Πνοή και Νύξη

Mη φανταστείς ότι τα ορίγιναλ ήταν τίποτις αξιοπιστότερα. Ντενεκέδες ήταν που τώρα τους πουλάνε (ήμαρτον) 100δόλλαρα στα ιμπέη. Με 10-12$ παίρνει εβένινη γέφυρα και κάνει τη δουλειά super-fine. Kαλύτερα όμως, πριν από όλα να συμβουλευτεί luthier για τις διαστάσεις και τον τύπο που μπορεί να δουλέψει

Το πιο απλό που μπορεί να γίνει είναι να σου κόψει ένας οργανοποιός μια ξύλινη floating με το μικρότερο δυνατό κόστος και με καλό βαθμό αμεσότητας/αποτελεσματικότητας. Μέχρι να βρεθεί στο ebay κάτι που να ταιριάζει edit: ακόμη πιο απλό από το να σου κόψει γέφυρα, να του πας να βάλει κάτι τέτοιο: κινεζιά dead cheap αρτστοπ μπρίτζ

Άμα δώσεις μια κλασσική ή μια flamenco ή μια Maccaferri style σε έναν οποιοδήποτε average παίκτη θα σπάσει τα χέρια του. Αυτά τα είδη έχουν πρακτικά τα πιο άβολα μανίκια για τη συντριπτική πλειοψηφία των ειδών που παίζονται στην pop μουσική (rock, blues, metal, jazz inclusive). Όλα είναι σχετικά Θεωρώ ότι τα μοντέρνα προφίλ της Fender και της Gibson (άρα και των Ιbanez, PRS, Epiphone, Squier, Harley Benton, Τaylor +100 μάρκες κλπ.) είναι αρκούντως εργονομικά και άνετα. Μην περιπλέκουμε τόσο καταστάσεις. Εγώ δεν έχω πρόβλημα να παίξω και με χοντρό και με λεπτό και με C και με V και με U και με 7,25" και με 12" και με 25,5 και με 24,75. Πιο ξεκούραστα μου φαίνονται τα μεσαίου μεγέθους (ούτε ρόπαλα ούτε ψιλά) μανίκια με jumbo ή medium jumbo τάστα. Το wizard είναι μανίκι επιδόσεων, όχι αρχάριου. Πολύ ιδιαίτερο προφίλ, λεπτό με φαρδιά ταστιέρα για συγκεκριμένο posture παιξίματος. Δεν θα το συνιστούσα σε average παίκτη. Μπορεί να πάθει τενοντίτιδα.

Aυτό. Βράχος. Από τους αγαπημένους μου.

Μοιάζει αλλά δεν είναι p90. Έχει όμως άλλον ήχο, αρκετά ενδιαφέρον ή όχι (ανάλογα τα γούστα σου). Εμένα με δυσκολεύει αυτή η 'in your face' γυάλινη ηχητική επιφάνεια των Η-sized p90s, εκτός αν παίζεις jazz, new wave, neo-psychedelia και συναφή. H δική μου ταπεινή άποψη λέει ότι αν έχεις έναν καλοφτιαγμένο scatterwound ασύμμετρο low output PAF humbucker, τύφλα να 'χουν οι p90 (και οι single οι coils). Tέτοιους θα έψαχνα για μια SG. (Βurstbucker I, Custombucker, ή οτιδήποτε boutique αντέχει η τσέπη σου για να δικαιολογήσεις το upgrade). Συνόδευσέ το και με ένα σετ επιλεγμένα pots (Emerson/CTS "πειραγμένα") +50's wiring και θα 'χεις άλλο όργανο.

Στον δικό μου κόσμο είναι ο καλύτερος των καλύτερων από όλα τα κιθαριστικά είδη. Η μουσικότητά του και η οξυδέρκειά του είναι ένα δάχτυλο πιο μπροστά από τους άλλους. Είναι ίσως ο μοναδικός κιθαρίστας που ακούω ΑΥΤΟΝ και όχι τη μουσική του και αυτό με ευχαριστεί. Kαι σίγουρα δεν θα μου ήταν δύσκολο να τον φανταστώ ως τον καλύτερο οποιουδήποτε είδους καταπιανόταν. Δεν αφορίζω κανέναν, αυτή θα ήταν η απάντησή μου αν με ρωτούσαν "διάλεξε έναν, τον καλύτερο".

Ζητώ συγγνώμη, ανοίγω μια παρένθεση για να δώσω μια ερμηνεία σε μια ψιλοπαρεξηγηση που αφορά το glossy/non glossy και την γενικότερη αντίληψη περί γρήγορου/αργού μανικιού. Έχω την αίσθηση ότι οι κιθαρίστες στο παρελθόν "μάταραν" τα μανίκια τους επειδή το nitrocellulose finish σε πολλές των περιπτώσεων, λόγω σφαλμάτων σε περιεκτικότητες πλαστικοποιητών, αποκτούσε θαμπάδα με την επαφή με το δέρμα και γινόταν κολλώδες, γεγονός που όντως αποτελεί τροχοπέδη σε κάθε είδους άνεση του χεριού στο μανίκι. Ο μόνος τρόπος να φεύγει αυτή η κολλώδης θαμπάδα, είναι το ματάρισμα με ψιλό γυαλόχαρτο ή ακόμη καλύτερα/εύκολα με σύρμα ή scotch brite. Tα μανίκια που δεν είναι φινιρισμένα με nitro, αλλά με πολυουρεθάνες και πολυεστέρες ή ακρυλικά δεν έχουν τέτοιο θέμα. Εμένα προσωπικά δεν με ενόχλησε ποτέ το gloss neck και πάντοτε έπαιζα χωρίς πρόβλημα και θεωρώ ότι είναι άλλη μία από τις πολλές παρεξηγήσεις στα κιθαριστικά θέματα που έχουν αποκτήσει διαστάσεις αστικού μύθου. Μπορώ επίσης να παραθέσω είδη οργάνων με gloss φινίρισμα τα οποία χρησιμοποιούνται κατά κόρον σε "βιρτουόζικα" είδη, όπως manouche κιθάρες, flamenco και κλασσική, jazz archtops, μπουζούκια κλπ. Μετά δε, το πρόσφατο βιντεο με τον master luthier της Fender που έριξε το τιπ για τα glossy μανίκια, με την πρώτη ευκαιρία θα το δοκιμάσω και θα επανέλθω με συμπεράσματα. Κλείνει παρένθεση, ευχαριστώ και sorry για το off topic. Eπίσης, περί εργονομίας, κι εμένα η Stratocaster με κουράζει και στέκεται εμπόδιο στο ήδη περιορισμένης δυνατότητας-αλλά ενσυνείδητης επιλογής, παίξιμό μου. Όλα στο δεξί (διακόπτες, knobs, contour, saddles, μεσσαίος μαγνήτης)

Tην λατρεύω την 335. ( δως μου 345 walnut finish και maestro vibrola και πάρε μου την πσυχή). Απλα κάθε πράγμα έχει το αντικειμενικό και το υποκειμενικό εγώ του. κι εγώ εκει είμαι, βάζει ένα gretsch-twist factor στο παιχνίδι. Kαι ένα ενδιαφέρον καλοκαιρινό ανάγνωσμα με πρωταγωνιστή τον Gene Fields, σχεδιαστή και developer μεταξύ άλλων και της Starcaster. https://www.vintageguitar.com/1836/fender-prototypes-2/ Kι εδώ ένα ωραίο video για την GFI (Gene Fields Instruments) Kαι εδώ ένα εξαιρετικό (και εξαιρετικά nerdy) άρθρο του περί χορδών (pedal steel μεν, αλλά οι χορδές είναι οι ίδιες) http://gfipsg.com/articles.html#txt_505

Σε Squier τιμή, μια χαρά. Αν οι wide range της είναι proper. H γραμμή-σκέτο- της Strat δεν μου αρέσει σχεδιαστικά. Το σύνολο που αποτελεί το χαρακτήρα της strat μου αρέσει. Αλλιώς, αν βάλεις ένα Tele layout σε μια Strat δεν θα μου αρέσει (ή θα το λατρέψω για άλλους λόγους-plot twist-που δεν έχουν να κάνουν με τον σχεδιασμό). Εγώ βρίσκω το μέγεθος των wide-range κουτί, για semi. Απλά έχουμε συνθηθίσει ώς νορμάλ, την γκουμούτσα που λέγεται 335 με τους humbuckers πάνω της να φαντάζουν παραθυράκια τουαλέτας. Με απλά λόγια, βρίσκω ότι έπεσε πολλή περισσότερη δουλειά στο σχεδιαστικό τραπέζι της Starcaster, απ' ό,τι της 335 ας πούμε. Όμως όταν οι σχεδιαστές κάνουν σχέδια, ο θεός (η αγορά) γελάει. Πάω για ένα φαντασιακό jingle-jangle τώρα με την wannabemine Starcaster.

Κιθαράκλα. Μια Tele Deluxe σε full semi μέγεθος με offset body. Mούρλια. Δεν έψησε κανέναν στα τέλη του 70 (τότε που έβγαινε ο Van Halen και οι Pistols, και η υποτιθέμενη ποιότητα της Fender ήταν στο ναδίρ).

Πέρα από την καζούρα, το χαβαλέ και την προσωπική γνώμη/άποψη του καθενός για την μάρκα που όλοι χαίρονται να μισούν, αυτό που λέει ο Agnesi έχει στέρεα βάση και είναι ορθό, επί της αρχής. Όλοι ξέρουμε κατά βάθος τι κάνει μια Les Paul, Les Paul και δεν είναι μόνο το σχήμα. H κατοχύρωση και προστασία βιομηχανικών σχεδίων και υποδειγμάτων είναι ένα μέσο περισσότερης δικαιοσύνης αλλά και τόπος μεγάλων παρεξηγήσεων/παρερμηνειών.

Ούτε το βράδυ, ούτε το πρωί, τσακίστε το κολύμπι σε κάθε παραλί. Δεν μπορώ "τα μπάνια". Η θάλασσα μου αρέσει μόνο ως ντεκόρ, αλλιώς πλήττω αφάνταστα μέσα κι έξω απ' το νερό. Βουνό και πάλι βουνό. Γενικά η φιλοσοφία του "περίμενε" με απωθεί. 2-3 ώρες στο δρόμο για να πλατσουρίσεις αυθημερόν στη Χαλκιδική είναι no-go, όπως και το να περιμένω σε εστιατόριο να αδειάσει τραπέζι ή να στηθώ στην ουρά για να παραγγείλω ...φαστ φουντ ή καφέ, ή να περιμένω αστική συγκοινωνία 15 λεπτά ενώ σε 25-30 μπορώ να είμαι περπατητός εκεί που θέλω.

O Iβάν κοιμάται όρθιος https://sports.yahoo.com/colts-owner-jim-irsay-spent-record-3975-million-on-guitar-owned-by-david-gilmour-of-pink-floyd-141755968.html?guccounter=1&guce_referrer=aHR0cHM6Ly93d3cuZ29vZ2xlLmdyLw&guce_referrer_sig=AQAAACsPX8_2AM5RAavVl1zhDjU6g_kX-0FPqVhbaqTZ7vsj2pN_TASG5w6EabivfS_TFLXKVrfFJuZw_drednm9ecXmj3BgB2CCWBWBmHJrU9EOJ3jyYEvEEXiRQiFYup5XmcJT0qPDzUlobTrtsTETzSU0IjuO0Ljx1jEerXHUetvy

Ωραία μπλούζα ο αχώνευτος Η Gibson πρέπει να μηνύσει και όλους αυτούς των οποίων το χέστοκ δεν έσπασε. Trademark infringement καραμπινάτο.

Μπράβο του πάντως και αυτούνου και άλλων που έχουν ζμπρώξει την (μάταιη) συλλογή τους για καλό σκοπό. Μιλάμε για βιομηχανία αγγίγματος (αλλά που να ξέρουν από αυτά οι επενδυταί, να κάνουν μια startup και με πραγματικά αριστοτεχνικό εντρεπρενιλίκι να ακουμπάνε όργανα σε διάσημους, να παίρνουν αξία και μετά να τα πουλάνε σε e-auctions). Tελικά 4 εκατομμύρια η μαύρη; (Σας τα 'λεγα εγώ, χαχαχα, σπασίκλας) (Ο Ιβάν δεν τσίμπησε καμία? Τι τον έχουμε εδώ σα παν, μόνο για να μας σβάει τα "MΠΑΟΚ ρε νιαμού" απ' τους λευκούς πύργους;)

H Gibson έφαγε την "τάπα" της μια φορά από τον Paul Reed Smith. Για όποιον αρέσκεται σε νομικίστικα εδώ το link (εγώ δεν το διάβασα, δεν το κατέχω με την ορολογία) https://via.library.depaul.edu/cgi/viewcontent.cgi?referer=https%3A%2F%2Fwww.google.com%2F&httpsredir=1&article=1178&context=jatip&fbclid=IwAR39irRx6i63gDqQFozaPp-5U_2WWAqjRo0r7yepATiUsX4WEiShW-HUKg8 Eίναι αλήθεια επίσης ότι έχει στείλει 40-50 εξώδικα σε κατασκευαστές, κυρίως μπουτικάδες μεμονωμένους που ασχολούνται με ρέπλικες (κανονικές έ, όχι μαϊμούνια κινέζικα), και Gibson inspired κατασκευές. Kαι τους προειδοποιεί να μην συνεχίσουν να φτιάχνουν Gibson inspired όργανα ή/και να "τα βρούν", πληρώνωντας τρόπον τινά κάποια δικαιώματα για όργανα που έχουν παραβιάσει τη χρήση trademark της Γιβσον). Η πιο πρόσφατη Gibson που πέρασε από το εργαστήριο πάντως (μια SJ-200 του '13-'14) είχε ταστοδουλειά επιπέδου Harley Benton και γενικώς το όλο όργανο, αν του έξυνες το χέστοκ, γινόταν όργανο των 300 ευρώ. Εγώ Gibson θα έπαιρνα μόνο μεταχειρισμένη κοψοχρονιά ή custom shop.

Έχεις όμως ήδη κάνει την επιλογή σου εκ των προτέρων έστω και ασυνείδητα (μπλε κιθάρα ανεξαρτήτως μαρκας, Strat ανεξαρτήτως χρώματος, Les Paul ανεξαρτήτως βάρους). Ή πας σε μαγαζί με λεφτά στην τσέπη και λες "θα παίξω όσες δεν είναι BC RICH, και όποια μου αρέσει θα την πάρω";

Μια χαρά είναι το βίντεο, άιντε Όσοι θέλετε ακούστε ξύλα τριγκι-τράγκα no problems. Eγώ στο τέλος θα βάλω την κιθάρα στον ενισχυτή και θα δω αν "περνάει" ο ήχος για να δικαιολογήσω και να εδραιώσω την οπτικοφυσική οπτικοεφαπτική μου επιλογή. Άσε που, αν πήγαινα σε ένα τέτοιο μαγαζί, που χρειάζεται σκάλα αεροπλάνου για να κατεβάσει μια ρημαδοSquier, θα σκεφτόμουν πολύ πριν αρχίσω να ανεβοκατεβάζω τον υπάλληλο για να μου φέρει κάθε Squier για να της κάνω τζίγκι-τζίγκι.

Που το ακούς μωρέ το buzz στο power riff? Να μου 'λεγες ταστάρουν τα crystal clear αρπίσματα και alternate να πω οκ, δώσε λίγο ακόμη ρελιέφ, αν και , εξακολουθώ να προτιμώ το παχύ σαστέην στα ψιλάδια κι ας έχω και buzz και στα καθαρά. Βάλτε να ακούσετε ηχογραφήσεις isolated guitar ή bass από γνωστά κομμάτια και θα εκπλαγείτε από το μέγεθος του buzz

Mια χαρά εξαιρετικό video. Δεν είναι επιμορφωτικό, δηλ. δεν μας λέει τι "πρέπει να προσέξουμε" αλλά διαλέγει με βάση τη δική του θεώρηση. Διάλεξε με λογική σειρά (μάτι, feel-όχι setup, ψιλοχέστηκε για τον ήχο, αλλά ξέρει τι να περιμένει από μια βαριά ή μια ελαφριά κιθάρα). Επισήμανε τα βασικά σημεία τσεκαρίσματος, έδωσε ένα ωραίο tip για γλιστράδα σε gloss neck, για όποιον δεν θέλει να "ματάρει" με σύρματα. Εγώ δεν το ήξερα πάντως. Mπερδέυτηκα, τι εννοείς action στο μηδέν; Δεν χρειάζεται να αποδείχθεί κάτι. Η βέργα δεν αλλάζει τη γεωμετρία TOY MANIKIOY στα πρώτα και στα τελευταία τάστα είναι απλό. Αλλάζει όμως τη σχέση που έχει το μανίκι με την απόσταση χορδών. Case study: Μανίκι dead straight, action στο 12 1.5mm, στο 21 1.7mm. Xαλαρώνω βέργα/δίνω relief και επαναφέρω το action μέσω γέφυρας στο 1.5mm στο 12ο τάστο. Τώρα, ανάλογα το πόσο relief έχουμε, το action στο 21 θα είναι μικρότερο η το πολύ ίσο του 1.5mm. Σφίγγω βέργα δίνω ενα ελαφρύ αντισκέβρωμα, επαναφερω το action μέσω γέφυρας στο 1.5mm στο 12ο. Τώρα το action στο 21 έχει πάει στα 2mm. Όσον αφορά το setup, o Thorn εστίασε στο ότι εκ κατασκευής η CV δεν θα μπορούσε να ικανοποιήσει τη δική του θεώρηση για το ύψος χορδών λόγω fboard radius και ότι θα έπρεπε να σηκώσει action για να μην έχει θέματα και έτσι είναι. Προφανώς το relief που "βλέπει" δεν είναι τόξο και προφανώς ξέρει πως και μετά το tweak δεν θα του ρθει εκεί που θέλει ΑΥΤΟΣ. Επίσης, μια κιθάρα η οποία έχει κακό setup στο σημείο πώλησης, είναι πολύ πιθανόν να κρύβει πίσω της τυχόν προβλήματα (σε ταστοδουλειές, σε γεωμετρία ταστιέρας, σε ύψη nut κλπ.) Αυξάνω relief σημαίνει πνίξιμο στα ψηλά. Ισιώνω μανίκι σημαίνει έχω περισσότερο αέρα για τα σηκώματά μου και φυσικά περισσότερο σουστέην εκεί που το χρειάζομαι και περισσότερο. Η ρύθμιση του rod επηρεάζει το action και στο nut και στη μέση και στην άλλη άκρη της ταστιέρας (22-24 τάστο). Embrace the buzz, people, believe in zero relief! ΥΓ. Έλα δεν θέλω "δάσκαλε" και "master" και τέτοια χαζά. Δεν είναι αυτό που φαίνεται...εδώ μιλάμε για τηγάνια ας πούμε...

Παίζει κανας κεραμικός bridge για το δεκαοχτάχορδο multiscale ορφάριό μου, γατάκια Μεσούνγκες; (400 χρόνια περίμενα να βγει χαμπάκερ με slanted coils, τότε τους έφτιαχναν ίσιους και με πορσελάνινα polepieces. Ηumbucketh θυμάμαι τους έλεγαν τότε)

Tripiseto ( χίπστερ τορνευτήριο ) στη διάμετρο του δολλαρίου.