Πνοή και Νύξη

Χαχαχαχα! Τι έγινε ρε παιδιά, αγόρασε ο Τζούσκιεβιτς τη Fender? Πέιτε μου ότι δεν είναι φώτοσοπ

H Τele δεν είναι η καλύτερη κιθάρα του πλανήτη, μη μου το χαλνάς. Πάντα ήμουν με τα αουτσάιντερ. Είναι η καλύτερη εφαρμογή του "πως να φτιάξεις έναν βράχο δομικά, με το μικρότερο δυνατό κόστος και με διαφορετικό αλλά φιλικό στο μάτι τρόπο". Η καλύτερη είναι η Strat, ευτυχώς. Για την jazzmaster διαφωνούμε αλλά συμφωνούμε στο ότι είναι και όμορφη και βολική, αλλά ακόμη κι έτσι, αναγνωρίζω ότι δεν επαναπαύθηκε και συνέχισε να γυρίζει το μυαλό του σε άλλα πράγματα. Με βάση αυτό που την προόριζε ήταν αποτυχία. Με βάση αυτό που έγινε, υπήρξε από τις εικονικές. Και έπειτα υπήρξαν κι άλλες. Mustang, Musicmaster, Lead, Toronado, Starcaster, Tele Deluxe και custom, ακόμη και οι USA Std υπέστησαν βασικές αλλαγές που και τις καθιέρωσαν και ζουν μέχρι τώρα και βελτίωσαν κάποια πράγματα. Τελωσπάντων κι αυτοί και οι απέναντι οργίασαν πραγματικά, τόλμησαν, έβγαλαν πράγματα τα οποία θεωρήκαν αρχικά αποτυχίες ( Les Paul, Flying V, Explorer, Jazzmaster κ.α.) αλλά αποτέλεσαν τελικά τεράστια παρακαταθήκη αφού είχαν ετεροχρονισμένη επιτυχία, είτε τυχαία είτε γιατί το άξιζαν. Aλλά έδειχναν το δρόμο και δεν δίσταζαν να φάνε τα μούτρα τους. Πέρα από φραγκοφονιάδες δηλ, είχαν κι έναν ρομαντισμό και μια υγιή κόντρα. Αυτό που ήθελα να πω σχετικά με το θέμα είναι ότι δεν είναι άσχημη, αλλά με χορδές δεν βάφονται αυγά. Εγώ θεωρώ ανάγκη να παρατήσουν όλα αυτά τα 35-40 είδη/μοντέλα Stratocaster που φτιάχνουν (το ίδιο και οι απέναντι) και να επικεντρωθούν και να πουλήσουν ένα πράγμα. Κιθάρες αντάξιες του ονόματός τους και της προέλευσης.

btw δεν τη βρίσκω κακόγουστη, ούτε κακή σχεδιαστικά με την έννοια του οπτικού ή της γραμμής. Τον όρο σχεδιασμό τον χρησιμοποιώ περισσότερο ως σχεδιασμό προϊόντος, ως θεματική που περιλαμβάνει πολλούς παράγοντες μαζί. Δηλ, δεν βρήκα ομοιότητα με κάποια άλλη κιθάρα, αλλά απλή συνάφεια. Όμως συνάφειες έχουν πάρα πολλά μοντέλα μεταξύ τους. Τη βρίσκω λειψή ως concept, λίγη, και κάπως πρόχειρη. Παρ' όλο που είμαι μέγας fan και της Tele αλλά και των offset, αυτή κατάφερε να με αποκλείσει και από τα δύο θεωρητικά "θελκτικά" στοιχεία. Nαι αλλά για φαντάσου το χωρίς αυτό...

Για Fender είναι μια σαχλαμαρίτσα και μισή (my humble opinion-and just that). Όταν είσαι ο μεγαλύτερος κιθαροπαραγωγός και η νέα σου πρόταση σχεδιαστικά, είναι αυτό, κλάφτα big time. Για Squier είναι εξαιρετική. (Το ίδιο ισχύει και για την παραφουσκωμένη γαλοπούλα της Gibson). Έχουν κουραστεί και έχουν κουράσει λίγο (πολύ). Ίσως θα έπρεπε να ακολουθήσουν το μονοπάτι του outsourcing όσον αφορά το σχεδιασμό ή την εισαγωγή νέων μοντέλων. Όπως έκανε η Eastwood πχ με τον Dennis Fano (πρώην Fano guitars, νυν Novo guitars) και την Rivolta σειρά της ή με τον προσφάτως αναφερθέντα Backlund με την ομώνυμη σειρά. https://eastwoodguitars.com/collections/backlund https://eastwoodguitars.com/collections/rivolta Schecter, Ibanez, Yamaha, Reverend, Μusicman, κι ένα σωρό άλλοι έχουν πιο ικανούς designers και με σοβαρές προτάσεις out of norm.

Mία από τις επόμενές μου κιθάρες θα είναι Flying V. Το μόνο που με ανησυχεί είναι ότι συνήθως πρέπει να έχεις πολλά...chops για να βγεις με μια τέτοια στη σκηνή, κι εγώ δεν... ;) Παρακαλώ, korina-tv yellow με tortoise binding και pickguard, block custom inlays και maestro vibrola, την κοντή. Πάντως είναι αξιοθαύμαστο, τι τόλμησε να βγάλει η Gibson εν έτει 1958 και τι ...τολμάει τώρα...ακόμα και το custom shop της είναι πιο βαρετό κι από ομιλία για την επίδραση του φυτοπλαγκτόν στην επιδερμίδα της μεσογειακής φώκιας.

2,1mm low E. Kι εγώ ξεγελιέμαι πολλές φορές από φωτό που βλέπω, υπό κάποιες γωνίες. Ακόμη και κάποια όργανα που πιάνω στα χέρια μου, μοιάζουν να έχουν πολύ ψηλό action, αλλά στην ουσία έχουν χαμηλό-αλλά ψηλά τάστα=μακριά η χορδή από την ταστιέρα. Κάποιοι από τους πρώην custom shop luthiers, διαγράφουν δική τους πορεία ως μεμονωμένοι κατασκευαστές ή ως designers ή και τα δύο. Ο John Page και ο Gene Baker πχ. https://www.johnpageclassic.com/collections/ashburn AJ Series | John Page Guitars http://www.destroyallguitars.com/models/item/605-gene-baker-phoenix/category_pathway-32

Τι ψηλο action που το είδατε βρε? (mini quiz: πόσο είναι το action στην κιθάρα της φωτό κάτω?) Κατά τα άλλα, αυτή είναι μακράν η πιο εντυπωσιακή καστομιά από όλες, με μπόλικο γούστο, θεματολογία ( martin ακουστικές ) και όμορφο αποτέλεσμα. Ωραίο -ημιδιάφανο- tortoise guard, ωραία πινελιά οι μαγνήτες σε matching tortoise tops, purfling ψαροκόκκαλο, zipper backstrip, snowflake markers. Εξαιρετικό καπάκι (πριν δω τα specs το πέρασα για birdseye, που ενώ στα μανίκια δεν με τρελαίνει, στα σκάφη μου αρέσει πολύ), ωραίο μαόνι στο μανίκι. Αντί για αυτό το rosewood στην πλάτη και στο headplate νιώθω πως θα ταίριαζε καλύτερα-στο θέμα-ένα απλό Indian χωρίς πολλά νερά, αλλά και έτσι πάλι ξεχωρίζει. Εξαιρετική επιλογή τα butterbean tuner buttons. Kέρδισε κατά κράτος, ως custom. Μου άρεσε και η Strat με τον tele μαγνήτη και controls, αλλά βρε παιδί μου, "stelecaster"? Πόσες πια παραφράσεις του "caster" χωράει ο κόσμος?

Eίχαν οι Έλληνες μουσικοί τόσο εύκολη πρόσβαση σε εξοπλισμό, όπως οι Άγγλοι ή οι Γερμανοί; Βγάζαν μεροκάματο παίζοντας ροκ, το ίδιο εύκολα με τους παραπάνω; Στο μυαλό μου πιστεύω πως όχι, αλλά αυτό θα μπορούσε να μας το πεί κάποιος που το έζησε, κατά προτίμηση και σε άλλες χώρες. Εγώ τηρώ μόνο την αίσθηση. Moυσικός μόνο για πλάκα. Τεχνικός μουσικών οργάνων είμαι. Δεν καταλαβαίνω το "συντεχνιακός οίστρος". ΤΟΤΟ δεν θα άκουγα ούτε για πλάκα ;D, αλλά ελείψει Pink Floyd, πχ, αυτή την εβδομάδα, δεν θα απέριπτα μια tribute μπάντα, πόσω μαλλον να την "έφτυνα"¨στα μούτρα αντί απλά να προσπεράσω, αν έπεφτα επάνω της. Ο οργανοπαίχτης είναι καλλιτέχνης είτε παίζει με tabs η παρτιτούρα, είτε αντιγράφει, είτε αυτοσχεδιάζει. Εγώ έτσι ξέρω. Τι ορισμός είναι αυτός που το μηδενίζει αυτό;

Συμφωνώ με τα της Γερμανικής σκηνής και ίσως είναι και ενδεικτικό της ειδοποιού διαφοράς σε αφομοίωση του ευρύτερου ιδιώματος της ροκ, σε σχέση με την Ελλάδα, όπου παλεύουν με τα θηρία, ελείψει πόρων και κοινού, μερικοί υπερταλαντούχοι και πεισματάρηδες με μοναδικό κίνητρο τη μουσική την ίδια. Διαφωνώ με την μηδενική καλλιτεχνική αξία αν και καταλαβαίνω με ποια έννοια το λες. Αιώνες τώρα οι μουσικοί και οργανοπαίχτες διασκεδάζουν τον κόσμο μέσω δικού τους ή ξένου υλικού. Τότε δεν έχουν νόημα η παραδοσιακή μουσική, τα μπλουζ, οι λυρικές σκηνές, οι φιλαρμονικές και οτιδήποτε δεν είναι πρωτόπαιχτο, οriginal υλικό. Το μουσικό κομμάτι δεν είναι κάτι άκαμπτο, τέλειο ή ολοκληρωμένο, κατά τη γνώμη μου. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός, κάτι εύπλαστο που ξεφεύγει από την κατοχή ή τον έλεγχο όποιου δημιουργού και αποκτά δική του υπόσταση. Κάθε προσπάθεια ερμηνείας του αποτελεί καλλιτεχνικό προϊόν, είτε αυτή είναι πιστή, είτε ελεύθερη. Εγώ μια χαρά τους άκουσα. Και θα πήγαινα να τους δω και live, και μπορεί να τον έψαχνα τον τύπο (τον κιθαρίστα) για μαθήματα, ή να τον συνιστούσα ως session μουσικό. Δεν θα αγόραζα δίσκο τους (απ' ό,τι κατάλαβα έχει και οriginal υλικό). Ούτως ή άλλως νομίζω αυτός είναι και ο σκοπός των βίντεο, να διαφημίσει τις ομαδικές και ατομικές ικανότητες του συνόλου αυτού. Sorry έχεις δίκιο. Το εξέλαβα αλλιώς.

ΌΧΙ Αλλο PAF. Ψιλοβαρέθηκα να διαβάζω σε pickup winders πώς βάζουν τα maple spacers και χρησιμοποιουν Αλνίκους με πόλους φρεζαρισμένους στο χέρι κλπ. αλχημείες. Σέβομαι τη δουλειά καθενός μέχρι ένα σημείο. Πόσα PAF πια? Προτιμώ κάποιος να μου προσφέρει τη δική του εκδοχή ενός PAF παρά να μου πει πόσο original υλικά έχει χρησιμοποιήσει, λες και οι original ΠΑΦς ήταν υπόδειγμα consistency. Εμένα μου άρεσαν οι Αpex (humbucking μονοπήνιοι) και κάποιες υλοποιήσεις goldfoils, filtertrons και strat style με ρυθμιζόμενους πόλους.

Mερικές ακόμη. Είναι ασταμάτητος. Σχεδόν κάθε όργανό του μοιάζει custom.

Μέγα πλεονέκτημα, αν έχει whammy πάνω, το straight string pull. Aλλά και το άλλο βρίσκω ότι "δένει" άψογα με το σχήμα του σκάφους, αποτελώντας ταυτόχρονα ένα εξαιρετικό trademark που δεν μοιάζει με κάτι άλλο. Πάντως δεν λέει όχι και σε "αντιγραφές" με κύριες "αγάπες" τις Flying V και τις Explorer, ενώ έχει τολμήσει και ergonomic archtops χωρίς καν headstock και με multi-scale lengths ταστιέρες. Να μερικές ακόμη: https://images.reverb.com/image/upload/s--gMHEbeiX--/a_exif,c_limit,e_unsharp_mask:80,f_auto,fl_progressive,g_south,h_620,q_90,w_620/v1427327039/ot1dnt7sx8t2ktzdvhtz.jpg[/img]

Mικρό δείγμα.

Ευχάριστο άκουσμα, ταλαντούχοι μουσικοί. Τώρα, αν αναλώνομαι ακούγοντας ένα μουσικό κομμάτι, στο αν και τι λάθη έχει κάνει ή αν παίζουν άψογα τότε το 'χω χάσει το νόημα. Θα μου άρεσαν ακόμη κι αν είχαν λάθη μέσα. (Δεν ξέρουμε πόσα takes κάνανε για να το βιντεοσκοπήσουν η αν έχουν "ράψει"). Μου αρέσει που ΔΕΝ παίξανε ακριβώς, αλλά ούτε και διασκευάσανε. Μου αρκεί το ότι διασκεδάσανε και αυτοί και εγώ μαζί. Τα άλλα περί πεισματάρηδων και επαγγελματιών επειδή είναι Γερμανοί τα ακούω βερεσέ. Συνεργάζομαι πολλές φορές με κακούς επαγγελματίες Γερμανούς, που στην Ελλάδα με τέτοια συμπεριφορά θα είχαν πατώσει. Το τσουβάλιασμα δεν είναι καλό. Ούτε και η βία.

Ο Saul Koll με κανα-δυο συνεργάτες ακόμη, φτιάχνει χειροποίητα όργανα στο Portland. Eίναι από τους αγαπημένους μου κατασκευαστές γιατί το βασικό του σχέδιο μοιάζει πολύ με την πρώτη κιθάρα που σχεδίασα ποτέ, κάπου στο 1995. Επίσης, πέρα από κάποιες custom δουλειές, έχει επιμείνει σε αυτό το σχέδιο για όλα του τα μοντέλα, διαφοροποιώντας κάποιες φορές τα headstocks ή το hardware. Έχει έναν εξαιρετικό τρόπο, τα όργανά του να φαίνονται "οικεία" παρ' όλο που χρησιμοποιεί άλλο σχήμα και πολλές αποκλίσεις (inlays, χρώματα, μαγνήτες, hardware). Έχει κυρίως retro αισθητική χωρίς να είναι βαρετός. Παίζει συνεχώς με αλλαγές harware και μαγνητών. Κινείται σε κυρίως σε Gretsch-οειδή μονοπάτια με δόσεις Gibson και RyCoodeρίστικες υλοποιήσεις. Επειδή τον παρακολουθώ και στο Facebook, εκεί αναρτά περισσότερα όργανα σε σχέση με το site του που είναι σχετικά περιορισμένο. Enjoy http://www.kollguitars.com/

Οι μαγνήτες του έχουν πιο πολύ ενδιαφέρον από τις κιθάρες του. Δεν βρίσκω κάτι ξεχωριστό, ή διαφορετικό, πέραν από προσπάθεια διαφοροποίησης από μια jazzmaster, με λίγο αμφισβητούμενα στοιχεία ( οutlines, pickguards και stereo output... ). Oλίγον τι ακριβές, για αυτό που είναι. Y.Γ. Ευχαριστήριο στον Blackcrow για τις παρουσιάσεις οργάνων/εξοπλισμού που δεν είναι από αυτά που συναντάμε κάθε μέρα στα ιντερνέτς και στα περιοδικά. Έχω δει τα περισσότερα, κάποια ίσως δεν πρόλαβα γιατί δεν "κινούν" ενδιαφέρον συζήτησης (κακώς) και χάνονται από το feed πολύ γρήγορα. Ζήλεψα τώρα, θα βάλω κι εγώ έναν αγαπημένο. Καιρό έχω να το κάνω...

Την Tele τη χάρηκα τόσο που έπαιξα υπέρ του δέοντος. Επειδή είναι άδικο να κρίνω αισθητικά, άλλωστε τα γνωρίζει ο Argytar και έχει αίσθηση των περιορισμών που του επιβάλλει ο εξοπλισμός του-αλλά και ο χρόνος του, θα μείνω στο ότι ήταν εξαιρετική ηχητικά και -με μια μικρή επέμβαση στο nut- άψογη από άποψη σεταρίσματος. Ξεκούραστο -παρά το πάχος του- μανίκι με ωραία καραμελέ κρούστα. Klonky humbucker, γκρινιάρης bridge. Moύρλια. Εύγε και εις ανώτερα.

Είμαι υπέρμαχος του "η αισθητική είναι κάτι αντικειμενικό". Η αισθητική στα περισσότερα από τα κομμάτια (της sia + κάτι άλλα) που πρόλαβα να ακούσω, είναι απολύτως mainstream του τύπου "ψωνίζω" σε ρουχάδικα (και είναι ένας τρόπος να λαμβάνει έσοδα ο καλλιτέχνης, άρα και στήνεται και μια μικρή βιομηχανία τέτοιου τύπου). Είναι δικαίωμα του καθενός να προσλαμβάνει διαφορετικά ένα μουσικό έργο, αλλά εξαρτάται από πάρα πολλούς παράγοντες το πώς θα τα προσλάβει, και ένα από αυτά είναι και το τι μας πασάρουν. Καταλαβαίνω αυτό που λέει ο dimsonic και είναι πολύ εμφανές στα περισσότερα από τα παραδείγματά του. Ίσως, αν οι συνθέσεις της Sia πχ (πρώτη φορά την άκουσα τώρα) ήταν αξιόλογες, ίσως και να μην τον ενοχλούσαν. Από την άλλη υπάρχουν πράγματα που μας εκνευρίζουν χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Πχ η φάτσα κάποιου, το ντύσιμο κάποιου, κάποια χρώματα, ήχοι... Η ακρόαση μουσικής δεν είναι εγκεφαλική διαδικασία. Δεν ακούμε μουσική με τα αυτιά ή το ακουστικό νεύρο, ούτε καν με τη λογική ή τη συνείδηση. Ακούμε καθαρά με τη φαντασία. Όπως υπάρχουν συνδυασμοί ήχων, χροιές ή αλληλουχίες νοτών που μας πλημμυρίζουν με έντονα, θετικά συναισθήματα, έτσι υπάρχουν και κάποια αντίστοιχα που δεν τα αντέχουμε με την καμία, η φαντασία μας τα τερατοποιεί. Κάπως έτσι το νιώθω εγώ. Η αντικειμενικότητα στην τέχνη είναι πολύ δύσκολη, γι' αυτόν ίσως το λόγο. Αλλά μπορεί να διαχωριστεί, σε μεγάλο βαθμό η πραγματικότητα από το προσωπικό γούστο. To θέμα λοιπόν είναι"το ακούω ωραίο επειδή το γουστάρω ή επειδή είναι όντως ωραίο;" και το ανάποδο: "μου τη δίνει επειδή είναι όντως είναι κακό ή επειδή ενοχλεί κάποιο από τα κριτήριά μου;"

Χρόνια πολλά σε όλους. Ωραίο θέμα. Ας καταθέσω κι εγώ τον οβολόν μου: Kristin Hersh

Για την μπάντα, το καλύτερο για εμένα είναι το "διασκεδάσαμε, περάσαμε ωραία" Για τη μουσική δύσκολα κρίνω γιατί δεν έχω παρουσιάσει ποτέ μουσική μου σε κοινό. Για το παίξιμό μου θα μου αρκούσε το "ωραίος ήχος" ως κομπλιμάν. Για τα άλλα δεν τρέφω αυταπάτες...

Ο ηχολήπτης κύριε. Αυτά που λένε "δαχτυλα και feel και ξερωγώ" είναι ψέμματα. Ας είν' καλά το line6 μου και ο alderbody με τα OCD, τα SparkleDrive, τα TrebleBooster και τα Wah του. Nα σου πω την αλήθεια, πιο πολύ η βιμπρόλα μου έκανε κούκου σε αυτό το όργανο. Χωρίς αυτό μου φαίνεταιι άδεια...

Ηχητικά δεν είμαι καλυμένος, αλλά ποτέ δεν βασίζομαι σε δείγματα όπου δεν ξέρω τι ρυθμίσεις έχει κάνει κάποιος, μικρόφωνα, επεξεργασίες κλπ. Για να καταλάβω ηχητικά πρέπει να είμαι μπροστά στον ενισχυτή που παίζει, να δω πως δουλεύει το σύστημα. Η κατασκευές μου φαίνονται εξαιρετικά "σφιχτές", προφανώς είναι industrial υλοποιήσεις, αλλά απ' ό,τι βλέπω δεν υπάρχουν τσιγκουνιές σε υλικά. Emerson, Graphtec/piezos/hipshot, Gotoh, πρεσσαριστά laminates, αλουμίνια, καπάκια, bamboo ταστιέρες κλπ. Λογικότατες τιμές, γι' αυτό που είναι. Σε σχέση δηλ. με τα σταθμά που λέγονται USA std Strat και Std Les Paul.

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσες υλοποιήσεις. Hi Tech στα πλαίσια της λογικής και αρκετά μακριά από το "παραδοσιακό", όμως βασισμένο σε αυτό. Συνολικά ωραίο πακέτο χαρακτηριστικών που τις διαφοροποιούν, έστω στα χαρτιά. Θα ήθελα πολύ να πιάσω μία, να δω πώς συμπεριφέρεται. Η αισθητική υλοποίηση δεν με ψήνει ιδιαίτερα, αλλά πιθανόν να μην με ενδιέφερε και τόσο, ή να τις έβλεπα με άλλο μάτι, αν με έψηνε η εμπειρία παιξίματος. Για να είμαι ειλικρινής, η wood με τα πρεσσαριστά καπάκια μου αρέσει.

Είναι Epi Firebird vii 1963 reissue. Ok δεν είναι neck through αλλά αυτά είναι οργανοποιίστικες σαχλαμάρες. Ούτε "πατάει κάτω" καμιά Gibson. Έχει όμως, παραδόξως, τα banjo tuners της Kluson ενώ δεν τα έχω δει σε καμιά άλλη Epi. Όλα stock και με βγάζει ασπροπρόσωπο. Ούτε το πλαστικό nut έχω αλλάξει. Ψάξ' την. Με ένα καλό upgrade σε μαγνήτες, ηλεκτρικά και bridge, θα είναι super. Kαι το Μaestro, χάρμα, με λίγη δουλίτσα. *ναι ήμουν στο Λουτράκι.