Πνοή και Νύξη

Οπτικά το Brazilian ξεχωρίζει από το σκούρο καφέ χρώμα με σκούρες, σχεδόν μαύρες ρίγες που είναι σχετικά έντονες. Το καφέ έχει τόνους κόκκινου. Το Indian είναι καφέ με σκούρες ρίγες επίσης αλλά σε τόνους του μωβ γενικά. Πολύ κοντά με το brazilian, οπτικά, είναι o παλίσανδρος Μαδαγασκάρης. Eπίσης σε εξέταση των σόκορων με προσοφθάλμιο 10-14x, το indian έχει διπλάσιους πόρους από το Brazilian. Tέλος, το πιο σίγουρο είναι το τεστ ροκανιδιών διαλυμένων σε νερό. Κάτω από λάμπα blacklight, το Brazilian δεν αλλάζει χρώμα, ενώ τα άλλα rosewoods μπλεδίζουν. Αν τα κομμάτια είναι για προσωπική χρήση δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Αν ταξιδεύεις εντός ΕΕ με το όργανο, δεν υπάρχει πρόβλημα. Αν πουλήσεις το όργανο εκτός ΕΕ, υπάρχει θέμα. Αν ταξιδέψεις εκτός ΕΕ, νομίζω ότι πάλι έχεις πρόβλημα, αλλά δεν είμαι βέβαιος. Kαλή τύχη με το ψάξιμο. Εγώ έχω στείλει ερωτήματα στους αρμοδίους. Φυσικά, δεν πήρα απάντηση ποτέ. Ούτε και θεωρώ ότι θα ξέρουν. Οπότε rosewood-άκι απλό Iνδικό, έβενος κλπ για να 'χω το κεφάλι μου ήσυχο (εκτός αν πάλι θέλω να πουλήσω εκτός ΕΕ, οπότε πρέπει να βγάλω χαρτιά, όπως και αυτός που θα υποδεχθεί το όργανο).

Επειδή βαριέμαι τη Les Paul (έχω πάθει overdose), και είμαι και λίγο βλαχαδερό από άποψη γούστου, τον τελευταίο καιρό... http://www.gretschguitars.com/gear/build/solid-body/g6128t-57-vintage-select-57-duo-jet-with-bigsby-tv-jones-cadillac-green Θα έλεγα και καμιά Duesenberg, αλλά τώρα τελευταία έμαθα ότι είναι Κορεάτικες ( εξαιρετικά φτιαγμένες ομολογουμένως, αλλά...) αλλιώς καμιά επιλογή από εδώ σε LP. http://www.gregsguitars.de/en/products/2/Gibson_Les_Paul.html Eμένα μου αρέσουν οι '58άρες με όσο το δυνατόν λιγότερο Cherry και λιγότερο flame.

To wood matters το απομυθοποιήσαμε αφού. Τιμής ένεκεν υπάρχει σαν αξίωμα, όχι σαν θεώρημα. Η γνώμη μου είναι ότι μετά τις παρεμβάσεις alter-body (ψάχνουμε εναλλακτικές του κσύλου από τώρα), και την ομολογουμένως εξαιρετική εκτέλεση, το προϊόν αναβαθμίστηκε. Ο διάολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Προχώρα το! (κράτα κι ένα στομωμένο νυστέρι, για να χαράξεις lacquer checking) To μόνο που δεν με αρέσκει, έιναι η θέση και η ένταση του forearm contour. Το προτιμώ πιο ομαλό (ήπια καμπύλη που "αποτομαίνει" προς την άκρη) και πιο κάθετο προς τον άξονα μανικιού. Υ.Γ. Αν το Korina αυτό είναι του Σοφιανού, είναι χάρμα. Απίστευτα ελαφρύ. Έχω πάρει κι εγώ καναδυο και σκέφτομαι και μανίκια...

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΑI ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΑΙ ΣΚΑΦΩΝ ΚΑΙ ΦΙΝΙΡΙΣΜΑΤΩΝ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΜΕΓΕΘΟΥΣ ΚΑΙ ΣΧΗΜΑΤΟΣ ΤΕΧΝΗΤΗΣ ΦΘΟΡΑΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΩΡΟΤΑΞΙΑ ΕΚΔΟΡΩΝ ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ ΜΕΛΕΤΗ ΚΑΙ ΕΠΙΒΛΕΨΗ ΕΡΓΩΝ ΠΑΛΑΙΩΣΗΣ (ΔΙΑΘΕΤΟΥΜΕ ΣΤΟΚ ΣΕ MOJO ΚΑΙ VIBE, KAΘΩΣ ΚΑΙ ΠΛΗΘΩΡΑ SCARS ΚΑΙ ΠΡΟΪΟΝΤΩΝ ΠΟΛΥΚΑΙΡΙΑΣ) "Ο ΑΛΔΕΡΒΑΔΙ" Aργύρη δεν μπορείς να πεις. Μέσα σε όλα έπεσε ο Alder ο Body. Kόβει το μάτι του.

Tι λέμε τώρα, μέρα με τη νύχτα. Σαν να ακούω δύο μανίκια maple φτιαγμένα από το ίδιο δέντρο, με κομμάτι παρμένο από διαδοχικά και γειτονικά σημεία στον κορμό, βαλμένα στο ίδιο mahogany/σκοτεινό σώμα, με το ίδιο σετάπ και στην ίδια θερμοκρασία και υγρασία. Ε, το βορεινό κομμάτι "σκάει" καλύτερα ρε παιδί μου, είναι γνωστά αυτά, μην τα ξαναλέμε... (sorry για το off topic, μια προσπάθεια να διασκεδάσω την κουφαμάρα μου ήταν...)

Πήγαινέ την για copper plating όλη όπως είναι , ala Robbie Robertson. Eγώ λέω ξανα πάρ'την απ' την αρχή. Άπαξ και τη συναρμολογήσεις μετά θα βαριέσαι να την ξεμοντάρεις πάλι. Εκτός αν είναι για προσωπική σου χρήση και δεν σε νοιάζει και πολύ το φινί. Δεν ξέρω αν πιάνει στο korina, αλλά σε μαόνι, από άποψη ιδιαιτερότητας, μου αρέσει τελευταία το Doghair finish ή το reverse doghair. Bέβαια, λίγο αργά στο λέω, αλλά αν σου κάτσει...

Sorry παιδιά κι εγώ δεν μπορώ να ρίξω ψήφο τύχης για να μην χαλάσω το στατιστικό. Άκουσα αποσπάσματα από όλα τα δείγματα τουλάχιστον από 20 φορές το καθένα. Μετά τα πήγα στο Sonar τα άπλωσα, έβαλα μια λούπα να παίζει και ανοιγόκλεινα κανάλια. Μετά προσπάθησα να εστιάσω σε μια παράμετρο κάθε γύρου (πχ, άκουγα μόνο πνευστά, μόνο sax, μόνο μπάσο κ.ο.κ., ή προσπάθησα να αντιληφθώ αλλαγές σε accents ή δυναμικές, ή κάποιο κομπρεσάρισμα). Τζίφος. Μου ακούγονται όλα το ίδιο (καλά, αν η γνώμη μου έχει σημασία). Γενικά ξέρω να ξεχωρίζω ένα φτωχό από άποψη συχνοτικού και δυναμικού εύρους audio ή sample ή κιθάρα κ.ο.κ. Όταν το επίπεδο φεύγει απ' το "φτωχό" τα πράγματα δυσκολεύουν αντιστρόφως ανάλογα με την υποτιθέμενη ποιότητα/πιστότητα. Χρησιμοποίησα ΑΚG K171ακουστικά και ALESIS IO/2 κάρτα. Θα είχε ενδιαφέρον, με τα αποτελέσματα, να υπάρξει και η σχετική ανάλυση-πχ, τι διαφοροποιεί το original από το 128άρι σε επίπεδο σύγκρισης ( αν υπάρχει κάτι τέτοιο ) και πού θα μπορούσε να εστιάσει κανείς ώστε να κατανοήσει τις διαφορές... Πάω να ακούσω καμιά ταστιέρα maple να σκάει, τώρα...

Άλλος ένας σπουδαίος luthier/designer. Πραγματιστής και οραματιστής. Όταν οι Fly πρωτοκυκλοφόρησαν τις μίσησα (τόσα ήξερα). Ήταν τόσο έξω από αυτό που είχα στο νου μου ως θελκτική ηλεκτρική κιθάρα που αισθανόμουν άβολα στη θέα και μόνο. Μετά από δυο-τρια χρόνια έπιασα κι έπαιξα μία. Αποκάλυψη! Ο τρόπος που στεκόταν πάνω μου, είτε καθιστός, έιτε όρθιος είτε ξαπλωτός είτε ανάποδα ήταν απίστευτος. Από κοντά είδα γραμμές και contours που δεν φαίνονται σε φωτό. Η ευκολία στο παίξιμο παροιμιώδης. Still, not my kind of thing. Eγώ ήθελα Λεσπολ όπως όλα τα φυσιολογικά παιδιά. Αργότερα είδα μια διαφήμιση όπου εικονιζόταν ο Parker με ένα μανίκι του κομμένο κατά μήκος, ώστε να φαίνεται ο τρόπος κατασκευής. Ένα εσωτερικό ελαφρύ ξύλινο μανίκι περιβεβλημένο από composite η carbon fiber η όπως αλλιώς το έλεγαν. "Σαχλαμάρες", είπα, "τόσα χρόνια κιθάρες από κανονικό ξύλο δεν πάθαν δα και τίποτα", στη λογική του " κι εμείς ταξιδεύαμε μικρά στριμωγμένα τέσσερα-τέσσερα στο πίσω κάθισμα του Fiat 128 χωρίς ζώνες χωρίς καρεκλάκια, δεν πάθαμε τίποτα". Τότε θεωρούσα τον Parker ένα hi tech freak, τεχνοκράτη φουτουριστή πρόεδρο μιας εταιρίας κιθαρών, που σχεδίαζε παράξενα όργανα στα πλαίσια του νεωτερισμού και όχι του νέου. Αργότερα ήρθε η αποχώρηση από την εταιρία που ο ίδιος έφτιαξε ( και η οποία, ας με διαψεύσει κάποιος, παραπαίει, ακριβώς προσπαθώντας να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, κόντρα στο όραμα του ιδρυτή της ) και η ενασχόληση με το λουθιεριλήκι. Kιθάρες archtops επανασχεδιασμένες αλλά πιστές στη λογική από την οποία προήλθαν ( οικογένεια βιολιού, jazzboxes ) συνδυάζοντας τη γνώση εκατονταετιών με το θράσος, τη φρεσκάδα και το ταλέντο του σήμερα. Και δωσμένα με απαράμιλλη μαεστρία, γούστο και αρχοντιά. ( Απ' ό,τι φαίνεται, πολύ πριν γίνει ο επιδραστικός hi tech κατασκευαστής ηλεκτρικών κιθαρών, ήταν φτασμένος κατασκευαστής archtop κιθάρας, με ήδη ανήσυχο πνεύμα ). Τον θεωρώ, ίσως τον επιδραστικότερο κατασκευαστή κιθαρών της σύγχρονης εποχής ( από Leo και μετά ). Τι άλλο θα περίμενε κανείς από τον άνθρωπο που η τέταρτη κιθάρα που έφτιαξε ( 1977, όταν και γεννήθηκα ) ήταν αυτή: Eπειδή τελευταία κάνει εξορμήσεις σε Ευρωπαϊκές εκθέσεις ( Ηoly Grail, Berlin ), όποιος έχει ευκαιρία, μπορεί να πλησιάσει και να δει/μιλήσει με τον ίδιο, όσο είναι τριγύρω. Εγώ θα το κάνω με την πρώτη ευκαιρία. Υ.Γ. 1. Στο βίντεο "κακολογεί" ο ίδιος τα κλειδιά που έφτιαξε από περναμπούκο. "Νταξ, ωραία είναι αλλά γυρνάνε δύσκολα...". Υ.Γ.2. Μόλις είδα ότι έχει κλέψει από μένα ;D ;D τον τρόπο που κόβει τις χορδές στο post, όπου τις κάνει ένα τύλιγμα για να πάρουν κυκλική φόρμα και μετά κόβει. Έτσι, δεν "τσουνάνε" ούτε μπήγονται στο χέρι. Υ.Γ.3. Τα όργανά του, που κοστολογούνται κοντά στο 30άρι (χιλιοδόλλαρα) τα γυρνοβολάει στις εκθέσεις και αφήνει κόσμο να δοκιμάσει, να παίξει, να την πάρει και να φύγει για λίγο και να ξαναγυρίσει μετά από κανα 10λεπτό. Γενικώς κανενα κόμπλεξ του τύπου "μη και ίου". Κι εδώ (πήγαινες κάποτε να δοκιμάσεις squier...) τα ίδια. Ακόμη πιο Υ.Γ. Αν μου έλεγαν διάλεξε μία και μοναδική κιθάρα για να πάρεις μαζί σου σε ένα desert island θα ήταν μία από τις archtop του Parker, χωρίς δεύτερη σκέψη.

Oι κιθάρες είναι ο χρόνος μου, και δυστυχώς περισσότερο χρόνο αναλώνω να τις φτιάχνω ή να μιλάω γι' αυτές παρά να παίζω. Αλλά ας μην πάμε σε ψυχαναλυτικά ;D ;D Ένα πράγμα που θα ήθελα να επισημάνω, είναι ότι τελευταία προσπαθώ να παίρνω απόσταση από τη "διαμορφωμένη" και "προκατειλημμένη" άποψή μου και να διαχωρίσω τις έννοιες "μου αρέσει" και "είναι καλό" γιατί είναι διαφορετικά πράγματα. Επίσης πολλές φορές, έχω ρατσιστικά αποκλείσει την ευκαιρία γνωριμίας σε βάθος κάποιου αντικειμένου, λόγω ρηχής αντιμετώπισής του ή και απλής αδιαφορίας.

Rick Toone λοιπόν. Γνωστός αιρετικός και αμφισβητίας της οργανοοποιίας, as we know it. Και καλώς, γιατί από κάτι τέτοια προχωράει λίγο παραπέρα το πράμα. Να υπενθυμίσω πχ. ότι το X-brace το οποίο έχει καθιερωθεί στο 95% των ακουστικών κιθαρών, ξεκίνησε τη ζωή του ως παταγώδης αποτυχία και έμεινε έτσι για καμιά 50αριά χρόνια. Η λογική του οπωσδήποτε στηρίζεται στο ότι κάνει όργανα με οποιοδήποτε κόστος και χωρίς να σκεφτεί aftermarket. Όλα σχεδιάζονται από τον ίδιο και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που δεν αποτελούν καν αντίγραφα των καθιερωμένων. Δεν συμβιβάζεται στην ιδέα του ΟΕΜ kai aftermarket γιατί προφανώς είναι εκτός του σκοπού και της λειτουργικότητας που θέλει να δώσει. Είναι γεμάτος πατέντες, όπως το τραπεζοειδές προφίλ μανικιού, κάποιες headless εφαρμογές, τον καβαλάρη ακουστικών οργάνων με μηδενική, αυτοαναιρούμενη τάση, την καμπύλη ακμή ταστιέρας κι ένα σωρό άλλες μικρές ή μεγάλες ιδέες. Δεν ξέρω κατά πόσο όλα αυτά έχουν αποτέλεσμα, αλλά σίγουρα έχουν λογική ύπαρξης εφ' όσον είναι στοιχεία που καλούνται να λύσουν προβλήματα σε ήδη υπάρχουσες εφαρμογές ή να καλύψουν σχεδιαστικά κενά, επιμέρους ή εξ ολοκλήρου σε όργανα. Στη λογική όλης της κατασκευής κυριαρχεί εμφανώς το εργονομικό στοιχείο. Το λέει άλλωστε κι ο ίδιος, ότι είναι υπέρμαχος της άποψης ότι όταν παίζει θέλει να νιώθει ότι ακριβώς το όργανο έχει χαθεί από τα χέρια του, και απλά μένει η μουσική. Τα όργανά του είναι φτιαγμένα έτσι ώστε να βοηθούν το μουσικό να παίρνει τη σωστή/ξεκούραστη στάση. Η οποία λογική φυσικά έρχεται σε αντιπαράθεση με την πλειοψηφία των κιθαριστών που παίζουμε κιθάρα με τα μάτια (και καλώς, κατά την άποψή μου) και στοχεύει σε κάποιους που θέλουν επιδόσεις αποκλειστικά ή σε κάποιους που κουμπώνουν αισθητικά με τα όργανά του. Λέγοντας αυτό βέβαια, κάθε άλλο παρά αμελητέα είναι η συνολική εικόνα των οργάνων του. Επιβλητικά υλικά ( Mατ αλουμίνια, ανοδιωμένα, μεταλλικά μέρη, παξιμάδια και βίδες, συνθετικές επιφάνειες, και φυσικά ξύλο, συνήθως σε αντιπαράθεση με τα "κρύα" μέρη), οργανικά ματ φινιρίσματα, αισθητική που ισορροπεί μεταξύ αεροναυπηγικής, διαστημικής και science fiction με δόσεις post apocalypse. (Ακριβό) βούτυρο στο ψωμί οποιουδήποτε κινείται σε τέτοια μουσικά, φιλοσοφικά ή αισθητικά μονοπάτια. Δύσκολα μπορώ να φανταστώ μια Toone να παίζει blues η rock ξερωγώ. Αλλά και πάλι, κάπως έτσι γεννήθηκαν ολόκληρα μουσικά genres που ξεπήδησαν από την solidbody ηλεκτρική μαζί με τα παλιά που εξελίχθηκαν και προσαρμόστηκαν στο νέο. Γενικά μου αρέσει η λογική "δείχνω το δρόμο" και όχι "ακολουθώ τα trends" ή "φτιάχνω αυτό γιατί αυτό θέλει ο κόσμος". Κάπως έτσι ξεκίνησαν και εξελίχθηκαν οι μεγάλοι αιώνιοι Fender & Gibson, και κατάντησαν να προσφέρουν 100 παραλλαγές του ίδιου πράγματος μην τυχόν και τους φύγει κανας πελάτης. Εμένα δεν μου αρέσει η αισθητική του Toone, αν και υπάρχει πιθανότητα, αν έπιανα κάποιο από τα όργανά του να έλεγα "στο διάολο το πώς φαίνεται, αυτό το πράμα πετάει". Αν μη τι άλλο όμως έχει σαφή άποψη για το όργανο και δεν φοβάται να τη διατυμπανίσει. Κι αυτό μου αρέσει. Επίσης, ομολογώ πως τα όργανά του φαίνονται σαν μικρά αριστουργήματα μηχανικής. Σαν να μην μπορεί να τα χαλάσει τίποτα. Το εντυπωσιακό είναι, παρ' όλο που μοιάζουν να έχουν βγει από κάποιο hypertech μηχάνημα, o ίδιος τα δουλεύει όλα στο χέρι και μιλάει με ιδιαίτερη ευλάβεια για τις Lie Nilssen πλάνες χειρός του. Sorry για το μακροσκελές, βρήκα ένα παράθυρο χρόνου κι είπα να το εκμεταλλευτώ. Μακάρι τέτοιες κουβέντες να γίνονται κι από κοντά.

Καθόλου λάθος. Μάρκετινγκ τρικ για να αναγκαστείς να συμπληρώσεις με δεύτερη ίδια σε mirror βαφή. :)

Το να βάψεις blue/burst μια archtop δεν είναι συνηθισμένο αλλά δεν μου φαίνεται και τόσο αναπάντεχο. Η Manzer για άλλον, εργονομικό νεωτερισμό είναι γνωστή. Το να βάψεις όμως έτσι όπως εκαναν οι Huss & Dulton

Τον Toone τον παρακολουθώ καιρό. Μάλιστα ένα j bass που έκανα πριν 3 χρόνια, είχε μανίκι εμπνευσμένο από τα τραπεζοειδή του. Είναι κι άλλα πολλά. Ελπίζω σύντομα να επανέλθω με λεπτομέρειες, απόψεις και σκέψεις.

Εδώ βάζουμε κανα λιγο αλλιώτικο όργανο και στο τέλος καταλήγουμε να ποστάρουμε λεσπολ άβαφτες. Με τις Rick Toone τι περιμένεις να γίνει? Ευελπιστώ να συνεχίσουμε την κουβέντα μόλις βρω χρόνο. Θα ξεκινήσω με την προσωπική μου άποψη. Δεν είναι του γούστου μου. Πρόσεξε όμως τι θα ακολουθήσει.

Στάνταρ. Το αντρεπρενιλίκι θα πήγαινε σύννεφο.

Εγώ εξακολουθώ να μιλάω για ομορφιά ή μη, για design και φόρμες και αισθάνομαι λίγο εξωγήινος που δεν με ενδιαφέρει πόσο, γιατί άλλωστε ΔΕΝ θα αγοράσω. Και αυτά είναι που θα ήθελα να συζητάμε, κι όχι το αν αξίζει/κοστίζει/θα έδινα/δεν θα έδινα/θα έπαιρνα κάτι άλλο/θα έπαιρνα 36 Squier με τα ίδια λεφτά. Κι απ' ό,τι βλέπω μιζεριάζουμε με το βίντεο, με τον παίκτη που κάνει το βίντεο, με το "αδερφίστικο" design, με το αν θα έπαιρνα ή δεν θα έπαιρνα, πόσα λεφτά κάνει ένα κατοστάευρο και αν το δημόσιο ήταν μικρότερο θα είχαμε όλοι φθηνότερες φέντερ. ;D ( το χαμογελάκι είναι σοβαρότατο ) Αnyways, εγώ θα ξαναποστάρω thread με κιθάρες, για όσους τους ενδιαφέρει να θαυμάζουν κιθάρες ( ή να μην τους αρέσουν ), από μακριά κι αγαπημένοι. Όποιος θέλει επίσης, μπορεί να ανοίξει ένα νέο thread με την εξής ερώτηση: Πόσο θα χρεώνατε την ώρα για να φτιάξετε μια κιθάρα; ( η ερώτηση είναι σοβαρή, και μπορεί να λύσει πολλές απορίες )

Γιατί έχουν κάποια άλλη χρήση οι φωτογραφίες; Κράχτες είναι για να διερευνηθεί περαιτέρω από ενδιαφερόμενους. Ούτε κι εγώ θα αγόραζα. Δεν με αποτρέπει από να τις θαυμάσω όμως! Αν μου κάναν και μία δώρο, θα χεζόμουν από χαρά, δεν το κρύβω. :D Συμφωνώ απόλυτα. Χαχα! Ευχαριστώ, αλλά δε γιορτάζω εγώ. Είναι η επέτειος έναρξης του φορολογικού μου κατήφορου που λέγεται ελεύθερο επάγγελμα ;D ;D ;D

Kι όμως, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για πρωτοτυπία μέσω του fusion ( Λεσπολ σιλουέτα, strat pickup και control config, thinline αέρας - το headstock δεν μου μοιάζει για PRS). Kι όλα αυτά μαζί, μας κάνουν ένα elegant κιτς. Δεν είναι κάτι που το συναντάς συχνά. Σε κάποιο review της κιθάρας του Gibbons πάντως, για να επιστρέψω στο θέμα, είχαν χαρακτηρίσει το design των TAO, αρκετά εύστοχα, φουτουριστικό ρετρό. Εγώ θα πρόσθετα ότι αντλούν στοιχεία, όπως πάμπολλες κιθάρες, από το χώρο του αυτοκινήτου και της μοτοσυκλέτας, κυρίως στις vintage μορφές τους, έχουν απόλυτη αίσθηση και σχεδιαστικά αλλά και εκτελεστικά, της διατήρησης της φόρμας μέσω της εμφανούς εναλλαγής ακμών-καμπυλών, που είναι φυσικά το Α και το Ω όσον αφορά το επίπεδο χειρισμού του ξύλου και παίζουν πάρα πολύ με αντιθέσεις σε σχήματα, χρώματα και υφές. (πχ ξύλο vs πλαστικό, μαύρο πορώδες ματ vs κόκκινο gloss, σφυρήλατο brass vs σατινέ έβενος, παραλληλόγραμμα ένθετα pickguard vs καμπύλες οργάνου κ.ο.κ.). Ακόμη και τα χρώματα που επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν είναι ασυνήθιστα. Αρκετά εμφανή είναι και στοιχεία Ιαπωνικής αισθητικής. Έχει δωθεί η ίδια προσοχή στα σημαντικά ( χρώμα, design, layout, contours) και στα ασήμαντα ( side dots, hardware, ηλεκτρικά) και όλα δένουν ακολουθώντα τη θεματική που ορίζει κάθε συγκεκριμένο μοντέλο. Λίγο ακόμη οφθαλμόλουτρο για να ξεπλυθούν τα μάτια από το ατόπημα του Ribekke. Sorry για την υπερβολική ανάλυση. https://static1.squarespace.com/static/53325370e4b02860094125d9/53326194e4b008227261f984/589014d6ebbd1a33c53229b0/1485837527632/Tao+Anish+2.jpg?format=500w[/img] https://static1.squarespace.com/static/53325370e4b02860094125d9/53326194e4b008227261f984/589014d6197aea6ab408e40c/1485837527443/Tao+Anish+1.jpg?format=500w[/img] https://static1.squarespace.com/static/53325370e4b02860094125d9/53326194e4b008227261f984/589014d73a04116aa6e80534/1485837527625/Tao+Anish+5.jpg?format=500w[/img]

Θα προτιμούσα να μην πάει σε αντιπαράθεση τύπου "ναι μεν αλλά" το thread, σκοπός μου είναι, όταν ξεκινάω ένα θέμα με κατασκευαστές οργάνων, απλά να θαυμάσουμε το "ωραίο" ή να το απορρίψουμε. Όχι όμως να το απορρίψουμε βάσει τιμής ή αξίας. Να διευρυνθεί λίγο ο ορίζοντας ρε παιδί μου, γιατί έχει μπουχτήσει το μάτι μας να βλέπουμε Strat, LP, Tele και ξανά Strat. Μια κουβέντα απλή, "μου αρέσει γιατί έτσι, δεν μου αρέσει γιατί γιουβέτσι". Μπορεί η ματιά να πέσει και στο αντίτιμο, αναπόφευκτα, αλλά δεν είναι αυτή η επιδίωξή μου για το thread. Aπλά προσπαθώ να επισημάνω όργανα που δεν τα βλέπουμε να διαφημίζονται ή να προμοτάρονται σε μεγάλο εύρος, και τα οποία μου αρέσουν για πολλούς λόγους. Κυρίως γιατί είναι προσπάθειες μεμονωμένων "ψυχάκηδων" που αντί να προσπαθούν να κάνουν πιο γρήγορα την παραγωγή, επιμένουν να αφιερώνουν όλο το χρόνο του κόσμου ώστε αυτό που θα φτιάξουν να θεωρούν ότι το έχουν "τερματίσει". Και επιμένουν να το κάνουν στο χέρι, γιατί πρωτίστως αντλούν ευχαρίστηση οι ίδιοι από αυτό. Επιπλέον προσπαθώ να επισημαίνω, κάθε φορά, τι ακριβώς είναι αυτό που κάνει κάποιο όργανο ή κάποια όργανα να ξεχωρίζουν. Ποια είναι αυτά τα σχεδιαστικά στοιχεία που το κάνουν bespoke; Να μπει μια συζήτηση και πέραν του υποκειμενικού. Γιατί, αντικειμενικά, οι οποιοιδήποτε ΤΑΟ εξέχουν μέσω της τέχνης τους; Η σύγκριση με όρους χρηστικότητας είναι σαφώς άδικη. Μουσική παίζει το ένα, μουσική παίζει και το άλλο. Άλλωστε δεν σύγκρινε κανείς κάτι. Εγώ, έχω πει τόσες φορές, αν και οργανοποιός, παίζω (και) με Squier και με Epiphone. Όλα είναι στο πλαίσιο του πάθους γι' αυτό το ρημαδόπραμα που λέγεται κιθάρα. Κουβέντα κάνουμε. (ο Benedetto πλέον είναι βιοτεχνία. Το λέω μήπως κάποιος θεώρησε ότι η "μαθητική" του των 12 χιλιάδων θα είναι και φτιαγμένη από τα χεράκια του). Εδώ δεν μιλάμε ούτε καν για boutique ( δηλ. 500-1000 όργανα το χρόνο) και φυσικά όλη η κουβέντα περι μεταπώλησης είναι (σχεδόν )άτοπη. Αυτός που θα αποφασίσει να δώσει 18 χιλιάρικα για όργανο, δεν θα τον ενδιαφέρει καν η περίπτωση να το πουλήσει.) Το έχω ξαναπεί, οι κιθαρίστες είμαστε τυχεροί. Με ένα 500-1000 ευρώ έχουμε όργανα αξιώσεων (μιλάω για ηλεκτρικό πάντα). Για ρώτα έναν σαξοφωνίστα ή έναν φλαουτίστα, πόσα πρέπει να δώσει για όργανο αξιώσεων.

Γιατί ρε παιδιά τι έχει ο κιθαρίστας; Μια χαρά, ένα demo λιτό περιορισμένο και καλαίσθητο κάνει, δεν είναι κανα review. Kαι λίγο πένα και λίγο δάχτυλα και παίζει και λίγο με το volume και αφήνει να ηχήσει και παίζει κοφτές. Τι άλλο δηλαδή; Επίδειξη σύνθεσης να κάνει; Αυτό είναι και το κακό με τον Mike Hermans. Έχω πάρει εξοπλισμό εξαιτίας τους και τον πούλησα την επόμενη μέρα. Ο άνθρωπος πουλάει, δεν κάνει review (και πουλάει εξαιρετικά!). Kαι εν πάσει περιπτώσει, συγκρίνουμε έναν, κατ' επάγγελμα demίστα, που του στέλνουν κατά συρροή εξοπλισμό της σειράς (με την καλή έννοια), με δυο τύπους που φτιάχνουν μέχρι και το knob μόνοι τους ( το τερματίζουν στο φτιάξιμο δηλαδή ). Και περιμένουμε να δουλέψουν με το ίδιο (επιθετικό) μάρκετινγκ? Το "κακώς εννοούμενη" το αντιλαμβάνομαι ως ένα βαθμό, αλλά από εκεί και πέρα το εκλαμβάνω και ως "όσα δεν φτάνει η αλεπού". Το ξέρω γιατί το έχω πει άπειρες φορές κι εγώ και εξακολουθώ να το λέω για πολλά προϊόντα. Αλλά το hi fi και η κιθάρα, δεν είναι απλά προϊόντα, στα δικά μου μάτια. Και εντέλει, αυτό στο οποίο καταλήγουμε, είναι ο καλύτερος δυνατός συμβιβασμός. Από τη μια λοιπόν υπάρχει ο x οργανοποιός/χειρονάκτης/καλλιτέχνης ο οποίος, αναλόγως τη φιλοσοφία του, ξοδεύει και τον εύλογο, για αυτόν, χρόνο για να φτιάξει ένα έργο. Η κοστολόγησή του είναι καθαρά προσωπική υπόθεση και εξαρτάται από τη σοβαρότητα της δουλειάς του αν, όντως είναι τίμια ή θα ρισκάρει να γελοιοποιηθεί. Σίγουρα πάντως είναι θέμα βιοπορισμού, το έχω ξαναπεί. Από την άλλη, υπάρχει ένα ποσοστό κιθαριστών που τους κάνει κλικ αυτό το πάθος, αυτή η αφιέρωση κάποιου στη δουλειά του, και εν τέλει, συχνωτίζονται αισθητικά, ηχητικά και φιλοσοφικά, γίνεται το κλικ, και τα επόμενα χρόνια κάνει το σκατό του παξιμάδι (ό,τι είναι το σκατό και το παξιμάδι για τον καθένα, ανάλογα την οικονομική του κατάσταση) για να αποκτήσει ένα τέτοιο αντικείμενο. Παρεμπιπτόντως, τα 18χιλιάρικα (πάλι για λεφτά καταλήξαμε να μιλάμε :-\ ) είναι για τη Phaeton τη full archtop, η Disco Volante που είναι και στο video πάει στο 6χίλιαρο. Και πάλι βέβαια, δεν μπορείς να μιλάς με pricetags σε κάτι το οποίο είναι custom και one off.

Aχ, η καινούρια Γκίψζον >:D Έτσι όπως τις βλέπω, χρειάζονται κανα πενθήμερο δουλειάς μόνο για να εγκαταστήσουν τα ηλεκτρικά.

Εμένα μου ακούγεται σαν deadspot και όχι κάτι μηχανικό ή γεωμετρικό. Θα πρέπει να δοκιμάσεις να αυξήσεις μάζα στα δύο άκρα (headstock, bridge). Βάλε, αν έχεις, έναν σφυγκτήρα μεταλλικό πάνω στο headstock. Δοκίμασε να παίξεις πιέζοντας το headstock πάνω σε κάτι ακλόνητο. ( τοίχο πχ. ). Αν όντως κάτι αλλάζει, πας για αλλαγή κλειδιών ( πιο βαριά ) και bridge ( κάτι μασίφ και στιβαρό ).

Eγώ θα την τύλιγα σε νάυλον όπως κάναμε παλιά με τα τηλεκοντρόλ, και θα την έπαιζα έτσι, πάνω από τα νάυλα

Δεν ξέρω, με κλειστό τον ήχο είδα τα βίντεο. Δεν με νοιάζει πώς ακούγονται. ;D ;D Δεν χρειάζεται να ακούγονται.

Ίσως Νο1 στη λίστα μου από άποψη σχεδιασμού, custom elements και εκτέλεσης κατασκευής. Αυτοί είναι οι TAO. Μια περιήγηση στο site τους είναι αρκετή για να καταλάβει κανείς περί τίνος πρόκειται. Κάθε όργανό τους είναι χάρμα οφθαλμών, από όποια μεριά κι αν τα δεις. Καμία γωνία δεν πάει χαμένη. El Mirage - Tao Guitars Tao Guitars Ένα γρήγορο ξεφύλλισμα: