Πνοή και Νύξη

Και πάλι σχετικό ίσως. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζω εγώ πχ, με 10W ενισχυτή είναι το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ headroom. Όταν δηλ. πατάω το boost, αυτό αντί να μπουστάρει δίνει περισσότερο σατσουρέισιο στον ενισχυτή. Τo Wattage δηλ. λειτουργεί και ως limiter/compressor. Οπότε ό,τι και να κάνω με μονιτορ (αν έχω την πολυτέλεια) τα πράγματα θα είναι σκούρα/τίγκα. Νομίζω πολύ καλύτερα αποτελέσματα θα έχω αν ενεργοποιήσω τα amp sim στην Line6 και πάρω μόνιτορ από έναν Solid state (+stage).

Eμένα μου συμβαίνει στο 1/15 με 1/20 των σετ περίπου. Και δεν ξέρω τι γίνεται όταν η κιθάρα φύγει από τα χέρια μου. Μου προξένησε εντύπωση γιατί προσφάτως έπαθα το ίδιο με D'Addario.

Είναι συνηθισμένο φαινόμενο σε 10άρες και 9άρες. Φυσικά είναι προβληματικό αν συμβεί σε 4 απανωτά σετ και μάλλον είναι θέμα αστοχίας στην κατασκευή. Τελευταία μου έχει τύχει κι εμένα σε D'addario την οποία θεωρούσα πιο αξιόπιστη όσον αφορά τις αντοχές, από τις άλλες γνωστές. Τι τρέμολο φοράς? (τσέκαρε μήπως το βάθος στο οποίο κάθεται το ball end κάνει τα τυλίγματα της χορδής να φτάνουν μέχρι την έξοδό της προς το saddle). Οι παλιοί περνούσαν τα καντίνια, στην περιοχή του δεσίματος του ball end, με καλάι. Εγώ το κάνω στις μπουζουκοχορδές γιατί έχανα ένα 15-20% των χορδών στο τέντωμα...

Δεν χτυπάει καμπανάκι στο σύστημα αξιών ρε συ. Ούτε ένα ατόπημα κρίνεται ικανό να στιγματίσει μια εταιρεία (ή έναν επαγγελματία). Κουτσομπολιό κάνουμε. Σχολιαζουμε τη φούσκα πραγματικότητά μας. First world problems.

Να στο θέσω απλά. Κάποτε "συνάδελφος" οργανοποιός διαφήμιζε πόσο καλές ακουστικές κιθάρες έφτιαχνα. Και να έτσι, και να ο τάδε κι ο ξερωγώ και η ακουστική κιθάρα. Με τιμούν και με κολακεύουν όλα αυτά, αλλά ο συνάδελφος έφτιαχνε μόνο ηλεκτρικές κιθάρες (και μπάσα) και απεφευγε να σημειώσει το ίδιο και για εμένα. Προσπαθούσε να δημιουργήσει εντυπώσεις με "συμπαθητικό" τρόπο. Αυτό, είναι και ένα είδος παρασιτισμού. Αν θεωρείς τον παρασιτισμό σωστό, I shall pass.

Eίναι λάθος να χάνεις μερίδιο αγοράς για λάθος λόγους (κι εντυπώσεις)

Aυτό λέγεται προτέρημα στον κόσμο του χειροποίητου. Σημαίνει ότι υπάρχει κόσμος που έχει υπομονή να περιμένει μέχρι να αποκτήσει αυτό που διακαώς επιθυμεί από τον κατασκευαστή που μόνο αυτός μπορεί να του το προσφέρει. Ελεύθερη αγορά σαφώς. Και ελεύθερη βούληση και κρίση. Πολλές φορές δημιουργούνται λάθος εντυπώσεις εκατέρωθεν. Το πιο πιθανό είναι ο Wampler να μην είχε κακή πρόθεση, αλλά και ο AnalogMan καλώς επεξήγησε ακόμη κι αν δεν είχε fucks to give αν κάποιος του προσάπτει ως αδυναμία, το μεγάλο waiting list. Προσωπική εμπειρία με τον τελευταίο δεν έχω, αλλά έχω ιστορίες και από άλλους με το πόσο καλό customer service έχει και πόσο άμεση και ευχάριστη είναι η εμπειρία επικοινωνίας μαζί του. Κι επειδή το έχω ξαναπεί, στο χειροποίητο(ή πραγματικό boutique) κάποιος ψωνίζει (και) για την εμπειρία.

Mιλάμε για μπουτίκ πετάλια. Είναι και παραείναι του παρόντος. Πώς θα κοβεντιάσομε?

Γινεσαι σκύλος ώρες-ώρες...

Αχ μωρέ αυτά τα ισοπεδώματα... Το λοιπόν, παρά τα trend setters (βλ. rockstarz) υπέρ των Lespaulstratoteleprecisionjazz τα τελευταία 70 χρόνια o πλανήτης όλα αυτά μαζί τα χρησιμοποιεί κατά το έν τρίτο. Τα υπόλοιπα 2/3 δεν είναι LesPaulStratTele. Kαι για να το κάνω πιο δίκαιο βάζω μέσα όχι μόνο Fender-Gibson αλλά όλες τις copy-cats* από όλες τις εταιρείες. Kαι αν βάλω μέσα και τις ακουστικές, εκεί ακόμη πιο κάτω. Το ότι παρέθεσες ένα κάρο rock stars δεν σημαίνει ότι αυτοί αποτελούν το στατιστικό σύνολο της τάσης ή της μόδας. Όχι αποκλειστικά. Δυστυχώς δεν έχω καταγράψει στατιστικά τι μπαινοβγαίνει στο εργαστήριο τα τελευταία 8 χρόνια από τον ΜΕΣΟ κιθαρίστα ερασιτέχνη, αρχάριο, επαγγελματία, μερακλή. Πάντως δεν ξεπερνά το 1/3 όπως ανέφερα. Αν δε, πάμε στο μπάσο μη σου πω ότι τα precision-jazz είναι ένα είδος totem μεταξύ μπασιστών που όλοι τα σέβονται αλλά όλοι( όχι όλοι, σχήμα λόγου είναι για να βάλω και disclaimer) τα έχουν κλασμένα. Έλα, δεν είναι μόνο το σχήμα της κιθάρας μόδα. *copy-cats εννοώ τα ακριβή concept και design αυτών. H pacifica ή η RG πχ όχι, δεν είναι copy-cat. Είναι παραλλαγή.

Δεν υπάρχει μόδα στο μέταλ? Δεν ψάχνουν/αποκτούν όλοι multi-layered slab superstrats από άγνωστα ξύλα, αλά Blackmachine? Δεν κυριαρχείται από active ηλεκτρονικά, multiscale ταστιέρες και 7-8χορδα όργανα ή 6-χορδα σε (αρκετά) χαμηλότερα κουρδίσματα? Η μέταλ σκηνή κυριαρχείται από μόδα και σε εξοπλισμό και σε τεχνικές και σε ήχο. (πότε έπαιζαν ξανά οι μεταλλάδες με fuzz και με γερμάνια?) Μέχρι και σε στυλιστικό επίπεδο οι περισσότεροι μέταλ καλλιτέχνες πλέον μοιάζουν με τον hipster της διπλανής πόρτας. Είναι λίγο χαοτικό το θέμα γιατί πραγματεύεται αφ' ενός έναν τομέα με δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ μόδας/trends και εξέλιξης και εφ' ετέρου αφορά κατακόρυφους και πολυεπίπεδους τομείς που αφορούν τη μουσική, τον μουσικό, τον εξοπλισμό και τον ήχο ταυτόχρονα και αλληλεπιδραστικά. Πχ, είναι μόδα η percussive fingerstyle κιθάρα ή εξέλιξη; Ήτανε μόδα οι Ovation ή καινοτομία; Ήτανε μόδα τα Kahler trem στα 80ies ή μαζοχισμός; Εγώ στα περισσότερα rig rundowns, ακόμη και δεινοσαύρων, βλέπω απόλυτη στροφή από τα παραδοσιακά "full stack πίσω από τον παίκτη" πχ. Πολλοί έχουν φύγει από τα pedalboards μπροστά από ενισχυτή και στρέφονται σε προσωμοιώσεις, Impulse Responses και full range monitors. Στην πορεία από το "ενισχυτής οργάνου ως public address" μέχρι τα "wall of sound" και τα "spatial dispersion" συστήματα υπήρξαν καινοτομίες, νεωτερισμοί και μόδες. Το relic-ing στα όργανα υπήρξε μια μόδα που εξακολουθεί να αφορά μεγάλη μερίδα κόσμου, παρ' όλο που ξεκίνησε ως μόδα. Οι lunch box ενισχυτές Το fuzz factory και τα POG (ένα διάστημα ΌΛΟΙ ήθελαν ένα) To kazoo και το ukulele Η jazz manouche swing και το stoner H εγκατάσταση μπρούντζινου-βαριού hardware (nuts, γέφυρες). Οι βαριές κατασκευές γενικά (αρχές/μέσα 70s - μέσα 80s). Tα αμφιλεγόμενα hardware-κυρίως tremolo συστήματα προερχόμενα από το κύμα που προκάλεσε ο Eddie Van Halen. Kahler, FreeFlyte, System-one, Steinberger Trans-Trem και άλλα ίσως. Στα μπάσα ακόμη πιο χαοτική κατάσταση. Οι μπασίστες έχουν προ πολλού πάψει να είναι "αυτοί που δεν μπόρεσαν να μάθουν κιθάρα" και έχουν ανελιχθεί στα πιο ικανά -πνευματικώς- μέλη μιας μπάντας με ανάλογη αναβάθμιση του οργάνου που παίζουν. 5χορδα και 6χορδα με πολύπλοκα ηλεκτρικά και εξωτικά υλικά αλλά και φόρμες. Ράμπες που λειτουργούν ως φυσικό attenuator/compressor για το picking hand, εκτεταμένο range παιξίματος, εκτεταμένα cutaways, στιβαρές κατασκευές, πιο πολύπλοκα παιξίματα, μεγαλύτερη εκφραστικότητα. Υπό αυτό το πρίσμα, οι παραδοσιακές αξίες παραμένουν σαφώς (Precision-Jazz), αλλά ως option σε περίπτωση που δεν λειτουργήσουν τα plan A και Β ή για πολύ συγκεκριμένα είδη και παιξίματα η απλά ως ποικιλία. Τώρα, σε προσωπικό επίπεδο, όσον αφορά τη μόδα, πάντα προσπαθώ να ενημερώνομαι στα του ήχου/εξοπλισμού, αλλά πάντα με κριτικό μάτι. Δεν ακολουθώ τις επιταγές κάποιου trend εκτός αν μου κάτσει αισθητικά (ήχητικά δηλ.). Πχ. δεν έχω ακόμη καταλάβει τον λόγο ύπαρξης impulse responses και πώς αυτά λειτουργούν( έχω καταλάβει αλλά δεν τα αντιλαμβάνομαι στην πράξη). Πέφτω σε παγίδες μόδας συχνά (πχ, αλλάζω μαγνήτες στην Epi ως υποχρέωση που επιτάσσουν οι διεθνείς upgrade κύκλοι. Ακόμη δεν είμαι σίγουρος αν έγινε upgrade. Ακολούθησα το trend όμως). Παικτικά δεν είμαι σε επίπεδο ούτε να στυλιζάρω το παίξιμό μου, ούτε να ακολουθήσω επιταγές μόδας προσπαθώ να αποφύγω κραυγαλέα κλισέ που έχουν γίνει περισσότερο νόρμες, παρά trends (πχ τα υπερβολικά σε εύρος βιμπράτα ή τα pinch harmonics).Όμως η πορεία μου ως-ας πούμε κιθαρίστας- ακολούθησε σε κάποιο βαθμό και τα trends. ( μέσα 90s-αρχές00s, αρκετά indie γκα-γκαν με ανοιχτοκλειστές συγορδίες και dissonant μικροσολίδια. κάποια από αυτά εξακολουθούν να υπάρχουν στο παίξιμό μου) Στυλιστικά, δεν θα βγω να παίξω με τζιν-άσπρο πουκάμισο-γιλέκο-μπότες ούτε με μοϊκάνα και περφέκτο (για το δεύτερο δεν βάζω και το χέρι στη φωτιά). 'Exω επηρεαστεί όμως από το neo-retro ρεύμα με τον παχιούς fuzz ήχους και τα χαμηλότερα gain και ρέπω προς τον εξοπλισμό που περιέχει γερμάνια. (τα γερμάνια είναι φίλοι μας) Εν κατακλέιδι trends υπήρξαν και θα υπάρχουν περιφερειακά της μουσικής, σε όλο και μικρότερο βαθμό βέβαια, λόγω κορεσμού και η επιλογή να ακολουθηθεί ή όχι, εξαρτάται από το αισθητικό κριτήριο και τη διάθεση εξερεύνησης του καθενός. Αυτό άλλωστε είναι που διαμορφώνει εν μέρει και τον χαρακτήρα του μουσικού, είτε τελικά ενσωματώνει είτε όχι, τα διάφορα trends ανά καιρούς.

Λατρεύω τους τσακωμους και να τσακώνομαι στα ιντερνέτς για κεθάρες. Η απάντησή σου Νίκο δεν ήταν σε προσωπικό επίπεδο ούτε η πρώτη ούτε η δεύτερη ( δεν χρειάζεται κιόλας, αφού όλοι ξέρουν ότι παίζεις με 3ενισχυτές, boss, tc και Sonar+teles) οπότε η δική μου σαρκαστική απάντηση δεν είχε φυσικά να κάνει με τις προσωπικές επιλογές σου αλλά με την ανάληψη έκφρασης της γενικής εικόνας. Διαφώνησα ελαφρά (και ελαφρά τη καρδία) και χωρίς ιμότζις και φατσουλες χαμογελαστές. Αν δεν ήτο ξεκάθαρος ο σαρκαστικός χαρακτήρας του post, απολογούμαι Νίκο και υπόλοιποι. Στην ουσία (τη διαφωνία), θα μπω αν και όταν μπορέσω να επανέλθω και να καταθέσω τη δική μου εμπειρία. Μερσί και παρντόν.

Κυκλοφορεις καθολου εξω να δεις τι παιζουν/αγοράζουν οι κιθαρίστες και κυρίως οι μπασίστες ή μιλας ως εξπερ ολονώνε των ειδώνε μουσικήσε, λάιβς και ρεκόρντινκε?

Ειμεθα tone junkies και ο εξοπλισμός είναι η πρέζα. Φθηνα πεταλια=τζινα/κολλα/μπυροΐνη/TV κλπ. Boutique πεταλια=coke. Ολα την κάνουν τη δουλειά τους. Ή έτσι νομίζουμε. Εγώ τώρα παίζω με ένα πετάλι (boutique) το οποίο όταν πρωτοπάτησα είπα "ίιου δεν μου κάνει για τον ήχο μου". Μετά αναρωτήθηκα "ποιος είναι ο ήχος μου"? Πάνω σε αυτό πατάνε και αυτοί που πουλάνε την πρέζα. Τα καλά υλικά πάντως και ο καλός σχεδιασμός κάνουν διαφορά (πολύ μεγαλύτερη από το μαχόγκανι vs όλντερ). Ο όρος μπουτίκ έχει ξεχειλώσει πολύ τα τελευταία χρόνια. Είναι το προϊόν υψηλής προστιθέμενης αξίας (για τον κατασκευαστή) το οποίο διατίθεται σε περιορισμένους αριθμούς, μέσω επιλεγμένων πωλητών/boutique. Η τεχνολογία έχει βοηθήσει ώστε οι περιορισμένοι αριθμοί, να αυξηθούν, χωρίς να πέσει η ποιότητα, αλλά και με μικρότερη προστιθέμενη αξία (για τον καταναλωτή αυτή τη φορά). Η -κατά παραγγελία- σχέση που μπορεί να έχει ο πελάτης με τον κατασκευαστή, λέγεται custom. Εκεί ψωνίζεις πραγματικά κοστούμι. Όσον αφορά drives, fuzz και dist. τα τελευταία χρόνια ψωνίζω custom τοπικά με ωραία συνεννόηση, αλληλοκατανόηση και μεγάλο βαθμό ικανοποίησης. Εξακολουθώ κι εδώ να πιστεύω στο "κάθε πράγμα κοστίζει ακριβώς όσο αξίζει" και η έννοια value for money είναι 100% αληθής για κάθε value και για κάθε money.

(+1000)x3

Η φθήνεια και το hype τρώνε τον παρά.

Έτερον εκάτερον. Κι εμείς τα μάτια μας στα outrun και στον pacman τα βγάζαμε. Ίσα ίσα που τα σημερινά παιδιά σκαμπάζουν λίγο (έως αρκετά) παραπάνω από εμάς ( οκ τους ανω των 40...). Το πρόβλημα είναι ότι είναι φυσιολογικό ένας γονιός να πιέζει το παιδί να μάθει προπαίδεια αλλά όταν αφορά τέχνη, τότε "πρώτα τα μαθήματα". Δεν κατάλαβα. Δεν είναι μάθημα/σπουδή η τέχνη; Αυτό είναι και το οξύμωρο με την μουσική (και κάθε άλλου είδους έκφραση) όπου δεν πειράζει κανέναν γονιό αν δεν "τα παίρνει" το παιδί του τα μουσικά, αλλά σκώπτεται με κάθε είδους ακαδημαϊκή γνώση, θρησκοληψίες ή ιστορικά ιδεολογήματα.

Υπάρχει μουσικός που δεν θα τον ενδιέφερε να διαβάζει μουσική, όπως διαβάζει ένα βιβλίο; Το μέγεθος, η δυσκολία και ο όγκος δουλειάς είναι ο αποτρεπτικός παράγων. Κάπου εκεί στην προ-εφηβεία όταν ξεκινάς όργανο και θες να παίζεις όργανο (είναι παιχνίδι, το πιστεύω) κι όχι να μάθεις πώς διαβάζεται η μουσική. Δεν ξέρω γιατί αλλά θεωρώ ότι ο λόγος που οι περισσότεροι παρατούν τη μουσική, είναι οι κανόνες της, και η έλλειψη χαράς/ικανοποίησης όταν το κάνουν. Δε λέω να μπουν όλοι σε βάθος στα θεωρητικά. αλλά μια ρυθμική αγωγή κι ένα σολφέζ( sorry αν λέω βλακείες/υπεραπλουστεύω)- με διασκεδαστικό τρόπο, μπορούν να εφοδιάσουν όλα τα παιδιά με μουσικό αλφαβητισμό (δηλ. απλά να μάθουν να διαβάζουν απλές μουσικές φόρμες) και να κάνουν πιο ευκολη τη ζωή τους αργότερα, όταν σοβαρεύουν τα πράγματα, για όσους θέλουν να εμβαθύνουν. Πιθανόν να λέω και απύθμενες μπούρδες όμως γιατί δεν είμαι ούτε μουσικός, ούτε εκπαιδευτικός. Πάντως, όπως έστρωσα ποπό για να μάθω την προπαίδεια ή τις μετοχές (τις θυμάμαι όλες απ' έξω), έτσι θα μπορούσα να μάθω και να διαβάζω μουσικά, αν υπήρχε στο πρόγραμμα. Χρόνια πολλά σε Ιωάννηδες, Ιωάννες και Προδρόμους

Η φωνη και τα χερια ειναι υπεροχα οργανα

Δεν διαβάζω ούτε συλλαβή. Αν γυρνούσα το χρόνο πίσω θα ήθελα να μάθω να διαβάζω μουσική, πριν καν μάθω κάποιο όργανο, όπως έμαθα μια ξένη γλώσσα ας πούμε. Αν δεν είχα μάθει (Αγγλικά), οι συνθήκες θα διαμορφώνονταν με τρόπο ώστε να μου ήταν αχρείαστα, δηλ. θα επιβίωνα. Η ζωή μου όμως θα είχε πάρει άλλη ρώτα. Θεωρώ ότι όταν κάποιος έχει βαθειά γνώση της θεωρίας, ξεδιπλώνεται μπροστά του ένας τεράστιος κόσμος, κι ας παίζει μετά πανκ ξερωγώ.

Δεν έχουν ΄τετοια κόμπλεξ αυτοί. Να βλεπες τον Ken Parker να δίνει την 30χίλιαρή του σε κάποιον για δοκιμή και μετά από κανα μισάωρο να αναρωτιέται πού πήγε "α κάπου εδώ γύρω θα είναι, μπορεί να την έδωσε σε καναν άλλο" κλπ. Σε αυτό το επίπεδο, υποθέτω φυλάνε τα ρούχα τους (insurance).

Ε να, ξεκινάς από το 300άρι πας στο 350άρι και μετά τσουπ το 400άρι. Thanx φορ δε μέντσιον. Ψάχνω στενά για αλαφρύ (έως 15-βαριά 17 κιλά), portable και ευκολο(φθηνοσερβίριστο). Ο dsl δεν θα θέλει ένα 150άρι μόνο για λάμπες; Aπό γομάρι έχω και κάθεται άπραγος ο ΑC30. Έγινε tester πολυτελείας. Έχω ήδη έναν 10W Blackstar Artisan 10AE οποίος τα έχει όλα, εκτός από λίιιγο ακόμα ένταση. Single ended, φθηνοφόρετος, απλός και αποτελεσματικός. Mε βόλεψε αλλά πολλές φορές τα venues είναι τόσο άρτια εξοπλισμένα που μέχρι και το monitoring για τις τετραφωνίες μας είναι πολυτέλεια, πόσο μάλλον να πάρω ενισχυτή από εκεί...

Δεν παίζουν καθόλου ρόλο τα watt αλλά το είδος και η συμπεριφορά. (άλλο τα 22W του deluxe Reveb και άλλο τα 22 του Bugera. Με τον πρώτο έχεις αρκετό clean headroom για να σταθεί μόνος του σε μεγάλο venue) Μην το πολυσκέφτεσαι και δες λύσεις που δεν θα ρισκάρεις να χάσεις χρήματα. Δηλ. όπως σου είπαν και παραπάνω, μεταχειρισμένο. Το κυριως ερώτημα στον ενισχυτή είναι αν θα "σηκώσει" τη χρήση που θέλεις (πρόβα, live, studio), αν το μέγεθός του σου κάνει (άλλο 15 κιλά και άλλο 25, ειδικά αν έχεις αποφασίσει να τον κουβαλάς ανελλιπώς) και φυσικά αν ταιριάξει στον ήχο σου. Και ένας ενισχυτής δεν είναι μόνο ηχόχρωμα ή πόσο clean headroom ή έναση έχει, αλλά και πώς συμπεριφέρεται με διάφορά πετάλια αλλά και πόσο "μουσικός" είναι. Έχει τύχει να παίξω με ενισχυτή που έπαιρνε κεφάλι από εντάσεις, αλλά δεν "έκοβε" μες στη μπάντα, δεν κουνούσε τον αέρα. Μπορεί να μη σε ενδιαφέρει καν το fx loop (εγώ παίζω πάντα με όλα τα πετάλια μπροστά και δεν αντιμετωπίζω πρόβλημα-βέβαια δεν χρειάζομαι δεύτερο/βρώμικο κανάλι στον ενισχυτή). Ο ενισχυτής είναι μέρος του εξοπλισμού που κατά τη γνώμη μου πρέπει να γυρίσει κάποιος από πολλά στάδια και αγορές, μέχρι να καταλήξει σε αυτό που του κάνει για τη συγκεκριμένη δουλειά. Eπίσης, θέλει δοκιμή σε πραγματικές συνθήκες, γιατί μέχρι τότε, νομίζεις ότι όλα θα πάνε καλά. Και μιας και το αναφέραμε, θα ήθελα κι εγώ με τη σειρά μου γνώμες, αν έχει κανείς, για τους Εgnater Tweaker 112, Koch Jupiter Junior (ξέρω δεν είναι ακριβώς λαμπάτος-αλλά το ίδιο ίσως ισχύει και για πολλούς "full tube"), και ίσως και τον Μarshall Origin 20. (Maroras sorry για το off topic αλλά είμαι κι εγώ σε αναζήτηση ενισχυτή με πιο στενά κριτήρια μεγέθους-βάρους και με πιο σφιχτό budget από το δικό σου-top shelf τα 350/μεταχειρισμένο)

Ξέρω θα γίνει πολύ nerd-y αλλά θα βάλω μερικά ακόμη ενδιαφέροντα video. Τα παρασκήνια της γνωριμίας του Watts με τον Somogyi και καναδυο ακόμη μαθητές του. Τον αμερικανό Jason Kostal και τον βρετανό Tom Sands των οποίων κιθάρες είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω από κοντά στο Holy Grail.