Πνοή και Νύξη

Είναι ταμάμ. Δηλ. εγώ κάποτε ηλιθιοδώς τον ειπα Gary Moore απτα lidl, μετά τον άκουσα σε καναδυο τρία live και αναθεώρησα σε βαθμό να θεωρώ πως έχει μεγαλύτερο "βάθος" φρασεολογικά απο τον Gary και τελικα κατέληξα να μην ακουω κανένανε απο τους δυο γιατί πλήττω (sorry). Εκτός απο ένα απίστευτο live tribute του Γαρυ στο Jimmi. Δυστυχώς επίσης, κατέληξα ότι η Billie Eilish πχ. εχει περισσότερο ροκ αυτή τη στιγμή από οποιονδηποτε μπαρουτοκαπνισμένο -πιάσε άλλη μια φαντεζί πεντατονικη μάστορα- μεσήλικα κρουαζιερόπληκτο. Καημό το 'χω να ακουσω φρέσκο πράμα σήμερα, που να μην το καταλαβαίνω -ως μεσήλιξ- αλλά να παρασύρει τους νεολαίους στα κλάμπς και στα φεστιβάλς, όπως καλη ώρα ο Νιρβάνας, που ειναι και επικαιρος με την 6million Martin. Και όσο δεν εξιτάρει τίποτα νέο, θα σκάβουμε στα παλιά ξανα και ξανά. Ο Μποναμάσας βγαζει το γούστο του και το κάνει καλά. Στα 60-70s θα ήταν ένας βιοπαλαιστής σεσιονάς και θα ήταν καλός. Ίσως πολύ καλύτερος από αυτό που κάνει τώρα.

Να γιατί η Τelecaster είναι η καλύτερη κιθάρα. Τόση ώρα μαλλώνετε για Στρατοκασερόπιτες και Γκυμπσονσανίδες

Aγιουζ κι άγιος ο θεός. Πανάλαφρη, resonant -σε πραγματικής Λεσπόλ επίπεδα, μανίκι κουπί αλλά ευχάριστο. Την ένιωθες να δονείται παντού. Δυστυχώς ήμασταν σε ώρα κοινής ησυχίας και δεν τσιτώθηκε ως έπρεπε. Ωραία τα Steinberger, αν και εγώ θα πετούσα καραβίντατζ επάνω, στο 1/3 του βάρους. Το χρώμα ελαφρώς με απογοήτευσε γιατί το περίμενα με πιο μπλε hue από κοντά, αλλά τελικά είναι πράσινο γήινο. Νομίζω με κρέμες πλαστικά θα μου άρεζε περισσότερο. Σύντομα θα επανέλθω και για ρηβγιού-πεταλιού, φρεσκοψημένου που έφερε ο Alderbody και το δοκιμάσαμε ντροπαλά. Next time, θενξ για την παρέα παιδιά.

(Όταν ο Lou έκραζε τον Τραμπ, εμείς πίναμε τσάι με λεμόνι στο μπαλκόνι) Μικρή ιστορία γιατί έγινε αγαπημένη μου κιθάρα η Telecaster κατα λάθος Η εντελώς ανεπιτήδευτη παραγωγή και το εντελώς ανεπιτήδευτο παίξιμο κιθάρας σε αυτόν τον δίσκο αριστούργημα. Αυτή η δύναμη που έβγαινε από τον -ala solid state- καθαρό και αφτιασίδωτο ήχο. Στο προ-κιθαριστικό μυαλό μου (δεν είχα ακόμη πιάσει κιθάρα) αυτόν τον ήχο θα έπρεπε να έχει μια Telecaster και είναι η αιτία που έγινε η αγαπημένη μου κιθάρα, ακόμη κι αν τελικά δεν ήταν Tele αυτή που άκουγα στον δίσκο. Στην προ-βιντεοκλιπ εποχή, φανταζόμουν τον Λου Ρηντ να παίζει καθιστός μια Tele. Πρόσφατα, καμιά 25 χρόνια μετά από τότε που τον πρωτοάκουσα, έμαθα και το όνομα του κιθαρίστα: Mike Rathke. Aυτός είναι νομίζω ο δίσκος-σταθμός στην διαμόρφωση της Telecaster-ιακής μου συνείδησης. Mόνο Butterscotch, μόνο maple-one piece. Σε κάθε άλλη περίπτωση χρώματος ή configuration, η Tele πρέπει να έχει DB (double binding) για να μου κλικάρει οπτικά.

Πετυχαίνει ακριβώς στην αλλαγή ωρών χρήσης των χορδών, όπου λιγο πριν ήταν στις 10 ώρες και μόλις μπήκε το 11ωρο συνέβη αυτό. Το άλλο που μπορεί να συμβαίνει είναι ατίθαση γραβάτα που ακουμπά τις χορδές, σακάκι, μακριά μαλλιά, του 'πεσε η πένα και το παίζει κουλ με το δάχτυλο σαν να μη συμβαίνει τίποτα, ή έβγαλε μαλλιά η ταστιέρα απ την πολλή φλυαρία. (Sorry, ευτυχώς υπαρχουν σοβαροι ανθρωποι όπως ο pipityri να σου λύνουν τέτοια θέματα και να μας ανοιγουν κι εμάς τα μάτια)

Σπύρο στείλε μου στοιχεία στο ινμποξ, να στο βαλω σ' ενα φακελο. Ειναι και satin chrome απ' ό,τι βλέπω, ταμαμ. Φετο(ς) κλεινω 10 χρόνια στο εργαστήριο. Το είχα πάρει το 2010 για κάποιον που το εχασε, δεν ήρθε να το πάρει ποτέ κι έκτοτε το είχα καταχωνιασμένο μπας και χρειαστεί. Τελικά απ' ό,τι φαινεται δεν τα χάνει ευκολα αυτά ο κόσμος. Και μια που λεμε για ultra και plus και roller nuts, ιδού με τι ασχολουμαι Παρασκευή μεσάνυχτα: Εγκατασταση ρημαδορόλερ νατ (τα απεχθάνομαι, sorry, ίσως περισσότερο κι απ' τα locking tuners)

της τα φόρεσες ή ακόμη?

Θα ετοιμάσω στα γρήγορα κι ένα σετ δειγμάτων με πιο nominal ρύθμιση ενισχυτή για κάθε όργανο. τηλεκαστερ1, Record 24.mp3 τηλεκαστερ2, Record 22.mp3 Nα υπενθυμίσω το debate δεν είναι αν είναι καλύτεροι oι ceramic ή οι alnico γενικά, αλλά ποιους προτιμάτε σε ένα back to back συγκριτικό μεταξύ δύο συγκεκριμένων οργάνων που διαφέρουν πάρα πολύ, με ίδιες ρυθμίσεις ενισχυτή. Ή και με tweak( βλ. δεύτερα clip από πάνω) για να γίνουν πιο "αρεστοί" στα αυτιά μου. Αν σας έλεγα "παιδιά έχω δυο δείγματα που θα μπουν σε ηχογράφηση, ποιο θα διαλέγατε?" Είναι τρομερά δύσκολο αλλά και ανώφελο να συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα. Ας μείνουμε μόνο στο ηχητικό και τι μας αρέσει.

clean 1, Record 1.mp3 clean 2, Record 5.mp3 drive 1, Record 4.mp3 drive 2, Record 6.mp3

Και τελικά ειναι hoax το hoax. Για τα καλλιτεχνικα εθεσα το ερώτημα στα σοσιαλ και δεχτηκα επικρίσεις. Ομολογώ δεν το επικοινωνησα σωστά, ίσως ήμουν και εριστικός, ορμώμενος από την προσωπική εμπειρία/πικρία γι' αυτά που αποκόμισα από το μάθημα των καλλιτεχνικών στα 12 χρόνια φοίτησής μου στο σχολείο: Τίποτα. Κάποιοι ένιωσαν αδικημένοι για το σύνολο της προσφερόμενης παιδείας στα καλλιτεχνικά. Κάποιοι συμφώνησαν στο αυτονόητο, ότι το σύστημα χωλαίνει. Στους περισσότερους βγηκε ένα συναισθηματικό συνδικαλιστικό αντανακλαστικό (μειώνεται η τεχνη στο σχολείο), την ώρα που εγώ θέλω στην ουσία περισσότερη και ποιοτικότερη απο την ήδη υπάρχουσα-μεσα σε ένα συνολικά αναθεωρημενο πλαισιο για την παιδεία. Εν τέλει βλεπουμε το δέντρο (ώρες καλλιτεχνικών) και δεν βλέπουμε ότι ειναι καμμένο, μαζί με το δάσος πισω του που λεγεται παιδεία.

Pathetic, sorry. Και εντελώς άσχετο, προπαγανδιστικό και προωθητικό, ρατσιστικών απόψεων, βίντεο. Λυπάμαι πραγματικά. Κρίμα που έδωσα και κλικ...

Για να ειμαι ειλικρινής, δεν μιλαω για "ενδιαφέρον" αλλά για φουλ δώσιμο. Είναι άλλο πράμα "τα ακούω" και άλλο "τραγουδάω τους στίχους και τα σολο όλου του άλμπουμ απ' έξω". Και η συντριπτική πλειοψηφία των μουσικών που άκουγα τότε-παράλληλα με τους επίκαιρους- ήταν ετεροχρονισμένη. 70s δεινόσαυρους άκουγα κατά 70-80%. Αλλά τους άλλους τους έβλεπες στα δισκοπωλεία, στα "νεες κυκολφορίες", στα ΜΤV και τους ακουγες στα ραδιοφωνα και τα μπαρ που δεν έπαιζαν αποκλειστικά δεινόσαυρους. Πώς να δώσω να καταλάβει ο 20άρης τι σημαινει Suede, Stone Roses ή Happy Mondays. Αντστοίχως όσο και να προσπαθώ, δεν μπορώ να πιάσω την billie eilish, δηλ. τη σύγχρονη Ροκ. Τα εξηγει ωραια και ο φασιον με τον πελέ. Που να καταλάβει το πιτσιρίκι τι εστί Χατζηπαναγής. Που εδώ που τα λέμε, πατάει κάτω ακόμη και τα τωρινά παλικάρια του εγχώριου θεάματος. Με τις τότε ικανότητες.

Πού έμαθε τέτοια κιθάρα ο Ρόκκος? (Disclaimer: δεν εχω ακούσει ποτέ ολόκληρο εργο του Vai, αλλά ουτε και του Zappa, του Zawinul, του Holdsworth και εκατοντάδων άλλων παικταράδων. Δεν το αποκλείω να γίνει κάποτε, αλλά αυτού του είδους η μουσική μου ειναι αφόρητα αδιάφορη για το λόγο που για τον καθένα ειναι οτιδήποτε αδιάφορο και οτιδήποτε ενδιαφέρον. Το συγκεκριμένο κομμάτι το είδα με ενδιαφέρον, εντυπωσιάστηκα αυθεντικά -και ουχί αφελώς- με το απίστευτο επίπεδο αυτού του μουσικού, με χαροποιεί η μελετη του σε διαφορετικά μονοπάτια-αυτά όταν τα εφτιαχνε ο jerry donahue κλπ...- και δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με θεατρινισμούς και γενικά την εικόνα κάποιου όταν ερμηνεύει.) Τον dim τον καταλαβαίνω σε μεγάλο βαθμό, αν τον βαλω στη θέση μου να ακούσει Guns n Roses, Metallica, Blur, Manic Street Preachers, Cranberries, Nirvana, Radiohead και όλα αυτά που άκουσα και παρακολουθησα εν τη γενέσει τους, τον καιρό που ρουφούσαμε τη μουσική σαν υποσιτισμένοι κορκόδειλοι: Δεν θα νιώσει και πολλά...ή τουλάχιστον όχι στον δικό μου βαθμό.

Μπορεί να μην εχει εργονομικό, αλλά έχει ηθικό πλεονέκτημα. Η SG η καλή θελει μαόνι ελαφρύ, βεργα μονή, κλειδί κλουζόν πλαστικό, μια καλή ζώνη suede, να μη γλιστράει και κατα προτίμηση και μια maestro vibrola

1000%. Από κιθάρες. Από θρησκείες, η καλύτερη ειναι η Tele, εννοειται. Και ο Άρης.

Φίλως άμα δεν το κατεχεις μην παίρνεις SG. Πάντα δίπλα σε περβάζι, σε σκάλα ή σε ντράμμερ παίζεται. Και του λες να μην ακουμπήσει το κρας, γιατί στηρίζεις το headstock σου πάνω του...

Ναι την L-5 μαζί με τις Rickenbacker 360 και την Gretsch 6120 και 6128 πρασινη

Μαζί με την Jazzmaster και την 335

Πάντως το πρώτο βιντεο το είδα, είναι γεμάτο όντως με κοινοτοπίες και προσωπικές ιστορίες οι οποίες δεν μου παρεχουν κανένα επιχείρημα -εμένα τον αδαή- "γιατί η τελεκαστορ ειναι η καλύτερη κιθάρα στον κόσμο", δεν με ψήνει ως "μη χρηστη" να μπω στον κόσμο της και όποτε βλέπω τίτλο με υποψία clickbait τρέχω μακριά. Προτείνω σε όποιον δεν το ειδε, να μην το δει γιατί θα χάσει 30 πολύτιμα λεπτά απο τη ζωή του. Θα πω εγώ την καλύτερη πληροφορια μισης ωρας φλυαρίας: Στην τελε συνδέουμε το tone μόνο στον bridge μαγνήτη. Τώρα όλα τ άλλα του θρεντ, θελω να πιστεύω ότι δεν παίρνονται τοις μετρητοίς. Άλλωστε είπαμε: Καλύτερη κιθάρα είναι η SG

Αν εχουν σπασμένο χέντζτοκ, ναι. Τις χορδες, Τις κολλάω απλά ενώνω την Α και τη D για να φτιανω μια κανονικιΑ E, γιατί οι 38άρες κάνουν για σφεντόνα.

Μην τις πεταξεις, στειλε τις εδω, θα ξηλώσω την περιέλιξη απο τις wound, θα τις στειλω για γάνωμα και θα ξανατυλιξω τις 3 μπασες, με triple braid μέθοδο ακριβώς την πλέξη του Τερκενλή. Τέλος, τις βοβαρδίζω με organic/βιολογικά ισότοπα και κρατάνε twang μέχρι και -hold you breath- 11 ώρες!

Μαπα μου ακουγεται. Στειλτο μου να το πετάξω, έχει ειδικούς καδους ανακυκλωσης εδώ, αποκλειστικά για πλαστικά wah.

Φίλος πάντως με Selmer Mark VI κλάφτα σόλο ο saxman. Εδώ θέλει Κeilwerth SX ή ένα Yanagisawa 992. Πού πας με το Cannonball, το κοκκόρι να ούμε. (Άραγε να κάνουν τέτοιες συζητήσεις σε φόρουμ άλλων οργάνων; "Είναι τα Powell τα καλύτερα φλάουτα για φρουλάντο;" "5 φαγκότα που με αναβάθμιση σε τάπες πατάνε κάτω τα Gebrüder Mönnig")

Γιγαντας. Ίσως ο αγαπημένος μου κιθαρίστας. Τέρας ήχου, songwriter ολκής, anti-celebrity, γούστο στις κιθάρες, guitar layering σε ηχογραφήσεις για σεμινάριο, ευρηματικός σε licks και φωνητικά, βράχος ρυθμικά, χωρίς κιθαριστικά κλισέ. Η επιτομή του εύστοχου και περιεκτικού band member. Για χάρη του πήρα καποτε ένα EHX English Muffin' κι έψαχνα να βρω Ibanez Wah. To εδωσα σε μια εβδομάδα. Σταμάτησα να ψάχνω και το Ibanez και να τρέφω αυταπάτες ότι θα ακουστώ εστω και λιγο σαν κι αυτόν.