Πνοή και Νύξη

Oύτε ενισχυτής, ούτε πετάλια, ούτε μαγνήτες, ούτε δάχτυλα φίλε. Ο τόνος είναι στο Rio Mare (πάνω δεξιά)

Μερσί για τα σχόλια. Περί κομβίων επειδή αναφέρθηκε, η αρχική σκέψη ήταν να μπουν amber αλα les paul αλλά τελικά πάνω στο όργανο δεν έκατσαν. Κουμπιά σε vintage copper υπάρχουν αλλά επειδή αλλού ήταν η αρχική ιδέα, δεν επαραγγέλθησαν και όταν αποφασίσαμε "no" στα amber ήταν ήδη αργά. (Φυσικά μπορούν να αγοραστούν ανά πάσα στιγμή). Απλά και τα υπάρχοντα υπεβλήθησαν σε ένα πρότσεσινγκ (τρίψιμο, stain) για να μην είναι κάργα nickel. (όπως και το output jack). Στη φωτογράφιση δεν έχω ιδιαίτερο ταλέντο και δεν πολυφαίνεται. Δυστυχώς σε τέτοιες περιπτώσεις δύσκολα μένει το όργανο για καιρό στο εργαστήριο γιατί ήδη έχει προηγηθεί μεγά(ααα)λη αναμονή και προσμονή από τον (εκάστοτε) ιδιοκτήτη. Θα προσπαθήσω έστω να στήσω ένα ηχητικό, αν το επιτρέψει ο χρόνος (και αν αντέχετε να υποστείτε το παίξιμό μου). @RayDTutto & @dimsonic για το logo και τα markings μάλλον έχεις δίκιο (πού να δεις αυτά που δεν φαίνονται...) αλλά τα περισσότερα είναι επιθυμία του παραγγελιοδόχουδότη (πιθανόν την ώρα που θα γίνει το τελικό bye-bye να μην υπάρχουν κάποια). Για το ευανάγνωστο του πράγματος, σκοπός μου δεν είναι να διαβάζεται εύκολα αλλά να είναι ένα καλαίσθητο σχέδιο. Εξάλλου στα περισσότερα όργανά μου έχω είτε κενό, είτε ένα σκέτο "a". Η παράδοση στην οργανοποιία δεν επιτάσσει φωνακάδικες ταμπέλες (ειδικά στην ευρωπαϊκή). To logo πάντως είναι κάτι που αλλάζει, ανάλογα το όργανο και τη διάθεσή μου. Μπορεί μεθαύριο να μην μου αρέσει κι έμένα. Το καλό είναι ΄ότι δεν θα έχω κανέναν ενδοιασμό να το αλλάξω. Πάντως την παρατήρηση περί "στυλό" την έκανε και το έτερον ήμισι (στο εργαστήριο και στη ζωή) και πιθανόν έχετε δίκιο. ("μα δεν είναι στυλό, είναι καλλιτεχνικός ακρυλικός μαρκαδόρος και το έκανα στο χέρι" της έλεγα, "δεν πειράζει" μου έλεγε, σαν στυλό φαίνεται). Στο scratchplate είναι engraved και δεν το αλλάζω. Πολλές φορές αναρωτήθηκα αν θα πρέπει να φτιάχνω επιμέρους στοιχεία του οργάνου (logo, plates, inlays) με βιομηχνικό τρόπο (πχ σε προηγούμενα όργανά μου ήταν laser etched) ή αν θα πρέπει να βρώ έναν απλό και εφικτό χειροπιαστό τρόπο. Tο hand inlay είναι υπερβολικά χρονοβόρο και δεν μου αρέσει η μετακύληση κόστους σε κάτι προφανές, όπως το logo. To χρησιμοποιώ μόνο στο πιο απλό "a" που κάνω. Το αυτοκόλλητο μου φαίνεται υπερβολικά "φτηνό" ως λύση. Η κατασκευή custom σφραγίδας με το logo μου φάνηκε μια αρκετά "καλλιτεχνική" και στα πλαίσια του "χειροπιαστού" επίσης, λύση. Την έχω δει και σε άλλα χειροποίητα και μου άρεσε σαν ιδέα. @Earendil η αρχική μου ιδέα για το nut ήταν για βαφή σε κόκκινο (για να ταιριάξει με τα κόκκινα παντού) αλλά και απέτυχε ( το κόκκαλο είναι ανισόπυκνο και κάποια σημεία γίναν κόκκινα, ενώ κάποια έμειναν άσπρα ), άσε που ήταν και υπερβολικό. Οπότε είπα να το ταιριάξω με το μαύρο accent line που έχω γύρω από την ταστιέρα και το έριξα σε μαύρο stain για μερικές ώρες. Όντως εμποτίστηκε, αφού παρέμεινε μαύρο και μετά το buffing. Το switch tip δεν μου άρεσε ούτε μαύρο, ούτε άσπρο, ούτε κρεμ, ούτε ένα ροζουλί που βρήκα. Οπότε πήρα ένα άσπρο, το έτριψα ελαφρώς και το ψέκασα χρυσό, μετά κόκκινο και τέλος ματ διάφανο. Πάντως χαίρομαι που η κριτική είναι όντως εποικοδομητική και οι σκέψεις που κατά καιρούς κάνω ως προς το "αν θα περάσουν" κάποια πράγματα στο κοινό επίσης δεν είναι μάταιες. Θα προσπαθήσω κι ένα ηχητικό

Mετά από καιρό, αξιώθηκα να τελειώσω μια ηλεκτρική που είχα στα σκαριά κάμποσο. Ένα πασίγνωστο concept (ειδικά με τους EMG θυμίζει πάρα πολύ μια κάποια Pensa/Suhr) με πολλα καλούδια και αλλιώτικα specs. Μια drop top υλοποίηση (δηλ, χοντρό καπάκι με λυγισμένο arm contour), με γεναιόδωρο faux binding (μου αρέσουν τα binding παχιά, να φαίνονται καλά στο ανφάς και να "περιγράφουν" ωραία το όργανο), Short scale (24.6"), hand rubbed κόκκινο burst, όλο στο χέρι -παρουσία του ιδιοκτήτη, με weight relief, χειροποιητα αλουμινένια covers, βαμμένο στο χέρι custom switch tip, stainless steel frets, κοκκάλινο stained-black nut, ελαφρώς βαμμένα μεταλλικά knobs για να ταιριάξoυν με το ιδιαίτερο "vintage copper" των Schaller κλειδιών και tremolo. Το μανίκι είναι φινιρισμένο με true-oil και η στάμπα-logo Pink Floyd inspired σχεδιασμένη στο χέρι. Ακολουθεί ένα αναλυτικό spec list: Βody: American Red Alder w/weight relief Top: Flamed Maple Neck: European Figured Maple, Soft V assymetrical profile, 21mm@first fret. 2-way truss rod, body end adjustment Fingerboard: Tiger Maple w abalone dots & side markers, 9.5"-12" conical radius, 24,6" scale length, Stainless Steel jumbo frets, Bone nut (black stained) Schaller DaVinci tuners vintage copper Schaller tremolo vintage copper EMG DG20 David Gilmour pickups & electronics. Vol -Bass/Treble boost-Mid boost. Extra "neck on" mini switch Handcut Aluminum Back control-plates Hand rubbed "peachburst" top w/ faux binding technique. Sprayed "black red" body Gloss nitro-alkyd clear top coats Weight 3,6kg Aκολουθεί φωτορεπορτάζ. Ευχαριστώ για τον χρόνο σας. Οποιαδήποτε κριτική/γνώμη/απορία ευπρόσδεκτα. Με τιμή, Φάνης Πλουμής, Alfa Handcrafted Guitars, Πνοή και Νύξη workshop

Με ΩΡΛ πρέπει να του κλείσεις γιατί αυτό δεν καταπίνεται έτσι.

Τι είναι ο Dallas Schoo? (μάλλον τι κάνει, γιατί googlαρα τι είναι.) Ούτε για roadie πουθενά, τσακίστε τους γκατζετίστες σε κάθε γειτονιά (Αν ο roadie μου κούρδιζε τις κιθάρες μου έτσι θα τον είχα "απωλέσει") Aν κάποιος καίγεται για δώρο σε roadie ή σε guitar tech, εδώ η ναυαρχίδα: https://shop.gryphonstrings.com/products/frank-fords-corner-frank-ford-franks-cranks--koa-handle

Συμφωνώ με τη σχέση παραγωγού/μηχανικού ήχου και συνήθως είναι δεδομένο ότι ένας παραγωγός είναι και καταρτισμένος σε τεχνικά θέματα (και το ανάποδο πολλές φορές όπου ο ηχολήπτης καλείται να παίξει το ρόλο του παραγωγού. βλ. Ελλάδα) Οι καλύτεροι παραγωγοί πάντως είναι και τα τρία (μουσικοί, ηχολήπτες και καθοδηγητές). Γι' αυτό ανέφερα και τη μίξη στην εξίσωση. Ίσως το απλοποίησα πάντως, τείνω να συμφωνήσω με τον Haris εν τέλει. Ότι κάθε ήχος είναι καλός γι' αυτό που είναι κι αν ήταν αλλιώς (ακόμη και καλύτερος) δεν θα ήταν αυτό που είναι. (δεν ήπια καφέ ακόμη). Δεν μπορώ να έχω έναν ήχο αναφοράς, αλλά αυτόν που κάθε φορά χρειάζεται. Και όλα όσα έχουν παρατεθεί είναι καλά.

Εγώ πάλι από τη μεριά μου θεωρώ ότι ένας κακός παραγωγός δεν θα μπορέσει να κάνει τη ντραμάκλα να ακούγεται (και δεν είναι μόνο η επιλογή χώρου, προενισχύσεων, ηχητικής αλυσίδας, μικροφώνων, τοποθέτησης, ηχογράφησης και μίξης. Είναι η στρατηγική και το ηχοτοπίο που θέλει να δώσει, σε συγκεκριμένο κομμάτι ή σε ολόκληρο album). Yποθέτω ότι πολλές φορές, για να ακουστεί ίδιο ένα σετ σε όλο το album, ακολουθούνται διαφορετικές τεχνικές και προσέγγιση, γιατί αλλάζει (και) το υπόλοιπο. Δεν είναι τόσο απλά όσο "κουρδίζω, επιλέγω drumset και πιάτα, έχω και τσοπς-πάμε να σκίσουμε". Αντιθέτως ένας καλός παραγωγός θα καταφέρει να στήσει ωραίο drumtrack (με ό,τι κι αν χρειαστεί αυτό, ακόμη και samples εξ' ολοκλήρου ή βοηθητικά) με έναν μετριοκαλό ( υπάρχουν μέτριοι που είναι κακοί και μέτριοι που είναι καλοί ) ντραμερ. Και υπάρχουν χιλιάδες πολύ ωραίες ηχογραφήσεις με τέτοιους. Δεν μιλάμε για μαϊμού με μπακέτες αλλά δεν χρειάζεται να είσαι και ο σούπερ σεσιονάς για να σε βγάλει μούρη ένας τσάκαλος ηχολήπτης. Τα ποσοστά όντως είναι σχετικά αλλά προσπαθώ να κρίνω παίρνοντας τον μέσο όρο και όχι την κορυφή της μουσικής βιομηχανίας.

Oι παραγωγές του με τους Peppers έχουν αφήσει εποχή. Εξακολουθώ να δίνω περισσότερο credit στον παραγωγό και όχι στον παίκτη. (που είναι δεδομένο ότι πρέπει να εχει chops). Ίσως ο αγαπημένος μου (δεν έβαλα τυχαία και τον Petty)

Το πρώτο δεν το θυμάμαι καν, δεν είναι άκουσμά μου, αλλά είναι από τις μουσικές που προσπαθώ να ακούω ακαδημαϊκά γιατί αναγνωρίζω την καλλιτεχνική τους αξία. Σίγουρα θα του δώσω άλλη μια ευκαιρία με μεγαλύτερη προσοχή αλλά μέχρι εκεί. Ισως καταφέρει να με κερδίσει μουσικολογικά αλλά όχι μουσικά (μην παρεξηγούμαι, μουσικά εννοώ να με γαργαλήσει ορμονικά). Ναι, σε ορισμένα σημεία ήταν σαν να ακούω Blackstar και σε άλλα σαν να ακούω τον ίδιο τον Bowie. Πολλές κρυφοφανεροαναφορές σε Stranglers, Specials, Beatles και φυσικά Clash ελέω Simonon το καθιστούν μια επιτηδευμένη ιντελεκτσουέλ απόπειρα σκιαγραφήματος ενός παρανοϊκού κράτους. Προτιμώ τον ειλικρινή διαχυτικό τρόπο (μουσικής) γραφής του πάλαι ποτέ αντίπαλου δέους του Albarn, τον Noel.

H πρώτη ακρόαση μου έφερε στο νου το Blackstar του Bowie. Tελικά μια ματιά στα credits λέει Tony Visconti στην παραγωγή. Είναι εκπληκτικό το πόσο επιδραστικός στο ύφος μπορεί να είναι ένας κορυφαίος παραγωγός. Αν δεν ήταν αυτοί που είναι, θα πήγαινε άπατο (και άκλαφτο). Δεν το βρίσκω τίποτα σπουδαίο μουσικά. Πιο πολύ στυλιζαρισμένο μου φαίνεται. Στιχουργικά εξαιρετικό σε γραφή. Θέλει πιο πολύ χρόνο ακρόασης ομολογώ, αλλά δυσκολεύομαι να του δώσω περισσότερο από άλλη μιά.

Ακριβώς το link που έστειλε ο Earendil. Παρατηρήσεις: Τα 4 & 5 είναι ενοχλητικές όταν προσπαθείς να φτάσεις άνω του 14ου τάστου. Η θέση 3 θέλει ταυτόχρονα εσωτερική υποστήριξη. Η 4 γίνεται μόνο σε heels με επίπεδη ράχη (όχι σε κλασσικού τύπου heel με τρίγωνη ράχη, ala Μartin). Πάντα θέλει προσοχή γιατί μια τρύπα μικρότερου μεγέθους της διαέτρου της βίδας, μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε μελλοντικό σπάσιμο του heel.

Kαλοκατασκευασμένη, εξαιρετικοί tri-sonic μαγνήτες (transparent, με πλούσιο presence, ωραίοι συνδυασμοί ήχων). (τα μοντέλα που έχω τσεκάρει είναι παλιότερα όμως, 2009-12.) Παχύ μανίκι, ταστιέρα 9" radius, short scale (24"). Αν τη θέλεις για extra ηχόχρωμα και για να εξερευνήσεις τους Queen ναι. Aν τη θέλεις για βασικό όργανο λίγο ζόρικη. Kαι ηχητικά και παικτικά. Επίσης, αν δεν έχεις treble booster και AC30 πολύ δύσκολα θα ακουστείς May.?

Δεν ξέρω αν έχει ξαναγίνει, γιατί κάτι μου θυμίζει, αλλά περισσότερο ενδιαφέρον και με μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας θα ήταν το ερώτημα τύπου "αν χτίζατε πεταλιέρα με μία και μόνο μάρκα stomp, ποια θα ήταν αυτή". Έχω την εντύπωση ότι θα απαντούσα EHX. Αγαπημένη μάρκα δεν έχω(τα θέλω όλα) αλλά σχεδόν πάντα με συνόδευε κάποιο line6 μηχανάκι (είτε πεταλιέρα είτε stompboxes), κάποιο Boss, ενώ προσφάτως κατέληξα στην προσθήκη μιας μεγάλης σειράς homemade από συμφορουμίτη παραδοτέα και tweakable με options στον χώρο μου. Τι άλλο να ζητήξω?

Tι να σου πω, έχω την αίσθηση ότι τείνεις να κρίνεις λίγο παραπάνω ακαδημαϊκά από όσο πρέπει. Συμφωνώ ότι πολλές φορές γυναίκες κιθαρίστες αντιμετωπίζονται με υπέρμετρο ενθουσιασμό και κρίνονται με διαφορετικά standards αλλά δεν φταίνε αυτές γι' αυτό. Τον τελικό αποδέκτη, αυτόν που θέλει να ακούσει ωραία μουσική και ωραίους οργανοπαίκτες, ποσώς τον ενδιαφέρει αυτό. Όπως επίσης και δεν μπορεί να κριθεί ως λάθος τεχνική μια τεχνική που δίνει χαρακτήρα (βλ. Knopfler, Django, Albert King και εκατοντάδες άλλοι κιθαρίστες) και που εξακολουθεί να συμβαίνει. Έλλειψη τεχνικής-να το δεχτώ. Λάθος, δεν ξέρω. Το ενδιαφέρον του κοινού για το παίξιμό τους έχει να κάνει περισσότερο με την ανάγκη για γνώση και όχι για μάθηση. Εγώ εξακολουθώ να ακούω και δυναμικές και ακρίβεια και ηχοχρώματα και εναλλαγές σε moods και μάλιστα αβίαστα. Για τα ορθοπεδικά πιθανόν να έχεις δίκιο δεν μπορώ να μπω στο κλίμα γιατί κι εγώ παίζω αλλιώς αλλά είμαι 100% αυτοδίδακτος όσον αφορά την τεχνική. Ίσως να μην έχω ξεκλειδώσει δυνατότητες που μπορεί να κατέχω, αλλά μέχρι τώρα βρήκα το δρόμο μου και τον τρόπο να παίζω αυτά που παίζω όπως τα παίζω, όσο πιο σωστά (και διασκεδαστικά) γίνεται. Για τον καφέ και κουβέντες περι κιθαρών δια ζώσης, εδώ είμαστε. Και ρέει άφθονος (και ο καφές και ο περι κιθαρών ο λόγος).

Aυτό το τραγούδι μου έχει μείνει κι εμένα από την παιδική μου ηλικία για άλλο λόγο. Είχα πάντα την απορία "ποιανού τη σειρά έπαιρνε ο καβαλάρης".

1)Πιάνο. 2)Τenor Sax 3)Γκάιντα (Θρακιώτικη) 4)Ηurdy Gurdy

Tι εννοείς "ντεμέκ" για την πένα και το palm rest; Μπορεί να γίνει η τεχνική καλύτερη ή η Molly; Μπερδεύτηκα λίγο. Η Bluegrass είναι μουσική κατά βάση αυτοδιδακτική και αυτό είναι που την κάνει (αν την κάνει) κάπως πιο ελκυστική. Το ότι κάθε παίκτης έχει δικό του ύφος και στυλ. Εγώ δεν κατέχω τεχνικές σε βάθος, οπότε θα μου άρεζε μια ανάλυση καθώς είναι είδος που σχετίζεται άμεσα με τις κιθάρες που φτιάνω (steel string flat tops). Γενικά η τεχνική της "ακούγεται" flawless, δεν την ακούω ούτε να σκαλώνει ούτε να χάνει ρυθμικά, μελωδικά ή σε δυναμικές. Έχει βρει τον τρόπο να "αγκιστρώνει" τον αγκώνα και τον πήχη στο σκάφος και να το χρησιμοποιεί ως άξονα περιστροφής (εν αντιθέσει με τους περισσότερους "ακουστικούς κιθαρίστες που σηκώνουν χέρι πολλές φορές). Οπότε έχει αναπτύξει μια εξαιρετική αντίληψη και ακρίβεια στις θέσεις των χορδών έχοντας απομακρύνει τον άξονα από τον καρπό και μην έχοντας τη βοήθεια του μικρού (pinky) να ακουμπά στο καπάκι (ή να είναι σε έκταση δίνοντας αίσθηση ισορροπίας). Η γωνία του καρπού της νομίζω βοηθά σε αυτό που λένε escaped pickstrokes, δηλ. κίνηση του καρπού ώστε και τα upstrokes και τα downstrokes να μην "σκοντάφτουν¨σε άλλες χορδές. Δεν ξέρω, δεν είμαι καταρτισμένος στο παίξιμο, αλλά μου αρέσει να παρατηρώ παίκτες για να δω τι τους βολεύει και τι τους εμποδίζει σε ένα όργανο (δομικά, γεωμετρικά και ηχητικά). Και η Molly δεν μου φαίνεται οff. Είναι επίσης εντυπωσιακό και το ότι τραγουδάει ταυτόχρονα. Περι ηρωοποίησης κλπ, δεν ξέρω, δεν παρακολουθώ την bluegrass σκηνή και δεν ξέρω τι κυκλοφορεί αλλά σίγουρα δεν μου φαίνεται καθόλου τυχαία η Tuttle. Eιναι 25 χρονώ και έχει κερδίσει τον τίτλο Guitar Player of the Year για δύο συνεχόμενες χρονιές στα International Bluegrass Music Awards. Στοπ δε γκρίνια μωρέ

Έχω πολύ καιρό να ασχοληθώ με DAWs. Aν βοηθάει, όταν πρωτοξεκίνησα, εργάστηκα σε studio που είχε Cakewalk στο ένα control και Cubase στο άλλο και τα δούλευα παράλληλα για κανα 6μηνο. Το Cakewalk μου φάνηκε πολύ πιο ευχρηστοφιλικό/εύκολο/γρήγορο στο edit.

To πιθανότερο είναι ότι εντός του 2019 θα αρθεί ο περιορισμός σε ό,τι αφορά μουσικά όργανα. Rosewood or not, θα ταξιδεύουν ελεύθερα.

Όλοι ξέρουμε ποιος είναι ο χειρότερος. (είμαι σίγουρος ότι μέχρι και ο Santa μια-δυο συγχορδίες θα τις παίζει...) Άη Βασίλη (δηλ,. Αη Νικόλα) φέτο φέρτο:

off topic. Στην τέλε (το παλιό καλό χαρχατσουλιό) δεν μπαίνει πάντα γωνιακό. Εξαρτάται από το είδος του jack και κυρίως, το βάθος της υποδοχής (δηλ. πόσα από τα πάσα προεξέχουν). Και συνήθως δεν προεξέχει τόσο... Εγώ παίζω με τα πάντα, δεν έχω πρόβλημα. Τα γωνιακά βολεύουν στις περισσότερες των περιπτώσεων αλλά και τα ίσια μια χαρά παίζουν. Απλά με το γωνιακό ΄΄χάνεται λίγο...το resonant peak στα 1897,65 περίπου ΚHz" λόγο επειδής όταν στρίβει το σήμα χάνει ενέργεια ασούμε. Το ίσιο είναι επικίνδυνο σε output jacks χωρίς plate και on-top στο καπάκι δηλ. της κιθάρας (βλ. semis, SG, Firebird, Precision κλπ). Δηλ, εσείς όταν παίζετε στο καναπέ, κουμπώνετε κι ενισχυτή; Γιατί εγώ αν βυθιστώ δεν σηκώνομαι ούτε με σεισμό...?

Ιts that time of the year! Χωρίς Χριστουγεννιάτικα τραγούδια, we promise. Aνήμερα Αγίου Νικολάου, οι Near Mrs παίρνουν θέση στη σκηνή, κουμπώνουν όργανα, one-two check και ο χωροχρόνος θα στρεβλωθεί. Ένα event πέρα από τη Θεσσαλονίκη που θα διαρκέσει μόνο μερικά έτη φωτός. Στολιστείτε με dancing shoes και ελαφριά ρούχα.Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου @Δέντρο στο Bar, από τις 10:00μμ. Βασιλέως Γεωργίου 25, κρατήσεις 2310811885. (about the band) Νear Misses είναι κατά μια έννοια το “παρά λίγο”. Ένα εν δυνάμει ατύχημα. Όπως η παρ’ ολίγο μη-γνωριμία των μελών μιας μπάντας. Όπως τα λάθη ή τα παρά λίγο-σωστά, των μουσικών μιας μπάντας. Κι έγινε Near Mrs (mιsιz/) για ευνόητους λόγους, με την προσθήκη του πέμπτου μέλους. Κι όλοι μαζί παίζουν ισορροπώντας πάνω σε τεντωμένο σχοινί. Που από τη μια είναι δεμένο γερά στις rhythm and blues ρίζες του δέντρου που λέγεται rock ‘n’ roll, κι από την άλλη γαντζώνει και τυλίγεται γύρω από κλαδιά και παρακλάδια με σκοπό να τα κάνει να λυγίσουν, να αντισταθούν και να κουνηθούν. Rock, soul, garage, disco-reggae-punk, new wave, pop, alternative και πάλι rock. Δεν θα αφήσουν τίποτα ακούνητο. Δεν θα μείνει κανείς ακούνητος. Hail hail Rock ‘n’ Roll! https://www.facebook.com/nearmrs/?view_public_for=310618279721264 http://www.facebook.com/events/706859236353997/

Έχω την αίσθηση ότι όταν τη δω, θα ταυτιστώ με αυτό το review... Αυτό το "Άγιος Θωμάς" ακόμη μου τρυπάει τ' αυτιά.

Σου είπα Δημήτρη γιατί δεν ήθελα να πάω να τη δω. Δεν με ενδιαφέρει να δω ακρίβεια και περιγραφή, αυτό το κάνουν πολύ καλά τα documentaries που παρέθεσες και άλλα τόσα που έχουν βγει. ( όχι ότι και στα documentaries δεν λένε αρλούμπες και ανακρίβειες όμως.). Στα ντοκιμαντέρ υπάρχει ένα πρόβλημα, δεν μπαίνεις μέσα στην ιστορία των Queen, στις αντιδράσεις, σε πτυχές, στις ανησυχίες και στα παρασκήνια. Δεν μπαίνεις μέσα στις ζωές τους με τρόπο λυρικό όμως, όχι παραστατικό ή πληροφοριακό. Αλίμονο αν ο κινηματογράφος ήταν τέτοιος (που είμαι σίγουρος ότι το ξέρεις ούτως ή άλλως). Αν καταφέρω να τη δω εντός της επόμενης εβδομάδας θα επανέλθω. Η ιστορία του Hendrix από την άλλη είναι προβληματική, με κληρονόμους κλπ όρνια να λυμαίνονται τον μύθο του, δε νομίζω ότι είναι δίκαιος ο συσχετισμός. Ο κόσμος δεν χρειάζεται να μάθει τι ήταν οι Queen, αλλά πώς ήταν και γιατί ήταν. Μου θυμίζει λίγο τότε που είδα το "300" και αντί να απολαύσω την ταινία, παρίστανα τον ξυνισμένο-θιγμένο "γνώστη" της ιστορίας όπου όλα μου φαίνονταν ανακριβή. Έχασα το δάσος, βλέποντας το δέντρο.