Πνοή και Νύξη

Ρε θηρία το είδατε όλο; Γιατί εγώ με το ζόρι άντεξα ;D ;D (δυσκολεύομαι να ακολουθώ τον ειρμό κάποιου και να θυμάμαι τι λέει. Θα μου ήταν πολύ πιο εύκολο να ήταν γραμμένο σε κείμενο) Είναι ωραία κουβέντα και ο χρόνος μου είναι περιορισμένος. Οι ενστάσεις ως προς την "ηθικολογία" λογικές μου φαίνονται, αν και, εν έτει 2017 οι όροι ethical business και ethical footprint μάλλον είναι άγνωστοι στην Ελλάδα (ή κάνουμε-βάζω και τον εαυτό μου μέσα- ότι δεν ξέρουμε). Εγώ σαν απλό-κοντινό παράδειγμα, έτσι απλά, να πω ότι φράουλα από τη Μανωλάδα δεν ξαναματακούμπησα (όχι ότι έτρωγα φράουλες πριν, δεν μοπυ αρέσουν κιόλας... ;D ) Πάντως είναι όντως δύσκολο να μη σε τσιγκλίσει κάποιος που μοιάζει να ηθικολογεί. Κάτι σαν τον προφήτη του Αρκά... Εγώ προσπάθησα να κάνω μια αυτοκριτική- μέσω αυτού-από μέσα μου. Και τα κατάφερα. Δεν με νοιάζει αν έχει όντως εφαρμογή στη βιομηχανία κιθάρας, η επιχειρηματική ηθική. Εγώ θεωρώ ότι ο Juha με έβαλε σε σκέψη, έστω περί αυτού. Το ζουμί του βίντεο είναι η τιμή, το κόστος, η αξία. Το περι διαφήμισης το βρίσκω υπερβολή. Δυστυχώς ο χρόνος μου είναι περιορισμένος, ελπίζω σε συνέχεια σύντομα.

Ένα -ίσως βαρετό για τους περισσότερους- αλλά άκρως διαφωτιστικό βίντεο που σκάρωσε ο Juha Ruokangas, όπου μονολογεί περί κιθάρας, κόστους, κατασκευής, διλημμάτων κλπ. Το βρήκα spot on, σε όλα. Εnjoy.

Flying Samurai! Άνετα θα μπορούσε να είναι στο top 5 των αγαπημένων μου κιθαρών, ειδικά σε canary yellow. Δυστυχώς δεν έχω πετύχει πουθενά κάποια, να την πιάσω στα χέρια μου... Η Revstar επίσης εξαιρετική off the norm. Συμφωνώ με το "φρέσκια" ως ορολογία. Όλα κάπου βασίζονται και κάτι θυμίζουν. Η διαφορά "ύφους" όμως στα δύο συγκρινόμενα είναι σημαντική.

Καινούρια Fender ή Gibson? Όχι ευχαριστώ, ακόμη κι αν έχουν καλή μεταπωλητική αξία (βασικά δεν έχουν καλή μεταπωλητική αξία, απλά πωλούνται πιο εύκολα) έχω ήδη πληρώσει πολύ ακριβά την υπεραξία τους η οποία, για τα δικά μου standards κινείται στα όρια της απάτης πλέον. Ευχαριστούμε Leo, ευχαριστούμε Ted, αλλά οι εποχές προχωράνε. Σας χαίρομαι πολύ περισσότερο μεταχειρισμένους... ;D :angel: Όλα αυτά βέβαια ποσώς ενδιαφέρουν τον μέσο Έλληνα καταναλωτή-πωλητή μουσικού εξοπλισμού, αφού όταν πουλάς πρέπει να πουλάς χάνοντας μόνον το 5-10% της αξίας του και όταν αγοράζεις, αγοράζεις χρέπι και χάρη του κάνεις που το πάιρνεις μόνο στο μισό της αξίας του...και αν κάτι είναι εκτός κυκλοφορίας, βαφτίζεται σπάνιο, limited, "δεν βγαίνει πλέον", "δεν τα φτιάχνουν όπως παλιά". Καλό Χαλοουήν everyone!

Συγχαρητήρια για το πόνημά σου. Έχω πετύχει αγγελίες σου στα social media και -χωρίς να ξέρω ποιος είσαι- σου έστειλα συγχαρητήρια. Για να μην πω ότι κάθε φορά που "ανεβάζεις" αγγελία κάτι σκιρτάει μέσα μου από το παλιό κα(λ/κ)ό GAS μου, κι ας μην χρειάζομαι κάτι. Τόσο σημαντική είναι η παρουσίαση. Να πω κι εγώ γι' αυτό το βραχνά των αγγελιονόμων/Ρομπέν των αγγελιών που γυρολογούν και "σωφρονίζουν" τους απανταχού πωλητές μουσικού εξοπλισμού. Ο τρόπος που ο κόσμος διαπραγματεύεται τις τιμές και γενικά ο τρόπος που μιλά/γράφει/οδηγά αντικατοπτρίζει και την κατάσταση που επικρατεί στη ρημαδοχώρα. Εγώ λοιπόν σηκώνω το μεσαίο δάχτυλο σε αυτούς που ευαγγελίζονται το "ελληνικό δαιμόνιο" ως διεθνές προτέρημα, ενώ στην ουσία είναι κουτοπονηριά, αξεστιά και καταφερτζηλίκι. Επίσης, απορώ πώς μας βγήκε το όνομα ως λαού που τα πάει καλά με το εμπόριο.

Η αλήθεια κι εγώ δεν εννοούσα πατάρι με την έννοια του νυχτοκάματου, αλλά ακόμη και αυτή η μυσταγωγική solo περφόρμανς σε κοινό που σχεδόν δεν αναπνέει κανείς δεν ενδείκνυται για να προσπαθείς να αποτυπώσεις την εμπειρία. Επιμένω στην λέξη "εμπειρία" γιατί αυτό ακριβώς είναι το χειροποίητο όργανο. Αγορά εμπειρίας και όχι προϊόντος. Είναι ένα αντικείμενο το οποίο προορίζεται να δώσει χαρά στον ιδιοκτήτη του και μόνο και δεν αφορά επίδειξη, παρά μόνο την επίδειξη της χαράς κάποιου που αντλεί από ένα τέτοιο αντικείμενο. Είναι δύσκολο να αποτυπωθεί η εμπειρία παιξίματος ενός τέτοιου οργάνου από πρώτο χέρι. Δεν είναι ο ήχος αυτός καθεαυτός, αλλά η δόνηση, η αίσθηση ότι το όργανο έχει εξαιρετική συχνοτική απόκριση είτε το χαϊδέψεις, είτε το ζορίσεις. Μακάρι να ήμουν σε θέση να προλαβαίνω και "ελεύθερη" κατασκευή, για να μπορεί ο καθένας, έστω και λίγο, να αντιληφθεί την εμπειρία. Δεν είναι όλα τα χειροποίητα όργανα "υπέρτατα" όπως φυσικά δεν είναι και όλα τα εργοστασιακά, "χρέπια". Όμως αν κάποιος μπορεί να κάνει το ξύλο να μιλήσει, είναι ένας οργανοποιός με αντίληψη (και πολλή τύχη-ομολογουμένως). Γιατί για κάποια πράγματα, ευνοούν και ορισμένες συγκυρίες, που ίσως δεν είχαν ληφθεί υπ' όψη, αλλά λειτούργησαν για το καλό του συνόλου. Δεν έτυχε φυσικά. Είναι ένα δέιγμα"φυσικής εξέλιξης" των πραγμάτων αλλά και δημιουργικής "αστοχίας". Ως άπειρος οργανοποιός, είχα πάντα το άγχος μη μου βγει off η γωνία του μανικιού και αναγκαστώ να έχω πολύ χαμηλό saddle (ή και να "φάω" πάχος από τον καβαλάρη). Ένας τρόπος για να σιγουρευτώ ότι θα έχω αρκετό string break πίσω από το saddle ήταν αυτός. Επίσης, ήθελα να δω τι μπορώ να κάνω με ένα παραλληλόγραμμο, από πλευράς "πλαστικότητας". Πώς θα μπορούσα να κάνω ένα απλό παραλληλόγραμμο, να μην είναι βαρετό, αλλά συγχρόνως να είναι λειτουργικό αλλά και να ευνοεί τον ήχο. Μην ξεχνάμε ότι ο καβαλάρης στις steel strings είναι αναπόσπαστο μέρος του ΟΠΛΙΣΜΟΥ/ΒRACING και είναι το μοναδικό ορατό. Κάθε επέμβαση πάνω του έχει αντίκτυπο ηχητικό. Γι΄αυτό και η "μπακαλίστικη" λύση του "φαγώματος" του καβαλάρη όταν έχει τερματίσει το action αντιμετωπίζεται με ιδιαίτερη σκεπτικότητα. Έχω δει όργανα να αποκτούν απίστευτα wolfnotes και deadspots από αυτή την επέμβαση. Neck reset, all the way. Όσον αφορά τα pins, εφ' όσον αλλάζουν τη συνολική μάζα, σίγουρα έχουν αντίκτυπο. Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό και πόσο μετρήσιμο ή αμελητέο. Δυστυχώς δεν έχω κάνει, έστω και μπακαλίστικες συγκρίσεις. Είναι επίσης γεγονός, σχεδόν απίστευτο, ότι πολλές φορές εξαιρετικά όργανα δεν "γράφουν" καλά ή δυσκολεύουν πολύ τους μηχανικούς ήχου στο να πάρουν χρήσιμες χροιές για μια παραγωγή, πόσω μάλλον, να αποτυπώσουν πιστά, συγκεκριμένα τον ήχο του οργάνου. Γι' αυτό θα επιμείνω στην "αλλιώτικη" σχέση που αποκτά κάποιος με τέτοιο όργανο. Από την άλλη, είναι αυτό που θα αναπτύξει, σε ολοκληρωτικό βαθμό, την εκφραστικότητά του, ή ακόμη και θα γεννήσει νέα μονοπάτια δημιουργικότητας. Συμφωνώ απόλυτα. Αnyways, πολλή φιλοσοφία έπεσε σε μια απλή παρουσίαση κατασκευής. Για να το ελαφρύνω λίγο, παραθέτω και ορισμένες φωτό από στάδια κατασκευής της. Ευχαριστώ και πάλι, όσους έχουν το χρόνο και τη διάθεση να σχολιάσουν.

Forget about it, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Ούτε καν μικρόφωνο. Άλλο πράγμα ο ενισχυμένος ήχος. Κιθάρα με τέτοιο response και τόση ευαισθησία δύσκολα στέκεται στη σκηνή. Αν έπρεπε να είναι όργανο performance θα άλλαζε η κατασκευή. Αν ήμουν ο ιδιοκτήτης, θα την άφηνα στην άκρη και θα έπαιρνα ένα όργανο για live. Aν σώνει και καλά ήθελα να την μπριζώσω, κάτι σε lyric της lr baggs ή σε soundhole pickup. Tα τελευταία θαρρώ έχουν εξελιχτεί αρκετά με πρωτοπόρο την LR baggs πάλι, αλλά και άλλες καλές επιλογές (Seymour Duncan Mag mic, EMG ). Eν ολίγοις, δεν έχω ακούσει ποτέ το όργανο μέσα από οποιοδήποτε σύστημα. Συνήθως ακούω το σύστημα το ίδιο.

Thanx. Eίναι αρκετά δύσκολο να πρωτοτυπήσεις σε κατασκευή ακουστικής. Προτιμώ να κρατάω χαμηλό προφίλ και να εστιάζω στο δύσκολο κομμάτι: Τον ήχο. Ή μάλλον τον ήχο σε συνδυασμό με τη δομική σταθερότητα. Το μαύρο το εφαρμόζω δεύτερη φορά και απορώ γιατί δεν το έκανα νωρίτερα. Πέραν του "καμουφλαρίσματος" του scarf joint, τονίζει και τα κλειδιά, ειδικά αν έχουν κάτι να πουν, όπως τα Grand Tune. Eυχαριστώ άλλη μια φορά Ηλία, με τιμά ο λόγος σου και έχει και ιδιαίτερη βαρύτητα. Ακούγεται το διπλάσιο ωραία απ΄όσο φαίνεται. Δεν τρέφω αυταπάτες, δεν θα κατατάξω τη δουλειά μου -στην κατασκευή- σε world class. Yπάρχουν εκατοντάδες απίστευτοι οργανοποιοί ανά τον κόσμο, καθώς και εταιρείες-κόσμημα- στην κατασκευή. Προσπαθώ να παίρνω ό,τι ταιριάζει στη φιλοσοφία μου, προσπαθώντας να ικανοποιώ, στα πλαίσια του custom, τις επιθυμίες του εκάστοτε μουσικού-εργοδότη μου. Ευχαριστώ Νάσο, όχι , το βερνίκι είναι το λεπτότερο δυνατό που μπορεί να δεχτεί βούρτσα στιλβώματος χωρίς να εκφυλιστεί. Γύρω στα 0.10-0,13mm κυμαίνεται. Eυχαριστώ. Για την ιστορία, το "a" του logo ήταν ιδέα του ΕΖ, o oποίος είχε σχολιάσει για το headstock ότι η πάνω ακμή του σχηματίζει ένα "a". Δεν το είχα σκεφτεί έτσι ομολογουμένως. Το βρήκα ωραίο. Το εφάρμοσα.

Παρουσίαση πρόσφατης κατασκευής Alfa Guitars. Πρόκειται για μια ΟΜ style, με modern στοιχεία αλλά αρκετά vintage oriented ήχο. Mε καπάκι Sitka spruce, πλαϊνά και πλάτη East Indian Rosewood, και γνώριμα mahogany neck, ebony fingerboard. Δεδομένου του περιορισμού που υποβάλλει το μέγεθος, υπήρξε στοχευμένη προσπάθεια να έχουμε ένα larger-than-life bass response και projection διατηρώντας τον σπιρτόζικο fingerstyle friendly χαρακτήρα που έχει μια ΟΜ. Ο στόχος επετεύχθη με δυο-τρία, καίριας σημασίας, κατασκευαστικά "τερτίπια". Πιο "ενεργή" πλάτη, με μεγαλύτερη συνεισφορά στη δόνηση, μεγαλύτερη ελαστικότητα. Μικρότερη διάμετρος soundhole και τέλος, λίγο μεγαλύτερη γωνία κλίσης μανικιού (πιο ψηλός καβαλάρης). Διατηρήθηκε έτσι το εξαιρετικό response και η αίσθηση "ζωντανού οργανισμού" όσον αφορά την ατάκα και το ξεδίπλωμα της νότας, αλλά και το εντυπωσιακό-ακόμη και στο upper register- sustain, και ενισχύθηκε από το πιο ενεργό μπάσο και ως ήχος και ως αίσθηση στο χώρο. Παραθέτω φωτορεπορτάζ αλλά και full spec list, πριν το όργανο αναχωρήσει για Ηνωμένο Βασίλειο όπου θα βολευτεί στο νέο του σπίτι. Ελπίζω να καταφέρουμε και ένα βίντεο για εγκυκλοπαιδικούς λόγους. Εnjoy. Kάθε παρατήρηση, σχόλιο, απορία, κριτική-όπως πάντα- ευπρόσδεκτα. Ευχαριστώ. Φάνης Πλουμής Alfa Handcrafted Guitars -Master grade Sitka spruce top -AAA Indian Rosewood Back & Sides -Mahogany neck, scarf jointed -Ebony fingerboard, birdge, bridge pins -Spruce scalloped bracings -Indian Rosewood, Ebony, Zebrano Rosette -Koa bindings -Flamed mahogany end graft -Unbleached, polished bone nut & saddle -3-ply black/white/black headplate with rosewood truss rod cover -Abalone "a" logo inlay -Schaller Grand Tune Machineheads with ebony buttons -24mm (.945") depth soft V profile neck -44mm (1 3/4") nut width -15" fingerboard radius, vintage tall nickel frets -25.4" scale length -1.8kg final weight -Action, as supplied, 1.6mm high E - 2mm low E at 12th fret. -Gloss Nitro-Alkyd finish -supplied in Hiscox Pro-II OM case.

Πλαστικό μέ 1ευρώ θα είναι μια χαρά. ( μου φαίνεται απλός κοινός των 3-3,2mm ). To κόκκαλο είναι πολλές φορές προβληματικό με τα piezo, οπότε προτίμησε συνθετικό. Διαφορές θα δεις ανάλογα με το υλικό, αλλά σε τέτοιο όργανο μην περιμένεις να τις αντιληφθείς ή να τις εκλάβεις ως upgrades. Τσέκαρε αυτό το βίντεο που έχει σκαρώσει συνφορουμίτης. Το βρίσκω ενδιαφέρον. Τα 50 ευρώ να υποθέσω περιελάμβαναν και setup/χορδές ή κοπή-κατασκευή bone saddle + πέρασμα χορδών;

A, ok. Οπότε η strat δανείστηκε τη σιλουέτα από το P και το P πήρε τα contours και -περίπου- το pickguard και το peghead. (εμένα βέβαια, το '51 μου αρέσει περισσότερο από όλα τα μπάσα του σύμπαντος μαζί ;D) εδιτ: όσο έγραφα εσύ τα είπες

Ωραίο, ευχάριστο video και αρκετά ενδιαφέρον. Σωστά, κατά τη γνώμη μου, κρατήθηκε το ίδιο setting σε όλα, εστιάζοντας στις διαφορές τους και όχι στον καλύτερο δυνατό ήχο που μπορεί να βγει από το καθένα. Ίσως οι γνώμες να ήταν αλλιώς, αν το δείγματα ήταν πχ, μέσα στη μίξη, ή το υπόβαθρο ήταν διαφορετικό (από άποψη είδους μουσικής). Εμένα μου άρεσαν όλα. Μικρή αντιπάθεια στο Warwick (αισθητική κυρίως). Μεγάλη συμπάθεια στο Ric (αισθητική-φιλοσοφική-κομματική). Το P-bass όμως είναι the mother of all basses. Kαι με κλειστά και με ανοιχτά μάτια. Για να μην πω ότι είναι και η μάνα της Stratocaster όπως την ξέρουμε (σχεδιαστικά). Αν δεν κάνω λάθος το Precision προηγήθηκε της Strat? Άλλη συνήθης παράλειψη/μη αναφορά, είναι ότι φοράει humbucking pickup.

Έστω και ως αντιγραφές των απανταχoύ μπουτικάδων και μεμονωμένων luthiers, η high performance σειρά κινείται σε ωραία μονοπάτια. Νέα χρώματα και burst pattern, που δεν "κυκλώνει" το περίγραμμα. Ενδιαφέρουσα η οπίσθια ανάρτηση των μαγνητών. "Rare ebony finish" (ένα μικρό απόσπασμα που εστιάζει στην ηλιθιωδώς τηλεμαρκετίστικη νοοτροπία).

Και τι κατάλαβε; Μαζί του θα τους πάρει;

E εντάξ. 25 χιλιάρικα όργανο, όλο και κανένα παρελκόμενο θα δίνουν μαζί. Καμια πένα, κανα capo, κανα πετιφούρ, κανα antivirus.

Επηδής είπες το χέζτοκ του ιου και μπλιαξ. Αφτό το λιγκ είναι μόνο για κόλακες. :) (αλήθεια τώρα κόπι-πέιστ έκανα το link. Δεν ξερω, έκανα κάτι λάθος?)

Έχει όλα τα καλούδια. Ωραίο, κιμπάρικο όργανο. Μούρλια μανικοταστιέρα, ειδικά με το φιλέτο. Όντως ωραίο tap (και πιθανόν όχι split). Το active boost το προσπερνάμε(ω). Προτιμώ το μπουστ να ειναι πριν το ενισχυτή, με τη μορφή EQ, παρά πριν τα πετάλια. Μόνο μείον, η κάπως"φθηνιάρικη", βαρετή σιλουέτα της. Καλό μήνα, peace & love.

Το πέτυχα σήμερα στον ιστό και σκέφτηκα ότι είναι ενδιαφέρουσα προσθήκη στο θρεντ. https://www.fretboardjournal.com/columns/catch-of-the-day-1991-ken-parker-archtop/

Ηuss & Dalton από κανονικές κιθάρες James Trussart από ψεύτικες

Με 99$, μην το πεις ούτε του παπά. Μια σε τυρκουάζ και μια σε ξεροψημένο παρακαλώ.

Το τσαγανό.

Eμένα η εμπειρία μου με το back box καθώς και άλλες τέτοιου τύπου συσκευές είναι κακή. Σετάρονται δύσκολα και δουλεύουν εις βάρος της σταθερότητας του κουρδίσματος ( δεν επιτρέπουν στο τρεμολο να κινείται ελεύθερα). Επίσης αλλάζουν όλη τη λειτουργία και φιλοσοφία του συστήματος tremolo. Στην ουσία δεν είναι πλέον floating αλλά έχει ένα σημείο μηδέν/κούμπωμα (σαν center detent σε blend pots) που κάνει όλη τη χρήση του διαφορετική. Επίσης είναι δυσκολορύθμιστο (τα thumb wheels δεν περιστρέφονται εύκολα με το thumb) αλλά και η θέση πρέπει να αλλάζει, όσο αλλάζει και η ελαστικότητα των χορδών καθώς παλιώνουν. Το back travel δυσκολεύει αρκετά (αφού στην ουσία λειτουργεί με το μικρό ελατηριάκι ) αλλά και περιορίζεται το εύρος του. Γενικά το νιώθω σαν ένα πολύ ελαστικό blocking στο tremolo. Το μόνο ελαφρυντικό που βρίσκω, πέρα φυσικά από το μη ξεκούρδισμα σε σπάσιμο χορδής, είναι το ότι είναι φθηνό. Η δε εγκατάστασή του είναι...κλάφτα...με σχεδόν αδύνατη πρόσβαση στις τρύπες για να βιδωθεί στο όργανο. Επίσης είναι χρήσιμο για drop D's. Νομίζω ότι αυτή η πλευρά του tremolo δεν επηρρεάζεται καθόλου από το back box. Δεν αγκιστρώνεται κάπου για να εμποδίζει την κίνηση εμπρός. Εκτός αν εννοείς ότι μπορείς να σφίξεις περισσότερο τα κυρίως ελατήρια, ώστε το trem block να σφίγγει πάνω στο black box. Tότε όμως γίνεται και πολύ σκληρό το trem. Γενικά ισορροπία συμβιβασμών είναι το όλο θέμα. Αυτά τα ολίγα ως μια άλλη άποψη.

Ωραίες εποχές. Τότε που δεν χρειαζόταν clickbait τίτλους και άρθρα για να τραβήξουν προσοχή. Έδινες το διχίλιαρο και το λουζόσουν από πάνω ως κάτω. Ένα μήνα-δυο μήνες-τρεις μήνες, ανάλογα το περίσσευμα. Έχω διαβάσει ίσαμε 50 φορές το review για το Rocktron Tsunami ή καμιά 40αριά για μια Terry C. McInturff Polaris. ;D Αν και ήμουν φαν του Βρετανικού The Guitar Magazine, κυρίως λόγω τιμής, όποτε ξέμενα ή όποτε έβρισκα ευκαιρίες (μεταχειρισμένα), το έπαιρνα το GP. Πλέον αγοράζω μόνο για ταξίδια, μία-δύο φορές το χρόνο. Για τον Blackmore; Αυτόν μπορεί να τον ενημέρωσαν ότι θα μπει στο επετειακό εξώφυλλο και να τους διαολόστειλε. Και μετά να ζήτησε να είναι μόνος του. ;D ;D Tώρα η συζήτηση περί ποιοι και γιατί έπρεπε να μπουν, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα, εκτός εάν χωρούσαν καμιά χιλιάδα πρόσωπα στο εξώφυλλο τύπου Sgt. Peppers ή αν ξέρουμε το σκεπτικό του καλλιτέχνη που το 'φτιαξε. Προπονητές κερκίδας, ακόμη και στα εξώφυλλα επετειακών κιθαριστικών περιοδικών έχουμε γίνει ρε παιδιά, έλεος.

Μιλάμε για ούτε μισή στροφή συνήθως. Όχι μόνο δεν θα φας μαχαίρια, αλλά θα πας σε "φρέσκια" μεριά των posts. Τα μαχαίρια (και τα posts) φαγώνονται κατά κύριο λόγο από τη λειτουργία του tremolo. Έχω δει όργανα που δεν είχαν πειραχτεί ποτέ τα posts και όμως τα μαχαίρια και τα post είχαν καταπονηθεί. Φυσικά, σε όλα υπάρχει το μέτρο. Αν περιστρέψεις τα post καμιά 20αριά φορές με τη μία, ε, όλο και κάτι θα φάνε. Αν είχες σκοπό να ανεβοκατεβάσεις πολλές φορές στο ίδιο σετάπ, ναι, τότε ίσως ενδείκνυτο μια χαλάρωση χορδών (με αντίστοιχη στήριξη της παραλληλότητας του τρέμολο). Για μια μικρορύθμιση; Go for it. Άφοβα.

Και τα potz relic-ed? Θα θέλουν αλλαγή λες? ;D ;D ;D Nα σου στείλω και aged χορδές; Έχω τόνους ολόκληρους. Μια χαρά μου φαίνεται. Ωραίο και το κρακελάρισμα, έδεσε λίγο καλύτερα το γλυκό.