Sami Amiris

Σας ευχαριστούμε (και εκ μέρους του Αντώνη)! Aπό την επόμενη εβδομάδα θα ποστάρω και τα υπόλοιπα. Καλή σας εβδομάδα!

Τώρα, μία μάλλον μεγάλη σε μέγεθος (και σε δυσκολία) διασκευή του γνωστού standard της jazz, το Night in Tunisia του "Dizzy" Gillepsie: Περνάει από πάμπολα στυλ και ρυθμούς. Καλή ακρόαση!

.. Και το Weaver Of Dreams που ήταν το ακριβώς το ανάποδο: το τελευταίο τραγούδι, για να ξεζαλιστούμε. Ήμασταν τελείως κουδούνια, και απλώς αφήναμε τους εαυτούς μας ελεύθερους για αποθεραπεία.

Μία κάπως πιο "light" κατάσταση (αλλά όχι και πολύ light...), το Alone Together, που λειτούργησε ως ζέσταμα για να μπούμε στο mood για ηχογράφηση.

Σε ευχαριστώ! Και ναι, ο Αντώνης έχει γιγαντιαίο ήχο!

Video No 3: Moment's Notice (John Coltrane) " ************************************ ***** MOMENT'S NOTICE ***** ************************************ This is one of my most favorite pieces to play in any style, tempo, key or whatnot. This version here is a bit unorthodox, because it is slow and highly interactive. It is deliberately slow, because I believe that "Moment's Notice" has one of the most beautiful harmonic progressions ever created. And the very best way to explore the harmony of a song is to make it a ballad, play it slow and really dig in the harmony, see what can be done, really get into the tune. And this particular song has everything one would ever wish for, and then some. Well, what can one say when facing the monumental titanic figure of John Coltrane? Bow one's head in utter respect and celebrate the man and the music. People like John Coltrane prove that humanity has something good to offer to the universe. It is highly interactive because we, Phos Duo, believe in being highly interactive. We can play in a more orthodox, comp-solo type of situation, which is of course a great and very difficult thing to do well, especially in a duo format. But what we try here is another approach: almost soloing together, as a form of quasi-counterpoint. It produces an effect which can be more challenging to the ear, but still function well in the framework of the song. There are other takes of this tune that we played entirely differently, exploring the harmonies in completely different ways - others more subtle, others more complex. There is no way one can fit everything doable on a single take. We picked this one because it is clear and simple. I truly hope you like it as much as I like playing it! -Sami Amiris"

Ευχαριστώ! Και την Κασσάνδρα την παίξαμε στη Στέγη. Με τα βιντεάκια που θα ανεβούν, θα υπάρξει μια καλή εικόνα του ρεπερτορίου της Συναυλίας, καθώς και πιο καινούρια πράγματα.

Από τα κείμενα των videos: " **************************************** ***** PHOS DUO PRESENTS ***** **************************************** ****** THE LOST SESSIONS ****** **************************************** This video is a part of a series which was planned to be done with a professional studio recording along with two CD releases; however, when humans make plans, Gods laugh, as they say. A very unfortunate accident left a good part of the studio recordings damaged beyond repair, and the project was pretty much killed. However, we - Phos Duo, who are Antonis Ladopoulos on Saxophone and yours truly (Sami Amiris) on piano - decided to salvage anything salvagable and post it here on Youtube, as a way to keep something alive out of all this, no matter how little. Thus the lost sessions were born, and they truly are lost. The only audio available is the audio from the two cameras we used, and we did everything we could from that. So you will hear all sorts of sounds, cracks from my poor, suffering piano stool, etc., but we assure you they are all innocent sounds! So, these are not perfect recordings. They are a small and very raw sample of what would have been. Still, we present it here for your pleasure, and hope that the poor sound quality won't irritate you too much. We do plan to re-record everything soon. ***************************** ****** CASSANDRA ***** ***************************** Cassandra, according to Homer, was a very beautiful woman from the ancient Troy, sister of Paris. She was so beautiful that God Apollo had proposed to her, but she declined, making Apollo very angry. So he gave her a gift, albeit a cursed one: She would know everything which was to transpire in the future, but (and here comes the curse) nobody would believe her. And so her life was one of the most tragic lives ever documented in truth or fiction, tragic in the ancient greek sense, of the impending tragedy that is impossible to avoid. This piece was composed for her. The initial seed that gave the inspiration for this piece was a hauntingly beautiful Stasimon, "Katolofeiromai" by Evripides, composed around 408 BC, a piece of pure genius in my humble opinion. Technically speaking, the piece is very challenging, both technically and rhythmically. It is basically a study in quintuplets, septuplets and the polyrhythm 7:5, with all sorts of groupings in both rhythmic subdivisions, both individually and simultaneously. I have played it in public only once with Antonis and Spyros Panagiotopoulos on drums, in SGT. The piece basically wrote itself out in the basic parts. The details are a work in progress, and will probably remain so for the duration of my life. *********************************************************** ***** THE BLACK PAGE (BALLAD VERSION) ***** *********************************************************** Some background info from Wikipedia: ~'' "The Black Page" is a piece by American composer Frank Zappa known for being extraordinarily difficult to play. Originally written for the drum kit and melodic percussion, the piece was later rearranged in several versions. Terry Bozzio: 'He wrote it, because we had done this 40-piece orchestra gig together and he was always hearing the studio musicians in LA, that he was musing on that, talking about the fear of going into sessions some morning and being faced with 'the black page'. So he decided to write his "Black Page". Then he gave it to me, and I could play parts of it right away. But it wasn't a pressure thing, it just sat on my music stand and for about 15 minutes every day for 2 weeks, before we would rehearse, I would work on it. And after 2 weeks I had it together and I played it for him. And he said, "Great!", took it home, wrote the melody and the chord changes, brought it back in. And we all started playing it.' ''~ This version here of the Black Page would not have existed if it weren't for my long-time friend and musical collaborator in NUKeLEUS, Yannis Stavropoulos, who of course is a huge Frank Zappa fan - so am I, by the way, I absolutely love Frank Zappa! - and who of course has been playing the Black Page in many different drum intepretations for years. Yannis told me that he always wanted to play this piece in a combo, but in a yet different way from the existing versions, more "open" than it is usually played, of course without compromising the rhythms and all, just in a different mood. Well, I heard the piece and its various versions by Zappa St and Jr (as well as a few adaptations by others), then I found some sheet music that both Yannis and I found was wrong at places - Yannis of course, having that ridiculous ear and memory, could both identify any mistake as well as correct it, while soloing over it on the drums! Then I did a transcription myself, and played the melody a few times. Unfortunately, the whole project did not continue due to the mundane realities of everyday life, for some time. Fast forward a few months. One day, as I was doing some chores, I played it in my head, and for the first time I "heard" a completely different set of chords, which opened up new ways of expressing this God-sent melody. But these chords demanded a slower tempo - which of course makes the already hard rhythms even harder. So I went home, and the arrangement you hear here is the result. To make a long story short, I presented this version to Antonis. He also knew the original, and liked the way that this was radically different from the more groove-oriented versions that exist (To me, this is closer to the "#1" version, the drum solo, if this can make any sense). Anyway, he said "why not play it as a duo!", and the result is this video. I don't have to say anything about the rhythmic difficulties of the song, these are well known. Nor do I have anything to say about the composer Frank Zappa, he is amongst the Gods of music. The only thing I can say is that Antonis gave a new dimension to the song, a drama, that to me is an essential part of the emotional depth of this piece. Needless to say, this piece is now one of my most favorite ballads to play. I don't know if this is any close to what Yannis has in mind, but we'll find that out in the forthcoming NUKeLEUS releases! ;-) Thank you, and I do hope you enjoy it! -Sami Amiris - "

Video #2: The Black Page - Ballad version (Frank Zappa, arr. by S. Amiris)

Θα ακολουθήσουν άλλα σε λίγο.

Ευχαριστώ, και πράγματι. Μας κόστισε πολύ σε ψυχολογικό επίπεδο η όλη φάση, αλλά ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει δυνατότερο. Θα τα ξαναγράψουμε όλα από την αρχή.

Η σειρά αυτή ήταν να βγουν σε δύο CD, αλλά δυστυχώς λόγω ατυχήματος τα audio χαλάσανε. Οπότε κάναμε ότι μπορούσαμε με τα audio από τις δύο κάμερες, ωστε να διασώσουμε έστω κάτι, ό,τι μπορούσε να διασωθεί. Εξού και το Lost Sessions... Πρώτο κομμάτι: Cassandra (δικό μου) Εκτέλεση στο Deree (American College of Greece), Pierce Hall, Απρίλιος 2014.

Ναι Σωτήρη, εγώ είμαι! Τι κάνεις; :)

Άρα, κατευθείαν μιλάμε για σπουδές, αίμα, ιδρώτα και χρόνια. Καμία αντίρρηση μέχρι εδώ. Δηλαδή υπάρχει μία. Ο Malmsteen ας πούμε δεν έφτιαξε εντελώς καινούρια μουσική per se. Επεξέτεινε τη μουσική σφαίρα της ηλεκτρικής κιθάρας, οπότε ο μουσικολόγος θα πρέπει να μπορεί να το κατανοήσει αυτό, το οποίο σημαίνει ότι θα πρέπει να έχει γνώσεις περί ηλεκτρικής κιθάρας ούτως ή άλλως. Και τα τεχνικά καθαρά ζητήματα, τα οποία είναι βέβαια ένας από τους λόγους που οι ίδιοι οι κιθαρίστες τον αντιγράφουν ανά τον κόσμο, όχι μόνο οι μουσικοί λόγοι, επίσης απαιτούν γνώσεις ηλεκτρικής κιθάρας για να κατανοηθούν. Αλλιώς πωφς θα κατανοήσει ο μουσικοκριτικός το τι ακριβώς έκανε ΚΑΙ ΠΩΣ, ώστε να καταλάβει τι απίστευτη επανάσταση έφερε στο όργανο, και κατ'επέκταση, τι καινούρια μουσική μπορεί να παιχτεί μετά από αυτόν, σε σχέση με πριν από αυτόν, τουλάχιστον στα πλαίσια της μουσικής για ηλεκτρική κιθάρα; Αν δε γνωρίζει από sweep, legato, διάφορες τεχνικές πένας, sweep-tap ή ό,τι άλλο, πως θα καταλάβει το εργαλείο με το οποίο το έκανε; Και αν τα ξέρει αυτά από μόνος του, παίζοντας κιθάρα, δεν θα τα ξέρει αυτομάτως καλύτερα; Άλλο παράδειγμα: ο Art Tatum θεωρείται ίσως ο μεγαλύτερος jazz πιανίστας όλων των εποχών. Πολλοί τον κατηγορούσαν ότι έπαιζε πολλές νότες. Και έπαιζε. Γιατί θεωρείται ο μεγαλύτερος; Αν δεν είσαι ΚΑΙ τρελός γνώστης της jazz, και ΣΟΒΑΡΟΣ jazz πιανίστας, πολύ δύσκολα θα το καταλάβεις. Γιατί αν σου κάνω μια περιγραφή του στυλ «έπαιζε με το αριστερό ένα ολόκληρο σύστημα με συγχορδίες σε ανοικτή θέση δέκατης ή ενδέκατης που τους έκανε και voice leading, όπως έκαναν άλλοι με τα δύο χέρια ταυτόχρονα αργότερα, ανάμεσά τους και ο Oscar Peterson, την ώρα που έπαιζε εντελώς άσχετα και εξίσου δύσκολα με το δεξί την ίδια στιγμή», και δεν είσαι σοβαρά ενημερωμένος jazz πιανίστας, τι θα καταλάβεις; Θα μου πεις, αυτή είναι η ουσία του Tatum; Θα σου πώ ότι δεν είναι η ίδια η ουσία της μουσικής του, αλλά είναι η ουσία της τεχνικής του, και χωρίς αυτήν απλώς δεν θα ήταν αυτός που ήταν. Είχε το συγκεκριμένο εργαλείο, και μέσω αυτού έκανε τα υπεράνθρωπα που έκανε. Πως θα το καταλάβαινες αυτό χωρίς να ξέρεις πραγματικά για τι συζητάμε εδώ; Ο μουσικολόγος κρίνει συγκεκριμένα πράγματα σε συγκεκριμένη μουσική, συγκεκριμένης ηλικίας, που χρειάζεται συγκεκριμένα εργαλεία για να την κρίνεις. Και οι σοβαροί μουσικολόγοι ανά τον κόσμο είναι και μουσικοί. Για βγες από το Ωδείο της Μόσχας μουσικολόγος, να δεις τι εκπαίδευση τραβάνε! Αναλύουν ακουστικά 20 αιώνα με ένα άκουσμα, σαν μέρος εξετάσεων. Μουσικολόγος κανονικά μιλώντας δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα. Και είναι πολύ εξειδικευμένο. Ποτέ δε θα σου έλεγε κανονικός μουσικολόγος ότι μπορεί να έχει άποψη για όλα, χωρίς πραγματικά να γνωρίζει όλα τα εργαλεία, όπως σου έγραψα παραπάνω. Και μόνος του θα σου ζητούσε να τον διαφωτίσεις στο τεχνικό μέρος πριν έχει άποψη. Με την ίδια έννοια, πραγματικά άποψη για τα νομικά έχει κάποιος με σοβαρές γνώσεις νομικής, αλλιώς απλώς ξέρει τι τον πειράζει και τι όχι. Σοβαρή άποψη για τη φυσική έχει κάποιος με σοβαρές γνώσεις φυσικής. Άποψη για τη ζωγραφική έχει κάποιος με σοβαρές γνώσεις ζωγραφικής, και αν είναι ο ίδιος τεχνικά καταρτισμένος ζωγράφος, ακόμη καλύτερη άποψη θα έχει, γιατί θα τα ξέρει από μέσα. Άρα ναι, η δυνατότητα να έχει σωστή άποψη, έχει εν πρώτοις να κάνει με το πόσο καλά ξέρεις το αντικείμενο, και όσο πιο απο μέσα το ξέρεις, τόσο μεγαλύτερο πλεονέκτημα έχεις για την δυνατότητά σου στην άποψη. Άρα ναι, η άποψη είναι για κλειστή κλίκα. Το οποίο βέβαια θα έπρεπε να είναι έρεισμα για να μπούμε στην κλίκα με μελέτη και σοβαρή δουλειά. Σόρρυ, άποψή μου. :) Η μουσικολογία είναι επιστήμη. Συνεπώς εν γένει είναι αντικειμενική, με την προσωρινότητα της επιστήμης. Άλλο η μουσικολογία, άλλο η μουσικοκριτική. Τεράστιο, αβυσσαλέο κενό ανάμεσά τους. Μην τα μπερδεύουμε! Αυτό μετριέται από το πόσο καλά παίζει τα σόλο του πάνω από την ηχογράφηση. Επίσης ναι, έχει στα χέρια του τα εχέγγυα ότι ξέρει για τι μιλάει. Η αντικειμενικότητα ή υποκειμενικότητα είναι τελείως άλλο ζήτημα, αλλά τα κιθαριστικά εργαλεία σίγουρα τα έχει. Έχει όμως τα μουσικά; Γνωρίζει θεωρία; Ξέρει να αναλύσει μουσικά τις επιρροές; Ξέρει να σου πει τι πήρε και τι του έκανε και βγήκε αυτό που βγήκε; Αυτό είναι άλλο σετ ικανοτήτων, που επίσης κερδίζεται με χρόνια, ιδρώτα, αίμα κτλ. Και βέβαια τότε έχει καλύτερη άποψη από ότι πριν. Άρα η άποψη δεν είναι για ολους. Διαφωνώ. Θεωρώ ότι η πράξη χαρακτηρίζει, εκτός καταστάσεων έκτακτης ανάγκης, βρασμού ψυχής, πολέμου κτλ, τον πράξαντα, αντίστοιχα και η κριτική τον κριτικό. Όπως ακριβώς όλοι γνωρίζουν τον κριτικό που έδωσε ένα αστέρι στον Chick Corea για το Now he sings... χαρακτηρίζοντάς τον coctail pianist παρακαλώ. Αυτά συμβαίνουν όταν πιστεύεις ότι έχεις δικαιώματα που δεν έχεις. Χαρακτηριστική περίπτωση. Άποψή μου πάντα.

Δεν θα έμπαινα ποτέ στη διαδικασία να γίνω ΕΓΩ ο κριτής του ποιός δικαιούται και ποιός όχι, ούτε μου πέφτει λόγος ούτε αναλαμβάνω εγώ τέτοιο ρόλο. Αυτό που ακράδαντα πιστεύω όμως είναι ότι ο κάθε ένας από μας θα πρέπει να είναι ο σωστός και αυστηρός κριτής του ιδίου του εαυτού του - άλλωστε, δεν θα κάνει τίποτε σοβαρό στη μουσική αν δεν αναπτύξει αυτό το προσόν. Να είναι ώριμος και σωστός κριτής του εαυτού του, να έχει κατατάξει τον εαυτό του στο σωστό σημείο, χωρίς έπαρση και χωρίς υπερβολή, και τότε θα ξέρει ο ίδιος αν μπορεί να κρίνει ή όχι. Η κρίση δεν είναι «μου αρέσει/δε μου αρέσει» ή «παίζει πολλές νότες» ή «η αισθητική του δε μου πάει». Αυτό είναι απλώς θέμα γούστου. Κρίση, άποψη, εμπεριέχει σαφή γνώση του αντικειμένου, και μάλιστα όσο πιο πολύ από μέσα είναι τόσο το καλύτερο. Αλλιώς, το τίμιο και σωστό είναι να λέμε ότι δεν μπορούμε να τον κρίνουμε, αλλά δε μας αρέσει, και αυτό είναι και τίμιο και σωστό. Αυτό βέβαια όσον αφορά τη μουσική και μόνο. Το αν είναι ψωνάρα ή Σουηδός ή υπέρβαρος ή ό,τι άλλο, δεν το αγγίζω, δε νομίζω να τον θυμούνται για αυτό σε 200 χρόνια. Διότι θα τον θυμούνται τότε. Για τι ακριβώς θα τον θυμούνται; Για το βάρος του, ή το ψώνιο του; Όχι, μάλλον για το ότι άλλαξε την ιστορία της ηλεκτρικής κιθάρας θα τον θυμούνται. Και αυτοί που είναι αρκετά προχωρημένοι τεχνικά ώστε να παίζουν τα κομμάτια και τα σόλο του, θα μπορούν να κρίνουν με ακρίβεια τι ακριβώς έδωσε και τι όχι, τι ανέπτυξε, τι προσέδωσε στη μουσική ώστε να τον θυμούνται μετά. Και είτε αρέσει είτε δεν αρέσει, την ιστορία της κιθάρας την άλλαξε συθέμελα όσο ελάχιστοι. οι γνωστοί και μή εξαιρετέοι hall of fame τύποι.

Όποιος έχει να πει κάτι για κάποιον, καλό θα είναι να βρίσκεται στο επίπεδο που του επιτρέπει να έχει άποψη. Δε νομίζω πολλοί εδώ μέσα να δικαιούνται να έχουν καν γνώμη για το Malmsteen, πέραν του «μου αρέσει/ δε μου αρέσει» που είναι σαφές δικαίωμα του καθενός. Γούστο έχει δικαίωμα ο καθένας να έχει. Άποψη όμως μπορεί να έχει μόνον υπό προϋποθέσεις. Και οι περισσότεροι, ειδικά νεοέλληνες με αυτήν την απαίσια νοοτροπία, θεωρούν ότι έχουν δικαίωμα στην άποψη δικαιωματικά. Όχι. Το δικαίωμα στην άποψη το κερδίζεις. Με δουλειά, αίμα, ιδρώτα και χρόνια. Όχι με το έτσι θέλω. Άλλο το «θέλω να έχω άποψη», άλλο το «έχω άποψη». Όταν είστε μουσικοί που βρίσκονται σε ένα άλφα επίπεδο, τότε να κρίνετε τους μεγάλους μουσικούς. Όχι επειδή παίζουν πολλές νότες για τα αυτιά σας. Ακριβώς τα ίδια έλεγαν στο Μότσαρτ. Ποιός πέρασε στην ιστορία; Αυτοί, ή ο Μότσαρτ με τις πολλές του νότες; Και ως τι πέρασε ο Μότσαρτ; Ως ο συνθέτης που έγραφε πολλές νότες; Και όχι, δε συγκρίνω Μότσαρτ με Malmsteen. Απλώς νοοτροπίες κριτικής συγκρίνω. Για να εξηγούμεθα. Η προσγείωση μερικές φορές κάνει καλό.

Υπάρχουν πολλές. Αν πάρετε μία κλίμακα, π.χ. αυτές που παραθέτω στο άρθρο εδώ στο noiz, και πάρτε τα σύνολα τύπου «1 2 3 5 6» για τις 7-φθογγες κλίμακες, ή «1,2,3,5,7» για τις 7 ή 8φθογγες (κυρίως για τις δεύτερες), τότε θα έχετε ένα σωρό πεντατονικές, που ακούγονται σε πολλές μουσικές του κόσμου, και είναι πραγματικά υπέροχες, τόσο σαν υλικό για μελωδίες, όσο και σαν συγχορδίες από μόνες τους, είτε σε κλειστή είτε σε ανοικτή θέση. Πειραματιστείτε...

Υπάρχει και 3η μέθοδος, αλλά μάλλον πιο δύσκολη, και δεν περιλαμβάνει MS Word. Μαθαίνεις έναν από τους δύο εξής συνδυασμούς προγραμμάτων, και ξεμπερδεύεις για πάντα: 1 - LaTeX + Lilypond, ή 2 - TeX (plain) + MuisxTex + PMX. Βέβαια, και σχέτο Lilypond κάνει θαύματα. Δες αυτό: http://samiamiris.com/images/pdf/Trills1.pdf Ιδού το source code: http://samiamiris.com/images/pdf/Trills1.ly Δεν είναι καθόλου εύκολο στην αρχή, αλλά αν το μάθεις, μπορείς να κάνεις απίστευτα πράγματα, και με παρτιτούρα τέλεια στο μάτι, εφάμιλλη των τελείως επαγγελματικών, καμία σχέση με finale κτλ. (το έχω και ξέρω τι σου λέω). Επειδή ακριβώς είναι ουσιαστικά γλώσσες προγραμματισμού όλα αυτά, έχουν τεράστιες δυνατότητες τόσο για ενσωμάτωση κειμένου με νότες, όσο και για ενσωμάτωση παρτιτούρων σε άσχετα κείμενα, π.χ. μαθηματικά και μουσική. Το βασικό, όλα τα παραπάνω είναι τζάμπα. Αλλά είπαμε, θέλει διάβασμα... ΥΓ.: Aν μάθεις το lilypond και δεν θές τα απίστευτα που κάνει το LaTeX, μπορείς με μία κατάλληλη προσθήκη να βάζεις κατευθείαν παρτιτούρες lilypond στο OpenOffice ή στο LibreOffice. Εφόσον φυσικά τις έχεις ήδη φτιάξει με το Lilypond πριν. Η προσθήκη φτιάχνει τη μουσική επί τόπου, και την κουνάς όπου θες, σαν σχέτη εικόνα.

Το όλο θέμα με τα 432 είναι μια απάτη που κάνουν κάποιοι τύποι για να βγάλουν λεφτά, όπως γινόταν πάντα στην ιστορία. Το έψαξα πολύ, και δεν υπήρξε ποτέ εποχή που το Α ήταν 432, ότι και αν λένε Και το C που δίνουν δεν είναι τα Hz που δίνουν. Εϊναι λάθος και απάτη Και βέβαια όχι αθώα. Για τα λεφτά τα κανουν όλα. Όπως πάντα. Εδώ έφτασαν να πουν οι αθεόφοβοι ότι ο ήλιος έχει διάμετρο 864.000 μίλια, και άρα οι δονήσεις του 432 είναι...πανσυμπάντιες! Μιλάμε για τρελή απατεωνιά, δυστυχώς... Αν ακούσεις κάτι σε 432, απλώς θα το ακούσεις χαμηλότερο συχνοτικά από όσο το έχεις συνηθίσει. Θα σου φανεί λίγο περίεργο, αλλά άμα το συνηθίσεις, δεν προσθέτει τίποτε. Απλώς το ακούς λίγο περίεργο λόγω του ότι είναι λίγο χαμηλότερο. Δεν συμβαίνει ανάληψη στους ουρανούς ή το "ascend to transcendence" τύπου Alpha Centauri που υπόσχονται οι δημιουργοί της φάρσας...

Κατά απίστευτη σύμπτωση, ένας γνωστός μου θα έκανε αξιολόγηση σε αυτό το τμήμα, αλλά τον πρόλαβε ο σεισμός και τελικά δεν έγινε η αξιολόγηση. Οι εντυπώσεις που είχε ήταν μάλλον μεικτές.

Συγχαρητήρια! Το σόλο είναι πολύ δύσκολο για όλα τα όργανα, αλλά το έπαιξες πολύ ωραία! Μπράβο!

Ε τότε αλλάζει το πράγμα!

Φυσικά και είναι δύσκολο, αλλά όχι αδύνατο. Πολλοί μεγάλοι ξεκίνησαν μεγάλοι σε ηλικία, αλλά έγιναν αυτό που ήταν να γίνουν. Και το να γίνεις τόσο μεγάλος είναι λαχείο. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις αν το παιδί σου είναι λαχείο ή όχι. Συνήθως όχι. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Σε κάθε περίπτωση, κάνεις ότι καλύτερο μπορείς ώστε να μην του κόψεις τη δυνατότητα, αν αυτή υπάρχει. Αν όχι, δεν πειράζει. Αν, μια στο εκατομμύριο, αυτή υπάρχει, είναι πολύ ευαίσθητο πράγμα, και θέλει προσοχή. Για αυτό προτιμώ να κάνω λάθος υπέρ της δυνατότητας και όχι εναντίον της. Κατά τα άλλα, συμφωνώ με επιφύλαξη, καθώς πραγματικά τα ακουστικά πιάνα έχουν πέσει πολύ, και μπορεί να βρει πολύ φθηνό φυσικό όργανο, αν φυσικά θέλει και ο ίδιος κάτι τέτοιο. Το ηλεκτρικό είναι βολικότερο σίγουρα, αλλά το σωστότερο δεν παύει να είναι το ακουστικό. Εν τέλει, αποφασίζει ο ίδιος.

Προς Θεού μην το πάρεις ότι πάω να σου κάνω μαθήματα πατρότητας! Αν κάτι τέτοιο διαφαίνεται από το τι λέω, δεν το εννοώ καθόλου έτσι. Απλώς καταλαβαίνω το ότι τη σήμερον ημέρα, που ο κόσμος είναι παντελώς άφραγκος, το να πας το παιδί σου να μάθει μουσική, είναι αν μη τι άλλο, δείγμα αγάπης - και πόσο μάλλον με ένα ακριβό όργανο, όπως το πιάνο. Και επειδή πάντοτε με εμάς τους μουσικούς (και τους περισσότερους γονείς, θέλω να πιστεύω) ισχύει ότι θέλουμε το παιδί μας να έχει και ευκαιρίες που εμείς ίσως να μην είχαμε έτσι όπως θα έπρεπε τότε που έπρεπε, για αυτό και μόνο λέω ό,τι λέω. Απλώς για να μην παρεξηγηθώ...

Το φυσικό πιάνο είναι πάντα το καλύτερο για μελέτη, και τώρα με την κρίση μπορείς πια να βρεις και με 500- € σε αξιοπρεπέστατη κατάσταση. Το ερώτημα είναι αν μπορείς να το αντέξεις εσύ και οι γύρω σου. Πέραν αυτού, πρέπει να σκεφτείς το εξής: δεν ξέρεις καθόλου τι δυνατότητες έχει το παιδί, και που μπορεί να φτάσει. Μπορεί να είναι η επόμενη Martha Argerich, και αυτή παιδί ήταν κάποτε. Καταλαβαίνεις τι εννοώ, μπορεί να της πάρεις το πιάνο και να βρει το νόημα της ζωής. Μπορεί πάλι και όχι. Η εμπειρία μου λέει ότι αν κλίνεις προς τη μεριά της συντήρησης, και στο λέω αυτό ως γονιός, όπως εσύ, μπορεί να κόβεις το παιδί σου από μία μεγάλη δυνατότητα. Διότι, όπως και να το κάνουμε, όλα τα ηλεκτρικά του κόσμου, δεν είναι κανονικό όργανο. Πολλοί θα τα πάρουν με αυτό που λέω, αλλά τη γνώμη μου λέω πάντοτε, σαν πιανίστας. Έχω παίξει με άπειρα ηλεκτρικά πιάνα, αλλά δεν μπορώ πλέον να βγάλω ούτε το 20% του τι κάνω σε ένα ακουστικό πιάνο, σε ένα ηλεκτρικό. Είναι επί της ουσίας άλλα όργανα, τελείως άλλη αίσθηση, και σε περιορίζει πολύ. Αλλά σίγουρα δεν αφορά το τεχνικό επίπεδο ενός αρχαρίου αυτό. Σίγουρα όμως τον αφορά το ΗΧΗΤΙΚΟ θέμα, και το θέμα αίσθησης. Άλλο το να ακούς το κανονικό μπροστά σου, άλλο από ηχεία. Άσε που στο Ωδείο μονίμως θα του φαίνονται σκληρά τα πλήκτρα, διότι συνήθως είναι πιο σκληρά τα πλήκτρα του ακουστικού πιάνου από τα ηλεκτρικά. Λέω συνήθως, όχι πάντα. Αν με καμία δύναμη δεν έχεις δυνατότητα για κανονικό, ακουστικό πιάνο, η λύση που πρότεινε ο φίλος cos_dr είναι ό,τι καλύτερο, αλλά να είναι καλό ηλεκτρικό, ώστε η αίσθηση που έχει το παιδί να είναι όσο πιο καλή γίνεται. Και να ξέρεις πάντοτε ότι, εφόσον προχωρήσει, ΠΡΕΠΕΙ να του πάρεις ακουστικό στην πορεία. Και ξαναλέω, με την κρίση, μπορεί ένα αξιοπρεπές ακουστικό πιάνο να είναι φθηνότερο από ηλεκτρικό. Έχω δει πολλά...