Πνοή και Νύξη

People are taking the piss out of you everyday. They butt into your life, take a cheap shot at you and then disappear. They leer at you from tall buildings and make you feel small. They make flippant comments from buses that imply you’re not sexy enough and that all the fun is happening somewhere else. They are on TV making your girlfriend feel inadequate. They have access to the most sophisticated technology the world has ever seen and they bully you with it. They are The Advertisers and they are laughing at you. You, however, are forbidden to touch them. Trademarks, intellectual property rights and copyright law mean advertisers can say what they like wherever they like with total impunity. Fuck that. Any advert in a public space that gives you no choice whether you see it or not is yours. It’s yours to take, re-arrange and re-use. You can do whatever you like with it. Asking for permission is like asking to keep a rock someone just threw at your head. You owe the companies nothing. Less than nothing, you especially don’t owe them any courtesy. They owe you. They have re-arranged the world to put themselves in front of you. They never asked for your permission, don’t even start asking for theirs. – Banksy

Τhat sums it all up! Disclaimers παντού, ακόμη και στα αυτονόητα

Εξαιρετικό φρέσκο βίντεο από το κανάλι του Tim Pierce με καλεσμένο τον John Tucci, έναν απίστευτα ευχάριστο και down to earth επαγγελματία. 5 αστέρια από εμένα, μικρό (20min), ευχάριστο, περιεκτικό, επιμορφωτικό. Ακόμη και τα διαλείμματα με παίξιμο κιθάρας είναι μικρά σεμινάρια φρασεολογίας. Γκουρμέ!

Συγχαρητήρια και καλόπαικτη. Η Υamaha έχει μακρά παράδοση σε κιμπάρηδες σχεδιαστές και δεν απογοητεύει και εδώ, με τη Revstar. Ωραία "classic motorcycle" αισθητική, retro με το ένα πόδι στο μέλλον. Με χαλάει το μεταλλικό frame των μαγνητών που "προσομοιώνει" filtertron αλλά με παραπέμπει σε φθηνή κινεζιά. Εγώ θα το αφαιρούσα έτσι για τη βλακεία μου. Κατά τ' άλλα κλασσική ΥΑΜΑΗΑ. GO-TO εταιρεία αν θες να πάρεις απροβλημάτιστα όργανο σε όλα τα επίπεδα budget.

+ένα εκατομμύριο από τους αγαπημένους μου αφανείς ήρωες της κιθάρας. Από τους κιθαρίστες που δεν θυμάται κανείς το όνομά τους αλλά τραγουδούν τα παιξίματά τους. Ο ορισμός της περιεκτικότητας σε λίγες νότες.

Πριν παρεξηγηθώ, αυτή η φράση είναι αυτοαναφορική και αφορά τη δική μου περιγραφή ενός φαινομένου που αφορά την κιθάρα αλλά εξαρτάται και ερμηνεύεται πλήρως από την επιστήμη της φυσικής, την οποία ουδόλως κατέχω και πολλές φορές πέφτω θύμα κακής ή ψευδούς χρήσης της. Αν θεωρεί κάποιος ότι θίχτηκε ζητώ συγγνώμη για αυτό.

το αντίθετο συμβαίνει, το claw στη μπάσα μεριά είναι πιο μακριά από το trem block. Δεν θα μπω σε ένα debate "γραφικής ερμηνείας αδαούς" ενός φυσικού φαινομένου. Όποιος θέλει μπορεί να μελετήσει και να διαβάσει λεπτομέρειες. Σε κάποια γωνιά ένας επιστήμονας φυσικός, μας διαβάζει και γελάει. To ξέρουμε πολύ καλά ότι στη λειτουργία του μουσικού οργάνου κυκλοφορεί τόσο hype και τόση μπούρδα, ίσως περισσότερη απ' όση μπορούμε να καταναλώσουμε. Κάποιες φορές είναι χαριτωμένη, κάποιες είναι θεμιτή (έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να θέλει να πιστέψει κάτι, να το εφαρμόζω, να μην έχω τα αποτελέσματα που φανταζόμουν, όμως αυτό να έχει επηρρεάσει ψυχολογικά το παίξιμό μου ή τον κάλο που έχω στον εγκέφαλο, εν πάσει περιπτώσει και να το εφαρμόζω παρά την όποια λογική μου διαπίστωση). Από ένα σημείο και μετά το πολύ snake oil γίνεται γραφικό, και άλλες επικίνδυνο (μόνο για το όργανο, ευτυχώς). Αυτό το βίντεο με τον Verheyen που κυκλοφορεί χρόνια τώρα στο ιντερνετ αποτελεί παράδειγμα. Δεν θα το ερμηνεύσω ξανά, το έχω κάνει πιο πριν στο thread, και μέρος του debate μας αφορά αυτό το βίντεο. Τα περι tension μπάσων και πρίμων χορδών, μπορεί κάποιος να τα βρει εύκολα googl-άροντας (.ο,τι δηλ. το tension μπάσας Ε και καντίνι e είναι πανομοιότυπο -πχ 7μιση κιλά σε .010 set). H πληροφορία βρίσκεται εκεί έξω, είνια εύκολα διαθέσιμη. Σε γενικές γραμμές υπάρχει ίση κατανομή tension σε όλες τις χορδές (από 7 μέχρι 8 κιλά- το 1 κιλό διαφοράς είναι αμελητέο και στην κατάσταση αδράνειας και στην κίνηση του trem). That said, κι έχοντας λυθεί και τα χίλια-τριακόσια σαράντα θέματα που μπορεί να έχει μια κιθάρα, κι αφού της έχουμε φορέσει ένα ποιοτικό τρέμολο, μπορούμε να πειραματιστούμε με την κλίση των 10μοιρών στο claw και τη διαφορά στο feel του tension της τάξης του 5% (πραγματικό) ή 30%(ιδεατό) peace και λίγο διάβασμα: (δεν το συνιστώ, είναι μακροσκελές και απαράδεκτα επιστημονικό-για να δανειστώ φράση πολιτικού γίγα του τόπου μας) https://journals.plos.org/plosone/article?id=10.1371/journal.pone.0184803

Ε μα Εντύπωση μου προκαλούν τα τεραγωνισμένα routings για τους μαγνήτες. Νομίζω δεν το έχω ξαναδεί

Να με συμπαθάς, η τάση (εφελκυσμός για την ακρίβεια) είναι πάντα μία και πάντα όση ακριβώς απαιτείται για να βρίσκεται σε ισορροπία το σύστημα και κουρδισμένη η χορδή. Δηλ. το tension μιας .010 e καντίνι σε pitch είναι 7μιση κιλά και θα είναι πάντα 7μιση κιλά, ό,τι ελατήριο και να βάλουμε, ό,τι κλίση και να δώσουμε στο claw, όσο μέσα ή έξω είναι η βίδα του claw. Kαι αντιστοίχως η κάθε χορδή θα έχει το tension που απαιτείται για να βρίσκεται σε pitch. Aυτό που αλλάζει μόνο, είναι η ευκολία περιστροφικής κίνησης στον άξονα που αποτελούν τα 2 posts (ή 6 σε vintage), όπως πολύ σωστά ανέφερες με το πόσο smooth feel έχει η χρήση του trem, αλλά και αυτό πάλι δεν έχει να κάνει με την κλίση του claw. H μόνη περίπτωση να σχετίζεται η κλίση του claw με τη λειτουργικότητα του συστήματος, είναι ίσως η θέση του tremolo arm η οποία δεν είναι συμμετρική ως προς την κίνηση του συστήματος. (Δεν είναι κέντρο δηλ. οπότε για τη χρήση του ασκείται μια κάποια επιπλέον δύναμη με φορά προς τα κάτω, πάνω στο post που είναι κοντινό τού arm). Και πάλι όμως, αν συμβαίνει αυτό, ουδεμία σχέση έχει με το tension των χορδών. Οι TAO δεν μου απάντησαν. Δεν περιμένω να μάθω την αλήθεια από την απάντηση. Θέλουμε απλώς την ερμηνεία τους, for the sake of

Eύγε, εξαιρετική ερμηνεία. Θαρρώ πως βοηθάει η, ομολογουμένως αριστοτεχνικά δοσμένη, διασκευή. Διακρίνω απίστευτο έλεγχο δυναμικών και καλοδουλεμένο βιμπράτο. Επίσης δεν διακρίνω (με χαρά μου) τα μοδάτα κλισέ των τελευταίων 15 χρόνων στο τραγούδισμα (ειδικά τα γυναικεία). Μπράβο επίσης, γιατί είναι κομμάτι χωρίς tempo και πρέπει να "πατήσεις" στο "κούνημα" του πιάνου και των φωνητικών. Λίιγη δουλίτσα θέλει η προφορά-εκφορά της αγγλικής (είναι σε ανώτερο επίπεδο από αυτά που ακούω συνήθως, αλλά χρήζει βελτίωσης) Καλή επιτυχία

Mου θύμισες τώρα που έψαχνα κάποτε σε χρωματοπωλείο αυτοκινήτων, ακρυλικό για μια βαφή κιθάρας και του έλεγα του χρωματοπώλη "έτσι-γιουβέτσι βίντατζ λευκό, white blonde-το λένε ή βίντατζ γουάιτ και έχει λίγo κίτρινο hue μέσα αλλά κι μια ελαφριά διαφάνεια για να φαίνονται νερά, λίγο λευκό αλλά αντικέ" και τελικά έρχεται μετά από ώρα, αφού γέμισε το σπρέι με το χρώμα και στο μπουκάλι επάνω έγραψε απλά με μαρκαδόρο "ΕΚΡΟY".

380. Ήδη ξεφορτωθηκες το λύκο, με 120. Mε τόσα παίρνεις ένα ωραίο ABM η αντίστοιχο vintage style με μακράν πολύ καλύτερα specs από την ορίτζιναλ. Don't even tell the priest. (άσε τον Βάιο να σου την κάνει όλόκληρη, ένα ωραίο-ala Blackie-μαύρο, closet classic επιπέδου μια και καλή). Με γειά και καλόπαικτη

Πάρε 2 κι άσε τον George Benson να χτυπιέται https://www.banzaimusic.com/Pyramid-Gold-012-052.html

Ο Βερχάιεν δεν εξηγεί για ποιο λόγο έχει tilted το spring claw. To μεγαλύτερο/μικρότερο tension στη μια μεριά-επιτρέψτε μου-το βρίσκω λίγο ψεκασμένο. Μιλάμε για ένα σύστημα που πιβοτάρει σε πάνω κάτω σε έναν σταθερό άξονα (είτε 6βιδο είτε 2βιδο) και η ευκολία κίνησής του εξαρτάται από την ελαστικότητα του υλικού των ελατηρίων και την προένταση των ελατηρίων (πόσο μέσα ή έξω είναι οι βίδες του spring claw). Όλο αυτό το σύστημα αντισταθμίζει την τάση των δεδομένων χορδών και ρυθμίζεται κατά το δοκούν, όπως σωστά περιγράφει ο Carl, ώστε να μπορείς να έχεις μισό τόνο στη e (οπότε ως συνέπεια αυτής της ρύθμισης, να έχεις και έναν τόνο στη B, και ενάμιση τόνο στη G, όταν το τρέμολο τερματίζει πίσω). Δεν καταλαβαίνω τι σχέση μπορεί να έχει αυτό με την διαφορετική/ασυμμετρική προ-ένταση στα ελατήρια. Μιλάμε για ένα σύστημα. Αν χαλαρώσω το ένα ελατήριο πρέπει να σφίξω το άλλο, αλλιώς θα έχω φύγει από την επιθυμητή κατάσταση ισορροπίας (τον μισό τόνο στη e, εν προκειμένω). Με άλλα λόγια, το ίδιο πράγμα που περιγράφει ο Verheyen μπορεί να γίνει και με τα ελατήρια στην ευθεία. Εμένα η δική μου ερμηνεία είναι εντελώς ρηχή και είναι οπτική. Για να ακολουθηθεί μια νοητή παραλληλότητα με το neck heel και το upper horn. Έχω στείλει σχετική ερώτηση ανοιχτά στο fb page τους. Μόλις πάρω απάντηση, θα ξέρουμε

Δεν θα σου δουλέψει το κλασσικό, ο διακόπτης που έχεις είναι super switch ή κάτι τέτοιο. Τα ποδαράκια που είναι κοντά στη βάση είναι το common σου, δηλ. τα δύο ακριανά που ενώνονται για να φύγουν στο vol pot (μαύρο καλώδιο στο διάγραμμα που παρέθεσες). Συμπεριφέρεσαι σαν κανονικό 3-θέσιο λαμβάνοντας υπ' όψη μόνο τη μία πλευρά, την αριστερή πχ. Οπότε έχεις 4 lugs με το πρώτο από πάνω να είναι common και 4 lugs από κάτω με το τελευταίο (λογικά) να είναι common. Aν αγνοήσεις το δεξί μισό του διακόπτη, να το πω απλά, λογικά έχεις έναν κανονικό 3-way (4+4 lugs)

Κι εγώ έχω "ακούσει" ότι ο τύπος είναι λίγο επηρμένος, μεγαλόστομος κλπ. Και μάλιστα παρέθεταν κι ένα factory tour ως παραδειγμα. Έκατσα το είδα όλο, οκ ο Μr Kiesel είναι λίγο φαφλατάς και πολύ παθιασμένος αλλά και υπερήφανος για την εταιρεία του. Δηλ. κλασσικός Αμερικάνος. Εγώ μια χαρά τον είδα, παρακολούθησα όλο το tour, είδα πώς δουλεύουν και τι είδους βιοτεχνία έχουν. Εξακολουθούν κι επιμένουν να κάνουν κιθάρες στο Δυτικό κόσμο, εκεί όπου δεν συμφέρει πλέον να παράγεις ΤΙΠΟΤΑ, παρά αέρα κοπανιστό και να προσφέρεις υπηρεσίες. Οι κιθάρες τους είναι υπόδειγμα για άλλους πιο δεινόσαυρους. Δεν έχω ακούσει ούτε μια φορά παράπονο από ιδιοκτήτη, μάλιστα όσοι πάτησαν το κουμπί (buy) τους ήρθε ένα όργανο πάρε-παίξε. Ούτε tweaks ούτε εγκλιματισμοί, ούτε ρυθμίσεις. Και το βασικό, ότι γίνονται σε τιμές προσιτές, ειδικά για τον μέσο Αμερικανό/Ευρωπαίο. Δηλ. η επιτομή της αποτελεσματικής μαζικής παραγωγής. 'Εχω την εντύπωση ότι αν αλλάξει προφίλ και μπει σε διαδικασία distributing με μεσάζοντες και deals σε καταστήματα οι τιμές του αυτομάτως θα είναι 20-25% πάνω. Επίσης, το βασικό, δεν θα ΜΠΟΡΕΙ να καλύψει τη ζήτηση, θα αναγκαστεί να ΕΠΕΝΔΥΣΕΙ σε κάτι που θα αυξήσει την παραγωγή αλλά θα μεγαλώσει και το κόστος παραγωγής σε βαθμό να μην τον συμφέρει όλο αυτό. Και αυτό εγώ το σέβομαι. @dimsonic δεν μπορείς να φανταστείς πόσο θα σου πήγαινε μια Strandberg, ειδικά τώρα, που είδα από κοντά πώς παίζεις. Μιλάμε για απίστευτο εργαλείο/παιχνίδι. Θα πετούσες και τη Σκουίρελ και την Έριφον και την Tele απ' το πανάθυρο.

Πολύ ωραίος συσχετισμός. Όντως. Κι εγώ θιασώτης του οφθαλμού είμαι. Πρώτα απ' όλα σε κερδίζει η εικόνα, διαλέγεις ή απορρίπτεις με βάση αυτό. Αλλά πολλές φορές βρίσκω τον εαυτό μου να φαντάζεται ότι κρατάει μια Steinberger φερ' ειπείν και επίσης, τι είδους μουσική μπορεί να έπαιζα σε αυτήν. (Duran-Duran ή Johnny Winter?) Eπίσης, πολλές φορές με κέρδισε όργανο που έχασε την πρώτη εντύπωση, την οπτική.

Oι Strandberg @dimsonic είναι πολύ πιο ευέλικτα όργανα ως προς το εύρος ρεπερτορίου που μπορείς να παίξεις (αναλόγως μοντέλου) και φυσικά απευθύνονται κυρίως σε ΜΕΤΑL κοινό που, ως συνήθως δεν είναι προσκολλημένο στο παρελθόν ούτε και έχει αναφορές στα sixties και σχεδόν στα 70s. Mε άλλα λόγια είναι μια υλοποίηση που προσπαθεί να μας κατσικωθεί από παλιά (Klein-όχι μάιν-guitars, ovation breadwinner, Steinberger, Carvin κλπ) αλλά κανένας κιθαρίστας δεν μπόρεσε ούτε να ταυτιστεί-γιατί μόνο κάτι εξωγήινοι τύπου Holdsworth έπαιζαν με τέτοια όργανα, αλλά ούτε και μπόρεσε να εκμεταλλευτεί τις δυνατότητές του γιατί απλά δεν ήταν τεχνικά έτοιμοι. Πλέον τα πιτσιρίκια που παίζουν κιθάρα (όσα παίζουν κιθάρα τελωσπάντων) και την παίρνουν στα σοβαρά γίνονται για πλάκα μικροί βιρτουόζοι και μπορούν να εκμεταλευτούν στο έπακρο τις δυνατότητες τέτοιων οργάνων. Οπότε και γίνεται ανατροφοδότηση. Όσον αφορά την τιμή, η Strandberg που έπαιξα εγώ στο 1μιση χιλιάρικο, ήταν αψεγάδιαστη, ελαφριά, στιβαρή, με ακούνητο μανίκι, με specs που-ως πανκομπλούζμαν- θα έπρεπε να χλευάζω αλλά αντιθέτως, με βρήκε να θέλω να παίξω καλύτερα. Να θέλω να παίξω πιο καθαρά, με καλύτερη άρθρωση κλπ. Ανεξαρτήτως προέλευσης, μιλάμε για world class όργανο. Ορκίζομαι στις τελεκάστερ και στα ταυράκια μου, αλλά μιλάμε για μέρα με τη νυχτα. Απλά οι επιλογές μου είναι συνειδητές, κι αν μου έλεγαν πχ, σε δυο χρόνια πρέπει να μάθεις να παίζεις σαν τον Ηοldsworth ή σαν τον Hiland ή σαν τον Friedman ξερωγώ, κάτι τέτοιο θα διάλεγα για να "πεθάνω προσπαθώντας". ( Ή καμιά Parker Fly-χαλαρά). Απλά ο θάνατός μου θα ήταν λίγο πιο ανώδυνος. @fusiongtr παρακολουθώ τη Strandberg (όχι πολύ φανατικά) από τότε που φτιαχνονταν στην Καλιφόρνια, δεν κατάλαβα πότε έγινε το transition στην παραγωγή έχω χάσει επεισόδια. Κάποια στιγμή δεσμεύομαι να κάνω ένα review σε όργανο που μπορώ να βρω για εκτεταμένο τεστ drive. Ήταν mindblowing που λέμε και στα Shέρραs.

Τους αγώνες τους κερδίζεις πλέον μαζεύοντας likes και κλικς στα βίντεό σου και στο insta Εndorsements παίρνουν και οι πλέον άγνωστοι -αλλά influential στα media- παίκτες. Γιατί? Για να μπορέσουν να φτάσουν Fender και Gibson σε πωλήσεις αλλά κυρίως σε εδραίωση ονόματος. Με άλλα λόγια, δεν χρειάζεσαι endorsements όταν όλος ο πλανήτης σε έχει στο στόμα του. Οι Κiesel και η Strandberg είναι εταιρείες νήπια, μπροστά σε Fender, Gibson, Taylor, Martin και θα βάλω μέσα και Ιbanez. Και καλώς πράττουν κττγμ. Το θέμα μου εμένα δεν είναι αν βγάζει νέα μοντέλα η Fender και η Gibson (βγάζουν μια χαρά νέα- που πηγαίνουν άπατα-λογικό) αλλά ότι έχουν μπλέξει σε μια δίνη "συνεχούς κινητικότητας" ό,τι όλο κάτι νέο συμβαίνει χωρίς όμως να συμβαίνει κάτι νέο, πέρα από παρωχημένα photoshop ή χαζονεωτερισμοί "στο πόδι" για να τροφοδοτούν τα σόσιαλ μίντια.

γιατί, δεν θα τις αγόραζε κανείς τότε οι superstrat μια χαρά ζουν ακόμη και βασιλεύουν, το βλέπω καθημερινά στη δουλειά μου ο κόσμος εξακολουθεί να παίζει με ESP, Jackson, Schecter και κυρίως, Ibanez. Aπό την πλευρά μου δηλ. τα βλέπω λίγο πιο μοιρασμένα τα πράγματα. Οι Kiesel και οι Strandberg απευθύνονται σε άλλο κοινό (ειδικά η δεύτερη) αλλά προσωπικά-αν και θιασώτης της μπαρουτοκαπνισμένης, έστω και fake, βιντατζιάς, δεν θα με χαλούσε καθόλου να είχα μία. (άρα παρ' ό,τι παρωχημένος/κουλός-είμαι δυνητικός αγοραστής και post-modern ή high-performance καταστάσεων). Είχα πρόσφατα μια Indonesian Strandberg και βρέθηκα να χαλάω καμιά ώρα παίζοντας μαζί της, τόσο πολύ μου προκάλεσε το ενδιαφέρον, και μάλιστα με ωθούσε και σε άλλο παίξιμο. Η δε ποιότητά της είναι για σεμινάριο (για να πάνε από κάτι Gibson/Fender και να εκπαιδευτούν). Aλλά το status της Fender και της Gibson δύσκολα υπερπηδάται από οποιαδήποτε bespoke η value-for-money μάρκα. Αποτελούν μέτρα και τα σταθμά και μάλιστα με πολλά μοντέλα οπότε είναι λογικό να κρίνονται και να συγκρίνονται περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη εταιρεία. Αυτό που δεν έχουν καταλάβει όμως τούτοι οι δεινόσαυροι, είναι ότι πρέπει να γίνει κατάτμηση των προτεραιοτήτων τους και να αποφασίσουν να ηγηθούν της αγοράς, έστω σε συγκεκριμένο τομέα, και όχι να προσαρμόζονται στη ζήτηση. Οκ ναι, έχεις ένα μεγάλο κατάλογο από υπερ-κλασσικά μοντέλα σε εκατοντάδες παραλλαγές και νομίζω είναι αρκετός για να καλύψει μεγάλο μέρος της ζήτησης. Αλλά κάθε χρόνο να αλλάζει ο Μανωλιός και να βαφτίζει νέο μοντέλο κάθε τέρμινο, ε, κάπου χαώνεσαι. Εγώ προσωπικά δηλ. δεν έχω καμία διάθεση να ψάξω τι διαφορές έχουν η Am Std με τις Elite, Professional, Deluxe, Classic, Performer, Ultra, Traditional, Player, Classic Player, Roadhouse, Roadworn, Artist, Signature, American Original, Plus, Contemporary και μερικές δεκάδες ακόμη μοντέλα που έβγαιναν παλιότερα και σε τι ακριβώς χρησιμεύει η εισαγωγή της Ultra, πέρα από τις επιταγές της αγοράς για ενεργό παρουσία σε εκθέσεις και -πλέον- σοσιαλ μίντια. Και δεν έβαλα καν μέσα custom shop παραγωγής.

Aφτό μάλιστα now we're talking

Kαλύτερα, σταμάτησες να παίζεις σαχλαμάρες

Ναι αλλά είχε σαστέην που τσάκιζε κόκκαλα...