Sami Amiris

Ευχαριστώ πολύ!

Ευχαριστώ πολύ!

Νέο CD Phos Duo: Expanded Matrix! https://soundcloud.com/phos-duo/sets/expanded-matrix Καλή ακρόαση!

Και τέλος, ένα καινούριο κομμάτι, το weaver of Dreams, σε αρκετά περίεργο ρυθμό. Ηχογραφημένη πρόβα: [soundcloud] [/soundcloud] Είναι το πρώτο της νέας σαιζόν, στην οποία πλέον έχουμε κάποια αρκετά διαφοροποιημένη προσέγγιση στα Jazz standards. Καλή ακρόαση! -Σ.Α.-

Lost sessions @ soundcloud: https://soundcloud.com/phos-duo/sets/the-lost-sessions

Όλα τα μέχρι στιγμής ανεβασμένα lost sessions - υπάρχουν και άλλα αλλά μέχρι στιγμής δε βρήκα χρόνο να τα φτιάξω;

Για να μην ξεκινώ νέα θέματα, απλώς ανανεώνω αυτό. Ένα sampler playlist:

Tώρα που το λές, υπάρχει ένα κίνημα εναντίον αυτών των βιβλίων γενικώς, δεδομένου ότι καταλήγουν αυτοσκοπός και από ένα σημείο και πέρα δε σε βοηθούν ιδιαίτερα στα μεγάλα έργα, αλλά πιο πολύ στο να βγάλεις αυτά καθεαυτά. Aπό την άλλη, δεν μπορώ να πώ ότι δε μου έκαναν καλό, δεδομένου ότι η βασική τεχνική είχε ήδη δουλευτεί πολύ καιρό και πολύ γερά. Αν έχεις καλή τεχνική, δε σου κάνουν ζημιά, και μάλλον κάτι καλό σου κάνουν. Αν δεν έχεις, μπορεί να πάθεις και ζημιά. Πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι άλλο τουσέ είχαν τα πιάνα την εποχή του Czerny (τα οποία όμως είχε υπόψιν του όταν έγραφε τα ασκησιολόγια!), και άλλη έχει το σημερινό π.χ. Bosendrofer. Mα καμία σχέση όμως... Θέλει προσοχή και καλό δάσκαλο, με σοβαρή γνώση τεχνικής...

Καλύτερα να ρίξτε μία ματιά σε αυτά, δεδομένου ότι είναι δωρεάν: http://petrucci.mus.auth.gr/imglnks/usimg/2/2d/IMSLP282004-PMLP457600-SchmittAloysOpus16_1922.pdf http://ks.imslp.info/files/imglnks/usimg/6/65/IMSLP322083-PMLP457600-Schmitt-_Preparatory_Exercises.pdf http://ks.imslp.info/files/imglnks/usimg/9/95/IMSLP258173-PMLP418681-SchmittAloys_Vorbereitende_Ubungen.pdf Λογικά θα αποφύγετε την αγορά...

Να'σαι καλά, και καλή συνέχεια!

Πολύ ωραίο! Λογικά θα σου αρέσει πολύ ο Bill Evans... Οι εναρμονήσεις είναι πραγματικά πολύ ωραίες. Σαν πρώτο υλικό είναι σούπερ, ασυζητητί, και για πρώτη επαφή με το είδος, ακόμη περισσότερο. Βέβαια, ο Bill Evans είναι συνήθως ένα πολύ ωραίο σημείο επαφής των δύο κόσμων, της jazz και της κλασσικής, οπότε έκανες πολύ καλά που διάλεξες αυτόν ως επιρροή για σημείο εισόδου. Πραγματικά η jazz δεν έχει entry level, οπότε αν βρει κάποιος ένα σημείο εισόδου, είναι πολύ σημαντικό. Για μετέπειτα προσθήκες, ίσως να ήθελε ένα λίγο εκτεταμένο improv section ανάμεσα στα θέματα, και στο τέλος, στη μέση και πέρα του τελευταίου θέματος, ίσως καμμία μετατροπιούλα, ίσως σε Bb (εννοώ για το την αρχή του θέματος, όχι την μετέπειτα μετατροπία που έχει ήδη το κομμάτι σε Bb), από G που είναι. Επίσης, σε κάθε θέμα θα ήθελε μία λίγο μεγαλύτερη διαφορά από Α σε Α, και ακόμη περισσότερο ανάμεσα στα δύο chorus, και ακόμη περισσότερο στο τελευταίο μισό ώστε να κάνει ένα είδος climax. Σαν ένα γενικό σχόλιο, το ρουμπάτο στη jazz μερικές φορές έχει ένα πιο έντονο μετρονομικό pulse απο κάτω, οπότε είναι "in time rubato" υπό μία έννοια. Δεν είναι πάντοτε ελεύθερο, αλλά μερικές φορές φαίνεται έτσι, ενώ υπάρχει ένα υφέρπον pulse απο κάτω που υπακούει ο μουσικός, κρύβοντάς το όμως επιμελώς. Αυτό συμβαίνει πολλές φορές και σε Groups, φαίνεται free ενώ δεν είναι. Σίγουρα ο Evans και ο Tatum το κάνουν πολύ αυτό, και ο Oscar Peterson επίσης, και ο Jarrett στις εισαγωγές τους. Απλά ως αναφορά το λέω. Καλή αρχή λοιπόν, και συγχαρητήρια!

Εξακολουθώ και θεωρώ ότι μελλοντολόγος δεν είναι κανείς μας. Την ορθότητα της άποψής σου λοιπόν, θα κρίνει η ιστορία. Αν νομίζεις ότι την έχει ήδη κρίνει, διαφωνώ.

Βεβαίως. Αλλά αυτά που άκουγε τα άκουγε από όλους, και δεν ήταν για το χρώμα του αλλά για την τεχνική του - και υπήρχαν μαύροι καλλιτέχνες που έχαιραν μεγάλης εκτίμησης στην εποχή του, π.χ. η Hazel Scott, που έπαιζε τα έργα του Gershwin. Άσε που o Τatum εξακολουθεί μέχρι τώρα να τα ακούει, που τη θέση του στην ιστορία δεν την αγγίζει κανείς. Ξέρεις πόσες ΙΔΙΕΣ συζητήσεις έχουν γίνει με θέμα τον Tatum, με την παρούσα; Δεν θα ήθελες να ξέρεις. Συμπέρασμα; Μάλλον προφανές... Αυτό το πιάσαμε παραπάνω. Ναι, βεβαίως, αλλά μην κρίνουμε τη ζωή στην Αμερική με τη ζωή στην Ελλάδα. Το να είσαι Μεγιστάνας και άστεγος πολλές φορές απλώς απέχει μέρες. Σύντομα και εδώ, αν όχι ήδη...

Κοίτα, η μουσική είναι ένας τεράστιος χώρος. Δέχομαι φυσικά το να μην επιρρεάζεσαι προσωπικά από τον X ή Ψ, αλλά δεν είμαστε εμείς που θα κρίνουμε τα πράγματα για το πέρας της ανθρωπότητας. Άσε την ιστορία να κάνει τη δουλειά της. Από κει και πέρα, σαφώς δεν είσαι καθόλου υποχρεωμένος να γουστάρεις οποιονδήποτε. Ούτε εμένα μου αρέσει το 99% του τι κάνει ο Malmsteen, αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι. Ούτε ανάγω το γούστο μου σε άποψη, ούτε θεωρώ ότι ξέρω τι θα λέει η ιστορία σε 100 χρόνια. Ούτε πιστεύω ότι κάποιος το γνωρίζει αυτό, για να είμαι ειλικρινής...

Η αλήθεια είναι ότι όσο καλύτερα ξέρεις ένα όργανο, τόσο πιο καλά μπορείς να το χρησιμοποιήσεις για να εκφραστείς μέσω αυτού. Αλλά η σύνθεση είναι κάτι που δυστυχώς ή ευτυχώς πλέον δεν είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με αυτό. Υπήρξαν και υπάρχουν αξιολογότατοι συνθέτες που σκοτώνουν ως παίκτες (π.χ. Hindemith από τους πιο καινούριους, ή Lutoslawski, κτλ) αλλά και φοβεροί συνθέτες που δεν είναι καλοί παίκτες. Είναι βοηθητικό να ξέρεις καλά ένα όργανο, αλλά όχι προϋπόθεση. Ούτε βέβαια και σε καταδικάζει να μην είσαι καλός συνθέτης το να ξέρεις καλά το όργανο! Εν γένει είναι άλλο καπέλο. Κάποιος μπορεί να έχει αμφότερα, άλλος μόνο το ένα, άλλος κανένα.

Γιατί, το Λα ως πρώτη νότα, που το πας;

Η έννοια «απλός ακροατής» δεν είναι οικουμενική. Άλλο πράγμα ο απλός ακροατής εδώ, άλλο στην Αγγλία, άλλο στις ΗΠΑ, άλλο στο Αμμάν, άλλο στη Νότιο Αφρική. Οπότε, ου γενικεύσεις εξ ιδίων τα αλλότρια.

Μέχρι εδώ οκ. Αν θα είναι στην Brittanica το 2200, θα είναι στη μουσική ιστορία. Αλλιώς όχι. Δεν μπορείς να κρίνεις ακόμη εύκολα το ποιός μπαίνει και ποιός όχι. Αλλά ο Yngwie, όσο και αν δεν μου αρέσει αυτό που κάνει, θα είναι. Κατά 90% έστω. Για μία ακόμη φορά διαφωνώ. Όταν αλλάξεις την ιστορία ενός δημοφιλούς είδους, αλλάζεις και την ίδια τη μουσική. Όταν αλλάξεις την ιστορία ενός μη δημοφιλούς αλλά πολιτιστικά βαρέως είδους, όπως, π.χ. η σύγχρονη κλασσική, πάλι αλλάζεις τη μουσική. Όλα συνδέονται με κάποιο τρόπο. Αν πιστεύεις ότι π.χ. η σύγχρονη μουσική δεν σε έχει επιρρεάσει, ξανασκέψτο κάθε φορά που πας να δεις ένα έργο στο σινεμά. που τα soundtracks, ειδικά σε τρόμου κτλ. είναι εντελώς σύγχρονα. Οικουμενικό χωριό είμαστε.

Κατά τα άλλα που λες, διαφωνώ κάθετα. Άρα, μάλλον θα συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε. Και αυτό δεκτό.

Αυτό σίγουρα δεν ισχύει. Να αναφέρω μερικά απλά ονόματα: Αrt Tatum. John Coltrane. Miles Davis για τη jazz. Πολλά για την κλασσική. Κτλ. Φυσικά και μπορεί ένας μουσικός μόνος του να κλυδωνήσει τη μουσική, και έχει γίνει πολλές φορές.

Συγνώμη, αλλά για τον Malmsteen δεν κρίνετε ούτε εσείς ούτε εγώ αυτό το θέμα. Ολόκληρες σειρές από δίσκους, εταιρίες και περιοδικά προσανατολίστηκαν στο στυλ που λάνσαρε ο Malmsteen. Nα θυμίσω, Guitar Player επι10+χρόνια, Mike Varney, άπειρες κυκλοφορίες neoclassical δίσκων; Το ότι δεν επέζησε ως κίνημα, και δικαίως κατά τη γνώμη μου - αλλά μόνον έτσι, ως γνώμη! - είναι θέμα που επιλήφθηκε η ιστορία. Αλλά υπήρξε στροφή της όλης μουσικής βιομηχανίας περί της κιθάρας, όταν βγήκε. Και η κιθάρα ως ήχος και ως τεχνικό επίπεδο και ως guitar lines που περιμένει κάποιος να ακούσει σήμερα έχει αλλάξει, σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας του. Οπότε ναι, και την μουσική άλλαξε. Όταν αλλάξεις την ιστορία ενός οργάνου που είναι δημοφιλές, αλλάζεις και τη συνολική μουσική ιστορία. Όχι όπως οι Bach, Beethoven, Scriabin, Penderecki, Ligeti, Scelsi, Saariaho, Sciarinno κτλ, ούτε όπως οι αντίστοιχοι τζαζίστες, που είχαν καθολική άποψη για νέο ήχο ανεξαρτήτως οργάνου. Αλλά οπωσδήποτε αλλάζει την εικόνα ενός οργάνου, και άρα και την ιστορία του, και αναγκαστικά, λόγω συγγενείας, και τις συγγενικές με αυτό μουσικές. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτό. Κανείς δε γουστάρει τον Czerny, αλλά δε σημαίνει ότι δεν άλλαξε, μόνο και μόνο λόγω της παιδαγωγικής του προσέγγισης, την ιστορία του πιάνου. Την άλλαξε, και εντελώς μάλιστα. Από την άλλη πλευρά βέβαια, ούτε το στυλ του Art Tatum δεν επέζησε, αλλά για εντελώς άλλους λόγους, λόγω εντελώς ασύμμετρων τεχνικών δυσκολιών και τεραστίων χεριών του. Αλλιώς πιστεύω ότι θα είχε επιζήσει. Αλλά πάλι η γνώμη μου είναι, δεν είναι Βίβλος ή συναφές σύγγραμμα.

Η διαφωνία μου είναι επί της αρχής, όχι εφ'όλης της ύλης. Το διευκρίνησα αυτό. Δεν τον έβγαλα άχρηστο τον άνθρωπο, ούτε διαφώνησα με την ύπαρξή του ή τον υποβίβασα. Αντιθέτως, θεωρώ ότι θα μπορούσε να κάνει εξαιρετικό διάλογο, αρκεί να προσέξει κάποια θέματα, που κατά τα φαινόμενα έχουν να κάνουν με τις ιδιοπαθείς ελληνικές συνθήκες, για τις οποίες σαφώς δεν ευθύνεται ούτε αυτός, ούτε και εμείς άλλωστε (λέμε τώρα). Απλώς διαφώνησα με τον τρόπο που φάνηκε ότι σκεφτόταν από τα γραφόμενά του. Από κει και πέρα, δημοκρατία έχουμε, δεν στηλιτεύουμε κανέναν. Πέραν αυτού, διαφωνώ στο ότι η Pop δεν επιδέχεται μουσικολογικής ανάλυσης, απλούστατα διότι έχω υπόψιν μου δεκάδες μουσικολογικά βιβλία και άρθρα που την αναλύουν! Όπως άλλωστε υπάρχουν και δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες βιβλία που πραγματεύονται τις φωτό γάμων, που στα σωστά χέρια μπορεί ακόμη και να είναι ή λέγεται τέχνη - μετά τον Βέλγο, αρχίζω και γίνομαι φειδωλός με το χαρακτηρισμό, μην τυχόν και βγει καμία φωτό και μας βγάλει off...

Θα διαφωνήσω με το φίλο trolley σε αρκετά σημεία, κυρίως σε θέματα αρχής. Αν ένας άνθρωπος βγάζει σκουπίδια, αλλά έχει δυνατότητες για κάτι καλύτερο και το δείχνει, τουλάχιστον δείχνει ότι δεν είναι τυχαία αυτό που είναι, ασχέτως ότι ξεπουλήθηκε. Δυστυχώς ο βιοπορισμός, και ειδικά στην Αμερική, δεν είναι απλό θέμα. Είχε τη δυνατότητα η Lady Gaga να καταλήξει όπως τόσες άλλες στην Αμερική, πιο ταλαντούχες από την ίδια, παντρεμένη μεσοαστή στην απολύτως καλύτερη περίπτωση, ενδεχομένως άστεγη στη χειρότερη, και αντί αυτού έχει περιουσία. Όταν μιλάμε για Αμερική, money talks, bullshit walks. Αν δεν έχεις λεφτά εκεί, δεν μπορείς ούτε συνταγή για φάρμακα να πάρεις (δεδομένου ότι, και λεφτά να έχεις, χωρίς συνταγή γιατρού δεν σου δίνουν τίποτε απολύτως, πέραν του παυσίπονου, οπότε στην τιμή του φαρμάκου υπολογίζεις και την τιμή της επίσκεψης στο γιατρό). Δε συζητώ τα υπόλοιπα. Μην κρίνετε εξ ιδίων τα αλλότρια, η (πρωην) Ελληνική πραγματικότητα είναι πολύ μαλακή σε σχέση με εκεί. Άσε που σε λίγα χρόνια και εδώ κάπως έτσι θα είναι, αν όχι αρκετά χειρότερα. Τιμές Λονδίνου και υπηρεσίες Burkina Faso, με προφανή κίνδυνο να προσβάλλω τους φίλους Ουαγκαντουγκουανούς. Με άλλα λόγια, είναι πολύ εύκολο ως έλληνας που μπορεί ενδεχομένως να υποστηρίζεσαι σε κάποιο βαθμό κοινωνικά από την οικογένεια, να κρίνεις το γιατί και πως γίνεται κάποιος "a sell-out" σε πραγματικά κράτη, όπως η Αμερική ή η Αγγλία, αλλά στην πραγματικότητα, αν δεν ζήσεις κάποιο διάστημα εκεί, δεν μπορείς. Οπότε, bottom line: μην κρίνετε αν δεν ξέρετε πραγματικά το πως είναι. Και εννοώ πραγματικά να ξέρετε, να το έχετε φάει στη μάπα, όχι υποθετικά ή από κουβέντες άλλων. Πάντοτε είναι πολύ ελπιδοφόρο να ξέρεις ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν ταλέντο, διότι μπορεί σε κάποια φάση της ζωής τους να προσφέρουν και κάτι ποιοτικό, και ενδεχομένως να επιρρεάσουν την κατάσταση κάπως προς το καλύτερο, σε όποιο βαθμό φυσικά τους επιτρέπεται από την ασύλληπτα αδυσώπητη κρεατομηχανή που λέγεται μουσική βιομηχανία, χωρίς να χάσουν τη βιοποριστική τους ικανότητα ανά πάσα στιγμή. Διότι, π.χ. το παράδειγμα του εξαιρετικού και αδικοεξαφανισμένου Rick Astley το είδαμε. Έβγαλε μερικές χιτ βλακείες, τον έμαθαν όλοι. Μετά έβγαλε έναν πολύ ωραίο δίσκο, Free λέγεται, και εξαφανίστηκε εντελώς. Και ο δίσκος φύσαγε. Δεν τον πήρε χαμπάρι κανείς. Ποιός έχασε; Σαφώς οι ακροατές έχασαν, καινούρια καλή μουσική. Αυτός μια χαρά οικογένεια έκανε έχοντας αποσυρθεί από τη μουσική βιομηχανία. Εμείς όμως δεν ακούσαμε έναν ταλαντούχο άνθρωπο να κάνει ωραία μουσική. Άρα, και εμείς χάσαμε κάτι. Η βιομηχανία δεν αστειεύεται. Και αν δεν είσαι μέσα, δεν μπορείς να κρίνεις εκ του καναπέως. Για το Malmsteen, ο άνθρωπος άλλαξε την ιστορία της κιθάρας, και της μουσικής γενικότερα. Ας μην πέφτουμε σε φθηνά λογοπαίγνια τύπου «σταθμός, σταθμάρχες» κτλ. Υποβαθμίζει την όλη συζήτηση και είναι κρίμα, διότι αν φύγουν οι νεοελληνικοί ξερόλικοι εγωισμοί από τη συζήτηση εν γένει, από όλους, όχι μόνον από το φίλο trolley συγκεκριμένα, δεν το λέω προσωπικά, κατά τα άλλα είναι μία πολύ ωραία και γόνιμη ανταλλαγή απόψεων, αρκεί κανείς να μην έρχεται να πουλήσει προσχηματισμένη άποψη. Είμαστε μικροί άνθρωποι σε μία μικρή χώρα που μπορεί να μην υπάρχει αύριο, και δεν πρέπει να κρίνουμε με τα δικά μας κοινωνικά μέτρα και σταθμά καταστάσεις σύμπαντα αλλού από μας. Κατά τα άλλα, σαφώς έχουμε δικαίωμα στο γούστο μας. Αλλά δεν είναι κάτι άλλο πέραν από αυτό: γούστο. Δεν μπορεί να μιλά κάποιος για έναν άνθρωπο που άλλαξε την ιστορία της κιθάρας έτσι. Αν μη τι άλλο, τον εαυτό του ως συζητητή υποβαθμίζει έτσι, όχι το Malmsteen. Και είναι κρίμα. Από την άλλη πλευρά, όλα όσα λέει για τον Malmsteen έλεγαν για τον Art Tatum κάποτε. Ποιός αποδείχθηκε δικαιωμένος από την Ιστορία; Μαντέψτε...

Σούπερ!

Συγχαρητήρια για το επικό πραγματικά project! Έχεις βρει και τα 250 κομμάτια;