Πνοή και Νύξη

το απόψης ο τόνος στο άποψεις

...θα είσαι για πάντα η τρύπα η τελευταία του ζουρνά.

Εξακολουθεί να γέρνει η κουβέντα προς το ποιος θα πάρει-τι (αν ποτέ φτάσει να πάρει) αλλά το θέμα μου είναι καθαρά ηθικό. Και ο Cave και ο Dylan, δεν διαφέρουν από τις ψωνάρες που λες, τουλάχιστον όχι στα ξεκινήματά τους.

Hθικά?

Όταν παίξω σόλο για ένα κομμάτι είμαι εκτελεστής ή ΚΑΙ συν-συνθέτης? Εκεί ενίσταμαι. Τα φράγκα δεν με ενδιαφέρουν καν

Ακριβώς το ίδιο παράδειγμα έχω στο νου μου για τους "άμπαλους" που θα ρθουν με μια κιθάρα-πέντε ακόρντα-μια μελωδική γραμμή φωνής και θα βγουν από το studio Βeach Boys.

Συνήθως γράφει Μουσική: Mισέλ Πλατινί, Στίχοι: Αλέν Προστ πχ. Οι μουσικοί αναφέρονται μόνον ως συντελεστές/εκτελεστές. Αν, αναφερθούν.

Πάντως για να μην μπλέκουμε το θέμα, δεν μιλάω για πνευματικά δικαιώματα και έσοδα, ούτε καν για λεφτά. Αλλά για το ποιος είναι ο παράγων/ παράγοντες που καθορίζουν το πώς ακούγεται ένα συνολικό πόνημα/μουσικό κομμάτι. Οπότε δεν με απασχολεί ο στίχος, άσχετα αν θεωρώ κι εγώ ότι δεν αξίζει ΜΕΤΗΝΓΚΑΜΪΑ να μοιραστεί μισά-μισά την πίτα για κάτι που αν δεν υπήρχε η μουσική για αυτό δεν θα ενδιέφερε κανέναν απολύτως τί έχει να πει ο "ποιητής". Όταν φερ' ειπείν, μια μπάντα μπαίνει στο studio να "τζαμάρει" κομμάτι που έφερε ένα μέλος, δεν έχουν όλοι δικαίωμα να θεωρούνται κομμάτι του ηχητικού παζλ, δημιουργικά μιλώντας? Δηλ. οκ, να καταλάβω, αν είσαι ο Prince ή ο Lenny Kravitz που τα γράφουν και τα παίζουν όλα μόνιτς οπότε τα του κρέντιτορς τω κρέντιτι. Mε αφορμή, προσφάτως την ακρόαση ορισμένων κομματιών και ενός δίσκου που έλιωσα στο CD player όταν βγήκε αλλά προσφάτως ξανα-ανακάλυψα πολλά από τα παιξίματα που δεν είχα παρατηρήσει σε πρώτη ανάγνωση (το New York του Lou Reed), βρέθηκα με την απορία, ποιος ήταν ο κιθαρίστας που έπαιξε. Την ίδια απορία όταν προσφάτως θυμήθηκα τον Bryan Adams και τον καταπληκτικό κιθαρίστα του, που νομίζω είναι σχεδόν από την αρχή μαζί. Δεν ήξερα το όνομά του. Κι όμως έχει γράψει απίστευτα εύστοχα θέματα και εξαιρετικά μοτίβα και solo σε όλες τις δουλειές του Adams. Όταν ένας κιθαρίστας( ή πνευστός, ή κρουστός) δηλ. γράφει ένα solo για κάποιο κομμάτι, δεν είναι αυτό μέρος της σύνθεσης?

Παρασυρόμενος από κανα-δυο θέματα πρόσφατα που αφορούν τη μουσική βιομηχανία, είπα να θίξω ένα θεματάκι που θεωρώ ότι απασχολεί τους μουσικούς ανά τον κόσμο. Το θέμα έχει να κάνει με το credibility ενός κομματιού/μουσικού έργου και κατά πόσον αυτό αποδίδεται σωστά/δίκαια. Δηλ. όταν βλέπουμε ότι ο τάδε έγραψε μουσική/στίχους σε ένα κομμάτι, σε ποιο βαθμό αυτό αντιπροσωπεύει την πραγματικότητα και σε ποιο βαθμό είναι έργο και των μουσικών που έπαιξαν/ενορχήστρωσαν ή του παραγωγού που επιμελήθηκε την αισθητική και τα τεχνικά θέματα. Αυτό που αντιλαμβάνομαι εγώ, είναι ότι συνήθως έρχεται ένας που έχει την μελωδική γραμμή της φωνής και το αρμονικό υπόβαθρο (όχι πάντα) και αυτός συνήθως μνημονεύεται ως συνθέτης του κομματιού. Δεν μιλάω για session δουλειά που γίνεται εν γνώση του μουσικού και συνήθως είναι προκαθορισμένη και προγραμμένη. Αλλά για τις μπάντες πίσω από ονόματα που συνήθως είναι σταθερές και απαρτίζονται από τους ίδιους μουσικούς γενικά. Δεν έχω απτά παραδείγματα, παρά μόνον τη μικρή εμπειρία όσον αφορά ηχογραφημένο υλικό από την μπάντα, και τον τρόπο με τον οποίο αυτό δουλεύτηκε για να βγει, και πως τελικά αποδώθηκαν τα credits. Είναι περισσότερο αίσθηση, ότι αυτό συμβαίνει γενικότερα, παρά διαπίστωση. Αν και, αν παρακολουθήσει κανείς καλλιτέχνες που έχουν κατά καιρούς αλλάξει μπάντες, μπορεί να αντιληφθεί πόσο σημαντικοί είναι οι μουσικοί, όχι μόνο στο ύφος, αλλά και στο καθαρά συνθετικό κομμάτι. Είναι συνήθως οι φιλίες και η αγάπη για τη μουσική και για αυτό που κάνουν, καθώς και ο αφελής (με την καλή έννοια) αλτρουισμός με τον οποίο αντιμετωπίζουν τη μουσική οι μουσικοί; Δηλαδή μια -εν γνώσει τους- παραχώρηση χάριν του συνόλου που λέγεται μουσικό έργο και μουσική γενικότερα; Σκέψεις; Εμπειρίες; Καλό μήνα και καλή εβδομάδα

Διακρίνω μια εμπάθεια με ορισμένα είδη και καλλιτέχναι και δεν μ' αρέζ. Εγώ το εντοπίζω καθαρά ψυχιατρικά το πράμα. Δηλ. κάποιες μουσικές πατάνε το κουμπί του 'snap' μέσα μου και δεν κάθομαι να το δικαιολογήσω ή να βρω αίτια. Και είναι από όλο το φάσμα της μουσικής. Gkourmoul στα lives δεν πάω για να ακούσω κομμάτια που μ΄αρέσουν, αλλά μπάντες. Και να πιω μια-μπυρα-δυο και να ακούσω ήχους να δω πετάλια και τέτοια nerdy.

Μπα τίποτα. Δεν έχει να κάνει με συνάφεια ή συμπάθεια. Απλά ενεργοποιούν παράξενες νευρικές συνάψεις. Χωρίς εμπάθεια ή κάποιο ψυχολογικό υπόβαθρο και χωρίς εκλογικευμένες εξηγήσεις. Από τα κομμάτια που παρέθεσες ας πούμε, με όλα είμαι κομπλέ. Μάλιστα σκέφτομαι να ιδρύσω "σύλλογο φίλων που ΔΕΝ παριστάνουν ότι ΔΕΝ τους αρέσει το Ηοtel California".

Aυτά είναι το 1% μόνο της μουσικής που δεν αντέχω. Oπότε, και να πέσει κάτι στην αντίληψή μου, ή το κλείνω, ή φεύγω, ή το παίρνω απόφαση. Πάντως πλέον αυτά τα πράματα δεν τα ακούω σχεδόν πουθενά, ούτε ραδιόφωνα, ούτε TV, ούτε σε τοίχους φίλων ή στο feed μου, οπότε όλα κουλ.

Μου γυρίζουν τα άντερα τα παρακάτω: (παραθέτω καλλιτέχναι σχετικούς με τα είδη μουσικής που ανέχομαι. Τη λίστα την έχω από τότε που είχα κάνει ένα post στα σοσιαλμιδς περί σιχαμένων τραγουδιών που με χτυπάνε στα μηνίγγια) -Anouk, Nobody's wife-Skunk Anansie: Weak as i am-Smoke on the water-Guns n' Roses: Don't cry-Μeat Loaf: I would do anything... -Yes: Owner of a lonely heart -Steve Miller Band: Abracadabra -Phil Collins: Εasy Lover -Status Qvo: You're in the Army now -The offspring: Self esteem -Evanesence: ΟΛΑ -Nickelback: Protopsalti -Coldplay: Adventure of a lifetime -The Doors: Roadhouse Blues -Peter Frampton: Show me the way -Bachman Turner Overdrive: You aint seen nothing yet -Eric Clapton: Wonderful Tonight -Eric Clapton: Layla -Blue Oyster Cult: Don't fear the reaper -OTI KOMMATI EXEΙ ΠΑΙΞΕΙ ΣΕ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΤΗΛΕΦΩΝΙΑΣ -Christopher Ross-Ride like the wind -Foreigner: Girl like you -U2: With or without you -Whitesnake: Is this love -Mr Mister: Kyrie (EΛΕΟC) -Canned Heat: On the road again -3 Doors down: Kryptonite -Sting: Fragile -No Doubt: Don't speak -The Stranglers: Nice and sleazy -Spandau Ballet: True -Deep Purple: Child in time - >> : Soldier of fortune - >> Perfect Strangers - The Beatles: Come together -Wild Cherry: Play that funky music white boy -ΤΟΤΟ Στρίβω και περνάω στο απέναντι πεζοδρόμιο με έννοιες όπως ΑOR, fusion, prog, nu-metal, νησιώτικα (αναφέρθηκαν, αν και είναι άδικο να τσουβαλιάζουμε, θα πω Κονιτοπουλιώτικα), νεο-μαντινάδες.

Άλλο ένα μικρό, καθημερινό, απλό και λιτό αριστοτέχνημα. Συγχαρητήρια και πάλι σε όλους τους συντελεστές. Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο, για όσους δεν γνωρίζουν τους μουσικούς που παίζουν στο κομμάτι, το πώς αυτοί μπορούν να κινηθούν με χρακτηριστική άνεση από την avant garde, το fusion και τη noise, σε άρτια και υψηλής αισθητικής pop με τόση επιτυχία.

To 10άρι σετ flats της GALLI νομίζω έχει plain 17άρα. Ρώτα Μαυρομουστάκη.

Last minute call, απόψε Παρασκευή 29 Μαρτίου, στη σκηνή του "Το Δέντρο Στο Μπαρ", Near Mrs σε rock n roll περιπέτειες. Ευχαριστούμε. από τις 11 το βράδυ. "Δέντρο στο Μπαρ" Bασιλέως Γεωργίου 25, 54640 τηλ. 231 081 1885

M' αρέσει ρε παίδες που δεν μπορούμε την κουτοπονηριά, την μπαμπεσιά και την κοροϊδία αλλά όταν είναι ώρα να τα στάξουμε στο κράτος, στην προμήθεια της τράπεζας, στο τηλέφωνο, τη Gibson, τη Fender και τη Harley τη Benton, όλα είναι μέλι-γάλα και νομίζουμε ότι πράξαμε κάποιο συλλογικό καθήκον ας πούμε ή ότι αυτοί μας λενε αλήθειες για να πουλήσουν την πραμάτεια τους. Οι τοπικοί μαγαζάτορες, που, ούτως ή άλλως ήταν-δεν ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα ενός χεριού και δεν υπήρξαν ποτέ οι Rudi's Music που με το μυαλό μας θα θέλαμε να συχνάζουμε, μας έφταιξαν τόσο, και ας κάποιοι υπήρξαν και άψογοι επαγγελματίες, ωστόσο δεν αρκεί κι αυτό από μόνο του. Επειδή ζω και κινούμαι σε αστικό κέντρο, προσωπικά μου είναι απίστευτα βολικό αλλά και ανακουφιστικό να γνωρίζω ότι ανά πάσα στιγμή, αν χρειαστεί θα πεταχτώ να προμηθευτώ κάτι που μου χρειάζεται, που με ενδιαφέρει ή να δω και να πιάσω στα χέρια μου κάτι που θα αγοράσω( ή που δεν θα αγοράσω). Και δεν μιλάω μόνο για μουσικό εξοπλισμό, μιλάω για τα πάντα, από παντόφλες μέχρι ελιές, μέχρι λάστιχο για το ψυγείο, μέχρι βαζάκια για μαρμελάδα. Έχουμε μάθει να μετράμε πενταροδεκάρες στα τοπικά, και να βάζουμε "άλλα 50Ε παραγγελία ψιλοάχρείαστη σαβούρα" για να γλιτώσουμε τα μεταφορικά. Δεν είναι όλα θεοί και όλα δαίμονες.

Εγώ θυμάμαι ότι ήταν κανόνας το "πόσο είναι η τελική του". Σε όλα τα μαγαζιά. Και πάντα η τελική(street) κυμαινοταν γύρω στο -10% γιατι πάντα προσπαθουσαν να πουλήσουν RRP (προτεινόμενη).

Xωρίς να θέλω να υπερασπιστώ τον "επαγγελματία" που αναφέρεις γιατί μόνο με καταναλωτική συνείδηση θα βελτιωθούν όλοι, αλλά όταν η τιμή χονδρικής της Pyramid είναι πιο πάνω από τη λιανική του Thomann, ε, κάπου η ελεύθερη αγορά αποκτά άλλο νόημα. Φυσικά όταν πας να κλέψεις τον καταναλωτή, αντί να βρεις λύση στην τιμολογιακή πολιτική της εκάστοτε εταιρείας, αυτό που σου πρέπει είναι λουκέτο, εννοείται. Κατά τ' άλλα, αυτό το φημισμένο το "επιχειρηματικό δαιμόνιο" των Ελλήνων υπερίσχυσε και σε αυτού του είδους τα εμπορικά μαγαζά. Εμένα αυτό που μου λείπει σε ένα τέτοιο μαγαζί λοιπόν, είναι οι άνθρωποί του να ξέρουν γιατί πράμα μιλάνε, να έχουν άποψη, να έχουν γνώμη και να την μετακυλούν στο προϊόν(και την υπηρεσία) που επιλέγουν να πουλήσουν για να βγάλουν τα προς το ζην. Δεν έχω καταλάβει γιατί επιμένουν όλοι να προσπαθούν να έχουν τα πάντα και να ικανοποιούν τους πάντες ενώ είναι δεδομένο ότι δεν μπορούν (και δεν είναι μόνο Ελληνικό φαινόμενο αυτό). Λίγα και καλά, εξειδίκευση, εξυπηρέτηση, face to face και ποιοτικός χρόνος εντός φυσικού καταστήματος.

Eγώ πάντως δεν είχα ακουμπήσει κιθάρα μεχρι που ανακάλυψα ότι μπορώ να χάσω ώρες μαθημάτων παίζοντας στη σχολική χορωδία.

Μα βρες ένα με τρεις νότες που να είναι πιο περιεκτικό και επιτυχημένο από αυτό. Kηφ ρουλζ! Ποιο Day Tripper αυτό ρε συ είναι πρελούδιο μπροστά στο μεγαλείο μουσικής οικονομίας των ρολινγκ.

Ανεξαρτήτως βιωμάτων και γούστου, αυτό είναι το καλύτερο riff όλων των εποχών εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν. (Θα έβαζα και το ντιπέρλελε αλλά αυτό κερδάει λόγω επειδή έχει μία παιξιά λιγότερη) Πάντως κι εγώ έχω την αίσθηση ότι λίγο offtopic βγηκαμε πολλοί, με τα πολλαπλά κομμάτια. Θαρρώ πως μιλάει για το ένα, το πρώτο και μάλιστα για riff, ούτε κάν κομμάτι, που μας έμπασε σε αυτή την "αρρώστια" που λέγεται μουσική. Εγώ έχω άλλο ένα, που είναι αποτυπωμένο στο μυαλό μου ακόμη πιο υποσυνείδητα, πολύ πριν καν καταλάβω να ξεχωρίζω τι είναι ηλεκτρική κιθάρα για να το συνδέσω με βιώματα και μουσικές του γυμνασιολυκείου. Και είναι αυτό: Aυτό είναι το πρώτο κομμάτι που, πιτσιρίκι τότε 6-7 χρονών, άκουσα στο ραδιόφωνο και είχε εντυπωθεί χωρίς να ξέρω ούτε είδος μουσικής, ούτε είδος οργάνου που το έπαιζε. Γιατρέ, πέρασε η ώρα; Τι χρωστάω;

Aν κατάλαβα καλά, το κομμάτι/riff που μας έκανε να ασχοληθούμε με την κιθάρα ή τη μουσική γενικότερα? Αυτό που τα ξεκίνησε όλα; Aυτό. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο Bryan Adams είναι ο συνθέτης των καλύτερων bridge στην pop, μαζί με τον Tom Petty, μετά από τον sir Paul. Ήταν τέλη 80s.

Σαφώς. Για τάστα μαντολίνου το έχω αν και εκ των πραγμάτων, δεν χρειάζονται καν crowning. Hosco fret files έχει ο Μαυρομουστάκης, Θεσσαλονίκη. Kάνε ένα τηλέφωνο να ρωτήσεις τιμή (νομίζω 40-45Ε) http://www.mavromoustakis.gr/Products.aspx?pId=1010