Λόγω επιστημονικού ενδιαφέροντος αλλά και λόγω πιθανής μετακόμισης προς Cali, έχω ψιλοκοιτάξει την υπόθεση, όπως έχω κάνει και για τα περισσότερα θέματα γύρω από τον Trump.
Δυστυχώς, δε γίνεται να κοιτάξει κανείς αυτή την υπόθεση δίχως πολιτική/ιδεολογική χροιά. Προσπαθώντας να το κάνω κατέληξα σε κάποια από τα συμπεράσματα που έχουν ήδη αναφερθεί. Να πούμε καταρχάς ότι αυτή τη στιγμή ο Kavanaugh δεν δικάζεται, όλο αυτό που προβάλουν τα κανάλια είναι ένα job interview, στο οποίο του έγιναν αυτές οι ερωτήσεις.
Όπως έχει ήδη αναφερθεί, είναι τέτοια η θέση που προσπαθεί να αναλάβει, όπου πρέπει να μην υπάρχει το παραμικρό εναντίον του. Και εδώ έρχεται ο κυριότερος προβληματισμός. Ανεξάρτητα από το αν είναι αθώος ή ένοχος -δεν έχω ιδέα για το ποια είναι η αλήθεια και η σκέψεις μου είναι καθαρά διαισθητικές- η ζωή του και η καριέρα του έχουν σχεδόν καταστραφεί μόνο από ισχυρισμούς.
Μπορεί να πει κανείς ότι αυτοί οι ισχυρισμοί δε μπορούν να αποδειχθούν μιας και μιλάμε για γεγονός 36 ετών πριν. Δεκτό μεν, αλλά με βάση αυτό πλέον θα μπορούμε να ισχυριζόμαστε οτιδήποτε, να βάζουμε δίπλα ένα trending hashtag και να διαλύουμε τη ζωή του πολιτικού/επαγγελματικού μας αντιπάλου και να μην κουνιέται φύλλο.
Εννοείται πως τα θύματα παρενοχλήσεων και κάθε μορφής βίας πρέπει επιτέλους να βγουν μπροστά και να εκθέτουν τους θύτες, όπως έγινε πχ με την υπόθεση των ιερέων πάλι στης ΗΠΑ, αλλά πολύ φοβάμαι ότι θα εκτεθούν ανεπανόρθωτα και άνθρωποι που δεν φταίνε, για να ικανοποιηθεί το κοινό αίσθημα, η ματαιοδοξία μίας παραμελημένης γυναίκας ή το "εγώ" ενός βαθιά κομπλεξικού άντρα.
Επαναλαμβάνω, όλες αυτές οι σκέψεις έρχονται με αφορμή το συγκεκριμένο συμβάν, δεν ξέρω αν ο Kavanaugh είναι αθώος ή όχι. Πάντως η πολιτική ορθότητα τείνει να γίνεται η νέα μορφή ολοκληρωτισμού για τον 21ο αιώνα κατά τη γνώμη μου.