Πνοή και Νύξη

Aκριβώς και μάλιστα φθηνό Δεν μιλάω για βάθος, μιλάω για καμπύλη και όχι για πετσοκοπή επίπεδη. Δυσνόητα πράματα, μόνο nerd(s) σαν κι εμένα έχουν τη λόξα. Πραγματικός contour nazi.

Για μένα, αν δεν ξέρεις να κάνεις το contour όπως του αξίζει, τότε και το ρέλικ θα έχει θέμα. Το ρελικ πολλοί εποίησαν, αλλά αν πεις σε κάποιον από αυτούς θέλω επίπεδο relic Journeyman ή Closet Classic θα ...κλάσουν. Όταν λοιπόν πουλάς relic δεν πουλάς απλά ένα πσεκασμένο βερνίκι βαλμένο στην κατάψυξη και χτυπημένο άτακτα και wow. Αυτό το κάνει οποιοσδήποτε. Η ποιότητα της κιθάρας δεν έχει να κάνει με το φινίρισμα παρ' όλα αυτά, και κάλλιστα μπορεί να είναι ένα όργανο που σκοτώνει, με ρέλικ ή άνευ. Άσε τώρα που θα μείνουμε σπίτια μας, θα χτυπάμε τις κιθάρες μας στον τοίχο...

Όταν βλέπω τέτοιο contour σε Stratocaster με πιάνει ταχυκαρδία...

Eίναι λίγο δυσδιάκριτο το όριο στο αν βρίσκουμε τον ήχο ή αν μας βρίσκει αυτός. Δύσκολες νοητές γραμμές αλλά εύκολα μπορεί κανείς να εκλάβει ως ήχο το εγγενές ή αποκτηθέν ταλέντο του μουσικού στον να τον παράγει. Θέλω να πω, έχω κι εγώ πάμπολλα παραδείγματα όπου στα χέρια έμπειρων/ικανών μουσικών, ένα κακό όργανο ξαφνικά αποκτά ηχητικά ποιοτικά χαρακτηριστικά ανώτερα των προσδοκιών και των περιορισμών του οργάνου. Δεν παίζουν καλά λόγω του οργάνου, αλλά παίζουν καλά παρά το ότι παίζουν σε κακό όργανο. Βιντεάκι κερασμένο από Tim Pierce, φρέσκο. Λες και μας διάβαζε. Δεν μιλάει για φθηνές αλλά για παλιές vs καινούργιες. Και λέεί και πέντε πράματα περί ήχου. Και πάλι δίνει ρεσιτάλ φρασεολογίας. Και το κάνει με έναν τρόπο αγαπησιάρικο που να μην αναθεματίζει ή να κατακρίνει τις προτιμήσεις άλλων ούτε και να τραβάει κλικ.

Noμίζω ότι μιλάμε για τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ο ήχος της κιθάρας (κλασσικής, ακουστικής, ηλεκτρικής). Σβηνω τις ακουστικές και κρατάω την ηλεκτρική. Μια καλή κιθάρα (με όλα τα χαρακτηριστικά σε πρώτο πλάνο και στη διάθεση του μουσικου) μπορείς να την κάνεις να ακούγεται σΚ#$ά, αν αυτό επιδιώκεις. Μια κακή κιθάρα δεν μπορείς να της εμφυσήσεις ούτε sustain, ούτε overtones, ούτε ανάπτυξη νότας, ούτε complexity στη χροιά, ούτε οργανικότητα, ούτε responsivess και όλα αυτά που είναι παρόντα και στη διάθεση του μουσικού να τα χειριστεί όπως θέλει αλλά και να τον βοηθήσουν να εκφράσει αυτό που θέλει/πρεπει χωρίς να στέκεται εμπόδιο, ούτε η έλλειψη κάποιου από όλα αυτά τα χαρακτηριστικά του ήχου αλλά ούτε και το φυσικό μέσο το οποίο παράγει τον ήχο αυτό που είναι ένα σύστημα από μετατροπείς ενέργειας. (δυναμική->κινητική->θερμική->ηλεκτρική/ηλεκτρομαγνητική->ηχητική) To λογικό άλμα που συμβαίνει εδώ, είναι ότι "ακούσαμε" τον ήχο της χάλια και τον ήχο της καλής και συμπεράναμε ότι οκ παίζουν/ακούγονται ίδια, χρησιμοποιώντας περίπου το 1-2% της πληροφορίας που μπορεί να αντλήσει κανείς από ένα όργανο. Είναι καλό να αντιληφθούμε τι σκοπό εξυπηρετεί ένα καλό όργανο και τι σκοπό ένα -ας πούμε- φθηνότατο, να τα διαχωρίζουμε και να δεχόμαστε τη χρησιμότητα και των δύο στη μουσική.

Ο ήχος (το περιβόητο tone δηλ.) είναι υποκειμενικός. Ο καλός ήχος είναι αντικειμενικός σε μεγάλο βαθμό. (Attack, Swell, Sustain, Overtones, Timbre/Χροιά). Και όλα αυτά, να με συμπαθάτε, έχουν περάσει από τέτοιο ψηφιακό και harware-ικό κόσκινο από τη σύλληψή του μέχρι τα ...ηχεία του λάπτοπ, άντε έστω τα fostex μας, που το μόνο που κάνουν είναι να στρεβλώνουν την αντίληψή μας περί (καλού) ήχου. Και ακόμη χειρότερα, του ήχου που μας αρέσει. Και καθόμαστε και αναλύουμε πετσοκομμένα δείγματα. Σαν να βλέπουμε δυο έτοιμα πιάτα φαγητό στην τηλεόραση και να λέμε ποιο μας μοιάζει πιο νόστιμο. Μόλις χθες σέτερνα (παρατατικός του σετάρω) μια Squier. Μου πήρε πάρα πολλή ώρα να καταλάβω αν πρόκειται για Affinity (180E) ή για CV (400Ε) γιατί ήθελε πολλή φροντίδα παρ' όλο που τα επιμέρους στοιχεία της έμοιαζαν προσεγμένα. (πχ ωραία στρογγυλεμένα τάστα-αλλά τραχιά σε κάποια σημεία, alnico μαγνήτες αλλά πολύ dry/ceramic -τυπου- ήχος, παράξενη ταστιέρα, όψη φθηνού στα πλαστικά knobs, μισό trem block από ζαμακ ή zinc δεν ξέρω, στρώσιμο στο nut (break angles & βάθος). Στις affinity αυτή η αίσθηση "αφρόντιστου" είναι ακόμη μεγαλύτερη ενώ υστερεί και σε πολλά πράματα ηχητικά. Την CV άνετα μπορείς να την ανεβάσεις στη σκηνή-αν τη στρώσεις παικτικά. Την affinity δύσκολα. Και είναι αυτό που λέω συνεχώς, κάθε όργανο αντανακλά την τιμή του ως προς το σύνολο της εντύπωσης. Πραγματικής και ιδεατής.

Αυτό το βίντεο το έχω ξαναδεί ρε παιδιά και δεν έχω καταλάβει ούτε ήχο, ούτε δάχτυλα, ούτε όργανο. Δεν πρόλαβα δηλ.

250 για Yamaha FG410... μάλιστα Μακριά από rip-offers, μακριά από Harley Benton ακουστικές (το ίδιο ισχύει και για Recording King, Fender και κάποιες άλλες μάρκες που μου διαφεύγουν). Υπόσχονται πολλά περισσότερα απ' ό,τι είναι και συνήθως αυτό που δεν είναι, είναι αόρατο μέχρι να συμβεί/τύχει κάτι. (πασαλείμματα κατασκευές να φεύγουν από το εργοστάσιο να ψωνίζει ο κόσμος mojo και λούσο) Υamaha (σε σωστή τιμή), Τakamine, Art & Lutherie/Norman/Seagull/Simon&Patrick, Guild (η σειρά Westerly), μου έρχονται στο μυαλό αβίαστα, με τις δύο πρώτες να είναι σχεδόν εγγύηση στο budget σου (ειδικά μεταχειρισμένες) και για να σε βγαλουν ασπροπρόσωπο παντού (live, studio, πρόβα, συντήρηση/ανθεκτικότητα). Epiphone, Lag, Sigma, Cort και παρόμοιες είναι hit & miss, αναλόγως το μοντέλο/price-tag. Συνήθως θα πετύχεις μετριότητες.

Έχει γίνει από τους αγαπημένους μου. Ξεκάθαρος, περιεκτικός και πάνω απ' όλα, χρήσιμος. Και έχει και καλό γούστο σε ήχους.

Thanx. Σίγουρα το είχα δει αλλά μου φάνηκε τόσο τεχνικούρα που το αγνόησα και το ρυθμισα "με το αυτί" χωρίς να αντιληφθώ περί τίνος πρόκειται. Η αλήθεια είναι ότι δεν το έχουν και πολύ ξεκάθαρο. Θα τα τσεκάρω κι αυτά. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι δεν ήταν έτσι όταν το έφτιαξα. 4μετρο είναι. Ίσα ίσα, το καταχάρηκα γιατί με "σάπιο" καλώδιο έχω κρύσταλλο ήχο...οπότε ξενιάζω από άγχη "tone sucking" κλπ ψυχοφθόρα.

update του thread καθώς, προσφάτως ανακάλυψα ότι η Line 6 διαθέτει buffer. Δεν νομίζω να το έχω διαβάσει πουθενά (είτε σε manual είτε να κυκλοφορεί στο net). Δηλ, καρφώνοντας την κιθάρα μου απευθειας με συγκεκριμένο καλώδιο είχα τουλάχιστον 30% απώλεια σήματος (σίγουρα 2-3dB σε ένταση και πολύ roll-off σε treble) σε σχέση με το να παρεμβάλλω την Line 6. Άλλον ένας βαθμός extra υπέρ Line6. Κι ό,τι έψαχνα να βρω πετάλι με buffer (πχ Boss Compressor) να εντάξω στην αλυσίδα για να διορθώσω την κατάσταση. Επίσης, απορίας άξιο, πώς ένα καλώδιο θεωρητικά καλό (sommer με neutrik jacks) μπορεί να έχει τόση απώλεια.

https://www.guitarworld.com/news/the-peter-green-tribute-concert-10-guitar-highlights-from-david-gilmour-kirk-hammett-billy-gibbons-pete-townshend-and-more

https://www.guitarworld.com/news/footage-of-david-gilmour-pete-townshend-kirk-hammett-and-more-rehearsing-for-peter-green-tribute-concert-released

Συμφωνώ σε γενικές γραμμές με τα λεγόμενά σου αλλά για να είμαι ειλικρινής, μου έχει περάσει από το μυαλό κι εμένα, όχι να καταστρέψω μια συλλεκτική αξία που κατά τη γνώμη μου είναι ένα κατασκεύασμα εκμετάλλευσης, μεταξύ άλλων, αλλά να, κοιτάξτε, αυτό δεν είναι τίποτα άλλο απο τρία κομμάτια ξύλο και πηνία που κάνει μουσική. Και το να φτάνει να κοστίζει μισό εκατομμύριο είναι μια κάποια ύβρις. Ας μείνουν αυτά τα ρελικς σε ντουλάπια Τσέων κι ας παίζουμε εμείς τη μουσική μας. Παρ' όλα αυτά όντως αυτή η βιντατζολαγνεία μας έχει οδηγήσει όλους όσους έχουμε όργανα σε ένα κάποιο σύνδρομο χρηματιστηριακής αξίας και αυταπάτης συλλεκτικής ιδιοκτησίας. "πόσο είχε η Τελε μου του '89?", πόσο έχει μια τέλε τώρα? πόσες φτιάχτηκαν τότε? είναι κάπως σπάνια, δεν μπορεί. Θα την πουλήσω χίλια ευρώ. Να, 800 ευρω την πουλάνε στο ριβέρπ" κλπ κλπ. Ο νόμος προσφοράς και ζήτησης δεν είναι και εντελώς αθώος. Δημιουργούνται "φτιαχτά" ρεύματα. Πχ, Γιαπωνέζες (lawsuit) δεκαετίας 70/80. Οκ, ναι, καλές αλλά σε λίγο θα φτάνουν να ξεπερνούν σε αξία μια καινούργια αντίστοιχη Γιαπωνέζα ή Αμερικάνα- με καλύτερες προδιαγραφές. Λαϊκές κιθάρες/κιθαρόνια χωρίς διαπιστευτήρια, με αόριστες ημερομηνίες κατασκευής, με γ διαλογής υλικά, με αλλαγμένα μέρη και με κακές αναπαλαιώσεις που πωλούνται σε "ειδήμονες" προς 2 και 3 χιλιάρικα Οι "καλές" Gibson της δεκαετίας '90... (έλεος) Εκατομμύρια Boss πετάλια δεκαετίας 80/αρχές 90 γιαπωνέζικα "καλύτερα". Μερικά παραδείγματα

Εντωμεταξύ εξεπλάγην με το γεγονός ότι τον Γαρύφαλλο δεν τον τραγουδάει ο Μπονάτσος τελικά. Η φωτό με την 59άρα που παρέθεσα (η οποία τότε είχε Grovers, ενώ τώρα έχει το κλασσικό tulip), ειναι από συνέντευξη του Kιουρτσόγλου

Γράψε σε παρτιτούρα αυτό και βάλε το στον Λεωνίδα Καβάκο να το παίξει. Εξακολουθώ να θεωρώ πως τσάμπα παρεξηγιέται ο φίλος σου. Εγώ αντί να παρεξηγούμαι, θα σήκωνα τα μανίκια και θα έπιανα δουλειά για να ανταπεξέλθω στις απαιτήσεις του συγκεκριμένου χώρου που καλούμαι να υπηρετήσω, έστω και περιστασιακά, έστω και χωρίς καλλιτεχνικό κίνητρο. Ένας μουσικός δεν κρίνεται μόνο από τις θεωρητικές, τις τεχνικές ή ακόμη-ακόμη τις ιστορικές γνώσεις πάνω σε ένα αντικείμενο. Ούτε καν από την αγάπη του προς αυτό.

Μπράβο ρε συ, έσπαγα το κεφάλι μου. Αυτή ακριβώς είναι!

Δεν υπάρχει λόγος για συγκρίσεις. Είναι πάμπολλα τα παραδείγματα μουσικών με άρτιες θεωρητικές και τεχνικές γνώσεις που σε context εκτός μουσικού κειμένου όχι μόνο αισθάνονται άβολα, αλλά και γυμνοί. Το ίδιο κι από την άλλη, όπως λες, μουσικοί που επειδή-θεωρητικά- είναι περιζήτητοι λόγω εμπειρίας/γνωριμιών/πλασαρίσματος/τσαγανού, θεωρούν εαυτόν αυθεντία, natural talent κλπ και οτιδήποτε εκτός δικής τους οπτικής ως προς τι είναι καλός μουσικός έχει στενέψει επικίνδυνα σε αλλαζονικό επίπεδο. Η αλήθεια είναι ότι ούτε ένας folk-λαϊκός μουσικός μπορεί να παίξει κλασσικά έργα, αλλά ούτε και ένας κλασσικός μουσικός να παίξει το ρεπερτόριο άλλου ιδιώματος χωρίς να το κατέχει-όση παρτιτούρα και να του δώσουν. Δεν είναι μόνο η εκτέλεση παρτιτούρας, στη συγκεκριμένη περίπτωση. Οπότε η παρεξήγηση αφορά τον όρο καλός μουσικός-μη καλός μουσικός ο οποίος-παραδόξως- είναι εύστοχος και στις δύο περιπτώσεις. Νομίζω είναι περισσότερο παρεξήγηση λόγου παρά έργου.

Θα το πάω λίγο συντηρητικά αλλά πριν αλλάξεις μαγνήτες κάνε ένα upgrade στα ηλεκτρικά σου, με ποιοτικότερα pots/καλωδιώσεις. Και πάλι σε συντηρητικό μοτίβο θα πήγαινα σε ένα ωραίο jazzmaster set (Fender vintage) ή αν θέλεις παραπάνω ψωμί το πολύ κανα quarterpound της Seymour Duncan. Aυτό το JB/Jazz σετ αν και ποτέ δεν το συμπάθησα ( για την ακρίβεια δεν μου αρέσει καθόλου...?) μάλλον ταιριάζει λίγο καλύτερα σε λεσπολοειδή. Αν έχεις budget, πας σε ένα σετάκι Fralin που είναι εγγύηση. H πρώτη Jazzmaster πάει στοκ. Στη δεύτερη κάνεις ό,τι θες.

Εκπληκτικό, ελπίζω όλα αυτά τα "life & career changers" που τσαμπουνάνε, να μην καταστρέψουν τη ζωή άλλου ενός παιδιού θαύμα. Ήδη το έχουν παραφορτώσει με την πρεμούρα του συνεχούς εντυπωσιασμού στο τραγούδισμα (εμένα με κούρασε αυτό αλλά μιλάμε για διαγωνισμό, οπότε δικαιολογείται).

Ψηφιζω το Β. Μπορει και να μ αρεσε περισσοτερο λογο επειδης σε λυθηκαν τα χερια και πατουσαν καλυτερα. Και νομιζω οτι το Β εχει τα πεταλια και τη χαρη. Ο ηχος μου κανει λιγο outdated γενικα. Οι κιθαρισται φοβουμαστε τα πριμα