Πνοή και Νύξη

Σπουδαία διλήμματα. Να γουαδίσω το κόρους ή να κορουσάρω το γουά? Ήταν τότε που παίζαμε δισολία και οι δύο με wah ταυτόχρονα ή τότε που βάζαμε και οι δύο το "time" στο delay "με το μάτι" και το είχαμε επίσης όν ταυτόχρονα (και μεταξύ μας και με το wah). Και ενίοτε βάθος και ντηλέι on ταυτόχρονα επίσης, την ώρα της δισολίας με τα wah να παίρνουν φωτιά. Ταυτόχρονα πάντα Τώρα με τα ζμάρτφονς, πού καιρός για να σχιάξεις το tone σου...

-τι είναι λούπα;- τι είναι κεφάλι;- είπα όντας 20χρονος και κάρφωσα το metal zone στον Park μου με κομμένα όλα τα μεσαία (scooped mids για) και φουλ μπάσα-πρίμα (μέταλ αφού). Κατά προτίμηση έστελνα το out στην κιθάρα και το in στον ενισχυτή. Ο ήχος απλά δεν υπήρχε

Αυτό είναι επίτευγμα. Πριν μερικά χρόνια δεν είχε καν φωνή και όπως προβλέπει ο ίδιος δεν θα έχει σε μερικά χρόνια. Αυτή η φωνή που ακούω στην παραγωγή πάντως, προσθέτει στο βουνό που λέγαμε, δεν υστερεί σε τίποτα.

Έχω την αίσθηση ότι είναι και δυο ακόμη πράγματα που προσθέτουν στο ότι μας φαίνεται πως παίζει με τις δυναμικές: Η ηχοληψία (OH, 2x room stereo, kick). Ότι έχει ΚΟΥΡΔΙΣΕΙ.

Tρεις φορές το άκουσα απ' το πρωί και συνεχίζω. Σαν παιδαρέλι νιώθω, όπως τότε που έβαζα τα phillips στα αυτιά και βυθιζόμουν στα 50 μέτρα βάθος μιας πολυθρόνας... Τι ΠΑΡΑΓΩΓΗ. Tι ηχάρα, τι βάρος. Κάθε λέξη, κάθε συγχορδία ζυγίζει όσο βουνά. Και ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ στησίματος μουσικού έργου που πατάει σε κοινότοπα και τετριμμένα -μουσικά- αλλά ακούγεται φρέσκο και ταυτόχρονα με τη συγκεκριμένη ταυτότητα των WHO. Eλπίζω σε ανάλογο δίσκο. Τhanx Ηλία, ούτε καν ήξερα ότι ετοίμαζαν δίσκο και μου ήρθε ξαφνικό.

Ωραία μπάντα, ωραίος ήχος. Δεν τους ήξερα. Κλεμμένο από τι, για πες. Να δούμε αν συμπίπτουν τα "τι μου θυμίζει" μας. Θα πω -tomorrow never knows-, αλλά για να 'μαι ειλικρινής αν δεν ανεφερες τη λέξη "κλεμμένο" μπορεί να μην έμπαινα καν σε διαδικασία.

Nα συγκεντρώσουμε υπογραφές να τον φέρουμε στη ΔΕΘ ...ως έκθεμα.

Μία από τις αγαπημένες μου κιθάρες είναι από κόντρα πλακέ, αυτό το καταπληκτικό 1000-piece tonewood που έχει ξηρανθεί για 0 χρόνια. Go-for-it και ελπίζω να χαρείς τη διαδικασία.

Πιθανόν να είναι κάποιο είδος basswood (φιλύρα/φλαμουριά αμερικάνικη ή ευρωπαϊκή) ή ίσως και κάποιο είδος alder ή γαύρος (στην κυριολεξία καυσόξυλο- το hornbeam), Γ' διαλογής σε κάθε περίπτωση, γι΄ αυτό και οι δυσχρωμίες, οι ρόζοι και τα στίγματα. (πιο πιθανό το basswood πάντως)

Mολις ανακάλυψα κομμάτι που ούτε κατά διάνοια ήξερα ότι είναι διασκευή

Ας μην μεγαλοποιούμε το τέρας στο μυαλό μας Δηλ, οκ κι εγώ είπα τον Πετρούτση τον χειρότερο κιθαρίστα όλων των εποχών. Που είναι δηλ, αλλά το ξέρω μόνο εγώ-μην το πείτε πουθενά- κανένας άλλος δεν γνωρίζει αυτή την παγκόσμια αλήθεια. Ο καθένας έχει τη δική του θεώρηση για το τι είναι κορυφαίο. Υπάρχει μια μανία από τους μεν, για αποδόμηση/απομυθοποίηση των παλιών και μια τάση στους δε για αφομοίωση οποιουδήποτε νεωτερισμού-ακόμη και αμφίβολης αισθητικής-χάριν προόδου. Και τα δύο βοηθούν σε κάθε περίπτωση. Αλλά όταν συνυπάρχουν, όχι όταν γυρνούν την πλάτη μεταξύ τους.

Παιδιά έλεος με τις ορθογραφίες. Υπάρχουν άνθρωποι που μεγάλωσαν σε άλλη χώρα, υπάρχουν άνθρωποι με μαθησιακές ή αισθητηριακές δυσκολίες, άλλοι απλά γράφουν εν τάχει ή από κινητό. Εν πάσει περιπτώσει, το νόημα βγαίνει. Το θέμα με τη μουσική πάντως μου θυμίζει και την τροπή που έχει πάρει η ίδια η ζωή μας. Η συμπίεση χρόνου μας έχει κάνει όλους να τρέχουμε, να προσπαθούμε να προλάβουμε τα πάντα και τελικά αυτό που καταφέρνουμε είναι ένα σύνολο από ημιτελή καθημερινα καθήκοντα ή σε μεγάλο βαθμό ασύμμετρες προτεραιότητες όπου εστιάζουμε πολύ σε ένα πράγμα (πχ, μισή ώρα μπροστά στο δίλημμα "αβοκάντο Κρήτης ή αβοκάντο Χιλής") με αποτέλεσμα να μη μας μένει χρόνος και ενέργεια για τα υπόλοιπα. Αντικειμενικότητα στην τέχνη σαφώς και υπάρχει (επειδή θίχτηκε). Αλλιώς άντε τώρα να καταλάβω εγώ τη διάνοια στα πλάνα του Κουροσάβα ή έναν πίνακα του Πικάσο (ναι αυτουνού που το παιδί μας ζωγκραφίζει καλύτερα απ' αυτούνου). Και ευτυχώς δηλαδή. (Σοβαρά) κι εμένα μου άρεσε το θρεντ, ακόμη και η διένεξεις δηλ. μέχρι ένα σημείο ήταν επιμορφωτικές (ειδικά η επεξήγηση περί Mason, του dimsonic) (Aσόβαρα) με χαμηλή -σε αντικομμουνιστικά τσιτάτα- περιεκτικότητα συνεχίστηκε η ροή του θρεντ, καθιστώντας το ελαφρώς ανάλατο και με μια αίσθηση ολοκληρωτικής (pun) κανονικότητας.

Παιδιά μπερδευόμαστε, δεν μετράμε πάθη και ψυχές εδώ, κακώς συγκρίνουμε. Δεν αφορίσαμε ό,τι αφορίσαμε εν ψυχρώ. Εγώ δεν θα ξανα-αναφέρω τι ακριβώς με ενοχλεί σε αυτά τα παιξίματα και τι αφορά αντικειμενικά ή υποκειμενικά καλό. Ο Malmsteen είναι αυτός που είναι, έχει επηρεαστεί και έχει επηρεάσει και θετικά αλλά και αρνητικά. Δηλ. καλό το να έχει κανείς βιμπράτο αλλά όταν αυτό ξεπερνάει ένα εύρος, καταντάει -αν όχι γελοίο- τουλάχιστον υπερβολικό. Και εκεί είναι που διαφωνώ πολλές φορές ως προς το επίπεδο τεχνικής και πόσο τεχνικός μπορεί να είναι κάποιος και τι σημαίνει έχω καλύτερο βιμπράτο από κάποιον άλλο. Δηλ. χρήσιμος ο Yngwie για να σε κάνει να μάθεις, αλλά πρέπει λίγο να ξεμάθεις μετά. Γιατί αν ο καθένας πάει να παίξει σαν τον Malmsteen θα ακούγεται σαν Έλληνας με άπταιστη Αγγλική προφορά αλλά φτωχή σύνταξη. That said, αυτό δεν θα με εμποδίσει να απολαύσω ένα live του, ή οποιουδήποτε σρεντά. Προσπαθούμε να καταλάβουμε τι είναι αυτό που μας συναρπάζει και τι μας απωθεί στις μουσικές και στα παιξίματα.

Nαι αλλά το θέμα εδώ είναι η αντικειμενική κατά το δοκούν κρίση. Εγώ την έκανα όσον αφορά τον σρεντά κιθαρίστα και θεωρώ οι περισσότεροι shredders αυτοαποκαλούνται shredders με μεγάλη δόση αυτογνωσίας και αυτοσαρκασμού ταυτόχρονα. Ότι, οκ, ναι παίζω παραπάνω πράματα γιατί έτσι μου αρέσει/τη βρίσκω με την υπερβολή. Ο Malmsteen έλεγε το less is more είναι μια μπούρδα. Οπότε έχω την αίσθηση ότι γνωρίζουν οι ίδιοι περί τίνος πρόκειται και που κατατάσσονται.

Φυσικά και καταλαβαίνουμε και πολλές φορές γίνεται οπαδικό τσίγκλισμα σε αυτά. Όπως με την δωρεάν υπηρεσία pay per view των ευρωπαϊκών ματς του ΠΑΟΚ για όλη τη σεζόν. Άψυχο όμως δεν είναι κάτι που δεν αγγίζει εμένα, αλλά κάτι που βγάζει από μέσα του ο παίκτης. Αν αυτός θέλησε να το κάνει έτσι και με αυτό είναι ευτυχισμένος και αυτή την ευτυχία του τη συμμερίζονται 8 άνθρωποι (δε νομίζω να γεμίζει στάδια ο Weckl ούτε να κάνει χρυσούς δίσκους) τότε κανένα πρόβλημα. Διατηρούμε βέβαια το δικαίωμα κριτικής όπως επίσης και ο υπερασπιστής διατηρεί το δικαίωμα backfire αν θιχτεί. No probs. Δύο πράματα μπορούμε να κάνουμε με τη μουσική: Ή να την ακούσουμε ή να μην την ακούσουμε. Πάντως δημόσια κριτική θα ήθελα να κάνω εί δυνατόν σαν να είχα τον κρινόμενο μπροστά μου. Το τακτ( political correctness) αλλά και η κατανόηση/αντιμετώπιση με χιούμορ είναι μια αρετή που πάει τις διαπροσωπικές σχέσεις μπροστά. Και την εποχή τον social media λείπει όλο και περισσότερο.

χειροκίνητο edit του απ' ευθείας ηχογραφημένου υλικού για να γίνει ντραμασίν έγινε. Ήτο επιταγές ενός κάποιου παραγωγού. Τα παιξίματα ήταν πιο staight θρου. Session. Ευτυχώς δουλεύαμε την γρηγορότερη και πιο εύκολη πλατφόρμα για edit. Το sonar. To οποίο κατέβασα δωρεάν προσφάτως και χάθηκα ομολογουμένως-μετά από απουσία 10+ χρόνων από οποιοδήποτε DAW.

"North Corea Chick" με αντίστοιχο εξώφυλλο Πάντως κι εμένα αυτή η αποδόμηση του Weckl μου φαίνεται κάπως. Οκ, δεν ακούω, δεν άκουσα ποτέ τέτοια μουσική, δεν θα πω τι μου προκαλεί για να μην προκαλέσω, αλλά παρωπίδες aside, δεν θα πω ότι είναι άψυχοι, άμπαλοι, άγκρουβοι κλπ. Το αυτό και για τον χειρότερο ever κιθαρίστα όλων των εποχών. Τον John Petrucci. Aν βγω και πω ότι είναι ο χειρότερος κιθαρίστας όλων των εποχών θα πέσει ντομάτα καφάσι.? Επίσης, έχω κάνει quantize σε θηρία drummer (έλληνες) και μπασίστες γιατί το επίτασσε η παραγωγή. (Ελλαδάρα). Πληροφοριακά, Αναστασιάδης, Παπαδόπουλος, Τζήμκας.

Ένας είμαι? Τον Rory και τους δίσκους του τους αγάπησα όταν πρωτοξεκινούσα στην κιθάρα. Τα τραγούδια, τα παιξίματα, το στυλ. Λίγο αργότερα λόγω αλλαγής πορείας προς το πανκ και την alternative τον ψιλοδιέγραψα ως "δεινόσαυρο". Τώρα πρόσφατα ξανα-ακούω, με "ώριμο αυτί" και ακούω πράγματα που ούτε κατά διάνοια τα είχα ακούσει τότε. Άκουγα την ενεργεια, τη μελωδία, το groove, τα σόλα. Τώρα ακούω τα ηχοχρώματα και την τεχνική του, η οποία μου φαίνεται πολύ πιο ώριμη από πολλούς συγχρονούς του και πιο σταρ κιθαρίστες. Τα αντιλαμβάνομαι πιο εύκολα και μπορώ να καταλάβω τη δυσκολία τους αλλά και την ευφυία πίσω από αυτό. Αυτό το σήκωμα λοιπόν, μου φτιάχνει τη διάθεση γιατί δεν το έχω ξανακούσει σχεδόν πουθενά. Η μουσικότητα που έχει αυτή η μη γραμμική πορεία της νότας, η στιγμή της ανόδου και η καμπύλη μέχρι την κατάληξη είναι εξωγήινη. Είναι κάτι που δεν μπορεί να αποτυπωθεί με λόγια, ούτε καν σε παρτιτούρα ή ταμπλατούρα. Τσαγανό και μουσική οξυδέρκεια στο ζενίθ. Αυτό είναι.

Kαι ένα follow-up, στις αρχές των 60s όπου μεγάλωναν όλοι αυτοί περιλαμβανομένου και του Tommy Emmanuel στα ραδιόφωνα έπαιζαν και έκαναν επιτυχία κιθαριστικά instrumentals πράγμα φυσικά ανήκουστο τη σημερινή εποχή, αν το αναλογιστεί κανείς και φυσικά, οι μουσικοί μοχθούσαν το ίδιο και έκαναν απίστευτες δουλειές ακόμη και σε ευτελείς παραγωγές (βλ. μουσικές υποκρούσεις στις ελληνικές ταινίες των 50s και 60s). Όλοι αυτοί ίδρωσαν το ίδιο ή και περισσότερο σε σχέση με τον πιτσιρικά που παίζει εξωγήινα πράγματα και νομίζει ότι έχει κατακτήσει το σύμπαν επειδή του κάναν δυο-τρεις χιλιάδες like "για να βγουν από την υποχρέωση" όσοι έτυχε να τον παρακολουθήσουν. Δεν τους κατηγορώ, κι εγώ το ίδιο έκανα όταν πρωτοέπαιξα κιθάρα. Κοκορευόμουν στους συμμαθητές που φυσικά δεν ήξεραν γρι ή σε κάποιους που είμασταν στο ίδιο επίπεδο. Όταν πήγα να μπω σε μπάντα όπου ο έτερος κιθαρίστας ήταν θιασώτης του jazz και του prog-rock (που πας ρε καραμητρο) τότε άρχισα να καταλαβαίνω ότι είμαι ένα κακάδι πάνω σε μια τρίχα από το ένα ρουθούνι του Frank Zappa. Eυτυχώς αντί να με πετάξουν με τις κλωτσιές με περιέθαλψαν και είχαν την υπομονή να μου δείξουν πράγματα. Και αργότερα όταν πάλι νόμιζα πως προχώρησα, έφαγα κάτι χαστούκια όταν πήγα να πρωτοπαίξω live (σε ένα μπαρ στην Αλεξανδρεια-ακούει ο @cigaret13?), όπου το μόνο πράγμα που κινούνταν ήταν οι κορες των ματιών μου και τα τρία δάχτυλα των χεριών μου. Κι έπαιζα indie-punk δηλ. όχι τίποτα απαιτητικό. Θέλω να πω με όλα αυτά, ότι η φούσκα που λέγεται youtube player είναι πολύ εύκολο να σκάσει ηχηρά στον πραγματικό κόσμο της περιοδείας, του πάλκου, του recording session και όλων αυτών που χρειάζεται πολλά περισσότερα από θεωρητικά και πρακτικά τεχνικά chops πάνω σε ένα όργανο.

Το δευτερόλεπτο του Gallagher, μου πήρε 20 χρόνια να το αντιληφθώ. Τώρα που το ξέρω, δεν θα αφήσω κάποιον που δεν το ξέρει στην άγνοια. Αν θέλει το παίρνει, αν πάλι όχι, not my fault. Δεν θα συγκρίνω παίκτες, είναι λάθος, πολύ πιθανόν αν ρωτήσεις τον Plini ποια είναι η μεγαλύτερη επιρροή του να απαντήσει τον Gallagher. (όπως ο Αλκίνοος Ιωαννίδης-τον οποίο εκτιμώ αφάνταστα, αλλά δεν ακούω τη μουσική του-είχε αναφέρει τους AC/DC). Έτερον-εκάτερον. Ας μην αδικούμε τα παιδιά που κάνουν πράματα με τη μουσική. Λόγω δουλειάς, περνούν από το χώρο μου όλες οι ηλικίες και όλα τα είδη μουσικών. Πιτσιρικάδες που παίζουν fingerstyle και ξεπατικώνουν Knopfler για πλάκα μέχρι μεσήλικες που συλλέγουν Kramer Barettas και Peavey Vandenbergs και όλοι έχουν μια ωραία ιστορία να πουν με τη μουσική. Ξέρω επίσης youtubers που είναι σε περιοδεία με μεγάλα ονόματα στο εξωτερικό (ως session), ή οldschoolers που το παλεύουν πάνω στο πάλκο. Το πραγματικό πρόβλημα για εμένα είναι θέμα αισθητικής (αισθητική του ήχου, αισθητική της φράσης, αισθητική της τεχνικής). Κακώς πήγε σε μονοπάτια νέοι-γέροι, οldschool-neohippies κ.ο.κ. Δύσκολο θέμα να αναλυθεί από πληκτρολογίου. Αυτη η αισθητική λοιπόν (του βίντεο με τον τυπά στην αρχή ή της κοπελιάς) δεν με αφορά από άποψη ενδιαφέροντος, αλλά με αφορά από πλευράς εγκυκλοπαιδικής, ότι δηλ. ακούω παιδιά που έχουν αναγάγει σε αισθητική την "τεχνική της συνεχούς έκπληξης και εντυπωσιασμού". Συνεχείς στολισμοί, φτιασίδια, μικροβιμπρατάκια (συμπαθάτε με είμαι αυτοδίδακτος) σε συγκεκριμένους μικροχρόνους, νανοσηκώματα, "παράξενα διαστήματα"- αλλά πάντα εντός comfort zone του μουσικού υπόβαθρου, γκλισαντάκια 2-3 τόνων, αρπετζιομουρμουρητά, τζαζοφανείς κλίμακες, τετράγωνα tempos χωρισμένα σε άνισα μέτρα, γραμμικά σηκώματα, και άλλα πολλά που εμένα προσωπικά μου δείχνουν δύο πράματα. Μουσική ανία (δηλ. κάποιον που έχει προχωρήσει τόσο πολύ και τόσο γρήγορα στη μουσική θεωρία και τεχνική, που πλέον το μόνο που μπορεί και τον ευχαριστεί να κάνει, είναι αυτό) και μουσική πενία (δηλ, κάποιον που έχει εντρυφήσει επιλεκτικά σε είδη μουσικής που αφορούν την εξέλιξή του ως κιθαρίστα και όχι ως μουσικού). Δεν ξέρω αν μπορώ να γίνω αντιληπτός στο τι με ενοχλεί μουσικά σε αυτά που άκουσα (και άλλα πολλά παρόμοια που ακούω σχεδόν καθημερινά), θα ήταν πιο εύκολο από κοντά με ηχητικες παρομοιώσεις δια στόματος. Ωράιο το θέμα πάντως και διάβασα πολύ ωραίες θέσεις από όλους. Kι ένα δωράκι φρέσκο πράμα. Bιρτουόζος, instrumental, καταιγιστικός, αισθαντικός, γκρουβάτος. Μηχάνημα κι εγκυκλοπαίδεια κιθάρας. Κανονικά, δεν θα μπορούσα να ακούσω πάνω από λεπτό μουσικής του (βαριέμαι τα guitar instrumentals). E, αυτός κατέχει την αισθητική της τεχνικής. Σχολείο.

Πολώνουμε το πράγμα χωρίς να είναι έτσι. Δεν ειναι οι μεν και οι δε. Συζητάμε για την τάση των καινούργιων μουσικών για υπερκατανάλωση πληροφοριών σε κάθε παίξιμό τους. Δεν τους αδικώ, η νέα γενιά είναι πιο έξυπνη, πιο γρήγορη, πιο αδίστακτη. Φτάνουν (τεχνικά)στα επιτεύγματα των προηγούμενων πολύ πιο νωρίς και βαριούνται πολύ πιο γρήγορα. Ο διαρκής εμπλουτισμός του παιξίματος, σε ενοχλητικο βαθμό, τιθασεύει την ανία τους.

σύνολο 20 δευτερόλεπτα με skip λίγο παρακάτω κάθε φορά? πάντως όσες φορές κλήθηκα να ακούσω δουλειές σύγχρονων αφανών ηρώων της (μοντέρνας) κιθάρας μέσα σε format περιορισμού σε solo πχ. εξεπλάγην ευχάριστα από την ποιότητα και στο παίξιμο και στη φρασεολογία και φυσικά στην τεχνική.

Μπέρδεμα το πράμα και νομίζω βάζουμε όλοι υποκειμενικά κριτήρια. Πάντως ούτε και αυτό της κοπελιάς μου άρεσε. Δηλ. πέρασε και δεν ακούμπησε που λένε. Το έκλεισα στο 1ο λεπτό. Γιατί έκλεισα τα μάτια και άκουσα ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο πράγμα που παίζουν όλοι οι σύγχρονοι παικταράδες και ηχητικά και φρασεολογικά. (και δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου αλλά τείνει να ομοιογενοποιηθεί και με τα σύγχρονα φωνητικά-ala Sia). Όλα ίδια. Τώρα, αν θες ένα παράδειγμα όσον αφορά το υποκειμενικό μου κριτήριο το δευτερόλεπτο μεταξύ 0:51 και 0:52 στο παρακάτω βίντεο μου αρκεί για να κατατάξω τον Rory πχ στο πάνθεον των κιθαριστών με τεχνική οξυδέρκεια που ξεπερνάει 15 λεπτά οποιασδήποτε θεωρητικής και τεχνικής αρτιότητας των youtube σεσιονάδων. Kαι αν υπάρχει κιθαρίστας που δεν καταλαβαίνει τι είναι αυτό, όσο και να μην του αρέσει το είδος, όσο και να μην ακούει τέτοια πράματα τότε ή είναι ή πολύ νέος, ή αμόρφωτος ή είναι παραμορφωμένος και έχει χάσει το δρόμο του. Η μουσική είναι αισθητική της τεχνικής. Και η εκτελεστική δεινότητα ενός μουσικούς δεν κρίνεται μόνο από χριστουγεννιάτικα στολίδια, τι να τα κάνει αν το δέντρο είναι μαραμένο;