Sami Amiris

Για Bachelors? Masters? Τι επίπεδο;

Συζητούσαμε χθες με το Γιάννη Σταυρόπουλο για τον Emerson - ο Γιάννης τον είχε πάντα πολύ, πολύ ψηλά - και μου είπε το πως πέθανε. Τι να πει κανείς. Τεράστιο, αστείρευτο ταλέντο, γιγαντιαίο. Και αν σκεφτεί κανείς τι ακούγανε στα στάδια τα 70's και τι ακούνε σήμερα, σε πιάνει κατάθλιψη. Έχει αλλοιωθεί πλέον ο εγκέφαλος του ακροατή από την υπερέκθεση στις χαζομάρες... Πολύ , πολύ μεγάλη απώλεια. Ό,τι κα να πει κανείς λίγο.

Τώρα θα συμφωνήσω με stavros-d80, αλλά για τη jazz, αν μιλάμε για κανονική κατάσταση, πάλι ακουστικό πιάνο θες, αλλιώς ήχο, με τα σύγχρονα δεδομένα, δεν θα έχεις. Κατά τα άλλα, για τα υπόλοιπα, συμφωνώ.

Συμφωνώ με Waterfall-Κ, διαφωνώ με stavros_d80. Δημοκρατία έχουμε...

Bach, Mozart, Beethoven, Schubert, Schumann, Brahms, Chopin, Liszt, Scriabin, Rachmaninov, Myaskovski, κτλ κτλ κτλ. Πιανισταράδες (όταν υπήρχε πιάνο!) και συνθεταράδες. Τώρα για το σήμερα, άλλη συζήτηση, αλλά πάλι πολλά παραδείγματα π.χ. Thomas Ades, Michael Finissy κτλ.

Το κομμάτι αυτό το έχω λατρέψει. Το έχω παίξει άπειρες φορές σε ό,τι συνδυασμούς μπορεί κανείς να φανταστεί, και δεν έχω σταματήσει να το ανακαλύπτω...

΄ Η ερώτηση λοιπόν εδώ είναι το τι θεωρούμε συγχορδία: το αδιάτακτο ή το διατεταγμένο σύνολο; Όλη η set theory στηρίζεται στην έννοια του αδιάτακτου συνόλου. Τα voicings με τα οποία θα ασχοληθεί κανείς στη ζωή του όμως είναι όλα διατεταγμένα. Όλες οι 12-φθογγικές σειρές, αν κανείς τις πάρει συμπιεσμένες στην οκτάβα, είναι απλώς η χρωματική. Όπως ακριβώς και οι 12-φθογγικές συγχορδίες, ή οι κλίμακες πολλών οκτάβων ή αντίστοιχες πολυσυγχορδίες που εξαντλούν τη χρωματική αμέσως. Κανείς όμως δεν τις χαρακτηρίζει χρωματική κλίμακα, αν και, εφόσον συμπιεστούν, αυτό ακριβώς είναι. Στην πράξη, οι αποστάσεις παίζουν τεράστιο ρόλο. Η set theory φτιάχτηκε για να μελετηθεί η αρμονία της ατονικής κατά βάση μουσικής, ώστε να κατηγοριοποιηθούν όλες οι μη-συνηθισμένες της αρμονίες, σε ένα σύστημα σχετικά εύκολο στην κατανόηση. Με βάση τη set theory, τι θα έβγαινε για την τονική common practice αρμονία; Ελάχιστα sets με άπειρους κανόνες. Εγώ υπέθεσα ότι μιλούσαμε για voicings και όχι για sets. Απλώς για να το ξεκαθαρίσω...

Εγώ δεν βλέπω άλλα. Μόνο Θεά βλέπω.

Συνήθως τα όργανα που αναφέρεις τα λέμε με το όνομά τους σαν ξεχωριστά όργανα. Τυπικά κάποια από αυτά ανήκουν στην κατηγορία ηλεκτρικού πιάνου, αλλά δεν θα έλεγες π.χ. το clavinet ηλεκτρικό πιάνο. Έχει χαρακτηριστικό ήχο και θα το ζητούσες αυτόνομα. Όπως και όλα τα άλλα που αναφέρεις. Ως ηλεκτρικό πιάνο σήμερα - και σε μεγάλο ποσοστό - θεωρούνται τα digital pianos, όπως πολύ σωστά τα ονομάζεις. Τα άλλα τα αποκαλείς με το όνομά τους, και καλή επιτυχία στο να τα πετύχεις... Sent from my iPhone using Tapatalk

Μέσω skype κάνω μαθήματα εδώ και πολλά χρόνια, σε ανθρώπους από όλον τον κόσμο. Δεν υπήρξε ποτέ πρόβλημα. Και μιλάμε για ακουστικό πιάνο, που οι απαιτήσεις είναι υψηλές. Δεν υπήρξε ποτέ κανένα απολύτως θέμα, γίνονται μια χαρά. Είναι second best για το κανονικό, αλλά πολύ κοντά σε αυτό. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα αναγνωρίζονται από κάποια πανεπιστήμια ως διδακτικές μονάδες! Οπότε...

Σ'ευχαριστώ! Πέρασα πολύ καιρό απολύτως ταραγμένος με πολλά μποφόρ, μέχρι να γίνω ατάραχος! Χαχαχαχα!!! Tx και πάλι!

Tx!!! Aπλό rit., αλλά μετά σταθερό τρίηχο! Το σαξ ξαναφέρνει την αρχική ταχύτητα στο τέλος! Το μόνο μέρος χωρίς μετρημένο rhythm modulation είναι το outro! Xαχαχαχα!!! Και πάλι σ'ευχαριστώ!

Πολύ ωραίο κομμάτι. Πραγματικό συναίσθημα. Και πολύ ωραίος πιανίστας.

Σωστό είναι το secondary, και για τα ελληνικά επίσης σωστό είναι και το «δευτερεύουσα» δεσπόζουσα (εκτός του στάνταρ «παρένθετη» ή του «παρενθετική» που λέγεται ενίοτε). Το έχω ακούσει πολλές φορές, και είναι και απευθείας μετάφραση του secondary, οπότε ούτως ή άλλως σωστό είναι...

Πέρα από την πλάκα, σαφώς και ο κάθε, και εννοώ ο ΚΑΘΕ, jazz μουσικός της χώρας, κάνει αυτή τη δουλειά όποτε τύχει. Στάνταρ. Οι προδιαγραφές γνωστές, με κουστούμια, στάνταρ ρεπερτόριο. Παίζουν (και έχουν παίξει) από σόλο, ντουέτο, τρίο μέχρι big band. Τα πάντα. Συνήθως γίνεται στο μιλητό.

Τα διαστήματα είναι λόγοι συχνοτήτων, κοινώς «συχνότητα Α» : «συχνότητα Β». Στο σύστημα φυσικών αρμονικών τα διαστήματα είναι: Οκτάβα: 2:1 Πέμπτη: 3:2 Τέταρτη: 4:3 3η Μεγάλη: 5:4 κ.ο.κ. Για όποιον ενδιαφέρεται, ο Hindemith στο «Σύστημα μουσικής σύνθεσης - θεωρητικό μέρος» έχει φτιάξει όλη τη χρωματική από αρμονικές, είναι ενδιαφέρον. Υπάρχουν πολλά διαφορετικά κουρδίσματα, όπως το ανωτέρω, το stretched κούρδισμα με τις διαδοχικές 5ες (που δε σέβεται την οκτάβα!) το «καλά» συγκερασμένο, το ισοσυγκερασμένο (άσχετο από το καλά συγκερασμένο, είναι ένα από τα πιο στάνταρ σήμερα, τουλάχιστον στα πληκτροφόρα, κιθάρες κτλ.) κτλ. Το τελευταίο, καμία σχέση με αρμονικές: Παίρνει για θεμελιώδες διάστημα αναφοράς την οκτάβα, λόγος 2:1. Το κάθε ημιτόνιο είναι ακριβώς ίσο με κάθε άλλο. 12 ημιτόνια στη σειρά κάνουν ακριβώς μία οκτάβα. Αν 0,1,...,12 οι 12 νότες της οκτάβας, και f(x) η συχνότητα της νότας x, τότε: ημιτόνιο = f(x+1)/f(x) κοινώς, ημιτόνιο είναι ο λόγος συχνοτήτων δύο γειτονικών νοτών από τις 12 της οκτάβας. Και μετά έχουμε: Τόνος = f(x+2)/f(x), κοινώς, τόνος είναι ο λόγος συχνοτήτων δύο νοτών με μία παρεμβαλλόμενη νότα ανάμεσά τους. Τότε όμως: Τόνος= f(x+2)/f(x) = f(x+2)/f(x+1) X f(x+1)/f(x) = ημιτόνιο Χ ημιτόνιο = ημιτόνιο^2 όπου «X» είναι το γνωστό «επί» και ^2 είναι «εις τη δευτέρα» . Όμοια, ο λόγος συχνοτήτων δύο νοτών που απέχουν ν ημιτόνια είναι ακριβώς «ημιτόνιο^ν». Φυσικά, το ημιτόνιο ακόμη δεν το ξέρουμε. Όμως: Οκτάβα = 12 ημιτόνια = «ημιτόνιο»^12, αλλά Οκτάβα = 2:1 = 2 ως λόγος συχνοτήτων. Άρα: ημιτόνιο^12 = 2, και άρα ημιτόνιο = 2^(1/12), αλλιώς 12τη ρίζα του 2. Προφανώς άρρητος, με άπειρα μη επαναλαμβανόμενα δεκαδικά, ουδεμία απολύτως σχέση με αρμονικές. Μία καλή προσέγγιση: 1.0594630943592952645618252949463417... Όλα τα διαστήματα ν ημιτονίων είναι το παραπάνω εις τη ν, και στη δωδέκατη είναι ακριβώς η οκτάβα, ίσο με 2 - όχι στην προσέγγισή του, αλλά με τα άπειρα ψηφία του. Είναι προφανές ότι αυτό με το 415 είναι το γνωστό τρανσπόρτο Μπαρόκ και είναι ως Λα αναφοράς περίπου ένα ημιτόνιο κάτω. Δε χρειάζονται φιλοσοφίες. Απλώς ο ακκομπανιατέρ κατεβάζει ένα ημιτόνιο κάτω τα πάντα εφόσον παίζει σε όργανο 440 και με λίγο αυτάκι εκ μέρους του σολίστα για το ακριβές του κουρδίσματος θα είναι όλα εντάξει. Βεβαίως το να τα κατεβάσει με τη μία όλα κάτω ένα ημιτόνιο είναι λιγουλάκι θέμα. Για τα περισσότερα live προσωπικά προτιμώ 442Hz, είναι πιο λαμπερός ο ήχος. Υπάρχουν όργανα που παίζουν τις νότες τους με φυσικές αρμονικές, όπως. π.χ. η τρομπέτα, άλλα που αυξομειώνουν το μήκος του ηχητικού σωλήνα οπότε μπορούν να παίξουν σε όποια συχνότητα θέλουν, όπως π.χ. το τρομπόνι, και τα κουρδισμένα όργανα βάσει συνδυασμού μήκους σωλήνα και αρμονικών, όπως τα περισσότερα. Κανονικά οι κιθάρες θα πρέπει να έχουν σταθερό λόγο στην τοποθέτηση των τάστων, και αυτός να είναι όσο κοντά γίνεται στο ημιτόνιο που είδαμε παραπάνω. Το να κουρδίσεις με αρμονικές είναι οκ για συναυλιούλες, αλλά για κανονικές καταστάσεις, και εφόσον παίζει κανείς με πιάνα κτλ, καλό είναι να χρησιμοποιείται κουρδιστήρι, καθώς τα keys τις περισσότερες φορές είναι ισοσυγκερασμένα, και οι αρμονικές θα είναι πάντα λίγο off. Λίγο μεν, αλλά off δε. Αυτά προς το παρόν...

Για μετατροπία μιλάμε κυρίως για functional harmony καταστάσεις. Αν η κατάσταση είναι πιο μοντέρνα, δεν έχει νόημα να συζητάμε για κάτι τέτοιο. Αν ρωτάς για jazz, τότε το πράγμα είναι συνήθως σύνθετο. Το πιο συνηθισμένο είναι τονικοποιήσεις κάποιων βαθμίδων (σαν περαστικές μετατροπίες). Τις αναγνωρίζεις κυρίως αν πρόκειται για Μ7 ή 6 ακκόρντα που δεν είναι η Ι ή IV, ή ορισμένα βοηθητικά, όπως π.χ. οι bIII, bVI ή η bII, που είναι πολύ συνηθισμένες εκδρομές από το νορμάλ αρμονικό πλάνο. ή τις σχετικές τους ελάσσονες («τονικές» ελάσσονες, άρα m6 ή m/M7 η κάτι τέτοιο, όχι m7 που έχουν συνήθως ρόλο ΙΙ σε ΙΙ - V - I). Eν γένει οι bII, bIII, IV και bVI σε Μ7 ή 6 είναι εύκολα τονικοποιήσιμες χωρίς να θεωρείται πραγματικά κάτι συνταρακτικό αρμονικά. Με άλλα λόγια, αν κάνεις ένα II - V - I σε αυτές (όπου "Ι" βάζεις μία από αυτές ως στόχο και οι II - V είναι οι ΙΙ - V του στόχου!) και μετά πας κατευθείαν στην κανονική σου Ι αμέσως μετά, διαπιστώνεις ότι έχει διατηρηθεί η ανάμνηση της Ι παρά την μικρή «εκδρομή» στην τονικοποιημένη βαθμίδα, το οποίο σημαίνει ότι η τονικοποίησή τους είναι κοντινή στην υπάρχουσα τονικότητα. Αν το κάνεις αυτό με άλλες, φαίνεται η Ι σαν να είναι κάποια βαθμίδα της τονικοποιημένης, οπότε εκεί το φαινόμενο είναι αρμονικά ισχυρότερο, οπότε η αίσθηση της μετατροπίας είναι και πιο ισχυρή. Είναι αρκετά σχετικά όλα. Αλλά ένα ταξίδι στην bVΙ είναι πολύ πιο μαλακό από ένα ταξίδι στην ΙΙΙ, στην οποία αν κάτσεις λίγη ώρα η κανονική Ι ακούγεται πλέον σαν bVI της. Εν γένει, αν μία σχέση βαθμίδων δεν ταράζει την τονικότητα, τότε η αντίστροφή της σχέση την ταράζει. Για παράδειγμα, το να πας στην ΙV M7 δεν θα σου κάνει καμία εντύπωση, αμέσως γυρνάς στην Ι χωρίς να σου φανεί παράξενο. Η αντίστροφη σχέση βαθμίδων από την Ι - IV είναι η I - V, στην οποία αν καταλήξεις θα είναι πολύ ισχυρή η αίσθηση αλλαγής τονικότητας - αν παίξεις μετά την κανονική Ι, θα φαίνεται ως ΙV στην καινούρια. Η ισχύς της καθώς και η συγγένεια της με την Ι ήταν ανάμεσα στους λόγους που ήταν πολύ δημοφιλής ως μετατροπία στην προκλασσική και κλασσική μουσική. Πάντα για functional (II-V's, κύκλοι 5ων, και τέτοια, τα περισσότερα tin pan alley standards και bebop). Δεν έχει νόημα να συζητάμε για μετατροπίες για καταστάσεις "Giant Steps" (όπου είναι συνεχείς μετατροπίες ανά μέτρο) ή κομμάτια "modal" όπου αλλάζουν όλα βάσει αρμονικού χρώματος επεκτάσεων και όχι βάσει κινήσεων θεμελίων, όπως στη λειτουργική αρμονία, οπότε δεν εγκαθιδρύθηκε η τονικότητα ούτως η άλλως για να μιλάμε για αλλαγή τονικότητας.

Ας πω και εγώ τη γνώμη μου, και όποιος συμφωνήσει, δημοκρατία έχουμε. Τα jazz standards είναι πολλά διαφορετικά είδη κομματιών, όχι μόνο ένα είδος, που ενσωματώθηκαν στην jazz παράδοση από το 1920 μέχρι σήμερα διότι απλώς οι jazz μουσικοί τα χρησιμοποίησαν σαν οχήματα. Περιλαμβάνουν τα tin pan alley τραγούδια σε μεγάλο ποσοστό, όπως και pop επιτυχίες της εποχής από 1920 μέχρι 1950 κατά βάση, και κάποιες προσθήκες από πιο μετά. Επίσης περιλαμβάνουν κομμάτια από jazz μουσικούς σε διάφορες περιόδους της jazz ιστορίας. Όλα μαζί είναι το στάνταρ ρεπερτόριο που οφείλει να ξέρει κάποιος που ασχολείται με το είδος. Τα ελληνικά κομμάτια εν γένει ΔΕΝ είναι διεθνές ρεπερτόριο (με εξαίρεση κάποια που τα ξέρουμε ποια είναι), ούτε είναι προαπαιτούμενα να τα ξέρεις αν θες να ασχοληθείς με τη jazz. Σαφώς μπορείς να τα μπλέξεις με τη jazz, όπως πολλοί έχουν κάνει, και ενδεχομένως να προκύψει κάτι δημιουργικό. Ενδεχομένως πάλι όχι. Σε κάθε περίπτωση, το χαρακτηριστικό των jazz κομματιών είναι είτε η αρμονία τους, που είτε πατάει στις 1-VI-II-V με αντικαταστάσεις, ή στη ρομαντική επεκτεταμένη αρμονία, ή στη blues ή flamenco παράδοση, ή στην non-functional αρμονία από το ΄60 και μετά, είτε βέβαια ο ρυθμός τους, τόσο αρμονικός όσο και μελωδικός, που έχει συνήθως κάποια χαρακτηριστικά γνωρίσματα στη γενικότητά του (syncopation, groupings κτλ). Είτε παίζεις Ευρωπαϊκή jazz είτε Αμερικάνικη, αν γίνει μία συμμάζωξη μουσικών (π.χ. jam session), αμερικάνικα jazz standards θα αναφερθούν για να παίξουν όλοι μαζί, όχι κομμάτια της ECM. Αυτά.

Το δικό μου το έβαλα πίσω από δεκαετία. Οπότε τωρινές τιμές δεν ξέρω. Στην εποχή μου έκανε 1500€, τώρα λογικά θα έχει πέσει... Sent from my iPhone using Tapatalk

Βγάζει MIDI κανονικότατα. Για τιμές τώρα δεν ξέρω, κάπου στο χιλιάρικο νομίζω. Sent from my iPhone using Tapatalk

Το απόλυτο αυτί είναι κάτι που είναι αντικείμενο έρευνας. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι μαθαίνεται με μέθοδο - αλλά αυτή σίγουρα δεν είναι το σολφέζ - κάποιοι ότι είναι απλώς έμφυτο. Το σίγουρο είναι ότι είναι σπάνιο στατιστικά - 1 στους 10000 από ότι διάβασα τώρα τελευταία. Αν το έχεις σαφώς και είναι χρήσιμο, ειδικά σε μουσικές σαν τη jazz, που πρέπει άμεσα να καταλαβαίνεις τι παίζουν οι άλλοι. Π.χ. αν συνοδεύεις ένα σαξόφωνο, είναι φοβερά σημαντικό να καταλαβαίνεις τι παίζει ώστε να το συνοδεύεις καλύτερα. Το να το έχεις είναι σαν να ακούς με το αντίστοιχο του χρώματος αλλά για τον ήχο. Το να μην το έχεις δε σημαίνει ότι είσαι καταδικασμένος ως μουσικός, πολλοί θαυμάσιοι μουσικοί δεν το έχουν. Αλλά πάλι το έχουν. Αυτό δεν αποδεικνύει την αχρηστία του, όσο δεν αποδεικνύει την αχρηστία της πολύχρωμης όρασης για τους ζωγράφους. Απλώς αποδεικνύει τη δύναμη της θέλησης όσων έχουν καταφέρει μεγάλα πράγματα χωρίς να το έχουν, και το γεγονός ότι εν τέλει δεν είναι αυτό ο καθοριστικός παράγοντας για το που θα φτάσει κανείς ως μουσικός. Σίγουρα όμως είναι μεγάλο προσόν, και βοηθά πάρα πολύ να το έχεις. Ειδικά για τους τραγουδιστές, και μάλιστα πιο πολύ για αυτούς που ασχολούνται με σύγχρονη μουσική 20ου αιώνα, υπάρχουν έργα που μόνο αν έχει κανείς απόλυτο αυτί μπορούν να παιχθούν. Άρα προφανώς είναι προσόν, και μεγάλο. Απλώς δεν είναι ο καθοριστικός παράγοντας για να πετύχεις ως μουσικός...

Νικόλα, κάθε πιάνο μπορεί να γίνει Silent. Υπάρχουν πολλά και καλά συστήματα στην αγορά. Και τα περισσότερα είναι τελείως εφάμιλλα αυτού της Yamaha. Εγώ έχω τέτοιο, περασμένο σε Yamaha G2, και σκοτώνει.

Το ηλεκτρικό πιάνο είναι υποκατάστατο του ακουστικού σε όλα, και σε ήχο και σε αίσθηση κτλ. Σαφώς οι καλοί sampled ήχοι έχουν κάνει τεράστια άλματα, και εγώ στο σπίτι μου silent έχω με MIDI, κάρτα ήχου και βιβλιοθήκες, και ακούγεται σούπερ. Αλλά η αίσθηση του πλήκτρου της ουράς, που είναι βαριά, είναι όλη η διαφορά. Έχεις την κανονική αίσθηση, ως και λίγο σκληρότερη. Άρα, για μη φυσικό ήχο, που είναι το ιδανικό για να μάθει κανείς σοβαρό έλεγχο στον ήχο (αυτό εγώ προσωπικά δεν το συζητώ, αν δεν αρέσει σε κάποιους ας μην αρέσει, πραγματικά δεν είναι υπό συζήτηση αν μιλάμε σοβαρά, δηλαδή σε σοβαρό πιανιστικό επίπεδο, αλλιώς μιλάμε για να μιλάμε.), το silent είναι μακράν ότι καλύτερο. Το ότι ο πιανίστας αυτός παίζει τόσο ωραία δεν οφείλεται στη μελέτη του σε ηλεκτρικά πιάνα, εκτός ίσως από το στάδιο εκμάθησης του να μάθει τις νότες, το οποίο είναι και το συντομότερο από όλα τα επόμενα στάδια (ήχος, phrasing, λεπτομέρεια στις δυναμικές, κτλ) σε αυτά τα έργα. Οφείλεται στη μελέτη του σε ακουστικά πιάνα, και μάλιστα, από ένα επίπεδο και πάνω, σε κάποιας καλής ποιότητας πιάνα. Έχοντας λοιπόν μελετήσει σε ακουστικά πιάνα καλής ποιότητας, μπορεί να παράγει καλό αποτέλεσμα στο κλιπάκι. Για να ξέρουμε τι λέμε. Κατά τα άλλα, όπως έχω πει ήδη, και εγώ silent έχω. Και έχω και ηλεκτρικά, λόγω αναγκαιότητας σε ορισμένες περιπτώσεις. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν ξεχωρίζουμε τι είναι καλό και τι δεν είναι. Αν κάποιος είναι πιανίστας, έχει άποψη. Αν δεν είναι, μάλλον δεν έχει. Ή μάλλον έχει, όση άποψη θα έχει ένας που δεν είναι κιθαρίστας για τη διαφορά ενισχυτού με POD ή κάτι τέτοιο. Έκαστος στο είδος του.

Πέρα από το γεγονός ότι δεν γνωρίζω να σου απαντήσω, από ό,τι κατάλαβα μάλλον το αγόρασες ήδη. Αυτό που μπορώ αν σου πώ είναι ότι μπορείς να πάρεις πιάνο από οποιαδήποτε μάρκα και να σου βγει πατάτα, ακόμη και από steinway- ναι, το έχω ζήσει και αυτό. Έχει να κάνει με τη μεταχείριση που έχει υποστεί, το περιβάλλον που το είχαν κτλ. Σπανίως ένα πιάνο όταν το πάρεις είναι στην ίδια φάση που ήταν όταν βγήκε από το εργοστάσιο. Αλλά και αυτό μπορεί να συμβεί, ή και καλύτερα ακόμη. Σε κάθε περίπτωση λοιπόν, η αγορά ενός πιάνου είναι κάτι που έχει να κάνει με το κάθε πιάνο ξεχωριστά. Η μάρκα είναι ένας δείκτης ποιότητας, αλλά αναφέρεται εν γένει στο μέσο όρο του τι πιάνο έβγαλε το εργοστάσιο, όχι τι πιάνο θα δεις εσύ εκεί, και βέβαια σε ένα επίπεδο που κάτω από αυτό δεν πέφτει το πιάνο, και πάλι όταν βγει από το εργοστάσιο. Τα τι βγήκε με το τι βλέπεις εσύ μπορεί να έχουν τεράστια απόσταση μεταξύ τους. Π.χ. έχω παίξει πολλά πιάνα που ήταν στα νιάτα τους σίγουρα θαυμάσια, αλλά στην πορεία έχασαν σχεδόν τα πάντα. Ή εν δυνάμει πιανάρες των 150 χιλιάδων, που δυστυχώς δεν έκατσαν ποτέ σωστά από κατασκευής, δε βγήκαν στο επίπεδο που έπρεπε για τα λεφτά τους από την αρχή, και το στρώσιμο δεν έκανε τίποτε, οπότε μιλάμε για πεταμένα 150 χιλιάρικα. Ή το αντίθετο, πιανάκια που δεν τα πιιάνει το μάτι σου, και τα παίζεις και παθαίνεις πλάκα! Ευτυχείς συμπτώσεις. Με άλλα λόγια, η μάρκα δε σημαίνει απαραίτητα και πολλά, ειδικά στη χαμηλή κατηγορία τιμής. Το πιάνο είναι ζωντανός οργανισμός. Ακούς το κάθε όργανο ξεχωριστά και αποφασίζεις. Αν εσένα σου έκατσε καλή περίπτωση, αυτό είναι το σημαντικό. Για αυτό, όταν παίρνουμε πιάνο, πάντοτε είναι καλό να έχουμε δίπλα μας κάποιον πιανίστα του οποίου το γούστο εμπιστευόμαστε, και τον βάζουμε να δοκιμάσει το πιάνο. Όπως με τα αυτοκίνητα και το φίλο μας μηχανικό...