Πνοή και Νύξη

Τον Robinson τον παρακολουθώ από τότε που είχε το myrareguitars όπου είχε δημοσιευμένη μια συλλογή από oddballs, seconds, imports αλλά και μερικά πολύ αξιόλογα όργανα. Θεωρώ πολύ πετυχημένη την εταιρία του, αφού κάλυψε ένα τεράστιο αγοραστικό κενό μεταξύ των 10 mainstream κιθαρών και του ...χάους . Χωρίς να έχω πιάσει όργανο στα χέρια μου είναι από τις αγαπημένες μου εταιρίες, ενώ συνεχίζει να εκπλήσσει και να εξελίσσεται βάζοντας στο roster του σειρές σχεδιασμένες από νέους boutique builders όπως ο Backlund και ο Dennis Fano (Νοvo Guitars-Rivolta σειρά). Έκανε reissue με πολύ καλύτερα specs όργανα από τους καταλόγους της Airline, Mosrite, Wandre, Travis Bean, Teisco κλπ. Έχει αποσύρει κάποιες εκ των οποίων και μια από τις αγαπημένες μου, τη Saturn. Αυτή με έχει στοιχειωσει τον τελευταίο καιρό.

Toν παραπέμπω αλλού. Δυστυχώς έχω βρεθεί σε δυσάρεστη θέση να απολογούμαι για περίπτωση αγοραπωλησίας οργάνου με "αόρατη" επισκευή. Επαναλαμβάνω, τα δικά μου μάτια την βλέπουν, του αγοραστή ή του άμεσου πελάτη όχι, οπότε η γραμμή είναι δυσδιάκριτη ( no pun intented ξανα ;D). Μια σκίαση (bursting) ή ένα hairline αυλάκι πάνω στο βερνίκωμα νομίζω λογίζονται ως διακριτικά και "αόρατα" και ικανοποιούν το πιθανό OCD kκάποιου ως προς το σημείο. To ιδανικό είναι η ειλικρίνεια όχι μόνο μεταξύ συναλλασσόμενων αλλά και μέσα μας. Ας το πάρουμε χαμπάρι ότι η κιθάρα έσπασε και δεν θα είναι ποτέ ξανά "άσπαστη". Ας μας καθησυχάζει το γεγονός ότι θα είναι ασφαλής. Οκ δε λέω να μείνει και έτσι:

Yπάρχει διαφορά στο "αόρατο" από μάτι σε μάτι. Πολλές φορές έχει τύχει να πω "φαινεται" και ο ιδιοκτήτης να μην το καταλαβαίνει. Η επισκευή είναι επισκευή. Δεν γίνεται να είναι αόρατη. Ο επισκευαστής οφείλει να "μαρκάρει" την επισκευή, ασχέτως αν δεν ακολουθείται σαν τακτική πλέον.

Aκριβώς. Ένα όργανο πρέπει να φέρει πάνω του όποια σημάδια επισκευών έχουν γίνει. Ή αλλιώς ο ιδιοκτήτης του να είναι απόλυτα ειλικρινής σε οποιαδήποτε συναλλαγή. Επειδή το δεύτερο είναι θέμα χαρακτήρα (και υποψήφιου αγοραστή αλλά και πιθανού πωλητή) το καλύτερο που μπορέι να γίνει είναι να αναφερθεί η επισκευή ακόμη και για μελλοντική χρήση. Να ξέρει δηλ. ο επόμενος τεχνικός, το ιστορικό του οργάνου. Όμως η κουτοπονηριά περισσεύει, έτσι πωλητές δίνουν όργανα χωρίς να αναφερθούν επισκευές πολλές φορές από φόβο μην απαξιώσουν οι πιθανοί αγοραστές το όργανο με σκοπό τη χαμηλότερη τιμή. Ένα έμπειρο μάτι μπορεί να δει πιθανές επισκευές, ακόμη και θεωρητικά "αόρατες". Ο μέσος μουσικός όμως όχι.

@Holystone εντελώς φιλικά το διάγραμμα που παρέθεσες είναι μεν επιμορφωτικό έχει δε κάποια λαθάκια όσον αφορά τις γωνίες κλίσης και τα clearannces. Eκτός του ότι παραθέτει τα αυτονόητα , ότι δηλ. δεν πρέπει να είναι επίπεδο (ούτως ή άλλως θα είχε buzz ένα τέτοιο slot) δίνει μεγαλύτερη γωνία κλίσης σε σχέση με τη χορδή, απ' όσο χρειάζεται. Αυτό οδηγεί και σε ευκολότερο string binding, να κολλάει δηλ. η χορδή κατά την κίνησή της μπρος πίσω (όταν κάνουμε bend ή όταν δουλεύει τρεμολο) και να πριονίζει το ύψος του slot αυτή η κίνηση. Επίσης προκαλεί συμπαθητικό vibration πίσω από το nut. Tα αυλάκια δεν είναι απαραίτητο να είναι "ακριβώς" στο gauge της χορδής που χρησιμοποιούμε αλλά ελαφρώς μεγαλύτερο/φαρδύτερο για να μπορεί να δεχθει και μεγαλύτερη χορδή. H κοπή nut διαφέρει από όργανο σε όργανο και απαιτεί χρόνο και συνεχή μικρορύθμιση μέχρι να φτάσει στο επιθυμητό-απόλυτο σετάπ. @gourmoul1 θα σου πρότεινα να τσεκάρεις αρχικά αν φταίει το tremolo για την απώλεια κουρδίσματος. Κλείδωσέ το καλά για να τσεκάρεις (αφού βάλεις ένα νέο σετ χορδών). Σε περίπτωση επιμονής του προβλήματος θα πρέπει να ξαναμιλήσεις με τον τεχνικό σου. Όλοι έχουμε καλές και κακές/δύσκολες μέρες.

Να κάνω έναν τεχνικό πρόλογο με βάση την εμπειρία μου για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε το θέμα σπασμένο headstock. Δεν είναι ούτε η έλλειψη volute (η καμπουρίτσα extra ξυλου), oύτε το truss rod cavity, ούτε το grain runout (όταν το μανίκι είναι one-piece) από μόνα τους ικανά να κάνουν την περιοχή ευάλωτη. Είναι επίσης η σχέση μάζας "μανίκι-headstock" (slim taper μανιίκια είναι ένα 60-70% των περιπτώσεων) όπου η αυξημένη μάζα (του headstock) λειτουργεί ως κινητήριος δύναμη για εκτώνωση κραδασμού, καθώς και η γωνία κλίσης του headstock. ( Παίρνω παράδειγμα τις vintage ακουστικές της Gibson με το παχύ μανίκι και το λεπτότερο headstock που μάλιστα είναι σφηνοειδές-λεπτότερο στην κορυφή και τα ελαφριά κλειδιά, όπου δεν υπάρχει η έννοια "το κοιτούσα και έσπασε" ). Kαι τέλος η ίδια η κατανομή και η πυκνότητα του grain στο ξύλο που διαφέρει από όργανο σε όργανο και υστερεί σε κάποιες περιπτώσεις, ενώ σε κάποιες όχι. Όλα αυτά μαζί σε συνδυασμό με ένα χτύπημα, μια πτώση ή έναν κραδασμό ακόμη και μέσα σε σκληρή θήκη οδηγούν στο "ψωμοτύρι του οργανοποιού" Δυστυχώς το ψωμοτύρι σημαίνει λάθος επιλογή κόλλας και αμφίβολες κολλήσεις. Αυτός που θα κάνει την επισκευή πρέπει να ξέρει τι κόλλα να χρησιμοποιήσει ανά περίσταση. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί θα τραβήξει πολύ, αλλά η βασική κόλλα συγκόλλησης μιας τέτοιας επισκευής είναι η ζωική (hot hide glue) με την προϋπόθεση ο κολλών να ξέρει να τη χειριστεί. Είναι η μόνη κόλλα η οποία σε περίπτωση αστοχίας συγκόλλησης ή σε ακούσια αποκόλληση ( ξεχασμένο όργανο στο αυτοκίνητο ή στο παράθυρο με ήλιο ή στο υπόγειο ) μπορεί να ξαναχρησιμοποιηθεί και να δουλέψει με ασφάλεια. Οτιδήποτε άλλο καθιστά την επανακόλληση χρονοβόρα, κοστοβόρα ή και αδύνατη. Η κόλλα που χρησιμοποιείται κατά κόρον απο οργανοποιούς, η Titebond είναι εξαιρετική όταν έχουμε απόλυτη ταύτιση και επαφή των δύο επιφανειών και αν η συγκόλληση γίνει σωστά, τότε δεν έχει να φοβηθεί τίποτε, παρά μόνο την περίπτωση ακούσιας αποκόλλησης, όπου η επανακόλληση τότε θα είναι επίφοβη. Εποξική δύο συστατικών μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο σε φθηνά όργανα και σε περίπτωση παραμόρφωσης των δύο επιφανειών, όπου δεν υπάρχει καλή επιφάνεια συγκόλλησης. H superglue είναι καταστροφή. Έτσι λοιπόν, αυτό εννοούσα όταν έλεγα "ανάλογα ποιος έχει κάνει την επισκευή". Επίσης, είμαι συνήθως κάθετα αντίθετος με την "αόρατη" επισκευή και επικεντρώνω στη αισθητική αποκατάσταση αλλά με διακριτικά διακριτή την ύπαρξη εκεί, επισκευής. Σπάω το κεφάλι μου ( ;D) κι εγώ για να καταλάβω γιατί δεν αλλάζει το συσχετισμό η Gibson (αλλά και δεκάδες αντιγραφείς που -έλεος- αντιγράφουν την ανεπάρκεια) και επιμένει να ξεφουρνίζει όργανα ευάλωτα στο βωμό της "παράδοσης" του hype και του mojo. Ίσως αυτό καθεαυτό, το αδύνατο σημείο της, να είναι το δυνατό της χαρτί ως προς το prestige της, ότι δηλαδή, παρόλο που εγώ τρολάρω και βγάζω τέτοια πράματα, ο κόσμος τα ψωνίζει.

Εξαρτάται πόσο τη θέλεις/θέλει κάποιος και την επισκευή. Σωστή επισκευή δεν έχει φόβο, ούτε και χάνει κάτι ηχητικά. Δυστυχώς για τον κάτοχο χάνει ένα extra 20-30% της τιμής μεταπώλησης.

Πραγματικά απύθμενη. Καμιά άλλη μουσική παράδοση δεν είναι"τόσο δύσκολο να την παίξεις αλλά εύκολο να την ακούσεις". ΥΓ Συν ότι ο τύπος που πάιζει tamborim στο δεύτερο βίντεο, είμαι σίγουρος ότι έχει ντρίπλα και σουτ καλύτερα από το 80% των παικτών στο ελληνικό πρωτάθλημα. ;D

Φυσικά you can teach. Εδώ η μάνα μου έχει facebook και ο πατέρας μου έκοψε το κάπνισμα στα 81 του. Κι εγώ με τον Joe είμαι. (και τον Bonamassa γιατί όχι). Αλλά θεωρώ ότι στην εποχή μας το κριτήριο της αισθητικής είναι πιο ανεπτυγμένο σε αυτούς που ασχολούνται. Εδώ υπάρχει studio που κάνει live mix και direct ηχογράφηση/χάραξη σε βινύλιο, κασέτα, ταινία. Εν έτει 2018. Στο Κιλκίς. Τι mojo και δε συμμαζεύεται; Εγώ ξέρω πάμπολλες μπάντες που ηχογραφούν live όλοι μαζί. Ωραίες μουσικές και ωραία παιγμένα πράματα. Κι έχει για όλα τα γούστα ε; Και jazz και swing και μέτσολ και απ' όλα. Παλιά μόνο ροκ παλιογκιρίσιο πετύχαινες. Το βίντεο ούτως ή άλλως μιλάει για μια μουσική που δεν μας αφορά. Με τον ίδιο τρόπο που δεν με αφορούν τα ριάλιτι, το λάιφστάιλ και το λακρός.

ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ Αυτή είναι για μένα η λέξη κλειδί.

Παρατσούκλι. Έτσι τον φωνάζουν όσοι δεν τον ξέρουν. Μου το είχε πει ο boss μου στας αγγλίας. Ήτο Maton dealer και Εμμανουελόγος.

Το πιο απλό και σύντομο είναι να βάλεις ένα mini toggle-ON για τον bridge. Και ταυτόχρονα κάνεις και το bridge tone mod. Άλλη περίπτωση, λιγότερο επεμβατική, το ένα tone να γίνει pickup blender.

Tony Enamel. Στα μάτια μου ο καλύτερος εν ζωή κιθαρίστας στον πλανήτη. Ο μόνος που παίζει αμιγώς κιθαριστική μουσική χωρίς να βαριέμαι ούτε δευτερόλεπτο. Και εξαιρετικός τύπος βεβαίως-βεβαίως.

Oι γυναίκες δεν κατακτούν τίποτε. Υπήρξαν και είναι ακόμη έρμαια ενός όμορφου κόσμου αγγελικά πλασμένου (αρσενικά αγγελάκια) καταπλακωμένες από στερεότυπα, πατριαρχία και κοινωνικές απαιτήσεις/περιορισμούς. Κάθε γυναίκα οργανοπαίκτης, παραδόξως ειδικά στην pop/rock κουλτούρα, αντιμετωπίζεται είτε σεξιστικά είτε μειονεκτικά ("για γυναίκα παίζεις πολύ ωραία") είτε χαριστικά. Έχουμε ακόμη δρόμο, πριν χαρούμε με τη χαρά της Fender που βλέπει τις Squier να παίρνουν μερίδιο αγοράς από H&M, TopShop και Βοοts. Κατά τ΄άλλα... ρε γυναίκα κι άλλη κιθάρα; Στη ντουλάπα με τα ρούχα μου; Ούτε να το σκέφτεσαι, βρες αλλού.

Γενικά συμφωνώ με dimsonic. Προσπαθώ να μπω στη θέση του καθώς ήμουν teenager αρχές '90. Δύσκολο. Υπήρξε τότε η έκρηξη του grunge και η άνθιση της indie/alternative σκηνής αλλά εγώ την ανακάλυψα ετεροχρονισμένα 5-6 χρόνια μετά. Όντως είναι άλλο πράμα να περιμένεις να βγάλει δίσκο κάποιος του οποίου είσαι ΟΠΑΔΟΣ και παίζει ένα είδος που μόλις είχε γεννηθεί. Πάντως έπαιρνα ΕΝΑΝ δίσκο ανά μήνα/δίμηνο και άκουγα μόνο αυτόν κάθε μέρα-δυο φορές τη μέρα. Είναι και για μένα δύσκολο να χωνέψω νέα πράγματα. Για κάθε Μποναμάσσα που γνωρίζω υπάρχουν άλλοι 50, ίσως και καλύτεροι που δεν τους ξέρω καν. Δεν ακούω καν Μποναμάσα. Ο δε Μάγιερ, που αναφέρθηκε, μου ακούγεται σαν Back Street Boys με stratocaster. Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν αυτό που ανέφερα και αρχικά. Οτι το είδα όλο παρ' όλο που ήμουν αρνητικός. Τον άκουσα λίγο παραπάνω και ένα λικ του περιείχε περισσότερο περιεχόμενο απ' όσο περιεχόμενο έχει όλο το δικό μου παίξιμο τα τελευταία 18 χρόνια.

Nομίζω αναφέρεται σε πολλούς κακεντρεχείς που λένε ότι ο Mποναμάσα είναι εκεί που είναι γιατί έχει φράγκα, αλλιώς δεν θα τον ήξερε κανείς. Εγώ θεωρώ ότι σοφά ο (κατά τ' άλλα αναντίστοιχος) ελληνικός λαός λέει "αν έχεις τύχη διάβαινε". Οπότε εν μέρει δεν συμφωνώ (ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο). Πρέπει και να μην είσαι τυχαίος αλλά και να έχεις τύχη, συνδυαστικά. Κατά τ' άλλα, κάποτε είπα τον Joe Bonamassa "Gary Moore απ' τα λιντλ". Έχω υπάρξει βλαξ ουκ ολίγες φορές, το παραδέχομαι. Το πλέον αξιοσημείωτο είναι ότι μόλις είδα το post είπα: Ποιος (βλαξ) κάθεται μία ώρα να δει rig rundown του οποιουδήποτε; Το είδα όλο. Είμαι βλαξ. Όχι που το είδα. Αλλά που το είπα. Μου άρεσε σε όλα του. Αυτοσαρκαστικός και σίγουρος. Χιουμοράτος αλλά σοβαρός. Τον λάτρεψα εκεί που έλεγε ότι θέλει τους ενισχυτές του τέρμα. Ωραίο video. Thanx και sorry @Οtto

Συγχαρητήρια και μεγειές. (αλιήτες ένα πέρασμα από το γκρινιάρικο μάτι μου δεν την κάνατε, να την κουμπώσουμε λίγο στον AC30 με το -supermassive- treble booster του alder του body, να κλάψουν μανούλες γύρω από το καραβασαράι). Είμαι κι εγώ λάτρης του 3-θέσιου με βόλιουμ στο μεσαίο, ελέω Firebird και το βρίσκω πιο εύχρηστο, ειδικά αν έχεις low torque ποτενσιόμετρο που μπορεί να λειτουργήσει ως διακόπτης. Είμαι επίσης λάτρης του fiesta, της συνομωταξίας όμως που πάει προς το πορτοκαλοροζομπουργκούντι κοραλί. Επίσης με rosewood/mint ή αλλιώς maple/gold anodized.

Oι κιθάρες του Florian Schneider ήταν πραγματικά στα highlights από όλες τις απόψεις. Υλικά, βαφές, αισθητικό μέρος, playability. Αποκομμένες από τον ομφάλιο λώρο της βιντατζορετρολαγνείας και απαλλαγμένες από μότζα, βάιμπς, σλίζινες κλπ μάταια πράγματα που αρέσουν σε εμάς τους κιθαρισταί. Το ίδιο μπορώ να πω και για τις κιθάρες του Schorr, που έβαλα πιο πάνω, αλλά σε άλλο μοτίβο αυτές.

Μετά από πολύ καιρό βρήκα λίγο χρόνο να δώ/φορτώσω μερικές φωτό ακόμη. Ζητώ συγγνώμη για τον "ψυχοβγαλτικό" χαρακτήρα του thread. Λέω να συνεχίσω με Μillimetric Instruments (Canada). Moυ έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το originality και ο εντυπωσιακός σχεδιασμός. Πολύ ωραίες μικρές λεπτομέρειες με διαφορετική (αλλά cost effective) προσέγγιση, όπως τα fret markers και η κάλυψη των ακμών στα τάστα. Γέφυρες δικής του κατασκευής επίσης. Εξαιρετικά εύκολες και διασκεδαστικές στο παίξιμο. ACG guitars, Alan Cringean (UK) Απίστευτη επιλογή από τοπική ξυλεία. Δεν ήξερα καν ότι υπήρχαν τέτοια patterns σε ξύλα. Δεν θυμάμαι την ονομασία κανενός, φαντάζομαι θα υπάρχουν πληροφορίες στο site του. Εξαιρετικές κατασκευές, πολύ φιλικές εργονομικά. Εντύπωση μου προξένησε μία ταστιέρα η οποία νόμισα αρχικά ότι είναι φυσική, αλλά μου εξήγησε πως χρωματίζεται με μια τεχνική infusion με συνθετική ρητίνη, όπου και αποκτά και το χρώμα αλλά και αδρανοποίηση σε καιρικές συνθήκες. συνεχίζεται...

Ωραίο. Ενσωμάτωση tremolo stabilizer (πχ trem-setter η tremol-no) σε 2-point fulcrum με την προσθήκη μηχανισμού fine-tuning. Σκέψεις: Μου αρέσει αισθητικά για ορισμένα είδη οργάνων. Όχι φρέσκο αλλά αλλιώτικο στο μάτι. Δίνει μια αίσθηση σπανιότητας. Τoo much fuss nothing το fine tuning wheel. Στην ουσία δημιουργείς μια σειρά από κινητά μέρη για να ρυθμίζεις το tension γυρνώντας μια βίδα με το χέρι αντί για δύο με κατσαβίδι. Eπίσης, καταλαμβάνει πολύτιμο χώρο στο ήδη περιορισμένο εύρος του cavity, αλλά και στην τσέπη του υποψήφιου κατόχου. Τα trem stabilisers καθιστούν το τρέμολο non-floating αφαιρώντας το πλεονέκτημα του touch response. Eιναι πολύ χρήσιμα σε περίπτωση που έχουν βίδα 'παγώματος' για να γίνεται το τρέμολο σταθερό on-the-fly για drop tuning πχ, και να επανέρχεται εύκολα. Επίσης, στέκονται εμπόδιο στη σωστή επαναφορά σε pitch μετά τη χρήση του λεβιέ-ειδικά σε μεγάλο εύρος. Όσο περισσότερα components υπάρχουν μεταξύ κλειδών και ελατηρίων του trem, τόσο περισσότερα πράματα μπορούν να παν στραβά. Η καινοτομία περισσότερο αφορά την ενσωμάτωση του stabilizer και την προσθήκη ενός -ala Ibanez- fine tuner παρά τον τρόπο λειτουργίας του στην ουσία.

Φάρμακο κατά της μοιρολατρείας μας. Βάλσαμο για την ακρίβεια. Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές.

Είναι live ηχογραφημένα και όχι ηχογράφηση από live. Έχει γίνει στοιχειώδης παραγωγή/στυλιζάρισμακαι μίξη από εμένα (τότε, 20-30 κανάλια με plugins σε intel centrino. To archiving πήγε σύννεφο στο sonar). Aν θυμάμαι καλά έχω σπλιτάρει σε 2 κανάλια την κιθάρα και της έδωσα μια σχετική στεροφωνία. Και λίγο delay στο-ας πούμε-solo. Κλασσικό ροκ=πανκ χωρίς σολίδια. Για εμάς τους περιορισμένων δυνατοτήτων είναι ταμάμ. ;D ;D (εδιτ: το ανάποδο ήθελα να πω)

Επί τη ευκαιρία της (διεθνούς) εκθέσεως (Θεσσαλονίκης), ας εκθέσω κι εγώ κάτι απ' τα παλιά. Με τον Gianni απ' τις Συρακούσες, τον Martin απ' το Brisbane και την Quita απ' το Manchester. Live ηχογράφηση, φωνές οverdubbed. Eγώ παίζω RAT και τραγουδάω σιγόντα. Το "Τhe Grosvenor" η pub/venue που παίξαμε 4-5 φορές, έκλεισε, μετά λύπης μου. (Heartbreaking images of Stockwell Grosvenor pub: stripped out and trashed by developers) [soundcloud] [/soundcloud] Merci για την ακρόαση

1ον, δεν αποκλείεται να είναι οτιδήποτε από ό,τι προειπώθηκε. Νut, τάστα, πολύ/λίγο relief. 2oν, δεν είναι rattle. Ούτε saddle, ούτε βιδάκια, τα ελατήρια είναι way out. Βασικά μην τα πακτώνετε τα καημένα τα ελατήρια, είναι εκεί γιατί εξυπηρετούν κάποιο σκοπό. Οτιδήποτε τα εμποδίζει ( σφουγγάρια μέσα-έξω, θερμοσυστελλόμενα έξω ) καθιστά το τρέμολο αναξιόπιστο. Αφήστε τα να ανασάνουν. Δεν ενοχλούν ούτε επηρεάζουν τον amplified ήχο. 3ον, ο μπούσουλας σεταπ είναι εκεί για να βοηθάει τον μουσικό να σετάρει μόνος του το όργανο αλλά δυστυχώς δεν λαμβάνει υπ' όψη(πως θα μπορούσε άλλωστε) την ειδική γεωμετρία αλλά κυρίως τη φυσική του εκάστοτε οργάνου. Η άποψή μου είναι ότι κάποια όργανα ( και εστιάζω το πρόβλημα στο μανίκι ) ΔΕΝ το ΄χουν. Με fret dress αεροδρόμιο, με άψογο σετάρισμα, ακόμη και με συμβιβασμό στις ανοχές και "ψηλότερο" σετάρισμα, το buzz θα είναι εκεί. Ίσως να μειωθεί, αλλά θα είναι. Είναι άδικος κόπος και τα fret dress και τα refret και οι ατελείωτες ώρες ρυθμίσεων. Δώστε το όργανο σε κάποιον που είναι πιο ανεκτικός σε αυτό και αναζητήστε αλλού την τύχη σας(γιατί θέλει και τύχη το καλό όργανο, το ξύλο είναι απρόβλεπτο υλικό). Ή συμβιβαστείτε και αγκαλιάστε το όργανο ως έχει. To buzz είναι ένα από τα συστατικά του οργάνου που λέγεται ηλεκτρική κιθάρα. Άλλες το έχουν πολύ, άλλες λίγο. Ο βαθμός συμβιβασμού και εξοικείωσης μαζί του υποδεικνύει και τη συμβίωση ή όχι, με αυτό.

Χορδες ιδιες ναι. Η δικη μου, live αίσθηση στο παιξιμο, δεν μου έδωσε ιδιαιτερη διαφορα. Ούτε πιο σκαστό το maple, ούτε πιο complex το rosewood. Υπήρχε μια αίσθηση διαύγειας(στρογγυλάδα-όχι πρίμα) με τo maple, οπως παρατήρησε ο Spyros. Το rosewood μου έδωσε την αίσθηση πιο έντονου swell και πιο woody/γεμάτο στα χαμηλομεσαία. Το μαπλέ σαν να είχε πιο ομαλές μεταβάσεις από attack, σε swell και τελος σε πληρη ανάπτυξη. Αλλά όλα αυτά σε βαθμό τόσο αμελητέο, όσες και οι μεταβλητές στο παίξιμο. Για μένα η ειδοποιός διαφορά μεταξύ των δύο είναι η αμιγώς αισθητική/ αισθητηριακή/ ψυχολογική.