Πνοή και Νύξη

Tι? 4 (τρύπια) δολλάρια?

α το δολλάριο. Το ξέχασα. Για δείξε

Τορτίγια ναι! Το σημαντικό στο truss rod cover θα είναι το σχήμα. Έχω μια ψιλοαγωνία να δω τι έχεις σκεφτεί. Η tortoise ιδέα μου φαίνεται καλή. Εκτός αν κάνεις καμιά χρυσο-καγκουριά ή καμιά περλο-καγκουριά. Μάλλον θα φανεί καλυτερα όταν ετοιμαστεί και το φλεημέηπλ.

Κι εγώ πέτυχα τεφαρίκι πράμα κλείσαμε πήγα την είδα "φίλος, η κιθάρα φυσάει, σπέρνει, την τσακώνω", του λέω με χαμόγελο ως τ'αυτιά, "α, όχι, μου λέει, μόνο ΣΟΒΑΡΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ"... Επίσης πήρα μια Σκουάηρ κουφέτο ΣΥΛΛΕΚΤΙΚΗ, έβγαινε μόνο μεταξύ 1998-2018 και μετά σταμάτησε.

Άσε με ρε τώρα ρε, όλοι άμα τους ρωτήξεις λίστα με τα 10-20 best of τους, κοτσάρουν έναν Miles Davis, κάτι Mingus και κανα-δυο Tom Waits για να μη τους κοροδέφσει κανείς και τους πει άξεστους. Που να σου κολλήσει όλο το Oh Yeah στον υπολογιστή και να παίζει μέχρι να σβήσουν τα μνημόνια. Και μετά έλα να με ξαναπείς άμα το Kind of Blue είναι στα αγαπημένα σου 10-20-30 albums. Tι να κάνω τώρα, να παριστάνω ότι μ' αρέσει ο Sinatra; Kηφ και κσερό πσωμί βρέι.

Το 91 που βγήκε αυτό το κομμάτι ήμουν 14. Έκανε τεράστιο μπαμ τότε και εκ των υστέρων κατάλαβα πόσο εκπληκτικό ήταν ένα κομμάτι των 6 λεπτών να κάνει τέτοια επιτυχία στην post-Pasok Ελλάδα του Μητσοτάκη (έλεος ρε φίλε μιλάμε με τα ίδια ονόματα 30 χρόνια μετά...) και τι θα πάθαινε ένα αντίστοιχο εγχείρημα στην Ελλάδα του 2019. Για την αισθητική της εποχής μια χαρά ήταν πάντως η Daion. Ποιος ήταν στο solo του τέλους;

Iσχύει. Επειδής εμείς τους ακούμε νομίζουμε ότι είναι και τίποτις σπουδαίοι.

Είναι η απάντησή μου, σε όποιον με ρωτήσει ποιος είναι ο καλύτερος κιθαρίστας που περπατάει αυτή τη στιγμή στον πλανήτη γη (και στον γαλαξία γενικά), και το μυαλό μου πάει πάντα σε αυτόν όταν μου πετάγονται παράθυρα με γυμναστικές επιδείξεις κιθάρας στείρας τεχνικής τάχαμου κιθαριστών στο youtube...

Άλλα τα χέρια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας... Για την Σολ, λόγω αρκετά μεγάλης διαφοράς μάζας bronze σε σχέση με τις άλλες τυλιχτές ( μισή μάζα από την ΡΕ και ένα τρίτο από τις ΛΑ, ΜΙ ) αυτό που πιο σωστά έπρεπε να αναφέρω είναι η "μετάβαση" της Σολ σε σχέση με τις B & D, που είναι σχετικά προβληματική. Όμως αυτό ισχύει σε όλα τα είδη χορδών- όχι μόνο στις Elixir, στις οποίες όμως το εγγενές crispness τονίζει κάπως το φαινόμενο. Πολλοί χρησιμποιούν νίκελ Σολ γι' αυτό το λόγο. Φυσικά, όλο αυτό, μας απασχολεί αφού έχουν λυθεί όλα τα υπόλοιπα θέματα, και αφού έχουμε παραδοθεί στη συνθήκη ότι παίζουμε σε μικροφωνικές Tεlε, οπότε τι νίκελ, τι φόσφορ. Για να είμαι πιο δίκαιος με τις Elixir, είναι οι καλύτερες coated που έχω δοκιμάσει (φορούσα Elixir για χρόνια κυρίως στις ηλεκτρικές μου), και μου άρεσε πάντα η αίσθηση γλιστράδας, το μειωμένο finger squeak και φυσικά, η διάρκεια, αν και συνήθως έφτανα να τις χαλάω πριν καν χαλάσει ο ήχος τους. Όταν άρχισαν να μου σπάνε συχνότερα και στις κιθάρες μου, αλλά και σε σε κιθάρες άλλων, σε βαθμό επιδημίας, τις παράτησα γιατί παραήταν ακριβό το σπορ. Και άντε, εγώ θα αντικαταστήσω μια D με μια οποιαδήποτε για την δική μου, αλλά σε κιθάρες άλλων τρέχα γύρευε μεμονωμένες elixir και πλήρωνέ τις χρυσό, επειδή είναι ευαίσθητες out-of-the box.

Nαι, αν έχει cutaway μπλόκαρέ το, όπως κάνουν πολλοί με το Floyd Rose. Bάλε ένα χαρτί υγείας, είναι ακριβώς στο μέγεθος και σχήμα (και νόημα) Ούτως ή άλλως ό,τι και να παίξεις πέρα από το 10ο τάστο στην ακουστική σ(ου)κατά ακούγεται...

Ως τεχνικός επί 11ετίας και μετά από χιλιάδες σετάπ αλλά και δεκάδες κουβέντες με συναδέλφους εγχώριους και εξωτικούς, θα πω ένα πράγμα. Embrace the buzz. Ή αλλιώς μάθε να το αντιμετωπίζεις παικτικά. Να μην παρεξηγηθώ, είναι δύσκολη πολλές φορές η συνειδητοποίηση της διαφοράς ενός προβληματικού fret buzz (λόγω ψηλότερου τάστου πχ) και του buzz που βγάζει ΚΑΘΕ κιθάρα σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό. Δυστυχώς για όλους, η γεωμετρία δεν είναι αρκετή για να λύσει το θέμα που έχουν κάποια όργανα: Ότι δηλ. ακόμη και με τέλειο fret dress (πχ plek), ακόμη και με συντηρητικό setup (medium/high action) εξακολουθεί να buzzάρει. Να έχει δηλ. αυτό το -σε δεύτερο βαθμό συνήθως- "σύρσιμο" της νότας. Η εμπειρία μου λέει, ότι η εμπειρία και η αντίληψη του παίκτη βοηθάει στο να το αντιμετωπίζει παικτικά, σε μεγάλο βαθμό. Ο τρόπος που θα δουλέψει κάποιος το όργανο δυστυχώς δεν είναι κάτι που διδάσκεται ούτε σε σχολές ούτε στο youtube, αλλά έρχεται με την παρατήρηση. Πολλοί δεν ανέχονται τέτοιου είδους θέματα και αναλώνονται σε ένα αέναο κυνήγι του "τέλειου" οργάνου και καλώς πράτουν. Η ακουστική κιθάρα, ωφελείται από ένα ελαφρύ relief, αφού η περιοχή χρήσης της περιορίζεται στα βόρεια της ταστιέρας. Θέλει εξαιρετικό nut και σωστό saddle, καθώς και bridge pin slotting όπου κρίνεται απαραίτητο. Είναι θεμιτό να έχει ελαφρώς υψηλότερο action από την ηλεκτρική αλλά δεν χρειάζονται και υπερβολές. Θεωρώ καλό starting και finishing point το 1,8mm e και 2,4mm Ε. Τα περισσότερα εργοστασιακά όργανα χρήζουν βαριών χορδών για να "κουνήσουν" τα ακούνητα καπάκια και τα βαριά βερνίκια τους και να δώσουν ήχο ικανοποιητικό. (12s και άνω) Επειδή οι περισσότεροι ΔΕΝ παίζουμε σε Bluegrass μπάντες ή σε "αμικροφώνητα" κοντσέρτα, ο ήχος και η έντασή του είναι κάτι που μας απασχολεί ελάχιστα. Στο "καρφί" οι περισσότερες κιθάρες ακούγονται ψιλοΐδιες ανεξαρτήτως μεγέθους (ή είδους χορδών). Θεωρώ ένα 11άρι σετ (αναλόγως scale length) αρκετά generic για all around καταστάσεις. Δεν μου αρέσουν οι Elixir (τις βρίσκω αδύναμες-ειδικά την G, πάνω σε piezo equipped όργανα) και τις βρίσκω επίσης εύθραυστες (σπάνε εύκολα στα break points-κλειδί/saddle). Eπίσης, τις τυλιχτές τις περιβάλλει ένα σύνολο αρμονικών εν είδει "αέρα/αύρας/ρόγχου" που πολλές φορές περνά στο piezo. Μετά από πολλά χρόνια χρήστης (και είμαι καλά) προτιμώ phosphor bronze οικονομικά. (Martin, Galli). Αλλιώς πάλι phosphor πιο εξεζητημένα (Martin SP, D' Addario κλπ). H πρόσφατη ρετρομάνια με τις nickel και τις nickel bronze, monel steel κλπ. θεωρώ ότι βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε trend και όχι στην πραγματικότητα. Σε πολύ λίγα όργανα "ταιριάζουν" τέτοια σετ, αλλά όταν ταιριάζουν το πάντρεμα είναι εξαιρετικό. Για καλό articulation στα σόλα θεωρώ μια μπαμπάτσικη πένα απαραίτητη (blue chip τις ανέφερα τις προάλλες), αλλά πρόσφατα είδα ότι και η Dunlop βγάζει μια απομίμησή της (primetone). Δυστυχώς η πραγματικότητα του live και των συστημάτων τους, πνίγει σε γενικές γραμμές δυναμικές και λεπτομέρειες. Σπάνια σε live με ακουστική, ακόμη και με επιμελές compression, με πένα, με βαρύτερες χορδές, κατάφερα να "κρατήσω" για πολλή ώρα τη μουσικότητα που χρειάζεται. Πάντα ξεκινάμε ταπεινά και καταλήγουμε να "βαράμε" για πολλούς λόγους, ακόμη και κούρασης (χεριού και ακοής). Το compression θα σου κάνει καλό γιατί θα "μαζευτείς" και θα προσπαθείς να παίζεις πιο "αεράτα", ενώ όταν θες να "χώσεις" θα σου μαζεύει τα peak. Ένα volume boost (EQ boost ακόμη καλύτερα) είναι απαραίτητο. Όπως είπαν κι άλλοι, kapo και ευφάνταστα παιξίματα (καμιά φορά ακόμη και η ενστικτώδης αποδόμηση ενός κομματιού σε επίπεδο "παραλιακού παιξίματος" έχει ενδιαφέροντα αποτελέσματα). Βάλε τη ζώνη ψηλά (Katsamba bros level) αν παίζεις όρθιος. Πάρε κιθάρα χωρίς cutaway (για να γίνεις δημιουργικός λόγω περιορισμού) Πάρε slide (γυάλινο κατά προτίμηση, το brass πάνω στις bronze είναι λίγο επιθετικό)

Ποιος Κέηβ βρε τώρα βρε, πουθενάδες... Τι να πω κι εγώ που παίζω σε μπάντα όπου ο έτερος κιθαρίστας τους "σιχαίνεται". Έτσι κι εγώ για τιμωρία, στο τελείωμα του "go your own way" από Fleetwood που κάνουμε cover, έχω χώσει όλο το τελευταίο solo από Sultans. Toυ ήρθε λίγο απότομα, αλλά το συνηθίζει σιγά-σιγά...

Σιγά, αυτά είναι ένα δείγμα μόνο από αυτούς που δεν μου κάναν (δεν αποκλείω να μου κάνουν, στο μέλλον) κλικ. Είναι γνωστό ότι δεν αντέχω ούτε δευτερόλεπτο οτιδήποτε "prog". Θα εξαιρέσω τον Zappa γιατί αυτός είχε πάντα υπερμπάντα, ήταν υπερπαίκτης, υπερσυνθέτης αλλά παρόλα αυτά το ύφος του υπήρξε πάντα αυτοσαρκαστικό και καυστικό. Οι άλλοι έπαιρναν πολύ στα σοβαρά τη μουσικη τους. Παρ' όλα αυτά, ως fan των Queen ας πούμε, μπορώ να κατανοήσω γιατί κάποιος μπορεί να βγάζει σπυριά με τους Queen. Όταν το αποδέχεσαι αυτό, όλα γίνονται πιο χαλαρά. Για να μην αρχίσω να αραδιάζω τώρα κάτι Miles Davis, κάτι Βilly Cobham, κάτι Bach, κάτι Βeethoven, κάτι Frank Sinatra, κάτι Leonard Cohen, κάτι Bruce Springsteen κλπ ιερά τέρατα. Ούτως ή άλλως ο κανόνας είναι ότι το 98% της μουσικής που έχει υπάρξει δεν μας έχει κάνει κλικ. Οι δίσκοι με Κουγιουμτζή είναι αριστούργημα, με έχουν σημαδέψει και με έχουν κάνει καρακλίκ σε πολύ μικρή ηλικία κιόλας. Γενικώς πάντα τον θαύμαζα ως καλλιτέχνη. Η (κακή) φήμη που κουβαλάει είναι άλλης φύσης, νομίζω κατά μεγάλο ποσοστό άδικη-γιγαντωμένη από το ρεύμα αντι-Νταλαρισμού σε κάποιους πολιτικούς κύκλους, και δεν μου αρέσει να την μπλέκω με το έργο κάποιου. EDIT: Sorry τωρα είδα τον περιορισμό των 3. Οπότε: DEEP PURPLE BLACK SABBATH VAN HALEN

VAN HALEN, WHITESNAKE, GENESIS, YES, DEEP PURPLE/DIO/RAINBOW, MOTORHEAD, BLACK SABBATH, FOO FIGHTERS, STEELY DAN, GREATFUL DEAD, EMERSON LAKE & PALMER, URIAH HEEP, KISS, PEARL JAM, SONIC YOUTH, DREAM THEATER, BON JOVI, BJORK, PHIL COLLINS, PETER GABRIEL, OFFSPRING, OΛΑΤΑNUMETAL, OΛΑΤΑPROGKINGCRIMSONCAMELVANDERGRAAFΚΛΠ, ΝΙRVANA

Νεvεr Liκεd Thεm Νεβερ got used to them Τις θεωρώ tone suckers, attack killers και note-to-note definition destroyers( υπερβάλλω, αλλά γίνεται για λόγους κατανόησης). To εργονομικό δεν με πείθει (για το δικό μου παίξιμο). Aπό άποψη υλικών, όποιος έχει διάθεση να διαθέσει 35$ για μια Blue-Chip. Δεν ξέρω τι είδους υλικό χρησιμοποιεί αλλά είναι συγκριτικά superior με αντίστιχες jazzIII και διάφορες stubby. Επίσης, θεωρώ ότι τέτοιου επιπέδου ακαμψίας πένες, θέλουν 11's και πάνω, αν μιλάμε για ηλεκτρική, 13s και πάνω αν μιλάμε για ακουστική και flatpicking. .73 Tortex ή .88 delrin/celluloid. Toν τελευταίο καιρό δοκίμαζα και .96 delrin αλλά επιστρέφω στην .73.

Τα ακουστικά μπάσα είναι αποκύημα φαντασίας (και ευκαιριακού γαντζώματος στο bandwagon της απήχησης των unplugged του ΜΤV). Για πειραματισμό καλά είναι τα broomstick basses, ένα mandobass, ένα guitarron ή ακόμη-ακόμη ένα ηλεκτρικό upright. Mπορεί επίσης, ελέω πειραματισμού να πάιξει με βαρύτονο κούρδισμα, βάζοντας κατάλληλες χορδές. Tο αισθητικό λύνεται, εκτυπώνετε μια life-size φωτό ακουστικού μπάσου, την κολλάτε σε ένα χαρτόνι και το χαρτόνι πάνω στο ηλεκτρικό. Έτσι θα προκαλείτε και εντύπωση και θα είναι ένα ωραίο εικαστικό. Oh wait, μη φεύγετε, δεν σας είπα ακόμη για τα πλεονεκτήματα του χαρτονιού στον ήχο του ηλεκτρικούουου....Damn, παραλίγο και τους είχα πείσει...

Ι vote for bass (electric). Αν ήταν και 8χορδο ακόμη καλύτερα (οκτάβες) Ακουστικό μπάσο μόνο για αισθητικούς λόγους, αλλιώς το θεωρώ ένα από τα πιο ανούσια όργανα όλων των εποχών... Θεωρώ πως είναι ο πιο αποτελεσματικός και ανώδυνος τρόπος για τη μετάβαση. Λίγη προσαρμογή χρειάζεται κυρίως σε αυτά που παίζει η κιθάρα. Προσωπικά ψιλοαπεχθάνομαι το "ηλεκτρικό παίξιμο σε ακουστική κιθάρα" if you know what i mean, οπότε λίγες πρόβες και μια σχετική ενορχήστρωση χρειάζεται, ακόμη και για γνώριμο ρεπερτόριο. Θεωρώ πως η έλλειψη μπάσου, θα το καταστήσει πιο "αμήχανο" το όλο πράγμα. Θα το πρότεινα μόνο σε περίπτωση έλλειψης κρουστών.

N' αγιάσει ο στόμας σου. Σαν μαχαιριά στην καρδιά κάθε που κοπανούσε... Κι εγώ συμφωνώ με jazzjoker γενικά. Βασικά προσπάθησα να το δω σαν ένα ωραιότατο jam, και υπό αυτό το πρίσμα έχει όλα όσα χρειάζεται: σολίδια, impromptu φωνητικά και σεμινάρια οργανοπαιξίας μέσα σε μια rawk μπάντα. Κατά τ' άλλα δεν μου άρεσαν οι προσεγγίσεις από πλευράς παραγωγής (ήχος leslie στη ρυθμική, ήχος ταμπούρου, ήχος του lead κιθαρίστα-αν και αισθάνομαι λίγο γελοίος να κρίνω τον ήχο ενός τέτοιου παιχταρά...) Thanx για το video. Ήταν ευκαιρία να θυμηθούμε αυτό:

Γράφε σε green screen και βάζε φόντο καμιά κοιλάδα, κανά δασάκι κάτι. Πιο καλύτερα θα ακούγεται. Για τα παιξίματα τι να πω. Καλά που είστε κι εσείς και κάνουμε κιθάρες με την ελπίδα ότι θα παιχτούν από τέτοια χέρια.

Το βενίρ βάπστο ούτως ή άλλως, είναι ένα παράταιρο-οπτικά-πράμα αυτή τη στιγμή

Στρέφεις (ή μοιράζεις) το ενδιαφέρον αλλού από αυτό που είχες αρχικά κατά νου και υπερφορτώνεις ένα διαιρεμένο σχήμα με "ασυνέχειες".

οχι

-Πόσες κιθάρες έχεις; -Έχω 4 κιθάρες και μια Τελεκάστερ

Ωραίο πράμα super custom