Πνοή και Νύξη

Γλιέπς. Πες το σωστα.

Eξαιρετικό συγκριτικό, συγχαρητήρια Με σειρά προτίμησης SM7b, SM57, e906.

Mολις παρήγγειλα δύο. Μία σάπιο μήλο και μία βεραμάν. (την Jazzmaster, δεν θα την ξαναβρίσεις, τη Jazzmaster). Tι σχέση έχει ο σχεδιαστικός αχταρμάς που βγάζει η Gibson, με το αριστούργημα του Leo; Kαι δεν σηκώνω ξανά κουβέντα "περί ορέξεως". :-X :-X ;D ;D Άλλο πράμα το "δεν μου αρέσει" και άλλο το "είναι έκτρωμα". Επίσης, τι σχέση έχει με Les Paul? Oύτε μοιάζει, ούτε φέρει το όνομα. Θυμάμαι και μια εκπληκτική Firebird X (μου τη θύμισε ένας φίλος). Αυτή που στην παρουσίασή της, ο Ξουσκεβίτις-πως τον λεν- είχε σπάσει μια SG "ξεμπερδεύοντας με το παλιό". ;D ;D Edit; Μόλις τώρα είδα στο site ότι υπάρχει υποψία neck volute στο headstock. Αν αληθεύει, να το ξύσει αμέσως γιατί εμείς θέλουμε τη Γκίψον μας να σπάει, δεν θα μας χαλάσει τώρα την παράδοση. Έτσι μάθαμε από παιδιά.

Παρακάμπτεις ότι πάει στο vol. απλά, και στέλνεις κατευθείαν output. To μαύρο (και τα μπλενταζ των μαγνητών) στο sleeve, το άσπρο στο tip. Αν δεν έχεις διάθεση να διαβάσεις, αλλά ούτε και να αγοράσεις τα έτοιμα diy kits, θα έπρεπε τουλάχιστον να είσαι προετοιμασμένος να τη στείλεις σε κάποιον τεχνικό. Love and peace.

Aνάλογα την προέλευση του προμηθευτή (Ευρώπη ή Αμερική), για ένα καλό snakewood, με μπόλικα speckles σε όλη την επιφάνεια, νομίζω χρειάζεται τουλάχιστον 80άρι. Υπάρχουν και φθηνότερα με κανα 50άρικο αλλά είναι λαχείο. Αν ο προμηθευτής είναι Αμερική παίζει και πάνω από 100άρικο. Επίσης, κυκλοφορούν και ebay κομμάτια, αν έχεις υπομονή να βρεις και να "χτυπήσεις" .

Mεταφράζονται τόσο όσο έχει λόγο ύπαρξης αυτή συζήτηση. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Δεν έχει σημασία πόσο μεταφράζονται στον πελάτη. Έχει σημασία να μετατρέπονται σε τζίρο για την εταιρεία. Πολλά πράγματα δεν έχουν λόγο ύπαρξης (ειδικά σε μια Les Paul) αλλά είναι εκεί για να ικανοποιηθούν οι, αιωνίως διψούντες για hype, κιθαρισταί. Αν αντιστραφούν οι όροι (έβενος σε φθηνή σειρά, rosewood σε ακριβή), αμέσως χαλάει η ισορροπία αλλά και η τιμολογιακή ιεράρχηση της γκάμας μιας εταιρείας. Εκτός αν μιλάμε για ακριβή reissue, οπότε το rosewood πρέπει να χρησιμοποιηθεί αυστηρά έναντι του εβένου. Είναι παράνοια. Ξεκάθαρο, κατανοητότατο ειλικρινές και ορθόν. My apologies αν έδειξα αγένεια, εν είδει υπερβολής.

Ποια πολυτέλεια και ποιο λούγκζουρι ρε παιδιά; 5 ευρώ έχει μια ταστιέρα από indian rosewood, 7 ευρώ μια εβένινη (άντε 10 άμα είναι κατάμαυρη σαν...richlite ;D). Δεν υπάρχει καμία έλλειψη. Όλη η ιστορία γίνεται για να ΜΗΝ υπάρξει η έλλειψη και κατά τη γνώμη μου ΚΑΛΩΣ. Τώρα, για το πώς θα διαφημίσει ή θα δικαιολογήσει τη στροφή σε εναλακτικά υλικά (που σιγά το εναλλακτικό, πάλι για κσύλο περίπου ίδιο με rosewood μιλάμε) είναι δικό της θέμα. Είναι λάθος πολιτική, να αποφασίζει μια εταιρεία να δείξει υπεύθυνο -οικολογικά- πρόσωπο; Ασχέτως αν άλλος είναι ο λόγος που το κάνει. Είπαμε. Δεν συμφέρει να βγάζει διαβατήρια για κσύλα. Ιστορία, η κάθε εταιρεία, πουλάει με τη βοήθεια των καλλιτεχνών που κάποτε κρέμασαν μια κιθάρα στο λαιμό και έπαιξαν με αυτή σε δίσκους και σε συναυλίες, είτε παίρνοντας τη τζίφρα τους είτε όχι. Πουλάει επίσης με την άνθιση στα τέλη 70ies της vintage-o-μανίας. Mέχρι τότε, μια Strat του '54, ή μια D-28 του '42 ήταν απλά used. Και είναι έτη φωτός μακριά από το hype του "it ain't what they used to be". Oι κιθάρες πλέον είναι κατά πολύ, καλύτερες σε όλα, πρώτη ύλη και ποιότητα κατασκευής και ήχος. Τώρα λοιπόν, αυτό το hype δεν θα κάτσουν να το λουστούν, αλλά θα πασάρουν το Πάω Φέρω ως σουπερ οικολογική λύση, κι αν θέλεις rosewoodάκι φίλως, θα πλερώ, κατιτίς παραπάνω, γιατί νομίζεις πως "νταξ, δεν είναι και σαν το rosewood". Win-win. H μεγάλη δυσκολία θα υπάρξει άμα αρχίσουν τα μαόνια και τα σφεντάμια να εκλείπουν. Οι ταστιέρες είναι παιχνιδάκι. Στα 10 εκατοστά απόσταση και με μεγεθυντικό φακό. Την προτίμησή σου όμως σε ταστιέρες από διάφορα άλλα είδη (rosewoods και μη) τη συμμερίζομαι και τη θεωρώ μέγα κομμάτι της εμφάνισης και κατ' επέκταση της ελκυστικότητας που ασκεί ένα όργανο. Και επαυξάνω.

http://www.sonic.net/~emgman/pdf/1%2089%202%20EMG%201v%205wb%20DPDT.pdf

Aυτό φυσικά είναι απόρροια του περιορισμού στις εισαγωγές/εξαγωγές όλων των ειδών dalbergia (rosewoods) ανεξαιρέτως. Ήδη υπάρχει μια σχετική έλλειψη σε parts με rosewood (πχ στην all parts europe έχει μόνο εβένινα και maple μανίκια) ενώ κάποιες εταιρείες αποφεύγουν να στείλουν overseas μανίκια με rosewood (πχ, stratosphere). Δεν έχει απαγορευτεί η μετακίνηση, αλλά πιθανόν η γραφειοκρατία -βάλε, βγάλε, άδειες για να έρθει, άδειες για να φύγει, άδειες για να το υποδεχτούν- μάλλον κερδίζει μέχρι στιγμής. Το pau ferro μια χαρά κσυλάκι είναι (εμένα δεν μ' αρέσει η "χλωμάδα" του, αλλά άλλο αυτό). Παρ' όλο που αναφέρεται και ως Santos Rosewood, δεν ανήκει στην κατηγορία dalbergia, οπότε είναι ελεύθερο. Διόλου απίθανο να δούμε και άλλους να ακολουθούν, αλλά και άλλα είδη να υποκαθιστούν τις ταστιέρες από dalbergia, όπως, Bocote, Ziricote, Katalox ή το γνώριμο Wenge. Όπως επίσης και συνθετικά υλικά. Θαρρώ πως εν έτει 2017 η τεχνολογία έχει προχωρήσει τόσο, ώστε να μας δώσει εξαιρετικά, οπτικά και απτά αποτελέσματα σε manmade πρώτη ύλη, και χωρίς τις κακοτοπιές του φυσικού υλικού ( στρεβλώσεις, συρρικνώσεις, παραμορφώσεις κλπ. ) Eυκαιρία για αρπαχτές μαστόρων: " Απόσυρση ταστιέρας. Φέρε την παλιά σου, να σου την αντικαταστήσουμε με αυθεντική Dalbergia Latifolia." "Mάστορα, τρέχω, Πάω φέρω".

Αυτό που είναι πιο ενοχλητικό πάντως, είναι αυτό το "luthier". Στο τέλος θα καταντήσει οτιδήποτε περιέχει τη λέξη luthier μέσα να είναι συνώνυμο κομπογιαννιτισμού, δεισιδαιμονίας, προκατάληψης, παρωπιδισμού, μπούρδας κλπ. Ας συνέλθουμε ομαδικώς. ;D Όχι άλλο σαστέην. Αυτό που έχουν όλες οι κιθάρες είναι υπέρ-αρκετό. Άλλες 18, άλλες, 20, άλλες 22 δευτερόλεπτα. Ούτως ή άλλως ποτέ δεν θα μας χρειαστεί όλο το σαστέην της κιθάρας μας ;D ;D Κατα τ' άλλα συμφωνώ απόλυτα με το παρατιθέμενο του post του SF.

Kαλησπέρα κι από εμένα. Δυστυχώς λόγω έλλειψης χρόνου θα είμαι σύντομος. Action στα 0.7mm χωρίς συμβιβασμό είναι αδύνατο να συμβεί, ασχέτως αν το διαφημίζει κάποια εταιρία. Προφανώς χάνεις κάτι και αυτό είναι οι δυναμικές. Σε τέτοιο επίπεδο, ό,τι και να παίξεις, με ό,τι πένα, με όσο light touch, όλα θα ακούγονται κομπρεσσαρισμένα. Το επίπεδο της ταστιέρας έχει να κάνει με το γνωστό fret out που συμβαίνει σε όλα τα όργανα με καμπύλη ταστιέρα. Προσωπικά δεν μπορώ να αντιληφθώ τη συνθήκη που λέει όσο πιο καμπύλη ταστιέρα, τόσο πιο εύκολα πιασίματα σε συγχορδίες. Προφανώς οι περισσότερροι μιλούν για τον "τεμπέλικο" τρόπο παιξίματος (ηλεκτρικής) κιθάρας όπου οι συγχορδίες είναι παραλλαγές του μπαρέ για 3 ή 4 δάχτυλα. Όσον αφορά το πάχος του μανικιού, πάλι δεν υπάρχει κανόνας. Ένα λεπτό μανίκι είναι κουραστικό. Για ποια χέρια, και για τι παίξιμο? Όλα είναι σχετικά. Ας μην αναλωνόμαστε σε γενικότητες βασισμένες στο δικό μας μέσο όρο. Η Malmsteen που αναφέρθηκε έχει radius 9μιση ίντσες άν δεν κάνω λάθος. Γεωμετρικά, με τέλειο fret dress από plek και ολόισιο μανίκι, το action ΔΕΝ μπορεί να πέσει κάτω από το 1,5mm χωρίς να έχεις fret out. Άντε 1,2 αν συμβιβάσεις το μανίκι και παίζεις με backbow (buzz-άροντας τα πρώτα 5-8 τάστα). Προσωπικά θεωρώ ότι είναι περισσότερο θέμα posture, στάσης σώματος και θέσης χεριών την ώρα που παίζεις. Το ίδιο και το μανίκι, θα πρέπει να σε "σπρώχνει" να παίζεις ξεκούραστα, να μην είναι βαρύ στο headstock (για να μην ξοδεύεις άσκοπα ενέργεια). Αν τα συνδυάσεις όλα αυτά, σε συνεργασία με καλό, χαμηλό action (σε λογικά πλαίσια), και ελαφριές χορδές, τότε νομίζω πως όλα θα είναι ευκολότερα και από άποψη εργονομική, αλλά και κυρίως, ψυχολογική. Χωρίς να ξέρω τι είδους μουσική παίζεις και πώς παίζεις (στάση, θέση χεριού), κλέινω προτείνοντάς σου να τσεκάρεις αυτό: https://strandbergguitars.com/product/boden-classic-6/ https://strandbergguitars.com/strandberg-endurneck/ Μην ψάχνεις τη λύση μόνο στο action.

Λιγότερο relief (σφίξιμο rod ), σε συνδυασμό με σήκωμα action (για να επανέλθει). Στην περίπτωσή σου, επειδή είσαι τερματισμένος, θα χρειαστείς ανάποδο shiming. Tι action μετράς σε 12ο και 20ο τάστο στις Ε και e αντίστοιχα? Mου ακούγεται βασικά σαν rising tongue περίπτωση ή περισσότερου relief απ' όσο φαίνεται. Πάντως κάτι δεν πάει καλά στη γεωμετρία της επιφάνειας της ταστιέρας. Υποθέτω ότι είσαι βέβαιος πως είναι fret buzz κι όχι κροτάλισμα από κάτι άλλο (hardware) κι επίσης δεν έχεις πολύ ψηλά τους μαγνήτες. Αλλιώς τσεκάρεις για χαλαρά τάστα. Αν πιέζεις και κουνιούνται δηλ. Επίσης υπάρχει και η πιθανότητα να σηκώσεις και τα χέρια ψηλά. Σπάνιο μεν, αλλά συμβαίνει κάποια όργανα να συμπεριφέρονται εκτός γεωμετρίας, και εντός φυσικής...

Δεν φταίει το χρώμα. Η επιλογή του hardware φταίει. Άμα το δεις έτσι;

Κατ' αρχάς καλησπέρα σε όλους και merci (να το πω κι επίκαιρα) για το "μάτι" και τα "λόγια". Τι νύξη να κάνω? Εγώ από την πλευρά μου το μόνο που έχω να πω είναι it's not all roses. Είναι και δικό μου αγαπημένο χρώμα σε strat οπότε... συνεφωνήθην ομοφώνως με τον alderbody. Μέχρι να γίνει όμως περάσαν κάποια πάνδεινα. Ας πω μια ιστορία βαρετή. Δυσκολεύτηκα αρχικά να βρω χρώμα σε νίτρο. (Λευκό είχα βρει πριν χρόνια και πήρα έναν κουβά), αλλά κόκκινο, μπλε και κίτρινο σπανίζουν. "Τι το θες το νίτρο, μου λέει ο μπαρμπαχρωματοπώλης, αυτά έχουν σταματήσει να δουλεύονται εδώ και 20 χρόνια. Κάποτε τα χρησιμοποιούσαν για βαφή σε παιδικά (!!!!) έπιπλα". Τελωσπάντων τα πήρα, κάναμε τις αλχημείες, δειγματίσαμε κι ετοιμάσαμε το βάζο με το χρώμα. Την άλλη μέρα που πήγα να το σηκώσω, μου μεινε το καπάκι στο χέρι και το πάτωμα μάτωσε σε φιέστα τόνους....ξανά μανά το χρώμα. Και τα κάνω με το μάτι. Δεν έχει συνταγή. Αλλιώς τα παίρνεις έτοιμα (αν σου τα στέλνουν) από εξωτερικό, με το φοβερό αντίτιμο των 20 ευρώ το μπουκάλι (spray) + μεταφορικά. Για 5 cans (1 sealer, 2 χρώμα, 2 clear) θες κατοστάρικο και βάλε. Το κλείσαμε το μαγαζί. Επίσης, όσον αφορά το νίτρο, επειδή ρωτήθηκε, δυστυχώς δεν είναι ίδιο με το κλασσικό, παλιό, μυρωδάτο της behlen ή της cardinal ή της dupont. Tη δουλειά του την κάνει βέβαια και το ελληνικό (όλες οι εταιρείες βερνικιών, εξακολουθούν να βγάζουν νίτρο διαφανές) αλλά δεν είναι "γλυκό". Στην πορεία, χρειάστηκε να ξαναματαφτιάξω μίγμα και να ξαναματαβάψω γιατί μετά και το clear της πρώτης φοράς, και μετά από μερικές μέρες στεγνώματος, εμφανίστηκε ένας λεκές από το πουθενά φάτσα κάρτα στη μπροστινή μεριά. (πιθανόν από κάποιο υπόλειμμα από κάτι παλιότερο, παρ' όλο που περάστηκε και primer λευκό πριν το νίτρο). Έτσι με τα-πιο πολλά απ' όσο υπολογίζαμε- τελείωσε η βαφή. Στο buffing δεν επιμείναμε πολύ, η βούρτσα σταμάτησε στη χοντρή αλοιφή. Δεν θέλαμε relic μεν, αλλά ούτε και super gloss κατάσταση. Ένα όργανο προσεγμένο, 4-5 χρόνων. Για το headstock είχα κι εγώ ενστάσεις (από μέσα μου) αρχικά, αλλά, πόσο άδικο είχα! Πέραν του ότι παραπέμπει σε custom (όπως είπε και ο alder) αλλά και σε surf καταστάσεις, αυτή η "συντηρητική" απόκρυψη του-σε βαθμό πορνό-flame maple μοιάζει να "εξιτάρει" περισσότερο το νου αλλά ΚΑΙ τονίζει την παρουσία του, από όλες τις οπτικές γωνίες πλην της ανφάς. (Αλλά και αυτή έχει ένα hint flame, εν είδει μικροσκοπικού binding, αφού, μετά από παρότρυνση του alderbody, μέρος του περιγράμματος του headstock, παρεδώθη στο μεγαλοπρεπές maple. Οπότε ακόμη και ανφάς, το flame φαίνεται, απλά πρέπει να πλησιάσεις πολύ. Να υπάρχει ένα σχετικό intimacy.) Eπίσης, είμαι από τους παράξενους που η απροκάλυπτη γύμνια δεν αφήνει τη φαντασία μου να οργιάσει. Για το tortoise να πω ότι κι εγώ το προτιμούσα parchment ή mint green, αλλά για άλλη μια φορά το γούστο του alderbody απεδείχθη ένα βήμα μπροστά. Είναι από τα καλά τα tortoise (όχι φωτοτυπίες και άλλα τέτοια συνήθη αίσχη), και η παλαίωση των πλαστικών μερών που έκανε, ξεπέρασαν τις προσδοκίες μου. Είναι χάρμα. Κι έχει απόλυτο δίκιο στο ότι το λευκό pg (ή ακόμη περισσότερο το gold anodized) θα πήγαινε σε maple μανίκι. Και φυσικά όπως είπε και ο Έκτορας, είναι πιο ιδιαίτερο. Αυτά τα ολίγα ιστορικά. Για την ιστορία, αυτό ήταν και το τελευταίο refinish που ανέλαβα, αφού για λόγους υγείας σταματώ μέχρι νεωτέρας. Μένω μόνο στα αναγκαστικά, επί επισκευών, τοπικά refinish και στις δικές μου κατασκευές, που ούτως ή άλλως δεν ξεπερνούν τα 3-4 όργανα το χρόνο. Οπότε η φιέστα ήταν διπλά εννοούμενη. ;)

once seen cannot be unseen Η στιγμή που το slav squatting φαντάζει μνημείο αισθητικής μπροστά σε αυτό το εικαστικό μεγαλείο. ;D ;D

Kαι τώρα... https://reverb.com/item/4711266-jimi-hendrix-owned-and-played-1964-fender-stratocaster

Ένα πολύ μικρό δείγμα. https://reverb-res.cloudinary.com/image/upload/s--oUs6lNQV--/a_exif,c_limit,e_unsharp_mask:80,f_auto,fl_progressive,g_south,h_1600,q_80,w_1600/v1361557470/mvlablyjh7esbzzjcdvj.jpg[/img] Buttescotch, white blonde. TV yellow, Black, Fiesta red, Sherwood Green, Pelham blue, black tops. Όλα αυτά ξεθωριασμένα-κιτρινισμένα. Moυ αρέσουν τα απλά. Όσο λιγότερα πράγματα έχει επάνω ένα όργανο, τόσο λιγότερα πράγματα μπορούν να πάνε στραβά. (και τόσο περισσότερα όργανα χρειάζεσαι για να καλύπτεσαι ;D ;D ). Λίγα κινητά μέρη, διακόπτες, knobs μακριά από το δεξί μου γιατί κάνω συνέχεια ...windmills... :) :). Tάστα προτιμώ φαρδιά και όχι πολύ ψηλά (jumbo), μου αρέσει η επαφή με την ταστιέρα. Προτιμώ επίσης τους μαγνήτες "καρφωμένους" πάνω στο ξύλο. Ακόμη και στην τέλε μου έτσι είναι ο bridge. Kομμένο το bridge plate. Πολύ πιο muscular μου ακούγεται έτσι. Προτιμώ τα μανίκια fender (straight string pull) γιατί είναι ο ένας και βασικός λόγος που δεν ξεκουρδίζονται ποτέ. Action medium. (2mm E καντίνι). Δεν βρίσκω καμία χρήση σε gadgets τύπου locks, locking tuners, graphite nuts, roller nuts, titaniums. Δεν δείχνω κανένα σεβασμό στο φινίρισμα. Οι κιθάρες είναι για να τις ξεζουμίζεις. Rock n roll εργαλεία, ό,τι κι αν σημαίνει rock n roll. H λίστα δεν σταματάει ποτέ. Δεν μου πολυαρέσουν τα τετριμμένα. Θέλω φρέσκο μάτι. Μια am std strat σε sunburst δεν μου κάνει καθόλου κούκου. Μια '57 reissue, με μοντερνιές, ala Eric Johnson, ίσως. Ξέρω, δεν υπάρχει λογική.

Με καμία και με όλες! Τι μονογαμικά διλήμματα είναι αυτά μεσημεριάτικα; Ελέω μεγ. Παρασκευής; :) :) Είναι πάρα πολλές. Κάθε μήνα και διαφορετική. (από άποψη επιθυμίας μιλάω πάντα). Αλλά έχω επίσης αντιληφθεί ότι τα γούστα μου αλλάζουν κατά καιρούς και αισθητικά αλλά και ηχητικά -λιγότερο. Γενικά είμαι της telecaster φιλοσοφίας. ( slab body, 2 single coils, σταθερή γέφυρα ). Οπότε οτιδήποτε με αυτό το configuration μου κάνει. Βλ. LP junior , special, SG με p90 κλπ. Ακόμα και οι χαμπάκερς θέλω να κινούνται στα όρια του single ηχητικά. Όσο πιο ελαφριά τόσο το καλύτερο. (έιτε solid με ελαφριά υλικά-korina,poplar, western red cedar, spanish cedar, pine, είτε chambered). Μανίκια με βολεύουν τα ενδιάμεσα. Όχι πολύ χονδρά, ούτε πολύ λεπτά. Όχι ibanezοειδή (που είναι φλατ προφιλ). Ένα ελαφρύ V είναι ευπρόσδεκτο (αλα Eric Clapton Strat). 12 αρι radius. Mεγάλη σκάλα φεντερίσια. Κουδουνάει καλύτερα, με lightgauges (9's-10's). Mου αρέσουν οι βιμπρόλες, τα bigsby και τα maestro. Kυρίως αισθητικά, αλλά και για κανένα wobble εδώ κι εκεί. Μεγάλη κουβέντα. Ολοκληρωμένος θα αισθάνομαι αν αντί να ασχολούμαι με lipsticks και κσύλα και πυκνωτές, στρώσω τον ωπωπ μου να μάθω πέντε πράγματα στο όργανο. ;D Θα έμπαινα και σε άλλες λεπτομέρειες specs και θα αράδειαζα ένα κατεβατό με κιθάρες που θα ήθελα να έχω, άλλα δε νομίζω ότι ενδιαφέρει κανέναν αυτό, Πασχαλιάτικα.

Δεν έγινε όμως με αυτό το σκοπό. Ήταν ένα έργο τέχνης custom ordered για σκοπούς βιοπορισμού. Αυτό σίγουρα δεν κόστισε λίγα σε αυτόν που τον παρήγγειλε. Εμένα μπορεί να μην μου αρέσει η φάτσα της, αλλά ο πίνακας είναι αριστούργημα. Δεν υπάρχει κάτι το υποκειμενικό σε αυτό. Πάντως όταν βλέπω κάτι δεν το κρίνω με βάση το αν μπορώ να το αγοράσω, ούτε με το αν θέλω. Για να το φέρω πιο κοντά στην κουβέντα, οι Kiesel πχ, δεν ταιριάζουν με την αισθητική μου. Όμως δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι είναι εξαιρετικά εκτελεσμένες εφαρμογές, από κάθε άποψη. Το ανάποδο με τη Strat. Τη λατρεύω αισθητικά. Τη θεωρώ έναν σχεδιαστικό θρίαμβο που ξεπερνά τα στενά όρια της οργανοποιίας. Όμως δεν μπορώ να παίξω με Strat. Δεν μου κάθεται για πολλούς λόγους. Και τέτοιες έρχονται σε όλα τα βαλάντια. Δεν είναι οικονομικός ο λόγος που δεν παίζω, ούτε αισθητικός, ούτε καν ηχητικός. Είναι αρκετά πολύπλοκο το σύστημα που ενεργοποιεί το αισθητήριο της ευχαρίστησης που μπορεί να αντλήσει κάποιος από κάτι εικαστικό (όπως μια κιθάρα πχ). Εγώ προπαθώ να διαχωρίζω το "θέλω" από το "μπορώ" και να θαυμάζω (ή να δυσανασχετώ με) κάτι πέρα από οικονομικά κριτήρια. Όταν κρίνεις κάτι με βάση την τιμή, αναγκαστικά προκαταβάλλεσαι (αρνητικά ή θετικά, για πολύ φθηνό ή για πολύ ακριβό). Όταν μιλάμε για Ferrari πχ, δεν μπορώ να λέω. "έλα μωρέ, δε βαριέσαι, που να τη σέρνεις στον κατσικόδρομο". Ούτε μιλάμε με βάση το αν μπορώ να την αποκτήσω. Οπότε "κατσικώνομαι" στην άποψή μου ότι δεν είναι περί ορέξεως ;D ;D Δεν θα το πει, γιατί δεν τον ενδιαφέρει. Η συνθήκη όμως ότι η GT Junior είναι χάρμα, ισχύει ακόμη. ;) Και πάλι, μπερδέυουμε την έννοια "είναι ωραίο" με το "μου αρέσει". Δεν με ενδιαφέρει τι κάνει ο καθένας στο μυαλό του (και στο κρεβάτι του). Δεν τσουβαλιάζουμε τίποτα. Εκ των πραγμάτων η κουβέντα θα πάει και στο οικονομικό. Έτσι δεν γίνεται πάντα; Εν είδει όμως κουβέντας και όχι κρίσης θετικής ή αρνητικής του οργάνου. Η αντικειμενική αξία σε τι μεταφράζεται σε ένα αντικείμενο φτιαγμένο στο χέρι; (ή για να το πω πιο δόκιμα, φτιαγμένο χωρίς αυτοματοποιημένες διαδικασίες). Δεν γίνεται να συγκρίνουμε amita με φρεσκοστυμμένο πορτοκάλι. Χυμοί είναι και οι δύο, βιταμίνες έχουν, αλλά...μιλάμε για άλλο πράγμα. Το ότι κυκλοφορούν εξωφρενικά φθηνά όργανα εκεί έξω δεν αποτελεί μέτρο σύγκρισης για την κοστολόγηση μιας τέτοιας διαδικασίας. Μιλάμε για άλλη φιλοσοφία θαρρώ. Το ¨εξωφρενικά δυσανάλογο" υποθέτω ότι το εννοείς με βάση την αναπόφευκτη σύγκριση που γίνεται με τα όργανα μαζικής παραγωγής; Με βάση τα υλικά που χρησιμοποιεί; Το χρόνο που χρειάζεται για να γίνει; Μπορώ να σου αναλύσω πόσο καθόλου εξωφρενική, και καθόλου δυσανάλογη είναι η τιμή για ένα τέτοιο αντικείμενο. Και ότι η κοστολόγηση, τις περισσότερες φορές γίνεται με σκοπό τον βιοπορισμό, αν όχι μια αξιοπρεπή, ανάλογη της δουλειάς, αμοιβή. Οπότε, υπό αυτή την έννοια ναι, είναι τσουβάλιασμα. Παρ' όλο που μοιάζουν, όχι δεν είναι ίδιες μια Squier Strat με μια Ron Kirn Strat. Η πρώτη είναι ένα προϊόν μαζικής παραγωγής με σκοπό το κέρδος, η δεύτερη είναι ένα αντικείμενο φτιαγμένο με αγάπη, πάθος, εξωπραγματική δεξιοτεχνία, γνώση, μεράκι, αϋπνία, άγχος, περηφάνεια, τρέλα, εγωισμό και πάρα πολλά άλλα, με σκοπό τη συνεχή εξέλιξη και υπέρβαση των ορίων, αλλά και την άντληση ικανοποίησης μέσω της δημιουργίας. Προσωπικά θα βολευόμουν και με την Squier αλλά αυτό δεν αναιρεί όλα τα παραπάνω. Επίσης, όσον αφορά τις τιμές, τι να πουν και οι καημένοι οι υπόλοιποι μουσικοί (πέραν της rock αναφοράς). Για ένα sax με αξιώσεις, το 5χίλιαρο είναι τουλάχιστον δεδομένο. Φαγκότο? Όμποε? Πιάνο? Μη φεύγετε, πού πάτε; Έχω και γαλλικά κόρνα οικονομικά, με 4μιση χιλιάρικα ;D ;D

Kιθάρα είναι αυτό πάνω του; Νόμιζα πως ήταν τρίτο χέρι ή κάτι. ;D

Yποθέτω ότι εννοείς κόλπο από αυτά που χρησιμοποιείς εσύ, γιατί δε νομίζω ότι το vintage μπορεί να κάνει αυτά χωρίς να κσεκουρδιστεί ολίγον τι. :) Ή να έχει τόσο μεγάλο backtravel. Αν ναι, θα ήθελα λεπτομέρειες.

Noμίζω ότι το law of diminishing returns είναι άλλο πράμα, αλλά πιθανόν να κάνω και λάθος. Ούτως ή άλλως κάτι τέτοιο ακούγεται οξύμωρο για αμιγώς ή μερικώς καλλιτεχνική δημιουργία, όπως πχ, η μεμονωμένη κατασκευή μουσικών οργάνων. Δεν καταλαβαίνω γιατί μπλέκουμε τόσο τα πράγματα και τι σχέση έχει η χρηματική αξία για κάτι που θαυμάζουμε (ή έστω σχολιάζουμε την ύπαρξη ή μη, κάλλους ή έστω χρηστικής αξίας)? "καλή κι η μόνα λίζα αλλά πολλά λεφτά βρε παιδί μου" Και ο Gary Moore έχει παίξει κατά καιρούς με custom made όργανα, είτε γνωστών brand names είτε μεμονωμένων luthiers. Δεν είναι μόνο οπτικό το θέμα, θεωρώ. Αυτοί ΔΕΝ είναι GFS lipsticks, και μέσω youtube φυσικά δεν είναι δυνατόν να συγκρίνεις ήχο. Κάτι που είναι τόσο περίπλοκο και σύνθετο στην ανάλυσή του. Μπορεί να μοιάζει. Αλλά και μια variax μοιάζει. Και ένας humbucker περασμένος από ΕQ. Προσωπικά το βρίσκω υπεραπλούστευση. Ούτε το οπτικό πάει περί ορέξεως να με συμπαθάτε. Η Alfa Romeo GT junior είναι ένα αριστούργημα και αυτό ισχύει είτε μου αρέσει είτε όχι. H όρεξη έχει να κάνει με άλλα πράγματα, χρηστικής ή εγκεφαλικής φύσης. Είναι δύσκολος ο διαχωρισμός, αλλά γίνεται.

Mα δεν μιλάω για τρόπο λειτουργίας. Ούτε για επιπλέον γνώση ρύθμισης. Maintenance nightmare σημαίνει ότι πολλά πράγματα μπορούν να πάνε στραβά πιο εύκολα και είναι σαφώς πιο χρονοβόρο να αλλάξεις χορδές σε ένα FR απ' ό,τι σε ένα vintage fulcrum. Από τα ξεκλειδώματα των lock και στις δύο μεριές, από το τι πρέπει να κάνεις αν σου σπάσει χορδή, πόσο εύκολα ρυθμίζεις intonation σε σχέση με το vintage, πόσο εύκολο είναι όλα αυτά τα κινητά μέρη να έχουν φθορά ή να χάνονται. Blocks, posts, μαχαίρια, βίδες κλπ. Φυσικά όταν σεταριστεί σωστά, όλα λειτουργούν (σχεδόν) χάρμα, αλλά μέχρι να λειτουργήσουν ο άλλος με το vintage έχει ήδη παίξει 4-5 κομμάτια. Βέβαια ο άλλος δεν θα μπορεί να κάνει divebombs... ;)

Aπλό στη σύλληψη, βασισμένο στο σχέδιο του Leo, αλλά το λες και maintenance nightmare. Από πολλές απόψεις. Kάθε pro έχει και το con του.