Πνοή και Νύξη

Tι? Το μπίγκζμπι είναι και τρέμολο? Δηλαδή σαλεύει άμα το μπιστήξεις? Νόμιζα πως είναι διακοσμητικό αντίβαρο για neck heavy όργανα. ;D

Στο 1-pickup configuration δεν με χαλάει. Σαν να φωνάζει " I'm one and i'm proud ". Τραβάει το βλέμμα και εν μέρει εδραιώνει το status του. Στην άλλη με τους 2 μαγνήτες είναι λίγο υπερβολή. Και ίσως και παράταιρο.

Λίγο κουτσομπολιό δε βλάπτει. Έχεις δίκιο κατά κύριο λόγο, γενικά μιλάω για τη δουλειά κάποιου, χωρίς να δω pricetag. Ούτως ή άλλως δεν θα αγοράσω. Πάντα υποθετικά μιλάμε. Από απλό ενδιαφέρον και θαυμασμό. Δεν έχεις άδικο, αλλά δεν αγοράζεις ποιότητα κατασκευής. Αυτή την έχεις και με 500 και με 1000 ευρώ κατά τη γνώμη μου. Ούτε απλά ψωνίζεις κιθάρα.

Όταν μια custom shop strat έχει 7 χιλιάρικα και μια Αm Std Pro super duper (έχω χάσει τη μπάλα) κοντά 2 χιλιάρικα... τα 5 για το ύψος του Walker είναι αρκετά τίμιο. Φυσικά και με Squier Classic vibe την κάνεις τη δουλειά δεν υπάρχει αντίρρηση. Και με το παραπάνω.

Και λίγο πιο εκτεταμένο review όπου φαίνονται περισσότερες λεπτομέρειες κατασκευαστικά, τουλάχιστον Aλλά και άλλα όργανά του https://www.youtube.com/watch?v=crm-Trxjfo8 με αποκορύφωμα το Katana όπου χρησιμοποιεί ένα ιδιαίτερο neck joint και ένα promo με τη φιλοσοφία του. Γενικά κάνει χρήση ιδαίτερων τεχνικών, και βαφής και εφαρμογής ξυλουργικής και μεταλλουργίας εντάσσοντας αρκετό originality βγαλμένο όμως από το παρελθόν με μπόλικη αίσθηση μεσσαιωνικής εποχής. Εξαιρετικό resourcing και χρήση σε tortoise shell, damascus steel, χειροποίητες αλουμινένιες γέφυρες, περίτεχνα φινιρίσματα, σκαλίσματα, headstock volutes, οne piece necks χωρίς truss rod κλπ.

Με βάση την εμπειρία μου, το καλύτερο κουρδιστήρι είναι το αυτί. Το στροβοσκοπικό έχει εργαστηριακή χρήση για tap tuning σε καπάκια κιθάρας (ή πιάνου ή οτιδήποτε άλλο), ή για να τσεκαριστούν, κατ' αντιπαραβολή με άλλες γεωμετρικές μετρησεις, τυχόν προβήματα στο όργανο. Το πιο απλό κουρδιστήρι είναι υπέρ αρκετό για να ρυθμιστεί το intonation, ή μάλλον να το πω σωστά, η οκτάβα, στην κιθάρα. Το έχουμε πεί πολλές φορές, ότι έιναι τόσο πολλές οι ανεξέλεγκτες μεταβλητές ( πίεση δακτύλων, ύψος τάστου, action, θερμοκρασία ) που αν προστεθούν στο γεγονός ότι η κιθάρα είναι φύσει ακούρδιστο όργανο (δεν πρόκειται δηλ. να πατήσει ποτέ εντός τόνου σε όλες τις θέσεις σε όλες τις χορδές) κάθε προσπάθεια "κανονικοποίησής" της πέφτει στο κενό. Ρυθμίστε το intonation με το αυτί, και σε συνδυασμό με τις παικτικές σας ρουτίνες. Το κείμενο της Fender είναι μπούσουλας. Preset δηλ. για να μην πηγαινοφέρνουμε saddles πολύ. Στην πράξη, συνήθως είναι μεγαλύτερες οι αποστάσεις μεταξύ των saddles κι όχι μόνο το γκέιτζ της προηγούμενης χορδής. Ο γενικός κανόνας, λέει +2mm από το scale length για τη E καντίνι. Το υπόλοιπο pattern είναι λίγο πολύ γνωστό. Στην περίπτωση του OP, αυτό που μετράει είναι να σου κάτσει σωστά στο αυτί. Πολλά μπορεί να συνηγορούν στο γιατί μία χορδή χρειάστηκε αρκετή διαφοροποίηση σε σχέση με πριν. (όπως το να χαλάρωσε το τύλιγμα της "ταινίας" στη χορδή, που είναι αρκετά συνηθισμένο στις tapewound, και τις κάνει λίγο ανεξέλεγκτες σε συμπεριφορά). Αυτό συμβαίνει είτε από το κόψιμο της χορδής (αν την έκοψες πριν της κάνεις ένα kink/τσάκισμα) είτε από το post του tuner.

Scott Walker luthier. Μέσα στο top 10 αγαπημένων κιθαροφτιαχτών Πάλι από τον Michael Watts. Moυ αρέσει γιατί δεν σπάει...αμύγδαλα και δείχνει το όργανο. Ιδιαίτερα όργανα. Μπόλικο originality.

Εγώ πάλι δεν μπορώ να δω ρηβγιού που έχει διάρκεια πάνω από 5 λεπτά. Θέλω περιεκτικότητα και ξεκάθαρη εικόνα (& ήχο) του ...παρουσιαζόμενου αντικειμένου. To χιούμορ είναι ευπρόσδεκτο και μπορεί να χωρέσει στο πεντάλεπτο. Αλλιώς θα βάλω monty python. Bαριέμαι αφάνταστα τα μεγάλα σε διάρκεια ριβιους και ριγκ ραντάουνς και δε συμμαζεύεται. Και παρ' όλο που μου είναι συμπαθείς και αυτοί και οι that pedal show, δεν έχω δει ποτέ ολόκληρο βίντεό τους. Προτιμώ τα reviews να τα διαβάζω (διαβάζω σε πολύ πιο γρήγορο ρυθμό και δέχομαι την πληροφορία πιο εύκολα, απ' ό,τι ένα αντίστοιχο βίντεο με την ίδια πληροφορία ), και να βλέπω demo. Επίσης με ενδιαφέρει η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ προσωπική άποψη του reviewer, έστω κι αν δεν συμφωνώ. Δεν μου αρέσει η τηλεπώληση. Τhat said, τα πετάλια και των Crazy Tube αλλά και των υπολοίπων επαγγελματιών fx makers στην Ελλάδα είναι κορυφαία και η ποιότητα φαίνεται και στις ΠΩΛΗΣΕΙΣ αλλά και στα deals τους με ΜΕΓΑΛΑ καταστήματα μουσικών ειδών. Ένα μεγάλο εύγε, κι ένα μεγάλο κρίμα (για εμένα) που όποτε βλέπω/ακούω πετάλι της προκοπής, με τρώει η τσέπη μου...όπως καλή ώρα

κι εσύ έχεις δίκιο αλλά κι εγώ πήγα με βάση αυτό: http://www.daddario.com/upload/tension_chart_13934.pdf εκτός αν κάπου κάνω λάθος στη χρήση του.

Καλησπέρα, το ότι η plain χορδή "τρώει" το τάστο πιο εύκολα απ' ό,τι μια τυλιχτή είναι γεγονός. Δεν ξέρω ακριβώς το λόγο, αλλά υποθέτω λόγω ελαστικότητας αφ' ενός (η plain είναι σύρμα σκέτο) και μικρότερης επιφάνειας επαφής αφ' ετέρου ( τα τυλίγματα αφήνουν λιγότερη επιφάνεια τριβής με το τάστο ). Όμως δεν θεωρώ ότι είναι τόσο μεγάλη η διαφορά σε βάθος χρόνου. Με άλλα λόγια αν τρώς τάστα σε 5 χρόνια με plain, άντε να πας στα 6 με wound. Περισσότερο έχει να κάνει με τις συνήθειες παιξίματος. Η G είναι από τις χορδές που βρίσκονται περισσότερες φορές τα χέρια και στα περισσότερα τάστα. Είναι η πιο "παιγμένη" χορδή στο σετ, οπότε είτε plain είτε wound θα τρώει πιο γρήγορα τα τάστα από τις άλλες. Μπορείς να πειραματιστείς με τυλιχτή G, αλλά να είσαι και προετοιμασμένος για συμβιβασμούς. Kυρίως το tension. Μια wound 17άρα κουρδισμένη σε G έχει μέχρι 50% μεγαλύτερο εφελκυσμό (τάση, όπως λανθασμένα συνήθως λέμε) απ' ό,τι μια plain. Eπίσης η wound είναι πολύ πιο επιρρεπής σε σπασίματα (λόγω εξαιρετικά λεπτού πυρήνα) αλλά και σε ξεκουρδίσματα. Σε περίπτωση που έχεις μαγνήτες με vintage stagger πόλους, θα σου στρώσει και ο ήχος. Πέρα από όλα αυτά, νομίζω είναι ανώφελο να ανησυχείς για την πιο δεδομένη και φυσιολογική φθορά στο όργανό σου, που είναι τα τάστα. Play on.

Eμένα πάλι μου άρεσε διότι στάζει originality (κυρίως λόγω σιλουέτας) χωρίς κραυγαλέες ή εξεζητημένες γραμμές. Βρίσκω το πιο βαρετό σημείο πάνω της την ταστιέρα και τα ...pickup pole screws... ;D ;D ;D Eιδικά η σιλουέτα, αν δεν το παρατηρήσατε, λόγω ελαφριάς ασυμμετρίας, δίνει την αίσθηση ότι τη βλέπεις πάντα υπό γωνία. Το hardware διαφορετικό, αλλά όχι κραυγαλέο επίσης. Η καμπύλη του καπακιού, ένα αρκετά ενδιαφέρον, και όμορφο στοιχείο. Ωραίο, ala Martin volute στο headstock και ιδιαίτερο "χώνεμα" του heel στο πίσω καπάκι. Θα είχε γούστο και σε άλλες εκτελέσεις/παραλλαγές (πχ, με Bigsby, solid χρώματα-pelham blue, sherwood green, daphne blue κλπ...) Τώρα για τον Σινάκραν, τι να πω, πολλή συντηρητικούρα βρε παιδίμ, αλλά... αναγνωρίζω ότι ο κόσμος μας θα ήταν ένα λιθαράκι πιο ανεκτός/ευχάριστος, τουλάχιστον αισθητικά, με λίγο πιο γκουρμέ εμφανίσεις. Βέβαια, ομολογουμένως, απαιτεί και τον ανάλογο σωματότυπο ( και αέρα, μπρίο, ύψος κλπ) , και τους περισσότεροι, μόνο Σινάτρες δεν μας λες, από αυτή την άποψη. Άσε που έχω να βάλω λάμα στο λαιμό μου από το 2007 και έχω ησυχάσει. ;) Από τότες που οι Αστραλοί μετανάστες μας φέρανε τα φλιπφλοπς και τις μπερμούδες, αλοίωσαν την αισθητική μας, ως λαό... ::) ::) :P

To πέτυχα περιηγούμενος στα σοσιαλμήδια και δεδομένης της αδυναμίας μου στα χειροπιαστά, είπα να το μοιραστώ. Μου άρεσε και το όργανο και το demo. Μichael Watts κιμπάρης και στην τρίχα όπως πάντα. Ωραίοι ήχοι, μικρό και περιεκτικότατο βίντεο.

Σφίγγε truss rod και ανεβοκατέβαζε από τη γέφυρα μέχρι να σου κάτσει. Αν θέλουμε να είναι στην τρίχα το setup μας, ειδικά για bends άνω του τόνου και ψηλότερα από το 10-12ο τάστο, το μηδενικό (ή ακόμη και το backbow) έιναι μονόδρομος. Μην το φοβάστε και αψηφήστε τις νόρμες που δίνουν τα εργοστάσια. Ίσως αποκτήσεις λίγο buzz (όχι ταστάρισμα) έως το 7-10ο τάστο, αλλά αυτό είναι υπαρκτό σε όλα τα ηλεκτρικά. Το θέμα είναι κατά πόσο είναι ανεκτό από τον καθένα. Επίσης, το σετάρισμα είναι μια πολύ οργανική διαδικασία και διαφέρει από όργανο σε όργανο, ανάλογα με τα τερτίπια του, αλλά και τις προτιμήσεις του μουσικού και κατά πόσο αυτός είναι έτοιμος να συμβιβαστεί με κάποιες καταστάσεις. Επίσης, σηκώστε λίγο πιο ψηλά το action, ειδικά αν έχετε vintage ή medium jumbo τάστα. Θα εκπλαγείτε από την extra άνεση σε πιασίματα, bends, vibrato. Low action δεν σημαίνει και καλύτερο playability. Eπανερχόμενος στην περίπτωσή σου, αν, με μηδενικό relief εξακολουθείς να έχεις πνίξιμο σε bends πάνω από το 12ο με νορμαλ action, τότε παίζουν ανισόπεδα τάστα. Tσέκαρέ το με κάποιον τεχνικό.

Με αφορμή αυτό λόγω δουλειάς, ταυτίστηκα και είχα γράψει αυτό: Χτυπάει τηλέφωνο, - Καλησπέρα, ο Σλας είμαι. - Ο Σλας; - Σλας. Γκαζ ε ρόουζες. - Ακουστά. - Σλας, καπέλο, πολύ μαλλί... - Χμμ, κολάν, άφρο μαλλί; - Ναι - Σόουλ, φανκ κι έτσι; - Όχι Σλάι ρε μαν. Σλας, ροκ. Σουιτσάιλντ ο μάιν. Νοβέμπε ρέιν. Πάρανταϊσίτι. - Α, νομίζω σας έχω δει. Λάιβ στον Παπαγάλο; - Όχι μαν, με μπερδεύεις. Σλάς. Έχω φέρει όργανο για service. - Τι όργανο; - Les Paul replica του Kris Derrig. - Την hunterburst? Με το ψιλοquilt-ψιλοflame maple καπάκι; Με το 42,625 nut και το 11,275" ρέντιους? Με τα 8,24 ΚΩ μαγνήτη bridge? Που η μία βίδα ήταν ίσια και η άλλη σταυρός? Που είχε δυο τσαμπουκάδες πίσω από το 9ο τάστο? - Α γεια σου - Ε πες έτσι ρε συ, να καταλάβω. Σλας είπαμε; :-X

Eργονομία μηδέν... ;D ;D ;D

Τι να ξεκουρδίσει? Ούτως ή άλλως μισό τόνο travel έχει το πολύ... ;D ;D Είναι δύστροπο όργανο κυρίως λόγω συστήματος γωνία μανικιού-γέφυρα-τρέμολο. Διορθώνεται με aftermarket λύσεις και αλχημείες στο σεταπ. Όλα τα (solid body) όργανα θεωρώ πως είναι πιο all around απ' ό,τι τους αποδίδoνται. Και απ' ό,τι τους φαίνεται επίσης. Οι offset, ευτυχώς για τους λάτρεις, δεν έχουν γίνει σούπα. Κάποια άλλα πράγματα που μου φαίνονται ενοχλητικά στις κιθάρες: -Οι ακμές. Τα saddles των strat, είτε pressed steel είτε blocks. Eιδικά αν χρειάζεται να προεξέχουν οι βίδες ρύθμισης. Οι "τετραγωνισμένες" tune-o-matic με τα κοφτερά τους saddles. Τα μη λειασμένα nuts. -Tα (έλεος) speed knobs της Gibson. Που γλιστράνε όταν πας να τα γυρίσεις με το pinky (όπως όλοι οι νορμάλ άνθρωποι δηλ.) - To vintage tele bridge με το "χείλος". Καημένα μου δάχτυλα. -Η εγγύτητα του 3-way switch με το vol knob στη θέση bridge της tele. -Kάποιες κιθάρες που έχουν ανάποδο output jack (για να φεύγει το καλώδιο πίσω από τη ζώνη κατ' ευθείαν -Το "μαρμελαδοποιημένο" nitro finish στα μανίκια (βλ. Gibζον) -Tα vintage τάστα σε ηλεκτρικές.

Poor ladies πάντως, δύσκολα τα πράγματα γι' αυτές. Σεξισμός στην κιθαροποιία. ;D (παρ' όλο το γελάκι, το λέω σοβαρά. Υπάρχει καμιά κυρία να μας το επιβεβαιώσει?) Xέστοκ. Κατα τ΄ άλλα με την Jazzmaster συμφωνώ απόλυτα. Και offset=ξαπλάρει ωραία στο πόδι, και με τα contours της, και οι διακόφτες και τα pots μακριά από εκεί που δεν πρέπει να είναι. Στην κίνηση του picking χεριού. Παίζει ωραία και όρθια και καθιστή. Αυτό το τρέμολο είναι λίγο οπισθοδρομικό ( μείον δέκα ergonomy points ) αλλά είναι και αυτό που δίνει το χαρακτήρα του ήχου της (πέρα από τη μόστρα). Η Parker Fly είναι εντυπωσιακή κιθάρα, από όλες τις απόψεις. Όχι του γούστου μου, εμφανισιακά ή ηχητικά, αλλά είναι ομολογουμένως χαρακτηριστικά άνετο όργανο.

Το άλλο το boobie το ρώτησες? ;)

Έχω ράμματα και για το κόκκινο, αλλά μετά θα με πείτε υπερβολικό ;D ;D ;D Και για το headstock της Gibson έχω ράμματα, και πώς, βλακωδώς το αντιγράφουν και άλλες εταιρείες (όσον αφορά το σχεδιασμό του-δομικά αυτή τη φορά) αλλά είναι άλλο θρεντ. Όχι πως αυτό το θρεντ είναι εντός σχεδίου πόλης...βέβαια :)

To λευκό δεν είναι εργονομικό. Μπορεί να αντανακλά περισσότερο φως, με αποτέλεσμα να κουράζει τα μάτια και να δυσκολεύει στην εύρεση των σωστώνε νοτών. Μη κοροδέβεται. :-[ ::)

Mα είναι πολλοί περισσότεροι από 33. Κι εγώ τη λατρεύω την SG και κάλλιστα θα έπαιζα με μια Pelham blue-faded to green του '65 με τη vibrola της και με τα όλα της. (ή με μια λευκή custom), αν δεν ήμουν οργανοτέτοιος :P. Όμως αυτό δεν θα με κάνει να τη θεωρώ εργονομικό θαύμα κιόλας. Ξέρω ποια είναι και την αγαπώ με τα ελαττώματά της. Έτερον εκάτερον. Το ίδιο ισχύει για όλα τα όργανα. Κάποια είναι πιο εργονομικά από άλλα. Ή για να το θέσω πιο σωστά, συγκεντρώνουν περισσότερα εργονομικά στοιχεία από άλλα. Και φυσικά παίζει ρόλο και η ψυχολογία όπως, ευκόλως εννοείται, και οι προτιμήσεις του καθενός. Να επανέλθω λίγο και στο κατασκευαστικό vs εργονομικό λάθος που αναφερθήκαμε και πιο πριν? Το να φτιάχνει η Gibson, πχ, το headstock με αυτόν τον τρόπο που το κάνει, είναι ένα κατασκευαστικό λάθος που έχει να κάνει με τον σχεδιασμό του. Το να είναι "ρηχό" το scalloping σε ένα Fender headstock, είναι ένα κατασκευαστικό λάθος. Δεν επηρεάζει την σχέση του οργάνου με το παίξιμο αυτό καθεαυτό. Γενικά, η κιθάρα ως όργανο ή χρηστικό αντικείμενο, έχει ένα κάρο ελαττώματα κυρίως λόγω συμβιβασμών. Κι όταν δεν τίθενται συμβιβασμοί στην εργονομία, τα όργανα βγαίνουν σαν αυτά του Steve Klein (θεός φυλάξοι, αλλά αν είχα σοβαρό πρόβλημα στα χέρια, την πλάτη ή οπουδήποτε αλλού, τέτοια θα έπαιρνα. Επίσης θα έπαιρνα μια τέτοια, αν ήμουν πλήρως δοσμένος στη μουσική και όχι στο μέσο-και πάλι θεός φυλάξοι). Είναι θέμα προτεραιοτήτων. Και κακά τα ψέμματα, πρώτ' απ' 'όλα είναι το αισθητικό. Ελάχιστοι επιλέγουν με βάση αποκλειστικά τον ήχο, ελάχιστοι με βάση αποκλειστικά την εργονομία. Eπίσης, κολλάμε μόνο στις ηλεκτρικές, ενώ και οι ακουστικές και οι κλασσικές έχουν πάμπολλα θέματα να λύσουν στην εργονομία τους, αλλά και έχουν εντάξει αρκετά εργονομικά τερτίπια. Πόσοι ξέρουν τί είναι το Manzer wedge? Το elevated fretboard στις κλασσικές? Γιατί οι κλασσικές που προορίζονται για flamenco έχουν ανάποδη γωνία κλίσης μανικιού-σκάφους? Το armrest κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος. Δεν είναι νεωτερισμοί. Είναι στοιχεία που γεννήθηκαν από ανάγκες του μουσικού και τον βοηθούν σε κάθε τομέα. Παικτικό και ορθοπεδικό. Δεν γνωρίζω μουσικό, επαγγελματία ή ερασιτέχνη, που να μην έχει έστω ένα μικρό θέμα με το σώμα του. Αυχένα, χέρια, αγκώνες, ώμους, δάχτυλα. Αν αυτό δεν οφείλεται, εν μέρει και στην ομολογουμένως κακή εργονομία των περισσοτέρων οργάνων που κυκλοφορούν, τότε τί?

Επαναλαμβάνω. Δεν είναι κατασκευαστικό λάθος η θέση του διακόπτη ή του volume. Στην SG πχ είναι τόσο στριμωγμένα όλα τα pots και τόσο κοντά και το output jack που είναι σχεδόν αδύνατο να "παίξεις" μαζί τους. Αυτό είναι ένα σχεδιαστικό (άρα και εργονομικό) λάθος. Είτε το θέλουμε είτε όχι. Ασχέτως αν έχουμε μάθει να το αγνοούμε, να το παρακάμπτουμε ή να συμβιβαζόμαστε μαζί του

Kι εγώ, όσο κι αν τις χλευάζω, κι όσο κι αν τις θεωρώ παρωχημένες, (τις Λεσπόλ ντε) κάθε που παίζω με μια καλή από δαύτες ξεχνάω να την αφήκω. Τea burst. Plain top κατά προτίμηση. Με σχεδόν single coil χαρακτήρα στους χαμπάκερζ. Δεν τις αδικώ καθόλου. Αν αποστασιοποιηθεί λίγο κανείς, βγει από το κάδρο και το δει λίγο πιο σφαιρικά, το "εργονομικό βατερλώ" είναι λίγο. Το ότι παικταράδες παίζανε και παίζουν με αυτή δεν αναιρεί το γεγονός. Μπορώ να τα αναλύσω ένα-ένα. Επίσης δεν αναφέρομαι σε κατασκευαστικά λάθη. Ο κανόνας είναι ένα slab μαονιού κάτω από ένα slab hard maple να είναι θεόβαρο. Οι ελαφριές είναι οι τυχαίες (ή ακριβές) εξαιρέσεις. Η θέση του διακόπτη είναι καθαρά σχεδιαστικό θέμα, όχι κατασκευαστικό. Αυτό το volume εκεί στη strat, είναι εργονομικό λάθος, τόσο κραυγαλέο, που ανακαλύφθηκαν τα volume pedals για πάρτη του ;D ;D ;D. Ο Knoppo παίζει με pedal. Και οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος θα έκανε πιο εύκολα swells με ένα volume pedal. ( υπερβάλλω ομολογώ ). ;)

Σε συνέχεια λοιπόν, περί εργονομίας. Καθετί που στέκεται εμπόδιο στο απρόσκοπτο παίξιμο και στην πλήρη εκμετάλλευση ενός οργάνου σε όλους τους τομείς, αποτελεί και μειονέκτημα στην εργονομία του. Εργονομικό μειονέκτημα μπορεί να είναι και τα 21 έναντι των 24 τάστων (κι ας μην παίζονται αυτά), μόνο και μόνο γιατί μπορείς να φτάσεις στο 21 πιο εύκολα σε μια 24 ταστη απ' ό,τι σε μια με 21. Όπως επίσης και ο μεσαίος μαγνήτης, το volume pot πολύ κοντά στο picking hand, ο διακόπτης πάνω στην κίνηση του χεριού ( για κάποιους είναι πλεονέκτημα, εγώ το θεωρώ μέγιστο εμπόδιο και προτιμώ τη θέση του επιλογέα της Les Paul πχ ή της Jazzmaster που είναι εκτός κίνησης, αλλά εντός εμβέλειας για γρήγορη αλλαγή ). Εργονομικό μειονέκτημα μπορεί να είναι το βάρος μιας Les Paul, οι ακμές της, το κενό ανάμεσα στα nibs και τα τάστα, ένα σκληρά περιστρεφόμενο pot, ή ένα πολύ ελαφρύ σώμα ή ένα οπισθοβαρές. Μπορούν επίσης να είναι τα saddles, είτε pressed είτε χυτά, ένα gloss βερνίκι στο μανίκι ή ένα κακό σετάπ. Μπορούμε να σκεφτούμε μύρια άλλα εργονομικά μειονεκτήματα/πλεονεκτήματα. Σίγουρα, ο σχεδιασμός ενός οργάνου αποτελεί συνδυασμό τριών κριτηρίων. Αισθητικό, εργονομικό, ηχητικό, κατά προτίμηση με τη σειρά που αναφέρονται. Πρώτα λοιπόν τη βλέπεις, μετά την πιάνεις και τέλος την ακούς. Στα ακουστικά όργανα, η αλληλεπίδραση μεταξύ τους είναι αρκετά εμφατική. Ένα Jumbo σκάφος θα κυριαρχήσει στο μάτι και στη χαμηλή, συχνοτικά περιοχή, ενώ το μέγεθος από μόνο του θα είναι ένα κρίσιμο εργονομικό στοιχείο. Στα ηλεκτρικά, ο ήχος αλληλεπιδρά περισσότερο με το αισθητικό στοιχείο ( single coils, humbuckers, soapbars, 2 ή 3 ή 4 pots κλπ. ), αλλά το βασικό κριτήριο, κακά τα ψέματα, είναι αισθητικό. Tα contours της Strat πχ, είναι ένα εργονομικό στοιχείο απόλυτα εμφατικό και συνυφασμένο με το όργανο. Μια Strat χωρίς contours δείχνει παράξενη. Ομοίως και μια Τele με contours ( την τελευταία την προτιμώ slab, ευχαριστώ ). Η άποψή μου είναι ότι η Les Paul ( as we know it ) είναι ένα εργονομικό Βατερλώ σχεδόν σε όλα της. Ένα όργανο παλαιολιθικού τύπου για ανθρώπους με μαζοχιστικές τάσεις. Εντελώς αντικειμενικά. Η ρημάδα όμως δεν είναι αντικείμενο. Είναι υποκείμενο που σε ρίχνει πάνω της, παρ' όλο που το ξέρεις πως she's no good, she 's no good...

Ωραίο και ξεκάθαρο. Θα συμφωνήσω κι εγώ για τη διάρκεια, νομίζω θα αρκούσαν κάποια licks σε κάθε setting για να δώσουν μια εικόνα. Έτσι στημένο, θα το έλεγα περισσότερο demo και όχι review, και καλώς δηλ. γιατί είναι τουλάχιστον ευχάριστο. Άλλωστε, προσωπικά, προτιμώ τα reviews να τα διαβάζω, κι αν συνοδεύονται από κάποιο οπτικοακουστικό υλικό, ακόμη καλύτερα. (έχοντας παρασυρθεί κι εγώ από το πόσο ωραία "άκουγαν" τα pots, σε μια traditional του '15, θεώρησα λανθασμένα ότι το wiring ήταν 50s. Aν δεν έχει μπει χέρι μήπως ισχύει και γι' αυτήν?). Γενικά στα reviews μου αρέσει να βλέπω την άποψη του reviewer ακόμη κι αν δεν συμφωνώ με αυτήν. Πολλές φορές μου έχει συμβεί το "αγύριστό μου κεφάλι, να γυρίσει" από κάποιον που έχει άλλη γνώμη. Να μου λέει τι του αρέσει και τι όχι πάνω σε ένα όργανο, στο στήσιμο και στον ήχο του. Έτσι μπορώ να ταυτιστώ ευκολότερα με κάποιους, τους οποίους συνήθως "ξαναψάχνω" ή με ενδιαφέρει η άποψή τους κάθε φορά που κάνουν κάποιο review. Συγχαρητήρια anyways για την προσπάθεια και ευπρόσδεκτο κάθε νέο πόνημα.