Πνοή και Νύξη

Mην αγχώνεστε παιδιά, κι εμένα αν μου πούνε σιχαίνομαι τους Queen, τους Dire Straits και τους AC/DC δεν μπορώ να κάνω κάτι γι' αυτό. Δεν μπορώ να επιβάλλω στον άλλον να του αρέσει κάτι που δεν μπορεί. Είπα και παραπάνω, η αλλεργία δεν κάνει διακρίσεις. Μόνο με ανοσοκαταστολή. Με ναρκωτικά, μου αρέσει ο Phil. Aλλά έχω αλλεργία και στα ναρκωτικά. Ο Phil υπήρξε larger than life σε υπερθετικό βαθμό και "κάηκε" γι' αυτό. Η μουσική του, αν και καλογυαλισμένη/καλοπαιγμένη, μου είναι όχι απλά αδιάφορη, αλλά και ανυπόφορη. Εν αντιθέσει πχ με άλλους "hatersgonnahate" τύπους που αγαπώ τη μουσική τους αλλά δεν μπορώ το μηντιακό τους αποτύπωμα. (βλ. Bono ή Sting).

Pέμος?

χαχαχαχα O Phil Collins ανήκει σε μια κατηγορία καλλιτεχνών που όλοι χαίρονται να μισούν. ( Bono, Mαραβέγιας, Chad Kroeger, Νταλάρας, Chris Martin/Coldplay, Morissey, Cristiano Ronaldo κ.α. ). Kατά τη γνώμη μου όχι αδίκως. Eύφημος μνεία στον David Grohl

Τι να πω, εγώ 20 στις 20 τελευταίες φορές και πήρα απάντηση και συνεννοήθηκα. Άλλοτε με πιο ένθερμους και άλλοτε με πιο ψυχρούς πωλητές. Ίσως η στατιστική σου να είναι ατυχής, ίσως η δική μου να είναι τυχαία αισιόδοξη.

Armoñο Φτιαγμένο από πατάτα, χλωρίνη, σπίρτα και χρυσόχαρτο από dentyne

Ένας είναι ο Anderson. Sorry για την αποχή, μόλις ευκαίρησα. Μάλλον ήταν λίγο δύσκολο το κάτω μισό της κιθάρας. Στέλνω και το πάνω μισό μπας και βοηθήσει

Μια μικρή διόρθωση, το ξύλο της επιφάνειας μάλλον ψάχνουμε γιατί το πιο πιθανό είναι να είναι καπλαμάς πάνω από κάτι άλλο.(γι' αυτό και το burst καλύπτει το arm contour). Ωραία ανακατασκευή πάντως, καλόπαικτη-στη νέα της μορφή, ό,τι και να είναι το υλικό κατασκευής. (τέτοια χαρακτηριστικά έχουν και το pine, το καραγάτσι/elm, η καστανιά, η κερασιά κ.α.)

Υamaha Image Custom με brazilian rosewood ταστιέρα και λοιπά luxurious καλούδια. Δεν θυμάμαι να την έχω δει πουθενά και ποτέ. Ίσως σε κάποια εικόνα κάποτε αλλά προσπεράστηκε. Eίναι ένα όργανο όνειρο, βρέθηκα να παίζω μαζί της πάνω από ώρα, κυρίως για το μανίκι της. Ένα φαινομενικά απλό C με 12άρα ταστιέρα, jumbo ταστα, 21mm στο 1ο τάστο και 25" scale, 43,5mm nut. Δεν ξέρω πως, γιατί, αλλά έκατσε τόσο άνετο στο χέρι μου, από τα όργανα που σε ωθούν να παίξεις περισσότερο/καλύτερα. Δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα με τον ήχο αλλά αν έκλεινες τα μάτια θα ορκιζόσουν ότι είναι Les Paul '58 VOS Custom Shop, παρόλο το το τρέμολο και τους μαγνήτες (είναι αλλαγμένοι με DiMarzio-υποθέτω κάποιον PAF καρα-βίντατζ/μούρλια). Τα ηλεκτρικά είναι bypass από προηγούμενα μερεμέτια (είχε active boost, 1 vol-2 tone, 2x parallel switch και κύκλωμα με φωτάκια που ανάβουν στα side dots της ταστιέρας -τώρα το active τα λαμπάκια είναι off). Το output jack είναι recessed και reverse -κοιτάει προς τα πάνω. Με το τρέμολο δεν ασχολήθηκα, αφού η μερεμετοδουλειά ήταν μόνο δυο συνδέσεις στα ηλεκτρικά. Άψογη κατασκευαστικά, ένα όργανο που στέκεται με συνέπεια στην ιστορία της Yamaha και προσωπικά, αποτελεί ίσως την πιο συμπαθή κατασκευάστρια κιθαρών εδώ και δεκαετίες, με πάμπολλες καινοτομίες και εξαιρετικά σχέδια, με πολλή και καλή δουλειά στο να προσφέρει στον μουσικό ένα προϊόν απαλλαγμένο από hypes και "ονόματα". Όσο οι άλλοι φλυαρούσαν με "καινοτομίες", νεωτερισμούς, tonewoods, endorsements και product releases, η Yamaha έκανε τη δουλειά της αθόρυβα, με σοβαρότητα και χωρίς φανφάρες. Eύγε στον @fusiongtr για την απάντηση και thanx για το link, έχει εξαιρετικές πληροφορίες για το όργανο και τον δημιουργό του, τον Martyn Booth, ο οποίος εξακολουθεί να φτιάχνει custom όργανα -και το πνευματικό του παιδί, την Ιmage- στο UΚ. (πρόσεξε κανείς όμως τι κιθάρα είναι εκεί τέρμα αριστερά στην αρχική φωτό? Droste Effect: quiz μέσα στο quiz. Δεν την έβγαλα τυχαία)

Mε αφορμή ένα όργανο που ήρθε πρόσφατα για μερεμέτι, του οποίου αγνοούσα την ύπαρξη, είπα να κάνω κι εδώ ένα mini quiz, να δω αν όντως είναι obscure και να κάνουμε μια κιθαροκουβέντα επ' αυτού (λίγο review, λίγο factcheck κ.α.) (οι φωτογραφίες μου τον τελευταίο καιρό είναι λίγο άθλιες, ελλείψει κινητού/R.I.P. Είναι πολύ πιο όμορφη και με πολύ πιο ζωντανά χρώματα από κοντά)

εδώ σε έχω, 80% έκπτωση αλλά θα πάρεις 80% της κιθάρας

Kι εγώ μόλις ψες έκανα το πείραμα, με αφορμή το setup μιας Strat με vintage whammy. Σέταρα λοιπόν παράλληλα και έκανα bend ενάμιση τόνου σε E και e αντίστοιχα. Μάρκαρα με ανεξίτηλο τις θέσεις. Επίσης προσπάθησα να παίξω, να δουλέψω το τρέμολο, να πάρω -όσο μπορούσα- μια μηχανική μνήμη στα δάχτυλά μου. Έπειτα έδωσα μια ικανή κλίση στο claw (με περισσότερο τεντωμένο το bass side). To μυστικό είναι ότι δεν πείραξα κλειδιά, αλλά έφερα το κούρδισμα μόνο με μικρορυθμίσεις στο claw. Mόλις "έκατσε" το πράμα, έκανα το bend ενάμιση τόνου σε E και e. Guess what. Ακριβής* ταύτιση. Δοκίμασα να παίξω, να δουλέψω το tremolo να πάρω το feel και να θυμηθώ πώς ήταν το παίξιμο πριν. Καμιά* διαφορά. Όλα όπως πριν, ακόμη και στην αίσθηση "μαλακότητας" του tremolo κατά τη χρήση. *σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζω ότι το test μου εμπεριέχει οτιδήποτε επιστημονικό ή μετρήσιμο. Μια γρήγορη μπακαλίστικη μέθοδος και οι απόψεις μου ως προς το αποτέλεσμα, χάριν συζήτησης, αναζήτησης, κουβέντας και όχι συμπεράσματος. Προσωπικά δηλ. εμμένω ότι δεν έχει καμιά απολύτως δουλειά η κλίση, με το κούρδισμα ή την αίσθηση κίνησης του trem ή τη διαφορά αίσθησης τάσης από μπάσα σε πρίμα και όλο και περισσότερο καταλήγω στη θεώρησή μου ότι το πράμα λειτουργεί ως σύστημα ενιαίο το οποίο δύσκολα εκλαμβάνεται ασύμμετρα, με μοναδική εξαιρεση τη δύναμη που ασκείται στο μαχαίρι της μπάσας μεριάς, όταν το τρέμολο φύγει από κατάσταση αδράνειας και μόνο. (grab the egg & give it a haircut δηλ.)

Aπό άποψη σύνεσης, ναι. Όμως η αγορά ενός μουσικού οργάνου, πέρα από σύνεση, χαρακτηρίζεται από αυθορμητισμό και παρορμητισμό. Και πολλές φορές μπορεί να κερδίσεις περισσότερα, αποκτώντας ένα όργανο επειδή έτσι το φαντάστηκες. Αν η Μartin σου κάνει κλικ ενώ η Takamine ή η Υamaha όχι, το συνετό είναι να πάρεις τη Martin.

Λάθος μου τότες. Apologies Για το διαζύγιο θα το ξανασκεφτώ Επίσης με χαρά θα έκανα ανάγνωση των 50 καλύτερων/σημαντικότερων/σπουδαιότερων/επιδραστικότερων κιθαριστών οποιουδήποτε μέλους του φόρουμ. Είμαι σίγουρος ότι θα μάθαινα τουλάχιστον 20 ονόματα τα οποία αγνοούσα ή προσπερνούσα.

https://en.wikipedia.org/wiki/Sister_Rosetta_Tharpe Διάβασε λοιπόν τις δύο πρώτες παραγράφους για τη Rosetta Tharpe, της οποίας την παρουσία στη λίστα χλεύασες, και πες μου αν είναι είναι δεν είναι δικαιωματικά στη λίστα-και σε κάθε λίστα. Αν όχι, τότε κάνεις ανάγνωση αναζητώντας επιβεβαίωση και όχι χάριν γνώσης ή έστω αναψυχής. Ή καταλαβαίνω εγώ λάθος.

Το θέμα μου δεν είμαι ΕΓΩ. Τη λίστα τη διαβάζω μήπως αποκομίσω κάτι νέο. Κάτι που μου είχε διαφύγει. Κάποιο στοιχείο που αγνοούσα ως προς τη σημαντικότητα ή μη, ενός καλλιτέχνη. Εσύ δηλ. τι θα αποκόμιζες από μια λίστα στην οποία θα συμφωνούσες 50 στα 50?

H πιο γνωστή που κυκλοφορεί είναι, από την οποία ξεπατικώθηκαν οι 50 της λίστας του OP. Δεν καταλαβαίνω κι εγώ γιατί πρέπει να το βλέπει ο καθένας από τη σκοπιά της αυθεντίας. Εγώ τέτοιες λίστες τις διαβάζω για να μαθαίνω και όχι για να κρίνω. Η σειρά δεν εξυπηρετεί άλλο σκοπό από το να σκρολάρει κανείς μέχρι το τέρμα. Πραγματικά σκηνές ζηλοτυπίας σε αντρόγυνα μου θυμίζουν αυτά με τις -αντιδράσεις για τις- λίστες των "καλύτερων"

ρε είναι μια χαρά η λίστα λαίμαι... όσο εμείς (ελευθεριακοί vs ρεβιζιονιστές) τρωγώμαστε για το αν ο Στιβιρέη Βόγκαν είναι τριαντατέταρτος ή ογδονταπέμπτος, οι Sinboys αυτού του κόσμου προελαύνουν. "ποιος είναι ο Ηoldsworth?" λένε, "αυτός με τα ελεφαντάκια στη συσκευασία;" Μιλάμε για αναλφαβητισμό, κι εσείς περιμένετε να "ψαρώσει" ο μέσος ακροατής με Mακλάφλινιδοι και Λαρικόριελς; Εμείς νομίζουμε ότι όλος ο κόσμος, ακόμη και ο μουσικός, περιστρέφεται γύρω από τον κιθαρίστα. Ψιλοχέστηκαν όλοι για το αν είναι ή δεν είναι. Για το αν τους μιλάει ή όχι τους νοιάζει. Και αυτό θα έπρεπε δηλ. Αν δεν είδατε τα ονόματα που επέλεξαν τη λίστα του Rolling Stone, ξαναδείτε τα.

το ευκολόπαικτο είναι υποκειμενικό. Καθενός το χέρι αλλιώς βολεύεται σε διάφορα specs. Η ποιότητα είναι ίδια σε γενικές γραμμές, ίσως-μια τρίχα πιο πάνω η Martin συνολικά σαν κατασκευή/στήσιμο λόγω μεγαλύτερης εμπειρίας/εξοπλισμού (Plek Machine κλπ). Η Μartin είναι περισσότερο no-frills όργανο, χωρίς φτιασίδια, χωρίς καλοδιαλεγμένα ξύλα (καλά ποιοτικά αλλά χωρίς ιδιαίτερη διαλογή αισθητικά) και χωρίς διάκοσμο (bindings, ροζέτες, ματ φινίρισμα). Επίσης, αν δεν κάνω λάθος έρχεται χωρίς on-board electronics, μια μετατροπή που κοστίζει πολλαπλάσια έξω από το εργοστάσιο. Σίγουρα δεν είναι all around όργανο λόγω full mahogany ηχοχρώματος αλλά αν σου κάτσει το μαόνι, τύφλα να 'χουν τα αλπικά και τα Alaskan έλατα.

Nα πάρεις Martin είναι εγγύηση, όσον αφορά το status, την κατασκευή και το πρεστίζ. Να περιμένεις ότι σε αυτά τα λεφτά θα πάρεις "λιγότερο" όργανο απ' ό,τι άλλες εταιρείες προερχόμενες από ασιατικά εργοστάσια, αλλά η αγορά σου θα είναι αφ΄ενός πιο ασφαλής και αφ' ετέρου πιο καλή ως επένδυση. (Martin μεταπωλούνται, αν όχι πιο ακριβά, τουλάχιστον πιο εύκολα) Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι το trade-off, ο συμβιβασμός που κάνεις, στο συγκεκριμένο price-tag. Προσωπικά, σε αυτά τα χρήματα θα κοιτούσα με κλειστά μάτια κάποια YAMAHA ή κάποια Takamine της σειράς Pro Aν όμως η επιλογή σου είναι αποκλειστικά all mahogany, έχεις λίγες εναλλακτικές. Λίγο πάνω από το budget σου βρίσκεται αυτή: https://smart.noiz.gr/details.php?id=418124 η οποία βολοδέρνει στις αγγελίες καιρό τώρα και δεν ξέρω τι περιμένει κάποιος για να την τσιμπήσει. Αν θέλεις το όνομα. και παίζει και η martin που θέλεις στα 850Ε https://smart.noiz.gr/details.php?id=436643 Το black friday δυστυχώς είναι ένα φεστιβάλ μείωσης τιμών από την τιμή καταλόγου, ώστε να πλησιάζει την street price.

Δεν ξέρω τι εφέ έχει αλλά αυτό που θα ήθελα να μάθω είναι πού πάει η ρημαδοκιθάρα όταν την πετάει ψηλά στο τέλος. Παιδιά τι να κάνουμε έτσι είναι οι λίστες. Κι εγώ θα ήθελα να έχει μέσα Jack White, Nuno Bettencourt και Τommy Emmanuel. Δεν τη λες και λίστα άσχετων όμως. Μια χαρά, όλοι όσοι είναι μέσα.

Λίστα του Rolling Stone είναι ρε σεις, τι θέλετε να έχει; Από τη μια γκρινιάζουμε ότι χάνουμε το τρένο της κιθαριστικής μουσικής και όλη η πιτσιρικαρία ακούει trap από τα κινητά της, κι από την άλλη έχουμε την απαίτηση να εντάξουμε σε μια λίστα με go-to κιθαρίστες όλων των εποχών, intellectual progressive και math rock. E πως θα τσουλήσει το πράμα;

Eγώ είμαι ο Hugh πάντως. Κάπου λέει και για το internet. Armando Ianucci στα καλύτερά του.

Ορίστε μια χαρά λιστούλα. Από εδώ ξεπατίκωσαν τους 50. https://www.rollingstone.com/music/music-lists/100-greatest-guitarists-153675/jimi-hendrix-7-37992/

δύσκολα αλληλοσυμπληρούμενα και αλληλοεξουδετερωνόμενα πεδία. Νοpe δεν κάνω χρήση δωρεάν υπηρεσίας, έχω πληρώσει, laptop, smartphone, γραμμή/οπτική ίνα/αέρα broadband, τέλη/δημοτικά τέλη (όταν πρόκειται για φυσική διαφήμιση), εισιτήριο, προμήθεια σε τράπεζα, κ.ο.κ. Eιναι μια τεράστια λούπα. Νομίζω ότι κάποια πράματα έχουν πληρωθεί σε δύο, τρία ή και περισσότερα επίπεδα από όσα είναι προφανή. Η κατάσταση είναι: "φίλε δως μου 10 ευρώ αλλιώς θα κλωτσήσω αυτό το παιδάκι". Περίπου. Γιατί στην πραγματικότητα και το δίνεις και το κλωτσάει το παιδάκι. Το quote του Banksy δεν νομίζω να έχει και τόσο διδακτικό ή επιχειρηματολογικό χαρακτήρα. Ένα statement κατάστασης περισσότερο. Ένα "που μας καταντήσαν οι αλήτες". Αλλά με καλύτερη αιτιολόγηση και επαρκή σαρκασμό. Όσον αφορά το πλαστικό χρήμα, ήμουν κι εγώ κάθετος στην υποχρεωτκή χρήση του, ως μέσο δίκαιας κατανομής φόρων/φοροελαφρύνσεων, προάσπισης κεκτημένων κλπ. Τελικά είναι αρκετά πιο πολύπλοκα τα πράγματα. Για το "κατσίκωμα" της απέραντης διαφήμισης την οποία ζούμε ως κοινωνία πλέον, όσο περισσότερο απέχεις από τα κοινά, τόσο πιο προστατευμένος είσαι. Με άλλα λόγια ή αντι-κοινωνικός και ξέγνοιαστος ή in αλλα εκτεθειμένος/εξαρτώμενος. Και το αστείο είναι ότι πλέον, δεν μιλάμε για διαφήμιση προϊόντων αλλά για διαφήμιση κοινωνικού στάτους ιδιωτών. Περάσαμε από το "cogito ergo sum" στο "ποστάρω άρα υπάρχω". Kαι σε μια απέραντη διαλάληση του εγώ μας. Και ακόμα πιο πρόσφατα, μετράμε τα "εγώ δεν" μας. Τελευταίο παράδειγμα, για χιλιοστή εμφάνιση στη χώρα μας, ο αντικαπνιστικός.