Πνοή και Νύξη

Οκ, τώρα πιο βατό, thanks. Πάντως, δεν είναι κάτι που ανήκει στους λεγόμενους αστικούς μύθους ή σε αυθυποβολή, όντως συμβαίνει, μια χορδή όπως είπες πχ. σε jazzmaster που έχει που έχει 25-30cm extra μήκος σε σχέση με μια tele πχ, να έχει πιο λαστιχένια (για να μην μπερδεύω ορολογίες) αίσθηση;

Κάτσε να τα πάρουμε από την αρχή. Όταν κάνουμε bend δηλ. δεν ασκούμε δυνάμεις στο κλειδί/saddle αντίθετης φοράς, μέσω του τραβήγματος της χορδής; Άρα η "βύθιση" είναι η ορολογία κλειδί εδώ; Άρα και η έννοια "τάση" που χρησιμοποιούμε είναι λάθος;

Έχει να κάνει με μια παρανόηση, στα πλαίσια υπεραπλούστευσης για καλύτερη συνεννόηση. Το tension, η δύναμη δηλ. που ασκείται από το κλειδί μέχρι το saddle είναι συγκεκριμένη, εφ' όσον διατηρούμε συγκεκριμένο pitch, όπως σωστά αναφέρεις. Αυτό που αλλάζει είναι ο εφελκυσμός(?* βοηθήστε με οι φυσικοί), δηλ. η αίσθηση της ελαστικότητας που μπορεί να έχει μια χορδή, αναλόγως το μήκος της πέραν των σταθερών σημείων (nut/saddle). Αυτό έχει αντίκτυπο στην ελαστικότητα κατα τη χρήση δηλ. bends και vibrato, και έχει να κάνει με το ότι το μήκος της χορδής πίσω από το nut, συνεισφέρει σε αυτή την αίσθηση ελαστικότητας όταν ασκείται δύναμη. Στην πράξη, μια Ε καντίνι που δένει στα 3 εκ. πίσω από το nut, έχει πιο stiff αίσθηση από μια Ε καντίνι που δένει στα 15 εκ γιατί αυτά τα 15 εκ έχουν ένα βαθμό ελαστικότητας που επικοινωνεί με το ωφέλιμο μήκος χορδής-στην ταστιέρα. Ελπίζω να καταλάβατε γιατί εγώ οριακά δεν με κατάλαβα. Κατά τ' άλλα, κι εγώ βλέπω με καχυποψία αυτόν τον ισχυρισμό, ότι δηλ. 10-38 κουρδισμένη σε Eb, καθώς μου φαίνεται υπερβολή, αν λάβουμε υπ' όψη και τον χειρισμό που βλέπουμε στα vids από τον Hendrix. Πιθανόν να κάνω και μέγα λάθος, βέβαια, όπως έκανα όταν θεωρούσα ότι δεν θα μπορώ να παίξω με 9άρες. Όταν έκανα το switch μετά από 18 χρόνια 10s, και μάλιστα πήγα απο 10s long scale σε 9s gibson scale, ανακαλυψα ότι θα μου έπαιρνε μισή ώρα να το συνηθίσω και -το βασικότερο- βελτιώθηκε κατά πολύ η αίσθηση των δυναμικων μου και χαλάρωσα το παίξιμό μου, χωρίς να χάσω σε νεύρο, σε βαθμό ευεργετικό και για τον ήχο μου και για τα χέρια μου.

Γιατί το λες; Κι εγώ έτσι πίστευα, δοκίμασα άλλο μεγάφωνο στον combo μου στα διπλάσια λεφτά (Εminence Tonker, 160E) και το Seventy 80 μου φάνηκε πιο ισορροπημένο, πιο γεμάτο και πιο σπιρτόζικο. Οπότε το ξαναέβαλα στη θέση του.

Πρόπερσι στη NAMM η Huss & Dalton:

Άστην έτσι και κανε save. Πολύ προχώ, νέο φινίρισμα για αναποφάσιστους. Το βλέπεις μισοσάνμπερστ ή μισομαύρο?

H μεγάλη πλειοψηφία αυτή τη στιγμή (και τα τελευταία 15 χρόνια φοράει 6105 (στενό και ψηλό 2.3x1.4). Oι custom shop φοράνε ό,τι τους φανεί. Συνήθως κάτι μεταξύ 6105 και 6150. Σε R8 και Ρ9 έχω μετρήσει 6150. Οι LesPaul custom oι παλιότερες έχουν κάτι σαν 6130 και πιο χαμηλό. Οι custom γενικά φοράνε φαρδύτερα/χαμηλότερα από τα συνήθη 6105.

Νομίζω ότι η μαύρη θα πιάσει πάνω από 200άρι πάντως (η εκτίμηση λέει 100-150 χιλιάρικα)

Kαι μαζί με τον Fanfan ανακάλυψα το νέο μου αγαπημένο τάστο. Μου είπε, βάλε τάστα που να μην είναι ούτε jumbo 6100, oύτε 6105, ούτε 6150, ούτε vintage. Kαι εγκατέστησα για πρώτη φορά το Jescar FW51100. Φαρδύτερο από 6105, λεπτότερο από 6100 (2.55x1.30 vs 2.8x1.45 που είναι πχ το 6100) και χαμηλότερο από τα δύο αλλά ψηλότερο από Fender. Xάρμα χεριών. Για μένα.

Φίλως όχι βίδες. Άμα βάνεις τίτεμποντ θα έχει πιο πολύ περισσότερο υπερσαστέην. Κάποιοι βάζουν ζεστή ψαρόκολλα για ακόμη πιο καλυτερότερα. Και κάποιοι βάζουν και τιτεμποντ και ζεστη ψαρόκολλα και βίδες για το σαστέην που είναι λίγο πιο μικρό απ' το σύμπαν, γιατί πρέπει να χωράει κάπου.

Ζητώ συγγνώμη rgxinap, θεώρησα την απάντησή σου, λανθασμένα ως συνέχεια απάντησης του DanAgg και μου φάνηκε σαν να μιλάει ο ίδιος άνθρωπος. Επειδή βγαίνουμε εντελώς εκτός θέματος, το οποίο είναι "προτάσεις τεχνικών μουσικών οργανων για συναρμολόγηση partscaster και γνώμες/εμπειρίες από κάποιους" θα προτιμούσα να συνεχιστεί σε άλλο θέμα η κουβέντα. Επίσης, υπάρχει ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΟ πρόβλημα ανάγνωσης και κατανόησης κειμένου. Το θέμα λοιπόν εδώ δεν είναι αν παίζουν ρόλο τα ξύλα. Το θέμα είναι αν υπάρχει συνθήκη που να δίνει πράσινο φως ή να απορρίπτει τη συναρμολόγηση partscaster ως ΑΚΥΡΗ με βάση το μανίκι και το σκάφος. Κι επειδή η υπομονή μου μάλλον εξαντλείται, την ώρα που σκαρώνω ακουστικά όργανα, στα οποία πρέπει να κάνω voicing ανάλογα με το που θέλω να πάει ηχητικά η κατασκευή μου, δοσμένων των εκάστοτε υλικών μου και των κατά ομολογία, παρατήρηση και παράδοση χαρακτηριστικών που προσδίδουν, το να ασχολούμαι με το υποτιθέμενο matching σε τραπέζια και σκουπόξυλα σε ανθρώπους που όχι μόνο δεν έχουν τη διάθεση να ακούσουν, αλλά κινούνται στα όρια της αγένειας το λιγότερο, δεν είναι πεδίο του ενδιαφέροντός μου. Είναι δικαίωμα του καθενός να αγοράζει αστικούς μύθους περί ταιριάσματος μερών και αν αυτό τον κάνει σοφότερο και πιο ευτυχισμένο μουσικά, τότε κανένα πρόβλημα και επικροτώ. Αν όμως γίνεται με τρόπο παρεμβατικό προς τρίτους τότε θα πρέπει να με πείσει με επιχειρήματα (και το χιούμορ δεκτό) και όχι με αλλαλαγμούς. Και το παρατηρώ αυτό και σε άλλους τομείς προσφάτως, με κάτι κουβάδες που πωλούνται ως "σπουδαία" συλλεκτικά μουσικά όργανα (από αυτά που αγοράζονταν με τα τσουβάλια απο Μοναστηράκι προς 20 ευρώ έκαστο) με τιμές pre-war Martin, επείδή κάποιοι πίστεψαν τα μυθεύματα περί θεϊκού ήχου και σπανιότητας. Μην παραχαράσσετε την κιθάρα

Φίλε DanAgg ή rgxinap (έχω μπερδευτεί) είμαι ανοιχτός σε διάλογο και όλος αυτιά, να μου εξηγήσεις τους νόμους της φύσης που διέπουν την αξίωση ότι τα ξύλα δένουν ή δεν δένουν μεταξύ τους, ότι τα set neck όργανα έχουν καλύτερο ήχο (η sustain) και όλα αυτά που ισχυρίζεσαι ότι κάνουν μια ηλεκτρική κιθάρα να ακούγεται όπως ακούγεται. Είμαι άνθρωπος που έχω μάθει να ακούω και να μαθαίνω. Είμαι όλος αυτιά και έτοιμος να αναθεωρήσω πεπραγμένα αλλά και σκέψεις όσον αφορά το τι και το πώς σε ένα όργανο. Με νηφαλιότητα και κανονική κουβέντα. Μέχρι τότε μάθε να μην θεωρείς τίποτε δεδομένο, όπως κι εγώ δεν θεωρώ τίποτε τετελεσμένο, μήπως μπορέσουμε και σε βοηθήσουμε να ξεδιαλύνεις κάποια πράγματα που αφορούν τη λειτουργία ενός μουσικού οργάνου. Δεν λέμε κουβέντες από θυμικό ή απο αντίδραση. Ο καθένας που απαντά έχει εμπειρίες με το θέμα. Αν συλλέξεις τις πληροφορίες που μπορούν να σου δώσουν και να τις αξιολογήσεις, τότε ίσως γίνεις μια σταλιά πιο ενημερωμένος στο αντικείμενο που αγαπάμε όλοι. Φιλικά, Φάνης Πλουμής, οργανοποιός, τεχνικός μουσικών οργάνων, συλλέκτης λάθος νοτών (από το 2007)

Δεν είναι κακό να υπάρχει αυτός στον οποίο θα στραφούν όλοι για να ζητήσουν επιβεβαίωση, γνώμη ή καθοδήγηση. Το καλύτερο για μια μπάντα είναι να υπάρχει ένας leader για κάθε τομέα. Moυσικός leader που θα επιβλέπει ή θα δίνει στίγμα, ο μανατζερ leader που θα μιλάει με μαγαζιά και συναυλιακούς χώρους και θα μιλάει για αμοιβές, ο oργανωτικός leader που θα εκτυπώνει και θα στέλνει setlists, playlists, polls, στοιχεία IKA μελών, ο leader αισθητικήςκαι ύφους που θα συντάσσει δελτία τύπου, bios, θα κάνει περιγραφές και θα επιλέγει αφίσες κλπ... Ακόμη δε καλύτερο, όταν όλοι έχουν εμπιστοσύνη στις ικανότητες του άλλου για κάθε τομέα.

Απαραίτητη προϋπόθεση για όλα τα μέλη να μπορούν να κάνουν b-vocals, να έχουν νεύρο/τσαγανό και να ξέρουν τι σημαίνει παύσεις/δεν παίζω. Να ακούνε τι παίζουν όλοι και να μην λασπώνουν το σύνολο. Να έχουν ένα επίπεδο μουσικής οξυδέρκειας ώστε να βγάζουν parts από μνήμης ή on-the-fly ή να καλύπτουν κενά άλλων. Να μη χρειάζεται να φέρνει ο ένας τον άλλο σε δύσκολη θέση, λέγοντάς του τι να παίξει και τι όχι. Να ξέρουν να αυτοσχεδιάζουν. Να μπορούν να εμπνέουν ο ένας στον άλλο παιξίματα.

Aν ο μάστορας που θα αναλάβει το δέσιμο σου πει ό,τι δεν συμφωνούν τα ξύλα, τότε το δέσιμο το χρειάζεται ο μάστορας και όχι η κιθάρα. Στα σοβαρά τώρα, δεν βρίσκεις πολλούς γιατί η κατασκευή partscaster ελκύει κυρίως κόσμο που τον ενδιαφέρει και τον ιντριγκάρει όλο το πακέτο, συμπεριλαμβανομένης και της συναρμολόγησης. Εγώ στα 9 χρόνια επαγγελματικής ενασχόλησης, ζήτημα να έχω κάνει τέτοια εργασία 3 φορές. Συνήθως έρχονται μετά, για διορθώσεις ή για ταστοδουλειά και nut. Προσοχή στη σύγκριση τιμών. Δεν γίνεται πάντα με ίδια κριτήρια ο εκάστοτε μάστορας χρεώνει Χ ευρώ για ποια εργασία; Τι προσφέρει στο setup; Είναι τιμή με ΦΠΑ; Η μισή ώρα περιλαμβάνει την επικοινωνία πριν και μετά; Περιλαμβάνει το checkdown; Περιλαμβάνει την ασφάλισή του; Περιλαμβάνει την ευθύνη του λάθους; Τα λογιστικά και λειτουργικά έξοδα και τη φορολογία του; Να μην το συνεχίσω, καταλαβαίνετε τι εννοώ. Υπάρχει πολλή παρανόηση εκεί έξω.

Το ερώτημα είναι: Το παίξιμο προέρχεται απ' τον εξοπλισμό μας ή ο εξοπλισμός μας προέρχεται από το παίξιμο; Για να το απλοποιήσω βάζω τη λέξη όργανο (όπως πολύ σωστά κάποιος ανέφερε τη φωνή) ως τελικό μουσικό αποτέλεσμα. Έχω την αίσθηση ότι είναι ερώτημα τύπου κότα-αυγό-κότα. Απλά πολλές φορές το όργανο είναι προϊόν καταναλωτισμού (GAS), μιας ακαταμάχητης δηλ. παρόρμησης που οδηγεί κάποιον στην απόκτηση (κάποιου) νέου οργάνου. Άλλες φορές πάλι, κάποιος βρίσκεται εγκλωβισμένος στους περιορισμούς που έχει το όργανό του και δεν τον αφήνει να εκφραστεί όπως πρέπει (ή όπως θα μπορούσε). Και αυτή νομίζω είναι η πραγματική και υγιής σχέση μουσικού-εξοπλισμού. Η συνεχής αναζήτηση της μουσικής του Ιθάκης που δεν έρχεται ποτέ. Το όργανο/εξοπλισμός είναι το όχημα ή τα οχήματα που θα τον βοηθήσουν να κάνει αυτό το ταξίδι.

Νο it does

Εγώ έχω 3 Rock. Ακούγομαι μιάμιση φορά καλύτερα από κάθε τυχάρπαστο επανκελματία. Τον ήχο δεν τον κάνει ούτε ο εξοπλισμός, ούτε ο παίκτης. Τον κάνει η ΑΓΟΡΑ. Tone is in the (invisible) hand

Είναι άλλο επίπεδο, το λέω με όλη την επίγνωση. Ο Bob Taylor αποφάσισε να κάνει τα καλύτερα εργοστασιακά όργανα του κόσμου από πολύ νωρίς και πιθανόν το κατάφερε. Αλλά το κριτήριο του εργοστασιακού είναι εντελώς άλλο από το artisanal. Θεωρώ ότι ακόμη και το απαίδευτο αυτί θα καταλάβαινε αμέσως τις διαφορές, αλλά ακόμη περισσότερο είναι ο παίκτης που το αντιλαμβάνεται αυτό. Και φυσικά δεν πληρώνεται μόνο η εργατοώρα αλλά και πολλά άλλα πράγματα (τα υλικά, η εμπειρία, η εκπαίδευση, το ταλέντο, το όνομα, το στυλ, η μοναδικότητα κ.ο.κ). Κάποια από τα όργανα των πολύ γνωστών πχ, στην έκθεση του Βερολίνου, ήταν πραγματικά ηχητικά αριστουργήματα.

Ποιον κορόιδεψε δηλ. τον εαυτό του ή τον κόσμο (του) τελικά; Και πού ξέρουμε τι ήθελε; Ο John μπορεί να έπινε τσίπουρα με τον Φράνκι και τον Μπομπ και να είπε "πάτε στοίχημα ότι μπορώ να φτιάξω μια σάχλα να έχει 30 μύρια βγιουζ?" Εμένα μπορεί να μην μου αρέσει το κομμάτι, αλλά αναγνωρίζω ότι είναι μια ρηχή σύνθεση, με τον ίδιο τρόπο που λατρεύω πχ, το Love Bites των Leppard αλλά αναγνωρίζω ότι είναι cheesy σε επίπεδο ροκφόρ.

Eίναι ο ορισμός του τρολ ρε συ. Επίσης ΤΟ ΠΑΙΖΕΙ καλά. Πραγματικά, είτε ήμουν είτε όχι της εμβέλειας του ...Μayor, θα λάτρευα να κάνω τέτοια τρας και αυτοσαρκαστικά video αντί των "σοβαρών" υπερπαραγωγών που κοστίζουν 100 φορές τον προϋπολογισμό παραγωγής ενός ολόκληρου μουσικού album ή, ακόμη χειρότερα, αντί των παραγωγών-wannabe μεγαλειώδεις-αλλά χωρίς τον εξοπλισμό, την τεχνογνωσία, την τέχνη, την καλλιτεχνία και φυσικά, τα λεφτά. Σε επίπεδο μάρκετινγκ, κατάφερε να "ενδιαφεροποιήσει" ένα σαχλοτράγουδο και να πουλήσει καλά ένα τρας βιντεο.

To κλίπ είναι θεϊκό. Αν δεν ήταν αυτό το κλιπ, στο κομμάτι δεν θα έδινα ούτε 20 δευτερόλεπτα. (που και πάλι πολλά είναι από το σύνολο 2 λεπτών που έχω αντέξει συνολικά τον συγκεκριμένο-συμπαθέστατο-καλλιτέχνη).

Πρόβα mode και live mode. Χαλί γιοκ. H Line6 δουλεύει σε stomp mode (σαν να έχω 8 πετάλια στη διάθεσή μου ανά patch). Χωρίς simulations, χωρίς preamps. Chorus, Flanger, Phaser, EQ (που δουλεύει σαν boost), volume pedal, slap echo, delay ( σε τέταρτα), delay (σε όγδοα παρεστιγμένα), plate reverb, tremolo, leslie, whammy/pitch, particle/shimmer reverb, octave (up) είναι τα εφφέ που είναι assigned σε 4 patches (κυρίως σε 2). Η καθολικότητα του tap tempo και η δυνατότητα ανάθεσης χρονικής διαίρεσης σε κάθε εφφέ χωριστά μου έχει λύσει τα χέρια. Τα stomps, εκτός από το Wah (του οποίου λίγο χαμήλωσα το τερμάτισμα μηχανικά) είναι handmade (didit) από τα χέρια (α)συμφορου-μίτη (@alderbody) και είναι ένα sparkle drive (tubescreamer με 3 διαφορετικά clipping modes +κάτι άλλα + ένα εξαιρετικό "blend" pot που μιξάρει το καθαρό σήμα μέσα στον ήχο) για ψιλοdrive, ένα OMG (ocd) αλλά πιο Rat(y) πιο ballsy και πιο fuzzy όταν ανεβαίνει το gain. Στη live φωτό υπάρχει επίσης κι ένα- ή μάλλον- ΤΟ treble booster + ένας compressor (dan armstrong modded) των οποίων τη θέση έχουν πάρει ένας digitech main squeeze και ένα SixtyNein Fuzz (το κόκκινο) βασισμένο στο 69 του Fulltone. Ποτέ χαλάκι στα live (πάντα λίγο ημικύκλιο) και πάντα τριγωνικά μεταξύ τους (drive, dist και fuzz) για να μπορώ να πατάω ταυτόχρονα συνδυασμούς των δύο.

Yamaha A σειρά. Εξαιρετικός plugged ήχος. Τυπική YAMAHA ποιότητα. Κοίταξε μικρότερα σκάφη. (ΑC-) Takamine αν μπορείς να πας σε pro κάντο. Οι πλέον αξιόπιστες και ΜΗ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΕΣ κιθάρες που θα βρεις για χαμαλίκι. Plug n play χωρίς παρελκόμενα. Προτίμησε cedar top και μαόνι σκάφος( αν θες συνάφεια με τον λαϊκό ήχο ), αλλά όχι εμμονικά γιατι δεν είναι και κανόνας. Δες μικρότερα μεγέθη, όπως το καθιερωμένο "ΝΕΧ" size της. Δεν μπορώ να σκεφτώ -on the fly- άλλες μάρκες με αυτο τον βαθμό συνέπειας και αξιοπιστίας. (H Τaylor πλησιάζει αλλά πρέπει να πας σε μεγαλύτερο budget) Oι Ovation είναι για όρθιο παίξιμο. Η φήμη που έχουν ως "εξαιρετικά ηλεκτρικά" προέρχεται από την εποχή που ήταν πρωτοπόροι σε αυτά, στα 70s. Πλέον έχουν εξελιχθεί τα πράγματα (και η Ovation έμεινε σε ένα καλό standard, αλλά ...έμεινε) Δοκίμασε κιθάρες για να πάρεις το feel, και προσπάθησε να αφαιρέσεις τον παράγοντα setup από την κρίση σου. Δύσκολο μεν αλλά εφικτό. Περισσότερο να αισθανθείς το προφίλ και το μέγεθος του μανικιού. Για να πάρεις μια γεύση από κάθε εταιρεία και το στήσιμό της. Καλή αναζήτηση.

Eδώ πιθανότατα έχεις δίκιο, με νορμάλ single coils βελτιώνεται η κατάσταση, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει αναντιστοιχία. Νιώθω ότι για κάθε 2dB που φορτώνω σε boost τον ενισχυτή, κερδίζω 0,2dB σε ένταση( και τα ρέστα σε βρωμιά), να το πω μπακαλίστικα. Θα μου πεις, παίζει ρόλο και ο (όποιος) ενισχυτής. Με τον AC30 πχ, όλα γίνονται κρυστάλλινα, γάργαρα και σε γιγάντιες εντάσεις. Απλά δεν θεωρώ ότι οι αμοιβές των μουσικών δικαιολογούν τέτοιου είδους σωματική καταπόνηση, ωστε να κουβαλιέται σε live.