αντιγραφές δεν τις λες. :) https://www.music-man.com/instruments/guitars

( Sorry ρε παιδιά, τι είναι αυτό το κακό με τα μ, σ, τ; Βαριέστε να γράψετε ένα ακόμη γράμμα; Είδαμε και πάθαμε να ξεφύγουμε λίγο από τα Greeklish-ευτυχώς ελάχιστοι μείναν εκεί σε όλα τα media- μας βρήκε άλλη κακοποίηση ) -Γέρος mode off- Ωραίο το βίντεο και τα λέει πολύ ωραία (και ευχάριστα). Απλά το όργανο είναι bass guitar. Μακρουλή κιθάρα με χοντρές χορδές. >:D >:D ;D

Εξαρτάται πόσο λίγο, τι spread έχει τώρα και φυσικά την ταστιέρα, τις ακμές των τάστων και την ευθυγράμμιση του μανικού. Γενικά, όπως είπα και πριν, παίζουν πολλές διαφοροποιήσεις σε specs ακόμη και σε ίδια μοντέλα. Ναι μεν η ταστιέρα κόβεται σε cnc άλλα το τελικό τρίψιμο γίνεται στο χέρι. Για την ιστορία, αυτά τα preslotted blank nuts απευθύνονται σε επαγγελματίες (ή και diyers που ΚΑΤΕΧΟΥΝ εργαλεία για slotting) και χρησιμεύουν στο να κάνουν τη δουλειά πιο γρήγορα. Tίποτα δεν συγκρίνεται με ένα καλοκομμένο, καλογυαλισμένο, custom nut. Δεν αλλάζει το jig (ή το πρόγραμμα στο cnc). To slot θα κοπεί σε 9μιση ίντσες ακτίνα πχ, αλλά όπως περιγράφω και πριν, πέφτει χέρι στο τέλος και αλλάζουν τα τελικά specs πάνω στην ταστιέρα. Σπάνια έχω συναντήσει όργανο γραμμής παραγωγής που να έχει "ακριβώς" το radius στην ταστιέρα. Φαντάζομαι μόνο slide παίζεις, γιατί αν σηκώθηκε το action κατά 1mm μόνο από nut, you must be nuts :) :) απ' την ακουρδισιά στα πρώτα 20 τάστα... ;D ;D ;D ;D

Πρώτα το 2 και μετά το 1 (ή το 3, καλή ιδέα ακούγεται και αυτό). Το 4 is out of the question. Η διπλής όψης δεν είναι απαραίτητη, αν κόψεις μία λωρίδα γυαλόχαρτου και την τυλίξεις γύρω από το 5ο-6ο τάστο, κρατώντας την τεντωμένη, θα ακολουθήσει τη φόρμα της ταστιέρας, just sayin'. Έχεις ένα βασικό θέμα. Είναι preslotted, οπότε ίσως και πάλι να χρειαστεί λίγο slotting για να κάτσει η κάθε χορδή ακριβώς εκεί που πρέπει. Αν είναι pre radiused και πάλι δεν σημαίνει ότι η ταστιέρα σου, ή έστω το πρώτο τάστο, ακολουθούν τα specs (μεγάλος αριθμός οργάνων δεν έχει τα specs που αναγράφονται, συνήθως οι ταστιέρες είναι πιο φλατ στο κέντρο και πιο sloped στις άκρες των τάστων). Και θα πρέπει να οπλιστείς με αρκετή υπομονή (βάλε-βγάλε-κούρδισε-τσέκαρε) αλλά και για να κρατάς τον κάθετο άξονα καθώς θα τρίβεις, αλλά και να φροντίσεις να μην τρίβεις περισσότερο από τη μία μεριά περισσότερο (bass ή treble) και φυσικά, να προσέχεις να μην το παρατρίψεις. Μικρές κινήσεις κάθε φορά. Είναι εύκολο να παρασυρθείς. Καλό είναι, πριν το τρίψιμο πάνω στην ταστιέρα, να κάνεις ένα πρόχειρο γρήγορο αρχικό λιμάρισμα, αφού έχεις μαρκάρει το radius της βάσης του nut, για να σε γλιτώσει από χρόνο. Good luck και λίγη υπομονή.

Έλα, σιγά το challenging, πολύ κιθαροειδής σιλουέτα, κλασσικά χρώματα. Άντε δυο κουμπάκια παραπάνω έχουν μερικές. Έχουμε φάει τόσο με το κουτάλι τις γνωστές 3-4 κιθάρες που πλέον οτιδήποτε αλλιώτικο σε φιλοσοφία και vibe μας φαίνεται allien? ??? Ειδικά μετά από τόσο Jack White? Kαι ειδικά με όργανα που υπάρχουν εδώ και 60 χρόνια. Eμένα μου αρέσουν αυτά τα retro, διαλέγω αυτές... https://www.sweetwater.com/store/detail/2020TS https://www.sweetwater.com/store/detail/1582VJB ... παρ' όλο που αυτό το ηχόχρωμα στα demo δεν είναι ακριβώς του γούστου μου ( πολύ παχύ, πολύ γκρινιαριστό, μάλλον λόγω supro ενισχυτών, που δεν κατάφερα να συμβαδίσω ηχητικά). German carves rule!

Στο 24:48, κλασσική περίπτωση tune-o-matic stringing, όπου περνάς χορδή, τεντώνεις, γυρνάς, κουρδίζεις και....η χορδή ΔΕΝ είναι πάνω στο saddle... >:( Ωραίο tour, μπορεί κι ένας μη μυημένος, να καταλάβει τι τρέχει.

Ξέρω ότι θα βγούμε off topic αλλά ωραίες είναι αυτές οι κουβέντες. Δυστυχώς θέλουν και χρόνο για να αναπτυχθούν και να εξελιχθούν. Όπως και η εξέλιξη των οργάνων. Μπορεί εμείς να μη ζητάμε την εξέλιξη του σαξοφώνου πχ, αλλά πίσω από το όργανο υπάρχει ένας τεράστιος μηχανισμός από μέρη και ρυθμίσεις που θα κάνουν αυτό, και κάθε όργανο, όχι μόνο πιο ευκολόπαικτο, αλλά και λιγότερο ευάλωτο σε απορρυθμιστικούς παράγοντες και σε μηχανικές αποτυχίες. Άρα λιγότερη/πιο εύκολη συντήρηση, εξοικονόμηση χρόνου/χρήματος, μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση ότι το όργανο δεν θα σε απογοητεύσει ή θα σε εμποδίσει να παίξεις καλύτερα. Ίσως είναι κάτι αόρατο στον τελικό χρήστη, όμως κάνει τη ζωή του πολύ πιο εύκολη. Κάπου αναφέρθηκαν τα αυτοκίνητα. Δεν χρειαζόμασταν ABS όσο δεν ξέραμε τι είναι. Ούτε υδραυλικό τιμόνι. Πάντα υπάρχει περιθώριο βελτίωσης και εξέλιξης. Φυσικά σε αυτή την προσπάθεια υπήρξαν και θα υπάρξουν παταγώδεις αποτυχίες, όπως και υπερβολές. Δεν θεωρώ ότι η εξέλιξη σταμάτησε στις αρχές ή στα τέλη του '60. Αλλιώς δεν θα είχαμε ούτε locking trems, ούτε active pickups & preamps, ούτε UV cured finishes, ούτε εφαρμογές με carbon fiber και γραφίτη, ούτε stainless steel τάστα, ούτε ergonomic guitars, ούτε piezo, oύτε double tops ή lattice bracing στις ακουστικές/κλασσικές και μπορώ να συνεχίσω για ώρα. Kάθε μια από τις μικρές αυτές αλλαγές/καινοτομίες βοήθησαν το όργανο να πάει παραπέρα. Και φυσικά είναι αμφίδρομη σχέση, όπου η καινοτομία προέρχεται από τις παικτικές ανάγκες. Και όλα αυτά βέβαια αφορούν και τους big 4 (που για μένα είναι big 2 στην ουσία). Κακά τα ψέμματα, δεν τους συμφέρει να επενδύσουν στο μέλλον (του οργάνου). Είναι χρονοβόρο και κοστοβόρο. Είναι πολύ πιο εύκολο να αγοράσουν/ακολουθήσουν/κλέψουν μια ιδέα ή μια καινοτομία από μεμονωμένους μικρούς κατασκευαστές που ζουν και αναπνέουν για να φτιάχνουν ό,τι καλύτερο μπορούν από όλες τις απόψεις. Και μπορεί να καταστραφούν οικονομικά και πνευματικά αναζητώντας το ή υλοποιώντας το (όπως, ω ειρωνεία, ο ίδιος ο Orville). Στον τομέα του σχεδιασμού της ηλ. κιθάρας τώρα, επειδή είναι ένα όργανο που "παίρνει" πειραματισμό, είτε οπτικά είτε εργονομικά είτε ηχητικά, αν και όλο και πιο δύσκολη, η εξέλιξη θα συνεχίσει να έρχεται με πολλούς τρόπους, όπως και έχει έρθει μετά τις Λεσπολ και τις Στρατοκάστερ. Aυτούς που τους ενδιαφέρει να τη δούνε, θα τη δουν, αυτούς που δεν τους καίγεται καρφί, θα την προσπεράσουν απλά, χωρίς αυτό να είναι μεμπτό φυσικά. Αν και θα θεωρούνταν αστείο, εν έτει 2017 το μανίκι της κιθάρας να σκεβρώνει υπό τις αλλαγές συνθηκών υγρασίας, παρ' όλα αυτά εξακολουθούμε να φτιάνουμε όργανα με την ίδια 70χρονη συνταγή. Ή στο βωμό της retroλαγνείας, εξακουλουθούν να βγαίνουν μαγνήτες με staggered poles για wound G χορδή... ::) Λείπουν άνθρωποι με όραμα από τη Gibson (μιας που μιλάμε γι' αυτή), όπως ο Loyd Loar, o Les Paul, o ΜcCarty, και ο ίδιος ο Orville. Όλοι μιλούν με οικονομικούς όρους, κι όταν τα νούμερα δεν βγαίνουν, το μόνο που μένει να πουλήσουν είναι η ιστορία τους. (κάποιους μου θυμίζει αυτό, να δεις... ;D )

Σημαίνει από το 2007 και έπειτα, παίζω με μία και μοναδική κιθάρα από κάθε είδος (μία ηλεκτρική και μία ακουστική). Telecaster και dreadnaught. Πρόβες, live, ηχογραφήσεις, αναψυχή. That's all. Bέβαια, να τονίσω ότι στα πλαίσια της εργασίας, παίζω κάθε μέρα με 2-3-4 διαφορετικές κιθάρες αλλά 5λεπτα maximum. Παίζει το ρόλο του σαφώς. Είναι εποχιακό μάλλον. Απλά αυτή η εποχή για 'μένα κρατάει 10χρόνια τώρα. Μάλιστα υπήρξε περίοδος τραγικά μεγάλη (3 χρόνια) που δεν αγόρασα τίποτα κιθαριστικό (πέρα από πένες και χορδές, άντε και κανα kapo). Ελπίζω να μην υπάρξει ξέσπασμα, όχι τίποτ' άλλο, πρέπει να τις φτιάνω και μόνος μου... ;D Αν είναι να χάσουμε την υγειά μας, καλύτερα να μην ξέρουμε :)

Μ' έκανες κι έτρεχα να δω τι είναι κάπεξ και όπεξ χρονιάρες μέρες... ;D Θες να πεις δηλ. ότι δεν υπάρχει ιδιώτης/επιχείρηση/κράτος που φαλήρησε επειδή επένδυσε υπερβολικά με σκοπό την ανάπτυξή της αλλά τελικά είχε τα αντίθετα αποτελέσματα? Ποια είναι η απόσβεση αγοράς μιας κιθάρας σε έναν ιδιώτη? Μηδενική φορολογία τι εννοείς? Αν πάρω κιθάρες 50 χιλιάδων πχ, δεν υπάρχει τεκμήριο? :) :) Οι ερωτήσεις είναι σοβαρές, δεν κατέχω πράμα. Sorry για το εκτός, μου γεννήθηκαν απορίες. Εντός τώρα, η άποψή μου είναι, αν δεν, μην. Αν δεν παίζεις με κάποια κιθάρα μην την κρατάς. Δώστη, δεν έχει νόημα. Μάζευα κι εγώ κάποτε κιθάρες, μια για μπακάπ, μία για βρώμικα, μία για καθαρά, μια δωδεκάχορδη, μια 6χορδη κ.ο.κ. Τελειωμό δεν είχε. Ώσπου έμαθα πώς να φτιάχνω τις δικές μου κιθάρες για να μπορώ να έχω όποια κιθάρα ήθελα ανα πάσα στιγμή. Ε, τα τελευταία 10 χρόνια παίζω (και έχω) δύο κιθάρες (μια ελεχτρονικιά και μια ξύλινη). Νομίζω ότι αν είχα δύο, απλά η μία θα καθότανε. Αυτό τώρα. Οι άνθρωποι αλλάζουν... Την ανακύκλωση/ανανέωση την κατανοώ. Να έχεις δηλ. κάποια όργανα και κατά καιρούς να αλλάζεις-δίνεις-παίρνεις, κρατώντας ή καταλήγοντας σε έναν κορμό από όργανα που παίζεις. Το να κάθεται όμως ένα όργανο άπαιχτο ή μπακάπ το βρίσκω άσκοπο. Μy 50cent που ακούν και στο χωριό μου.

Καλησπέρα, χρόνια πολλά. Πριν από κάποια χρόνια είχα περάσει ένα σετ Retrotrons σε μια Hofner hollow. Έχω την "ελαφριά" αίσθηση ότι είναι νορμάλ μαγνήτες σε ρετρό περιτύλιγμα, αν γίνομαι κατανοητός. Ο ήχος τους μου φάνηκε κάτι μεταξύ p90 και humbucker, με αρκετά πρίμα, χωρίς hifi-ίλα, διακριτά μεσαία που ίσως να οφέιλονταν και στο full hollow της κιθάρας, και καλό bottom end. Δεν μου έδωσε την αίσθηση retro (για original dynasonic ούτε λόγος) ο ήχος αλλά ήταν αναβαθμισμένος. Δεν θυμάμαι τι ποτενσιόμετρα φορούσε η συγκεκριμένη, αλλά τείνω προς 500ΚΩ γιατί είχα μεγαλύτερες προσδοκίες από το hi end. Πάντως ήταν ευχάριστοι και στο μάτι και στο αυτί. Σίγουρα όμως αρκετά υποτυπώδεις, δεν τους έλειπε κάτι αλλά και δεν είχαν αυτό το "κάτι". Dream90 είχα ακούσει (και πάλι δεν θυμάμαι σε τι όργανο να με συμπαθάτε, ήταν είτε midtown custom είτε Les Paul Std) και δεν μου άρεσε. Πολύ κρυσταλλιζέ, πολύ γυάλινος, με πρίμα που κόβανε. Δεν είχε καθόλου valvy/smooth χαρακτήρα, παρ' όλο που ήταν στον neck. Δεν μου θύμισε και πολύ p90. Πολύ "τετράγωνος". Edit: Οι Retrotron ήταν το Surf90 set

Ε, καλά, τι περίμενες? Και πώς θα δικαιολογηθεί η διαφορά στην τιμολόγηση? Αν και εγώ πιστεύω στο ανάποδο (ότι η διαλογή είναι χονδρικά μία, για όλα τα μονδέλα σειράς από studio έως std και custom και άλλη για τα custom shops). To ίδιο φυσικά ισχύει και για τους εργάτες. Οι έμπειροι στις ακριβές σειρές γραμμής παραγωγής, οι καινούριοι στις entry level. Μakes sense. (ποια εταιρεία είναι που τα πετάει, και τι εννοεί δεν περνάει το quality control? Αν έχει ρόζους, σκουλήκια, ρωγμές, μήκυτες φυσικά και θα τα πετάξει)

Sorry, εννοούσα 59άρα all original, εκτός από μια βίδα στο πίκαρντ που είναι αλλαγμένη. Νομίζω γύρω στα 2000$ τις βρίσκεις στο ήμπεη :) (τις original βίδες) Έκτορα και το υποκειμενικά είδα σαφώς! Απλά κάποια πράγματα, μου φάνηκαν παραδόξως ομόφωνα κατακριτέα από το σύνολο των κιθαριστών (κυρίως των Gibson lovers), που με κάνει να θεωρώ -υπερβολή ίσως, δε λέω- ότι κατευθύνθηκε προς τα εκεί και από την κοινή γνώμη και όχι από hands on εμπειρία. Όταν την έπιασα κι εγώ στα χέρια μου, περίμενα να δω ένα έκτρωμα, με βάση τις πάμπολλες υποκειμενικές γνώμες που αποτέλεσαν μια αντικειμενική βάση. Από τότε κατάλαβα ότι οι κιθάρες είναι σαν τα φαγητά, ή το σινεμά. Εγώ, εν προκειμένω, θες λόγω ιδιότητας, θες λόγω ιδιοσυγκρασίας, θέλω να δω μια εταιρεία να προτείνει ένα προϊόν για το οποίο είναι σίγουρη, δεν έχει κανέναν ενδοιασμό και καμία ανασφάλεια για το αν θα αρέσει ή όχι. Τι διάολο, η Gibson είσαι. Η μεγαλύτερη και ιστορικότερη κιθαροπαραγωγός. Θα 'πρεπε να οδηγείς τα trends, όχι να ακολουθείς...αρκεί να μη γίνεται με σπασμωδικές κινήσεις. Δυστυχώς για τη Gibson, το να είναι η Gibson είναι ευχή και κατάρα μαζί.

Δεν αμφιβάλλω καθόλου. Απλά τι είναι τα εσκαμμένα? Τι είναι η κατασκευή οργάνου, ένα μουσειακό είδος που "πρέπει" να ακολουθήσει κανόνες με πουριτανική ευλάβεια και να φτιάχνουμε τις ίδιες κιθάρες με πριν από 200 χρόνια, ή να εξελίσσεται κάπως το πράγμα? Υπάρχουν και τα δύο. Οι ρεπλικες, επίσημες και μη, και τα όργανα σειράς. Και ειδικά για τη Gibson, που δεν είναι συναρμολογούμενη, ωστε να μπορείς εύκολα να κάνεις καστομιές, μια διαφοροποίηση, ένα extraδάκι, έστω μια υπερβολή ή ένα άχρηστο γκάτζετ-μία στο τόσο, δεν είναι δα και κακό. Οι ηλεκτρικές κιθάρες κάποτε, υπήρξαν το όχημα για να παρουσιάσει κάθε εταιρεία το όραμά της και την προβολή της προς το μέλλον. Τώρα έχουν καταντήσει να προσπαθούν να κερδίσουν μερίδιο της ίδιας τους της πίτας, οδηγούμενοι από τις προσταγές της vintage αγοράς. Πόσο έχει μια 59άρα? 100 χιλιάρικα? Ε, δώσε στο λαό 59άρα με 10 χιλιάρικα να σου πει κι ευχαριστώ. Πόσο καιρό έχει να βγάλει η μία ή η άλλη όργανο αντίστοιχο της Vee, της Mustang, της Firebird, της Lead? #Superfunk, βαρύ θεωρώ οτιδήποτε άνω των 3 κιλών, άντε 3 διακόσια βαριά βαριά (no pun intented)

Έλα ρε παιδιά, κρίνετε ένα όργανο με βάση το παρα-logo που στην τελική είναι και η υπογραφή του νονού του οργάνου που αγαπάτε? (Εγώ, από μακριά κι αγαπημένοι. Βρίσκω τη Les Paul, εν έτει 2016 παρωχημένη κατάσταση-χωρίς αυτό να σημαίνει όμως ότι δεν θα ήθελα μια- παραδέχομαι ότι είναι άτιμο χούι, αλλά πάντα, χούι). Ή το αυτοκόλλητο? Κάνεις μια χρατς και φεύγει ::) Η μεγαλύτερη αλλαγή ήταν η ταστιέρα της όντως. Εγώ δεν τα κατάφερα, αλλά έχω κοντά δάχτυλα (εμμμ, αλλιώς θα έπαιζα παπάδες... ;D). Αλλά μπορεί να μην τα κατάφερα, όχι λόγω φάρδους αλλά λόγω πάχους. Τώρα, αν η ταυτότητα του οργάνου αλλοιώνεται λόγω αυτού, τί να πω. Αν πήγαινα δηλ. στο custom shop και παρήγγελνα μια Λεζπόλ με πιο φαρδιά ταστιέρα, θα μου λέγαν "τι λε ρε φίλως, Les Paul ΄χωρίς 1 17/57 της ίντσας nut δεν είναι Les Paul"? Εδώ έχουν κάνει άλλα κι άλλα εκτρώματα (Firebird X) η καημένη η 15άρα μας πείραξε? Τώρα, για το πόσα θα πλήρωνα και ποια είναι η "σωστή", ακριβώς όπως είπες, είναι απόλυτα προσωπικό και σεβαστό. Κι εγώ θεωρώ απαράδεκτο πχ, 200 χρόνια να σπάνε οι Gibson στο ρημάδι το headstock, και να εξακολουθούν να το κάνουν. Επίσης το να κουβαλάω ένα όργανο 100 κιλά, χάριν "σωστότητας". Επίσης, το ότι τις δίνουν στα 1200 ευρώ από 2800 αρχική, κάτι μου λέει περί αξίας, υπεραξίας, κέρδους και κόστους....

Συγχωρήστε μου το link, και αν παραβαίνει κανόνες αφαιρέστε το post μου, αλλά δεν μπορώ να το "αντιγράψω" αυτούσιο. Πριν λίγο καιρό είχα κάνει ένα εκτεταμένο review σε μια traditional του '15, για όποιον ενδιαφέρεται. https://www.facebook.com/notes/pnoi-kai-nyksi/gibson-2015-t%CF%8C%CF%83%CE%BF-%CF%87%CE%AC%CE%BB%CE%B9%CE%B1-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF-review/1219500101435357

Σαφώς. Βέβαια υπάρχουν χώρες που το δέχονται και χώρες που δεν το δέχονται το personal effect. Αμερική και ΕΕ βλέπω πως δεν έχουν θέμα. To πρόβλημα εδώ όμως είναι το εξής: Οτιδήποτε μοιάζει με rosewood (ή άλλο από τα εγγεγραμένα είδη) και υποστεί έλεγχο, λόγω του εξαιρετικά δύσκολου οπτικού προσδιορισμού και διαχωρισμού του Brazilian (που είναι άκρως απαγορευμένο, και καταγράφεται στο παράρτημα Ι ) και των υπολοίπων παλισάνδρων (που βρίσκονται στο παράρτημα ΙΙ-πιο χαλαρός έλεγχος), το όργανο μπορεί να κρατηθεί για περεταίρω εξέταση, μέχρις αποδείξεως του εναντίου, ό,τι κι αν αυτό σημαίνει.

Eπειδή, λόγω ιδιότητας, το έχω λίγο ψάξει το θέμα, αλλά μόνο στα πλαίσια που αφορούν τις Η.Π.Α (ευλόγως, ό,τι reference υπάρχει διαδικτυακά, εκεί αναφέρεται), να αναφέρω δυο-τρία πράγματα που κατάλαβα (αν κατάλαβα σωστά) ;D Αν θέλω να αγοράσω κιθάρα από την Αμερική, και αυτή περιέχει πχ rosewood (γιατί περί αυτού έχει γίνει ντόρος, λόγω της ένταξης όλων των ειδών του στα λεγόμενα είδη που κινδυνεύουν) δεν χρειάζεται να κάνω τίποτα. Υπεύθυνος για την έκδοση άδειας ( το διαβατήριο αφορά μόνο συνοδευόμενα όργανα για προσωπική κι όχι εμπορική χρήση, πχ πώληση ή συμμετοχή σε διεθνή έκθεση) είναι ο πωλητής. Αν θέλω να πουλήσω όργανο σε χώρα εκτός ΕΕ (που να διέπεται όμως της Σύμβασης Διεθνούς Εμπορίου Προστατευόμενων Ειδών Πανίδας και Χλωρίδας aka CITES) πρέπει να προμηθευτώ τις κατάλληλες άδειες από τον αρμόδιο φορέα. Το υπουργείο περιβάλλοντος συγκεκριμένα. Εδώ βέβαια περιπλέκονται τα πράγματα πχ για περιπτώσεις αποστολής οργάνου για επισκευή αλλά ας μην το μπλέξουμε άλλο, ούτε εγώ το έχω ξεκάθαρο... Αν θέλω να ταξιδέψω με το όργανό μου, πρέπει να προμηθευτώ διαβατήριο μουσικού οργάνου (το οποίο προφανώς περιλαμβάνει όλες τις απαραίτητες περιγραφές, πηγές, φωτογραφίες, σειριακό αριθμό κλπ...) Αν το όργανο είναι παλιό, ίσως χρειαστεί η εκτίμηση-με υπογραφή- από κάποιον ειδικό ή η παραπομπή σε ιστοσελίδες που δείχνουν την προέλευση, χρονική και τοπική. Στο Αμέρικα, αυτό κοστίζει 75 δολλάρια και κάνει από 45 μέχρι 90 ημέρες για να εκδοθεί. Έχει ισχύ για τρία χρόνια. Αυτό ως πληροφορία για τους χιλιάδες Έλληνες μουσικούς που ταξιδεύουν κατά κύματα στην Αμερική για συναυλίες ;) Υπάρχει περίπτωση να μην μου ζητηθεί τίποτα, αν το όργανο ταξιδέψει ως χειραποσκευή (στα πλαίσια του household ή personal effect permit, μια συνθήκη που λέει ότι οι χειραποσκευές δεν υπόκεινται σε έλεγχο, δεδομένου πάντα ότι είναι νόμιμα αποκτηθείσες...τρέχα γύρευε. Αυτή η συνθήκη επίσης δεν ισχύει παντού). Από πλευράς οργανοποιών, όσοι έχουν στοκ από ξυλεία, η οποία προορίζεται για όργανα που θα πωληθούν εκτός Ευρώπης, πρέπει να καταγράψουν λεπτομερώς και να εκδόσουν άδεια για ό,τι απόθεμα έχουν σε τέτοια είδη. (Αρκετά θολό ακόμη). Επίσης, οργανοποιοί μπορούν να πάρουν γενική άδεια, για όλα τα όργανα που σκοπεύουν να εξάγουν για τα επόμενα τρία χρόνια, με το τριπλάσιο της τιμής μιας μεμονωμένης άδειας. Κι αυτό για τις καραβιές οργάνων που φεύγουν σωρηδόν προς Ανατολάς και προς Δυσμάς. ;D Αναμένω κάποιες διευκρινίσεις ως προς το θέμα, αλλά και χρειάζομαι επιπλέον εκπαίδευση όσον αφορά όλες τις περιπτώσεις γιατί μπαίνει σε πιο βαθιά νομικίστικα νερά. Οι περισσότερες γνώσεις μου στο θέμα, προέρχονται από τον http://johnthomasguitar.com/, λάτρη της κιθάρας, νομικό, συγγραφέα και εξπέρ σε ό,τι έχει να κάνει με μουσική, μουσικά όργανα και νόμους. Αυτό ισχύει για μη εμπορικές αποστολές (όχι για συνοδεία), πχ να στείλεις το όργανο κάπου για επισκευή ή να στείλεις το όργανο και να ταξιδέψεις αργότερα για μια συναυλία φερ' επείν. Απλά δεν συγκεκριμενοποιεί αν πρόκειται για 10kg όλο το πακέτο ή το όργανο να περιέχει 10kg rosewood πχ ( George Harrison, εσείς? ) Το σίγουρο πάντως είναι, είτε σε περίπτωση πώλησης, είτε σε περίπτωση που ταξιδεύει κάποιος με το όργανο, τα πράγματα δεν έιναι πλέον τόσο απλά.

Πάλι διαβατήριο θα χρειαστείς (για το όργανο και για εσένα ;D). Εκτός αν η custom σου δεν περιέχει rosewood, μαόνι ή shell inlays. Στο τελωνείο, πρέπει να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Έτσι λειτουργεί. Άπαξ και κατασχεθεί την ξεχνάς. Kατά 95% δεν θα ελεγχθείς αλλά αν γίνει και δεν έχεις χαρτιά, δυσκολεύουν τα πράγματα. Και δεν θα 'θελα να δυσκολευτώ με ένα όργανο που κοστίζει όσο ένα αυτοκίνητο. :-\ Η γραφειοκρατία είναι απίστευτη και το τι ισχύει και τι όχι σχετικά θολό. Αναμένω απάντηση από το Υπουργείο Περιβάλλοντος σχετικά με τις άδειες που πρέπει να έχει ένα όργανο για να αποσταλεί είτε εντός, είτε εκτός ΕΕ. Επίσης τι πρέπει να έχει προβλέψει μουσικός που πρόκειται να ταξιδέψει με το όργανό του ( αν αυτό περιέχει υλικό που είναι εγγεγραμμένο στα παραρτήματα του CITES ). Όπως και να' χει, ήδη όλο αυτό έχει αντίκτυπο (οι τιμές της ξυλείας έχουν ανέβει αισθητά τον τελευταίο χρόνο ) αλλά και οι άδειες/διαβατήρια θα έχουν κάποιο κόστος προφανώς. Θεωρώ πως καλώς γίνεται όλο αυτό για να προστατευτούν όλοι από το "πραγματικό τέλος των ξύλων, όπως τα ξέρουμε", εξαιτίας ανεύθυνης και ασύδοτης υλοτομίας και χρήσης, ειδικά τώρα τελευταία, εξωτικής ξυλείας.

Στο τεχνικό θέμα, κατά 99% δεν θα έχεις θέμα με τις αποστάσεις των posts. 0.4mm διαφορά είναι απειροελάχιστη και πιθανόν να καλυφθεί ακόμα και από τον τζόγο τους ή την ελαστικότητα του ξύλου. Δεν θα ανησυχούσα. Άλλο θέμα που εγείρεται είναι οι συμβατότητες στα μεγέθη των post inserts και αν οι τρύπες χρειαστούν επέκταση/σμίκρυνση (αν και νομίζω 10mm είναι και των FR). Όσον αφορά τη διαφορά τους, σίγουρα είναι στο base plate. To μεν έχει κάποιο κράμα αλλά αποσπώμενα steel inserts στα μαχαίρια, το δε είναι C45 hardened steel. Δεν ξέρω τι συνεπάγεται αυτό ηχητικά ή πρακτικά δυστυχώς.

Oύτως ή άλλως και OFR να πάρεις, από Γερμανία θα έρθει. Τα OFR η Schaller τα φτιάχνει (τουλάχιστον μέχρι πριν από μερικά χρόνια). + Παίρνεις κι ένα σετ αποσπώμενα μαχαίρια που έχει το συγκεκριμένο + posts, και όταν φθαρούν μετά από 10-15 χρόνια, τα αλλάζεις... ;D Aλλιώς, αλλάζεις όλο το base plate στο special FR με ένα Original που είναι hardened steel. ( το special δεν γνωρίζω, προφανώς κάποιο κράμα πιο μαλακό). Κατά καιρούς έχουν βγει λύσεις με ρουλεμάν ή με ελάσματα αλλά όντως υπάρχει θέμα συσχετισμού κόστους παραγωγής και πολυπλοκότητας στην εγκατάσταση- συντήρηση-ρύθμιση. Σε πολλές περιπτώσεις εγείρεται και θέμα συμβατότητας (βλ. Kahler) πέρα από κόστος. EGS by Strandberg 500 ευρώ, Ibanez ZR 400$, Vigier μόνο ως replacement-δεν πωλείται μεμονωμένα. Πηγαίνουμε-ερχόμαστε, πάλι στου Leo γυρνάμε... ;D