Πνοή και Νύξη

Eιδη αγιογραφίας συνήθως. Αν θες πιο ενημερωμένη αγορά, εξωτερικό. 192gram strength είναι αρκετή για οργανοποιία. Εγώ χρησιμοποιώ άνω των 250gram strength Ιαπωνική Cowskin (Mαυρομουστάκης, Hosco,) σε εργασίες που δεν έχουν μεγάλο χρόνο δουλέματος (σπασίματα, κολλήσεις bridge, cracks, συρραφές εσωτερικά). Με καλή προετοιμασία, είναι τσιμέντο. Aν δεν την προλάβεις πριν γίνει τζελ, θέλει επανενεργοποίηση και ξανα-δούλεμα. Νομίζω τα θερμαντικά για μπιμπερό είναι ταμάμ για μπεν μαρί. Εγώ έχω ένα επαγγελματικό ιατρικό paraffin-pitcher που βρήκα σε παλιατζίδικο. Sorry από τον op για το "καβάλημα" του θρεντ.

Kαλά θυμάσαι αλλά δεν ήταν αυτή. Τη δουλειά την είχε κάνει ο @HellFire και ήταν υψηλού επιπέδου το αποτέλεσμα. Και μάλιστα ήταν παρόμοια περίπτωση, wine red με flame maple από κάτω. Κάτσε το βρήκα, να το θυμηθούμε λίγο, αξίζει

Εξηγούμαι: Είναι σημείο που δέχεται πιέσεις σε όλους τους άξονες και μεσολαβούν και σκληρότερα υλικά (βίδες). Είναι πιθανό να ξανανοίξει, κι αν γίνει αυτό, η PVA ή η Titebond δεν βγαίνει από κει ούτε με laser. Aκόμη και "καθαρισμένες" δύο επιφάνειες από PVA, αυτή έχει κλείσει πόρους που θα ήταν χρήσιμοι σε τυχόν επανακόλληση. Όταν λέω αντιστρέψιμη, αυτό εννοώ και όχι να την ξεκολλήσω τεχνητά για να δουλέψω κάτι, όπως τα βιολιά. Έχω κάνει αμέτρητες κολλήσεις-δομικού χαρακτήρα και κάποιες ήταν καμένο χαρτί λόγω πρότερης χρήσης PVA/aliphatic για να μην πως για περιπτώσεις superglue. Κάθε κόλλα έχει τη χρήση της στο εργαστήριο και κάθε κόλληση έχει την κόλλα της. Δυστυχώς, η ζωική αποφεύγεται ακόμη και απο επαγγελματίες, λόγω φόβου ή ελλιπούς εμπειρίας. (το ξέρω από πρώτο χέρι, υπήρξα κι εγώ στην άγνοια για χρόνια). Ωραιότατη η Κρουτσιανέλι. Οι Ιταλοί το λυγάνε το σελουλόιντ. Τη σμιλεύουν την ασετόπαστα Νάσο εξήγησα λίγο πιο πάνω γιατί χρησιμοποιώ HHG (hot hide glue). Σε επαγγελματικό επίπεδο, όταν εγγυάσαι μια κόλληση, μπορεί να κληθείς να την επαναλάβεις, είτε λόγω αστοχίας υλικού είτε κακής χρήσης του μουσικού. Όπως και να έχει, αν ξέρω ότι δούλεψα με HHG, το μόνο που θα χρειαστεί είναι να ζεστάνω λίγο τα σημεία και να ρίξω λίγη ακόμη HHG, ωστε να επανενεργοποιηθεί η προηγούμενη και να ξανακολλήσουν τα μέρη. Με οποιαδήποτε άλλη, κλάφτα...ή κάνε προσευχή. Κάθε κόλλα στον χώρο της. Ταστιέρα θα κολλούσα με Titebond, είναι εύκολο να την αποξέσεις από τέτοια επιφάνεια, σε περίπτωση επισκευής. Και δύσκολο να δουλέψεις HHG για τόσο χρονοβόρα κόλληση (όχι ακατόρθωτο)

Παιδιά επειδή βλέπω να κυκλοφορεί πολλή παραφιλολογία εκεί έξω για τα "καλά κσύλα" των Gibson των 90s και τα "χρέπια" των 10s. Mια απλή studio είναι, στην οποία έχει γίνει (κακό κατά τη γνώμη μου) makeover. Xαρακτηριστικά, έχει και το maple neck (αντί mahogany) που είχαν οι πρώτες studio των 90s. Oι studio έχουν ξύλα Β διαλογής οπτικά (δεν κουρδίζουν ούτε αξιολογούν το stock τους ηχητικά σε αυτό το εργοστασιακό επίπεδο). Δεν είναι σπάνιο όπως είπε ο SF να χρησιμοποιούν πιο φαντεζί maple (όχι όμως ΑΑΑ όπως ειπώθηκε, πάντα κάτι έχει σε επίπεδο αισθητικό όπως ρόζους ή δυσχρωμίες, παρά το γεγονός της ύπαρξης flame). Οπότε η κιθάρα σου δεν είναι τίποτε άλλο από μια Gibson Les Paul Studio του '90 μεταποιημένη (χειρότερη ή καλύτερη θα το κρίνει ο εκάστοτε αγοραστής). Αν θέλεις δίκαιη κοστολόγηση, θα πρέπει να τσεκάρεις και να δηλώσεις τι ακριβώς είναι το hardware, σε τι κατάσταση βρίσκεται το μανίκι/ταστιέρα/τάστα (όπως βλέπω τη φωτό, είναι λίγο ισοπεδωμένα) και τέλος τι εργασίες και με τι αποτέλεσμα αυτές έγιναν. Όσο πιο λεπτομερής και ειλικρινής η περιγραφή, τόσο το καλύτερο. (το "δεν ξέρω" είναι επίσης ειλικρινές, αλλά έχει και αντίκτυπο στην αξιοπιστία της συναλλαγής και το τελικό ποσό) Καλή πώληση

Τσαμπα παιδεμα ειναι, σκετη τρυπα θα ειναι πιο διακριτικη, στο υπογραφω. Αν θελεις να την κλεισεις σωνει και καλα, βαλε ενα κομματι μαυρο γυαλιστερο χαρτι. Αν θες να την κλεισεις επαγγελματικα, παιρνεις μαυρη πλαστικη καβιλια ή κοβεις dot απο μαυρο pickguard sheet στη διαμετρο της τρυπας, γεμιζεις, ισοπεδωνεις με γυαλοχαρτα, στιλβωνεις με κετσέ, ή χειροκινητα με αλοιφη και καμια ωρα εξαρθρωση ωμου.

Χρόνια πολλά. Clockwise κοιτώντας από ταστιέρα προς headstock, είναι χαλάρωμα, οπότε φυσιολογικά δεν σου έσφιγγε.

Aχ, όχι ευχαριστώ, ειδικά τώρα τα Χριστούγεννα, είμαι φουλ στον κουραμπιέ και το μελό. Δεν χωράει άλλο?

https://www.google.gr/search?hl=el&biw=1517&bih=694&sxsrf=ACYBGNRjakqQkBLnXnjN_8MwPV2glN4cbg%3A1576747184089&ei=sED7XdeHBdmD8gLYsImoCQ&q=white+mite&oq=white+mite&gs_l=psy-ab.3..35i322i39j0i7i30j0j0i7i30l2j0i203l2j0i322i203j0i203l2.61785.62786..63342...0.0..0.585.1038.4-1j1....1..0....1..gws-wiz.tDVZQ42qveo&ved=0ahUKEwjXn7v-sMHmAhXZgVwKHVhYApUQ4dUDCAs&uact=5 Μήπως?

Xωράνε. Νομίζω ότι τα Gibson είναι CTS made ούτως ή άλλως. Η αλήθεια είναι ότι δεν το έχω τσεκάρει ποτέ, υποθέτω ότι δουλεύει κι έτσι το 50s. Έχω την εντύπωη ότι το γείωμα του μεσαίου lug γίνεται για λόγους "ησυχίας" στο κύκλωμα.

Συγχαρητήρια. Δεν με χάλασε τίποτα, δεν με ξένισε τίποτα, σπουδαίο "κιθαροκεντρικό" πόνημα. Εύγε στους μουσικούς, στους τεχνικούς και στα πετάλια.

1. Queen - Queen II 2. Queen - Queen I 3. Queen - Sheer Heart Attack 4. Queen -The Game 5. AC/DC - Powerage 6. AC/DC - Dirty Deeds Done Dirt Cheap 7. AC/DC - Highway to Hell 8. Dire Straits - Communique 9. Dire Straits - Dire Straits 10. RHCP - Stadium Arcadium

Nα λες και "δόξα τω θεώ" σε αυτή την περίπτωση. Eίναι όντως το πιο εμβληματικό unplugged της ιστορίας του MTV. Kυρίως για την τόλμη, να φύγουν εντελώς από τον ήχο τους. Είναι ένα στοίχημα, αν το τραγούδι που έγραψε κάποιος μπορεί να "σταθεί" απογυμνωμένο από πολύπλοκες ενορχηστρώσεις και παραγωγές. Νομίζω όμως ότι το ορόσημο ήταν το unplugged του Clapton. Ήταν αυτό που έβαλε ξανά την ακουστική κιθάρα στο χάρτη της μουσικής παραγωγής, ανέστησε ( για άλλη μια φορά) μια εταιρία και δημιούργησε μεγάλο ρεύμα στην αγορά της κιθάρας. Τα unplugged κι εμένα δεν μου αρέσουν γενικά. Μου προκαλούν εντύπωση αρπαχτής (μόδα/trend, φθηνότερη εκτέλεση-φθηνότερη υπηρεσία) εκτός από φωτεινές εξαιρέσεις. Επίσης αποτελεί ξεβράκωμα για τους περισσότερους κιθαρίστες, ειδικά βιρτουόζους της ηλεκτρικής. Προσωπικά όταν ακούω ακουστική κιθάρα παιγμένη ως ηλεκτρική βγάζω σπυριά (βγάζω και με τον εαυτό μου -ενίοτε). Ψιλοαπεχθάνομαι τον piezo ηχο, ειδικά σε υπόβαθρο full ακουστικών οργάνων. Προτιμώ τα unplugged όργανα σε context μιας ευρύτερης παραγωγής (βλ. Zep, Stones, Beatles κ.ο.κ.) παρά με το στανιό. Ή αλλιώς τα προτιμώ στο φυσικό τους μουσικό περιβάλλον (βλ, παραδοσιακή μουσική γενικότερα).

Έλα, πες κουτσομπολιά δεν το ΄χω καθόλου. Ο Frusci βρίσκεται στο τοπ 5 των αγαπημένων μου κιθαριστών και αποτελεί αέναη επιρροή και η στάση του αλλά και η μουσική του προσέγγιση.

Εγώ παλι πιστευω οτι αναδειχθηκε σαν κομμάτι. Το ηλεκτρικο ειναι που το απεχθανομαι. Το ριφ του μου ειναι απο τα πιο αντιπαθητικα στην ροκ μουσικη.

Ξέρεις τι θα μ' άρεζε; Έτσι για το κιμπαριλίκι. Ένα tortoise pickguard, όχι τίποτα χοντρό, απλό-λεπτό φύλλο όπως στις ακουστικές, κομμένο με ψαλίδι δηλ. ευκολάκι, και κολλημένο με 2πλής ή με spray adhesive .

Ωραίο -no frills- open pore φινίρισμα To ayous έχω ακούσει ότι είναι ωραίο, ουδέτερο υπόβαθρο για τεστάρισμα hardware (bridge, μαγνήτες, nut, κλειδιά, τάστα, χρώμα, βερνικια, τρέμολα, ελατήρια τρεμόλων, καπάκια ελατηρίων τρεμόλων, -you name the level of nerdiness) γιατί δεν "χρωματίζει" οπότε "ακούς καλύτερα" το παρελκόμενό σου. Εμένα με φοβίζει λίγο το χαμηλό modulus of elasticity ως string dampening factor. Αλλά από την άλλη, μπορεί και να είναι θεμιτό. Ή να υπάρχουν δείγματα πιο άκαμπτα. Μπορεί να είναι ωραίο σαν υπόβαθρο για πιο "scleroksyla". Ιndian Rosewood, Bubinga, Ovangkol κ.ο.κ.

Δεν έχουν -sorry- δεν είχα προσέξει το μοντέλο στο post. Λειτουργεί ως 2-way και πάλι βέβαια, απλά δεν έχει το άγκιστρο στη μέση του μανικιού για να μην τινάζει το skunk έξω όταν πιέζεται, όπως το bi-flex για το οποίο γίνεται λόγος.

Mπορείς να το κάνεις και αυτό, αλλά η καβίλια είναι εκεί για να ρυθμίζεται το truss rod αμφίδρομα. Με το bullet απλά έχεις μόνο μία μεριά. Ούτως ή άλλως σπάνια χρειάζεται η αντίστροφη ρύθμιση

Δυστυχώς είναι λίγο πιο tricky απ' ό,τι ακούγεται. Ευτυχώς όντως δεν χρειάζεται τεράστια επέμβαση, τύπου "εξαγωγή ταστιέρας" ή "skunk stripe".

M' έφτιαξες, κράτα εσύ το πιάτο με τις μπαμνιίτσες που τις έλεγε κι η μάνα μου, κι εγώ ορμάω στα υπόλοιπα. Άκου μπάμιες... Χρόνια πολλά στους Νίκους και στις Νίκες/Νικολέτες.

κι εγώ το άκουσα στα 20, στα 30 και στα 39 μου. Του έδωσα πολλές ευκαιρίες, είναι μουσική που με άφησε και εξακολουθεί να με αφήνει αδιάφορο. Τι να κάνουμε τώρα. Αυτή είναι η επιτομή του thread. Μετατρέπουμε μια κουβέντα του χαβαλέ και του πειράγματος σε γιαούρτι 0%.

Mάλλον μπερδεύουμε κάτι εδώ. Αναγνωρίζω το ταλέντο του, την ευστροφία, τον επαγγελματισμό, τη δουλειά που έχει ρίξει, τις μουσικές του ικανότητες. Σαν καλλιτέχνη τον απεχθάνομαι, η μουσική του μου είναι αντιπαθητική/αντιαισθητική και ξυπνάει μέσα μου αισθήματα δυσφορίας. Όπως και οι μπάμιες. Δεν καταλαβαίνω γιατί συνεχίζουμε την κουβέντα στα σοβαρά, λες και θίξαμε τον Mozart. Μη με γυρίσεις στους Genesis, πιο εύκολα θα "καταπιώ" το susususussussudio παρά το Selling England by the pound. To προσπάθησα πολλές φορές αλλά δεν...τι να κάνουμε.

Θα ήμουν άδικος προς τον εαυτό μου, ως προς το χρόνο που μπορώ να διαθέσω για να διαβάσω κάτι. Την αυτοβιογραφία του Phil Collins δεν θα τη διάβαζα/έβλεπα ούτε ναυαγός. Εδώ βλέπω reviews άνω των 5λεπτών στο YouTube και στρίβω. Ρίξε ένα insight για το συμβάν με το Live Aid, δεν το ήξερα καν, δεν με ενδιέφερε, κι ούτε υπήρξε αφορμή για να σιχαθώ τον Phil Collins, έλεος. Δεν μας αρέσει, είναι αντιπαθής get over it. Δηλ, που να λέγαμε ότι ο Paul McCartney είναι μαϊντανός.

προτιμώ να φάω μπάμιες