Πνοή και Νύξη

150 κιλά τραπέζι 250 κιλά λάπτοπ +παρελκόμενα στο χώρο ηχογράφησης δηλ. εκτός studio συνεχόμενες διακοπές ολόκληρης ορχήστρας για τεχνικούς λόγους (αλλαγή μπομπίνας πχ.) κόπωση 100-300 takes για μία ώρα ηχογραφημένης μουσικής =πόσες ώρες editing χειροκίνητο; Τώρα ίσως ξέρουμε λιγο καλύτερα γιατί οι κλασσικοί "καίγονταν" να εξελιχθεί η ψηφιακή εποχή και σίγουρα δεν ήταν η πιστότητα εγγραφής/αναπαραγωγής το βασικό τους πρόβλημα. Kαι καλώς έκαναν, λέω εγώ τώρα.

Δεν έχω πάρει απάντηση ακόμη. Εγώ έκανα μια υπόθεση, έστω αυθαίρετη. Το να θεωρούμε το 24καναλο μπομπινόφωνο κομπρέσσορα, εφφέ ή overdrive είναι η καλύτερη δήλωση άγνοιας που μπορούμε να κάνουμε, όσον αφορά το τι είναι και τις δυνατότητές του. Θα ήθελα κάποιος που ξέρει να με ενημερώσει για τα καθέκαστα

Νομίζω δεν τίθεται θέμα τι είναι καλύτερο ή όχι. Μάλλον δεν το εξήγησα σωστά ή είμαστε έτοιμοι να αρπαχτούμε από μια λάθος ερμηνεία. Τέθηκε στην κουβέντα ότι η τεχνολογία στην παραγωγή μουσικής έχει εξελιχθεί, ενώ εγώ αμφέβαλλα ως προς αυτό σε σχέση με το τελικό αποτέλεσμα. Αυτό δηλ. που φτάνει στα αυτιά του ακροατή. Και λέω ότι δεν έχει κάνει και φοβερά άλματα. Στα μεγαλύτερα studios ανά τον κόσμο επικρατεί βιντατζίλα, όχι από άποψη, αλλά επειδή είναι τα industry standards. Eίναι δυνατόν, να είναι industry standard ένα DAW ή ένα plug-in? Πάρε φόρτωσε ένα project του cakewalk του 2000 ή του 2005 ή του 2010 στον υπολογιστή σου. Τι θα φορτώσει νομίζεις το PC? Επειδή έχει εγκαταλειφθεί (που δεν έχει φυσικά) το multitrack analog recording, σημαίνει ότι είναι χειρότερο του DAW? Aπό όλες τις απόψεις. Το μόνο χειρότερο είναι η απίστευτη δυσκολία στο στήσιμο και τη συντήρησή του. Και φυσικά το κόστος ,το οποίο βέβαια αφορά τις δουλειές φασόν κοψε-ράψε κόπι-πάστε που κυριαρχεί πλέον στη μουσική βιομηχανία και όχι ΣΟΒΑΡΑ sessions με μουσικούς που ξέρουν τι-πως-πότε να παίξουν- πολλές φορές ταυτόχρονα με άλλους μουσικούς, χωρίς την ευκολία του edit. Τhere you go. Ευτυχώς δηλ. γιατί (το DAW ντε) έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς μουσικούς να εκφραστούν και να καταγράψουν αυτή τη δημιουργικότητά τους χωρίς να χρειαστεί να είναι rock stars για να το καταφέρουν. Και έδωσε και την ευκαιρία σε "μουσικούς" να ωραιοποιήσουν τη μετριότητά τους επίσης. Πάντα υπάρχουν τα "ναι μεν αλλά". Σε επίπεδο νοικοκυριού τι άλματα βέπουμε στην τεχνολογία που αφορά την ακρόαση μουσικής (τη μηχανική διαδικασία-όχι τον εικονικό φορέα); Τα μπλουτουθ ηχειάκια; Καλύτερο streaming; Ναι φυσικά. Αλλά τι σχέση έχει αυτό με την ακρόαση μουσικής; Εδώ μιλάμε για κατανάλωση. Αυτοί που είναι να ακούσουν σοβαρα μουσική θα το κάνουν άριστα και με εξοπλισμό του 1995 και με του 2015. Ευχαριστώ για τον κόπο σου να βάλεις παράδειγμα, εξαιρετικό. Βέβαια όπως ειπες, άλλος εξοπλισμός, αλλη ακουστική, άλλη ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ηχογράφησης. Αν όμως θεωρείς ότι οι ροκ καφρίλες δεν συγκαταλέγονται στα είδη που μπορεί κάποιος να απολαύσει τη χρήση state-of-the-art εξοπλισμού από την παραγωγή στην κατανάλωση, μάλλον κάπου υπερβάλλεις.

Έχω μείνει πίσω στα του ήχου, το ξαναείπα, έχω να ασχοληθώ/διαβάσω/μελετήσω 15 χρόνια. Είχα και έχω την αίσθηση (όχι του κεφαλιού μου, μέσα από απόψεις τεχνικών και παραγωγών που παρακολουθώ) ότι το εύρος της ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑΣ και της ΠΙΣΤΟΤΗΤΑΣ του ήχου στην μπομπίνα ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΞΕΠΕΡΑΣΤΕΙ. Διορθώστε με αν κάνω λάθος. Και δείξτε μου και το δρόμο. (ένα link κάτι ένα άρθρο να διαβάσω από καναν σοβαρό μηχανικό ήχου). Όσον αφορά το ΣΟΒΑΡΟ μέρος λοιπόν ενός συστήματος, δηλ. το hardware δεν έχει αλλάξει κάτι, τουλάχιστον όχι δραματικά. Μέχρι εδώ καλά; Δεν ξέρω, είπα και πριν και το λέω συνεχώς, μπορεί να κάνω λάθος. Αυτό που αλλάζει είναι η σχέση των ΣΟΒΑΡΩΝ ΜΕΡΩΝ ενός συστήματος με το ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟ μέρος, δηλ. την αποθήκευση του υλικού real time. Eκεί έχουν προχωρήσει τα πράγματα τεχνολογικά, με σκοπό ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΝ σε ΠΟΙΟΤΗΤΑ το αναλογικό αντίστοιχο, δηλ. την μπομπίνα. Εδώ είναι το λάθος μου; Έχουν φτάσει; Είναι καλύτερα; Αν ναι, γιατί οι κορυφαίοι παραγωγοί και μηχανικοί ήχου, επιμένουν να χρησιμοποιούν, έστω και τμηματικά, μπομπινόφωνα και δεν τα πετάνε να πάνε στο διάολο; Από άποψη και μόνο; Επειδή είναι "κολλημένοι"; Επειδή είναι "χαζοί" κι εμείς ξέρουμε καλύτερα τη δουλειά που κάποιοι κάνουν 30-40 χρόνια; Δεν ξέρω. Ρωτάω. Εν πάσει περιπτώσει η κουβέντα μας αφορούσε το πόσο σκ@#τά ακούγονται πλέον πολλές-πάμπολλες-όχι όλες, παραγωγές λόγω έλλειψης δυναμικού εύρους, λόγω "πατήματος" σε όλη αυτή τη σειρά από μετατροπείς, στο δρόμο ενός μουσικού έργου από την πηγή στο αυτί του ακροατή. Δηλ. δε λέω, καλή και η ευκολία και το super-βολικό του software, καλή και η εξέλιξη της τεχνολογίας, αλλά στο τέλος δεν ακούγεται τίποτα καλύτερα από ότι το 1988 ή το 1998. Όποιος θεωρεί ότι ακούγεται, ας μου φέρει παράδειγμα. Γιατί εγώ αυτό είχα κατά νου, σε σχέση με την εξέλιξη της τεχνολογίας. Αντιθέτως, πάμπολλα-περισσότερα του επιτρεπτού ακούγονται χάλια, ακριβώς λόγω αυτής της εξέλιξης. Ή για να είμαι δίκαιος, παρ' όλη την εξέλιξη και όχι εξαιτίας. Το άρθρο του S-O-S δεν το διάβασα, αλλά γι' αυτό δεν μιλάει πάνω κάτω; Ξεκινώντας με την παραδοχή ότι όντως υπήρξε κακή πρακτική ως προς το loudness; Κάθε υπόδειξη ευπρόσδεκτη.

ηρωνέβεσαι?

Δεν μιλάω για ευκολία ή κόστος. Μιλάω για πιστότητα εγγραφής και αναπαραγωγής αποκλειστικά. Η πιστότητα/ευκρίνεια/μουσικότητα με την οποία καταγράφει ένα studer ή ένα otari δεν έχει ξεπεραστεί από κανένα DAW από κανέναν επεξεργαστή. Οπότε τεχνολογικά μιλώντας, όχι δεν είναι καλύτερο το μέσο. Μπορεί να έχει εξισωθεί, μπορεί να μην έχει σημασία για τον τελικό ακροατή ή τον μουσικό ή τον παραγωγό, για μένα δεν έχει. Το ποιος και γιατί δεν χρησιμοποιεί μαγνητικό μέσο πλέον, δεν έχει σημασία. Εκλίπουν οι χειριστές/συντηρητές τους και η απίστευτη ταλαιπώρεια δεν δικαιολογεί την προτίμησή του έναντι ψηφιακών μέσων. Και το ίδιο συμβαίνει και με πολλά plug-in preamps και modules. Βελτιώθηκαν. Αλλά μη λέμε ότι ξεπεράστηκε εκείνη η τεχνολογία. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι στην πλευρά του καταναλωτή μουσικής και του καταναλωτή παραγωγής μουσικής (ερασιτέχνες-ημιεπαγγελματίες-μέσος όρος) η τεχνολογία έχει κάνει άλματα. Από την πλευρά του επαγγελματία-με όλη τη σημασία της λέξης- τα πράγματα έχουν μείνει μερικές δεκαετίες πίσω, γιατί δεν επιδέχονται βελτίωσης άλλωστε. Επαγγελματίας-συμπαθάτε με- δεν είναι ο κάτοχος hi-end studio με δεκάδες vintage pre-amps κλπ. Για εμένα, δεν νοείται να είσαι τεχνικός ήχου και να μη γνωρίζεις πώς (πόσο δύσκολο και χρονοβόρο είναι) συντηρείται ένα μπομπινόφωνο. Ή πώς να λύσεις την κονσόλα σου-να τη διαλύσεις, να την επισκευάσεις ο ίδιος και να την ξαναβάλεις σε λειτουργία. Να γνωρίζεις να διαβάσεις κυκλώματα. Και να ξέρεις τι κάνει ο συγκεκριμένος πυκνωτής ή η αντίσταση στον ήχο του pre-amp σου για να το δουλέψεις ή να το μοντάρεις ανάλογα. Αυτή είναι η τεχνολογία. Ηχολήπτες κρεβατοκάμαρας εύκολα είμαστε όλοι. Στο επαγγελματικό studio ηχογραφησης/mastering όμως τα πράγματα δεν είναι και τόσο καινούργια και δεν θα είναι για πολλά χρόνια ακόμη. Και καλώς. Kαι η μουσική είναι τέχνη, η οποία βασίζεται στο εξαιρετικόν. Και καλώς.

Σε τι όμως έχει βελτιωθεί; Kαλύτερα ηχεία; Καλύτερα μικρόφωνα; Καλύτερα preamps και επεξεργαστές; Δεν έχω καταλάβει. Καλύτερα format ήχου; Αποκωδικοποιήσεις; Αν πας σε οποιαδήποτε ΣΟΒΑΡΗ παραγωγή, εγχωρια και παγκόσμια, neumann, neve, telefunken, universal audio, tubetech κλπ state-of-the art μηχανήματα δεκαετίας 70 και 80 βρίσκεις. Δεν παρακολουθώ τα του ήχου εδώ και 15 χρόνια αλλά δεν ξέρω αν έχει ξεπεραστεί πχ, η εγγραφή σε μπομπίνα, έναντι των pro-tools. Eιναι μήπως καλύτερα τα ηχεία που καταναλώνουμε μουσική; Έχουν μεγαλύτερη ευκρίνεια από ηχεία του '80; Τα πικάπ; Το CD player; Δεν ακούω σύγχρονες παραγωγές που να είναι καλλίτερες (LK-style), πλουσιότερες, ωραιότερες, ευκρινέστερες, αρτιότερες, από άποψη τεχνολογίας ήχου, απ' ό,τι οι "παλιές καλές". Αυτό στο οποίο έχει βοηθήσει η εξέλιξη της τεχνολογίας είναι στην από κάτω προς τα πάνω βελτίωση της εμπειρίας παραγωγής και ακρόασης, δηλ. τα εργαλεία που έχει στα χέρια του ο μέσος μουσικός και ο μέσος ακροατής. Στην κορυφή όμως της αλυσίδας, δηλ. το pro studio και τον ενθουσιώδη ακροατή μουσικής δεν νομίζω ότι άλλαξαν πολλά. Μπορεί και να κάνω λάθος.

Για ποιον εξοπλισμό μιλάμε; Ακρόασης ή εγγραφής/επεξεργασίας; Γιατί δεν νομίζω να έχει βελτιωθεί η ποιότητα λόγω τεχνολογίας και στα δύο. Παλιά καλά βιντατζομηχανήματα δουλεύουν παντού. Αν σε μια παρέα ξαφνικά ένας αρχίσει να μιλάει δυνατότερα, τότε αυτομάτως ο συνομιλητής του θα αυξήσει την ένταση της φωνής του για να ακουστεί. Το ίδιο θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι. Δυστυχώς είναι θέμα ανταγωνισμού των εντάσεων στα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Δεν υπάρχει δαιμονοποίηση, αυτή η κατρακύλα είναι υπαρκτή και πλέον επηρεάζει ακόμη και τις δυναμικές στα παιξίματα των μουσικών όπου ολοένα και περισσότερο παίζουν για να ακουστούν και όχι για να εκφραστούν. Και στα ποπς και στα ροκς και στα ερμπιενμπι.

Έλα με το σαστέην και τα μυθεύματα. Fender, καλή ΚΑΙ για σαστέην. https://www.cycfi.com/2013/11/sustain-myth-science/

Gary Moore: ο Σαραβάκος της κιθάρας. Σπουδαίος παίκτης. Απίστευτο τσαγανό. Αll time favourite πανηγυρισμός (μετά του Hugo Sanchez) Αυτό άκουγα πριν λίγο πάντως... Έρως η Tina

Έχω την αίσθηση ότι για έναν αριστερόχειρα που μαθαίνει με δεξιόχειρο όργανο, ακόμη κι αν εκπαιδευτεί σε αυτό και το συνηθίσει και διαπρέψει σε αυτό, πάντα θα πλανάται το ερώτημα τι θα είχε καταφέρει και πόσο πιο γρήγορα ή ανώδυνα, αν εξ' αρχής μάθαινε με το όργανο φυσικής του κλίσης. Κατά τ' άλλα συμφωνώ σε όλα με τον Βαγγέλη.

Ωπ, φοβερό. Η χιλιοστή εκατοστή ογδοηκοστή δεύτερη κιθάρα-ευρεσιτεχνία που μπορείς να αλλάξεις μαγνήτες on-the-fly. Oι 1181 προηγούμενες ήταν άκρως επιτυχημένες άλλωστε.

δεν με βολέβουν αυτά τα λαιμά. Για πλουζ μόνο σοφτ V ασιμέτρικαλ θαμπό. Εγώ αυτόν τον καιρό παίζω A/C. Mπράβο παίδες, τα άκουσα όλα-την ώρα που αφαιρούσα το μανίκι από μια ακουστική Harmony. Μακάρι να είχα το τσαγανό να γράψω κι εγώ κάτιτις.

Άτε βρε σεις με τις δεκάωρες χορδές, λες και είναι πρόγραμμα καρτοκινητού ασούμε. Δεν σας πειράζ το 7άρι radius που με αυτό ηχογραφήθηκε όλη η αφρόκρεμα της ποπ, ροκ, μπλουζ και κάντρι και σας πειράζει αμαλάχει η χορδή να είναι τάχα μου λίγο πιο θαμπιά από τα ασημικά του Μπάκιγχαμ (που δεν είναι, αφού η αφρόκρεμα της ποπροκμπλουζκάντρι ηχογραφήθηκε με νίκελ χορδές, ενώ οι σύγχρονες είναι nickelplated steel-δηλ. σαν νίκελ ενός μηνός). ον τόπικ τώρα, το nut είναι αλλη μία από τις παρεξηγημένες καταστάσεις στην κιθάρα. Δηλ, ενώ από το 1ο έως το 100στό τάστο όλα τα τάστα είναι ισοϋψή μεταξύ τους, από το μηδέν (το ύψος του nut) έχουμε την απαίτηση να είναι πιο ψηλά, και μάλιστα να ακούγεται και σωστά. Εγώ επειδή είμαι υπέρμαχος του συμβιβασμού-χάριν-ευκολίας, προτιμώ το nut μου να είναι στο όριο του buzz (και αν μπαζάρει λίγο-δεν με πειράζει, τουλάχιστον όχι περισσότερο απ' ό,τι με πειράζει το φυσιολογικό buzz σε οποιοδήποτε τάστο) και να έχω το κεφάλι μου ήσυχο όσον αφορά κακοκουρδισμένες cowboy chords ή τενοντιτιδιάρικο πιάσιμο F, F#, A#, B κλπ. Ο κανόνας εύρυθμης λειτουργίας βέβαια, επιτάσσει τα cowboy chords να έχουν καθαρές ανοιχτές οπότε και το γενικό setup γίνεται με σκοπό να ικανοποιηθούν τρία βασικά πράματα. Ο καθαρός ήχος, το ξεκούραστο πιάσιμο και το σωστό ιντονέισιον. Στην πίτα, όταν κάποιο υπερτερεί, χάνει κάποιο άλλο.

Ε καλά, όχι 10 ώρες. Εγώ τις δουλεύω 3-4μηνο ημερολογιακό, (50-100 ώρες χρήσης). Είναι δεδομένο ότι έχουν χάσει ελαστικότητα-άρα ηχητική/μηχανική ιδιότητα. Ακόμη και άπαικτες-άθικτες. Αλλά εμένα έτσι μου αρέσει/βολεύει/καπνίζει. Αφού δουλευει καλά με χορδές διετίας, μπορώ να σου κρατάω μεταχειρισμένες relic χορδές για να τη διατηρείς σε mood. Είσαι τυχερός γιατί το pH σου είναι φιλικό. Ξέρω κόσμο που σκουριάζει χορδές και μόνο που τις κοιτάει.

Αυτό θα το δεις οπτικά (απόσταση χορδής από το πρώτο τάστο) και φυσικά ακουστικά (πόσο sharp σου φεύγει η νότα στα πρώτα 2 τάστα και πόσο σου χαλάει τις συγχορδίες σου ή τη σχέση ανοιχτών χορδών με fretted σε διάφορα σημεία). Βάλε καινούργιες χορδες. Με χορδές διετίας δεν βάφονται αυγά Ακόμη και οι καινουργιες χορδές έχουν διακυμάνσεις (μεταξύ τους) Ρύθμισε το intonation σου καθολικά και όχι με βάση το 12ο τάστο. Άλλωστε αυτό σημαινει ρυθμίζω intonation. Αν σε ενοχλεί κάτι σε μεγάλο βαθμό, τότε σίγουρα κάτι είναι προβληματικό και επιδέχεται διόρθωσης, όσο συμβιβασμένο κι αν είναι το όργανο.

Αν ο 4χρονος γιος μου σε μια ζωγραφιά του κάνει κάτι που δεν του αρέσει, την τσαλακώνει, την σκίζει σε χίλια κομμάτια και την πετάει, όσα "εμένα μου άρεσε" και "ο καθένας έχει το στυλ του" του πω. Η σοφία που έχουν τα παιδιά, ώρες-ώρες είναι αφοπλιστική.

Εγώ θαρρούσα ότι το Tubescreamer είναι η επιτομή του "μη-τζιτζίκι". Η κρέμα. Το Soulfood θεωρώ ότι είναι λάθος να χρησιμοποιείται ως pusher προ ενισχυτή ή προ άλλου od. Κατά τη γνώμη μου είναι stand-alone πετάλι για συγκεκριμένο ήχο, είτε low είται crunch gain.

Eντελώς out of my leage. Aν μου λαχαινε τέτοιος, απλά θα χρησιμοποιούσα το καθαρό του κανάλι και θα το χρωμάτιζα με αιμοπατάλια. Από την άλλη πάλι, όσο πιο ιδιαίτερος ο τελικος ήχος σου, τοσο πιο δύσκολα στέκεται στη μπάντα και στο χώρο που παίζεις. Δύσκολες ισορροπίες. Θεωρώ πάντως ότι θα περίμενα από έναν-οποιοδήποτε- δικάναλο ενισχυτή, να του δώσω ένα tube screamer στο gain κανάλι του και να είναι αρκετό για καθαρό->crunch->lead και in-between με vol κιθάρας. Αν και το τελευταίο ενέχει πολλές παγίδες και το θεωρώ χρήσιμο μόνο σε εκτεταμένα guitar sections στο πρόγραμμα. Ακόμη και το volume pedal μου φαντάζει άχρηστο σε live περιπτώσεις, εκτός αν το θέλω για εφέ (volume swells).

Aν δεν είναι JTM45 οτιδήποτε άλλο σε κεφαλή δεν μου κάνει? Δεν μου κάνουν οι "ουδέτεροι/καθαροί" ενισχυταί. Θέλω χαρακτήρα για να στρώσω χαρακτήρα και ο tubemeister μου ακούγεται πολύ στείρος/sterile ψιλομέταλ για τα γούστα μου. Αλλά έχω την αίσθηση ότι έχω ακούσει καλύτερους ήχους από εσένα, με άλλους ενισχυτές. Ξαφνικά μου ακούστηκες πολύ poser/γυαλισμένος, όσο μπορώ να καταλάβω από την αίσθηση των ηχογραφήσεών σου.

Ρε τρελόπαιδα, 2-κάναλο ενισχυτή και χρειάζεστε +4 πετάλια για υπεροδήγηση+το volume της κιθάρας? Γιατί δυσκολεύετε τη ζωή σας; Ειδικά εσένα που έχεις να ασχοληθείς με πιο σημαντικό από την κιθάρα πράμα: τη φωνή. Τubemeister δεν έχω παίξει ποτέ, αλλά μόνο που τον βλέπω, νομίζω δεν μου κάνει ο ήχος του?

Σίγουρα είναι στο προσωπικό top20 δίσκων που έχω ακούσει τις περισσότερες φορές στη ζωή μου. Πάντως δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο pattern ή αν κάποιος συνομήλικος (μικρά 40) ταυτίζεται, αλλά η "στροφή στη rock" για εμένα ήρθε με το MTV. Δηλ, γινόταν τα μάτια μας τετράγωνα, να βλέπουμε τον Axl, τον Curt, τα αδέρφια Gallagher, τον Kirk στα ΜΤV (εμείς οι βόρειοι είχαμε ΜΤV και RAI, SuperChannel-με Dr Who, SKY TV, SAT1 και αξέχαστο -και άχαστο μετά τις 12-RTL από το 1988) ελέω Κούβελα, . Mέχρι τότε ήμουν ταγμένος στον Jean Michel Jarre τους Αir Supply και στον Μichael Jackson. Aφού τους μαθαίναμε, έπειτα έπεφτε κασσετοαντιγραφή και αργότερα, όταν οι μπάντες που προβάλλονταν ήταν δεινόσαυροι, σκάβαμε και στο παρελθόν τους. Καπως έτσι έγινα οπαδός μπαντών. Το 91 με τους Queen και το θάνατο του Mercury. Kάπου εκεί γύρω με το Οn Every Street των Dire Straits, τα Use Your Illusion των GnR, το Razors Edge των ΑCDC κ.ο.κ. Κυρίως μέσω της επικαιρότητας από ονόματα ενεργά. Δεν ξέρω τώρα τι συμβαίνει. Αν δηλ. υπάρχει περίπτωση κάποιος να μαθαίνει τους Rolling Stones από τον τελευταίο τους δίσκο (και μετά να σκάβει πίσω). Και πώς αποκτάται το "οπαδιλίκι" σε συγκεκριμένα ονόματα ή είδη.

Μπαντάρα και ωραία ανάλυση στο κομμάτι @Tamtam. Τhanx για την υπενθύμιση και τη live εκτέλεση, δεν την είχα δει. Σεμινάριο φωνητικών. Ο Tyler είναι πραγματικά εξαιρετικός, παλιάς κοπής τραγουδιστής όσον αφορά την τεχνική του, αλλά πολλοί δεν τον πήραν στα σοβαρά λόγω ιδιοσυγκρασίας/περσόνας. Οι Aerosmith από την άλλη, είναι από τις περιπτώσεις μπαντών που τις έμαθα ως έφηβος- όντας ενεργοί, με αυτή τη δισκάρα. Και αφού έμαθα να ζωγραφίζω το logo τους απ' έξω (τελετή μύησης αγαπημένων μπαντών), έψαξα και στο παρελθόν τους, με all time favorite αυτήν την επίσης δισκάρα: Eπίσης ο Perry έχει εξαιρετικό γούστο στις κιθάρες, όμορφες και άσχημες.

σιγα, άσχετο, αλλά εσάς σας έχει τύχει να πάραγγείλετε καφέ, να τον πληρώσετε και να φύγετε χωρίς να πάρετε τον καφέ?

H συλλογή μου είναι πολύ μεγαλύτερη και περιλαμβάνει κι άλλους "υπεράνω" υποψίας καραγκιόζηδες ενδεδυμένους με ρούχα "πολιτικού αναστήματος". Άσε που όλοι αυτοί ψιλομαριονέτες είναι όπως έλεγε κι ο Ζάππας. Επιστρέφοντας στο θέμα brainfart moments γιατί το ψιλοχαλάσαμε: -Kλασσική περίπτωση, κούρδισμα σε drop D για ένα κομμάτι και guess what-σχεδόν ποτέ- επαναφορά του σε κανονικό, τουλάχιστον μέχρι το μεθεπόμενο κομμάτι. Το σπουδαίο είναι ότι "στραβοκοιτάς" τον έτερο κιθαρίστα ή τον πληκτρά της μπάντας, νομίζοντας ότι "κάτι τρέχει" με αυτούς. -Οn stage, κάποιος κάνει σοβαρό δομικό λάθος, οι υπόλοιποι ακολουθούν το λάθος για να το κρύψουν, εγώ ο ένας, ο μοναδικός αλάνθαστος, επιμένω εκεί, ελπίζοντας ο κόσμος να αναγνωρίσει το μεγαλείο μου και την πίστη στον εαυτό μου. -Από το 1993, έχει εντυπωθεί η ρυθμική αγωγή της εισαγωγής του Enter Sandman στο μυαλό μου ανάποδα. Όταν αποφασίσαμε να το παίξουμε στα πλαίσια χάρης για γενέθλια κάποιου, δεν κατάφερα να το βάλω ποτέ σωστά, και φυσικά πάλι έφταιγαν όλοι οι υπόλοιποι κι όχι εγώ. -Παίζεις, πέφτει πένα, συνεχίζεις με το δάχλο-παριστάνοντας ότι κρατάς πένα-και μετά παριστάνεις ότι δεν έσκυψες ποτέ να την πάρεις από το πάτωμα, πιστεύοντας ότι κανείς από όλους όσους έχουν στραμμένα τα μάτια προς την μπάντα, δεν το πρόσεξε. -Τοποθέτηση ψηλού ποτηριού weiss μπύρας, σε τραπέζι θαμώνα μπροστά στο stage, με τη μεσολάβηση ενός floor monitor μεταξύ χεριού μου και ποτηριού. Eλλείψει χώρου όλα αυτά, στο stage, τα οποία-παρένθεση-λες και τα έχουν σχεδιάσει χόμπιτ για χόμπιτ μουσικούς πάντα. Κάποια στιγμή το σκόρ έγραψε μπύρα-μόνιτορ 1-0.