Πνοή και Νύξη

Ε οχι δα. 5€ κοστιζει η 100άδα. Η δουλεια ειναι περιπου 1 λεπτο για το καθενα. Σε μιαμιση ωρα δηλ. Καποιος περιμενει να βγαλει 500€. Αντε να του παρει τα μισα το κρατος. 250€. Αισχροκέρδεια λεγεται, δεν ειναι απαγορευμενες λεξεις. Όποιος θέλει, όποτε θέλει του στέλνω τσάμπα. Όσο ο έμπορας θέλει να σε "σώσει" από το ψάξιμο, άλλο τόσο θα σου βρει λύση η κοινότητα, ο διπλανός σου, ο μάστοράς σου. Ίσα-ίσα αυτος με το κολλητήρι ειναι που θα το "ψάξει".

Update: Μολις δοκιμασα το tb του Κinman. Νever to go back. Δεν αλλοιωνει το taper του pot και κάνει εξαιρετικη δουλεια στη διατηρηση και πριμων και μπασων. Πηρα καμια 20αρια. Οποιος θελει του στελνω (άκου εκει 5€ ενας πυκνωτης κι μια αντισταση...) 130Κ αντισταση, 1nF πυκνωτης. Μπαινουν σε σειρα.

Μάλλον βρήκαν κι άλλο κουτί αργότερα ξεχασμένο. Εδώ μια 79άρα με τόνους λαστιχοποιημένου nitro

Τα περισσότερα είναι υπολείμματα nitro που έχουν μαστιχοποιηθεί. Είτε τα ξύνεις./τριβεις/πλένεις με καθαρή βενζίνη μέχρι να βγουν κι αυτά, όπως έκανες με το υπόλοιπο, είτε τα αφήνεις ως έχουν. Δεν επιδέχονται επιδιόρθωσης. Το πιο πιθανό είναι η κιθάρα σου να έχει παχύ poly κάτω από ένα λεπτό στρώμα nitro. Αυτό το νίτρο έχει μαστιχοποιηθεί/πολυμεριστεί και φαίνεται σαν κολλώδης επίστρωση βρώμας. Αφού φύγει η "μαστίχα", μπορείς να περάσεις δυο τρία χεράκια shellac ίσα για την προστασία από περαιτέρω ξεφλούδισμα, αλλά και έτσι να το αφήσεις, στρέχει.

Ακολουθεί αποκάλυψη βαθιά κρυμμένου μυστικού και προϊόν εκτεταμένης συζήτησης και αντιπαράθεσης.WOMAN TONE-Πιάνουμε το περιστρεφόμενο κουμπί με την ένδειξη "ΤΟΝΕ". -Περιστρέφουμε το κουμπί αριστερόστροφα -Συνεχίζουμε να περιστρέφουμε το κουμπί μέχρι να τερματίσει -Περιστρέφουμε μέχρι το κουμπί να τερματίσει και να μην περιστρέφεται άλλο. -Η περιστροφή θα σταματά ακριβώς εκεί που τερματίζει. Ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο. Το πολύ λίγο is way off. - Μόλις τερματίσει έχουμε πετύχει το στόχο μας. - Οκ παιδιά, το ξανανοίγουμε. Woman tone και μ@#($&ίες

Δεν μπορώ να σχολιάσω ως προς το αποτέλεσμα. Για μένα το βασικό είναι να διαχωριστούν το "μουσικό" με το "τεχνικό". Δηλ, σε επίπεδο δημιουργιας δεν χρειάζεται κάτι να είναι άρτιο συχνοτικά/χωροθετικά/παικτικά. Το χρησιμοποιείς ως εργαλείο δημιουργίας, ως ένα εξελιγμένο μαγνητόφωνο. Τεχνικά, θα σε συμβούλευα να ηχογραφήσεις με την μπάντα σου πολυκάναλα και να πάρεις τα κανάλια να τα δουλέψεις μόνος σου με την ησυχία σου και να πάρεις λίγο μια εικόνα του τι σημαίνει διαμόρφωση ήχου εντός συνόλου. Νομίζω θα σε βοηθήσει πολύ να καταλάβεις πως να χειριστείς λίγο καλύτερα το πρόγραμμα, τα virtual instruments και επίσης θα βελτιώσει και την εικόνα σου στον live ήχο σου. Είναι ένας νέος γενναίος κόσμος και έχει πολύ "κάψιμο" ακόμη να γίνει. Καλή όρεξη θα σου ευχηθώ!

Ξεκίνησα να γράψω κακιούλες για τον άνθρωπο που δεν έχει παίξει ποτέ συγχορδία και τελικά κατέληξα να μαθαίνω το όνομα του ντράμμερ καθώς και ότι σε αυτό το live ήταν 21 (εικοσιενός) χρονών. Any youtube drummer vloggers εκεί έξω, ακούν? Ωραίο πράμα το internets

if it ain't broke... αν θες, με συρματοβουρτσάκι σε τουρ (dremel)

Όχι. Είναι υπολείμματα από σαπούνι στίλβωσης (buffing compounds). Μαζεύται περισσότερο σε cavities όπου "πιάνει" περισσότερο ο περιστρεφόμενος κετσές στίλβωσης (buffing wheels). Oι πρακτικοί άνθρωποι(Fender, εργοστάσιο) δεν ασχολούνται καν με ασήμαντα, μηδαμινά πράματα. Οι ψείρες ενοχλούνται από κάτι τέτοια (μπουτικάδες) και οι cork sniffers/γκιτάρ κονουασέουρς βάζουν τα χέρια μέσα στις ακουστικές κιθάρες για να δουν πόσο smooth είναι το φινίρισμα. Εσωτερικά. Κάπου σε μια γωνιά τον Christian Frederick Martin τον έχει πιάσει νευρικό γέλιο. (το άσπρο στον διακόπτη μάλλον είναι άλατα)

Ήταν η κιθάρα του Γουίλι, του θερμαστή από το Τζιμπουτί.

Απέφευγα να διαβάσω το thread καιρό τώρα, αλλά τις τελευταίες μέρες έριξα μια ανάγνωση. Νομίζω ότι το αυτονόητο είναι ότι αν σου ζητήσουν να ετοιμάσεις κάποια κομμάτια για να πάτε και να έχετε μια κοινή αναφορά, να το κάνεις όσο καλύτερα γίνεται. Να ξοδέψεις και 5ώρες/κομμάτι αν χρειαστεί. Γενικά είμαι άνθρωπος που δεν μου αρέσουν οι μετριότητες και χαλιέμαι όταν τα πράγματα δεν βγαίνουν όπως τα φανταζόμουν, ακόμη/ειδικά από εμένα. (το οτι δεν μου αρέσουν οι μετριότητες δεν σημαίνει ότι δεν έχω επίγνωση του επιπέδου μου ή των άλλων). Δεν καταλαβαίνω τη λογική του πασαλείμματος, πέρα από την έλλειψη αυτοεκτίμησης και αυτοσεβασμού. Μου φαίνεται αδιανόητο να δώσεις μικρό ποσοστό των ικανοτήτων/δυνατοτήτων σου από καχυποψία, επιφύλαξη ή δεν ξέρω κι εγώ τι. Αυτό για μένα είναι αδιαπραγματευτο. Για μένα είναι απλά σοβαρή έλλειψη αντίληψης και αυτογνωσίας. Υπάρχει σοβαρότατο πρόβλημα, και όσο πάει θα αμβλύνεται, κατανόησης ικανοτήτων/δυνατοτήτων/επιπέδου και έλλειψη κοινωνικών δεξιοτήτων. Οι άνθρωποι δεν ξέρουν να μιλούν και δεν ξέρουν να ακούν. Γινόμαστε έρμαια αντικοινωνικής κοινωνικότητας. Προτιμώ έναν μέτριο που ξέρει ότι είναι μέτριος παρά έναν μέτριο που νομίζει ότι είναι καλός ή έναν καλό που νομίζει ότι δεν είναι καλός/ έχει το ανικανοποίητο. That said, δεν σημαίνει ότι μετράει η αρτιότητα στην εκτέλεση ή η υπακοή για να κερδηθεί ένα νέο μέλος μπάντας. Αλλά είναι το πρώτο πεδίο συνεννόησης. Το τι επίπεδο είναι ο μουσικός ή η μπάντα είναι εντελός αδιάφορο. Το που παίζει ή που στοχεύει, επίσης. Τα υπόλοιπα επίσης προαιρετικά. Δνε χρειάζεται να είσαι κολλήτός με κάποιον ή να ακούς τα ίδια πράγματα για να κάνετε χωριό μουσικά. Ίσα ίσα που βρίσκω ενδιαφέρον σε αυτό, γιατί δείχνει πόσο μπορεί να θυσιάσει ο καθένας από την προσωπικότητά του χαριν του αποτελέσματος. Πρόσφατα χρειάστηκε να βάλουμε αγγελία για μέλος μπάντας. Χαλαρή κατάσταση, όχι πολύ βαρύγδουπα πράγματα, ούτε ομως και χαζοχαρούμενα. Έπρεπε να γίνει οντισιόν μιας και ενδιαφέρθηκαν 6 άνθρωποι, οι οποίοι μας τίμησαν με το χρόνο τους και προσπαθήσαμε μέσα από ένα μισάωρο έκαστος να κάνουμε μια πρώτη προσέγγιση. Διαθέσαμε μια μακρά playlist 80-90 κομματιών να επιλέξουν 4-5 έκαστος για να τα δουμε σε πρόβα. Κάποια επειδή είχαμε χρόνια να τα παίξουμε, έπρεπε να κάνουμε και εμείς μια επανάληψη. Δεν υπήρξε απαίτηση για "δέσιμο" ή "ξεπατίκωμα δομικό" Ούτε σύγκριση. Η πρόβα ηχογραφήθηκε, τα ακούσαμε όλοι, επισημάναμε υπέρ/κατά κλπ. και καταλήξαμε. Όχι στον καλύτερο, ούτε στον πιο συνεπή. Σε αυτόν που μας έκανε να παίξουμε/περάσουμε καλύτερα. Τελικά. Kαι το άλλο που συνέβη ήταν ότι έπρεπε να αλλάξουμε/προσαρμόσουμε σε πολύ μεγάλο ποσοστό το πρόγραμμα που υποτίθεται είχαμε έτοιμο για να κουμπώσει πάνω του. Οπότε όλα εξαρτώνται από συγκυρίες και καλή διάθεση. Αυτή ήταν η αγγελία, έτσι για το εύθυμον.

Nαι, αν τα ίδια πράγματα που θέλει να μου πει ένα βίντεο, ήταν γραμμένα, η πληροφορία θα αποτυπωνόταν πιο έντονα στο μυαλό μου, ενώ μπορώ να κάνω ανάγνωση/κατανόηση περίπου στο μισό του χρόνου που θα χρειαζόταν ένα βίντεο/εκφώνηση για το ίδιο κείμενο. Γενικά, τα vlogs και τα reviews σε οπτική μορφή με ζορίζουν γιατί τα νιώθω σαν να είναι σε αργή κίνηση. Στο κείμενο μπορώ να εστιάσω επιβραδύνω/επιταχύνω κατά το δοκούν χωρίς να χάσω ελάχιστο από την πληροφορία φιλτράροντας ταυτόχρονα.

i know

Σιγά μη δεν έχει τραπέζια η τρελή απλά, όπως όλοι μας, η λόξα μας έχει διακυμάνσεις.

Κάπου στα σχόλια λέει ότι έχουν χώσει ένα μύριο σε vintage mics και θέλει να "ελαφρύνει" το mixing desk section...

Θέλει πολύ mod για να δουλέψει το πράμα, λόγω ανατομίας του εν λόγω εργαλείου. Ειδικά σε Strat

https://www.madinter.com/en/stewmac-truss-rod-crank-for-tele.html Όταν το ξανάχει σε στοκ. Δυστυχώς στα χαρτιά τα εργαλεία δείχνουν χρήσιμα, στην πράξη, δεν δουλεύει εύκολα. Το grip είναι λειψό με αποτέλεσμα να κινδυνεύεις να χαλάς τα slots της βίδας σου και να γεμίζεις "τσαμπουκάδες" τη γύρω περιοχή. Επίσης, πάλι πρέπει να κάνεις μετατροπές στο όργανο αν θέλεις να έχεις πρόσβαση χωρίς να αφαιρείς pickguard και μανίκι.

Έχω την αίσθηση ότι το φθην(ιάρικο) πνευστό είναι ακόμη χειρότερο της κιθάρας. Οι ποιότητες στα υλικά είναι τραγικά χειρότερες σε σχέση με τα φθηνά παλαιότερων εποχών (Tσέχικα κυρίως) ενώ ένα παλιό φθηνό όργανο είναι πολύ πιο αξιόπιστο -αν γίνει overhaul/τα πάντα δηλ.- απ' ό,τι τα καινούργια. Τα βλέπουμε και αυτά καθημερινά στο εργαστήριο όπου όργανα των 100-150Ε έρχονται κάθε 2-4 μήνες με προβλήματα ώσπου ενάμιση-δυο χρόνια βαριά, πετιούνται. Δύο χρόνια ταλαιπωρίας και λάθος μάσκας/τεχνικής και γενικά, απογοήτευσης. Είναι όργανα μιας χρήσης, τα κράματά τους δεν επιδέχονται διόρθωσης (δεν πιάνει κόλληση silver soldering) και χάνουν αέρα από παντού. Και μετά από σετάπ, πάλι στραβώνουν εύκολα.Ούτε φτασμένοι horn-άδες δεν μπορούν να βγάλουν ήχο με αυτά. Ειδικά όταν αφορά πνευστά, στο εργαστήριο πάντα προτείνουμε να διαθέτουν όσο περισσότερα μπορούν για όργανα.

Κάθε τετράμετρο παιξίματος του Pierce αποτελεί μίνι εγκυκλοπαίδεια licks. 3 λεπτά αυτουνού με την κλασσική με το μηδενικό σαστέην έχουν περισσότερο περιεχόμενο από όλα τα βίντεο του BEATO, των that pedal show και ολοκληρου του Λαϊκού Μετώπου της Ιουδαίας μαζί, όσον αφορά το tone-chasing και το cork sniffing.

Ναι αυτόν. Με εκνευρίζουν επίσης οι That pedal show, o Eytch, o Mακνάιτ, ανατριχιάζω με εκείνον που παίζει με το νύχι σαν να ήταν πένα, βαριέμαι πολύ τα rig rundown που κρατούν πάνω από 10 λεπτά, με εκνευρίζουν τα βίντεο που δεν έχουν λόγο ύπαρξης και επίσης το απέραντο χάσιμο χρόνου σε αυτά. Με θλίβει η επικράτηση του βίντεο έναντι του γραπτού λόγου, με τον οποίο λαμβάνω πληροφορία πολύ πιο γρήγορα και με πιο αποτελεσματικό τρόπο.

Εγώ πάλι, δεν μπορώ τα θέματα του "videos" section γιατί έχουν μικρή χωρητικότητα σελίδας και πρέπει να πατάω "ΕΠΟΜ" κάθε 10" (όχι ίντσες) Χορδές δεν ξέρω, αλλά η φάτσα αυτουνού του εβραιομασώνου μου τη σπάει, και επίσης έχω αρχίσει να αντιπαθώ ΚΑΙ τον BEATO. Aυτή τη στιγμή η μοναδική μου κιθάρα φοράει 42, 32, 26, - , 14, 10. Στη θέση της σολ που λείπει θα βάνω ότι βρω εύκαιρο από ρετάλια. από 17 έως 14 μου κάνει. Μέχρι να ξανασπάσει χορδή. Το μέγεθος χορδών, όσον αφορά τον ήχο της ηλεκτρονικιάς κιθάρας μου προκαλεί έναν κάποιον γέλωτα γενικώς. Στις ακουστικές είναι που πρέπει να ξοδεύονται περιουσίες και τόνοι μελάνης

Υστερεί σε ένα κάρο πράγματα που η προκατάληψη δεν μας αφήνει να δούμε. Το ίδιο βέβαια ισχύει και από την ανάποδη, ότι τα "ποιοτικά" όργανα υπερτερούν σε ένα κάρο πράγματα που η προκατάληψη επίσης μας οδηγεί να τα βλέπουμε έτσι. Παράδειγμα. Πήγαινε παίξε μια Epi Les Paul Standard, μια Gibson Les Paul Standard και μια R58 Les Paul Standard από το Custom Shop. Oι διαφορές τους υποτίθεται ότι είναι η ποιότητα των ξύλων, το φινίρισμα/στήσιμο, το hardware/μαγνήτες/ηλεκτρικά και φυσικά το "όνομα". (όπου όνομα= το πού φτιάχνονται και τι αντιπροσωπεύει το "made in" σε κάθε προϊόν, ποιοτικά αλλά και πνευματικά/ηθικά). Δεν αμφιβάλλω ότι παίζεις μια χαρά με όργανο των 300Ε (κι εγώ άλλωστε με τέτοιο παίζω), αυτό όμως δεν αναιρεί σε καμία περίπτωση το ότι η R8 του Custom Shop είναι ένα όργανο "κόσμημα" στα χέρια οποιουδήποτε κιθαρίστα μπορεί να το εκτιμήσει. Δυστυχώς για εμάς τους "φτωχούς" η αλήθεια είναι αυτή, ότι πιάνεις ένα όργανο το οποίο έχει ένα απίστευτο vibe -όπου vive: πολύ καλά υλικά, εξαιρετικά εκτελεσμένη κατασκευή, με σωστό βάρος, responsive, στιβαρό, εξαιρετικό fretwork, πολύ προσεγμένα ηλεκτρικά, απίθανους PAF, woody, clonky, twangy. Στον ενισχυτή σχεδόν ακούς αυτό που βγαίνει unplugged. Στο Custom Shop της Gibson δουλεύουν φτασμένοι luthiers που επιμελούνται κάθε στάδιο της διαδικασίας. Στο Custom Shop της Gibson έχουν όλα τα πατρόν, τα αρχεία και τα καλούπια στη διάθεσή τους, καθώς και real life models όπου έχουν reference για το εκάστοτε τελικό αποτέλεσμα. Σε όργανα τέτοιου επιπέδου τιμής, ο πελάτης απαιτεί συγκεκριμένα πράγματα και το τελικό προϊόν πρέπει να αντικατοπτρίζει αυτές τις απαιτήσεις. Πέρα απο το historical accuracy επιβάλλεται το όργανο να εντυπωσιάζει σε κάθε επίπεδο τους απαιτητικούς. Αυτούς δηλ. που έχουν παιξει με μερικές εκατοντάδες vintage και νέα όργανα και περιμένουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Αυτό είναι κάτι που έρχεται με την εμπειρία και με τη διαρκή τριβή με τον ήχο του οργάνου αλλά και με την ανάπτυξη τέτοιων κριτηρίων με το πέρασμα του χρόνου. Εγώ λοιπόν επειδή έχω παίξει πολλά τέτοια παραδείγματα και Epi και Gibson και Custom Shop, δυστυχώς για εμένα/εμάς, το Custom Shop είναι εμπειρία κατάνυξης. Η Gibson είναι μια καλή παρακαταθήκη/επένδυση και ένα ομολογουμένως εξαιρετικό όργανο και η Epi είναι ένα απίστευτο εργαλείο μάθησης, αλλά και δουλειάς με το οποίο μπορείς να σταθείς επάξια σε οποιαδήποτε συνθήκη, studio, stage, bedroom. Οι διαφορές στην τιμολόγηση δεν είναι εικονικές. Αν ήταν, όλοι μα όλοι θα έπαιρναν Epi και θα τελείωνε εκεί το θέμα. Δεν είναι τυχαίες οι τιμές. Αντανακλούν το ακριβές status ενός προϊόντος. Αν η Gibson ηταν πιο φθηνή, όλοι θα αγνοούσαν την Epiphone. Αν η Custom Shop ήταν πιο φθηνή όλοι θα πήγαιναν εκεί και όχι σε standard. H διαβάθμιση αντανακλά αυτό ακριβώς. Χρόνια τώρα παίζω με Epi και η εμπειρία μου μαζί της είναι περισσότερο από θετική. Με έχει βγαλει ασπροπρόσωπο παντού. Δεν με εμποδίζει αυτό όμως από το να μην εκτιμήσω τη διαφορά της με τη Gibson ή το Custom Shop. Απλά παίρνω απόφαση ότι η τσέπη μου αντέχει μέχρι εκεί, αναγνωρίζω τις δυνατότητές μου οικονομικά και παικτικά, κρίνω τις απαιτήσεις μου και τοποθετώ τον εαυτό μου σε αυτή την κλίμακα. Και είμαι απόλυτα ευχαριστημένος. Πάντως αν ένα υποτιθέμενο πρωί μου έλεγαν, "διάλεξε μία από τις τρεις αλλά δεν μπορείς να την πουλήσεις ποτέ", εννοείται την ακριβή. Κι ας μην είχε σημασία η τιμή πλέον.

Αpologies. Δεν το πρόσεξα. Για την Vola, αν σαν εταιρεία έχει τη φιλοσοφία της Carvin/Kiesel, τότε θεωρώ ΄ότι καλό είναι να υπάρχουν τέτοιες. Δηλ. να επιμένουν να έχουν παραγωγή σε χώρα που δεν συμφέρει ούτε τζάμια να καθαρίζεις, με στιβαρά specs και hardware, με εντυπωσιακές επιλογές σε χρώματα/ξύλα, με εξαιρετική φήμη ως player's όργανο εύκολο και απροβλημάτιστο out-of-the-box και με πιο στενό target group που δεν τα αλέθει όλα. Why not?