Πνοή και Νύξη

Όχι άλλο lock tuners. Ban, delete. Πετάξτε τα δεν κάνουν αυτό που υπόσχονται, ταλαιπωρούν τη χορδή, δυσκολεύουν τη ζωή. Είναι από τις μεγαλύτερες μπαρούφες gadgets όλων των εποχών. (εκτός από τα παλιά wing locks της PRS). (disclaimer: IMHO μετά από την επαφή μου, το service και την εγκατάσταση σχεδόν κάθε είδους σε lock tuners) To ίδιο ισχύει και για τα περάσματα χορδής με δέσιμο και ημιδέσιμο, πολλά ή λίγα τυλίγματα. Δύο βασικά πράγματα ισχύουν: Όχι οverlaps (και μετά δεν πα να κάνεις 400 τυλίγματα στο βαρελάκι) και πάντα κουρδίζουμε up to pitch, από χαμηλότερα προς ψηλότερα, ποτέ αντίθετα, προς αποφυγή τυχόν back lash. Ο ένα και πολύ βασικός τομέας μη ξεκουρδίσματος είναι το straight string pull και ο άλλος, η όσο το δυνατόν μικρότερη γωνία πίσω από το nut η οποία θα μειώσει την τριβή στο πέρα δώθε της χορδής. Κατα τ' αλλα ως βασικό upgrade κι εγώ θεωρώ τους μαγνήτες +μια καλή ταστοδουλειά/service. Έπειτα πας για rewire-pots και αν το όργανο το αξίζει γεωμετρικά (δεν έχει στρεβλώσεις που θα το καθστούν πάντα ελλιπές), γέφυρα-τρεμ, nut, και τελευταία tuners.

We are from the mainland, we don't strum anywhere near a dock. Apta Sherras.

Αν έχεις σετ τρυπανιών, δοκίμασε να τα χρησιμοποιήσεις ως οδηγό. Ένα τρυπάνι 5 χιλιοστών χωράει σε υποδοχή για 6mm arm (ASIA). Ένα τρυπανι 4mm χωράει υποδοχή για 5mm arm(USA). Θα σου έλεγα να πας σε ΟΕΜ (όχι Fender) προϊόν σε περίπτωση που δεν σου κάνει, πχ https://www.kg-guitars.gr/product_info.php/products_id/3902 Υπάρχουν κι άλλα μεγέθη (5.2mm, 5.5mm) αλλά είναι πιο σπάνια περίπτωση.

Aν επιμένεις και θέλεις σώνει και ντε 100% με βεβαιότητα και σίγουρα είσαι αποφασισμένος χωρίς δέυτερη σκέψη για τυχόν, υποτιθέμενη αλλαγή χρώματος, θα σου έλεγα: Ωραία η σκέψη για alternative headstock. Starcaster ίσως? Ή κανα Bigsby Merle Travis? Eγώ θα σκεφτόμουν επίσης ένα φλαμπέ μαπλέ με rosewood με matchin' headstock (ala Alderbody) με tru-oil. Eπίσης θα τολμούσα Jaguar layout αντί για Jazzmaster, με extra μέταλλα και plates. Kαι λευκά witch hat knobs. Σε περίπτωση που αλλάξεις γνώμη και θες σώνει και καλά να το κάνεις burgundy mist με gold anodized pickguard, maple ταστιέρα+dots+binding tortoise, λευκά πλαστικά (πεπαλαιωμένα φυσικά), με matching jazzmaster χεστοκ πες να σου πώ καμιά ιδέα πώς να την κάνεις.

Aφού τους τα δωσε ο Τσαουσέσκου. Με υπευθυνη δήλωση τα κρατούσαν μετά την πτώση. Νομίζω, κάτι τέτοιο είχα ακούσει.

Δεν έχουν αρχίσει στο εγγυώμαι, θα κάνουν λίγο καιρό μέχρι να ρίξουν τα μούτρα τους, ελπίζω πριν βγει το '19. Και δεν είναι προνόμιο ελληνικό η φούσκα. Σε πάμπολλες Ευρωπαϊκές πόλεις υπάρχει τέτοιο ζήτημα και στις περισσότερες, αν δεν απατώμαι, έχουν ήδη θεσπιστεί ρυθμίσεις προστασίας?

Ναι, Αγγλία, Αυστραλία, Καναδάς, ΗΠΑ, Φιλανδία κλπ. Οκ, όχι τόσο όσο εμείς αλλά το ποσοστό είναι μεγάλο

Ελληνικό δημόσιο κυρίως. (Με πρόλαβες SF) Θες να πεις ότι ο μέσος έλληνας που απέκτησε σπίτι αρχές-μέσα 90 το έκανε γιατί είχε διορατικότητα στα οικονομικά; Εγώ νόμιζα γιατί ειχαμε και έχουμε κουλτούρα ιδιοκατοίκησης.

πήγαν τα παιδιά σχολείο, πήγαν ξένη γλώσσα και κάποια χόμπι, είχαν ρούχα να φορέσουν, αγόραζαν παιχνίδια, πηγαίναν καμιά βόλτα στο χωριό για διακοπές, φροντιστήρια, έτρωγαν καλά (υπερβολικά ελέω ελληνίδας μάνας), κάποιοι αγόραζαν σπίτι (οι περισσότεροι γνωστοί μου απέκτησαν σπίτι μέσα 90). Νομίζω αυτό εννοώ, κι όχι ότι ζεστάινονταν με σπίρτα και έτρωγαν κονσέρβα. https://www.youtube.com/watch?v=VKHFZBUTA4k

Αυτό λέω κι εγώ. Νοικοκυριό, χωρίς ακίνητη, με τρία παιδιά και ένα μισθό εργάτη + 1/3 μισθού ημιαπασχόλησης, επιβίωσε από τα μέσα του 70 ως τα μέσα του 90. Για δοκίμα να επιβιώσεις με αυτό τώρα...

Εγώ πάντα με το ζόρι την έβγαζα καθαρή-όταν την έβγαζα- πάντως, εντός κι εκτός Ελλάδας, εντός κι εκτός όϊρο. Δε λαστ χόουλ οφ δε ζουρνά ήμανε- και είμαι- εξαπανέκαθεν.

Δύσκολα υπολογίζεις, μπαίνει μέσα το θυμικό ( ...με ένα πεντακοσάρικο έπινες καφέ και έπαιρνες τσιγάρα-ά όλα κι όλα, έχουμε και προτεραιοτητες). Θεωρώ ότι τα βασικά έξοδα ενός μέσου ανθρώπου/νοικοκυριού ήταν πιο εύκολο να καλυφθούν το 1995 σε σχέση με το 2005. Στέγη, μετακινήσεις, λογαριασμοί, έξοδα καθημερινότητας. Οι διαφορές όχι μεγάλες, αλλά ικανές.

Ρε 'συ αυτός είναι ο ρέκλας, συμμαθητής απ το λύκειο. Ακόμη το ίδιο fly φοράει, και τα ίδια μαλλιά. Τον θυμάται κανείς; (sorry δεν έχω υπομονή να δω μια ώρα CEO-κουβέντα. Ποιο είναι το ρεζουμέ;)

το '94 πήρα την πρώτη μου κιθάρα κόντρα πλακέ, με 50 χιλιάρικα, όταν το μεροκάματο "παιδιού" στα αλουμίνια ήταν 5χίλιαρο. Νομίζω νορμάλ μισθά τότε παίζαν γύρω στο 10χίλιαρο?? Δεν θυμάμαι είναι πολύ παλιά όλα. Η κιθάρα ήταν επιπέδου Squier Bullet.

Ρε εδώ παίρνεις κιθάρα με 80 όιρο, τι να το κάνεις το αντίδι?

Εγώ πίστευα ότι πάνω-κάτω η street price των βασικών μονδέλων των ΦεντερΓκιψον είναι ίδιες από γεννησιμιού τους.

Ούτε οι μουσικές, ούτε τα κλίψ ούτε τα ομορφόπαιδα. Οι DuranDuran χρωστάνε την επιτυχά τους σε αυτό:

AC/DC: H μία από τις τρεις πιο αγαπημένες και πιο πολυακουσμένες μου μπάντες. Εξακολουθώ να τους ακούω με την ίδια ζέση και τον ίδιο παροξυσμό. Η γνωριμία με αυτούς ήρθε κάπου early 90s μέσω μιας διαφήμισης όπου έπαιζε το Hey Mr Businessman, όπου η "καλή μου ανατροφή" δεν επέτρεπε να ακούω "heavy metal", όπως λανθασμένα τους απέδιδαν τότε οι αδαείς (κι εμείς τσιμπούσαμε). Λίγο αργότερα (κι αφού ήμασταν οι οutcasts του σχολείου που ακούγαμε extreme μουσικές-δηλ, κανα άιρομέηντε κανα νιρβάνα) άκουσα όλο το Razor's Εdge. Eκεί ξεκίνησε ο κατήφορος και είπα, χέστηκα για τη φωνή, αυτοί εδώ κάνουν την καρδιά μου να φτερουγίζει. Τι σκατά, πώς? Κι έπειτα παρέα με έναν φίλο πιο μυημένο, κάναμε ακροάσεις δίσκων σπίτι του, όπου μου γνώρισε Bon Scott, δεκαετία 70 κλπ. Εκεί κατάλαβα ότι πρόκειται για μια pure rock n roll μπάντα με feelgood factor στη μουσική τους. Κάθε δίσκος, κάθε κομμάτι, κάθε riff, κάθε powerchord και χτύπημα. Ρυθμικές κιθάρες που ώρες ώρες άγγιζαν τα όρια του brass section ηχητικά, πολύ punky feel, απίστευτο swing από τον phil rudd, η πένα του Malcolm που ήταν σαν να παίζει με μενίρ, όπως έλεγε κι ένας φίλος και η καρικατούρα που άκουγε στο όνομα Angus, τον οποίο ενώ δεν είχα σε ιδιαίτερη υπόληψη ως κιθαρίστα τότε, όσο περνούν τα χρόνια και τον ακούω πιο ψύχραιμα, ανακαλύπτω πόσο σπουδαία παιξίματα έχει κάνει. Μπορεί στην κυκλοθυμία της ακρόασης μουσικής να περνάω από πολλά στάδια (πότε rock, πότε pop, πότε punk, πότε jazz και blues) αλλά οι AC/DC είναι μία από τις homecoming εμπειρίες μου και δεν με απογοητεύουν ποτέ, όποτε επιστρέφω σε αυτούς. Φυσικά, ο καλύτερος δίσκος τους είναι το POWERAGE, με όλους τους υπόλοιπους 70s να έρχονται δεύτεροι με μικρή διαφορά. H Brian Johnson εποχή δεν μου είναι και τόσο συμπαθής, παρ' όλα αυτά ένα BACK IN BLACK, ένα FOR THOSE ABOUT TO ROCK και αρκετά αργότερα το RAZOR's EDGE είναι μέσα στο playlist των δίσκων τους που παίζονται ολόκληροι. Το γιατί έγιναν super μπάντα δεν μπορώ να το εντοπίσω, μάλλον το προφανές ότι είχαν εξαιρετικό υλικό και φυσικά απίστευτη ενέργεια στα live. Toυς είδα live στο Wembley το 2009. Περισσότερο με εξέπληξε το ίδιο το Wembley παρά το live (για δικούς μου φιλοσοφικούς λόγους-δεν μου αρέσουν τα στάδια ως χώροι ακρόασης μουσικής) και δεν μου αρέσουν τα υπερβολικά στυλιζαρισμένα show, γιγάντιας κλίμακας. Δεν μπόρεσα να συμμετάσχω. Hail-Hail Rock n Roll

O πόλος δημιουργεί ένα σχεδόν σφαιρικό πεδίο γύρω του περικλείοντας τη χορδή, ακόμη κι αν αυτή δεν είναι ακριβώς από πάνω του. Έτσι εξηγείται και το ότι δεν "χάνεις" σήμα όταν κάνεις bends. Το σεταπ του οργάνου αποτελεί μια οργανική και βιωματική διαδικασία, όπου ο καθένας προτιμά τα specs του αλλιώς. Οργάνου δοθέντος, ειδικά σε vintage radiused όργανα, οι δύο E μπορούν να είναι στο ίδιο ύψος, το ελάχιστο της E καντίνι. Οι άλλες χορδές, κατά τη συνθήκη που λέει ότι η ταστιέρα δεν είναι κύλινδρος αλλά κώνος, μπορούν να είναι και χαμηλότερα ή να ακολουθούν πιο flat γραμμή. Σε πιο flat ταστιέρες, μπορεί να χαμηλώνει η Ε καντίνι κατά το δοκούν (οργάνου θέλοντος), η Ε μπασα συνήθως παραμένει σε υψηλότερη θεση γιατί είναι πιο επιρρεπής σε buzz. (όπως και όλες οι wound). Yπάρχουν γεωμετρικοί περιορισμοι, αλλά κατά κανόνα, ακολουθείται το radius και το action που α)επιθυμούμε ΚΑΙ β)μπορούμε να έχουμε Τα upstrokes/downstrokes είναι χαρακτηριστικό φυσικό, κι έχει να κάνει με τον τρόπο διέγερσης της χορδής. Ισχύει και για ακουστικά όργανα και ο ήχος εξαρτάται από τη θέση και κυρίως τη γωνία της πένας.

Έχω ένα δγιαμάντι της Digitech που κάμει θαύματα. Δεν δοκίμασα με άλλους, αλλά αυτός σε όλες τις ρυθμίσεις, από απλό συμμάζεμα μέχρι οδοστρωτήρα, με γρήγορο ή αργό attack, όλες οι χορδές ακούγονται σαν ...38άρες, (αυτό είναι και καλό και κακό, δυστυχώς) Αυτό με το μέγεθος ενισχυτή ισχύει όντως και το αντιλαμβάνομαι όσο προσπαθώ να κατέβω σε wattage και μεγέθη (και βάρος), τόσο "πατημένη" είναι η κιθάρα, και λογικό. Eδώ το link από το πώς λειτουργεί ο μαγνήτης (όπως πολύ αποτυχημένα και παρωχημένα προσπάθησα να αποδώσω πριν...) https://lawingmusicalproducts.com/dr-lawings-blog/how-does-a-pickup-really-work Έχω την αίσθηση ότι απλά διυλίζουμε τον κώνωπα, εκατέρωθεν, ειδικά αυτοί που δεν θέλουμε να αλλάξουμε set τώρα στα γεράματα, και οποιαδήποτε αλλαγή μας φαίνεται άβολη ή ακόμη και υπερβολική. Δοκίμασα να ρίξω έναν τόνο τη 42άρα μου κι έπαιζε μια χαρά, αν την δούλευα με συγκεκριμένο τρόπο, αντίθετα απ΄ ό,τι πίστευα ότι θα είναι σαν μακαρόνια με τα δάχτυλά μου στο ρόλο της κιμαδομηχανής. Οι εικασίες εύκολες, η λογική (μου) δεν αποτελεί πάντα το ορθόν. Παρ' όλα αυτά θα συνεχίσω τη ζωή μου με τις 9άρες, αναγνωρίζοντας όμως ότι όντως, ηχητικά υπάρχει θέμα στις E και G (ειδικά η G). Αnd that's a fact. Ακόμη και στην humbucker equipped κιθάρα μου. ΥΓ Πιθανολογώ ότι το ίδιο ισχύει σε περίπτωση που κάποιος θέλει πιο heavy gauges. πχ να έχει 11-40.

Μεις βάνουμι κουμπρέσουορ. Παντού κι πάντα. Aλλά το 10-38 είναι πιο ισορροπημένο σετ ηχητικά και ξεβράκωτα, όσο κι αν βάζουμε βρακί στον ποπό μας. Yπάρχει μια θεωρία κατά την οποία, ο μαγνήτης δεν διαβάζει απλώς τις μεταβολές στο μαγνητικό του πεδίο αλλά διαβάζει και το πεδίο που δημιουργεί η (μαγνητισμένη) παλλόμενη χορδή, υπάρχουν δύο αλληλοεπιδρούμενα πεδία δηλ. (ή κάτι τέτοιο, ημιμαθές). Δεν θυμάμαι που το διάβασα θα το ψάξω να το παραθέσω (κάποιος κατασκευαστής μαγνητών-engineer something...) To παραπάνω εξηγεί και το ότι οι διαφορές εξακολουθούν να υφίστανται ακόμη(πιθανόν ελαφρώς εξομαλυμένες) και με διαφορετικούς μαγνήτες (stager-ξεstagger, μονοί-διπλοί, μπακερ-ξεμπάκερ).

Όμορφο workhorse φαίνεται. Δεν είναι κάτι νέο (εκτός αν δεν κατάλαβα καλά τις λειτουργίες της), ούτε κάτι τόσο καινοτόμο. Έχω την αίσθηση ότι υπήρξαν και υπάρχουν πλατφόρμες που το κάνουν καλύτερα (D-Tar, Fishman Aura)

Λαμπάτος με master(και reverb)->καρφί->κιθάρα εύκολο. Το δύσκολο είναι να προσαρμόσεις τα παιξίματά σου στα δεδομένα που έχεις. Είναι ωραία διαδικασία, σε βάζει να σκεφτείς αλλιώς. Out of the box αλλά μέσα σε κουτί. Αν σηκωνουν διασκευές οι διασκευές σας θα ειναι δημιουργική διαδικασία. Αν όχι, θα είναι γκα(ζ)σμάς.

Mάλλον παρεξήγησες την ερμηνεία. Αλλιώς ακούγεται ένας μαγνήτης σε μια δεδομένη κιθάρα με δεδομένο σεταπ, συγκεκριμένο παίχτη, συγκεκριμένο μαγνήτη και τελικώς συγκεκριμένη επεξεργασία βίντεο, από το πώς θα ακουστεί πάνω στο δικό σου παίξιμο, στήσιμο και εξοπλισμό. Υπάρχουν και χρήσιμα συγκριτικα παρ' όλα αυτά. Ο ίδιος ο Fralin έχει πχ, διαφορά του VH με τον steel pole. Όλα αυτά, φυσικά ενδεικτικά. Απλά αποτελούν πολύ γενικό μπούσουλα. Η επιλογή μαγνητών όμως, συγκαταλέγεται στις πολύ ειδικές επιλογές.

Από την εμπειρία μου κι από κουβέντες που κάνω με πολύ κόσμο, καταλήγω στο ότι αναφερόμαστε σε μαγνήτες ή σε σετ μαγνητών από λάθος οπτική κάθε φορά. Ακούμε ένα set ή ένα συγκριτικό στο youtube και στην πραγματικότητα αυτό απέχει έτη φωτός από αυτό που ακούμε πάνω στην κιθάρα μας με τον εξοπλισμό μας και το χέρι μας. Τείνω να εμπιστεύομαι το κριτήριο του κάθε κατασκευαστή, ως προς τα set τουλάχιστον, και ποτέ δεν έχω ακούσει designated σετ μαγνητών που από neck σε bridge να αλλάζει άρδην ο χαρακτήρας, εκτός αν αυτό επιδιώκουμε, το οποίο φυσικά, προαπαιτεί και συμβιβασμούς. Επίσης, αρχίζω να βλέπω πράγματα τα οποία πάντα παίρνουμε for granted, πχ. το shielding του οργάνου (το οποίο είναι ένα καλό tone και overtone sucker) με άλλο μάτι (αρνητικό) και κάθε περίπτωση απαιτεί πολλά περισσότερα από "τη γνώμη μου" ή τη "γνώμη οποιουδήποτε" για κάτι το οποίο είναι απίστευτα υποκειμενικό αλλά και βασισμένο στο θυμικό .Πχ, έχω παίξει σετ που δεν μου άρεσε τη μία μέρα, και μερικές μέρες μετά, το λάτρεψα. Αν έλεγα σε κάποιον τη γνώμη μου εκείνη τη μέρα, θα αδικούσα πραγματικά το σετ. Επίσης, άλλες φορές με δυο-τρεις στροφές, άλλαξε άρδην ο χαρακτήρας ενός σετ/μαγνήτη και εκεί που ήμουν no-go έγινα believer. Άλλα set τα έπαιξα έξω από το σεταπ μου και ήταν εξαιρετικά. Στο δικό μου σετάπ χώλαιναν. Μαγνήτες που, αναρτημένοι με διαφορετικό spring/tubing είχαν άλλη συμπεριφορά. Άλλες χορδές (επίκαιρο, μιας και set μαγνητών με 10s με πετούσε όξω η G και η Ε, ενώ με ένα 10-38 πχ, που συζητήσαμε σε άλλο θρεντ θα ήταν πιο δίκαιο/ενδεικτικό). Το DC Resistance δεν λέει κάτι για το output του μαγνήτη επίσης. Εχω παίξει με μαγνήτες που διάβαζαν 4.5K (TV Jones) κι όμως το output είναι μεγαλύτερο από έναν hot single coil πχ. Το ζήτημα επίσης, δεν είναι πάντα τι ήχο θελω να πετύχω, αλλά τι ήχο μπορώ να βγάλω από ένα σετ μαγνητών. Αν δεν μπορώ, προχωράω στο επόμενο. Στο προκείμενο, οι Lindy Fralin VH set μου έχουν φανεί εξαιρετικά balanced set για οτιδήποτε από jazz μέχρι heavy metal και φυσικά τα πάντα in between. Σαν φουλ σετ, δεν βρήκα αναιμικό ή "λίγο" τον bridge. Για τα γούστα μου και για unshielded cavity με μεγάλο tone cap (0.047) θα διάλεγα αυτό το σετ. Για τον steel pole 43 δεν έχω άποψη. Το ssl-1 είναι επίσης μια καθιερωμένη -safe- συνταγή, για τα γούστα των περισσότερων κιθαρών (shielded cavities, stock pots). Τον ssl-5 δεν θυμάμαι να τον έχω παίξει ποτέ (πιθανόν να τον έπαιξα αλλά δεν ήξερα ότι είναι αυτός). Επίσης, θα σκεφτόμουν σοβαρά μια κουβέντα με τους δικούς μας κατασκευαστές pickups. Ό,τι έχω παίξει μέχρι στιγμής κινείται πραγματικά σε bespoke επίπεδα κατασκευής και ήχου. (GAS & Nick Silver) Kαλή αναζήτηση εύχομαι.