Πνοή και Νύξη

Τι χορδές χρησιμοποιείς? (μάρκα) Πόσο καιρό τις έχεις/κρατάς πάνω στην κιθάρα σου; Απομάκρυνε τους μαγνήτες από τις χορδές (προτάθηκε ήδη) Άλλαξε καλώδιο. Βάλε ένα "χειρότερο" ή ένα "καλύτερο". Μπορεί να σου αρέσει περισσότερο αυτό που ακούς και να εξομαλυνθούν οι διακυμάνσεις. Δοκίμασε το σετ χορδών που έχει γίνει viral στο noiz: .10-.38. Δοκίμασε σε άλλον ενισχυτή/ές το gear σου.(τι ενισχυτή χρησιμοποιείς;) Έχεις pedalboard/πετάλια? Αν ναι, πόσα και τι είδους? Τι setup έχεις στην κιθάρα σου? (low/high action, low/high relief, low/high neck pitch) Όλα αυτά τα λέω γιατί μπορεί να πας σε "warmer" pickups όπως λένε οι DiMarzio και να ανακαλύψεις ότι είναι "too warm" μέσα από τον εξοπλισμό σου, και τότε δεν μπορείς να "πάρεις" από τους μαγνήτες σου κάτι που δεν έχουν εξ' αρχής. Ενώ το αντίθετο είναι πιο εύκολο. Εγώ πάντως σε ένα set custom '69 που δεν μου πολυάρεσε αρχικά, όταν απομάκρυνα 3-4 στροφές από τις χορδές, ήρθε κι έδεσε. Just sayin'.

Nα μη χαλάσω κι εγώ το χατίρι του @fusiongtr Χριστίνα Κολέτσα (το Κολέτσα που απάντησε ο Jazzjoker ήταν και το πιο εύστοχο) Πάολα ΣΚΥΛΑΔΙΚΟ/ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΟΡΑ/ ΑΞΙΟΛΟΓΗ ΦΩΝΗ ΤΑ 10 ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΤΕΞΩ Α-Ρέμος ΣΚΥΛΑΔΙΚΟ ΜΕ ΜΕΓΑΛΟΜΑΝΙΑ/ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΟΡΑ/ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕ ΤΟΝ ΗΡΑΚΛΗ Α-Ρουβάς ΣΚΥΛΑΔΙΚΟ ΚΥΡΙΛΕ/ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΟΡΑ/ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΣ Α-Θηβαίος ΑΞΙΟΣ/ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΦΩΝΗ/ ΣΑΧΛΑΜΑΡΙΣΕ ΛΙΓΟ/ ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΟΡΑ Φουρέιρα ΣΚΥΛΑΔΙΚΟ/ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΟΡΑ Α-Βίσση ΣΚΥΛΑΔΙΚΟ/ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΟΡΑ/ από τις περιπτώσεις ανθρώπων που αντιπροσωπεύουν τη σαπίλα της μεγαλομανίας/μεγαλοστομίας/έπαρσης/παντελούς έλλειψης αίσθησης πραγματικότητας στα 90s/ ΦΩΝΗ Καρβέλας ΣΚΥΛΑΔΙΚΟ/ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΟΡΑ/ ΣΑΠΙΛΑ/ άκουσα έναν δίσκο του το 85-86 και μου είχε αρέσει. Ήμουν 9. Α-Βαρδής (ο μπαμπάς) ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΟΠΟΙΟΣ/ ΑΞΙΟΣ/ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΣΑ 80s ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΟΡΑ Α-Αλέξια ΓΙΟΥΡΟΒΙΖΙΟΝ/ ΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΠΟΙΟΤΗΤΑ/ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ/ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΟΡΑ Ρακιτζής ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΙ ΛΕΕΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΦΑΛΤΣΟ. ΕΙΣΑΙ ...ΤΙ? ΝΤΕΜΕΚ ΧΕΒΙΜΕΤΑΛΠΟΠΡΟΚΣΑΝΤΑΝΑΟΠΟΥΦΥΣΑΕΙΟΑΝΕΜΟΣ/ ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΟΡΑ Οικονομόπουλος ΣΚΥΛΑΔΙΚΟ ME NTεKAΠΑΖ/ ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΟΡΑ Κιάμος ΣΚΥΛΑΔΙΚΟ ΜΕ ΦΡΑΝΤΖΑ/ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΟΡΑ Θεοδωρίδου ΣΚΥΛΑΔΙΚΟ ΜΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΦΩΝΗ/ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΟΡΑ/ ΣΕΒΑΣΤΗ Τριαντάφυλλος (όχι ο Υβ) ΣΚΥΛΑΔΙΚΟ ΜΕ ΠΑΠΑΚΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΑΤΩΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΗΣ ΟΠΛΟΚΑΤΟΧΗΣ ΚΑΙ ΠΥΡΟΒΟΛΟΛΑΓΝΟΣ/ ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΟΡΑ Α-Παπαρίζου ΣΚΑΝΔΙΝΑΒΙΚΟ ΣΚΥΛΑΔΙΚΟ/ ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΟΡΑ/ AΞΙΑ Βαλάντης ΣΚΥΛΑΔΙΚΟ/ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΟΡΑ Α-Τερλέγκας ΣΚΥΛΑΔΙΚΟ ΟΡΙΤΖΙΝΑΛ/ ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΟΡΑ Μαζωνάκης ΣΚΥΛΑΔΙΚΟ ΕΚΚΕΝΤΡΙΚΟ/ ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΟΡΑ Μουζουράκης ΧΙΠΣΤΕΡ / ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΑ ΓΟΥΣΤΑ ΜΟΥ/ ΤΑΛΑΝΤΟΥΧΟΣ/ ΚΑΤΑΦΕΡΕ να μην παίρνουν σοβαρά ούτε την υποκριτική του, ούτε τη μουσική του παρ' όλο που είναι καλός και στα δύο. Γονίδης ΨΕΚΑΣΜΕΝΟ ΣΚΥΛΑΔΙΚΟ/ ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΟΡΑ Δάντης ΚΑΛΟΣ ΕΡΜΗΝΕΥΤΗΣ/ POZER ΣΚΥΛΑΔΙΚΟ/ ΧΑΛΙΑ ;εως ΤΡΑΤΖΙΚ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ/ MOY ΑΡΕΣΕ ΣΤΟ "THE WRESTLER" Μπίγαλης ΧΑΡΙΤΟΔΙΠΛΩΜΕΝΟΣ/ ΓΝΩΣΤΗΣ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ/ ΩΡΑΙΑ ΣΑΚΑΚΙΑ ΜΕ ΣΗΚΩΜΕΝΑ ΜΑΝΙΚΙΑ

Το έπαιζα κι αυτό και άλλα πυξλαξοειδή (όπως πχ Pink Floyd), αλλά μάλλον δεν δούλεψα πολύ όσο οσάκις. Kαμιά ανταπόκριση στην τσέπη, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο...

Ναι. Τώρα που το σκέφτομαι, άρχισα να χάνω την όρασή μου. Απ' το πολή το RAT λες;

Ήμουν στην απέναντι γωνία και έβλεπα τη φάτσα σου μετά το "Θανάση".

You are god. What god, semi-god! Εγώ γι' αυτό είπα οι μισοί συμμαθητές μου έτσι χόρευαν τότε, ήδη. ??? Τελικά δεν είναι τυχαίο το πώς κουμπώνουν τα βιώματα ηλικιακά ε? (παίξε και κανα τραγούδ', όλη μέρα γκραν-γκρουν)

Πρόσεξε, είπα ότι ο μέσος σερβιτόρος δουλεύει όσο ο Σάκης. Με όρους κάματου και όχι με όρους εξέλιξης. Το "μέσος" φυσικά είναι σχήμα λόγου, αφού το μόνο που μπορεί να το αλλάζει αυτό είναι οι απαιτήσεις του εκάστοτε περιβάλλοντος δουλειάς. Αλλά, ναι ένας καλός σερβιτόρος δεν κουράζεται περισσότερο από έναν μέτριο στο ίδιο μαγαζί. (τι λέω Χριστέ μου, που είναι ο Σάκης να μας καμαρώσει από μια γωνιά. Και ο Λυπηρίδης)

Ναι είναι σαν να έχει βάλει ήδη 4 γκολ με τη βοήθεια του Κασναφέρη και μετά να σου σφυράει οφσάιντ τα ...οφσάιντ

Όσο οι μπετατζήδες και οι σερβιτόροι

Φαντάσου να είχε Ιωαννίδη μάνατζερ

Παιδιά, φυσικά μια χαρά είναι ο Σάκης. Εγώ την ένστασή μου κατέθεσα σε όλά αυτά τα "δούλεψε πολύ", "δουλευταράς" κλπ. Και λέω ότι δούλεψε όσο σκληρά δουλεύουν οι περισσότεροι άνθρωποι σε αυτόν τον πλανήτη. Δεν είπα ούτε ότι δεν το αξίζει, ούτε ότι δεν είναι. Προσπάθησε, είχε αποτυχίες (όπως όλοι οι άνθρωποι), είχε τα κότσια να "παίξει" πολιτικά, παρέμεινε μετρημένος και σεμνός στη δημόσια σφαίρα, και διατηρεί το γυναικείο φύλο ακόμη σε εγρήγορση (δεν υπάρχει μη Ρουβίτσα, ας μη γελιόμαστε). Μια χαρά, θα μπορούσε να είναι και φίλος μου/υδραυλικός μου/ασφαλιστής μου κ.ο.κ.

Αυτό δεν είναι προσόν όμως, είναι επίτευγμα. Επιτεύγματα έχουν όλοι να επιδείξουν, προσοντούχοι και μη, ταλαντούχοι και άμπαλοι.

Δεν διαφωνώ καθόλου. Θα μπορούσε να μείνει για πάντα το "μαϊμούνι" του αρχικού βίντεο που ξεχαρβαλώνεται και παριστάνει ότι τραγουδάει εσαεί. Όμως επέλεξε να είναι ο Λυπηρίδης της ελληνικής σκυλάδικης κουλτούρας (τον όρο pop δεν τον χαρίζω/χαραμίζω έτσι άδοξα σε οποιοδήποτε είδος). Δηλ. από ένα άμπαλο παλικάρι αλλά με προσόντα, να καταλήξει, με πολλή δουλειά, και με προπονητή τον πρωταγωνιστή του whiplash, να παίζει εθνική Ελλάδας. Έτερον εκάτερον. Δούλεψε. Το ίδιο και ο οικοδόμος/σερβιτόρος/μουσικός/αγρότης κλπ. Αυτοί άλλωστε δεν έχουν επιλογή. Πρέπει να δουλέψουν σκληρά. Οσάκις είχε. Και επέλεξε το δρόμο του οικοδόμου/σερβιτόρου/μουσικού/αγρότη και μπράβο του. Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να επαινείται γι' αυτό κιόλας. Ή γιατί είναι προσόν το αυτονόητο;

Συμφωνώ κατά βάση αλλά αν αφήσουμε το κόστος στην άκρη, αν σου έλεγαν "σου κάνουμε δώρο ένα fret-dress και setup απλά διάλεξε αν θέλεις χειροποίητο ή cnc/plek" τι θα διάλεγες; Εγώ το CNC πάντως, ακόμη κι αν έχουμε να κάνουμε με ανισότροπα υλικά, όπως το ξύλο, βραχυπρόθεσμη φθορά του plek service, αστάθμητους παράγοντες-όπως τη σταθερότητα εγκατάστασης των τάστων, ή ακόμη-ακόμη και πλήρη έλλειψη της φυσικής στο κάδρο (συντονισμοί/resonance, τρόπος ταλάντωσης χορδής). Eίναι ένα σπουδαίο εργαλείο το οποίο κάνει καλύτερα τη δουλειά ενός έμπειρου luthier την ώρα που αυτός πχ, ασχολείται με το touch up ενός χτυπήματος, το μπάλωμα μια τρύπας στα πλαϊνά μια κιθάρας, το neck reset μιας ακουστικής, την επανακόλληση ενός καβαλάρη, την αντικατάσταση ενός σπασμένου truss rod κ.ο.κ. Στα διπλάσια λεφτά μεν, αλλά σε 20' (σε σχέση με τις 4 ώρες που θέλει ένα "καλό χέρι" για να κάνει καλό fret dress και setup). Σίγουρα εξαιρετικά χρήσιμο σε βιοτεχνικού επιπέδου-και πάνω- εργαστήρια.

Οι μισοί συμαθητές μου πάντως στο γυμνάσιο και το λύκειο έτσι χόρευαν και έτσι τραγουδούσαν. Οσάκις απλά είχε άγνοια κινδύνου και νεύρο (αλλά κυρίως, φάτσα). Κατά τ' άλλα, δούλεψε λίγο λιγότερο ή το ίδιο σκληρά με τον μέσο επαγγελματία μουσικό, τον μέσο οικοδόμο, τον μέσο αγρότη και τον μέσο σερβιτόρο στη βιομηχανία τουρισμού. Δηλαδής ασούμε εντάξ έλεος όταν ακούω αυτό το "δούλεψε σκληρά". Και το άλλο το "αυτοδημιούργητος". Η μουσική που αντιπροσωπεύει δεν διασταυρώθηκε ποτέ με το γούστο μου, ακόμη και το γούστο της "ρηχής πλευράς του εαυτού".

Καθόλου. Παρατηρώντας τον μικρό μου γιο, πόσο βασίζεται σε αυτές για να ισορροπήσει τον συναισθηματικό του κόσμο, είτε προς ανακούφιση αναστάτωσης, είτε προς ευχαρίστηση, τείνω να πιστεύω πως οι- για εμένα παράλογες- ιεροτελεστίες του, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού του. Και η προσπάθεια από εμένα "εκλογίκευσής" του, δεν είναι άλλο παρά άλλη μια ενέργεια κονφορμισμού στις χιλιάδες που θα συμβούν μέχρι την ενηλικίωσή του. Με άλλα λόγια, κάθε ιεροτελεστία μας, συνδέεται άμεσα με το παιδί που ακόμη κουβαλάμε μέσα μας. Καλό το βρίσκω αυτό.

Eμπειρίας. Βιώματος ?

Συμπάθα με Νίκο, τα νιώθω σαν να με χλευάζουν έτσι στρόγγυλα και απροκάλυπτα εκφραστικά, μετά από φράσεις γραπτού λόγου. Παραξενιά μου αλλά κάθε που τα βλέπω είναι σαν να σκοτεινιάζει το δωμάτιο που γράφεις και ένα φως από χαμηλά σε κάνει να αποκτάς μεγάλη σκιά και σατανικά, περιπεκτικά μηδειάματα. Oπότε it's just me. Αγνόησε τις παραξενιές μου, συγγνώμη.

Sorry παίδες με κουράζει όλο αυτό με τα ειρωνικά εμοτικάκια. Ασχέτως αν το περιεχόμενο είναι ορθό και ασχέτως αν έχεις δίκιο (που έχεις) εμένα με ενοχλεί αυτού του είδους η υπόδειξη, τη θεωρώ το λιγότερο αγενή και είναι κάτι που δεν θα έκανα σε κάποιον, ειδικά αν δεν διακυβεύεται η πνευματική ή σωματική μου υγεία. Και πάλι ζητώ συγγνώμη για το (σο)βάρεμα.

Δεν έχω δυσάρεστες εμπειρίες. Δεν κρίνω ούτε εξ ιδίων ούτε τα αλλότρια. Βασικά δεν κρίνω. Ξεκίνησα μια κουβέντα με βάση μια σκέψη/προβληματισμό μου, με αφορμή που την περιγράφω κι όλας. Αν μου βρεις σημείο στην κουβέντα όπου έκρινα κάποιον ή κάποια άποψή του πες το μου. Κατά βάση συμφωνώ με τους περισσότερους και όπου δεν συμφωνώ ή όπου θεωρώ ότι δεν κατάλαβε κάποιος το σκεπτικό του thread προσπαθώ να το υπενθυμίσω για να εστιάσουμε σε αυτό. Ο μόνος λόγος για να απολογηθώ είναι αν δεν γίνεται κατανοητό το θέμα σε όλη του τη διάσταση. Δεν άνοιξα ρημαδο-debate για να έχω επιχειρήματα. Κουβέντα άνοιξα. Και μου χάλασε όλη η διάθεση, εις βάρος όσων ήθελαν να συμμετέχουν, και γι' αυτό απολογούμαι. Αλλά δεν μπορώ τις εντάσεις και τα dB (deBate)

Ακριβώς το αντίθετο υποστηρίζω, οπότε μάλλον εσύ δεν κατάλαβες καλά, και συνεχίζεις να μου παραθέτεις πατροναριστικές φράσεις. Κάντε και τον τίτλο Mουσική και Credits για να 'μαστε όλοι ευχαριστημένοι και ευθύμως εμοτικο- συμβιβασμένοι. Συγχύστηκα, είπα να ξεκινήσω μια κουβέντα ο καπσερός. Καλύτερα να έγραφα το riff στην εισαγωγή του Somebody του Bryan Adams (η μήπως όχι του Bryan Adams?) για τον @Spyros Delta.

Τι μου υποδεικνύετε τώρα ρε σεις, ότι είμαι κανας αδαής που δεν μπορεί να αντιληφθεί πόση πολλή ή λίγη σημασία έχει ο "απλός μουσικός" στη διαμόρφωση ενός μουσικού κομματιού? ΠΛάκα με Κάνετε? Τι πατρονίστικα είναι αυτά? Έχω απόλυτη συναίσθηση του τι συνεισφέρει ο καθείς και πώς έχει καθιερωθεί αυτή η στρεβλή νόρμα. Ζήτησα απόψεις κι εμπειρίες και παίρνω πατρονάρισμα; Do yourself a favor, κουβέντα κάνουμε, αφήστε τo google correctness, και προσπαθήστε να καταλάβετε για τι πράγμα μιλάω. Εσύ υποστηρίζεις ότι το να παίξεις ένα σόλο ή να βγάλεις ένα θέμα είναι απλή υποχρέωσή σου ως μουσικός και "σιγά δεν έκανες και κάτι σπουδαίο" κι εγώ λέω ότι έκανες γιατί αυτό που έπαιξες δεν υπήρχε πριν, σε αυτό το σύμπαν που ζούμε. Δεν είναι κάτι που το πήρα από ένα ράφι και το έβαλα σε ένα άλλο. Και αυτό ήθελα να αντλήσω από την κουβέντα, να ακούσω απόψεις από διαφορετικούς ανθρώπους που κάνουμε πάνω-κάτω το ίδιο πράγμα. Δεν καταλαβαίνω γιατί κάθε φορά πρέπει να γίνεται αγώνας επιβολής και υποδείξεων. Τhanx για τη συμμετοχή. https://dictionary.cambridge.org/dictionary/english/credibility

Mια χαρά είναι το credibility. Πίστωση συμμετοχής. Και Αξιοπιστία, όπως είπε ο Jazzjoker. Σαφώς. Αλλά εξηγώ πιο πριν ότι έχουμε "μάθει" να πιστώνουμε τη συνθεση σε αυτόν που θα φέρει ένα χαρτί με συγχορδίες (το λεγόμενο συγχορδοχάρτι) και μια μελωδία φωνής, άντε ίσως και κανα ψήγμα ριφακίου (ήχος κιθάρας με στόμα) ή ιδέα για το beat (του-πα, του-του-πα με το στόμα) ή ακόμη και καταγεγραμένα σε μαγνητοφωνάκι ή και ψιλοενορχηστρωμενα στο κιουμπέης. Και όλοι όσοι θα συμμετάσχουν στη διαμόρφωση αυτού είναι οι αυτονόητοι ψυχροί εκτελεστές Σούμποτιτς, λες και τα παιξίματά τους είναι κάτι αυτονόητο, spontaneous, και σερβο-μηχανική διαδικασία, και όχι εγκεφαλική. Κι αυτό από τότε που διαβάζαμε τα credits στους δίσκους. Που είναι μια διαδικασία καθαρά νομο-τυπική, όχι απαραίτητα δίκαια (δηλ. πολλές φορές ακόμη και μη δημιουργοί μπαίνουν σε αυτά) αλλά εντυπωνόταν στο μυαλό ότι τελικά σε μια μπάντα ένας γράφει και οι αλλοι απλά "ρημαδο-παίζουν" κάθε φορά. Και έχω την εντύπωση πως έτσι λειτουργεί ως επί το πλείστον σε "συλλογικές" προσπάθειες της μέσης μπάντας που δεν ανήκει στη σφαίρα της βαριάς βιομηχανίας και μπίζνας αλλά ούτε και είναι τα πιτσιρίκια που μαζεύτηκαν να "παίχτε πανκ". Και δεν κατάλαβα ποτέ πως μετριέται και γιατί ένα κιθαριστικό μοτίβο είναι λιγότερο αξιόπιστο (credible) ή λιγότερο σημαντικό από ένα φωνητικό μοτίβο.

Πάντως επαναλαμβάνω, μην το μπλέκετε με νομικά και με δικαιώματα/ξημερώματα, τυπικά κλπ. Το θέμα το προσεγγίζω καθαρά με τη λογική του διάσταση που είναι το πώς καταλήξαμε να αναγνωρίζουμε ως "συνθέτες" ή "δημιουργούς" ενός μουσικού κομματιού τους φέροντες το όνομά τους μεν, αλλά και τη χάρη που του προσδίδουν οι μουσικοί που απαρτίζουν το σύνολό του. Τα riffs, τα hooks, τα μοτίβα, τις χροιές, τα υπόβαθρα, τη ρυθμική αγωγή και το groove, τα εκατοντάδες μικρά πράγματα (που σιγά μην τα σκεφτονται οι ντίβες αυτά) που απαρτίζουν ένα και ενιαίο σύνολο. Το μουσικό κομμάτι. Και το λέω γιατί πάντα, ως ερασιτέχνες, έτσι αντιμετωπίζαμε τα κομμάτια. " Α , πάμε ρε συ να τζαμάρουμε το κομμάτι σου? Πάμε το σουινγκάκι του Nτεσαγί, ή τη μπαλάντα του Παπέν" (τυχαία ονόματα μελών μπάντας) Σαν να έχει εντυπωθεί (λανθασμένα κατά την άποψή μου) ότι αυτός που φέρνει τη μελωδία (και το στίχο) είναι κατ' αποκλειστικότητα ο "συνθέτης". Σαν μια "ατυπη" συνθήκη πατρότητας. Και ότι θα πρέπει ο μουσικός που έχει συνεισφέρει, να κάνει νύξη περί συμ-πατρότητος, αλλιώς ο "φέρων το σκαρίφημα στην πρόβα" αυτοστέφεται ένας και μοναδικός δημιουργός (ή συνδημιουργός με τον στιχουργό). Πάντα είναι στο χέρι των μπαντών και στις σχέσεις μεταξύ τους, αλλά και πάντα όχι. Γιατί έχει δημιουργηθεί αυτό το στρεβλό κατά τη γνώμη μου αυτονόητο. Το ότι ο Springsteen πλήρωνε μισθουλάκο τους μουσικούς του δεν μου λέει κάτι. Μπορούσε ΚΑΙ να τους πληρώνει και να τους ΤΥΠΩΝΕΙ. Δεν με ενδιαφέρει ποια ονόματα θα γράφουν τα συμβόλαια και οι εταιρείες απόδοσης δικαιωμάτων. Με ενδιαφέρει τι γράφει στο συνοδευτικό υλικό και την υστεροφημία ενός μουσικού έργου (εξώφυλλα, εκτυπώσεις, δελτία τύπου, τίτλοι video, word of mouth).