Sami Amiris

Να'σαι καλά. Έχε υπόψιν σου ότι μπορείς στο μέλλον να το κάνεις ΚΑΙ ηλεκτρικό με την προσθήκη ενός συστήματος τύπου silent. To έχω κάνει εγώ στην ουρά Yamaha που έχω στο σπίτι, και κυριολεκτικά σώθηκα. Το βάρος και το τουσέ του κλασσικού, με ακουστικά. Και όταν δεν είναι ώρα κοινής ησυχίας, κανονικά και με το νόμο. Αν έχεις πρόβλημα ησυχίας με το πιάνο, μπορείς να κάνεις τα εξής δύο πράγματα: 1) Βάλε πλατιές κολλητικές ταινίες στο μεταλλικό σκελετό, άλλες επάνω από την ταστιέρα και άλλες κάτω, και κάλυψε τα σημεία τους που είναι στον αέρα με χαρτί, για να μην κολλάνε πουθενά που δε θές. Μετά, χώσε κουβέρτες και στρώματα μέσα στο πιάνο. Οι ταινίες θα τα εμποδίζουν να ακουμπήσουν τις χορδές, αλλά θα κάνουν θεαματική μείωση στον ήχο, κυριολεκτικά τον ρίχνουν στο 40%. 2) Τα ροδάκια στα οποία στηρίζεται βάλτα πάνω σε κάτι ξύλινα κουπάκια, που μπορείς εύκολα να βρεις σε καταστήματα πιάνων. Μετά το όλο πιάνο μπορείς να το τοποθετήσεις σχετικά εύκολα σε κάποιο χαλί, που από κάτω να έχει ένα ηχοανακλαστικό στρώμα. Πίσω από το πιάνο, ανάμεσα σε αυτό και τον τοίχο, μπορείς πάλι να βάλεις στρώματα, κουβέρτες κτλ. Αυτά κόβουν πάλι θεαματικά την ένταση, και εμποδίζουν τα μπάσα να περάσουν στον σκελετό της πολυκατοικίας και από κει σε όλα τα διαμερίσματα. Τα 1 και 2 μαζί κυριολεκτικά μειώνουν την ένταση του φυσικού πιάνου στο 1/3. Αυτά αν φυσικά σου χρειάζεται κάτι τέτοιο. Καλά παιξίματα!

Όσον αφορά εμένα, καλά έκανες.

Αν θες τη γνώμη μου, πάρε ένα βιντεάκι με καλό ήχο να ακούσουμε. Δεν αγοράζεις πιάνο από όνομα, αλλά μόνον από παίξιμο. Εγώ προσωπικά θεωρώ πολύ καλύτερο να πάρεις ακουστικό, εφόσον θέλεις να κάνεις σοβαρή δουλειά με το πιάνο. Και τα έξοδα συντήρησης είναι μόνον το χόρδισμα. Στο ηλεκτρικό οι φθορές είναι πολύ ακριβότερες όταν αρχίσουν να εμφανίζονται. Στο ακουστικό μπορεί και να μην εμφανιστούν ποτέ.

Α, οκ. Sent from my iPhone using Tapatalk

Στο συγκεκριμένο μοντέλο που έχω εγώ έχει συμβεί σε πολλούς ανά τον κόσμο. Αν τώρα το διόρθωσαν το θέμα, σούπερ, διότι η αίσθησή του ήταν σχεδόν τέλεια. Αλλά αυτό θέλει διερεύνηση. Sent from my iPhone using Tapatalk

Αν θέλεις να παίξεις κάτι δύσκολο, η διαφορά είναι μεγάλη. Αν επιπλέον χρειάζεται να παίζεις σε διαφορετικά πλήκτρα κάθε τόσο, σε όσο πιο σκληρά πλήκτρα προπονείσαι, τόσο πιο εύκολα προσαρμόζεσαι. Το να παίζεις σε σκληρό και να σου πέσει κάπου ένα σχετικώς μαλακό πλήκτρο,, θα το παλέψεις, και όταν συνηθίσεις θα σου φαίνεται και εύκολο. Η αντίστροφη περίπτωση είναι μάλλον εφιαλτική... Sent from my iPhone using Tapatalk

Τα σκληρά πλήκτρα αν μη τι άλλο, είναι στα συν και όχι στα πλην, αν έχει κανείς συνηθίσει το ακουστικό πιάνο. Και η Roland και η Yamaha προσφέρουν λύσεις ποιοτικές σε αντίστοιχες τιμές. Αν μη τι άλλο, το physical modelling πιάνα της Yamaha είναι φθηνότερα από τα αντίστοιχα της Roland... Υπάρχουν ηχητικά δείγματα στο internet από κάθε πιάνο. Ρίξε ένα άκουσμα, θα σε γλυτώσει από άπειρη ταλαιπωρία... Sent from my iPhone using Tapatalk

Σου ξαναλέω, ΕΧΩ Kawai, με πιθανότατα ίδιο ή παρόμοιο μηχανισμό. Δεν αντέχουν. Σκέψου το μην τρέχεις. Οι κριτικές αυτό το σημείο σπανίως το αγγίζουν. Ψάξτο καλά πριν αγοράσεις, να αντέχει. Αξιοπιστία του μηχανισμού στη διάρκεια του χρόνου, από τα πλέον σημαντικότερα πράγματα να σκεφτείς... Sent from my iPhone using Tapatalk

Ορισμένες φορές, η εκτός θέματος συζήτηση μπορεί να έχει μεγαλύτερη σημασία και βαρύτητα από την εντός θέματος συζήτηση, ενίοτε παρασάγκας. Οπότε οι προτεραιότητες ρυθμίζονται ανάλογα. Food for thought... Sent from my iPhone using Tapatalk

Α, οκ. Εδώ εξαρτάται το επίπεδο του φίλου. Και βέβαια δεν χωράνε δογματισμοί, αλλά σχετικά με το επίπεδο και τις βλέψεις μιλάμε. Σε αυτό φυσικά θα συμφωνήσω. Sent from my iPhone using Tapatalk

Κακώς σπάζεσαι, άλλωστε ο άνθρωπος δεν ζήτησε ηλεκτρικό, silent ζήτησε εξαρχής. Όλοι ξέρουμε και το σωστό και το λάθος και το ακριβό και το φθηνό, και το πραγματικό και το υποκατάστατο. Ο φίλος δεν ζήτησε ηλεκτρικό πιάνο. Silent ζήτησε. Για ποιό λόγο λοιπόν σπάζεσαι; Επειδή επισημαίνω την αλήθεια σε κάποιον που ούτως ή άλλως ακουστικό πιάνο ήθελε; Sent from my iPhone using Tapatalk

Συγνώμη που θα το πώ αυτό, αλλά ο ήχος είναι το Α και το Ω στη μουσική. Αν κάνεις κλασσικό πιάνο, θες ακουστικό πιάνο. Αν θες να κάνεις κανονικό jazz πιάνο με τις σημερινές απαιτήσεις, οι τεχνικές σου απαιτήσεις είναι οι ίδιες αν είσαι σοβαρός, ξαναλέω, με τα δεδομένα του σήμερα. Άρα πάλι το ακουστικό πιάνο είναι μονόδρομος, όλα τα άλλα είναι υποκατάστατα. Νότες μαθαίνεις παντού. Δυναμικές, phrasing, swing κτλ ΔΕΝ μαθαίνεις στο ηλεκτρικό. Τα καταστρέφεις συστηματικά στο ηλεκτρικό. Όπως ακριβώς και για έναν κλασσικό. Just my 2%.

Εν γένει, το ακουστικό πιάνο είναι πολύ βαρύτερο, και με πολύ πιο σωστή κατανομή βάρους, από τα περισσότερα ηλεκτρικά πιάνα. Εκτός αν πάρεις ακουστικό πιάνο του 1900, οπότε βέβαια τότε ήταν ελαφρύς ο μηχανισμός. Αλλά ο μηχανισμός του σήμερα είναι αρκετά ως πολύ βαρύτερος. Και αν πας σε ουρά, καμία σχέση. Προκαλώ οποιονδήποτε να βρει ηλεκτρικό πιάνο με το βάρος στα πλήκτρα ενός Yamaha C7, να μην πάω καν σε άστρωτο Steinway ή ακόμη χειρότερα, Bosendorfer. Για να παίξεις νότα, παίρνεις φόρα από τη σέντρα...

Υπάρχει και άλλη λύση. Παίρνεις ακουστικό πιάνο και βάζεις σύστημα silent μετά. Εγώ προσωπικά αυτό έχω κάνει και έχω σωθεί. Σε ουρά Yamaha btw, δουλεύει τέλεια.

Μαι που όλοι οι γνώστες της jazz είπαν τη γνώμη τους, ας πω και εγώ τη δική μου! Η γνώμη μου λοιπόν (τονίζω, απλώς τη γνώμη μου λέω, δεν είμαι ο Μωυσής, ήρωας της αντίστοιχης ταινίας, ή κάτι τέτοιο!) είναι ότι υπάρχουν εν γένει τέσσερεις βασικές κατευθύνσεις για ΠΙΑΝΙΣΤΕΣ (το τονίζω αυτό, ούτε για keys, ούτε για Hammond, εκκλησιαστικό όργανο, Celesta, Rhodes, Clavinet, Wurlitzer, Moog κτλ.), τη σήμερον ημέρα. 1) Ασχολείσαι μόνο με το να παίζεις πιάνο 8+ ώρες την ημέρα for life (ενδεικτικό το νούμερο αλλά όχι και πολύ μακριά από την αλήθεια!) μαθαίνοντας έργα. Άλλος για σόλο πιάνο και κοντσέρτα, άλλος για chamber music, άλλος ενδεχομένως (αλλά σπανιότερα) και με τα δύο. Σπανιότερα, διότι έχει τελείως άλλη αντίληψη το σόλο από τη μουσική δωματίου, από όλες τις απόψεις, ρυθμός, δυναμική, άλλο focus τελείως. Τεχνικές απαιτήσεις βεβαίως ίδιες και απαράλλαχτες - υπάρχουν έργα μουσικής δωματίου που είναι πραγματικά θηρία για τον πιανίστα, απλώς παίζει και με άλλους. Μετά τα εκτελείς. Επιστροφή στην αρχή, παίρνεις 200$ a la Monopoly. 2) Χρησιμοποιείς το πιάνο ως όργανο βοηθητικό για να συνθέτεις. Δεν υπάρχουν τεχνικές απαιτήσεις σε αυτό, πέραν του να μπορείς να παίζεις αρκετά για να βοηθηθείς στο να γράφεις. Αλλά όσο καλύτερα παίζεις, τόσο διευκολύνεσαι στο να γράφεις για πιάνο, αν μη τι άλλο. Συνήθως τα άτομα της κατηγορίας 1 και της 2 σήμερα δεν συμπίπτουν, αλλά πάντοτε υπάρχουν εξαιρέσεις, δόξα τω Γιαραμπί. Βλέπε τα Ρώσικα θηρία (Ραχ, Σκριάμπιν κτλ., που υπήρξαν πιανισταράδες), τον Sorabji, τον Rautavaara ή τον Hamelin σήμερα, που γράφει υπέροχα κομμάτια για πιάνο. 3) Άσχετο θηρίο, ασχολείσαι με το jazz piano. Για να ασχοληθείς σοβαρά με τα θηρία του είδους, είναι μάλλον επιβεβλημένο να έχεις φτάσει σήμερα σε ένα επίπεδο τεχνικής όσο κοντά μπορείς στα άτομα της κατηγορίας 1, χωρίς όμως να αναλώνεσαι με το να μαθαίνεις συνέχεια ρεπερτόριο, από τη στιγμή που δεν είναι αυτή η δουλειά σου. Πάντως, υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί πιανίστες της jazz σήμερα που έχουν παίξει κοντσέρτα Σκριάμπιν, Ραχμάνινοφ, Προκόφιεφ, κτλ. αν όχι σε συναυλία, σίγουρα σαν μέρος των σπουδών τους. Τόσο καλά όσο τα τέρατα; Ίσως όχι, ίσως ναι. Υπόψιν πάντως ότι τα τέρατα της κλασσικής είναι τέρατα για τους κλασσικούς, δηλαδή δεν υπάρχουν και πολλοί κλασσικοί που να παίζουν σε εκείνα τα επίπεδα! Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και βραβευμένοι σε διαγωνισμούς πιανίστες σε κλασικά που παράλληλα έπαιζαν jazz και διέπρεψαν. Αλλά σε κάθε περίπτωση το jazz piano σήμερα απαιτεί τερατώδη τεχνική, εντελώς ισάξια των προαναφερθέντων. Μάλιστα, υπάρχουν jazz πιανίστες που πραγματικά τρέλαναν ΘΗΡΙΑ της κλασσικής μουσικής, βλέπε Art Tatum με τον Vladimir Horowitz (πιο θηρίο από τον δεύτερο σε κλασσική δεν παίζει). Ο Horowitz φέρεται να είχε πει «Αν ο Art Tatum αποφασίσει κάποτε να ασχοληθεί με την κλασσική μουσική, εγώ τα παρατάω την άλλη μέρα». Μην υποτιμάτε λοιπόν τις τεχνικές απαιτήσεις ενός είδους που μάλλον δεν γνωρίζετε σε βάθος. Δέστε και δύο μεγάλους και των δύο ειδών, τον Peterson και τον Andre Previn, να τα λένε: 4) Αντίστοιχο της κατηγορίας 2 για το jazz piano. Είσαι arranger και χρησιμοποιείς το πιάνο για όργανο βοήθειας. Η συνύπαρξη των κατηγοριών 3 και 4 είναι πολύ συχνή εδώ, διότι εν γένει ο καλός jazz πιανίστας του σήμερα έχει περάσει αντίστοιχη εκπαίδευση με τον κλασσικό συνθέτη, γιατί κατά βάσει είναι συνθέτης - arranger και ο ίδιος. Το κλασσικό πιάνο με το jazz πιάνο του σήμερα, έχουν αρκετές διαφορές, αλλά και αρκετά κοινά. Το solo jazz πιάνο του σήμερα σε κάποιες περιπτώσεις έχει αντίστοιχες τεχνικές απαιτήσεις με το solo piano στην κλασσική μουσική, τουλάχιστον όσον αφορά σε ορισμένους ανθρώπους που πέρασαν ενεργά και από τις δύο σχολές. Αλλά το όλο στήσιμο του jazz piano είναι διαφορετικό. Ως jazz πιανίστας, πρώτη προτεραιότητα είναι να παίζεις καλά με άλλους, το solo piano είναι κάτι σαν εξειδίκευση. Ως κλασσικός, ακριβώς το ανάποδο. Αυτό και μόνον αλλάζει το όλο στήσιμο. Είναι πολύ πιο οικείο για τον jazz πιανίστα το παίξιμο chamber music παρά solo piano, ακριβώς διότι η εκπαίδευσή του είναι στο να παίζει με άλλους. Χωρίς φυσικά να αποκλείεται το να παίζει solo piano ή κοντσέρτα. Εν τέλει, είναι το τι ΘΕΛΕΙ κάποιος να κάνει, όχι μόνον το τι μπορεί. Μπορεί να μπορεί να κάνει ότι θέλει, και να επιλέξει κάτι ή κάποια από όλα αυτά. Ο Claire Fischer π.χ. έκανε και τα 4. Διάβαζε από το score συμφωνίες του Shostakovich από τα 13 του χρόνια, έκανε συναυλίες ως έφηβος παίζοντας κοντσέρτα Ραχμάνινοφ κτλ, σπούδασε κλασσική σύνθεση (έγραψε μερικά εκπληκτικά κοντσέρτα για τσέλλο, που ήταν το δεύτερό του όργανο), υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους jazz πιανίστες στην ιστορία του jazz πιάνο, και ήταν ένας από τους σημαντικότερους arrangers της ιστορίας. Αυτά τα ολίγα. Τώρα, τα πλήκτρα per se, είναι εντελώς άλλη ιστορία. Άλλο θηρίο. Δεν είμαι αρμόδιος να μιλήσω για αυτά διότι δεν γνωρίζω αρκετά για το αντικείμενο.

Θα σου πώ κάτι έχοντας ή έχοντας παίξει σχεδόν κάθε μοντέλο ή μάρκα από τις προαναφερθείσες. Το Kawai είναι σούπερ... στη θεωρία. Έχω ένα Kawai, το MP 9000. Λίγο ως πολύ παλιό βέβαια, αλλά η αίσθησή του απίστευτη, ήδη από τότε. Μόνο ένα μικρό πρόβλημα: έχουν κολλήσει 9 (ναι, εννέα!) πλήκτρα του, ξανά και ξανά. Μιλάμε για πολύ επισκευή. Και δεν είμαι ο μόνος που το αντιμετώπισα αυτό. Καλή η θεωρία, αλλά στην πράξη θες να κρατάει, και το συγκεκριμένο μοντέλο τα έφτυσε στο 6-μηνο. Τώρα δεν το αγγίζω καν, διότι αν το αγγίξω κάτι θα χαλάσει πάλι και θα τρέχω για επισκευές. Τα πλήκτρα του σπάνε σαν παντεσπάνι, και συνέχεια πρέπει να αλλάζεις κάτι πλαστικά από μέσα. Δεν ξέρω βέβαια αν έχει τον ίδιο μηχανισμό το αναφερθέν μοντέλο, αλλά αν τον έχει, άστο καλύτερα, θα γίνεις κανονικό ΚΤΜ (κολλητός του μάστορα!)... Από durability, αυτό που έχω δει εγώ να είναι απολύτως σκυλί, είναι το Yamaha μου, SE90ES. Αντίστοιχο μηχανισμό έχουν και τα άλλα που αναφέρεις. Επίσης σκυλί αποδείχθηκε το Casio Celviano, με πολύ καλό ήχο και μηχανισμό, αλλά σε πιο Clavinova στυλ. Τα καινούρια Clavinova είναι καλά, αλλά τα παλιά είχαν οικτρό ήχο πιάνου. Το Celviano είχε σούπερ ήχο πιάνου και αίσθηση ήδη πριν 20 χρόνια! Τα ηλεκτρικά πιάνα της Korg είναι πολύ καλά, Της Roland επίσης, εκτός βέβαια από το VP που είναι κορυφαίο, αλλά αγοράζεις αμάξι αντί για αυτό, ή μεταχειρισμένη ουρά, και χίλιες φορές να πάρεις μεταχειρισμένη ουρά παρά ηλεκτρικό πιάνο, δεν το συζητώ. Αν το ηλ. πιάνο πλησιάζει το ακουστικό σε τιμή, πάρε ακουστικό και τέλος. Αυτά τα ολίγα...

Εκτός Ελλάδος, ο Ντέμης Ρούσσος είχε καριέρα πραγματικά τεράστια. Όχι απλώς μεγάλη. Τεράστια. Θεωρούνταν ισάξιος με όλους τους top παγκοσμίου φήμης τραγουδιστές που όλοι ξέρουμε και μιλάμε για αυτούς, και δεν συμπεριλαμβάνουμε σε αυτούς τον Ντέμη διότι είναι Έλληνας. Και υπάρχουν και λίγοι ακόμη σε αυτή τη λίστα, τραγουδιστές ή μουσικοί όλων των ειδών και αποχρώσεων, όπως Βαγγέλης, Μούσχουρη, Πολυδούρης, Καβάκος, Ξενάκης, Μητρόπουλος, Σκαλκώτας, Χρήστου, Κάλλας κτλ. δυστυχώς πολλοί από αυτούς όχι εν ζωή πλέον. Όλοι παγκόσμιας κλάσης σε ό,τι έκαναν ή κάνουν. Μεγάλη προσωπικότητα, μεγάλη καριέρα, πραγματικά παγκόσμια. Είδε πράγματα που ο μέσος Έλλην καλλιτέχνης «διεθνούς καρριέρας» ούτε καν φαντάστηκε στα πιο τρελά του όνειρα. Διότι άλλο να τραγουδάς για Έλληνες του εξωτερικού, άλλο για όλον τον πλανήτη. Τεράστια διαφορά. Ο Ντέμης Ρούσσος γύρισε όλον τον κόσμο. Τέτοιους ανθρώπους θέλουμε, όχι κάρβουνο. Ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.

Το 3 και το 6 είναι τα πιο εύκολα στο διάβασμα στο μόνιτορ. Δε σημαίνει ότι είναι τα καλύτερα για το χαρτί. Επίσης, για στοιχειοθεσία κειμένου τα Word κτλ δεν πιάνουν μπάζα. Το καλύτερο είναι το TeX. Αν έχεις ακριβώς τα ίδια fonts και αντί για τα normal προγράμματα τα βάλεις στο TeX, θα δεις σημαντική διαφορά, στο πως χειρίζεται τα διαστήματα, τις παραγράφους, τις αποστάσεις των γραμμάτων μεταξύ τους κτλ. Αλλά το TeX πρέπει να το ξέρεις. Αν ήταν καλύτερο πρόγραμμα, το 1 θα ήταν και αυτό μια χαρά. Εμένα προσωπικά τα handwritten fonts δεν μου αρέσουν, αλλά είναι προσωπικό το θέμα.

Σούπερ Όλα!!! Θα προσέθετα μόνο τα εξής: 1) Το ρωσικό avante-garde που ακολούθησε τα χνάρια του Scriabin και έκανε θαύματα μέχρι το 1926 με τη σταλινική απαγόρευση του φορμαλισμού. Ονόματα όπως protopopov, mosolov, Roslavets, Mayskovski κτλ. Aν δεν είχε γίνει η επονείδιστη απαγόρευση του φορμαλισμού και καλά, η Ρωσική πρωτοπορεία θα είχε αλλάξει τελείως την ιστορία της μουσικής, τουλάχιστον 30 χρόνια μπροστά θα ήταν... 2) μερικά ακόμη Πολωνικά θήρια, όπως Witold Lutoslawski, Gorecki, Kilar, Tansman, κτλ. 3) Πιο σύγχρονα Ρώσικα θηρία, όπως Schnittke, Gobaidulina, Shchedrin κτλ. 5) Άγγλους συνθεταράδες, βλέπε Benjamin Britten, George Benjamin κτλ. Μέσα σε αυτούς και η παρέα του New Complexity, βλ. Ferneuhough, Finissi, Redgate κτλ. 4) Κάποιοι Φινλανδοί, π.χ. Rautavaara, Saariaho (πάμε και για σπεκτραλιστές)... Αυτά μου ήρθαν τώρα στο μυαλό, όταν με το καλό βρω χρόνο θα ποστάρω και βιντεάκια...

Μου άρεσε το πως έκλεισες το μήνυμα σου, συγκεκριμένα αυτό: «... γιατί τώρα είναι όλα σκόρπια, βάλε και καμμιά παράγραφο γιατί μου έφυγε το μάτι να διαβάσω τι γράφεις ...» Για αυτό πήγαινε το σχόλιο. Δεν έχεις άδικο βέβαια, αλλά είχε πλάκα, και η άμεση αντίδραση ήταν το «δεν παλεύεσαι», που θα στο έλεγα και δια ζώσης. Καλή χρονιά κιόλας!

Νικόλα, δεν παλεύεσαι! :) Φίλε Μιχάλη, ο Νικόλας έχει δίκιο σε όσα γράφει. Να σου συμπληρώσω απλώς ότι τα πτυχία και τα διπλώματα των Ωδείων στην Ελλάδα εν γένει ΔΕΝ αναγνωρίζονται έξω, εκτός ίσως από συγκεκριμένες, πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις. Δεδομένου ότι η έννοια της μουσικής ακαδημίας έχει αλλάξει σε μουσικό Πανεπιστήμιο, το τυπικό θέμα είναι σαφώς τι διαβάθμιση έχει το χαρτί σου. Κάτι που φυσικά δεν ισχύει για τα πτυχία των Ωδείων, είναι αδιαβάθμητα σε σχέση με το Πανεπιστημιακό σύστημα, εξ όσων γνωρίζω. Το σύνηθες ως πολύ-πολύ είναι να σου κόψουν κανένα χρόνο τιμής ένεκεν. Σε κάποιες χώρες μπορεί να σε βάλουν κατευθείαν στο Μaster, αλλά εκεί πρέπει να παίζεις, όχι αστεία. Ειδικά αν είναι να παρακάμψεις την νορμάλ Οδό - Βachelors 3 ή 4 χρόνια, μετά Masters, μετά Διδακτορικό, μετά Post Doc κτλ. Επαναλαμβάνω ότι το πτυχίο των Ωδείων δεν έχει, από όσο γνωρίζω μέχρι τώρα, κάποια αντιστοίχιση σε αυτές τις βαθμίδες, και αν με ρωτήσεις, καλώς και δεν έχει κατά τη γνώμη μου. Αν δεις πως είναι τα Ωδεία στην Ελλάδα και πως τα Μουσικά Πανεπιστήμια έξω, θα καταλάβεις τι εννοώ. Το να έχουν πανεπιστημιακή διαβάθμιση τα Ωδεία, είναι σαν να έχουν πανεπιστημιακή διαβάθμιση τα φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης. Φαντάσου το κάθε φροντιστήριο να βγάζει γιατρούς! Βέβαια, σε κάθε περίπτωση, δεν κάνει το κτήριο τις σπουδές, αλλά οι σπουδές το κτήριο, που σημαίνει ότι υπάρχουν άνθρωποι και στην Ελλάδα που είναι εξαιρετικοί για να σε μάθουν. Αν μιλάμε για κιθάρα, θα κοίταζα τον Κώστα Κοτσιώλη στη θέση σου, είναι στην παγκόσμια δεκάδα και διδάσκει και στο εξωτερικό - μεταξύ αυτών και η Ολλανδία, αν δεν απατώμαι. Επίσης για σύνθεση, ρώτα τον προλαλίσαντα, είναι βραβευμένος συνθέτης. Αν καταλάβεις το τι εστί ανταγωνισμός έξω, θα καταλάβεις τι σημαίνουν αυτά που σου γράφω παραπάνω. Το πρώτο και σημαντικότερο πράγμα είναι να επιλέξεις τι ακριβώς θέλεις. Επίσης, να μάθεις τι ζητά κάθε χώρα για να σε δεχθεί. Άλλα ζητά η Ολλανδία, άλλα η Αγγλία, άλλα η Γερμανία, άλλα η Γαλλία, και εκεί από σχολή σε σχολή το πράγμα επίσης διαφέρει. Δεν υπάρχει πουθενά το ελληνικό σύστημα, έχουν τελείως διαφορετικούς τρόπους εισαγωγής. Δε θα σε βάλει η έκθεση στο πανεπιστήμιο εκεί, αλλά το τι κάνεις στη μουσική, σε παγκόσμιο επίπεδο. Αν δεν είσαι στο επίπεδο που πρέπει, δεν μπαίνεις. Υπάρχουν άλλοι 30+ από όλον τον κόσμο που θα διαγωνιστούν για την ίδια θέση με εσένα. Απλό. Μην συγκρίνεις το έξω με το μέσα, είναι τελείως διαφορετικό. Αν θες πραγματικά να πας έξω, μην ασχοληθείς με τα ελληνικά χαρτιά, αλλά με το να γίνεις τέρας και να καλύψεις τις προϋποθέσεις εισαγωγής εκεί, αλλιώς υπάρχουν για κάθε θέση άλλοι πολλοί από όλον τον κόσμο (το ξαναλέω, από Αμερική, Αγγλία, Κίνα, Ιαπωνία, Κεντρική Ευρώπη, Νότια, Βόρεια Ευρώπη, Ινδία, ό,τι θες) που θα θέλουν να πάνε, και αυτοί σκοτώνουν από τα 10 τους χρόνια, αλλιώς δεν τους προετοιμάζουν για κάτι τέτοιο. Μάλλον η πιο εύκολη για τους Έλληνες επιλογή είναι να πάνε σε κάποιο ελληνικό Πανεπιστήμιο, ώστε να έχουν τη βαθμίδα εισαγωγής για μεταπτυχιακά καλυμμένη, και μέχρι να φτάσουν σε επίπεδο Masters να είναι το επίπεδό τους στο Θεό και παραπέρα, το οποίο βεβαίως σημαίνει όχι επίπεδο ωδείου, αλλά μουσικού πανεπιστημίου του εξωτερικού, ΚΑΙ ΒΑΛΕ, ώστε να είναι ανταγωνιστικοί εκεί. Δεν είναι εύκολο, αλλά είναι μάλλον ευκολότερο από το κατευθείαν προπτυχιακό έξω. Είμαστε δυστυχώς μαύρη τρύπα ως χώρα, και αντιύλη - ό,τι ισχύει έξω δεν ισχύει μέσα και δυστυχώς, το ανάποδο. Εν τέλει, το να σε πει κάποιος ταλέντο δε σημαίνει και πολλά. Ταλέντο προφανώς μπορεί να είσαι, αλλά πρέπει να είσαι σε επίπεδο εξαιρετικά υψηλό. Το οποίο, εκτός από ταλέντο, σημαίνει δύσκολα έργα και σόλο συναυλίες, βραβεία σε διαγωνισμούς κτλ. Και αρκετά από αυτά για να σε σπρώξουν στο επόμενο επίπεδο. Όλα αυτά για κλασσική μουσική. Για jazz η εικόνα είναι λίγο διαφορετική, και εκεί μπορώ να σου πω΄και περισσότερα (δεδομένου ότι συνεργάζομαι με κάποιες σχολές εκτός Ελλάδος, και ξέρω πρόσωπα και πράγματα), αλλά αυτό μάλλον δεν σε αφορά εσένα από ότι κατάλαβα. Ελπίζω να πήρες κάτι από όλα αυτά. -Σάμι Αμίρης

Πάρτε τα δύο βιβλία του Kip Thorne, «Μαύρες Τρύπες και στρεβλώσεις του χρόνου». Είναι ο αστροφυσικός πίσω από την ταινία. Τον είχα γνωρίσει το 1991 στο Ηράκλειο Κρήτης. Παίζει στοιχήματα με Hawking κτλ, οπότε ό,τι λέει διαβάστε το, αξίζει!

O Beka σκοτώνει!

Και το τελευταίο βίντεο της εβδομάδας. Old Habits του Αντώνη Λαδόπουλου. Πιο παλούκι δεν πάει. Soloing changes από Moment's Notice, Salsa σε 7 με ειδικό clave για την περίπτωση, άπειροι πολυρυθμοί (μεταξύ αυτών 11:7 κτλ.), κτλ. Αλλά είπαμε, οι δυσκολίες δική μας δουλειά, όχι του ακροατή. Καλή σας ακρόαση!

Ευχαριστούμε πολύ όλους σας! Σίγουρα θα είναι καλύτερα, γιατί, αν μη τι άλλο, ήταν πολύ διδακτική εμπειρία η ηχογράφηση, καθώς εκεί βλέπεις τι λειτουργεί, τι όχι, τι μπορείς να διορθώσεις, τι αδυναμίες έχεις (απέναντι στο υλικό σου), πόσο κοντά έχεις φτάσει στο αποτέλεσμα που ήθελες κτλ. Το βασικό αποτέλεσμα που μας ενδιαφέρει εμάς σαν ομάδα, είναι το εξής: Δεν θέλουμε η τεράστια τεχνική και συνολική δυσκολία του όλου project να πέσει στους ώμους των ακροατών. Ο ακροατής πρέπει απλώς να παρασυρθεί σε μία χρονική δίνη που του δίνει παραστάσεις, εικόνες και συναισθήματα κάθε είδους, και βέβαια αρκετή ποικιλία ώστε να μην χάνει το ενδιαφέρον του, ειδικά για τα χρονικά πλαίσια που βλέπετε στα βίντεο, που για ντουέτο είναι μάλλον τεράστια. Τα τεχνικά ζητήματα είναι του εκτελεστή. Οι προσλαμβάνουσες, δουλειά του εκτελεστή, και τις απολαμβάνει ο ακροατής. Οι ρόλοι είναι συγκεκριμένοι, και ως εκ τούτου, και οι στόχοι. Αν είχε κυκλοφορήσει ως CD, κάπως έτσι όπως τα βλέπετε στα video θα ήταν (προφανώς καλύτερα!) τουλάχιστον από πλευράς μορφής. Αλλά τώρα που το έχουμε σαν οδηγό, τα CD θα είναι σίγουρα καλύτερα, γιατί «μηδενίζουμε» από αυτό. Βέβαια, όλα έχουν το κόστος τους. Και στην περίπτωσή μας, το κόστος είναι πολύς χρόνος στην πλάτη (και ούτε ο Αντώνης ούτε εγώ είμαστε πιτσιρικάδες πια, που ένας χρόνος πίσω σε ένα project να μη σημαίνει και πολλά), που μας στέρησε πράγματα που θα τα είχαμε τώρα στα χέρια μας. Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι το trade-off χαμένου χρόνου versus καλύτερο CD στο οποίο υποχρεωθήκαμε υπό τις συνθήκες, να αξίζει εν τέλει τον κόπο. Να δούμε λοιπόν... Σας ευχαριστώ ειλικρινά όλους. Θα κοιτάξω να ανεβάσω ό,τι άλλο δω ότι μπορεί να διασωθεί, συμπεριλαμβανομένης βεβαίως τις τεχνικής δυσκολίας του video editing, στο οποίο είμαι πολύ φρέσκος. Πάλι καλά που υπάρχουν τα υπέροχα προγράμματα που μπορεί κανείς να κάνει τη δουλειά του...