Πνοή και Νύξη

Στον δικό μου (μικρό-)κόσμο το truss rod ιδανικά δεν χρειάζεται ρύθμιση. Χιλιάδες όργανα κυκλοφορούν ακόμη, μερικά ακόμη και μετά από μισό αιώνα, χωρίς να έχουν "ρυθμιστεί" ποτέ. Στον κανονικό κόσμο δυστυχώς δυστυχώς η χρήση του είναι επιτακτική. Απλά η πολυπλοκότητα της εγκατάστασης ενός single rod, με έκανε τόσο καιρό να τα θεωρώ κι εγώ πεπερασμένα. Well, τι θα είχαν να πουν γι΄αυτό εκατομμύρια Fenders & Gibsons που κυκλοφόρησαν από το 50 και μετά; Σε όσα όργανα χρειάστηκε να κάνω αντικατάσταση βέργας, όλα ήταν με double rod ( καμιά 15αριά έως τώρα ) εκτός από 1 μονής ( Fender Hot Rod 62 ) η οποία ήταν θέμα κακής εγκατάστασης. Στα double action το fail ήταν του ίδιου του rod πάντα. Είναι αλήθεια ωστόσο πως η διπλή είναι πιο συγχωρητική με τις εναλλαγές καιρικών συνθηκών, ακριβώς γιατί δεν είναι "αγκιστρωμένη" στο ξύλο. Πάντως ούτως ή άλλως, για να μην "καβαλάω" το ωραίο θρεντ, κυρίως έχει να κάνει με την εμμονή μου για ελαφρύ μανίκι ( για μένα και τα 50gr, μετράνε, γι' αυτό το είπα "φετίχ" πριν). Αφού να φανταστείς ζυγίζω κλειδιά για να δω ποια είναι πιο ελαφριά. Οπότε μην παίρνεις μετρητοίς την "ανωμαλία". ;D ;D Γι΄αυτό και όταν με ρωτάνε "γιατί φτιάχνεις κιθάρες" η πρώτη απάντηση είναι "για μένα". ;D

Σκέψου ότι όταν σφίγγεις τη βέργα, αυτή τείνει να σπρώχνει τη μέση της ταστιέρας προς τις χορδές και τις δύο άκρες της μακριά από τη μεριά των χορδών. Σε υλοποιήσεις με κολλητή ταστιέρα είναι μια χαρά. Σε τέτοια υλοποίηση με skunk stripe, όπου στην ουσία το σφίξιμο σπρώχνει το skunk στις δύο άκρες του? Eάν είχες τη ρύθμιση στη μεριά του headstock, τότε δεν υπάρχει τόσο θέμα, καθώς αγκιστρώνει η βίδα από τη μια και ακινητοποιείται σφιχτά μες στο neck pocket από την άλλη. Εκτός κι αν έχεις κάποιο μυστικό στην κόλληση του skunk stripe. Στην ουσία, το skunk φοβάμαι ότι θα σου ωθήσει την άκρη προς τα έξω. Tα single rod κάποτε τα Κorόδεβa, γιατί θεωρούσα λάθος τh συμπίεση του ξύλου όταν σφίγγει. Τελικά μάλλον τα korόδεβα γιατί ήμουν αλεπού που δεν έφτανε την extra προσπάθεια που χρειάζεται για να περαστεί σωστά και την έκανα κρεμαστάρια. Η εμπειρία μου ως τεχνικός, μου έχει δείξει ότι οι single rod βέργες δουλεύουν με μεγαλύτερη ακρίβεια/ευαισθησία, και συνήθως έχουν λιγότερα προβλήματα. Επίσης έχουν το μισό βάρος από τις κανονικές. (εχω weight fetish, τουλάχιστον όσον αφορά το μανίκι ;D ;D) εδιτ έδιτ: μόλις τώρα πρόσεξα ότι έχεις κολλήσει το κομμάτι ελιάς πάνω από την άκρη του skunk. Mε άλλα λόγια δεν θα μπορεί να πεταχτεί όξω, αν σφίξει. Problem solved.

Ωραιότατο. Μου αρέσει πολύ το staining στο maple μανίκι και ειδικά στην ταστιέρα. Θα της πήγαινε ένα EVO Gold τάστο σ'αυτό >:D >:D Και drop top, είδα καλά; Εύγε! Με pg ή χωρίς? Δεν μου άρεσε η ελιά ( προσωπική αντιπάθεια, τίποτα το ανησυχητικό ). Το truss rod είναι single bent α-λα Fender/Gibson ή double διπλή λάμα; Αν είναι διπλή, πώς ασφαλίζεις τη βέργα στο τελείωμα, ώστε να μην σπρώχνει το skunk έξω από το αυλάκι; ( το 'χω πάθει γι' αυτό παίρνω ιδέες ;D ;D )

Kαλημέρα, φαντάζομαι αν απευθυνθείς σε κατάστημα με εξαρτήματα μουσικών οργάνων θα σου βρουν καβαλάρη μπάτζετ μπουζουκιού ή μαντολίνου. Θα χρειαστεί όμως χάραξη για τις χορδές. Για πιο μπάτζετ καταστάσεις, πάρε 3-4 ξυλάκια παγωτού, κόλλησέ τα με μια superglue για να αποκτήσεις πάχος και κόψε/διαμόρφωσε σε ύψος και μήκος. Θα σου κάνει δουλειά, τουλάχιστον μέχρι να ανακαλύψεις αν αξίζει τον κόπο. Εναλλακτικά, μπορείς να κόψεις οποιοδήποτε υλικό έχεις πρόχειρο (plexiglass, πλαστικό, ξύλο)

Θαρρώ πως με τον τρόπο που το θέτεις, δεν υπάρχει ταστιέρα που να μην τρίζει, έβενος-rosewood-maple, γυαλισμένη ή τραχιά. Θα πρέπει να το αποβάλεις ψυχολογικά ίσως, αφ' ενός και να αντιστρέψεις λίγο τα πολλά λάδια/στιλβώσεις αφ' ετέρου (όπως ορθά αναφέρθηκε προηγουμένως).

Aφ' ενός δεν φταίει η ταστιέρα αλλά το ότι μάλλον έχεις χαμηλά τάστα (για ποιο όργανο μιλάμε αλήθεια;) Αφ' ετέρου, υπάρχει μια πιθανότητα να χρειάζεται λείανση η επιφάνεια της ταστιέρας. Προτείνω να την δώσεις σε κάποιον τεχνικό να την εκτιμήσει, γιατί περιλαμβάνει ξύσιμο με λεπίδα και λείανση με γυαλόχαρτα.

Mάλλον υπάρχει μια λάθος εντύπωση όσον αφορά το scarf joint. Είναι μέθοδος jointing μαδεριών που κρατάει αιώνες και είναι παγκόσμια. Το ό,τι χρησιμοποιείται σε angled headstocks budget/mid priced οργάνων κατά κόρον, έχει να κάνει κυρίως με τη φθήνεια της πρώτης ύλης τους. Είναι πιο δύσκολο να βρεις σε τέτοιο μήκος, κομμάτι ξυλείας, είτε quartersawn είναι slab, που να μην έχει interlocking grain (δηλ. τα νερά του δεν είναι ολόισια κατα μήκος) ή να μην έχει defects ( ρόζους, θύλακες ρητίνης κ.α.). Οπότε το να κάνεις scarf jointing γλιτώνει από τέτοιου είδους πονοκεφάλους σε επίπεδο μαζικής παραγωγής. Mιλάω βέβαια για το scarf jointing που γίνεται κυρίως στο ύψος των 3-5 πρώτων τάστων, όπου τα δύο κομμάτια είναι σχεδόν ισομήκη. Το scarf jointing χρησμοποιείται κατά κόρον και κατά παράδοση στην κατασκευή κλασσικής κιθάρας όπου είναι κανόνας σχεδόν απαράβατος και σε καμμία περίπτωση δεν αποτελεί παράγοντα "φθήνειας" αφού εφαρμόζεται σε όλο το εύρος τιμών, από τα 500 έως τα 30.000 ευρώ.

Soulbender ή '69 Fuzz από Fulltone θα έλεγα για το ηχόχρωμα που θέλεις. (ή εφαρμογές άλλων κατασκευαστών σε αυτό το κλίμα). Το fuzz face κάθε άλλο παρά μεσσαίο θα το έλεγα ενώ το muff θαρρώ δουλεύει καλύτερα μετά από κάποιο (treble) boost ή drive παρά σε πουσαρισμένο ενισχυτή. Τουλάχιστον σε ενισχυτή που το έχω δοκιμάσει (vox ac30).

To scarf joint απαιτεί περισσότερο χρόνο και ακρίβεια στην εκτέλεση απ' ότι ένα 1-piece μανίκι, ειδικά σε περιβάλλον CNC. To κόστος του ξύλου που μπορεί να κερδίζει η PRS είναι 2-3 δολλάρια/μανίκι. Αν ήταν φθηνότερο, θα το είχε κάνει και ο Leo. Σιγά μην το άφηνε να περάσει έτσι.

To scarf joint δεν έιναι παράγων μείωσης τιμής. Νομίζω όλοι ξέρουμε γιατί η PRS κοστίζει όσο κοστίζει. Εξαιρετικές κιθάρες και brand name που χτίστηκε με πολύ κόπο και καλό management/marketing. Κι εμένα δεν μου αρέσει η τιμή της αλλά δεν σημαίνει ότι δεν είναι αιτιολογημένη.

Άλλος ένας από τους "αστικούς μύθους" περί σκεβρώματος και"έξαλλης" συμπεριφοράς μανικιού αν άλλαξεις όλες τις χορδές με τη μία. Το μανίκι έχει μία συγκεκριμένη ελαστικότητα από κατασκευής του και αυτή μπορεί να επηρρεαστεί μόνο από τις αλλαγές στη σχετική υγρασία του περιβάλλοντος. Ακόμη και μήνες, ή χρόνια να μείνει στο ράφι ένα μανίκι, αν έχει αποθηκευτεί σε κατάλληλες συνθήκες, έρχεται στην τελική θέση του, αυτή που του επιβάλλουν οι δυνάμεις της μηχανικής, άμεσα. Ξεκουρδίστε ελεύθερα. Καθαρίστε, σκουπίστε, τελειώσατε. Τα επιμέρους στοιχεία, όπως το είδος κλειδιών και καβαλάρη/tremolo, είναι ζήτημα προετοιμασίας της ρουτίνας αλλαγής των χορδών. Ένα φύλλο φελλού 2 ή 3 mm πίσω από το tremolo αν το θέλουμε floating, μια μπαταρία ή ένας ξύλινος τάκος ή οτιδήποτε που το κρατάει παράλληλα - για FR. Λίγη χαρτοταινία να 'μαρκάρει' τη θέση μια floating-archtop γέφυρας. Κράτημα του tailpiece σε t-o-m μη μας φύγει και χτυπήσει το όργανο κλπ...

Aααυτήν είχα βάλει στο μάτι κι εγώ. Βέβαια από τότε έχω δει πάμπολλες ρουστίκ υλοποιήσεις και έχει ξεφτίσει λίγο το συγκεκριμένο γούστο μου. :P Μια Vintage Τhomas Blug signature το έχει, και μάλιστα με επιλογέα. Τη συγκεκριμένη την είχα κάμποσο καιρό υπό την εποπτεία μου-οut of the box. Την πρώτη μέρα δεν μου άρεσε. Από τη δεύτερη μέρα και μετά, και αφού αποτίναξα τις προκαταλήψεις μου, είδα καθαρότερα. Έχω στα σκαριά να κάνω ένα εκτεταμένο review αλλά πού χρόνος.

Ωραίο το πόνημα του Dorian Earl Grey, συμφωνώ και διαφωνώ σε πολλά σημεία. Μη βάζετε το χέρι στη φωτιά για το από πού προέρχονται τα όργανα και τι θέση έχουν στην πυραμίδα από άποψη ποιότητας. Υπάρχει εταιρεία η οποία κατασκευάζει ΑΨΟΓΑ όργανα με εξαιρετικό hardware, απίστευτο playability, originality και vibe. Χώρα προέλευσης είναι η Kορέα. Αυτό που μετράει είναι το price tag. Γι' αυτό επιμένω ότι όλα τα όργανα γενικά αξίζουν όσο κοστίζουν. Άλλα λίγο περισσότερο, άλλα λίγο λιγότερο. Το βλέπω καθημερινά. Τώρα, ο καθένας έχει τη δική του οπτική και τις δικές του προσλαμβάνουσες όσον αφορά στο τι είναι ballz, resonance, sustain κλπ. Γιατί μπορεί εγώ να αστειεύομαι για το ότι το sustain δεν κάνει διαφορά από τα 22 στα 18 δευτερόλεπτα, αλλά σαφώς κάνει διαφορά όταν κάνεις ένα bend τόνου στο 14o τάστο και θες να κρατήσει λίιιιγο ακόμη. Μάλλον συμφωνούμε στο τι αντιπροσωπεύει κάθε επίπεδο τιμής. Απλά ο καθένας έχει διαφορετικές προτεραιότητες. Εγώ παρ' όλη την ξινίλα μου, ό,τι Classic Vibe και ό,τι Vintage (αναφέρω παράδειγμα από το 300-450 ράφι τιμών) μου έχουν λάχει, με λίγο tweaking και λίγο setup στάθηκαν στο ύψος της τιμής τους. Δεν είπα πουθενά ότι είναι καλύτερη ούτε ότι συγκρίνεται με επόμενα ράφια. Θα στεκόταν επάξια και σε live και σε ηχογράφηση. Χωρίς καμιά αλλαγή. Το ίδιο θα συμβεί και με τις Suhr του φτωχού. Θα είναι στο επίπεδο των 400 ευρώ. Ένα price tag στο οποίο υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης ( για όσους αρέσκονται σε μόντες ) αλλά και θα μπορούν να παίξουν παντού, σχεδόν οut of the box. Δεν υπάρχει κάποια μαγεία. Εμ κι εσύ dummy coil μου ήθελες. Δεν έπαιρνες την Vintage που τό 'χει έτοιμο? ;D ;D Άσε που τρώει ψαλίδισμα το resonant peak στα 2μιση-3 kHz με το dummy. :o Tις θυμάμαι αυτές, είχαν κυκλοφορήσει όταν ήμουν Αγγλία γύρω στο '06-'07.

Mα ναι. Η προκατάληψη είναι κακό πράμα. Απλά επειδή έχω πιάσει στα χέρια μου εκατοντάδες διαφορετικά μοντέλα από κάθε εύρος τιμής, έχω σχηματίσει- με επιφύλαξη πάντα- αυτή την άποψη. Και όσο περνάει ο καιρός καταρρίπτεται. Ακόμη και η HB Tele των -πόσο? 120-130 ευρώ?- με έκπληξή μου είδα ότι φοράει alnico μαγνήτες με τα base plate τους, με πεπιεσμένο flatwork κλπ. Kαι δεν μου ακούστηκε καθόλου άσχημη στον ενισχυτή. Άσχετα αν τα υλικά και η δουλειά είναι απόλυτα ευτελή και θα χρειαζόταν άλλα 70-80 ευρώ για να συνέλθει, μέχρι του χρόνου που θα έχουν χαλάσει τα κλειδιά ή η γέφυρα ή κάτι άλλο. Γι' αυτό και λέω ότι η τιμή αντανακλά επακριβώς την ποιότητα του οργάνου. Και κάθε όργανο που έχω πιάσει στα χέρια μου αξίζει ακριβώς όσο κοστίζει. Ούτε βάζει κάτω όργανα πολλαπλάσιας τιμής, ούτε με μισά λεφτά παίρνεις κάτι καλύτερο. Η φιλοσοφία ΟΛΩΝ των οργάνων μαζικής παραγωγής είναι το ΚΕΡΔΟΣ. Εταιρείες όπως η Harley Benton ( δηλ. ο Τhomann, ας μην κοροϊδευόμαστε- τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα στα πνευστά πχ. ) έχουν αναγάγει το μουσικό όργανο σε αναλώσιμο-μιας χρήσης προϊόν, κοροϊδεύοντας χιλιάδες γονείς και πιτσιρίκια με όρεξη να μάθουν μουσική. Ε, τώρα προσπαθεί να μπει σε μια κατηγορία που δεν είναι για σκουπίδια. Μακάρι τα όργανα αυτά να αξίζουν κάθε cent και να κάνουν τον κόσμο να παίξει περισσότερη μουσική. Το τσίγκινο trend δεν το έχω καταλάβει ομολογουμένως. Λογικό δεν είναι κάποιος στα πρώτα του βήματα, που ακόμη ψάχνεται με το στυλ και το παίξιμο, να χάνεται λίγο στα της ποιότητας του ήχου του; Ακόμη κι εγώ απορώ με κάποια γούστα μου πριν από 3 ή 10 χρόνια. Και σε 5 χρόνια μπορεί να απορώ για τα τωρινά. ;D ;D

Tι σχέση έχει με το θέμα μας αυτό; Ξέρω πολύ καλά τι είναι οι Harley Benton (και κάθε μάρκα τέτοιου τύπου) και θεωρώ ότι ό,τι κουβαλούν επάνω τους είναι για τα σκουπίδια. Παρ' όλα αυτά, έχουν το σχήμα κιθάρας και την ψευδαίσθηση ήχου κιθάρας. Στην επόμενη κατηγορία τιμής όμως (την μη αναλώσιμη), πάνω από τα 200-250 ευρώ και ειδικά στην περιοχή των 350-450 υπάρχουν -περισσότερο από αξιοπρεπή- όργανα ΜΕ επαρκές σαστέην ( ναι κουδουνίζουν για 22 δυτερόλεπτα αντί για 18, λες και θα αφήσω ποτέ νότα να αιωρέιται τόση ώρα ) και resonance και όγκου και βάθους και οvertones και πιο στιβαρό hardware. Λίγη παραπάνω ταστοδουλειά θέλανε (και αυτές) και λίγο tweaking και ήταν gig-ready. Σε αυτή την κατηγορία τιμής θα κινούνται και οι εν λόγω. Και αυτήν ακριβώς την τιμή θα αντιπροσωπεύουν. Το όνομα και η προέλευση δεν με προκαταβάλλει αρνητικά. Και φυσικά επιμένω ότι δεν κρίνω ήχο ούτε καν από close miking με Neumann μέσω youtube, πόσω μάλλον με μικρόφωνο πέτου. Και θα ξαναεπιμείνω. Tα περισσότερα όργανα είναι value for money, είτε κοστίζουν 100 ευρώ, είτε 10 χιλιάρικα. Αυτό που αλλάζει είναι η προοπτική του καθενός για την αξία τους.

Δεν είναι αταίριαστα νερά αυτά. Ο φακός παίζει άσχημα παιχνίδια στο bookmatching. Είναι πολύ δύσκολο να φωτογραφηθεί-γράψει καλά σε κάμερα. Όλα έχουν να κάνουν με το grain orientation, την κλίση του grain και τον τρόπο με τον οποίο η κάμερα προσλαμβάνει μέσα από την ανάκλαση του βερνικιού.

Aυτή είναι λάψτιλ. Τέτοιες έβγανε και ο Leo και η Gibson πριν από τις κανονικές. Γενικά η ιδέα του -solid- υπήρχε καιρό. Απλά κανείς δεν το τόλμησε. Ο ίδιος ο Les, όταν, πριν από τη Gibson, έβγαινε να παίξει με τη log πριν την τελική της μορφή, ο χλευασμός ήταν δεδομένος. Έπειτα έβαλε τα "φτερά" από Epi για να μοιάζει περισσότερο με τις mainstream κιθάρες, κι όλοι είχαν εντυπωσιαστεί από τον "νέο" αυτό ήχο. (που ήταν ίδιος με αυτό που χλέυαζαν πριν...)Κι εκεί είπε κάτι με το οποίο συμφωνώ απόλυτα, "people hear music with their eyes". Γενικά στο θέμα Les Paul, έχω την αίσθηση ότι όλοι (και Gibson και Epiphone) κατόπιν εορτής προσπάθησαν να οικειοποιηθούν την επιρροή και το όνομα κάποιου τον οποίο του έκλειναν την πόρτα για πολύ καιρό.

Bγήκε καμιά 10αριά χρόνια αφού τους την έδειξε και αφού είχε ήδη βγάλει ο Leo την Broadcaster

Μα εννοείται δεν θα ήταν αυτό το τελικό προϊόν. Ο Les τους πήγε την ιδέα. Το πείραμα. Σαχλή δικαιολογία.

To διάβασα πριν καμιά εβδομάδα που βγήκε. Έχει πολύ ενδιαφέρον αυτή η "βαθιά" κόντρα με τον Leo. Ένας ωραίος ανταγωνισμός ( όχι υγιής απ' ό,τι φαίνεται) που έσπρωξε την εξέλιξη και από τις δύο μεριές. Βέβαια, κατά τη γνώμη μου, ο Leo ήταν πάντα ένα-δυο βήματα μπροστά. Επίσης λίγο "σκιερή" η σχέση του Les Paul με την εταιρία και τη συνεισφορά του. Λίγο μάσησε τα λόγια του σχετικά με αυτό, λέγοντας ότι ο Les τους είχε δείξει την πειραματική the log του, αλλά δεν προχώρησε επειδή ήταν "άσχημη"; Give me a break. Αλλά και κάτι άλλα περί διαζυγίου με την Mary ότι τάχαμου δεν ήθελε ανανέωση συμβολαίου για να του τα πάρει στο διαζύγιο. Ωραίες ιστοριούλες.

Που τα είδατε βρε τα αταίριαστα νερά και τον χάλια ήχο από το μικρόφωνο κινητού; Η Suhr του φτωχού με πιο ωραίο headstock. ;D Why not? Eπειδή το pattern μού είναι λίγο πιο οικείο λόγω ιδιότητας, κάθε, μα κάθε κιθάρα αξίζει ακριβώς όσο κοστίζει. Οπότε δεν περιμένει κανείς θαύματα με 400 ευρώ. Περιμένει ένα όργανο με αξιοπρεπή υλικά, με -σχετικά- προσεγμένη δουλειά και με λίγο TLC να μπορεί να σταθεί με αξιώσεις σε σκηνή ή σε recording. Δεν κρίνω αν δεν δω/ακούσω από κοντά.

Nα προσθέσω κι εγώ άλλα δύο video σχετικά, όπου σχηματίζεται ένα pattern ηχοχρωμάτων για κάθε τύπο. Rosewood= Μπόλικα οvertones, πλούσιος ήχος, παρουσία (presence), μικρότερο attack, τρισδιάστατος χαρακτήρας, ο ήχος μοιάζει να γεμίζει το χώρο και να κινείται γύρω από το όργανο. Mahogany= Δυναμική fundamental νότα, string-to-string definition, γρηγορότερο attack, πιο γεμάτα χαμηλομεσαία, ο ήχος μοιάζει να εκπέμπει από το όργανο προς τα έξω. https://www.youtube.com/watch?v=rdq7gDr4MXM

Λέητεστ νιούζ Προσφάτως μάλωνα στα σοσιαλμίντια με θερμούς υποστηρικτές του ότι για το χάλι της Gibson φταίει το QC της... News Story 4

Kαλή τιμή για USA και signature (φανταζόμουν κανα 3χίλιαρο, αλλά έπεσα έξω). Καλοφτιαγμένο όργανο ελέω PRS. (υποθετικά) Kαλόηχο σίγουρα, ελέω Mayer Πολύ καλή Strat, με πινελιές και στοιχεία PRS (low horn scoop, upper horn-body blend, upper waist, παραλλαγμένο headstock, πουλιά). Eίναι εξαιρετικά δύσκολο να κάνεις μια παραλλαγή Strat χωρίς να ξεφύγεις από τα όρια της παραλλαγής (βλ. πχ Pacifica, RG, S, Suhr Modern κ.α.) αλλά και χωρίς να κάνεις αντιγραφή. Δύσκολη η διαχωριστική. Kαι ακόμη πιο δύσκολο όταν έχεις περιορισμούς και δεν μπορείς να ξεφύγεις σε επίπεδο hardware και appointments ( χρώμα/φινίρισμα, γέφυρα, σχήμα-χρώμα και υλικό του pickguard). Οπότε από αυτή την άποψη δε νομίζω ότι θα μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο, κάτι περισσότερο ή κάτι λιγότερο ο Paul Reed ο Smith. Mπράβο του. Αυτές τις "και καλά" χαζοαπορίες του τύπου "did you have to take the neck off to make truss rod adjustments on that other guitars?" και τα μαρκετίστικα με τα lock κλειδιά και η γελοία εμμονή να μη λέει τα πράγματα με το όνομά τους είναι απωθητική για μένα. Πες ρε Fender, πες Stratocaster, μην το λες " those other guitars" ή "these 3 pickup bolt-on neck guitars", είναι προσβολή στον LEO.

Η είδηση την Κυριακή με σόκαρε, γιατί δεν είχα ιδέα για την αρρώστια του. Μάλιστα "χαριεντιστήκαμε" σε ανάρτηση στα social media πολύ πρόσφατα... Τα θερμά μου συλληπητήρια στην οικογένειά του και στην οικογένεια του noiz, του οποίου υπήρξε σχεδόν συνώνυμο από τότε που το παρακολουθώ.