Πνοή και Νύξη

Παιδια δεν γινεται να συσσωρευεται ο πλουτος. Πρεπει καπως να αναδιανέμεται. Αυτη η τελεκαστερ πολεμάει τον καπιταλισμό εκ των εσω

Έχω την αίσθηση ότι η μουσική θα έβρισκε το δρόμο της προς αυτό που είναι τώρα, ακόμη και χωρίς τη Stratocaster. Ήταν θέμα χρόνου κάποιος να εφαρμόσει τεχνολογία pedal steel -δηλ. μοχλούς που να αλλάζουν το pitch -πάνω στην κιθάρα. Ο ήχος δεν ήταν και πολύ μακριά από την tele ούτως ή άλλως. Αυτό που την απογείωσε ήταν το σχήμα της. Ήταν αρκετά ευφυές να ενσωματωθεί όλο το space age ρευμα της εποχής σε σχεδιαστικές ανάγκες ενός μουσικου οργάνου και ήταν πλέον trendy να παίζεις με τέτοια "μοντερνιά" στα χέρια σου. Ειδικα την εποχη της άνθισης της τηλεόρασης ήταν και ένα ειδος "διαβατηρίου" προς τη διασημότητα. Θέλω να καταληξω, ότι δεν υπήρξε αποκλειστικά και μόνο το concept της stratocaster ως όργανο(ήχος, εργονομία) η αιτία για να απογειωθεί. Υπήρξαν εξωγενείς παράγοντες που την ώθησαν προς τα εκεί. Το ότι κάποιοι εξωγήινοι πήραν το όργανο και το έκαναν προεκταση του εαυτού τους, προσδίδει κύρος αλλά όχι αιτιολόγηση. Θεωρώ ότι εχει παιξει πολύ πιο καταλυτικό ρόλο το precision στη μουσική όπως την ξέρουμε και όχι η stratocaster. Άλλωστε, η καλύτερη κιθάρα που φτιάχτηκε ποτέ, ειναι η Firebird.?

Παντως μπερδευομε τις εννοιες "καλύτερος", "δημοφιλεστερος", "ευέλικτος", "εργονομικός", "ομορφότερος", "σημαντικότερος" και άλλα ασχετα πράγματα, μεταξύ τους. Η strat είναι η δημοφιλεστερη κιθαρα όλων και συνάμα η πιο αναγνωρίσιμη. Δεν καταλαβαινω γιατί αυτα τα δυο την κάνουν την καλύτερη απαραίτητα. Αν βαζαμε μια κιθάρα στο Voyager, βέβαια, αυτή θα επρεπε να είναι.

Κι εγώ βρηκα το κειμενο απο το θρεντ που ανέφερα πριν, σωσμενο σε mail, απο ανασφαλεια μη χαθεί. Το παραθετω. Αν βρει κανεις και το θρεντ, ευπρόσδεκτο. O Leo Fender (και οι συνεργάτες του) δεν ακολουθούσε το ρητό form follows function αλλά είχε ένα problem solving attitude που έτυχε να γεννήσει, κατά λάθος, όχι απλά ένα όργανο, αλλά τον ορισμό της ηλεκτρικής κιθάρας και ένα είδωλο του παγκόσμιου design. Το form δεν ήταν καν στο μυαλό τους για να το ακολουθήσει το function. Όταν λέω ότι η Strat είναι ένα "εργονομικό χάος" σημαίνει ότι γεννήθηκε από κάτι άλλο και προσαρμόστηκε σε κάτι άλλο για να καταλήξει να χρησιμοποιείται για κάτι άλλο. Είναι ωραία και ρομαντική η ιστορία του μοναχικού οραματιστή που σκάρωνε όργανα με μη συμβατικό τρόπο, αλλά θεωρώ ότι του αποδίδουν, κατόπιν εορτής και ερήμην του, ιδιότητες που ίσως και ο ίδιος δεν ήθελε. Όπως ακριβώς κάνουν οι κριτικοί και οι αναλυτές τέχνης που εικάζουν "τι ήθελε να πει ο ποιητής". Η Strat λοιπόν ήταν η ιδέα να εφαρμοστεί σε κιθάρα, η σημαντικότερη ανακάλυψη του Leo, το ηλεκτρικό μπάσο. Αρχικά αυτό, ήταν Telecaster με μανίκι μπάσου, που δεν μπορούσε να σταθεί (neck heavy) oπότε σκάρωσαν ένα μοντέλο και τράβηξαν ένα κέρατο ως το 12ο τάστο (που είναι και γεωμετρικό κέντρο ενός 34" μπάσου) για να μην πέφτει το μανίκι. Και εγένετο μπάσο. Κι ας θυμώνουν οι φίλοι που τους λέω χιουμοριστικά ότι το μπάσο είναι μια 4-χορδη κιθάρα κουρδισμένη μια οκτάβα κάτω. Νωρίτερα, για να λύσουν το πρόβλημα του neck heaviness στην Τele, είχαν αρχίσει να χρησιμοποιούν βαρύτερα ξύλα (northern ash και pink alder) και τώρα, με το σχέδιο του p-bass στα χέρια τους, θα μπορούσαν να επιστρέψουν σε ελαφρύτερα σώματα αν το προσάρμοζαν σε κιθάρα. Πιο ελαφρύ όργανο, καλύτερη εργονομία, λιγότερη κούραση στο fretting hand αφού δεν χρειάζεται να κουβαλάει και το βάρος του μανικιού. Σε ποιο κοινό απευθυνόταν ο Leo; Country και western παλικάρια, επαγγελματίες του μεροκάματου που γυρνούσαν την επικράτεια παίζοντας 4-5 μέρες την εβδομάδα. Oι ακουστικές κιθάρες ήταν μεν ελαφρύτερες αλλά ήταν πιο ογκώδεις και δεν μπορούσαν να πάρουν το ρόλο και lapsteel. Σε αυτούς έπρεπε να πουλήσει. Τα όργανά του δεν ήταν αποτέλεσμα "σπουδαίου, μακρινού οράματος που θα άλλαζε τον ρου της μουσικής". Lapsteel κιθάρες έφτιαχνε πριν την Tele και ενισχυτές. Tο unique selling proposistion που είχε ο Leo στα χέρια του με την Τele ηταν 2σε1 εμ Electric Spanish εμ Lapsteel. To μόνο του πρόβλημα ήταν το βάρος που όταν το έλυσε του δημιούργησε άλλο, το balance. Με το P-Bass στα χέρια του, ήταν μονόδρομος να το πάει και σε κιθαρομορφή Strat. Στην ουσία η Stratocaster ήταν η λύση στο πρόβλημα βάρους που είχε η Tele. Δεν είναι όργανο που σχεδιάστηκε σε κενό χαρτί. Και μάλιστα τώρα, με το κέρατο να κρατάει τα μπόσικα, μπορούσαν να αφαιρέσουν κι άλλη μάζα από τη Strat χωρίς να έχουν θέμα neck dive. Arm countours, belly contours, μεγάλο cavity, πλαστικά knobs, πιο ελαφριοί μαγνήτες, μεγάλο σκάψιμο για tremolo. Ηoorey, τώρα το USP (unique selling proposition) επεκτάθηκε. Εμ electric spanish εμ lap steel και πλέον και lapsteel hawaian (με το τρεμολο) και βιολάκι. Η τοποθέτηση των controls (εκεί που με ενοχλούν προσωπικά αφάνταστα) έγινε έχοντας στο νου flat παίξιμο πάνω στα γόνατα. Όλα είναι κοντά μεταξύ τους για να μπορεί ο παίκτης λάστιχο, να έχει γρήγορη πρόσβαση στο tremolo bar, να αλλάζει θέση διακόπτη χωρίς να αλλάζει τη ροή του παιξίματος και να κάνει και το βιολάκι του με το μικρό το δάχτυλο την ώρα που πενιάζει. Ο 3θέσιος είναι εκεί για να αλλάζει θέση όταν το slide περνάει από τον neck μαγνήτη, ωστε να μην "διαβάζονται" οι "πίσω από το slide" φασαρίες. Ο μεσαίος μαγνήτης δεν ήταν εκεί για ποικιλία ήχων, αλλά για πρακτικούς λόγους. Μιλάμε ακόμη για εποχή western και country. Έτσι κατάφερε να δημιουργήσει ένα πολυεργαλείο στα χέρια του "χειρωνάκτη" μουσικού όπου αυτός και ο picking buddy του πλέον θα μπορούσαν να ανταλλάσσουν ρόλους παίζοντας κιθάρα, lapsteel, hawaian και μπάντζο (βάζοντας ένα μαντήλι ανάμεσα στις χορδές και το "άχρηστο" ashtray). Το palm muting ήταν rock n roll, δεν υπήρχε ακόμη, οπότε τα βιδάκια των saddles που προεξέχουν (ναι αυτά που μου κόβουν το ρημαδοδεξί όταν πάω να σκάσω reggae chunks και μου φεύγουν chunks στην κυριολεξία από το χέρι). Ή όταν κοπανάω με το δεξί το volume knob και κλείνω κατα λάθος την ένταση. Ή όταν καταλήγω πάντα να παίζω bridge μαγνήτη γιατί ο διακόπτης είναι στο strumming action του δεξιού μου χεριού. Οι country western boys στράμαραν κοντά στο neck άλλωστε, δεν τους ενοχλούσαν αυτά.Και αφού είχε φτιάξει ένα καταπληκτικό USP, oι country & western είπαν "τι σαχλαμάρα" και εξακολουθούσαν να προτιμούν tele. Και τότε ήρθαν οι "αναθεματισμένοι αράπηδες" (Ιke Turner) και οι φλωροκολλεγιόπαιδες (Buddy Holly) να σώσουν τη Strat και να την κάνουν rock n roll icon. Η νεολαία της πόλης γούσταρε αμάξια με πτερύγια και χρώματα και space age και atomic design. Ο Leo δεν είχε τον Hendrix και τον Beck στο μυαλό του όταν έφτιαχνε τη Stratocaster. Ούτε καν τα παιδιά της πόλης. Δεν προέβλεπαν το μέλλον. Δημιουργούσαν με βάση τις ανάγκες του τότε, προσπαθώντας να φτιάξουν ένα προϊόν που θα πουλούσε. Με πρακτικό τρόπο. Δεν υπήρχε σχεδιασμός. Eίχαν προβλήματα να λύσουν κι όχι όνειρα για να ονειρευτούν. Δεν ήταν ιδιοφυίες. Άνθρωποι εργατικοί, πρακτικοί και καταφερτζήδες ήταν. Η πρώτη κιθάρα που μελετήθηκε και σχεδιάστηκε πραγματικά στο χαρτί πριν βγει στο πρωτότυπο ήταν και η καλύτερή τους. JazzmasterΚαι μετά είπε κάποιος: "Τι χάλια, πώς να παίξεις surf και garage σε τέτοιο όργανο;"

Θα σας απογοητεύσω αλλα η Harley Benton ειναι για τα μπαζα επιεικώς, μπρος στη μεχικο

Να σου πω την αληθεια το blend ειναι μόνο κατ' ευφημισμο. Σαν switch λειτουργει και τo blend αφού με το που φυγει απο το κέντρο, κυριαρχεί κατα κράτος ο ένας απο τους δυο μαγνήτες. Αλλα και γιατι οι μπασιστες δεν αλλαζουν ρυθμίσεις mid-song, μη σου πω και mid-gig.

Ασε κι εφαγα ενα ωραιο μισαωρο σημερα παιζοντας δυο tele. Mια standard mexico παλιότερη(της οποίας τους μαγνήτες παντα θεωρούσα μάπα ή έστω "τίποτα το σπουδαίο") και μια harley benton των 150€ (της οποίας τους μαγνήτες θεωρούσα bang fοr the money). Mάντεψε ποια έχει καλύτερο ήχο...

Δεν εχω χρόνο για χάσιμο. Πλήττω αφανταστα και λαμβάνω την πληροφορία πολύ πιο γρήγορα και αποτελεσματικά σε γραπτό λόγο. Αν ο τύπος μπορεί να γράψει, καλώς, αλλιώς δεν έχει νοημα το βιντεο, αν ΔΕΝ ΔΕΙΧΝΕΙ κάτι ουσιώδες. Αν μπορείς να μας διαφωτίσεις με τα βασικά του βιντεο γραπτώς, πολύ ευχαρίστως. Αλλιώς προτιμώ να δω "the kominski method".

Με τιποτα δεν θα χασω ουτε πεντε λεπτα απ τη ζωη μου να μου λέει ενας γελαδαρης γιατί το τάδε πράμα είναι το καλύτερο. Να έλεγε και καμια πληροφορία της προκοπής δηλ. πάει στα διάλα. Ρηχότητες και κοινοτοπίες. Υπαρχει ενα θρεντ (δεν θυμαμαι ξαν ποιο, μόλις το βρω θα το παραθέσω) όπου φωτίζω μερικές λεπτομέρειες που αφορουν το σκεπτικο πισω απ τα σχέδια των tele και των strat.

Αυτό που ξεχνάμε οι περισσότεροι, είναι ότι η strat είναι αντίγραφο του precision, σε κιθαριστική υλοποίηση. Σχεδιαστικά δηλ. είναι ο μπαμπας της. Δεν διαβασα ολα τα ποστς ακόμη, αλλα μιας που εριξα παράθεση, να πω κι εγώ ότι συνεφωνώ για την Τελε. Αν μου έλεγαν πάρε μια και μοναδική κιθάρα χωρις δικαιωμα αλλαγής, αυτή θα έπαιρνα. Απλότης, ευσυντηρητότης, χαρακτηριστικότης. Slab και έφυγες.

Δε νομιζω ειναι τοσο απλά και μπακαλιστικα τα τεστ που μπορουν να μας δωσουν αντικειμενικά αποτελεσματα. Δηλ. Θα παρεις ενα σημα το οποίο ειναι προερχομενο απο πού? Με τι τροπο εχει διεγερθει και καταγραφεί; Είναι αμιγές ή έχει υποστει μια σειρά επεξεργασιών πιυ δινουν με τη σειρά τους χαρακτηριστικά στο ίδιο το σημα; (Όπως το preamp της καρτας ήχου, του ενισχυτή, το μικρόφωνο, το μεγάφωνο κ.ο.κ.) Και τι ακριβώς θα δειξει το freq response; Και δεν έχω καταλαβει τι ακριβώς συγκρίνουμε. Ποιος μας ειπε ότι το ποιοτικό χαρακτηριστικό ενός μαγνήτη ειναι αποκλειστικά το frequency response; Σε σχεση με τι; Με άλλον μαγνήτη; Μπαινουμε σε "επιστημονικοφανή" μονοπατια τα οποία μπορει να μας δώσουν εκτός από λάθος εντυπώσεις, και λάθος συμπεράσματα. Παίχτε μουσική, πειραματιστειτε με τεχνικές και ήχους σε καλοστημένα όργανα κι εξοπλισμό. Η αναζήτηση "επιστημονικής" εξήγησης είναι πιο δύσκολη, χρονοβόρα, κοστοβόρα. Εχω ακούσει υπεροχους ηχους απο μαγνήτες των 30€ και από μαγνήτες των 300€. Μια μινι υπενθύμιση. Οι πρωτοπόροι του ηλεκτρικού ήχου, εψαχναν να κάνουν την ηλεκτρικη κιθάρα να ακουγεται σαν ακουστική. Οι αγαπημενοι σε ολους μας μαγνήτες φτιαχτηκαν με αυτό το σκοπό. Leo, Seth. Μεχρι τα τέλη του '50 ακόμη spanish electric τις ονόμαζαν στους καταλόγους τους.Η ομορφιά ερχεται απο το χρώμα που θα δωσουν-αφαιρώντας- οι περιορισμοί στην αλυσίδα. Κύκλωμα,pots, caps, shielding, καλωδια, ενισχυτής, μεγάφωνο. Και φυσικά χορδές και σύστημα δόνησης, δηλ. το ίδιο το όργανο. Πιστότητα γύρευαν οι δόλιοι, χρόνια έρευνας, και να έρχονται μετά κάτι Buddy Hollys, κάτι Ike Turners, κάτι Jimi Hendix-ιδοι και να σου ποδοπατάνε το όραμα.

Den eho zisi sto athinaϊstan kardia mou. Den gzero ti eidous endoia yparkei. Ον δι αδερ χαντ, αν ισχύει αυτό που λες, οτι δηλαδη δεν βρίσκεις υλικά οργανοποιίας στην Αθήνα, ισχύει γενικά για την Ελλάδα. Τώρα, αν υπαρχει μαγαζί που να "πεταχτείς" να παρεις κανα κόκκαλο, κανα κλειδί, κανα καπάκι ή καμια πλάτη/πλαϊνα, εγώ την καταβρίσκω που ειμαι downtown thessalonika και έχω στα 7λεπτά περπάτημα διαμέσου (άκακων) πρεζονίων, τον Μαυρομουστάκη, από τον οποιο έχω παρει υπέροχη (αλλά περιορισμένου εύρους) ξυλεία, και φυσικά αρκετά αναλώσιμα από celluloid μεχρι stainless steel ταστόσυρμα, hide glue μεχρι template για floyd rose routing, κλειδιά για μπάντζο μέχρι διαφόρων σκληροτήτων ελατήρια για τρέμολο. Επίσης στην ιδια περιοχή λιγο πιο περα (φραγκομαχαλάς) βρίσκω hardwarestores με σχεδόν τα πάντα, στη Χαλκεων στα 3' χαλκωματάδες που μπορώ να ζητήσω κανα κομμάτι μπρούντζο για nut ξερωγώ, στη γιαννιτσών στο σταθμό δέρματα, κόλλες, τροχείο με αναλώσιμα και custom ιμάντες λείανσης, 3 x προμηθευτές χρυσοχόων. Δεν ξέρω αν είναι διαφορετικα στην Αθηνα, εγω παντως δεν τα εμαθα όλα απο την πρώτη μέρα. Σταδιακα μου σύστηναν μαγαζια η τα εβρισκα διαδικτυακα η περπατώντας απλά. Υποθέτω ότι και στην Αθήνα θα υπαρχει τέτοιου είδους "εμπορική κοινότητα" οπότε πιο αρμόδιος θα ήταν κάποιος που ασχολείται με οργανοποιία εκεί χάμου.

Δεν το βλέπω έτσι. Ανακοινώνει αυτονόητα πράγματα, που όσο περισσότεροι τα εκδηλώσουν, τόσο πιο δύσκολο θα είναι για φωνές μισαλλοδοξίας να βρίσκουν διέξοδο. Εγώ τους βγάζω το καπέλο. Θα πρέπει να το κάνουν όλοι. Το έβλεπα νωριτερα (και αγαλίασε η ψυχή μου). Λιγα λόγια, τσεκουράτα/εύστοχα, με ευφράδεια λόγου, πολιτική και επιχειρισιακή ευφυία, αυτονόητα πράγματα δηλ. για έναν ένστολο σε νευραλγική θεση μιας δημοκρατικής χώρας. Δεν θα επεκταθώ στα δικά μας "διαμάντια" της δημόσιας τάξης, από την κεφαλή ως τα νύχια. Τους βλέπουμε στην πράξη τον τελευταίο καιρό και αν δεν φρεναριστούν, θα τους δούμε όλο και πιο κοντά. Το ACAB είναι μια πανανθρώπινη και διαχρονική διαπίστωση, φυσικά δεν έχει κυριολεκτικά γενικευτικο χαρακτήρα, αλλά θα ήταν χρήσιμο ως αυτοαφύπνιση ώστε να εξαλειφθεί ως μότο. Κι αν πάλι όχι, είναι κάτι που το ξέρουν και το ανατροφοδοτούν χάριν ιεροτελεστικού χαρακτήρα, παραδοσιακών εχθροτήτων.

Ωωω, πολυ καλυτερο δείγμα. Τηρω επιφύλαξη γιατί το emulated output του origin μου φαίνεται ανεπαρκές (πολύ direct-ίλα και high-end content σε σχεση με αυτό που ακουγεται απο το μεγάφωνο- αλλα αυτό ειναι καλά νέα για τους μαγνητες). Εξακολουθούν να μου ακουγονται πολυ "στενοί" σε αρμονικο περιεχόμενο tapped και πολύ dominant οταν ειναι φουλ, αλλά μιλαμε για ασημαντότητες και υπερβολικό cork sniffing το οποιο δεν συμπαθω κιόλας. Νομιζω οτι ενα σετ του νορμαλ, χωρις ταπιλίκια θα είναι μια χαρά.

Second κουβάς in a row. Keep them coming Τελικα ποιο ήταν το hint?

To be honest οι θηριώδεις Q που άκουσα στο τεστ με τις fender δεν μου άρεσαν καθόλου. Μου εδωσαν εντύπωση glassy humbucker ή humbucker σε parallel mode, που για μένα είναι "μάσκα" ήχου ή συμβιβασμός σε σχέση με έναν πραγματικό μονοπήνιο εστω και hot/ala texas. Φοβόμουν κι εγώ πριν μερικα χρόνια τους "vintage". Τώρα βρίσκω ότι είναι πολύ πιο μουσικοί, και φυσικα πιο εύκολοι στο να στήσεις ήχο χωρίς συμβιβασμούς στο λάηβ(εκτός αν παίζεις metal). Γερνώ και γέρνω. Τι να πεις.

Ρε ξεκίνα να ξηλώνεις τα θηρία απ' τις κιθάρες σου και βαλε vintage πράμα για να αρχίσεις να καταλαβαίνεις διαφορές μεταξύ των οργάνων σου. 1. ΠΡΣ 2. ΣΚΟΥΑΪΕΡ (μ' ακούγεται "πιο κοντά στη γέφυρα" ο νεκ αφού)

Βλέπω αρχίσατε όλοι να υιοθετείτε το δικό μου μετρικό σύστημα Λοιπόν ο (α)γκουρού ξεβρακώθηκε. Οι θεωρίες του κατερρίφθησαν και η εποερχόμενη Δευτέρα του μόλις απέκτησε μια δυσβασταχτικότητα αυτοπροσγείωσης.

1. Tele 2. Strat Ο bridge της tele είναι πιο μεγάλος σε μέγεθος, επομένως πιο punchy και με μεγαλύτερο note-to-note definition. Στα κλιπ η no1 αρπάει πιο εύκολα/γρήγορα κι εχει λιγο παραπάνω ψωμί στα μεσαία. Αντιθετως, ο neck της tele είναι λίγο πιο στενός ηχητικά και γεωμετρικά σε σχέση με της strat. Πολυ μικρες διαφορες, αν δεν έστηνα καλά αυτί δύσκολα θα τις εντόπιζα. Είναι στο βαθμό του αμελητέου (δηλ. πέτα τη στρατ δεν σου χρειαζεται). Παντως πιθανόν παίζει ρόλο το πανομοιότυπα (και ασυνήθιστα) υψηλό inductance για την εξομάλυνση των διαφορών και στις δύο περιπτώσεις. Δυστυχώς, εχω την αίσθηση ότι το coil tap δεν έχει προβλέψιμη συμπεριφορά, καθώς δεν ξέρουμε πώς έχει τυλιχτεί το πηνίο και πιο μερος του (χωροταξικά) απομονώνεται. Γι' αυτο και μπορει να μας δώσει τυχαία αποτελεσματα, ηχητικά, όπως ακουγεται στα δείγματα αυτής της περίπτωσης. Επίσης, σύμφωνα αυτό που ακούω, το πίκαρντ της strat είναι από συμπολυμερές ακριλονιτριλίου βουταδιενίου στυρενίου, ενώ της tele απο πολυαιθυλενιο. Για να μην πω ότι η ταστιέρα ειναι rosewood βαμμένο μαπλέ αφού δεν "σκάει" ο ήχος.

Μ αρεσουν αυτα τα ξεβρακώματα, είναι λίγο προσγειωτικά και αφυπνηστικά, αλλά μην αποκαλυψεις γρηγορα. Η πρόσβασή μου σε καλό ήχο είναι λίγο περιορισμένη σήμερα.

Έλα, είναι σαν τις γκινέες και τα σελίνια. Μια λίρα είκοσι σελίνια, μια γκινέα εικοσιένα. Ειμαι μέγας λάτρης της Βρετανικής παράνοιας.

1.Rivera Chubster (με ευκολια πρωτος, όπως και στο προηγούμενο) 2.Rivera Clubster 3.Mesa Subway Blues 4.Twin Reverb 5. Peavey Classic30

Εγώ είμαι σίγουρος ότι αν υπήρχαν ακυρώσεις σε συχνότητες μέσω των ελατηρίων, θα το είχαν ανακαλύψει 65 χρόνια τώρα. Ούτε κατά διάνοια. Εδώ έχω πρόσφατο, ένα swap από φτηνιάρικο bridge zamak-χάρχαλο όλες οι βίδες conniente- σε μασίφ stainless steel χειροπιαστο, ηχογραφημένα και τα δυό και δεν άλλαξε ούτε θριξ. Όταν βρω χρόνο θα οργανώσω θρεντ με ηχητικό.

Λυπάμαι αλλά δεν υπάρχει διαφορά, πέρα απο το feel σκληρότητας (κι αυτό το συζητάμε, εφ' όσον αφορά εφελκυσμό ελατηρίου με διαφορά τεντώματος ενάμισι χιλιοστού έκαστο). Πιθανόν κάτι άλλο έχει συμβεί στο όργανο μέσα από όλη τη διαδικασία η οποία "μάσκαρε" την πραγματική αιτία. Ακόμη και να επηρέαζε, αυτό θα ειχε συμβεί σε όλες τις θέσεις. Με άλλα λόγια, βάλτε παράλληλα ή βάλτε τριγωνικά, ό,τι εξυπηρετεί το οπτικό (και κατ' επέκταση ηχητικό ocd σας). Δεν υπάρχει λάθος για μένα.

Δεν υπάρχει πρόβλημα στην κιθάρα σου. Αυτό που ακούγεται είναι διακρότημα (δηλ. παλμός) που δημιουργείται από τα συγκεκριμένα διαστήματα, σε άλλα σημεία πιο έντονο, σε άλλα λιγότερο. Η κιθάρα ειναι ενα όργανο φύσει ακούρδιστο, δηλ. οι αποστάσεις των νοτών είναι συμβιβασμένες ωστε να ακούγονται όσο γινεται πιο σωστά σε όλο το εύρος της ταστιέρας. Οι τόνοι παραμόρφωσης και το -υπέρ του δέοντος- δυνατό πάτημα του δακτύλου, μεγεθύνουν κατά πολύ αυτό το θέμα. Με τον καιρό μαθαίνεις να τα κοντρολάρεις και τα δύο ή να τα αγνοείς δεόντως, χρησιμοποιωντας το κατάλληλο λεβελ παραμόρφωσης για κάθε περίπτωση. Το ευχάριστο ειναι ότι ήδη εχεις εύλογες και εύστοχες απορίες και ανακαλύπτεις τους περιορισμούς του οργάνου και του ήχου σου, οπότε από μόνο του αυτό είναι μια καλή αρχή.