Πνοή και Νύξη

Bαγγέλη δεν μιλάω για φθηνή επίδειξη, ελπίζω να έγινε κατανοητό. Ακόμη και για την δική τους, εσωτερική γαλήνη να γίνεται, το αποτέλεσμα για εμένα, τον ακροατή είναι το ίδιο. Επικροτώ την ενασχόληση με το όργανο αλλά λόγω μέσου και έκθεσης, εκ των πραγμάτων αυτό έχει πάει σε άλλα μονοπάτια. Επίσης, λόγω κορεσμού συνθέσεων και τεχνικών (κακά τα ψέμματα, όσο περνούν τα χρόνια, όλο και πιο δύσκολο είναι να γραφτούν ή να παιχτούν οriginal πράγματα) οι μουσικοί αναλώνονται σε ένα ατελείωτο παιχνίδι υπερβολικά στυλιζαρισμένης τεχνικής που, δεν το συζητώ, θέλει κόπο και πολλή δουλειά για να επιτευχθεί, αλλά μπορεί (η τεχνική η ίδια) να χαλάσει τη ροή μιας -κατά τ' άλλα- ωραίας σύνθεσης. Δεν μου αρέσει να συγκρίνω, σάμπως οι μπλουζίστες δεν επιζητούσαν δεξιοτεχνία και αναγνώριση της δουλειάς τους; Ή οι παραδοσιακοί κλαριντζήδες; Και φυσικά δεν συγκρίνω "ψυχές" στο παίξιμο. Και ο Knoppo και το παλικάρι του παραδείγματος, έχουν καταθέσει "ψυχή". Αλλά δεν είναι ακριβώς η "ψυχή" το θέμα. Ξέρω επίσης μουσικούς κιθαρίστες που όταν παίζουν μόνοι τους ακούγονται σαν οχτώ SteveVai και δώδεκα JoeSatriani μαζί, αλλά όταν καλούνται να παίξουν για κάποιον άλλο το κάνουν με εξαιρετικό επαγγελματισμό και αυτοσυγκράτηση. Δεν υπάρχει κανόνας. Απλά το πηλίκο, όσο περνούν τα χρόνια, τείνει σε μικρότερα νούμερα και είναι και λογικό. (Αλλά δεν μπορεί να βγαίνουν οι πιτσιρικάδες στα fora και να λένε "Brian May sucks as a guitarist" ή o "Jimi Hendrix είναι sloppy", έχουν πρόβλημα αισθητικής και παιδείας τότε. Και όλη η τεχνική και συνθετική αρτιότητα του κόσμου δεν τους σώνει)

Παιδιά sorry αλλά κι εγώ βλέπω μια εξύψωση της τεχνικής μέσω της πολυπλοκότητας, της "δυσκολίας", της επίδειξης επιτεύγματος και μόχθου. Δεν μπορώ να το εξηγήσω με λόγια, αλλά όσο απίστευτα άρτια και εξελιγμένη είναι πλέον η τεχνική των κιθαριστών (θα μείνω σε αυτούς γιατί αυτούς καταλαβαίνω περισσότερο), άλλο τόσο με απωθεί η ίδια αυτή η αρτιότητα αισθητικά. Φυσικά υπάρχει ένα bias λόγω προτίμησης ή μη, ειδών, αλλά προσπαθώ να δω όσο πιο αντικειμενικά γίνεται και αυτό που βλέπω είναι αυτό. Πως ήταν οι Harlem Globetrotters πχ, που μόνοι τους ήταν παιχταράδες με απίστευτες ικανότητες, σαν ομάδα επίσης προσέφεραν απίστευτο θέαμα και κάναν εξαιρετικά πολύπλοκα-ομαδικά stunts αλλά αν τους εβαζες να παίξουν με μια ομάδα της Α2 πιθανόν να έχαναν. Επίσης, για κάθε Rory Gallagher που υπήρξε εκεί έξω και τον μάθαμε, υπήρχαν άλλοι 100 Rory Gallagher στον κόσμο που δεν τους μάθαμε ποτέ και που δεν τους έλαχε να γίνουν οι Rory Gallagher που θα ήθελαν. (Το όνομα δεν είναι τυχαίο). Απλά τώρα η πληροφορία φτάνει στο πιάτο μας χωρίς πολλές φορές καν να πεινάμε.

Δεν υπάρχει εταιρεία που να βγάζει όργανα υπερεκτιμημένα (και να αντέχει πάνω από 5ετία στην αγορά). Αυτή τη στιγμή ο δείκτης value for money βρίσκεται στο ζενίθ της ειλικρίνειας/πραγματικότητας όσον αφορά το τι πληρώνεις για αυτό που θα πάρεις, τουλάχιστον για όργανα, και δη της μεσαίας κατηγορίας (350-1000Ε). Η ανησυχία σου έχει βάση, γιατί ο Chapman κέρδισε ένα μεγάλο μερίδιο φθηνού (οχι φθηνιάρικου) marketing μέσω της περσόνας του (κιθαρίστας, έμπορος, reviewer, youtube celebrity). Παρ' όλα αυτά τα όργανα αντανακλούν ακριβώς την τιμή που προσφέρονται. Προσεγμένες δουλειές, όχι τυχαία υλικά, συγκεκριμένη αισθητική. Ψεγάδια υπάρχουν σε περίπτωση που θέλουμε να βγάλουμε ξίγκι απο τη μύγα, αλλά σε καθε περίπτωση, κάθε όργανο που έπεσε στα χέρια μου ήταν στιβαρό και ενέπνεε εμπιστοσύνη. Επίσης ήταν αρκετά generic, δηλ. με specs για να ικανοποιήσουν κάθε χέρι, δηλ. όχι πολύ παχιά/λεπτά μανίκια, σατινέ φινίρισμα, όχι flat radius, moderate μαγνήτες όχι hot, ούτε vintage.

Πολύ θάψιμο κιθάρας όμως στο mix...

Στείλε μου τον ενισχυτή να τον μετρήσω. Το μέτρημα διαρκεί 3 μήνες περίπου.? Οn topic, νομίζω κόντρα πλακέ σημύδας είναι το vintage correct, στα 6mm πάχος. Σε τέτοια μεγέθη λογικά μπορεί να βρεις και σε είδη arts/crafts/αγιογραφίας. Λογικά και νοβοπαν κάνει, το οποίο ίσως βρεις σε μαραγκό, τόσο μικρό κομμάτι. Είναι κατά πολύ, λιγότερο ανθεκτικό από το κοντρα πλακέ. Για tolex βλέπεις σε κάποιον έμπορο δερμάτων/πλαστικών ή αν έχει κανα ρετάλι κάποιος τεχνικός ενισχυτών. Δυστυχώς πριν από λίγο καιρό μετακόμισε από απέναντί μου ο δερματάς που υπήρχε, θα μπορούσα να σου στείλω ένα κομμάτι.

Φυσικά και ισχύει. Η Gibson δεν ήταν σχεδόν ποτέ του Gibson, πέρα από τα πρώτα χρόνια και μια-δυο πατέντες που κατείχε, τις οποίες εγκατέλειψαν σχεδόν αμέσως οι νέοι ιδιοκτήτες. Ο Leo πούλησε τη Fender το 65 (αν το καλοσκεφτείς, 15 μόλις χρονάκια μετά την πρώτη Τele). Aπλά κι αυτές πάντοτε βασίστηκαν στο βιομηχνικό μοντέλο. Δηλ. γραμμές παραγωγής για έχουν όσο το δυνατόν καλύτερη σχέση τιμής-ποιότητας. Το άλλο που λέω εγώ, την άνθιση αμέσως μετά το summer of love το '69, όλων αυτών των παρεών που μαζεύονταν σε παράγκες και κοτέτσια στη Δυτική ακτή των ΗΠΑ, στο επίκεντρο δηλ. της μουσικής τότε, και σκάρωναν όργανα-διαφορετικά από τους "μεγάλους" και μέσα από τις παράγκες τους περνούσε η αφρόκρεμα της μουσικής σκηνής τότε (ο Jackson ήταν ανατολικά, στο N.Jersey) . Μέσα 70s και έπειτα. Εκεί δημιουργήθηκε ένα νέο ρεύμα κατασκευαστών, που ήθελαν να "πειράζουν" τα παλιά, αλλά σεβόμενοι την παράδοση. Όλες αυτές οι εταιρείες (κάθε φορά γράφω την εταιρία με διαφορετική γραφή), και άλλοι, ο Bob Taylor, o Paul Reed Smith, o David Schecter, αργότερα ο Rudi Pensa με τον Suhr, o Tom Anderson κλπ. Εκεί, τοπικά. Μεταξύ φίλων (και εχθρών φυσικά) σε μια κοινότητα όπου οι τοπικοί ανταγωνισμοί απογείωσαν το πράμα και το πήγαν ένα βήμα παραπέρα. Από όπου ξεπήδησαν χιλιάδες καινούργια πράματα (από τα οποία πολύ λίγα κρατήθηκαν, αλλά δεν έχει σημασία). Κάποιες από τις εταιρίες αυτές συνεχίζουν, ο καθένας με τη δική του νοοτροπία στον τρόπο κατασκευής και στη φιλοσοφία. Ο Τaylor πχ, εξ' αρχής ήταν δοσμένος στην τεχνολογία και υπήρξε περισσότερο παθιασμένος με το να έχει state-of-the-art όργανα, μέσω state-of-the-art εξοπλισμού και εγκαταστάσεων και κυνηγούσε ταυτόχρονα πολλούς δαίμονες. Τελικά τα κατάφερε. Άλλοι έπαιξαν πιο χαμηλά μπάλα, γιατί το ήθελαν κιόλας. Αλλά υπάρχει ένα εταιρικό προφίλ, μια φιλοσοφία, ένα όραμα κάτι. Η BC Rich αυτή τη στιγμή δεν είναι παρά απλά μια μάρκα, το όνομα και το σχήμα. Τη δουλειά του θα την κάνει φυσικά, και με το παραπάνω όπως είπα πριν. Αλλά για μένα έχει χαλάσει το πράγμα. Bλέπεις BC Rich στο headstock και δεν ξέρεις αν πρόκειται για high end αμερικάνικη υλοποίηση ή για κιθάρα των 100Ε. Δεν θέλω να είμαι μοιρολάτρης, ούτε η rock πέθανε ούτε η κιθάρα. Κι εμείς στο σχολείο, 5-6 ήμασταν που ακούγαμε "παλιατζούρες" και μας δείχναν με το δάχτυλο. Έχω την αίσθηση ότι στο σήμερα, πολλοί περισσότεροι ασχολούνται με την κιθάρα σε σχέση με τα μέσα του 80 πχ. Στην οργανοκατασκευή που με αφορά, πολλοί περισσότεροι μπουτικάδες/μάστορες/μαστροχαλαστές ασχολούνται με την τέχνη του custom και αποδεικνύεται ότι και έχουν θέση στην αγορά (ίσως να πήραν τη θέση όλων αυτών, των πρώιμων) και την αναπτύσσουν με καινούργια πράγματα και με συνεργασίες σε τοπικό και σε ευρύτερο επίπεδο. Στην Ελλάδα, εταιρείες που φτιάχνουν πετάλια-χτίζοντας ελληνικό brand name- αισθητήρες και preamps για ακουστικά όργανα, μαγνήτες, hardware κορυφαία (Ηalon Guitar parts), εργαλεία για κατασκευαστές και πολλή διάθεση. Και όσο αγκαλιάζεται αυτό το πράγμα, τόσο περισσότερο θα ανθεί και θα εξελίσσεται. Είναι ωραίο πράμα η κοινότητα.

H Κiesel(Carvin) ας πούμε δεν είναι μία από τα ίδια. Eίναι μια εταιρία-συνέχεια αυτού που έχτισε ο πρώτος(δεν θυμάμαι μικρό) Kiesel. Eξακολουθεί να φτιάχνει όργανα σε περιορισμένη παραγωγή στο εργοστάσιο στην Αμερική και το τρέχει κάποιος Kiesel ακόμη. Και έχει, κατά τη γνώμη μου, εξαιρετικό vfm, πουλώντας όργανα made in USA που παίζουν άψογα και δεν χρειάζεται να πουλήσεις νεφρό για να τα αγοράσεις. Φυσικά, δε λέω ότι είναι κακό, έχω παίξει BC Rich (και άλλες) ινδονησιακή (του χιλιάρικου) κι έπαθα πλάκα, πριν χαρείς το όργανο και το σκίσεις στο παίξιμο όμως, σου δημιουργείται ένα headscratching moment. Ινδονησία; Χιλιάρικο; Δεν με χαλάει ούτε το "ινδονησία", ούτε το ποιος καρπώνεται τελικά τα κέρδη. Απλά νιώθω ότι δεν υπάρχει αυτή η αύρα δημιουργίας/καινοτομίας/όρεξης που ώθησε όλες αυτές τις εταιρίες να ξεκινήσουν και να αναπτυχθούν. Δεν υπάρχει το στοιχείο της ταύτισης, της έλξης προς μια εταιρία με κριτήρια άλλα. Πέραν της τιμής και της εμφάνισης δηλ.

Eγώ πάλι ρε παιδιά, δεν ξέρω γιατί, αλλά όλες αυτές οι εταιρίες που έχουν αλλάξει τόσο πολύ και τόσο πολλά χέρια αλλά και ύφος, δεν μου κάνουν καν για ιστορική συνέχεια των αρχικών. Απλά κάποιοι που "αγόρασαν" το brand name τίποτ΄ άλλο. Δεν υπάρχει Bernie Rico, αλλά και όλοι αυτοί οι μπουτικάδες Jackson, o Kramer με τα αλουμινένια μανίκια, o Wayne Charvel με τα B-stock και απορριφθέντα της Fender, oι Paul Hamer/Jol Danzig, o Floyd Rose και όλη αυτή η άνθηση του χειροποίητου workhorse οργάνου υψηλών επιδόσεων (με πρώτο διδάξα τον Rick Turner/Alembic). Kυρίως μετά το summer of love στη Δυτική ακτή. Πλέον μου φαίνονται απλά revivals κατ' όνομα.

Oι καημένοι οι γιουτιουμπάδες δεν σκέφτηκαν ότι κάποια στιγμή θα ξέμεναν από θέματα. Έρχονται μαύρες μέρες όπου θα αρχίσουν να συγκρίνουν διαφορές στο tone μεταξύ lemonoil και almond oil στην ταστιέρα... Ή στην επίδραση που θα έχει στον ήχο το παίξιμο κιθάρας μετά από πλύσιμο χεριών με Camay σε σχέση με Papoutsanis

Eπόμενα άρθρα. "πως να πάτε στην πρόβα αδιάβαστοι, αλλά να φαίνεστε ότι έχετε μελετήσει". "το ηλεκτρονικό κουρδιστήρι: αυτός ο άγνωστος -και πως να κατακτήσετε την τέχνη του κουρδίσματος"

Πετάλια ενισχυτές κιθάρες. Όλες αγοράστηκαν πουλήθηκαν-χαρίστηκαν χωρίς ενοχές και χωρίς μετάνοιες. Το μόνο ίσως που με χαλάει, είναι ένα RAT usa που το έδωσα πριν μερικά χρόνια (και το είχα πάρει από συνφορουμίτη που μου το θύμισε πρόσφατα). Αυτό επειδή τις προάλλες ψιλοξελιγώθηκα με κάτι rat που άκουγα στο tube και με έπιασε ένα craving. Kι επειδή το βλέπω να κυκλοφορεί στα 150Ε μεταχειρισμένο (ενώ το είχα πάρει 50)

Το περίμενες γιατί Μαόνι, καφέ-κόκκινο, γενικά σκούρο ξύλο=dark sound Gibson=μαόνι=humbuckers άρα...dark sound Αsh/maple, ασπρουλιάρικο-λευκό ανοιχτόχρωμο= bright sound Fender=Ash=single coils άρα bright sound όταν λέω εγώ ότι προβάλλουμε τα οπτικά και στερεοτυπικά χαρακτηριστικά στα υλικά... Έπειτα, ήδη προκατειλημμένοι γι' αυτό που θα ακούσουμε, ακούμε αυτό, ακόμη κι αν αυτό που ακούμε δεν είναι αυτό που ακούμε αλλά φυσικά προβάλλουμε την οπτική και στο παίξιμό μας για να δικαιώσουμε την ήδη προκατειλημμένη άποψή μας για αυτό που πρόκειται να ακούσουμε. Παίζω τσιμπώντας τις χορδές: α spanky πολύ bright και μπόλικο σκάσιμο Παίζω κοντά στον καβαλάρη: α ωραίο twang Παίζω ανοιχτές συγχορδίες: α ωραίο σαστέην Ωραία το μυθικά ξύλα και οι φοβερές τους ιδιότητες κλπ αλλά οι διαφορές στην τελική είναι τόσες όσο μια λεπτότερη πένα, ένα πιο conductive καλώδιο ή μια μετατόπιση του picking hand κατά 2-3cm. Aυτή η διαιώνιση debate μόνο και μόνο για να βγάλουμε με το στανιό είδηση μου φαίνεται αντιστρόφως ανάλογη των εκατοντάδων χιλιάδων νευρικών συνάψεων (και ευρώ) που ξοδεύονται στη διατήρηση αυτού του εξωφρενικά ασήμαντου παράγοντα στα ηλεκτρικά όργανα. Όχι ότι δεν με συμφέρει, ως οργανοποιό, αλλά δεν μπορώ να παριστάνω ότι wow! τι σημαντικό που είναι να βάλεις μαόνι αντί μουριάς για να πάρεις ένα "τσίμπημα" στους 2200 κυκλους. Έχω πολύ σημαντικότερα πράγματα να λύσω ως κατασκευαστής. Ειδικά όταν μιλάμε για ηλεκτρική κιθάρα. Λατρεύω το ξύλο σαν υλικό, σαν πρώτη ύλη, σαν άρωμα και σαν υφή. Σαν ιστορία, σαν κάτι ζωντανό που πεθαίνει και κάποτε ξαναζωντανεύει με άλλη μορφή. Έχω καθημερινή επαφή μαζί του, τις περισσότερες φορές επιβαρυντική για την υγεία μου. Το μαόνι λοιπόν δεν είναι έτσι όπως συμπαιρένει το video. Ούτε φυσικά και το swamp ash ή το alder. Ειναι πραγματικά αστείο να προσδίδουμε ιδιότητες σε ένα τόσο ανισοτροπικό (και ανισόρροπο υλικό). Και μετά να ξοδεύουμε περιουσίες ψάχνοντας holy grails και διαιωνίζοντας τη σαχλαμάρα των tonewood. Tonewoods υπάρχουν φυσικά. Δεν είναι είδη ξύλου. Είναι τρόπος ξύλου. Τρόπος κοπής, τρόπος αποθήκευσης και ξήρανσης, τρόπος χρήσης και τρόπος δουλέματός του. Αυτό είναι tonewood. Ούτε η μουσικότητα ούτε το mojo και το vibe. Αν έρθεις λοιπόν σε εμένα (τον οποιοδήποτε κιθαροφτιαχτη) και μου πεις θέλω κιθάρα από μαόνι για να ακούγεται όπως στο βίντεο θα σε απογοητεύσω, ή θα αναλάβεις πλήρως την ευθύνη ότι το αποτέλεσμα που θα πάρεις θα είναι αυτό που περιμένεις από το μαόνι. Και, ακόμη κι αν δεν είναι, εσύ μπορεί να το έχεις ήδη πιστέψει ότι είναι. Και αυτό είναι που τελικά έχει σημασία. **όσον αφορά το βίντεο, εννοείται ότι θα διάλεγα το μαόνι. Ίσως και με κλειστά μάτια. Καθαρό, ξερό, διαυγές, κρατσανιστό, αμείλικτο.

Mαλλώστε για τα tonewood και μετά ελάτε να σας φτιάκω κιθάραι από το ειδικό, σπάνιο, πρωτότυπο, μοναδικό, ιδιαίτερο, μουσικό, καμπανιστό, στεγνό, παλιό, αποξηραμένο, ψημένο, απίστευτο και θεϊκό κσύλο

300αριά κιθάρες είναι η παραγωγή (μπορεί και η μισή) μιας ημέρας. Μίας μόνο.Τhe heck, ειδικά αν είχαν και κάποιες ασφαλιστικές δικλίδες... Εγώ όχι 300. 1300 θα τις έκανα παρανάλωμα. Επίσης, για το φιλανθρωπικό του πράγματος, νομίζω η Gibson (οπως και κάθε μεγάλη εταιρεία που πουλάει οτιδήποτε) έχει πολιτική χρηματοδότησης και sponsoring για μουσική και πιθανόν ήδη ξοδεύει πολλά περισσότερα σε τέτοιους σκοπούς, απ' ότι το να σκραπάρει 300-500-1000 κιθάρες που δεν περνούν ούτε ως B-διαλογής.

Kι εδώ μι από τις αγαπημένες μου διασκευές ever

Όταν αποφασίσαμε να το κάνουμε cover ανακάλυψα ότι ήδη ήταν cover ...και με φωνή ala SinBoy φάση κιόλας... Bάζω κατά βάση κομμάτια που τα άκουγα καιρό έχοντας άγνοια ότι είναι διασκευές/αλλωνών μόλις θυμήθηκα κι άλλο. Μάλιστα, εδώ πίστευα για καιρό πως το original ήταν αυτό των Turner.

Smooth as a baby's bottom, σκληρό σαν πάγκος κουζίνας. Είναι υλικό όνειρο, όποτε έχω refret σε ταστιέρα richlite όλα πηγαίνουν απίστευτα ρολόι (δεν θρυμματίζεται, δεν ξεφλουδίζει, έχει καλή αντίσταση σε κρούση, αντέχει σε υψηλές θερμοκρασίες). Δεν επηρεάζεται από υγρασία/καιρικές συνθήκες, δεν συρρικνώνεται (όπως ο έβενος), δεν στραβώνει, δεν σκεβρώνει. Μπορεί να φινιριστεί ματ, σατινέ ή πιο λείο. Κολλάει όπως ακριβώς το ξύλο. Είναι φιλικό προς τα εργαλεία κοπής. Μπορεί να έχει αποχρώσεις ή απομιμήσεις επιφανειών. Μπορεί μέχρι και να εκτυπωθεί κάτι επάνω. Είναι υλικό που χρησιμοποιείται δεκαετίες σε άλλες εφαρογές. Μη με ρωτήσεις για τον ήχο. Με όλα τα παραπάνω πλεονεκτήματα, είναι απολύτως ασήμαντη ανησυχία... Για τις συγκεκριμένες SG δεν έχω ιδία άποψη. Έχω άποψη για το "ρυθμιζόμενο" nut (από τιτάνιο) το οποίο είναι λίγο gimmick, δηλ. φαγώνεται το μηδενικό τάστο και αλλάζει η επιφάνειά του, με τη χρήση. + ότι το nut, όταν ρυθμίζεται, πατάει στον αέρα (στις δύο βίδες). Τα saddles από titanium επίσης δεν μου έδωσαν κάτι. Δηλ. άλλαξα τη γέφυρα (σε μια Les Paul) με μια των 5 ευρώ και δεν είδα διαφορά. Το είχα ηχογραφήσει κιόλας... Είναι πιο ελαφριά όμως, αν αυτό λέει κάτι. Όσον αφορά το neck dive, μαλλον θα έχει όσο έχει και μια standard (με slim taper neck) αφού και στις δύο το μανίκι ενωνεται με το σώμα στο 22 τάστο.

Γυαλισματάκι φυσικά και παίρνει. Από ψιλο-σύρμα μαζί με κερί μέχρι αλοιφή γυαλίσματος πάνω σε σφουγγάρι δράπανου. Εξαρτάται από το πόσο coarse θα είναι η επιφάνειά σου μετά το ξεφλούδισμα. Όταν ξεφλουδίσεις, στείλε νεότερα να το προχωρήσουμε.

To κόστος είναι αυτό που ανέφερε ο SF, αν θέλεις pro-level δουλειά και ανάληψη ευθύνης. Πάνω-κάτω, ανάλογα με το αν θα στείλεις ένα γυμνό από hardware σώμα σκέτο ή ολόκληρη κιθάρα. Σε diy λύσεις, το "ονειρικό" ενδεχόμενο να ρίξει κάποιος νέφτι (πέρασε) ή paint stripper(δεν ακούμπησε) και να φύγει η πάνω στρώση έτσι απλά είναι wishful thinking για μένα. Μόνο αν κατ' ευχήν δεν έχει πρόσφυση το καινούργιο layer στο παλιό, οπότε απλά ξεφλουδίζεις. Wishful thinking είναι και το να πάρεις γυαλόχαρτο και τάκο και να αρχίσεις να τρίβεις με το χέρι. Εξίσου δύσκολο είναι να τρίψεις όλο αυτό το σύνολο από contours με την ελπίδα ότι θα το καταφέρεις χωρίς να τραυματίσεις το κάτω layer και ότι με λίγο γυάλισμα θα σου βγει οκ μετά. Εκτός αν δεν έχεις θέμα με ένα ψευδο-ρέλικ look ως αποτέλεσμα, η προοπτική να ξύσεις και να κρατήσεις το sunburst είναι αισιόδοξη. Ή να κάνεις και αυτό? Τι Aria είναι αυτή; Keep us up to date και καλή επιτυχία

Aυτοί είστε ψηφιακάκηδες πουθενάδες, όλο μόστρα, προδιαγραφές και τάχαμ ουσία, αλλά σας γλεντάει ο Μέσι. Η μπομπίνα με Dolby SR δηλ.

Maradona=μπομπίνα C. Ronaldo=digital

Ψυχρή ψηφιακή επικοινωνία ρε παιδί μου. Χάθηκε η αναλογικίλα της face to face κουβέντας.

Εγώ φταίω που πέταξα τη χοντροΜ#$#-κία περί πιστότητας και ευκρίνειας της ταινίας. Έμεινα στα ντιμπέη του '97 (τότε που τέλειωνα τα ηχοληπτικά) Μπήκα σε χωράφια που σπέρνουν κινόα ενώ εγώ έχω μείνει στα καπνά...sorry. Aκόμη και η "μουσικότητα" που ανέφερα ήταν λίγο-πολύ υπερβολιή. Εδω μου λένε για reverb tank στους ενισχυτές και βγάζω σπυριά, έχοντας στην κατοχή μου τα line6. Όλα αυτά βέβαια στα 'περί πιστότητος'. Στα υπόλοιπα εμμένω και επιμένω**. Και η ειρωνεία είναι εξαιρετικά άσχημο πράμα και σε πιάνει από το ζβέρκο να ξέρετε. Έχουμε λίγο δρόμο ακόμη να διαβούμε στο πως μιλάει ο ένας στον άλλο. Προσπάθησα ο τόνος μου να είναι ουδέτερος σε όλο το thread χωρίς να προκαταβάλλω ή να πατρονάρω ή να κάνω χιούμορ με την άποψη του άλλου. Επίσης οι διαφορές τους δεν είναι και τόσο χαώδεις σε βαθμό γελοιοποίησης όποιου πιστεύει ότι δεν είναι χαώδεις. Υπάρχουν κι άλλα πράματα από πίσω. Και φυσικά δεν είναι ηλίθιοι "σοβαροί παραγωγοί" ή audiophiles που ψάχνονται και τρώνε τη ζωή τους στον ήχο. Να εδώ μια πραγματικότητα 10 ετίας ασούμε φοβάμαι μην αρχίσει τα φιλοΜαδουρικά καμιά μέρα και τραβάμε τα μαληά μας. **εκτός από το loudness wars για το οποίο άκουσα ορισμένα παραδείγματα και για να 'μαι ειλικρινής, κάποια μου άρεσαν αρκετά περισσότερο "πατημένα". Οπότε και πάλι δεν είναι μαύρο-άσπρο και πάλι φυσικά μίλησα βιαστικά -και με πολλή δόση hype. -Διάβασα χθες-που βρηκα λίγο χρόνο- κάποια threads και κάποια post του Νικόδημου @nikodemos και ομολογουμένως μου άνοιξαν τα μάτια. Εξαιρετική γραφή και απίστευτη κατάρτιση που εκλίπει από το τωρινό Noiz. Ψάξτε τα.

δεν έχω κλασική παιδεία, τι να δω; δεν ξέρω. Α γειά σου. Κι εγώ απ' ό,τι είδες, παρ' όλο που δήλωσα, αν όχι άγνοια, τουλάχιστον αδιάβαστος τα τελευταία 15 χρόνια στα του ήχου, έχω πτυχίο ηχοληψίας, εργαστεί σε studio τηλεοπτικά και μουσικά και φυσικά κράτησα τη μπάλα χαμηλά όσον αφορά τις γνώσεις μου, αλλά δηλώνοντας αδιάβαστος, εννοούσα ότι δεν είμαι επαγγελματίας, δεν έγινα ποτέ ηχολήπτης-πέρασα και δεν ακούμπησα- αλλά και δεν τρώω τα σωθικά μου καθημερινά μελετώντας και εφαρμόζοντας στην πράξη το απίστευτα απαιτητικό επάγγελμα του μηχανικού ήχου. Αλλά 2-3 πράγματα το χρόνο τα διαβάζω έτσι από ενδιαφέρον. Ακόμη κανένας δεν με διαφώτισε για το αν το ψηφιακό έχει καλύτερη πιστότητα, δυναμικό εύρος, μουσικότητα από το καλά ρυθμισμένο και συντηρημένο hi-end μπομπινόφωνο. Στείλτε μου ένα link. Κάτι, μια διατριβή. Noύμερα. Δεν τα έχω δει πουθενά. Έτσι για να ξεστραβωθώ τουλάχιστον. Αν είναι μετρήσιμα. Δογματικός δεν είμαι καθόλου. Είμαι υπέρ του ψηφιακού all the way και δεν μπορώ να ξεχωρίσω ένα καλό ψηφιακό audio από ένα καλό αναλογικό. Και δεν με ενδιαφέρει άλλωστε, η ποιότητα CD μου αρκεί για να απολαύσω μουσική. δεν είπα πουθενά στο thread ότι η μπομπίνα είναι πιστότερη του DAW. Είπα ότι το ψηφιακό, από γέννησής του προσπαθεί να φτάσει το αναλογικό σε πιστότητα/ευκρίνεια/μουσικότητα. Και απ' όσο θυμόμουν από τότε που ασχολιόμουν κάπως πιο συστηματικά, δηλ. 15 χρόνια πριν, δεν το είχε καταφέρει ακόμη.