Πνοή και Νύξη

Είχα κι εγώ τις ίδιες ανησυχίες (και εξακολουθώ να έχω, καθώς δεν την έχω δει ακόμη, αλλά θα τη δω). a)Είμαι φαν των Queen, όχι του Freddie (ως frontman ή φωνή). Κυρίως φαν του Deacon ( ως μπασίστα, όχι τόσο ως τραγουδοποιό) ενώ ο Μay έχει επιδράσει αφάνταστα στην απόφασή μου να ασχοληθώ με την οργανοκατασκευή αλλά και είναι ο αγαπημένος μου κιθαρίστας.b) Με απωθεί/ξενίζει το γεγονός ότι δεν άφηκαν τον Σάσα τον Μπάρον να κάνει παιχνίδι. c) το live aid σίγουρα δεν ήταν η καλύτερη εμφάνιση των Queen, πόσο μάλλον οι υπερβολές του "best live performance ever". d) Δεν με ψήνει ο πρωταγκον για φρέντι. e) δεν με ψήνουν τα ελαφρώς καραγκιοζλίκια των May/ Τaylor, κυρίως του τελευταίου, στην μετά-Freddie εποχή. f) το τελευταιο καλο αλμπουμ των queen ηταν το "the game" το '80. Παρ' όλο που έχω και όλα τα album στην μετα-the Game εποχή, και παρ' όλο που τα αγαπάω, αναγνωρίζω ότι χάθηκε και η μπάλα και η έμπνευση πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Και γι' αυτό καταλαβαίνω σε ένα βαθμό τον dimsonic για την αδιαφορία του, όπως αδιαφορώ πχ πλήρως για αυτό το πράμα που λέγεται Queen με τραγουδιστή έναν Lambert. Τώρα αυτά περί "τι θα ήθελε ο Φρέντι" μου ακούγονται κάπως. Με έψησαν φίλοι, ότι "μια ταινία είναι ρε, πήγαινε ευχαριστήσου την", κι ότι ο πρωταγωνιστής, παρ' όλο που δεν με ψήνει, λένε ότι παίζει εκπληκτικά, οπότε θα εμπιστευθώ αυτούς και όχι την "αίσθησή μου". Νοκιμαντέρ υπάρχουν άπειρα για τους Queen. Είναι η αγαπημένη μου μπάντα, αφού η ακρόαση της μουσικής τους καταλαμβάνει περίπου το 50% της συνολικής ακρόασης μουσικής που έχω κάνει (με το υπόλοιπο 35% να πηγαίνει σε AC/DC, Dire Straits/Knopfler και RHCP). Τους θεωρώ από τις σημαντικότερες μπάντες, αλλά μέχρι εκεί. Τώρα δεν καταλαβαίνω το συσχετισμό ταυτοχρονίας της μουσικής που έβγαινε τότε με το αν ζούσε κάποιος τότε ή όχι. Εγώ έζησα πχ τη γέννηση των GNR, των Nirvana, των RATM, των Pearl Jam, των Radiohead και πολλών καλλιτεχνών σύγχρονων της εποχής/νεότητάς μου και κάποιους τους έχω ξεζουμίσει ενώ κάποιοι με άφησαν αδιάφορο. Tι παραπάνω είχαν τα σέβεντις ως σημαντικότητα ιστορική, γεωπολιτική και μουσική σε σχέση με τα 80s τα 90s ή τα 10s?

Εγώ επειδή εδώ και 10 χρόνια δεν έχω γωνιά στο σπίτι, η γωνιά μου είναι εδώ γύρω, γεμάτη σκόνη, θήκες οργάνων και κιθάρες εν αναμονή. Παίζω μόνο όταν τεστάρω κιθάρες, ηχογραφώ στο κινητό και δεν ακούω μουσική. Κάποιες φορές βάζω μπρος τον VOX ή τον Blackstar για να σταντάρω ήχους. Εντός εργαστηρίου κι αυτό (reception).

Eγώ δεν άντεξα ούτε 30 δεύτερα. Γιατί άλλωστε όταν έχεις αυτόν, τον ένα, τον πρώτο; Μπαμπάς κι αυτός...

Eίχε έρθει στο newsletter μου όταν βγήκε το vid. Καταπληκτικός! (YΓ. Χαίρομαι ιδιαιτέρως που βλέπω τοπικούς κατασκευαστές να εδραιώνουν το made in Greece ως prestigious σφραγίδα σε αυτόν τον τομέα-τα stompboxes και τα εφφέ).

Ok τώρα εξηγούνται τα σχόλια όλων για τη φωνή. Που ούτως ή άλλως είναι από τα πιο απαιτητικά όργανα στην τοποθέτηση στο mix. Τι να σχωρήσεις, δικό σου το κομμάτι, δική σου η επιλογή εννοείται. Λίγο η κιθαρίλα να σπάσει. Όχι, μπουγάτσα θέλει διαδικασία να φαγωθεί. Είναι σαν να μην έχω φάει καλό πρωινό και να με φωνάζει η μάνα μου "φάε κανα κουρού να σε κρατήσει".

Eγώ το βρίσκω ταμάμ. Θεωρώ ότι κουμπώνει πολύ ωραία και το ύφος το οποίο έχει τον σαρκασμό και την ελαφρότητα που του δίνει η υπερβολή και η προφορά. Από ένταση επίσης δεν θέλω παραπάνω φωνή. Λίγη παραπάνω ευκρίνεια/αμεσότητα θα μου άρεσε-όχι ένταση. Με κάνει έτσι να τεντώσω τα αυτιά μου και να ακούσω καλύτερα τι λέει, αλλά και να ψάξω κάτω από τα στρώματα της μίνιμαλ μεν, αρκούσας δε, ενορχήστρωσης. (ένα πιανάκι εδώ κι εκεί δεν θα με χαλούσε πάντως). Ίσως θα ήθελα λίγο παραπάνω τη μια ρυθμική στο Β μέρος; Και ένα πολύ κοντό reverb στη σόλο, ή ίσως ένα slap back τουαλέτας. ΥΓ. Για έναν περίεργο λόγο ακούω κάθε φορά "για κανένα κουρού που με κράτησε" κι ο νούς μου πάει σε τυρόπιτα...

Πάρε βρε ένα κατσαβίδι πριν αρχίσεις να μοιράζεις 20άρικα...? Αν η θέση 4 κάνει κουάκ και ακούγεται κανονικά, σημαίνει ότι κάτι τρέχει με τον διακόπτη. Αν δεν κάνει κουάκ ( τον γνωστό phasey ήχο που όλοι ξέρουμε στις 2 και 4 θέσεις) τότε κάτι τρέχει είτε με τον διακόπτη, είτε με την καλωδίωση του συγκεκριμένου μαγνήτη είτε με τον μαγνήτη τον ίδιο. Με αυτή τη σειρά. Παβέζας, Vagabond, Φίλης (massroom studio), Guitar workshop (τούμπα), Παναγιώτης Λαμπής, Σάκης (Μαυρομουστάκης), Valve Studios, Kώστας Δούκας (Τσέλιος), Kώστας Γιαπιτζόγλου (ΚG guitars) και υπογράφων. Αυτούς γνωρίζω με ενασχόληση και σε ηλεκτρικά όργανα.

H θέση 4 παίζει κανονικά όπως πριν; Μετρήθηκε εκτός κυκλώματος ο μαγνήτης? Έδειξε άνω τωn 14KΩ αντίσταση; (νομίζω κάπου εκεί πάιζει ο hotrails) H πρώτη μου σκέψη ότι το άσπρο-κόκκινο ξεγυμνώθηκαν και ακουμπούν σε κάποια γείωση (κέλυφος pots ή στο shielding foil του pickguard) Βγάλε τον μαγνήτη εκτός κυκλώματος (μέτρησέ τον) και αν είναι οκ ξαναπέρασέ τον στο switch. Κάνε κι έναν ψεκασμό στον διακόπτη καλού κακού.

Ωραιότατη. Την είχαμε σχολιάσει ξανά νομίζω μαζί με εκείνες τις φότοσοπ λίμιτιντ εντίσιον. Εμένα στη φωτό δεν με χαλάνε τα block inlays αλλά η έλλειψη binding όταν υπάρχουν block inlays, καθώς και το χρώμα της λάκας που είναι διαφορετικό από το butterscotch του σκάφους. Υποθέτω ότι αν βγει και με άλλα configurations θα είναι μια πιο ολοκληρωμένη σειρά. Κάποια από τα πρωτότυπα του βιντεο ήταν πολύ πιο όμορφα. Επίσης χαίρομαι που βλέπω επιτέλους να παίρνουν credits οι "αφανείς" ήρωες, αυτοί που σχεδιάζουν και ερευνούν σε έναν τόσο δύσκολο και κορεσμένο τομέα.

To χαμηλότερο action (12th) που μπορείς να έχεις σε (πραγματικό) 9,5" με εργοστασιακές οδηγίες (relief στο μανίκι) είναι 1,6mm E καντίνι και 2mm στη μπάσα. Λέω πραγματικό γιατί από όργανο σε όργανο διαφέρουν οι προδιαγραφές (άλλες φορές ελαφρώς πιο flat άλλες πιο καμπύλη, άλλες πάλι είναι πιο φλατ στο κέντρο και στρογγυλευουν στις άκρες, κι 'αλλες, άλλο radius έχει η ταστιέρα κι άλλο τα τάστα). Kάθε όργανο αντιμετωπίζεται και διαφορετικά. Αν αγνοήσεις τις οδηγίες, και τεντώσεις το μανίκι σε απόλυτη ευθεία (no-relief) ή και back bow και ανάλογα την ανοχή σου σε fret rattle τότε αποκτάς πλεονέκτημα έναντι του fret out σε bends από 12ο τάστο και πέρα. Μπορείς να φτάσεις το 1,2mm e- 1,6mm E action. Eπιπλέον το όργανο αποκτά αέρα και sustain εκεί που πραγματικά το χρειάζεται. Στις περιοχές πέρα από το 12ο. Ο μόνος περιορισμός σου είναι το μέγεθος τάστων (οτιδήποτε χαηλότερο από το medium jumbo 1-1,1mm θα δυσκολέψει τα bends/vibrato). Σφίχτε τα μανίκια δεν είναι κακό.

Ρίξε λίγη extra κόλληση on top off παλιά. Θα διευκολύνει την μετάδοση της θερμοτητας και θα γίνει blend in. Σε διαφορετική περίπτωση κόψε απλά τα καλώδια.

Aν δεν έχεις αλλάξει κάτι άλλο στο κύκλωμα, τότε τσέκαρε αν έχεις σίγουρα ενώσει το south finish του ενός πηνίου με το north finish του άλλου στον JB. Δηλ. το λευκό με το κόκκινο να είναι ενωμένα, μονωμένα και στον αέρα (δεν συνδέονται πουθενά). Κατα τ΄αλλα, πράσινο και bare πάνε γείωση και το μαύρο hot. Έτσι οποιοδήποτε Les Paul wiring diagram στο net θα σου κάνει δουλειά.

Το ένα έφερνε το άλλο στη ζυγαριά. Η Τele αν αφήσεις το fretting hand από το μανίκι, πέφτει. Δεν έχει κέντρο βάρους είτε σε καθιστή είτε σε όρθια θέση. Άλλο αν εγώ κι εσύ και όλοι δεν έχουν πρόβλημα μ' αυτό. Για έναν υποχόνδριο όπως ο Leo ήταν σοβαρό θέμα προς επίλυση. Οι πρώτες ήτο ελαφριές και μετά ψαχνόταν να μπαλαντσάρει το neck dive. Ήταν άνθρωπος με αυτιά. Προσπαθούσε να ακούει κάθε υπόδειξη μουσικού και να βρίσκει λύσεις. Mάλλον δεν κατάλαβες τίποτα Δημήτρη απ' όλο το σκεπτικό μου. Η πρώτη μου κιθάρα ήταν κόπια Stratocaster. Δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο. Να είναι Stratocaster. To σχέδιο με τα κλειδιά στη μια μεριά είναι πανάρχαιο, αλλά και πιο πρόσφατο (Stauffer 19oς αιων) και πιο σύγχρονο ( Merle Travis' Bigsby solid spanish). H "μη γωνία" στο headstock προέρχεται από τις lapsteel. Eίπαμε, ο Leo ήταν κατασκευαστής ενισχυτών και lapsteels. Επίσης το πάχος 1" του μανικιού δεν είναι τυχαίο. Είναι το μισό του δίιντσου μαδεριού. Πάρει μαδέρι, κόψει μέση, κάνει δύο μανίκια. Σεμινάριο απλής λογικής, problem solving, οικονομίας υλικού και χρόνου. Aυτό είναι το μεγαλείο του Fender. Έδειξε το μεσαίο δάχτυλο στην "παραδοσιακή" οργανοποιία και έκανε τα πράματα όπως τον βόλευαν. Ήσουν στο meeting? Εγώ είμαι πεπεισμένος ότι η βάση του δικού μου post που λέει ότι βάφτιζαν "σχεδιασμό" ενέργειες που αποσκοπούσαν αλλού έχει καλή προοπτική. Το ξέρω εκ των έσω (εννοώ όταν κατασκευάζεις, πολλές φορές σχεδιάζεις κάτι με κάποιο σκοπό, δεν πετυχαίνει και κοιτάς πώς θα δικαιολογήσεις αυτό που έκανες). Ναι, είναι πιθανόν η σκέψη η οποία οδήγησε στα contours να ήταν η απώλεια βάρους. Και τα contours να ήρθαν σαν διπλό ατού/όφελος. Αλλιώς θα το είχαν κάνει και στην Τele. Σε δέυτερη φάση, τα contours της Strat, ειδικά το arm, εμένα προσωπικά με κουράζει στο δεξί-σε καθιστό παίξιμο. Με την Τele ο πήχης μου αγκιστρώνεται στη γωνιά και "ξεκουράζει" τον 'ωμο μου. Στη Strat αυτό το sleekiness κάνει το χέρι μου να στέκεται στο αέρα. Οπότε αυτό το εργονομικό "ατού" εμένα δεν μου κάνει. Βέβαια σε καμία περίπτωση δεν θα έπαιρνα Strat χωρίς contours, όπως και δεν αντέχω τις Tele με contours. Δεν ψωνίζω εργονομία. Kαι τι είναι ο SRV, εργονόμετρο? Αυτοί οι τύποι είναι εξωγήινοι. Ο άλλος έπαιζε ανάποδα την Strat. Ποια εργονομία και ποιο access και ποια contours? Δεν αλλάζει κάτι. Εξακολουθώ να "παλεύω" να μην πετύχω το switch με το δεξί. Εξακολουθώ να προσαρμόζω το παίξιμό μου και να καταναλώνω πολύτιμη παικτική ενέργεια, προσπαθώντας να απόφύγω το volume knob. Kι όταν είσαι παίκτης του 20%- όπως εγώ, χρειάζεσαι και την τελευταία ποσοστιαία μονάδα για να μην ξεφεύγεις. Το ίδιο έκαναν κι αυτοί. Προσαρμόζονταν, ή ακόμη καλύτερα, έκμεταλεύονταν τις αδυναμίες. Volume swells? Ευχαριστώ, υπάρχουν τα volume pedals από το '60. Θα κάνω κάτι άλλο. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που ξεχαρβαλώνουν το volume pot από τη Strat για τον ίδιο ακριβώς λόγο. H λέξη κλειδί είναι "για σένα", όποτε δεν έχω κάτι να πω. Αν πω, θα προσβάλω την παικτική σου θεώρηση. Εκτός βέβαια από όλους όσους παίζουν με Les Paul, SG, Tele, ES335, Jazzmaster, Jaguar, Firebird,Ανατολικόξυλα κλπ. που δεν έχουν πρόβλημα με άλλες θέσεις διακόπτη. Οι ενδιάμεσες θέσεις είναι όντως κερασάκι στην τούρτα. Και απόδειξη του ότι δεν υπήρχε σχέδιο. Κι εκεί είναι που παρεξηγείς το "κατά λάθος" που είπα. Όπως κατά λάθος πχ, έγινε νόρμα το X-bracing στις ακουστικές. Σεμινάριο μηχανικής. Δεν έχει ξεπεραστεί. Eξήγησα και πιο πάνω το "κατά λάθος" αλλά θεώρησα πως ήταν εμφανές σε όλο το αρχικό μου post. Διάνα δεν χτύπησε από την αρχή γιατί δεν προοριζόταν γι' αυτό η Strat. Και πάλι εξηγώ στο αρχικό μου post. Χρειάστηκε έναν Ike και έναν Buddy για να τα "γυρίσει". To ότι μεγάλωσαν γενιές πλέον με προέκταση του σώματός τους μια Strat, δεν με υποχρεώνει να "προσαρμοστώ" σώνει και καλά. Αλλά δεν θα αρνηθώ ότι η Stratocaster ήταν η καλύτερη ηλεκτρική κιθάρα που φτιάχτηκε ποτέ. Και μιας που είναι και επίκαιρο, χθες μου ήρθε στο inbox ( κάτι ομαδικές συζητήσεις με κιθαρο-νέρντουλες ) αυτό: https://reverb.com/news/fenders-don-randall-offers-revisionist-take-on-leo-cbs-and-the-compnays-early-days-bacons-archive?fbclid=IwAR2H-bDr0MjhNLFX7UgcGpHSnE1sq9LqFRf5sIvz1JI-MOu9i1r0qBD7O94&utm_campaign=donrandall&utm_medium=blog&utm_source=FB Το ότι λοιπόν οι Eastwood απέχουν από το πρότυπο της Strat και της Les Paul, δεν σημαίνει ούτε ότι είναι για εξωγήινους, ούτε ότι απευθύνoνται σε παράξενους ημι-κιθαρίστες- αδαείς που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η μόστρα ή το να διαφέρουν για να διαφέρουν. Είναι εξίσου "ασχεδίαστες" με τις άλλες, μα τον βακελίτη μου μέσα!

Ο τεχνικός σου θα μπορεί να βγάλει τα προβληματικά saddles, να τα λιμάρει, να τα καθαρίσει, να τα γυαλίσει, να ξανακάνεi reslotting και να τους περάσει λίγο βερνίκι μετάλλων για σχετική προστασία από περαιτέρω οξείδωση, μέχρι την επόμενη φορά. Επίσης θα σου προτείνει να σηκώσεις λίγο πιο ψηλά το tailpiece ή να περνάς τις χορδές wrapover για να μην κάνουν μεγάλο kink (τσάκιση) οι χορδές πάνω στο saddle. H αντικατάσταση saddles δεν είναι απλή υπόθεση κυρίως λόγω ασυμβατοτήτων.

Eπανέρχομαι μετά από καιρό γιατί ήθελα να βρω λίγο χρόνο για να "απλώσω" τη μπουγάδα με τις σκέψεις μου και την εμπειρία μου, και σήμερα είμαι σε καλό mood αϋπνίας. O Leo Fender (και οι συνεργάτες του) δεν ακολουθούσε το ρητό form follows function αλλά είχε ένα problem solving attitude που έτυχε να γεννήσει, κατά λάθος, όχι απλά ένα όργανο, αλλά τον ορισμό της ηλεκτρικής κιθάρας και ένα είδωλο του παγκόσμιου design. Το form δεν ήταν καν στο μυαλό τους για να το ακολουθήσει το function. Όταν λέω ότι η Strat είναι ένα "εργονομικό χάος" σημαίνει ότι γεννήθηκε από κάτι άλλο και προσαρμόστηκε σε κάτι άλλο για να καταλήξει να χρησιμοποιείται για κάτι άλλο. Είναι ωραία και ρομαντική η ιστορία του μοναχικού οραματιστή που σκάρωνε όργανα με μη συμβατικό τρόπο, αλλά θεωρώ ότι του αποδίδουν, κατόπιν εορτής και ερήμην του, ιδιότητες που ίσως και ο ίδιος δεν ήθελε. Όπως ακριβώς κάνουν οι κριτικοί και οι αναλυτές τέχνης που εικάζουν "τι ήθελε να πει ο ποιητής". Η Strat λοιπόν ήταν η ιδέα να εφαρμοστεί σε κιθάρα, η σημαντικότερη ανακάλυψη του Leo, το ηλεκτρικό μπάσο. Αρχικά αυτό, ήταν Telecaster με μανίκι μπάσου, που δεν μπορούσε να σταθεί (neck heavy) oπότε σκάρωσαν ένα μοντέλο και τράβηξαν ένα κέρατο ως το 12ο τάστο (που είναι και γεωμετρικό κέντρο ενός 34" μπάσου) για να μην πέφτει το μανίκι. Και εγένετο μπάσο. Κι ας θυμώνουν οι φίλοι που τους λέω χιουμοριστικά ότι το μπάσο είναι μια 4-χορδη κιθάρα κουρδισμένη μια οκτάβα κάτω. Νωρίτερα, για να λύσουν το πρόβλημα του neck heaviness στην Τele, είχαν αρχίσει να χρησιμοποιούν βαρύτερα ξύλα (northern ash και pink alder) και τώρα, με το σχέδιο του p-bass στα χέρια τους, θα μπορούσαν να επιστρέψουν σε ελαφρύτερα σώματα αν το προσάρμοζαν σε κιθάρα. Πιο ελαφρύ όργανο, καλύτερη εργονομία, λιγότερη κούραση στο fretting hand αφού δεν χρειάζεται να κουβαλάει και το βάρος του μανικιού. Σε ποιο κοινό απευθυνόταν ο Leo; Country και western παλικάρια, επαγγελματίες του μεροκάματου που γυρνούσαν την επικράτεια παίζοντας 4-5 μέρες την εβδομάδα. Oι ακουστικές κιθάρες ήταν μεν ελαφρύτερες αλλά ήταν πιο ογκώδεις και δεν μπορούσαν να πάρουν το ρόλο και lapsteel. Σε αυτούς έπρεπε να πουλήσει. Τα όργανά του δεν ήταν αποτέλεσμα "σπουδαίου, μακρινού οράματος που θα άλλαζε τον ρου της μουσικής". Lapsteel κιθάρες έφτιαχνε πριν την Tele και ενισχυτές. Tο unique selling proposistion που είχε ο Leo στα χέρια του με την Τele ηταν 2σε1 εμ Electric Spanish εμ Lapsteel. To μόνο του πρόβλημα ήταν το βάρος που όταν το έλυσε του δημιούργησε άλλο, το balance. Με το P-Bass στα χέρια του, ήταν μονόδρομος να το πάει και σε κιθαρομορφή Strat. Στην ουσία η Stratocaster ήταν η λύση στο πρόβλημα βάρους που είχε η Tele. Δεν είναι όργανο που σχεδιάστηκε σε κενό χαρτί. Και μάλιστα τώρα, με το κέρατο να κρατάει τα μπόσικα, μπορούσαν να αφαιρέσουν κι άλλη μάζα από τη Strat χωρίς να έχουν θέμα neck dive. Arm countours, belly contours, μεγάλο cavity, πλαστικά knobs, πιο ελαφριοί μαγνήτες, μεγάλο σκάψιμο για tremolo. Ηoorey, τώρα το USP (unique selling proposition) επεκτάθηκε. Εμ electric spanish εμ lap steel και πλέον και lapsteel hawaian (με το τρεμολο) και βιολάκι. Η τοποθέτηση των controls (εκεί που με ενοχλούν προσωπικά αφάνταστα) έγινε έχοντας στο νου flat παίξιμο πάνω στα γόνατα. Όλα είναι κοντά μεταξύ τους για να μπορεί ο παίκτης λάστιχο, να έχει γρήγορη πρόσβαση στο tremolo bar, να αλλάζει θέση διακόπτη χωρίς να αλλάζει τη ροή του παιξίματος και να κάνει και το βιολάκι του με το μικρό το δάχτυλο την ώρα που πενιάζει. Ο 3θέσιος είναι εκεί για να αλλάζει θέση όταν το slide περνάει από τον neck μαγνήτη, ωστε να μην "διαβάζονται" οι "πίσω από το slide" φασαρίες. Ο μεσαίος μαγνήτης δεν ήταν εκεί για ποικιλία ήχων, αλλά για πρακτικούς λόγους. Μιλάμε ακόμη για εποχή western και country. Έτσι κατάφερε να δημιουργήσει ένα πολυεργαλείο στα χέρια του "χειρωνάκτη" μουσικού όπου αυτός και ο picking buddy του πλέον θα μπορούσαν να ανταλλάσσουν ρόλους παίζοντας κιθάρα, lapsteel, hawaian και μπάντζο (βάζοντας ένα μαντήλι ανάμεσα στις χορδές και το "άχρηστο" ashtray). Το palm muting ήταν rock n roll, δεν υπήρχε ακόμη, οπότε τα βιδάκια των saddles που προεξέχουν (ναι αυτά που μου κόβουν το ρημαδοδεξί όταν πάω να σκάσω reggae chunks και μου φεύγουν chunks στην κυριολεξία από το χέρι). Ή όταν κοπανάω με το δεξί το volume knob και κλείνω κατα λάθος την ένταση. Ή όταν καταλήγω πάντα να παίζω bridge μαγνήτη γιατί ο διακόπτης είναι στο strumming action του δεξιού μου χεριού. Οι country western boys στράμαραν κοντά στο neck άλλωστε, δεν τους ενοχλούσαν αυτά. Και αφού είχε φτιάξει ένα καταπληκτικό USP, oι country & western είπαν "τι σαχλαμάρα" και εξακολουθούσαν να προτιμούν tele. Και τότε ήρθαν οι "αναθεματισμένοι αράπηδες" (Ιke Turner) και οι φλωροκολλεγιόπαιδες (Buddy Holly) να σώσουν τη Strat και να την κάνουν rock n roll icon. Η νεολαία της πόλης γούσταρε αμάξια με πτερύγια και χρώματα και space age και atomic design. Ο Leo δεν είχε τον Hendrix και τον Beck στο μυαλό του όταν έφτιαχνε τη Stratocaster. Ούτε καν τα παιδιά της πόλης. Δεν προέβλεπαν το μέλλον. Δημιουργούσαν με βάση τις ανάγκες του τότε, προσπαθώντας να φτιάξουν ένα προϊόν που θα πουλούσε. Με πρακτικό τρόπο. Δεν υπήρχε σχεδιασμός. Eίχαν προβλήματα να λύσουν κι όχι όνειρα για να ονειρευτούν. Δεν ήταν ιδιοφυίες. Άνθρωποι εργατικοί, πρακτικοί και καταφερτζήδες ήταν. Η πρώτη κιθάρα που μελετήθηκε και σχεδιάστηκε πραγματικά στο χαρτί πριν βγει στο πρωτότυπο ήταν και η καλύτερή τους. Jazzmaster Και μετά είπε κάποιος: "Τι χάλια, πώς να παίξεις surf και garage σε τέτοιο όργανο;" Υ.Γ. Όλα αυτά είναι κουβέντες που αποκομίζω από συναδέλφους και απλούς λάτρεις της κιθάρας, ανά καιρούς. Κυρίως insights από μια κυρία εκ των Βελγίων που τυγχάνει να είναι και σχεδιαστής και κατασκευστής οργάνων και συχνά πυκνά κουβεντιάζουμε περί οργάνων, εργονομίας, ήχου και ελληνικής γλώσσας. Sophie Docxx και Dorian Guitars η μπράντα της.

Ξεκλέβω λίγο χρόνο, περιήγησης συνέχεια San Lorenzo guitars (FRA) από τον Sebastian Santilli. Εντυπωσιακές κατασκευές με εναλλακτικά υλικά (composites και μπαμπού). Automotive αισθητική και πολύ χαρακτηριστικά όργανα. Πώς δεν τον πήρε χαμπάρι ο Gibbons ακόμη; (sorry about the pics quality) s Stradi guitars από τον Marek Dabek (POL). Πολύ ιδιαίτερα όργανα, εξαιρετικές κατασκευές. Vuorensaku Guitars από τον Saku Vuori (FIN). Νο frills ρουστίκ/γκαράζ rock n roll αισθητική με german carve , ενσωματωμένα fuzz/fx. Bonus https://i.imgur.com/4fEaojt.mp4 Eπίδειξη μιας ακουστικής από τον luthier Leo Buendia με πλάτη και πλαϊνά από "Τhe Tree Mahogany" (google it). Στο ρόλο του περιστροφέα/επιδειξία ο Michael Watts (γνωστός λάτρης της boutique είτε κιθάρας, είτε αγγλικής ραπτικής).

To πρόβλημα αγαπητοί φίλοι, είναι ότι αυτό αφορά ΙΔΙΩΤΙΚΗ συναλλαγή για ένα μεταχειρισμένο όργανο (ως τέτοιο πουλήθηκε) και για το οποίο το μόνο που έχουμε είναι οι ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΙ του ΟP. Δεν με αφορά ποιος έχει δίκαιο. Είναι κάτι που θα λύσουν μεταξύ τους οι συμβαλλόμενοι. Ας μη δώσουμε συνέχεια, πλήττονται υπολήψεις, είτε δικαίως είτε όμως και ΑΔΙΚΩΣ.

Όργανα καταλλήλως τιμολογούμενα τίμια. Ξύλα και hardware επιπέδου Classic Vibe (Squier) δηλ. ένα ράφι πιο ψηλά από τα ευτελή κάθε μάρκας (έως 200-300ευρώ). Εξαιρετικoύ value τρεμολο, το EZ lock της Wilkinson μου φαίνεται περισσότερο trouble παρά feature (αν χρησιμοποιεί τέτοια κλειδιά σε αυτό το μοντέλο). Εξαιρετικότατοι vintage style μαγνήτες, καλούτσικα ηλεκτρικά. Λίγη τσαπατσουλιά στο στήσιμο και σετάρισμα( κυρίως σε ταστοδουλειά ) έχουν αλλά αυτό έρχεται με ένα καλό σεταπ και initializing του οργάνου. Το θεωρώ όργανο ικανό να παίξει σε ηχογράφηση και να σταθεί σε live χωρίς πρόβλημα (με προϋπόθεση αυτό το αρχικό στήσιμο/service όπως είπα).

Νομίζω αυτό θα σου κάνει, απλά αντικαθιστάς το toggle με blade. Όπου output στον toggle είναι το common στον blade .

Πάρε από τώρα τις περσινές ώστε του χρόνου να είναι προπέρσινες, αφού κάθε πέρσι και καλύτερα με αποκορύφωση το 1898 με το απαράμιλλης ομορφιάς και αξεπέραστου QC, μαντολίνου που σκάρωσε ο Όρβιλ. Πάντως το custom shop της Levis κάνει παπάδες. Ευτυχώς το made in China 501 έχει μόνο 70 ευρώ και μπορεί ο καθείς να γευτεί το Αμερικανικό όνειρο.

Γιατί ποιες από τις κιθάρες σου έχουν form που follow function? Η strat για μένα είναι εργονομικό χάος, η Les Paul εργονομικό disaster. Είστε κιθαρορατσισταί κύριοι και κυρίες. Να γίνετε κιθριτσαρτζιστές πάραυτα ;D ;D

Tι είναι το fff? Pawnshop heaven με φιλικό ήχο και καλή κατασκευή. Μερικές ακόμη που μ'αρέσουν. Στο αιώνιο wishlist κι αυτές. Και το μαντολινοκίθαρο το βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον και χρήσιμο για live. Tαμάμ για anti-guitarhero μουσικές.

κάποιο graphic EQ

Δεν την επιλέγει όμως, είναι καθαρά καταναλωτικό κατασκεύασμα. Είναι φτιαγμένο να καλύπτει μια ανάγκη που δεν έχει. Φαύλος κύκλος είναι. Όχι μόνο στη μουσική.

Ο υπέρμετρος ενθουσιασμός σου είναι εμφανής ;D ;D ;D ;D