Πνοή και Νύξη

Ωραία συζήτηση με έναν από τους πρωτοπόρους της αναβίωσης της "καλλιτεχνικής" οργανοποιίας στην Αμερικανική ήπειρο. Από αυτούς που "επανίδρυσαν" τον ήχο της ακουστικής κιθάρας πέρα από τις νόρμες των Martin & Gibson. Δεν είναι τυχαίο που όποιος θητεύει μαζί του σε επίπεδο πρακτική εξάσκησης, μετά αυτομάτως μπαίνει στο group των "άντα" (δηλ. μπορεί να πουλάει όργανα μέχρι και 30 χιλιάρικα) Εδώ μία από αυτές τις κιθάρες, στο προηγούμενο Holy Grail Show (Leo Buendia). Eπιδειξίας, ο ίδιος ο Watts Michael Watts showing "The Tree" by Buendia Aυτή λοιπόν επωλήθη στα 30 χιλιάρικα.

Oι Straits και ο Knopfler συγκαταλεγονται στους 3 καλλιτεχνες που εχω ακουσει φουλ δισκογραφία. Μεχρι και Νotting Hillbilies. Για μενα το Communique ειναι το κορυφαίο του(ς) αλμπουμ με το ομώνυμο και το Making Movies να ακολουθουν πολύ κοντά. Τα υπόλοιπα +τα solo του απλά τα έχω ακούσει από 50 φορές μόνο έκαστο.

Καλή χρονιά! (φέτος θα είναι για τα μαόνια που θα γενούν κιθάρες το 2050)

Είναι πολύ sloppy και wobbly εργαλείο. Δεν παρέχει ακρίβεια σε τρυπήματα, ούτε ασφάλεια για το υποκείμενο σε εργασίες. Επιπλέον δεν θα σου δώσει την αδράνεια(inertia) που θα χρειαστείς για δουλειές πρεσαρίσματος. Θα έλεγα να προτιμήσεις να τα επενδύσεις σε ένα ηλεκτρικό κολωνάτο δράπανο φθηνό. Αν δεν έχεις σκοπό να εγκαθιστάς Stainless Steel frets τακτικά, το σφυράκι είναι το καλύτερο και το περισσότερο εργαλείο που θα χρειαστείς ποτέ. Στο λέω μετά από 10 χρόνια επαγγελματικής ενασχόλησης και πλέον των 200-250 refrets.

Και να πώ τη μαύρη αλήθεια μου, η αγγελία μου φαίνεται πιο ενδιαφέρουσα "μουσικά" από κάποιους που "γράφουν" μουσική.

Bασικά δεν είπε πουθενά original. ΄Ήταν η λαχτάρα μου να κράξω για τον hot rails και την μονδέρνα θήκη στην '61. My bad. Συγγνώμη για τo κακό influencing.

https://www.julienslive.com/m/lot-details/index/catalog/142/lot/59252/VIC-FLICK-OWNED-AND-PLAYED-1961-FENDER-STRATOCASTER?url=%2Fm%2Fsearch%3Fkey%3D%26cat%3D1581 Sometimes you win sometimes you lose Μου έκανε εντύπωση το "original" που ειπώθηκε για τη Strat του 61 με Hot rails, jumbo ταστα και απ' ό,τι φαίνεται και refinished.

https://www.ebay.ie/itm/1941-Gibson-SJ-200-Pre-war-Acoustic-Guitar-J-200-/181402502033

Ποιο Klon ρε σεις? Δείτε και ακούστε αυτή τη Nick Huber. Mεγαλείο. Κιθαριστική πανδαισία. Το Soulfood το είχα, δεν μου έκανε, δεν δοκίμασα άλλο κλώνο, θεώρησα ότι δεν μου κάνει το είδος. Για low gain/boost καταστάσεις ξετρελάθηκα με ένα tweed-in-a-box χειροπιαστό από τα χέρια γνωστού συμφορουμίτη. Γενικά δεν μου πολυαρέσει το transparency. θέλω να έχουν χαρακτήρα και τα όργανα και τα πετάλια και ο ενισχυτής. Το συγκεκριμένο ντουέτο reviewers, αν και έχει τεράστια γκάμα σε τεστ, και γενικά δεν λένε μπαρούφες, το βαριέμαι αφάνταστα και χαώνομαι στο βίντεό τους.

Μα εννοείται ότι ο ήχος του οργάνου είναι πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Αttack, swell (ανάπτυξη), volume, timbre, sustain, decay, overtones. Πώς να τα αξιολογήσει κανείς σε ένα βίντεο μέσω youtube? Απειροελάχιστα variables σε κάθε ενα από αυτά, αθροίζουν την υποτιθέμενη ακουστική διαφορά. Κάποια από αυτά δύσκολα τα αντιλαμβάνεται ο τελικός αποδέκτης του youtube (όπως πχ την αλληλεπίδραση του συστήματος όργανο-ενισχυτής-παίκτης). Το θέμα δεν είναι να επιλέξω ξύλο. Το θέμα είναι πόση φαιά ουσία πρέπει να ξοδέψω για να καταλήξω τελικά ότι αν δεν μου το έλεγε κανείς και δεν υπήρχε εικόνα, ούτε καν θα μου περνούσε από το μυαλό ότι είναι διαφορετικά όργανα. Και πώς η προεξόφληση διαφοράς έκανε τελικά τη διαφορά την ίδια. Το να ψάχνουμε διαφορές στο ηχόχρωμα λόγω ξύλου του σώματος στο ηλεκτρικό όργανο είναι σαν να διερωτώμαστε πόση ζάχαρη βάζουμε στον καφέ για να είναι μέτριος. Η αλήθεια είναι στο (χοντρό) μανίκι. Εκεί θα βρούμε τη χαμένη μας ποιότητα. Για να επιστρέψω στο λουθιερ mood μου, το μαόνι είναι ο βασιλιάς των ξύλων( υποκειμενικά) στο solidbody ηλεκτρικό όργανο. Όποτε ακούω μαονένια κιθάρα (μέσα από ενισχυτή πάντα), νιώθω σαν στο σπίτι μου. Μου αρέσουν και το pine, το yellow cedar, spanish cedar, γενικά ελαφριά και άκαμπτα slabs. Σε συνδυασμό με χοντρό μανίκι. Δεν απευθύνομαι μόνο σε εσένα Rebel, αλλά σε όλους μας sorry αν το πήρες ως αμφισβήτηση κρίσης. Και το ερώτημα δεν είναι καν αν καταλάβουμε ποιο είναι ποιο. Μπορώ να σου πώ ότι μπορεί να είναι μέχρι και "Πότε αλλάζει όργανο" και πάλι να δυσκολευόμαστε.

Αν δεν μπορείς να τις βρεις με κλειστά μάτια, πώς άκουσες διαφορές και πώς τις αξιολόγησες; ( υπ' όψιν ότι κι εγώ ακούω διαφορές-ή νομίζω ότι ακούω διαφορές ). Και πώς γίνεται με κλειστά μάτια, αυτές να αμβλύνονται σε τέτοιο βαθμό που να αμφιβάλεις για το τι άκουσες; Ενδιαφέρον δεν γίνεται;

Eμένα μου φαίνεται τόοοσο αμελητέα η διαφορά τους, που με αφήνει παγερά αδιάφορο το είδος του ξύλου. Σε βαθμό που να με ενδιαφέρει περισσότερο το χρώμα των βιδών του pickguard ή το σχήμα της θήκης της κιθάρας. Το βίντεο το βρίσκω εξαιρετικό βέβαια γιατί κερδάνε όλοι (και οι ξυλολάτρες και οι ξυλοκλάστες). Είναι τεράστια κουβέντα πάντως και το τεστ αδικείται από την κιθάρα ( tele bridge ) που της δίνει ιδιαίτερα χαρακτηριστικό ήχο σε βαθμό που να "ισοπεδώνει" ή έστω να εξομαλύνει τις όποιες διαφορές, προς τέρψιν των ξυλοκλαστών.

Δηλαδής άμα κάποιος κόψει ράψει τα κλιψ τα μπερδέψει, τα ανακατέψει και σας δώσει να ακούσετε μόνο, θα τα πετύχετε? Εγώ πάντως μόνο κατά τύχη. (οπτικά, τις ακούω τις διαφορές, πολύ subtle βέβαια, αλλά αν κάποιος μου κλείσει μάτια και ανακατέψει την τράπουλα, κλάφτα) Μην αρχίσουμε για αντικειμενικά κριτήρια ήχου γιατί είναι παραδοχή επιστημονικά ότι κανείς δεν ακούει μόνο με τα αυτιά. (το) εγώ (μου)

Θεωρώ Νο1 αιτία για τενοντίτιδα την κακή στάση/θέση της κιθάρας (που ισχύει για το 95% των κιθαριστών) σε συνδυασμό με την κακή ρουτίνα εξάσκησης (υπερβολικά πολλές ώρες practice ή υπερβολικά αιραιό-2 φορές την εβδομάδα-αλλά πολύωρο practice). Για τα μανίκια δεν υπάρχει κανόνας. Εξαρτάται από τον τρόπο που πιάνεις/παίζεις και το μέγεθος του χεριού σου. Ισχύει ότι ένα πιο γεμάτο μανίκι παρέχει καλύτερο grip (ειδικά για ηλεκτρικά παιξίματα), αλλά ισχύει επίσης ότι αν ξεπεράσεις το όριο του comfort zone σου έχει επίσης αρηνητικό αντίκτυπο στην κόπωση του χεριού.

Πάμε έξω

Δεν μπορούν να πειστούν ούτως ή άλλως. Είναι θέμα διάθεσης. (Δεν φταίμε εμείς αν η διαφορά που ακούτε είναι μικρότερη από αυτή που νομίζετε)???

Εμένα γιατί το swamp ash μου ακούγεται περισσότερο μαχόγκανι κι απ' το μαχόγκανι? @argytar μπας κι έχω mahoganear? Η διαφορά κι εμένα δυστυχως μου είναι τόσο αμελητέα, όσο μεταξύ ενός σετ χορδών 3 και 4 εβδομάδων ή μισής στροφής κατσαβιδιού στους μαγνήτες. Λέω δυστυχώς γιατί η φιλολογία πίσω από το "tonewood" είναι αντιστρόφως ανάλογη της πραγματικής διαφοράς. Αναγνωρίζω όμως ότι το debate πραγματικά αφορά "πόση διαφορά" θέλει ο καθένας να ακούσει, ή πώς η διαφορά αντανακλάται στο παίξιμό του.

Ξέρεις πώς είμαστε οι κιθαρίστες σ' αυτά. Από μια κουβέντα πιανόμαστε και μετά λέμε ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του (το σκληρό του και το μαλακό του σε αυτή την περίπτωση) Ηint για τα stainless steel: Πρέπει να είναι pre-radiused στο radius της ταστιέρας για να κάτσουν φρόνιμα,

Όχι βέβαια, αλλά πάντα λείπουν 50-60 ευρώ από το να πληρωθεί ο λογαριασμός on time. Kι εγώ εκεί είμαι 1 με 1,5 refret. (η 1 με 1μιση πετάλι, ανάλογα σε ποιον κόκκορα θα τα φορτώσω...)

Το 99,9% της δισκογραφίας και πιθανόν το 99,1% της σκηνής, παίζει και κάνει bends και βιμπράτα με nickel. Δες ένα live Βlues wire πχ. Εκεί θα ακούσεις bends και βιμπράτο με 11's σε vintage στενά και μετρίου αναστήματος nickel τάστα.Όλα σχετικά είναι. Όταν τα νίκελ ακούγονται βραχνά, το μόνο που θέλουν είναι 5λεπτά λείανσης. That said, κι επειδή έχω τη δυνατότητα-λόγω ιδιότητας-να βάλω ό,τι τάστα θέλω ανά πάσα στιγμή στα όργανά μου, με βάση τις παικτικές μου ανάγκες (και ίσως και του μεγαλύτερου ποσοστού κιθαριστών) τα νικελ είναι μια χαρά. Το ίδιο και τα steel (προσωπικά επιλέγω EVO Gold, αλλά υπάρχουν και καινούργια κράματα με μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε νίκελ-πιο σκληρά). Το δίλημμα για μένα είναι σαν να έχεις να επιλέξεις μεταξύ Αγελαδινού φρέσκου γάλακτος και Κατσικίσιου μακράς διαρκείας. Την ώρα που πρέπειαποφασίζει κάποιος να αλλάξει τάστα, συνήθως τα 50-60 ευρώ του upcharge του είναι πιο χρήσιμα στο να προτιμήσει να τα ξανααλλάξει μετά από 7-8 χρόνια και να πληρώσει τώρα το λογαριασμό της ΔΕΗ. Χρόνια πολλά σε όλους (ανθρώπους και τάστα)

Δεν προκάμαμε. Μόνο 2μιση ώρες διήρκεσε το σομελιελίκι κιθαρών. Αλλά εγώ τσίτωσα λίγο το SixtyNein Fuzz σου, απ' 'ό,τι βλέπεις στο πάτωμα. Με αυτούς τους μαγνήτες πάντως έδεσε λίγο καλύτερα το tribute θέμα.

Ανάλογα το μαστόρι. Σε πιστοποιημένο υπευθυνο επαγγελματία γύρω στο 40% upcharge. Ηχητικά εγώ προσωπικά βρίσκω αμελητέα διαφορά (όσο αμελητέα είναι τα variables στο παίξιμο ενός κιθαρίστα και στον ήχο του-ενισχυτές,chips, γερμάνια, gain, παλαιότητα χορδών, θερμοκρασία κλπ.) Για μένα το μεγαλύτερο ατού είναι η αίσθηση ασφάλειας. Ότι δηλ. δεν θα χρειαστεί να αλλαχτούν τάστα για πάααρα πολύ καιρό. Τελικά, ίσως χρειαστεί να αλλαχτούν όσες φορές θα άλλαζαν και τα νικελ, σε μια κιθάρα, αλλά η αίσθηση ασφάλειας είναι υπαρκτή.

Aυτό που λες είναι δεδομένο και συμφωνώ απόλυτα. Και το πάω παραπέρα, αντιμετωπίζοντας κάθε διαφορετικό πετάλι ως διαφορετικό όργανο πχ. Fuzz, modulations, time fx κλπ. To ίδιο και με το είδος κιθάρας. Στην (cover) μπάντα που παίζω πχ, έχουμε δύο setlist, ένα full ηλεκτρικό κι ένα ακουστικό. Τα μισά κομμάτια του ηλεκτρικού τα παίζουμε και στο ακουστικό, αλλά εκεί η αντιμετώπιση είναι εντελώς διαφορετική. Υπάρχει και η παγίδα όμως. Το να παγιδευτείς σε ένα ηχόχρωμα και να σου υπαγορεύσει σε στενά περιθώρια τι θα παίξεις, με αποτέλεσμα να σε περιορίσει, δημιουργικά. Έχω μάθει κιθάρα σε ακουστική και έπαιζα με ακουστική τα πάντα, τα πρώτα τρία χρόνια. Στο μυαλό μου "φανταζόμουν" άλλον ήχο από αυτόν που έπαιζα και αυτό με ώθησε στο να εστιάσω στο παίξιμο αυτό καθεαυτό και όχι στο ηχόχρωμα ή την ηχητική αλυσίδα. Γενικά, από δημιουργικής άποψης ό,τι δικό μου, βγαίνει συνήθως στο μυαλό, μετά στην ακουστική (ή σε ηλεκτρική unplugged) και έπειτα "φτιασιδώνεται" ή προσαρμόζεται αναλόγως το ύφος που θέλω ή του ταιριάζει. Όταν φτιάχνω κάτι δικό μου με βάση τον( ή έναν) ήχο, συνήθως υπολείπεται μουσικής έμπνευσης ή είναι κοινότοπο αρμονικά/μελωδικά.

Ο ήχος είναι σχετικός. Έχουν διαφορά αλλά απειροελάχιστη Η αίσθηση slickness είναι η βασική διαφορά. Σε κάποιους αρέσει πχ. το vibrato να έχει μια καλή δόση abrassiveness ώστε να να "αυτοτροφοδοτείται". (πχ Foxy Lady τύπου). Σε ένα Stainless αυτό είναι λίγο πιο ζόρικο να επιτευχθεί. Εϊναι απόλυτα θέμα γούστου, τρόπου παιξίματος και "τακτικής". Ανά δυο-τρία χρόνια τάστα έχω δει να αλλάζουν μόνο επαγγελματίες της ταβέρνας/μπουατ/εντέχνου (δηλ. 4-5 μέρες/εβδομάδα σε 4ωρο μεροκάματο) και μόνο για cowboy refrets (τα πρώτα 5) και για τάστα στενά. Αν γίνεται λείανση και γυάλισμα τακτικά, ο χρόνος επιμυκήνεται. Και όντως ισχύει το 1 full refret/διάρκεια κατοχής ενός οργάνου. Κάποιοι το χρειάζονται στα 7-8 χρόνια, κάποιοι στα 15-20.

Θα το καταλάβεις όταν πρέπει να κόψεις. Θα κόβεις και θα 'ναι σαν να μην κόβεται. Αν έχεις δυνατό μαγνήτη (rare earth), μόνο τότε μπορεί να "τραβήξει" κι αυτό σε ελάχιστο βαθμό. Πχ, μόνο αν ακουμπήσεις την κουλούρα ή το κομμάτι κάτω και πλησιάσεις τον μαγνήτη στη μια άκρη του, τότε αυτό θα ανασηκωθεί ελαφρώς. Ούτε καν θα "κολλήσει" πάνω.