Sami Amiris

Δυστυχώς θα είμαι Κρήτη, Τετάρτη θα είμαι Αθήνα. Φτου...

Πραγματικά δεν ήθελα να το συνεχίσω, αλλά δεν μου αφήνεις περιθώρια. Αυτό σαν συσχετισμός επιχειρημάτων είναι, για να δανειστώ τη δική σου έκφραση, για γέλια - ή κλάματα. Αντιστοιχίζεις κάτι που είναι έκφραση ανθρωπίνου συναισθήματος - και που στο κάτω-κάτω της γραφής, αν δεν είσαι 15χρονος, ξέρεις ότι πολλές φορές κάποιος γελάει για να μην κλάψει - με μουσική. Θα σου πώ λοιπόν κάτι: αν ρωτήσεις έναν μαύρο στο δρόμο του Harlem και τον βάλεις να ακούσει μία big band ενορχήστρωση του Glass Enclosure του Bud Powell, θα χρησιμοποιήσει σίγουρα τον όρο «επιβλητικό». Το «πομπώδες» πολλές φορές χρησιμοποιείται σαν υποβιβαστικός όρος στη μουσική, ως δείγμα υπερβολικής δραματουργίας, too much που λένε, οπότε μπορεί να μην το βάλει για να μην προσβάλει. Τώρα για τον όρο «επικό», τι να σου πώ, θα σε γελάσω. Δεν έχουν όλοι οι λαοί του κόσμου μυθολογία με δράκους και σπαθιά. Και είναι εξίσου άνθρωποι με εσένα και εμένα. Θα πάω πάσο σε αυτό. Όχι, δεν θα τον πώ άσχετο και αμόρφωτο. Απεναντίας, εσύ καταδεικνύεις τον ίδιο σου τον εαυτό άσχετο με τη jazz τουλάχιστον, και σίγουρα αμόρφωτο ως προς το είδος, γιατί έκανες ότι μπορείς για να το αποδείξεις. Ή τρολλάρεις ή έτσι είναι. Δεν μπορώ να γνωρίζω. Όχι, δεν χρειάζεσαι διατριβή στη jazz για να ξέρεις τη νιώθεις ακούγοντάς την. Αυτό έλειπε. Η μουσική είναι φτιαγμένη για τους ακροατές, όχι για τους μουσικούς. Ο μουσικός παράγει, ο ακροατής ακούει, και ο καθένας έχει το ρόλο του. ΠΑΡΟΛΑ ΑΥΤΑ, ο ακροατής που θέλει να ξέρει ένα είδος ΑΚΟΥΣΤΙΚΑ από που ξεκινάει και που φτάνει, πρέπει να το ψάξει πολύ καλά. Κάτι που προφανέστατα δεν έχεις κάνει εσύ με τη jazz. Εδώ που τα λέμε αμφιβάλλω το πόσο καλά έχεις ψάξει το ίδιο το metal, γιατί οι επιλογές σου σε αυτό είναι όλες πολύ περιορισμένης ακτίνας δράσεως, έχεις αφήσει πολλά απ'έξω. Αλλά μπορείς να ξέρεις και να το κάνεις επίτηδες, οπότε δεν θα το συνεχίσω, απλά προβληματίζομαι. Σου λέω λοιπόν, για να ενημερώσω εσένα και όποιον ενδιαφέρεται περί του είδους, ότι η jazz δεν είναι μία μουσική. Είναι κάτι τόσο τεράστιο σε εύρος όσο και η κλασσική, αν όχι ακόμη ευρύτερο. Είναι ένα είδος που απλωθεί από το blues'n'swing - που είναι ο βασικός του κορμός, αλλά σε καμία περίπτωση ο μόνος - , τη βραζιλιάνικη, αφροκουβανέζικη, αργεντίνικη μουσική παράδοση, μέχρι τη σύγχρονη κλασσική (υπάρχει και ξεχωριστός όρος για αυτό: cross over), τις ethnic παραδόσεις πρακτικά όλων των χωρών του πλανήτη, και βέβαια και την ινδική μουσική - βλέπε Vijay Iyer και Rudresh Marhanthappa κτλ. Και βέβαια δεν αφήνουμε από έξω το rock (βλέπε jazz rock) ή το funk (fusion = jazz + rock + funk + latin + ό,τι άλλο προαιρείται ο καθείς). Και ξαναγυρνάω στο cross over, το οποίο περιλαμβάνει ενορχηστρώσεις με big band και συμφωνική μουσική, και μη μου πεις ότι δεν είναι jazz αυτό, διότι τα έχει κάνει ως και ο Wynton Marsalis. Ποιό jazz πεθαίνεις. Οι πιθανές jazz ενορχηστρώσεις είναι από solo όργανα μέχρι συμφωνική + big band. Με όλους τους ενδιάμεσους συνδυασμούς. Και από στυλ μπορεί να υπάρχουν όλα τα προαναφερθέντα and then some. Δεν φταίω εγώ, ούτε τα λέω όλα jazz. Όταν κάνεις jazz σπουδές έξω, όλα αυτά κάνεις, γιατί όλα αυτά συμβαίνουν στη jazz. Άρα λοιπόν, η jazz είναι ένα πραγματικά γιγαντιαίο σε μέγεθος είδος μουσικής. Περιλαμβάνει άπειρα πράγματα. Όλα αυτά που σου είπα είναι παρακλάδια της jazz. Όταν πας να σπουδάσεις, όλα αυτά μαθαίνεις, και φυσικά όσο προλαβαίνεις σε 4 χρόνια + 2 για το master. Πραγματικά δεν προλαβαίνεις. Απάντησέ μου λοιπόν: Ποιά jazz από αυτές εννοείς να ακούσει κάποιος στο δρόμο; Θα βγάλει την ίδια εντύπωση από Louis Armstrong όπως με Richie Beirach? Ή από Wynton Marsalis οπως με Vijay Iyer? ;H από Gonzalo Rubalcaba όπως με Claire Fischer? Ή από Keith Jarrett όπως με Art Tatum? Ή.. ή.. ή.. Όλα jazz είναι, και δεν έχουν καμία απολύτως σχέση το ένα με το άλλο. Οπότε, σε ξαναρωτάω, όταν λες Ποιά jazz εννοείς; Για να ξέρουμε τι λέμε. Συγκεκριμένα πράγματα παρακαλώ, όχι υπεκφυγές. Αυτό, λυπάμαι που στο λέω, αλλά δείχνει το πόσο λίγο δείχνεις να ξέρεις μουσική. Και δε στο λέω να σε προσβάλλω, αλλά λέω απλώς την αλήθεια. Υπάρχουν ματζόρε κομμάτια με απίστευτη θλίψη, όπως π.χ. τα θέματα του Ραχμάνινοφ που χρησιμοποιούν την Harmonic Major, και μινόρε κομμάτια που δεν έχουν πουθενά μία μεγάλη τρίτη μέσα τους αλλά έχουν πολύ κέφι, π.χ. τα μισά funk εκεί έξω. Η δε ελαττωμένη που αναφέρεις, χρησιμοποιείται πολύ στη swing μουσική σαν αντικατάσταση της I, δηλ. Io7 - I6, και ναι, ακούγεται μια χαρά χαρούμενη. Συνεπώς η χαρά και η λύπη έχουν να κάνουν όχι με το τι συγχορδία χρησιμοποίησες, αλλά με το συνολικό κλίμα του κομματιού. Αυτό που είπες είναι τελείως λάθος. Λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν υπήρχε τίποτε εξ'αρχής να πιάσω. Εσύ είσαι αυτός που έχεις βγει τελείως έξω από το επιτρεπόμενο βάθος και πνίγεσαι, και ξεστομίζεις ότι σου κατέβει. Σαφώς, και σε αυτήν την παράγραφο συμφωνώ ότι δεν χρειάζεται να γνωρίζεις τι ακούς για να νιώθεις, ΑΛΛΑ: Αυτά είναι δικά σου, και ΜΟΝΟ δικά σου, και αυθαίρετα, συμπεράσματα. Δεν είναι όλοι όπως εσύ, ούτε εσύ όπως όλοι. Μην κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια. Δεν μπορεί το δικό σου γούστο να είναι παγκόσμιο, και να κρίνει τα πάντα. Και μάλιστα για πράγματα που αποδεδειγμένα δεν έχεις ιδέα - να σου θυμίσω τις εκφράσεις σου περί γλυκανάλατων συγχορδιών 7ης και καλού voice leading και πλαστικά κατάνα και τέτοια που είπες, χωρίς εμφανώς να έχεις ιδέα για το εύρος της μουσικής και το πόσο εκτός τόπου και χρόνου είναι αυτά που λές με το μεγαλύτερο τμήμα της μουσικής αυτής. Αυτό ακριβώς είναι η ελληναράδικη νοοτροπία που εγώ προσωπικά δεν αντέχω ούτε δευτερόλεπτο. Καλή συνέχεια.

Για τελευταία φορά σου λέω ότι δεν με αφορά η ΔΙΚΗ ΣΟΥ ερμηνεία στο πομπώδες - επικό κτλ., όχι φυσικά το ίδιο το ύφος, διότι είναι θέμα γούστου. Για πολλοστή φορά σου λέω ότι το δεύτερο κλιπάκι είναι η προσωπική μου ερμηνεία του πομπώδους, μέσα στα πλαίσια ενός πιάνο τρίο πάντοτε, χωρίς 150 άτομα ορχήστρα - χορωδία, άρα ούτε ισχύει ότι ποστάρω άσχετα. Για ΣΕΝΑ είναι άσχετα, διότι έχεις παγιωμένη άποψη του τι είναι τι, π.χ. το επικό είναι συμφωνικό soundtrack ή τα κλιπάκια που ποστάρεις, και δεν δέχεσαι άλλη άποψη. Δεν δέχεσαι π.χ. ότι μπορεί να υπάρχει πομπώδες ύφος σε γράψιμο big band, που είναι ορχήστρα πνευστών, διότι δεν χρησιμοποιείται για soundtrack, και μόνο ότι χρησιμοποιείται για soundtrack είναι πομπώδες και επικό, εκτός και αν είναι metal. Έχεις συνδέσει το πομπώδες και επικό με τελείως συγκεκριμένη ενορχήστρωση, και δεν δέχεσαι κάτι άλλο. Δεν μπορεί κανείς να σου αλλάξει άποψη, και ούτε χρειάζεται. Σαφώς δικαίωμά σου. Αλλά όταν δεν δέχεσαι την πιθανότητα να είναι κάτι αλλιώς από ότι εσύ νομίζεις, δεν γίνεται ούτε συζήτηση να γίνει, ούτε εσύ να μορφωθείς μουσικά. Και σίγουρα δεν σημαίνει ότι επειδή εσύ το λές, έτσι είναι. Οι προτάσεις σου δηλώνουν απόλυτη άποψη, και ειλικρινά δεν νομίζω η άγνοιά σου να σου επιτρέπει να έχεις άποψη. Δυστυχώς όμως έτσι γενικώς πάει το πράγμα. Ποτέ δεν σου είπα ότι το επικό δε με αφορά ή δε μου αρέσει, εσύ το συμπέρανες αυτό και φυσικά δεν ισχύει, είναι απολύτως αυθαίρετο συμπέρασμα. Από την άλλη πλευρά, μιά που έχεις μπει σε μία άπειρη λούπα του να λες τα ίδια και τα ίδια, δεν θα συνεχίσω μαζί σου τη συζήτηση, καθώς αρχίζεις να βάζεις και λόγια που ποτέ δεν είπα. Δεν έχει νόημα να «συζητώ» μαζί σου, καθώς τα ξέρεις όλα και στην πραγματικότητα δεν κάνεις συζήτηση, και όταν σου λένε ότι, από τα γραφόμενά σου τουλάχιστον, προκύπτει ότι είσαι καραάσχετος σε θέματα που πουλάς άποψη, αρχίζεις την αυθαίρετη συμπερασματολογία. Δεν έχει νόημα διάλογος με «γνώστες». Και δυστυχώς, αυτό δείχνεις εδώ. Καλή τύχη σε ό,τι κάνεις.

Δεν είπα ότι δε με αφορά το επικό, είπα ότι δε με αφορά το πώς ΕΣΥ ερμηνεύεις την έννοια του επικού. Είναι καθαρά θέμα γούστου. Πώς πρέπει να το διατυπώσω αλλιώς για να το καταλάβεις; Αν μέσα σε όλα αυτά προσπαθείς να με ρωτήσεις αν υπάρχει στη jazz συμφωνική ορχήστρα με χορωδίες, ή αν υπάρχει τριαδική αρμονία με πομπώδες ύφος ή/και ενορχήστρωση, το πρώτο σαφώς όχι, το δεύτερο σαφώς ναι.

Κάνεις λάθος. Σου απάντησα. Και μάλιστα με κλιπάκι, που σου λέω τι ακριβώς θεωρώ εγώ επικό. Όπως βλέπεις δεν συμπίπτει η δική σου έννοια με τη δική μου. Η δική σου θέλει κατά βάση τριαδική αρμονία και full sound, η δική μου θέλει full energy. Το κατανοώ, και όπως σου είπα είναι προσωπικό σου και μου θέμα στο τέλος. Όσο για τις εκφράσεις σου, δεν τις απομονώνω. Μόνος σου το έκανες. Εγώ έκανα όλο το post σου αντιγραφή, με όλες τις ανοησίες που γράφεις μέσα, και στάθηκα σε κάποια ιδαίτερα μαργαριτάρια, τα οποία απλώς δείχνουν το βάθος της άγνοιάς σου για το είδος. Και όχι, δεν υπερασπίζομαι τη jazz. Δεν χρειάζεται υπερασπιστές. Και σίγουρα όχι απέναντι σε ανθρώπους που δεν ξέρουν τίποτε για αυτήν. Πράγμα που αποδεικνύεται περίτρανα από τις εκφράσεις ΣΟΥ που θεωρείς ότι απομόνωσα.

Το τι θεωρείς εσύ επικό χαρακτήρα είναι καθαρά προσωπικό σου θέμα. Η δική μου βερσιόν του επικού είναι στο δεύτερο βίντεο στο χρόνο που γράφω. Αυτό είναι προφανώς προσωπικό μου θέμα, η δική μου άποψη περί επικού. Και φυσικά δέχομαι το δικαίωμά σου να θεωρείς επικό ό,τι θεωρείς, δεν θα μπώ στη συζήτηση περί του τι εστί επικό. Αλλά το να μιλάς για jazz και να λες γλυκερές συγχορδίες 7ης, καλό voice leading, πλαστικά κατάνα και τέτοια, σε αυτό σου απαντώ και μόνο. Το επικό που εννοείς εσύ δε με αφορά. Αλλά το να ξεστομίζεις τις ανοησίες που ξεστομίζεις περί jazz απλώς δείχνει το βαθμό άγνοιας που δείχνεις να έχεις για το είδος. Με αυτό και μόνο είχαν να κάνουν τα δύο κλιπάκια που πόσταρα. Και απλά για το ξεκαθάρισμα της υπόθεσης, ακούω όλα, μα όλα, τα υποείδη metal ή rock εδώ και περίπου 30 χρόνια. Λόγω του ότι γυρνάω τον κόσμο και παίζω με διάφορους, γνωρίζω πολλούς από αυτούς προσωπικά, και είμαι φίλος με κάποιους από αυτούς. Αν άκουγαν αυτοί τα σχόλιά σου περί jazz, θα γελούσαν - στην καλύτερη περίπτωση. O Gene Hoglan έχει έναν ήρωα, και αυτός λέγεται Steve Gadd. Δεν παίζεις με ερασιτέχνες εδώ. Ούτε οι μεταλλάδες οι κανονικοί είναι αμόρφωτοι μουσικά και δεν ξέρουν τι είναι τι και ποιός είναι ποιός. Ξέρουν και παραξέρουν.

Από 1:46 μέχρι περίπου το 3 λεπτό:

Λοιπόν, ιδού ένα κομμάτι με γλυκερά ακκόρντα 7ης και βάλε, με καλό voice leading. Σαν το πλαστικό Katana ένα πράμα...

Διάβασα το όλο thread, και μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση το πόσο απόλυτη, πραγματική άγνοια έχουν κάποιοι άνθρωποι για άλλες μουσικές, και βέβαια συγκεκριμένα για τη jazz, και με την απολύτως ελληναράδικη νοοτροπία τολμούν, ενώ δεν έχουν ιδέα από το είδος, να έχουν άποψη για αυτό, να το κατηγοριοποιούν και να του βάζουν ταμπέλες, και με ύφος γνώστη να το περιγράφουν κιόλας, χωρίς να έχουν, επαναλαμβάνω, ιδέα του τι λένε. Η άγνοιά τους και η ελληναριά του «έχω άποψη και εμμένω σε αυτήν ενώ η άγνοιά μου βρωμάει και ζέχνει από παρσέκ απόσταση» επίσης βρωμάει και ζέχνει από παρσέκ απόσταση. Επίσης, εξισώνουν τη δραματική ιδιότητα της μουσικής με τη χρήση της σε πομπώδη σημεία σε ταινίες (!) και αξιώνουν κάτι τέτοιο ως εισητήριο για μία μουσική να θεωρηθεί δραματική ή πομπώδης! Αυτό απλώς είναι το κερασάκι στην τούρτα. Με αυτή τη νοοτροπία δεν πάμε πουθενά δυστυχώς. Αν κύριοι δεν γνωρίζετε κάτι, ρωτήστε για να μάθετε, χωρίς να προβαίνετε σε χαρακτηρισμούς και κατηγοριοποιήσεις. Και μην προβάλετε αυθαίρετα κρητήρια δικής σας επινόησης για να επιβάλλετε μίαν άποψη που εμφανώς δεν έχετε δικαίωμα, λόγω άγνοιας, να έχετε. Λες και η κλασσική σταμάτησε στο 1800 και λες και η jazz είναι μόνο το birth of the cool. Αν άκουγε ο Miles ότι η jazz είναι cool και στερείται δραματουργίας, θα σας απαντούσε ότι ακυρώνετε ότι έκανε από το 60 και πέρα. Ή ότι έκανε ο Coltrane από το Love Supreme και πέρα. Ή οι young lions το 80. Και όλο το small combo ρεπερτόριο από τότε μέχρι σήμερα. Και βέβαια όλο το μοντέρνο big band ρεπερτόριο που το γράφουν ως επί το πλείστον arrangers που είναι συγχρόνως και κλασσικοί συνθέτες. Αν η jazz έχει ένα πράγμα σήμερα, αυτό είναι ενέργεια. Και ενέργεια δεν είναι απαραίτητα decibel. Είναι η ενέργεια του να σε αρπάζει και να σε στήνει στον τοίχο, που λέει κάποιος για τη metal εδώ. Και βέβαια, το κριτήριο του αν κάτι είναι soundtrack ή δεν είναι, είναι τελείως, μα τελείως αυθαίρετο. Η ανάγκη της ταινίας είναι κάτι που το κρίνουν οι δημιούργοί της. Δεν σημαίνει ότι είναι η μοναδική επιλογή, ούτε ότι είναι η καλύτερη. Αλλά σίγουρα είναι αυτό που θέλουν αυτοί και τους εξυπηρετεί. Δεν γίνεται ο σκηνοθέτης ή ο παραγωγός κρητήριο δραματουργίας ή πομπώδους ύφους! Θα συμμετείχα, αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει νόημα σε αυτό. Αφού τα ξέρετε όλα και θεσπίσατε και κριτήρια επιλογής. Τι να πει κανείς, πραγματικά...

Όσο ευσταθεί, άλλο τόσο δεν ευσταθεί. Σίγουρα κατέστρεψαν ναούς. Αλλά διατήρησαν τα αρχαιοελληνικά κείμενα, είχαν σχολές όπως π.χ. την φιλοσοφική σχολή των Αθηνών κτλ., είχαν λόγιους με εξαιρετική γνώση της αρχαίας ελληνικής πραγματείας, διέσωσαν ένα μέρος των κειμένων μετά την καταστροφή της Βιλιοθήκης της Αλεξάνδριας από τους Άραβες το 641, ανέπτυξαν τις επιστήμες κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα της Δύσης (ειδικά τα μαθηματικά, την κρυπτογραφία, κτλ), ανέβασαν τη διπλωματία σε πρωτοφανή για την εποχή επίπεδα, προφύλαξαν τη Δύση από επελάσεις μεγάλων εχθρών - και βέβαια η Δύση το «ανταπέδωσε» αυτό τετράπαξ - και τόσα άλλα πράγματα που οι σημερινοί με τις πολιτικές ατζέντες τους δεν λένε ποτέ. Η Βυζαντινή αυτοκρατορία είναι μία εξαιρετικά σημαντική περίοδος της ιστορίας της περιοχής, και δεν είναι καθόλου όπως παρουσιάζεται, και δυστυχώς και από την ίδια την Αρβελλέρ από ότι κατάλαβα. Και αν ο Παπαρηγόπουλος είχε λάθη και ατζέντες, ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Οστρογκόρσκι, τον Βασίλιεφ, τον Ράνσιμαν, κτλ....

Μην αμφιβάλλεις καθόλου. Ρώτα μεγάλης ηλικίας ανθρώπους στην Κρήτη και θα δεις τι θα σου πούν σχεδόν όλοι. Μάλιστα, η 96(!!!) ετών γιαγιά ενός πολύ σημαντικού μουσικού όσο ζούσε έλεγε μαντινάδες από πολύ, πολύ παλιά, τις είχε ακούσει από μωρό παιδί, που μακάρι να την θυμόμουν αυτούσια. Έλεγε ως και την ημερομηνία της Άλωσης, και πόσο έκλαψε τότε ο πληθυσμός που το άκουσε. Και αυτή, και αρκετοί άλλοι αντίστοιχης ηλικίας άνθρωποι μου το είπαν για τα στιβάνια. Ανεξάρτητο μεταξύ τους υπερήλικες, άρα το άκουσαν από παιδιά, όπως μου είπαν και οι ίδιοι. Δεν έχω λόγους να μην το πιστέψω. Από την άλλη, έχω πολλούς λόγους να αμφιβάλλω για τις θέσεις ενός ανθρώπόυ με σαφείς πολιτικές θέσεις, ανεξάρτητα της γνώσης του. Δεν είναι π.χ. τυχαίο ότι ένας άνθρωπος, αρχηγός κόμματος, συνταγματολόγος, με φοβερή γνώση του Συντάγματος, ονομάστηκε «αντισυνταγματολόγος»! Αφού μόνος του έγραψε τους περισσότερους αντισυνταγματικούς νόμους στην ιστορία της Ελλάδος! ;D Οι θέσεις της Αρβελέρ μου φαίνονταν και μου φαίνονται πολύ περίεργες και ύποπτες, υποκινούμενες από περίεργα πολιτικά κριτήρια. Επίσης όταν κάποιος έρχεται σε σαφή αντιπαράθεση με κορυφαίους του πλανήτη Βυζαντινολόγους, με ουσιαστικό σκοπό την υποβάθμιση της σημασίας της Βυζαντινής περιόδου και προώθηση του γνωστού τσιτάτου ότι οι Βυζαντινοί ήταν ο Ελληνικός Μεσαίωνας και υπήρξε μαύρη σελίδα για τον ελληνισμό, δεν μπορώ να τον πάρω στα σοβαρά. Και όχι, οι Βυζαντινοί δεν πήγαν στο φώς όπως λέει, ακόμη έκαιγαν μάγισσες τότε στη Δύση! Και για κάμποσο καιρό ακόμη...

Αν πράγματι είπε κάτι τέτοιο η Αρβελέρ, θα προτιμήσω τον Οστρογκόρσκι. Δεν είχε πολιτικά συμφέροντα από πίσω, παρά μόνο να είναι ο καλύτερος Βυζαντινολόγος του πλανήτη στην εποχή του. Αυτό μου αρκεί.

Ένα σούπερ βιβλίο για τη Βυζαντινή περίοδο - μια που αναφέρθηκε: http://www.rastko.rs/cms/files/books/4712130c5cb71 και το βιβλίο του Ostrogorsky: http://www.24grammata.com/wp-content/uploads/2012/09/Ostrogorsky-24grammata.com_.pdf Από το τελευταίο: «...το Βυζάντιο εμπλούτισε πολιτιστικά και τη Δύση. Το βυζαντινό κράτος ήταν ο χώρος, μέσα στον οποίο επέζησε ανά τους αιώνες ο πολιτισμός της ελληνο-ρωμαϊκής αρχαιότητας. Για το λόγο αυτό το Βυζάντιο ήταν δότης, ενώ η Δύση δέκτης. Ιδιαίτερα στην περίοδο της Αναγεννήσεως, όταν το πάθος για τον αρχαίο πολιτισμό κατέλαβε την ανθρωπότητα, ο δυτικός κόσμος βρήκε στο Βυζάντιο την πηγή, από την οποία γεύθηκε τους θησαυρούς της αρχαιότητας. Το Βυζάντιο διατήρησε την κληρονομιά του αρχαίου κόσμου και επιτέλεσε έτσι την αποστολή του στην παγκόσμια ιστορία. Διέσωσε από τον αφανισμό το ρωμαϊκό δίκαιο, τα ελληνικά γράμματα, τη φιλοσοφία και την επιστήμη, για να παραδώσει στη συνέχεια την ανεκτίμητη αυτή κληρονομιά στους λαούς της δυτικής Ευρώπης, που είχαν ωριμάσει για να την δεχθούν.» Και ένας θησαυρός βιβλίων του Runciman για το Βυζάντιο: http://en.bookos.org/g/Runciman Δεν είναι λοιπόν τόσο απλά τα πράγματα όσο κάποιοι διαδίδουν για το Βυζάντιο.

Θα διαφωνήσω. Υπάρχει ολόκληρη τάση παραγκωνισμού της σημασίας της Βυζαντινής περιόδου, τόσο όσον αφορά τη διατήρηση της αρχαιοελληνικής παράδοσης, όσο βέβαια και στο μπλέξιμο με τα θρησκευτικά. Βεβαίως καταστράφηκαν πολλοί αρχαίοι ναοί από τους χριστιανούς, αλλά δεν είναι εφεύρεση των βυζαντινών αυτό. Και μια που λες για το Βυζάντιο, π.χ. τα στιβάνια στην Κρήτη ήταν το σύμβολο των δακρύων για την πρώση της Πόλης το 1453. Καταγεγραμμένο και σε κείμενα και σε μαντινάδες της προφορικής παράδοσης. Σε κάθε περίπτωση, νομίζω ότι τα παρακάτω δύο βιβλία είναι επιβεβλημένα για όποιον πραγματικά ενδιαφέρεται για το θέμα: http://www.ianos.gr/eshop/biblia/theoritikes-epistimes/istoria/byzantio/istoria-tou-bizantinou-kratous-a-tomos/0282169pp/ http://www.ianos.gr/eshop/biblia/theoritikes-epistimes/istoria/byzantio/istoria-tou-bizantinou-kratous-b-tomos/0048163pp/ Προσωπικά δεν συμφωνώ με την περαιτέρω απλοποίηση της ελληνικής γλώσσας, βασικά για λόγους αναγνώρισης συνθετικών. Νομίζω ότι είναι σημαντικό να γνωρίζει κανείς την προέλευση των λέξεων. Και με τη σημερινή ορθογραφία, δεν έχει χαθεί σε μεγάλο βαθμό αυτή η δυνατότητα. Και βέβαια, διευκολύνει την ανάγνωση των αρχαίων κειμένων από το πρωτότυπο, και την καλύτερη και ευκολότερη δικαιολόγηση των σημερινών λεκτικών τύπων που κρατούν από τότε.

Ο άνθρωπος δεν παίζεται!!! Τόσα χρόνια παίζαμε παρέα, και όποτε κάνει τέτοια, πάντα παθαίνω πλάκα... Το όλο κομμάτι είναι βασισμένο σε 11:7 με αρκετά ιδιόμορφο τρόπο. Ο ViJay Iyer είχε χρησιμοποιήσει κάτι αντίστοιχο αλλά μόνο σαν ρυθμική μετατροπία, για να αλλάξει ταχύτητες, όχι τα παίζει ταυτόχρονα! Μεγαλείο...

Καινούριο κλιπάκι, κομμάτι του Αντώνη Λαδόπουλου!

Εξαρτάται. Παίζεις με κάποιο όργανο που σου κρατά τα μπάσα ή είσαι εσύ αυτός που κρατά τα μπάσα; Αν ναι, έχεις μεγάλη ελευθερία τοπικά, αρκεί να είναι συνολικά το αποτέλεσμα εντάξει και περιφερειακά, δηλαδή πώς πάς μέχρι τη συγχορδία και πως φεύγεις από αυτήν, δηλαδή το voice leading. Aν παίζεις πιάνο, κιθάρα ή μαρίμπα, είσαι κάπως πιο ελεύθερος στο πως θα πάς από τη μία συγχορδία στην άλλη, το voice leading είναι αρκετά χαλαρό. Αν όμως γράφεις για horn section ή για string section, τότε το voice leading είναι εξίσου σημαντικό με την ίδια συγχορδία, αν όχι πιο σημαντικό. Οπότε το ηχόχρωμα παίζει τεράστιο ρόλο εδώ. Αν όχι, τότε έχεις μεγάλη ευθύνη, διότη πλέον η στήριξη της συγχορδίας είναι σε εσένα. Και μπορεί να συμβεί οποιαδήποτε αναποδιά, όπως π.χ. η συγχορδία σου να μην ακούγεται πολύ καλά μόνη της, αλλά μιά χαρά μέσα στη μουσική στο συγκεκριμένο σημείο, ή το ανάποδο, να ακούγεται τέλεια μόνη της αλλά να μη δένει με τα γύρω της με τίποτε, ή το χείριστο όλων, άσχημη μόνη της και με παρέα, ή το καλύτερο όλων, όμορφη και δένει και ωραία με το περιβάλλον. Και τώρα ερχόμαστε στο ερώτημα: τι θα πει ωραία; Έχεις πάντα να παλέψεις παρωχημένες απόψεις σχετικά με το τι είναι ωραίο. Στην τελική, και εφόσον έχεις ακούσει πολλή μουσική και ξέρεις τα είδη της παγκόσμιας μουσικής, οπότε έχεις εμπιστοσύνη στο αρμονικό σου αισθητήριο, το ακολουθείς, και τέλος. Αν δεν εμπιστεύεσαι το αρμονικό σου αισθητήριο, τότε μελέτα για να μάθεις να το εμπιστεύεσαι. Μπορεί κάλιστα το δικό σου αισθητήριο να βρει πράγματα που δεν θα αρέσουν σε κανένα από αυτούς που θεωρείς εσύ καλούς, αλλά εσύ να γράψεις ιστορία ενώ αυτοί όχι. Έχει γίνει πολλές φορές αυτό... Πάντα θα έχεις στο μυαλό σου αυτές τις δύο βασικές δυνάμεις: Στατικά, μόνη της ακούγεται καλά; Και δυναμικά, δένει ωραία με το σύνολο; Για σένα και τις δύο φορές. Ωραία δεν σημαίνει απαραίτητα ομαλά, ούτε με βάση τους κανόνες της αρμονίας του Ωδείου. Ωραία σημαίνει να το ακούς και να τη βρίσκεις. Και όσο πιο πολλά γνωρίζεις, τόσο περισσότερες εναλλακτικές ξέρεις, οπότε τόσο περισσότερο ξέρεις γιατί βάζεις ότι βάζεις όπου τα βάζεις. Πειραματίσου ελεύθερα με αναδιατάξεις, απλώς φρόντισε να σου αρέσει το αποτέλεσμα από μόνο του, και το πώς δένουν με τα υπόλοιπα εν μέσω των οποίων τις τοποθετείς. Και διάβαζε ανηλεώς βιβλία για να παίρνεις πληροφορίες. Γνώση, δοκιμές και καθημερινή τριβή χρειάζεται. Όσον αφορά το τελευταίο σου ερώτημα, όλα έχουν να κάνουν με τη σχέση των θεμελίων μίας συγχορδίας και του μπάσου. Πολλές φορές μία συγχορδία δεν έχει σαν θεμέλιο τη μπάσα της νότα, π.χ. η συγχορδία 6/3 ή 6/4 ή οι 2 της κλασσικής αρμονίας είναι τέτοιες, οπότε έχουν μία εσωτερική έννοια αστάθειας. Από την αντίθετη μεριά, αν πάρεις μία αναστροφή μίας συγχορδίας , η οποία λόγω των υπολοίπων νοτών, τονικοποιείται, έχεις στην πραγματικότητα άλλο τύπο συγχορδίας. π.χ. η CEGA = C6 και ACEG = A-7 έχουν τις ίδιες νότες (άρα είναι το ίδιο σύνολο), αλλά ακούγονται αλλιώς. Πολλά τέτοια παραδείγματα, και όλα τους θεμιτά, καλά και χρήσιμα στη μουσική.

Εδώ πραγματικά δεν κατάλαβα. Μήπως μπορείς να γράψεις ένα κανονικό chord progression για να καταλάβω; Πρώτα το κανονικό και μετά την αλλαγή για να καταλάβω...

Πίστεψέ με, έχω κάνει πάνω από 100, το ξέρω καλά και συμφωνώ μαζί σου. Αλλά όταν θες να βγάλεις μαζικά κομμάτια, θες να γλυτώνεις χρόνο. Μπορείς να διαβάσεις 10 κομμάτια την ημέρα, αλλά δεν μπορείς να κάνεις 10 transcriptions την ημέρα! Εκεί που φτιάχνεις πρόγραμμα σε μία εβδομάδα διαβάζοντας, το φτιάχνεις σε ένα χρόνο αλλιώς. Οπότε λες, ας τα αγοράσω να γλυτώσω χρόνο. και εν τέλει δεν γλυτώνεις τίποτε άλλο εκτός από τα λεφτά σου...

Συμφωνώ, απλώς βρίσκομαι ακόμη στη διαδικασία καταχερίσματος και θέλω να δώ τι είδους συμπεριφορά θα επιδείξει μέχρι τέλους πριν τον δώσω. Απλώς θα σας πώ ότι αν πάτε να πάρετε transcriptions για κάποια παλιά κομμάτια jazz και δείτε ότι ο τύπος είναι από τη Γαλλία, μιλήστε μου πρώτα!

Συμφωνώ απόλυτα. Για αυτό υπάρχουν οι editors! Είναι τεράστια αμαρτία να κάνει κανείς παρασπονδίες τέτοιου τύπου. Για σκέψου να γράψει κανείς τις εξισώσεις λάθος σε ένα επιστημονικό paper, τον κρεμάνε ανάποδα! Αλλά όλα περνάνε αβρόχοις ποσί στη μουσική. Απαράδεκτο...

Λοιπόν, μου έτυχε κάτι πολύ διδακτικό τις τελευταίες μέρες. Είχα προ καιρού αγοράσει κάποια transcriptions από παλιά jazz από ένα πολύ γνωστό transcriber της αλλοδαπής - δεν θα αναφέρω το όνομά του για ευνόητους λόγους - , και τώρα τελευταία αποφάσισα να κάνω κάποια διδακτικά videos γύρω από αυτά, μια και η παλιά jazz είναι από τις μεγάλες μου αγάπες. Σκέφθηκα μάλιστα να παίζω το κομμάτι μια φορά στην ταχύτητά του και μία αργά ώστε να μπορεί κάποιος να δει το τι ακριβώς συμβαίνει. Ξεκινάω λοιπόν με ένα από αυτά τα transcriptions. Το διαβάζω, και μετά πάω να το παίξω πάνω από την ηχογράφηση. Συνειδητοποίησα ότι είτε η ηχογράφηση ήταν... λάθος, ή το transcription! Υπήρχαν σημεία ολόκληρα που ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Αποτέλεσμα: Κάνω το δικό μου transcription εκ θεμελίων. Πολύς χρόνος χαμένος, από τη στιγμή που πλήρωσα τα ωραία μου λεφτουδάκια να αγοράσω το έτοιμο. Τουλάχιστον, σίγουρα σωστό. Το στέλνω στον transcriber μαζί με ένα ωραιότατο στόλισμα. Σε στυλ, μεγάλε, αν το έπαιρνα από το internet τζάμπα, οκ ας ήταν full στα λάθη, αλλά το πλήρωσα! Και κάποια λάθη ήταν τύπου copy-paste. Αντί να δει τι έκανε ο παίκτης σε αντίστοιχα σημεία του κομματιού, που έκανε μικρές παραλλαγές, αυτός αντέγραφε τα ίδια! Τα λάθη τύπου copy-paste είναι δείγμα βιασύνης, και είναι για κλωτσιές. Δείχνουν απόλυτη ανευθυνότητα από τον transcriber. Απλώς δεν έδωσε την πρέπουσα σημασία στο κομμάτι, ή στη δουλειά του, ή στον κακομοίρη τον άνθρωπο που θα τον πληρώσει και θα το διαβάσει. Εν τέλει, μου απαντάει, ζητώντας μου συγνώμη, και κάνοντας κάποιες αλλαγές στο transcription του, αλλά κρατώντας κάποια εξώφθαλμα λάθη. Ακολούθησε δεύτερο καταχέρισμα με λεπτομερή αναφορά των λαθών στην καινούρια παρτιτούρα. Περιμένω τη δεύτερη απάντηση. ΙΘΙΚΟΝ ΔΙΔΑΓΜΑ: ΜΗΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΣΤΕ ΚΑΝΕΝΑ TRANSCRIPTION!!! Θα τα θεωρείτε όπως ακριβώς τους απατεώνες που αποφάσισαν να αλλάξουν ζωή: συνεχής έλεγχος για να είστε σίγουροι. Διότι αν βασιστείτε σε transcription που δεν είναι σωστό, θα καταλήξτε ρεζίλι, χωρίς να φταίτε εσείς. Πάντοτε να τα τριπλοελέγχετε πριν τα παίξετε. Να είστε σίγουροι για την ορθότητα του κειμένου. Αυτό να το έχετε και για βιβλία. Υπάρχουν θρυλικά συγγράματα, όπως π.χ. το Structure of Atonal Music του Allen Forte, που είναι πήχτρα στα λάθη. Και μάλιστα είναι τόσο να μην πω τι το συγκεκριμένο άτομο, που δεν δέχεται καν αναφορά λαθών. Για κλωτσιές. Τέλος πάντων... Αυτά και καλή τύχη. Είναι ζούγκλα εκεί έξω...

Tx! Ο Richie Beirach είναι από τις μεγάλες μου αγάπες. Μάλιστα, έπαιζα συστηματικά μουσική του ξανά και ξανά, μόνο και μόνο για να τον μάθει ο κόσμος! Χαχαχαχα!!! Ιδού κάποια clips από το πρόσφατο μέχρι απώτερο παρελθόν με μουσική του: Elm: Pendulum: Από το δίσκο που κυκλοφόρησε το 2009, που έχει μέσα το Elm και το Snow Leopard στο τέλος - έχει bookmarks: Αυτά για το αρχείο που λένε... Κάποια από τα επόμενα projects είναι: Καινούριος δίσκος Phos Duo, κάποια στιγμή το Νοέμβρη, Μία προσωπική συναυλία με καλεσμένο τον Rex Richardson και 3 σούπερ έλληνες μουσικούς και πολύ, πολύ φίλους, τους Παναγιωτόπουλο, Τριβόλη και Λαδόπουλο, στη Στέγη το Δεκέμβρη, Ένα ντουέτο με έναν καταπληκτικό μουσικό από τη Δανία στο ηλεκτρικό τσέλο - κοντραμπάσο, το Soren Lyng Hansen, και Η συγγραφή ενός βιβλίου για θεωρία και ενός για πολυρυθμούς - groupings κτλ, που κρατάει κάποια χρόνια ήδη #GiofyriTisArtas Θα ενημερώνω για ό,τι προκύψει. Tx again!!!

Tx!

Tx!!! Μια που το θέμα έγινε sticky, μπορείτε, με τη σύμφωνη γνώμη του πρωτοερωτήσαντος φυσικά, να διατυπώνετε ό,τι ερωτήσεις έχετε περί του θέματος, και τις συζητούμε εδώ. Από τη στιγμή μάλιστα που βλέπω ότι υπάρχει ενδιαφέρον, και βέβαια να ξέρω και να απαντήσω! Και πάλι ευχαριστώ! Σάμι