Πνοή και Νύξη

Λοιπον μου ετυχε ένα swap μανικιων σε μια Kramer Baretta. Αλλαγη από maple με maple ταστιερα σε maple με rosewood ταστιερα. Ειπα να διασκεδάσω και λίγο ηχογραφώντας με το κινητό τη μία και την άλλη περίπτωση. Σε καμμία περίπτωση δεν αποτελει συγκριτικό, αν και τα μανικια σε γενικές γραμμές είναι ίδια (ταστα, προφιλ, μεγεθος). Το έκανα απλά επειδή είχα την ευκαιρία κι είπα να το μοιραστώ, έτσι εγκυκλοπαιδικά. Καλή ακρόαση Μαπλε_1.mp3 Rozwood2.mp3

Ό,τι πληρώσεις παίρνεις. Τίποτε περισσότερο τίποτε λιγότερο. Το θέμα είναι τι θεωρεί ότι παίρνει ο καθένας με αυτό που πληρώνει. Έχουν περάσει από τα χέρια μου, και όχι επιφανειακά, χιλιάδες όργανα. Δεν υπήρξε φορά που να βρήκα κάποιο όργανο καλύτερο ποιοτικά από κάποιο άλλο αντίστοιχης αξίας. Όπως δεν έχω δει όργανο να "πατάει" κάτω πολλαπλάσιας τιμής όργανο αλλά ούτε και ακριβό όργανο hi end καταξιωμένης εταιρίας να είναι "για τα μπάζα". Έχω ενθουσιαστεί κι έχω απογοητευτεί με το ίδιο μοντέλο αλλά διαφορετικό όργανο για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά ( ποιότητα hardware, υλικά, playability, φινίρισμα, customer service κλπ. ) Πάρε το όργανο που σου αρέσει τώρα. Μη παίρνεις όργανο που θεωρείς ότι θα σου αρέσει και στο μέλλον.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να τσεκάρεις είναι αν έχουν θωράκιση οι πάτοι των pickup cavities. H έλλειψη shielding εκεί είναι ο νούμερο 1 λόγος (υπερβολικού) hum. Ο άλλος λόγος υπερβολικού hum είναι η μη εξοικείωσή μας σε αυτό, ακόμη και σε φυσιολογικά επίπεδα. https://www.mojotone.com/guitar-parts/Control-Shield-Plates/Fender-62-Jazz-Bass-Guitar-Shield-Ground-Plate Το σώμα μας είναι ένας μεγάλος αγωγός που λειτουργεί ενίοτε ως κεραία και ενίοτε ως ένας από τους δύο οπλισμούς ενός πυκνωτή. Αν λείπει η θωράκιση στον πάτο των μαγνητών, το hum εντατικοποιείται.

Το Β. Mε αυτοκόλλητα household (χοντρά) διπλής όψης . Θα πρέπει να ξύσεις τα υπολείμματα αυτοκόλλητου/κόλλας και να καθαρίσεις με ζιπέλαιο/καθαρή βενζίνη. Δεν υπάρχει κόλλα που να βαστάει ξύλο με πλαστικό πέρα από τη superglue, η οποία όμως μπορεί να σου ξηλώσει ίνες ξύλου σε περίπτωση αφαίρεσης.

Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι παρασκήνιο προηγήθηκε μεταξύ εταιρειών αλλά η αλήθεια είναι ότι (η JHS) είναι ανταγωνιστική της H. Benton στην κατηγορία 100-400Ε ειδικά προς το hi-end του και ειδικά τώρα που η HB έβγαλε την καινούργια pro σειρά της, σε αυτά τα λεφτά περίπου. Η Squier φυσικά είναι βασικός ανταγωνιστής, αλλά και game maker εδώ. Πάντως οι HB αποτελούν το 35% του συνόλου σε αυτό το εύρος τιμών. Ειδικά σε LP type για την οποία ενδιαφέρθηκε ο holystone, η γκάμα της HB ξεπερνά το 50% του συνόλου. Παρατήρησα ότι στο σύνολό τους, HB και Squier δεν έχουν καμία (ή σχεδόν καμία?) rosewood ταστιέρα. Δεν ξέρω αν σχετίζεται. Δεν ξέρω επίσης αν σχετίζεται το επερχόμενο(?) Brexit. Δεν βρίσκω πάντως άκυρο το ενδιαφέρον του holystone ως προς τη στάση του Thomann για το ζήτημα. Όπως θα ρωτούσες στο αγαπημένο σου τοπικό κατάστημα "τι έγινε ρε συ Γιώργο γιατί δεν φέρνετε Kumika πλέον;" Με βάση την εμπειρία μου με τις Vintage πάντως, το "quality too bad" είναι λίγο δηλητηριώδες.

Έχω αλλάξει χορδές περίπου 2-2μιση χιλιάδες φορές. Δεν χρησιμοποιώ ηλεκτρικό γιατί είναι πιο δύσχρηστο και κυρίως, δεν έχω έλεγχο του tension. Χρησιμοποιώ της planet waves, (από το 2008) γιατί είναι το πιο εργονομικό και έχει και κόφτη χορδής. Αυτό θα σου πρότεινα.

Πολύ σωστή παρατήρηση. Συμβαίνει όντως Είμαι και εγώ από αυτούς που μετά από 20 χρόνια 10άρες και Fender Scale, πήγα σε 9άρες και Gibson Scale. Νο regrets. Aισθάνομαι ότι με βοήθησε. "Ξέσφιξε" τα χέρια μου, ειδικά το κάφρικο δεξί που πλέον έχει λίγο παραπάνω δυναμικές (αλλά και το "κουλό" αριστερό που πλέον κάνει bend vibratos και άλλα "άχρηστα" κιθαριστικά τσαλιμάκια, πιο υποφερτά). Ηχητικά δεν μου λείπει τίποτα. Δεν με ενδιαφέρει ποτέ ο unplugged ήχος σε ηλεκτρικό όργανο. Oρκίζομαι στις D'addario. Δεν θυμάμαι πότε έσπασα (και πότε άλλαξα) χορδές τελευταία φορά. Ή μάλλον θυμάμαι ότι δεν ήταν D'addario. Είμαι σε φάση δοκιμής Pyramid και έχω την αίσθηση ότι θα μείνουν. (Oι nickel plated steel το καφέ πακέτο, όχι οι φθηνές του Thomann που ήταν χάλια). Η επόμενη μάρκα που θα ήθελα να τσεκάρω είναι οι Newtone. Δεν έχω νιώσει αισθητή διαφορά σε αίσθηση ελαστικότητας ανάμεσα σε μάρκες, με εξαίρεση ίσως τις coated ή τις roundcore όπως πολύ σωστά προειπώθηκε.

Και καλα κανεις και αμφιβαλλεις αφου ήταν σχήμα λόγου. Παρ' όλα αυτα τα ala-vintage tuner buttons ήταν σίγουρα πλαστικά χρωμιωμένα (σημείωσις, δεν έχω πρόβλημα με τα πλαστικά tuner buttons, μου αρέσουν κιόλας, αν φαίνονται αυτό που είναι. Βλ. Gibson, Waverly, Grover κλπ. vintage.) Τα μεταλλα σε ολα αυτα τα οργανα(και σε ακριβότερα μη γελιόμαστε) είναι συνήθως άθλια χυτά κράματα τύπου zamak.

Εχει μια Harley Benton με κανα 130άρι, με μαγνητες αλνίκο και baseplates και ολα τα καλά. Αξιοπρεποειδεστατότατοι. Το χαρντγουερ όμως δεν κανει ουτε για σκραπ μεταλ, ειναι σχεδον σαν πλαστικό βαμμένο χρώμιο.

Μorning guys. Πολύ ρηχή και πολύ επιγραμματική η τοποθέτησίς μου γιατί ούτε τους DT αντέχω/κατέχω ούτε είδα όλο το δοκιμαντέρ. Μόνο από το ολιγόλεπτο browse που έκανα σε όλους τους ντράμερ, με κλειστά μάτια θα επέλεγα τον πρώτο. Κατάφερε κι έβαλε λίγο rock n roll και λίγο punk μέσα στη απύθμενη φλωριά-eehr sorry, άρτια τεχνική κατάρτιση και touch sensitivity-των υπολοίπων. Εχcuse my αξεστιά.

...συνέχεια Εrgon Guitars, Adriano Sergio(Πορτογαλία). Πολύ ιδιαίτερα όργανα (πολύ μακριά από το 'my cup of tea), μου άρεσαν τα inlay σε μια από τις ταστιέρες του. Deimel Guitars, Frank Deimel-Kora Junger (Γερμανία). Αγαπημένος κατασκευαστής γνωστός για τις offset βασισμένες σε Firebird/Jazzmaster και τις Double Cut λεσπολοειδείς. Στην έκθεση είχε και ένα όργανο φιλοτεχνημένο από την σύντροφό του αλλά και ένα του οποίου την ιδέα επιμελήθηκε ο 10χρονος γιος τους. Αυτό το Vintage Tremolo με Tele saddles στην Doublestar με έχει στοιχειώσει. ...συνεχίζεται...

Oφθαλμόλουτρου συνέχεια. Περνάμε σε ηλεκτρικές όπου η φαντασία και η πρωτοτυπία είναι σαφώς πιο εύκολα απ' ό,τι στα ακουστικά όργανα. Mια γενική περιήγηση και αργότερα θα μπω και σε λεπτομέρειες για ορισμένους που μου έκαναν εντύπωση, ή που άξιζαν ιδιαίτερης μνείας. Μalinoski (USA) Versoul Guitars (Finland) iVee Guitars, Ivan Mulia ( Indonesia) Φουλ μεταλλικές κατασκευές με απίστευτη λεπτομέρεια στο etching και όμορφο σχεδιασμό. Βαριές. Εξαιρετικά σεταρισμένες. Οι μαγνήτες είναι επίσης Iνδονησιακής προέλευσης (Ganee pickups). Νikolai Schorr, Schorr Guitars. (Germany). Απλότητα και common sense-no nonsense προσέγγιση, κατασκευή χωρίς ρουταρίσματα, με V-joint(!) headstock, ιδαίτερο δέσιμο μανικιού στο σκάφος και μετακινούμενο μαγνήτη. Εξαιρετικά διασκεδαστικές στο παίξιμο, εξίσου σοβαρά σεταρισμένες. Δυστυχώς δεν πρόλαβα ηχο-booth για καμμία από τις ηλεκτρικές. ΤLL Guitars, Tobias Lund Lindberg (Σουηδία). O αγαπημένος μου τον τελευταίο καιρό, εξαιρετική αισθητική, συνδυασμοί υλικών, design που δεν αντιγράφει αλλά και δεν ξεχωρίζει λόγω υπερβολής. Απλότητα, λειτουργικότητα και γούστο. Από τα highlights για μένα. Spalt Instruments, Μichael Spalt (Aυστρία). Από τους πρώτους "μη συμβατικούς" luthiers που ανακάλυψα 11-12 χρόνια πριν. Padalka Guitars, Simon Padalka (Ρωσία). Εργονομικές, single cut bass, Multiscales και ωραίες προσθήκες/τεχνικές/βαφή. Bassart Guitars, Mathias Meyer (Γερμανια). Ωραίες τεχνοτροπίες βαφής, working man's όργανα κάθε είδους ( κόπιες και οριτζιναλ σχέδια ). Σε κάποια από τα όργανα φορούσε μαγνήτες του Ασημένιου (Silver Pickups) Διάλειμμα με easy german, επανέρχομαι μόλις ξαναβρώ χρόνο...

Ο νέος Δάντης μου λέει ότι εν έτει 2018 η προσπάθεια ξεβλαχέματος από ορισμένους ταγούς της τέχνης και της διανόησης καλά κρατεί. Ο καινούριος Δάντης μου λέει πως φοβάμαι για το τι θα ακούει το παιδί μου αναγκαστικά στο σχολικό περιβάλλον ή στο περιβάλλον εκτός σπιτιού και πώς αυτό μπορεί να επηρρεάσει την κρίση και τη σκέψη του αλλά και την αισθητική του. Ο νέος Δάντης μου λέει πως όσο υπάρχουν νέοι Δάντηδες στο χώρο της μουσικής, θα τρώνε το ψωμί από τον κάθε νέο που προσπαθεί να προάγει την τέχνη, την αισθητική και την αγάπη για τη μουσική και όχι σκουπίδια. Ο νέος Δάντης μου λέει πως είναι και αυτός υπεύθυνος για την "φασιστοποίηση" και τον απύθμενο συντηρητισμό στην Ελληνική κοινωνία, καθώς προάγει μουσική και λόγο που αγγίζει μόνο τα κατώτερα ένστικτα του ανθρώπου. Ο νέος Δάντης μολύνει την καθημερινότητά μου, μολύνοντας τους συνανθρώπους γύρω μου που δεν έχουν την ικανότητα να διαχωρίσουν την τέχνη (αντικειμενικά) από την τέχνη (υποκειμενικά). Ο νέος Δάντης μου λέει ότι ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΑΣΧΟΛΗΘΗΚΑΜΕ 30 χρόνια μαζί του. In my humble opinion πάντα.

Σαφώς, την επόμενη φορά θα γίνει ενημέρωση πριν. Προβλέπεται άνοδος των μυρίων. Μια διόρθωση, ο Φρεμεντίτης ήταν στην έκθεση με 7 όργανα κι όχι 6 όπως ανέφερα.

Το Σαββατοκύριακο που πέρασε, αξιώθηκα κι εγώ να ανηφορίσω στο Βερολίνο για την έκθεση που διοργανώνει το EGB (European Guitar Builders). H εμπειρία ήταν πραγματικά εκπληκτική, είναι ένα ταξίδι must για λάτρεις της κιθάρας και του μπάσου. Η έκθεση είναι αποκλειστικά για όργανα (όχι παρελκόμενα, όχι αξεσουάρ, όχι αντιπρόσωποι) και οι επισκέπτες έχουν τη δυνατότητα να δουν, να πιάσουν και να παίξουν όργανα αξίας από 1500/2000 έως 25/30000 ευρώ. Είχε συνολικά 133 εκθέτες από όλο τον κόσμο. Οι κατασκευαστές ήταν εκεί, πρόθυμοι να μιλήσουν για τα όργανα, να παρουσιάσουν ή να σε πάρουν μαζί τους στο booth για δοκιμή (υπήρχαν booth γι' αυτό το σκοπό). Θα προσπαθήσω να κάνω μια μίνι περιήγηση και το thread θα είναι ανοιχτό για προσθήκες, και προσωπικές γνώμες/εμπειρίες που αποκόμισα το διήμερο. Οι Βρετανοί κατά τη γνώμη μου κέρδισαν τις (δικές μου) εντυπώσεις κατά κράτος ( no pun κλπ ) με σοβαρότητα, χωρίς φανφάρες και με ήρεμη σιγουριά. Τα όργανά τους ήταν σε γενικές γραμμές άψογα σε όλους τους τομείς ( αισθητική, playability, ήχος ). Εξαιρετική παρουσία από τους εξωγήινους Ιάπωνες ( τελειότητα στην κατασκευή σε βαθμό μαζοχισμού, αλλά και ιδιαίτερη "ματιά" στην οργανοποιία ). ΟΙ Γερμανοί, εκτός από ορισμένους στάθηκαν λίγο πιο αδιάφοροι με αρκετό sloppiness σε δουλειές. Οι Αμερικανοκαναδοί είχαν μικρότερη παρουσία αλλά τρανταχτοί σε ονόματα (Manzer, Greenfield, Kostal, Malinoski, Kauer) και ελαφρώς απογοητευτικοί ανά περιστάσεις. Απίστευτη δουλειά από πολλούς μεμονωμένους από διάφορες χώρες (Ινδονησία, Λιθουανία, Γαλλία, Ιταλία, Ινδία, Ρωσία, Πολωνία, Αργεντινή, Ισπανία, Βραζιλία, Μεξικό). Εξαιρετική παρουσία από τους δικούς μας Constantin Tsopelas και Fremediti Guitars. Ο μεν με δύο ακουστικά όργανα super responsive με εντυπωσιακά σχεδιαστικά στοιχεία, και ο δε με έξι (!) κοσμήματα οργανοποιίας. Ήταν η πρώτη φορά που συνάντησα όργανά του (και τον ίδιο) και η δουλειά που κάνει είναι πραγματικά world class, με απίστευτη λεπτομέρεια και εξαιρετικές ιδέες, ηχητικά και κατασκευαστικά. To be continued... Tsopelas Fremediti Greenfield. Ίσως η καλύτερη ακουστική από όσες πρόλαβα να δοκιμάσω. Με τιμές που ξεκινούν από τα 14000$ you bet. Kostal. Χμμ... Tom Sands. Εξαιρετικός Βρετανός ( η πλειοψηφία των Βρετανών ήταν από Σκωτία, Ουαλλία και χμμ, Πορτογαλία και Καναδά ). Τaran Guitars. Rory Dowling. Σκωτσέζος. Του είπα "σε καταλαβαίνω αρκετά, για Σκωτσέζο", μου λέει "I can switch it on, if you like". Ωραίες κατασκευές, ωραίος ήχος. Η σύντροφός του έσωσε το σακίδιό μου που είχα αφήσει στο πάτωμα για να δοκιμάσω τα όργανα, και ανακάλυψα ότι μου λείπει κανα δίωρο μετά... Leo Buendia. Κομμάτι πλάτης/πλαϊνών από "The tree" mahogany. Κόστος στην αγορά γύρω στα 5.000$. Το όργανο νομίζω κανα 30άρι. Lame Horse Instruments Mια εξαιρετική ΟΜ από τον Jan Fiser (Chech) που είχε και μια μίνι manouche και μια supersized Archtop με απίστευτο ήχο. (played by Mr Greekflatpicker himself στο background). O Fiser είναι εξαιρετικά έμπειρος (και ψηλός) luthier και υπήρξε ο κατασκευαστής της μοντέρνας επανέκδοσης των θρυλικών κιθαρών Larsson Bros. Andy Manson guitars, mandolins and bouzoukis Linda Manzer συνεχίζεται...

Κάνε ένα τσεκ στον Blackstar Artisan 10 Anniversary edition. Mικρός, σχετικά ελαφρύς (15kg), δυνατός ( περισσότερο headroom και όγκος από τον Cub12 πχ. ) και παίρνει πετάλια αβίαστα και εμπρός και στο fx loop. Bρετανίζων και ταμάμ για "στο όριο του breakup" ήχο/παίξιμο. Η βρωμιά του εξαιρετική ( έχει boost ) αλλά δύσχρηστη. Eγώ πήγαινα για το ίδιο πράγμα ακριβώς, έναν μικρό, σχετικά ευκολοκουβάλητο και αρκετά δυνατό για bar και μικρά live χωρίς να αλλάζω ήχο κάθε φορά. Πήγα για τον cub12, μου ψιλοάρεσε αλλά όταν άκουσα και τον Blackstar ο Laney μου φάνηκε "φτηνός" ηχητικά. Πριν από αυτό, είχα τον VOX MV50 AC. Άντεξα μια εβδομάδα μαζί του. Δεν έχει σχεδόν καμμία σχέση με τον ΑC30 μου (όχι ότι είχα προσδοκίες) αλλά περίμενα έστω να μπορώ να έχω ηχόχρωμα VOX με τα πετάλια μου όπως τα δουλεύω τελευταία. Εντυπωσιακό μηχάνημα (50W σε 4Ω καμπίνα), με κέρδισε όσο έπαιζα μόνος. Στο live δεν τα κατάφερε, ακουγόταν πάντα ένα honkiness, ήταν μεγάλος αλλά όχι πολύς. Επίσης ένιωθα ότι ισοπέδωνε τις δυναμικές των πεταλιών ( treble booster, OCD, Fuzzface, Sparkle drive). Ίσως να δούλευε καλά σε 4x12 αλλά ρεαλιστικά σε μικρά live δεν έχουν τέτοιες καμπίνες.

Aφήνω κι αυτό εδώ. Λίγο off λίγο οn topic. Firings of craftsmen take heart out of Heritage Guitar, workers say | MLive.com

Καλημέρα. Θα έλεγα ότι δεν είναι τόσο θέμα είδους, όσο ποσότητας βερνικιού. Η πολυουρεθάνη μια χαρά ρελικιάζει τεχνητά ( δεν κάνει θαμπάδες, κάνει checquing υπό προϋποθέσεις ), αν έχει πέσει σε λεπτό στρώμα. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να διακρίνεις διαφορά μεταξύ πχ satin poly και nitro βερνικιού, όταν αυτά είναι καινούργια. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου μπορεί να έχει πέσει μια γερή στρώση poly ( urethane ή ester ) και πάνω τους η βαφή και ένα ψιλό top coat. To nitro ξεχωρίζει από τα specs ( αν το λέει ) και από τη χρήση. Αποκτά μια κολλώδη θαμπάδα στα σημεία επαφής με το δέρμα, ή κάνει cracks. Αν είναι από Αμερική, έχει πιθανόν μια χαρακτηριστική "γλυκιά" μυρωδιά, αλλά κι αυτό δεν είναι κανόνας. Υπάρχουν εκατοντάδες nitro finishes με διαφορετικές συστάσεις οπότε είναι πολύ δύσκολο να γίνει διάκριση. Yπάρχουν επίσης nitro alkyd resin βερνίκια που έχουν παρόμοιες ιδιότητες. Μια Vintage Thomas Blug που μου έτυχε πρόσφατα, γενικώς μου έδινε την αίσθηση ότι δεν είχε καν clear coat ή ότι ψεκάστηκε ένα "ομιχλώδες" top coat για να δώσει την αίσθηση του ματ φινιρίσματος. Το relic-ing ήταν επιεικώς απαράδεκτο όταν πλησίαζες κάτω των 2 μέτρων απόσταση. Η κιθάρα ήταν εξαιρετική, υπό προϋποθέσεις. Τώρα, για όργανα της αγοράς πιο κατάλληλα για relic-οδουλειά, δύσκολο να ξέρουμε. Από την εμπειρία μου κάποια όργανα με προδιαγραφές "nitro" πχ είχαν λεπτή στρώση clear, από κάτω βαφή και από κάτω μισό χιλιοστό βάσης. Αυτά είναι δύκολο να relic-αριστούν πειστικά. (νομίζω ήταν MiM Classic 50s/60s σειρά, πάει καιρός). Σίγουρα λεπτό nitro φινίρισμα έχουν και οι vintage hot rod series από Fender μεριά. Η EJ επίσης. Όλη η γκάμα της Gibson επίσης έχει λεπτές στρώσεις nitro και μπορούν να δουλευτούν ωραία σε relic.

Να δώσω ένα παράδειγμα. Αν μια εταιρία παράγει 100 κιθάρες την ημέρα και οι 5 από αυτές έχουν ελάττωμα, 5 κιθαρίστες θα παραπονεθούν ότι αυτή η εταιρία έχει κακό QC και δικαίως. Αν η ίδια εταιρία αυξήσει την παραγωγή της και φτιάχνει 500 κιθάρες την ημέρα, και οι 20 έχουν ελάττωμα, τότε 20 κιθαρίστες θα παραπονεθούν ότι η εταιρία έχει κακό QC. Όμως, πέρα του ότι το ποσοστό σε ελαττωματικές έχει μειωθεί, υπάρχουν και 480 κιθαρίστες οι οποίοι απλά χαίρονται τα όργανά τους και δεν χρειάστηκε ούτε να παραπονεθούν ούτε να μοιραστούν τις εμπειρίες με τα όργανά τους, παρ' όλο που ήταν καλές. Επίσης όλο αυτό το σόου με την Gibson, ήταν και εύκολο κλικ, πότε όλο και περισσότεροι "άσχετοι" μπήκαν στον κόπο να "κράξουν" πράγματα και καταστάσεις για να επωφεληθούν επισκεψιμότητας/θεαματικότητας. Για να κλείσω, πάντοτε η Gibson ήταν μια υπερτιμημένη κιθάρα. Ποτέ δεν υπήρξε υπερεκτιμημένη όμως. Υ.Γ. Λόγω ιδιότητας, έχω βρει ελαττώματα ή έστω και ψεγάδια σε κάθε είδους hi end όργανα μαζικής παραγωγής, made in U.S.A, made in Japan, made in Korea, made in Germany κ.ο.κ. Το λέω αυτό γιατί κυκλοφορεί πολλή σύγκριση μεταξύ τιμών και προσφοράς και πολλοί συμψηφισμοί και καλοί και κακοί του τύπου "με 2 χιλιάρικα οι Ιάπωνες φτιάχνουν όργανα αψεγάδιαστα" κλπ. Όλα είναι σχετικά. Και εξαρτώνται από το τι θέλεις να αγοράσεις με τα 2μιση χιλιάδες ευρώ σου.

Aς καταθέσω κι εγώ την άποψή μου περί Gibson. Η Gibson είναι ένα ιστορικό brand, το ιστορικότερο κιθαριστικό που απλώνεται και σε folk & bluegrass όργανα. Τώρα γιατί έχουμε κολλήσει να λέμε Gibson και να εννοούμε Λεσπόλ άλλο θέμα. Το χειρότερο που μπορεί να πάθει, είναι να φύγει η παραγωγή της από τις Ηνωμένες Πολιτείες το οποίο φυσικά δεν μπορεί να συμβεί χωρίς αντίκτυπο στις πωλήσεις της ( ένας από τους λόγους που κάποιος αναζητά Gibson, είναι το made in U.S.A.) Eίναι μια εταιρία με state of the art εξοπλισμό παραγωγής (ίσως από τους καλύτερους παγκοσμίως). Δεν γνωρίζω για τα στελέχη της. Παράγει χιλιάδες όργανα καθημερινά. Λογικό είναι κάτι να της ξεφεύγει, όπως ξεφεύγουν από όλες τις εταιρείες. ( έχω δει εγώ κάτι Edwards... ;) ) Ίσως, να ξεφεύγουν τώρα τελευταία κάποια παραπάνω ψεγάδια. Ίσως πάλι να αλλάξαμε συνήθειες ή και κριτήρια και να ψειρίζουμε περισσότερο το καθετί. Ίσως έχουμε συνηθίσει στην "τελειότητα" των "βουτηγμένων" μέσα στον πολυεστέρα οργάνων που έχουν κατακλύσει την αγορά και το nitro που "σπάει" ή που θα δώσει ένα color bleed πχ στο binding ή ακόμη που θα ακολουθήσει τις διακυμάνσεις του ξύλου, λόγω λεπτότητας, να μας φαίνεται ψεγάδι. Σίγουρα έχουμε μάθει να προσέχουμε περισσότερα πράγματα στο όργανο, όπως ίσως δεν θα προσέχαμε ό,τι ΚΑΙ τη δεκαετία του '90 υπήρχαν Gibson με λάθος θέση ταστιέρας ή γέφυρας που δεν ερχόταν το intonation, αλλά τότε ίσως ένοιαζε λιγότερους, ή ακόμη να μας ένοιαζε και το ίδιο, αλλά δεν είχαμε τα fora και τα socialmedia για να τα βγάζουμε στη φόρα. Κι όλη αυτή η σχετικότητα να έχει δώσει την εντύπωση ότι, τώρα η Gibson έχει χάλια QC. Περίπου το ίδιο είχε πάντα. Στις αρχές του '50 οι Goldtop δεν παιζόταν από τη λάθος γωνία κλίσης του μανικιού. Φουρνιές flattop οργάνων έφυγαν με λάθος θέση καβαλάρη. Τα πατρόν εκφυλίζονταν ανά καιρούς. Οι ταστιέρες δεν ήταν ποτέ ακριβώς 12" ή ακριβώς 10". Κάτι που με φοβίζει ιδιαιτέρως είναι το πόσο εύκολα μπορεί να γίνει viral μέσω διαδικτύου διαμόρφωση γνώμης και να αποκτήσει ρετσινιά κάποιος/κάτι πολύ γρήγορα και σε υπερθετικό βαθμό. Αυτό θεωρώ πως έγινε και με τη Gibson. Eκεί που όλοι ξέραμε τα γνωστά θέματα με το QC και την εμμονή σε σχεδιαστικά τερτίπια (βλ. headstock) εδώ και πολλές δεκαετίες, ξαφνικά τα τελευταία 5-6 χρόνια ό,τι βγαίνει από τα εργοστάσια της Gibson είναι τερατουργήματα που δεν κουρδίζουν, έχουν μάπα φινιρίσματα, είναι τσάμπερντ, έχουν χάλια σεταπ κλπ. Ίσως να είναι περισσότερα τα ελαττωματικά. Ίσως όμως να έχει αυξηθεί κατα πολύ η παραγωγή, οπότε το ποσοστό να παραμένει περίπου ίδιο. Διαβάζω στο ιντερνέτ και σε κουβέντες, ότι το πρώτο πράμα που θα έκαναν οι περισσότεροι αν αναλάμβαναν τη Gibson θα ήταν να μειώσουν τις τιμές...Τι εύκολα που είναι όταν είσαι έξω από το χορό. Και ποιες είναι αυτές οι τιμές. Αν κάνουμε μια πληθωριστική αναδρομή, πάνω κάτω μια Les Paul Standard κόστιζε το ίδιο, και το '59 και το '79 και το '09. Πάντα θυμάμαι την Les Paul να είναι το επόμενο "απιαστο" όνειρο μετά την πρώτη Fender U.S.A. Και πάντα φάνταζε άπιαστη γιατί μετά συνεχώς δεν περίσσευαν. Χρεωκόπησε η Gibson επειδή έβαλε ρομποτικά κλειδιά (?!!?). Αυτό που πιτσιρικάδες ονειρευόμασταν να έρθει μια μέρα που θα γίνει, το έκανε ο τρελάρας ο Τζουσκεβιτς. Είχε την τρέλα, το έκανε, το πλήρωσε. Εμένα δεν μου άρεσε η υλοποίηση, αλλά υπάρχει δρόμος για βελτίωση. Ίσως να έγινε νωρίτερα απ' όσο έπρεπε. Δεν μπορώ να καταλάβω όλη αυτή την εμμονή στην "παράδοση", στην "πεπατημένη", στο "να κάνει αυτό που ξέρει να κάνει". Αν το 'κανε, ούτε Flying V θα είχαμε, ούτε Εxplorer, ούτε τις Archtop όπως τις ξέρουμε, ούτε τα μαντολίνα όπως εξελίχθηκαν, ούτε την jumbo flattop, ούτε τον humbucker κ.ο.κ.. και κυρίως, ούτε την Firebird ;D ;D Eμένα μου αρέσει μια εταιρία να δείχνει το δρόμο, να είναι σίγουρη για το προϊόν της και να ρισκάρει γι' αυτό που πιστεύει. Sorry για το μακροσκελές, βρήκα ένα παράθυρο χρόνου κι είπα να το εκμεταλευτώ μονολογώντας.

Μάλλον ένα από τα δεκάδες είδη Δρυός (Oak) γένος quercus και όχι Οξιά (Beech-γένος fagus). Tα δύο μοιάζουν αρκετά.

το πέτυχα στα σοσιαλμίδια κι έτρεξα να το ανακοινώσω. Το είχες κάνει ήδη. ;D ;D Για να μην μέινω μόνο σε off topic, παρακολούθησα όλη τη συζήτηση σχεδόν, και με κάλυψαν πολλές θέσεις, κυρίως οι γραμμές LK, SF και trolley, με επιμέρους διαφωνίες αλλά και επιμέρους συμφωνίες με άλλους που δεν συμφωνεί η γενική κατεύθυνση. Αν υπάρχει αυθεντική, βαθιά και πολυεπίπεδη γνώση, εμπειρία, αλλά και αρκετή ψυχραιμία +αυτογνωσία, νομίζω όλοι μπορούν να κρίνουν αντικειμενικά, αρχικά τον εαυτό τους και έπειτα ό,τι συμβαίνει γύρω τους. Και μπορούν ταυτόχρονα να απενοχοποιούν τη δική τους επιλογή/άποψη/γνώμη/προτίμηση πάνω στο ίδιο ζήτημα με χιούμορ και αυτοσαρκασμό.

Πλάκα πλάκα, μπορεί τα 50gr να τα έχει κερδίσει ήδη ο Hellfire με το ψήσιμο που έκανε στο μανίκι. Μήπως έτυχε να ζυγίσεις πριν και μετά το ψήσιμο?

Διπλό truss rod? Aιδώς κύριοι, μαγαρίζεις τη μνήμη του μακαρίτη. (sorry ήρθα με φόρα από το ταλιμπανιλίκι μου στου Ηellfire.) ;D ;D Για να 'μαι ειλικρινής θα έπρεπε να κάνεις φουλ αριστερόχειρη κιθάρα και απλά να τη σετάρεις για δεξιόχειρα. Αυτά είναι ημίμετρα τώρα... :) :)