Πνοή και Νύξη

Η "περίεργη" αίσθηση που έχουν για τη διασκέδαση και την κοινωνικοποίηση οι Βορειοκεντροευρωπαίοι είναι δεδομένη. Έζησα 3 χρόνια σε Ευρωπαϊκή μητρόπολη και το είδα με τα μάτια μου. Δεν δυσκολεύτηκα να προσαρμοστώ γιατί δεν ήμουν ποτέ party animal ούτε καν αργοφραπεδόγαλος, αλλά βρε αδερφέ, κάθε κουβέντα με ντόπιο που αφορούσε τη διασκέδαση της προηγούμενης μέρας, αφορούσε το πώς κατέληγαν να βρίσκονται με το κεφάλι χωμένο σε μια χ#$%στρα, πώς γύρισαν στο σπίτι ξυπόλητοι ή πώς τους έσπασαν στο κεφάλι ένα μπουκάλι Fosters. 9 το βράδυ η κουζίνα έκλεινε παντού (εκτός ειδικών περιπτώσεων) και καλώς κατά τη γνώμη μου. Δεν είχα ποτέ πρόβλημα με αυτό, αν έτσι την έβρισκαν. Στα live ήταν όλοι "κύριοι", ξεκινούσαν ακριβώς την ώρα που έλεγαν και ο κόσμος ερχόταν ακριβώς την ώρα που αναγραφόταν. Γενικώς υπάρχουν πάρα πολλά καλά στας Ευρώπας και η ποιότητα διασκέδασης συγκαταλέγεται σε αυτά, όχι όμως και ο τρόπος. Το κλειδί είναι όχι στο καλύτερα ή χειρότερα, αλλά στο διαφορετικά. Οπότε μια χαρά. Ένα από τα καλά των Ευρωπαίων είναι η έλλειψη αυθορμητισμού και παρόρμητικότητας. Ένα από τα κακά τους είναι η έλλειψη αυθορμητισμού και παρορμητικότητας.

Πάντα εξαρτάται το υπόβαθρο. Υπάρχουν τα "αμιγώς λάιβ" live και υπάρχουν και τα "night out at the bar, live". Η λογική του "αργά" είναι ότι μετά τη δουλειά, θέλει να πάει σπίτι, να φάει τίποτα, να ηρεμήσει και να χαλαρώσει, να κάνει και κανα μπάνιο και μετά να βγει. Είναι πιο ιεροτελεστικό έτσι, αλλιως είναι ψιλοαγγαρεία, όπως οι ορδές ευρωπαίων που βγαίνουν έξω για να καυχιούνται την άλλη μέρα ότι γίνανε Κ$%λος και δεν θυμούνται τίποτα. Όσο λιγότερα θυμάται κάποιος από τη χθεσινοβραδινή του έξοδο, τόσο καλύτερα πέρασε. Aν όλοι μαζί μπορούσαν να σπρώξουν την κατάσταση (εφαρμογή ωραρίου από τις μπάντες, early bird τιμές στα ποτά ο μαγαζάτορ, λίγο καλύτερη επικοινωνία) νομίζω είναι εφικτό να κερδηθεί καμιά ώρα. Βάλε έναρξη 9 το βράδυ, και έκπτωση στα ποτά μέχρι τις 9. Σε πιο live καταστάσεις βάλε extra τιμή στο εισιτήριο για προσέλευση μετά από τάδε ώρα. Λέω εγώ τώρα, ο μπακάλης...

Bγήκε σειρά για την Ολυμπιακή Αεροπορία?

Moυ αρέσουν και πολύ μάλιστα. Περισσότερο σε στυλ Ψαλιδοχέρη, Μάγος του Οζ, Πειρατές Καραϊβικής, Περιπέτειες του Βαρώνου Μυνχάουζεν, Mad Max, Brazil κλπ. Εδώ ο φίλος μου, οπαδός της σειράς και βαμμένος λάτρης ταινιών κάθε είδους φαντασίας το τερμάτισε: "the thing that STILL annoys me most about the whole Thrones world is that Daenerys (and everyone else) kept saying "Dragons", but those things were Wyverns. Dragons have 4 legs, Wyverns have 2, and despite them being completely mythical creatures in a fictional world on the tellybox I still can't get past that mistake and it bothers me a whole lot more than it should"

Σαπουνόπερα με φιόρδ.

Δημοκρατία είναι και το να ξέρω τη θέση μου σε μια δουλειά και να ανταπεξέρχομαι σε αυτό που αναλαμβάνω να κάνω, αναγνωρίζοντας τι είναι αυτό που θα εξυπηρετήσει το σκοπό αυτό. Το βρίσκω απόλυτα δημοκρατικό, κάποιος να είναι ξεκάθαρος για το τι ακριβώς θέλει να κάνεις και πώς το αποτιμά. Το βρίσκω μη δημοκρατικό, κάποιος να μην ακούσει τη γνώμη μου σε κάτι που τον αφορά. Επίσης, το δυσκολότερο πράγμα σε όλη τη δημοκρατική-μη δημοκρατική ιστορία στις μπάντες, είναι ότι ο έχων την αυθεντία, τις περισσότερες φορές νομίζει ότι έχει και το αλάνθαστο, το απυρόβλητο, τα εμμονικά σύνδρομα, και εντέλει αποκτά το δικαίωμα στην προβληματική προς άλλους, συμπεριφορά. Και αυτό φυσικά δεν μπορεί να είναι ανεκτό. Ο τραγουδιστής είναι το πιο εμφανές μέλος μιας μπάντας. Και είναι σημαντικό, το πιο εμφανές μέλος, να υποστηρίζεται σε αυτό και να παίρνει τη θέση που του αρμόζει, κυρίως από την υπόλοιπη μπάντα. Είναι επίσης το πιο προφανές μέλος, και αυτό που εκτίθεται περισσότερο από όλη τη μπάντα. Αν ο κιθαρίστας χάσει ένα ακκόρντο ή παίξει πέντε πράσινες μπορεί και να μην το προσέξει κανείς. Αν ο τραγουδιστής χάσει λόγια ή φαλτσάρει, κάνει μπαμ, ακόμη και σε απαίδευτο κοινό. Και είναι αυτός που, εντέλει, επικοινωνεί τη μουσική.

Δυσκολεύομαι, όπως και με τα βιβλία. Αν δεν με κερδίσει έστω και απόσπασμα, δύσκολο το έργο. Γενικώς με απωθούν οι εκβιαστικού τύπου πλοκές και η παρακολούθηση τόσο μακρόσυρτης ιστορίας. Ο μόνος λόγος για να το δω θα ήταν οι ερμηνείες ή η κινηματογράφιση/τοπία κλπ. Το θέμα μου δεν είναι αυτό, είναι ότι δεν με έλκει αυτού του είδους το φανταστικό. Στο Lord of the Rings είχα κοιμηθεί στο σινεμά μέσα...τόσο βαρετό μου φάνηκε. Χαχαχα Επίσης, απεδέιχθη ότι τα λεφτά είναι ισχυρότερα της τέχνης και όπως συμβαίνει και με άλλες σειρές, τραβήχτηκε από τα μαλλιά μέχρι να μην ξέρουν τι να κάνουν στο τέλος, όπου απ' ό,τι φαίνεται, όλοι οι fan απογοητεύτηκαν. Καλό είναι μια σειρά να έχει ολοκληρωθεί σεναριακά, πριν καν αρχίσουν τα γυρίσματα...

Είδα ένα επεισόδιο από τον 1ο ή 2ο κύκλο. Σαν σαπουνόπερα με τούνδρα μου φάνηκε. Ειδικά δε, όταν είδα τα δρακάκια να ζουζουνίζουν γύρω απ' τα κεφάλια κάποιων με τα πιο αστεία/ηλίθια ονόματα που έχω ακούσει στη ζωή μου...

Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά τις φωνές στα Floyd και στο Gimme Shelter δεν τις λες και δεύτερες

John Frusciante. Άπαντα.

Δεν ξέρω τι ρίζα μπορεί να έχει. Ίσως κόμπλεξ διαφοροποίησης από το Αθηνέζικο κράτος; Ευτυχώς οι δάσκαλοι δεν είχαν καημό και διόρθωναν πάντα γραπτό λόγο. Προφορικά δεν είχαν καμιά ελπίδα. Προσωπικά δεν μιλάω με τον ιδιωματισμό αυτό, δεν ξέρω πώς ξέφυγα. Νομίζω ούτε θα βρεις πολύ κόσμο να το συνεχίζει. Μεταξύ μας και για πλάκα μόνο, αν θέλουμε να διακομωδήσουμε βαθείς Μπαοκτσήδες. Κάποιοι το συνεχίζουν από αντίδραση.

Εννοείται, αυτό ισχύει αμφίδρομα κιόλας. Όσο καλύτερα εξοπλισμένη και επανδρωμένη μια μπάντα και ένα venue, τόσο λιγότερο χρειάζονται τα in-ear. Ή κάνω λάθος; Ο Boss(και ένα κάρο άλλοι καλλιτέχναι) γιατί δεν παίζει με in-ear; Είναι σχετικά όλα. Κι ο Bonamassa μπορεί ο ίδιος να παίζει free, αλλά η μπάντα να φοράει τα in-ear της. (έχω παίξει και σε καλές συνθήκες, φεστιβάλ με 2-3 χιλιάδες κόσμο κλπ... μια χαρά ήταν και για το επίπεδό μου, αλλά και για το επίπεδο του Μπόνα του Μάσα φαντάζομαι)

Επίσης, αυτό με τη χαμηλή ένταση στο πατάρι ακόμη δεν το έχω καταλάβει. Η κλασική περίπτωση "παίξε λίγο πιο απαλά" στον ντράμερ ή "όχι πολλά γκάζια, παιδιά". Παίζω rootsy, punchy, punky rock n roll. Το snare πρέπει να είναι στο ίδιο επίπεδο με τις κιθάρες και με το peak της φωνής, και το μπάσο με την κάσα πρέπει να κουνάει το πάτωμα. Έχω βαρεθεί να πηγαίνω σε live οπου ακούω μόνο τύμπανα και φωνή γιατί η κιθάρα είναι "ενοχλητική". Ρε ήμαρτον. Η κιουθάρες είναι τα βασικά όργανα σε αυτή τη μουσική.

Δεν είναι έτσι...έχεις λάθος θέλει τον ενισχυτή στο 9. Ιn-ear φοράω επειδή υπάρχει σοβαρή ανεπάρκεια εξοπλισμού στα μαγαζά που υποτίθεται ότι είναι "Λαϊβάδικα". (Δηλ. αν δεν ήταν τι θα πρόσφεραν; Να καρφώνουμε τα όργανα σε κασετόφωνο;) Και αυτό ισχύει και στα εξωτερικα, δεν είναι τοπικό προνόμιο, απλά εδώ το έχουν τερματίσει. Η πλειοψηφεία των venues στα οποία παίζου(με) οι περισσότεροι ειναι επιπέδου pub/bar, δηλ. ο κόσμος σε απόσταση από 0,3 έως 6 μέτρα από τη μπάντα. Το να κουμπωσεις ένα in-ear (συνήθως της κακιάς ώρας-λόγω budget) και να "παριστάνεις" τον περφόρμερ όπου δεν έχεις καμία επαφή με τον κόσμο γύρω σου είναι για μένα από άκυρο, έως απωθητικό. Aν μου χαρίσει κάποιος ένα 2χίλιαρο για in-ear monitor της προκοπής το προτιμώ anytime από το "κούνημα αέρα" του ενισχυτή. Απλά όταν πάω για live ο τεχνικός εκεί θα μου πει ότι δεν έχει άλλες γραμμές monitor να δώσει, οπότε θα χρησιμοποιώ το in-ear για να ακούω το Πανσερραϊκός-Καστοριά στο ραδιόφωνο. Μέχρι τότε, χτίζω τον ήχο μου-με σεβασμό στον κόσμο και στην υπόλοιπη μπάντα-μια χαρά. Και συνεργάσιμος είμαι, και μπορώ να συμβιβαστώ με λιγότερο καλό foldback, τηρουμένων πάντα, των αναλογιών και όπως είπα πιο πάνω περνάω και καλύτερα. Η άποψή μου είναι, ότι η μπάντα που έχει ισορροπημένο ήχο στο πατάρι, θέλει πολλή προσπάθεια να μην μπορεί να βγει αξιοπρεπώς στο front-of-house σύστημα.

Δεν είμαι σίγουρος αν στέκει αυτό που λέει, όμως. Με όσους έχω παίξει και φορούσαν in-ear η αίσθησή τους ήταν ότι μετά το τέλος του live, το κεφάλι τους δεν ήταν καζάνι όπως τις άλλες φορές, ακόμη και με φθηνά, Κινέζικα in-ear. Eγώ δεν έχω ίδια άποψη, αλλά ποτέ δεν φόρεσα και τα δύο in-ear σε όλο το live. Πάντα το ένα και αυτό, χαλαρά. Δεν μπορώ να "ευχαριστηθώ" τη μουσική με το in-ear. Θα μπορούσα με μεγάλα στουντιακά ακουστικά, αλλά είναι απαγορευτικά, εμφανισιακά. Γενικώς αν δεν απολαμβάνω τον ήχο, δεν έχει νόημα για μένα να παίζω, αφού το κάνω ημι-ερασιτεχνικά. Ο @argytar τι λέει άραγε γι' αυτό;

Aνεβασμένα ημισφαίρια Ένας μια φορά -δεν τον ξέρεις- είπε ιώδης αντί για ιογενής.

Tην ώρα που κατέβαζε τα χαλιά από το πατάρι; -χαχαχα Σίντι, δεν φαντάζεσαι τι βρήκα εδώ, έχει δυο ακόμη θήκες κιθάρας, τις είχα ξεχάσει... -αν τις κατεβάσεις κι αυτές Τζο, θα στις φέρω στο κεφάλι

Αφού το είχε πει κιόλας. "Ας μη με λέγαν Μπονασέρα και θα μου ΄λεγα εγώ αν θα έπαιζα στις εντάσεις που παίζω ή αν θα με ανέχονταν οι άλλοι..." Το point του πάντως το έχει, εγώ ταυτίστηκα λίγο αλλά και συμφωνώ περί sweetspot στη σκηνή και ξεκουράσματος του αυτιού κλπ.

Τοτίθο (είδος θεόσκληρου μπλε τυριού από την Ισπανία)

Τα βλέπω αλλά δεν πιάνω το νόημα

Tι έχουν τα σακάκια του;

Ναι, και ο Τσάκι Τσαν

Aς πουμε και "κατακρεουργημένες" τοπικά λέξεις/φράσεις/έννοιες. Πάει πολύς καιρός που άκουσα κάποιον να λέει υπΗρεσία. Έχει πήξει το αυτί μου, από υποτιθέμενους επικοινωνούς γλώσσας, στην ΥΠΕΡεσία. Υπό του μηδενός Τρακόσα (για πολύ καιρό πιτσιρικάς νόμιζα οτι ήταν το τετρακόσια κομμένο) Σε λευκό κλοιό η χώρα (δηλ. έχει χιονίσει σε όλο το σύμπαν εκτός από τη χώρα??) Μπουγάτσα (ουδέν σχόλιον) Μπουγάτσα Θεσσαλονίκης (ως καταγόμενος από τις Σέρρες γελάω τριπλάσια με αυτό) Επίσης δεν έχω καταλάβει τα: Η κέτσαπ, Η ντραμς, εκτός αν εκφέρεται όπως η Μήτσους, η Βαγγέλς κλπ.

Σαφσόξωνο (πηδής του φσάς για να παίηξ) Σούμποβιτς Παταδούκας Σάουντιτς Φάε την κρέμα σου (από τη γνωστή διαφήμιση Vapona που έλεγε "θα την κρεμάσω") Κρίστο Περλί Τήε Ένο Μίκι Μάη Τάι Μάνγκο (τάιμ άουτ) Μαρέντω (Μερέντα) και μερικά δικά μου KAΣΑΤΟR Disneφ Τουότα (η, μάρκα Ιαπωνικών αυτοκινήτων) Το ρετσινόλαδο μες στην καρδιά μου, αν και φάλτσο Όξω Αλουντρός, όξω Μαλουμίδης, όξω Αλουντρός, Μαλουμίδης και Λούμπας και Κωφίδης

Στους επιλογείς μαγνητών στην κιθάρα; Τα λεγόμενα switch tips;