Επειδή εδώ και 2 χρόνια ψάχνω μεταπτυχιακά για τον κλάδο μου και έρχομαι σε επαφή με recruitment teams ιδρυμάτων από όλη την Ευρώπη, να πω ότι προφανώς και δεν υφίσταται σύγκριση εδώ με έξω. Είναι για γέλια -αν μπορείς να φύγεις- και για κλάματα αν είσαι αναγκασμένος να μείνεις εδώ.
Το δίλημμα δεν είναι κατά τη γνώμη μου το να κάτσει κανείς εδώ, ή να φύγει έξω. Προφανώς και αν μπορεί να φύγει, ας φύγει και να μη γυρίσει ποτέ, μιας και εδώ είναι τραγωδία η κατάσταση.
Το θέμα είναι αν αξίζει να δώσεις 300k+ για να βγεις από το Berklee, ή αν μπορείς να λάβεις αντίστοιχου επιπέδου σπουδές σε πανεπιστήμια της Ευρώπης, ή κάποια λιγότερο ακριβά στην Αμερική.
Για να το πάω αναλογικά, στον κλάδο μου τα 3 καλύτερα παγκοσμίως είναι το Harvard, το Princeton και το Stanford. Τα δίδακτρα είναι στο Θεό, αλλά ξέρεις ότι αν μπορέσεις να πας, μετά σου ανοίγουν 9 στις 10 πόρτες, είτε για PhD, είτε για να δουλέψεις και δε μιλάμε για entry μισθούς. Άρα δε μιλάμε για ρίσκο στη συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά για επένδυση μηδενικού ρίσκου, η οποία απλά είναι σχεδόν ανέφικτη οικονομικά.
Στην περίπτωση ενός ανθρώπου που θέλει να ασχοληθεί με τη μουσική από performer, έως δάσκαλος ή session, το Berklee ανοίγει παγκοσμίως όλες τις πόρτες για να "φέρει" πίσω τα χρήματα που επενδύθηκαν; Αν η απάντηση είναι "εξαρτάται", τότε καθαρά με τη λογική δεν είναι και η καλύτερη επιλογή. Να μου πείτε, μιλάμε για τη μουσική, ένα καθαρά θυμικό αντικείμενο, έλα όμως που δεν τρως με συναισθήματα, ούτε στο γιατρό πας με συναισθήματα...