BillTrantos

Φθηνό, λίγα κουμπάκια, tap tempo, Analog mode πειστικότατο. Προσπάθησε να το βρεις να το δοκιμάσεις, αξίζει. https://www.thomann.de/gr/digitech_obscura_altered_delay_pedal.htm

Το Taxman innuendo εκεί στο 1.47 ό,τι καλύτερο! Μεγάλος Andy.

Ζούμε ανάμεσά τους και είμαστε πραγματικά ελάχιστοι μπροστά τους. Όταν πρωτάκουσα αυτό το τραγούδι νόμιζα ότι είναι παρωδία. Εεεμ έλα που δεν είναι... Ζούμε την απόλυτη παρακμή της Ελληνικής κοινωνίας και τέτοια "καλλιτεχνικά" συμβάντα μόνο επιβεβαιώνουν απαισιόδοξους σαν κι εμένα. Ακόμα και στις εποχές που 'δέναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα βγαίνανε σκουπίδια και πολλά μάλιστα, αλλά τόσο σκουπίδια ποτέ άλλοτε.

Η πρώτη που μου ήρθε στο μυαλό, πραγματικά σημάδεψε την εφηβεία μου ? Η δεύτερη είναι σχετικά πρόσφατη, τεράστιος Andy, τα είπε όλα χωρίς να μιλήσει καθόλου.

Τώρα που λέτε για Dani Alves των φτωχών... Είχα παίξει πριν 2 χρόνια σε 7x7 αντίπαλος με τον Γιούρκα τον Σεϊταρίδη. Το παλικάρι έκανε 1 βήμα και εγώ ήθελα 4 για να τον προλάβω, 35 αυτός, 22 εγώ. Τελειώνει το ματς, στο οποίο ο άνθρωπος μας έκανε πλάκα και τον πιάνω και τον ρωτάω γιατί δεν παίζει επαγγελματικά, ήταν σε κατάσταση που χαλαρά θα έπαιζε Superleague. Μου λέει "πού να τραβιέμαι ρε συ, θέλει προπόνηση όλο αυτό και εγώ τα βαρέθηκα αυτά". Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο αθλητή, πραγματικά τον έφαγε το κεφάλι του, θα μπορούσε να είναι στα καλύτερα δεξιά μπακ που έχουν βγει γενικά στην Ευρώπη.

Messi - Έχει όλα όσα έχουν οι υπόλοιποι της λίστας, απλά ανεπανάληπτος. Zidane - Η απλότητα με την οποία έκανε αυτά που έκανε με σημάδεψαν όταν τον είχα πρωτοδεί, φανταστικός παίκτης. Cruyff - Μπορούσε να παίξει και στις 11 θέσεις του γηπέδου και να ξεχωρίσει σε επίπεδο top 5 σε όλες, αυτό τα λέει όλα. Fenomeno - Ο άνθρωπος συνδύαζε απίστευτα τεχνικά προσόντα, σωματοδομή, τελειώματα και άντεχε την πίεση. Δυστυχώς δεν άντεξαν τα γόνατά του την έκρηξη που είχε στα πρώτα 3 μέτρα. Cristiano - Μου είναι αφόρητα αντιπαθής, αλλά ο άνθρωπος είναι killer. Μισή φάση θα του δώσεις και θα στην κάνει γκολ. Απίστευτο mentality.

Είναι μερικοί άνθρωποι στην Ιστορία της τέχνης που είχαν όλο το πακέτο. Ο Μιχαλάκης ήταν ένας από αυτούς. Δε με αφορά το πώς απέκτησε όλο το πακέτο, αλλά το είχε. Κι άλλοι είχαν χρήματα, σεσσιονάδες και studio ολόκληρα από πίσω τους, κανένας δεν ήταν όπως ο MJ. Ο μόνος που συγκρίνεται για μένα με καθαρά προσωπικά κριτήρια ήταν ο Prince, ο οποίος όμως και πάλι δεν τον έφτασε κι ας είχε την Άρτα με τα Γιάννενα από πίσω του. Είναι άδικο να λέμε για τέτοιου μεγέθους καλλιτέχνες "ναι μεν, αλλά...". Μιλάμε για περιπτώσεις 1 στο τρισεκατομμύριο.

Πάρα πολύ ωραίο και ενδιαφέρον, ήμουν έτοιμος να μπω στη wait list μέχρι που είδα την Ευρωπαϊκή τιμή, thanks but no thanks. Θα πάρω ένα HX Stomp μάλλον και θα περιμένω να πέσει το AX8 σε λογικές τιμές τώρα που όλοι θα πέσουν με τα μούτρα στο FM3.

Πάντα είναι καλό να έχουμε πηγές για νέες μουσικές, για νέες γνώμες ίσως. Δε μπορώ να πω σε κανέναν τι και ποιον να εμπιστευτεί, εγώ ας πούμε συχνά ακούω νέες μουσικές από re-posts άλλων μουσικών στα social media. Ο καθένας με τον τρόπο του λοιπόν.

Σχετικά με τι; Με το αν κάτι είναι "καλό" ή όχι;

Χαχα για να μη μπερδευόμαστε, σε μία πρόταση αυτό που θέλω να πω είναι ότι 300 συναυλίες ως ακροατής δεν φτάνουν 1 συναυλία ως μουσικός, σε οποιοδήποτε είδος. Είμαι του hands on experience. ? Ξαναλέω όμως για να μην παρεξηγηθώ, ΟΛΟΙ ΠΡΕΠΕΙ να έχουν γνώμη, η βαρύτητα που δίνουμε σε αυτή τη γνώμη οι υπόλοιποι είναι αρκετά debatable για μένα.

Για μένα ο πρώτος. Αν ο άλλος δεν έχει ανέβει στη σκηνή, δεν έχει πατήσει χορτάρι, δεν έχει πιάσει νυστέρι, πού να καταλάβει... Πάω σε συναυλίες και ακούω "ααα, ο τάδε δεν έπαιξε καλά σήμερα" και το λέει ο έφηβος που δεν έχει πιάσει κιθάρα στη ζωή του, αλλά διαβάζει τι λένε στα fora και αποκτά ξαφνικά άποψη. Όχι παιδιά, να ανέβει ο έφηβος πάνω, να δει πώς είναι, να δει τι θυσία θέλει και μετά ας πει αν κάποιος δεν έπαιξε καλά ή όχι, αν έβγαλε καλό τραγούδι, ή όχι, κλπ. Το αν αρέσει κάτι στον απλό ακροατή εμένα μου περνά παντελώς αδιάφορο, γι'αυτό και ποτέ δεν έκρινα καμία τέχνη με βάση την εμπορική της αξία.

Οποιοσδήποτε μουσικός, οποιουδήποτε επιπέδου, έχει μεγαλύτερη βαρύτητα γνώμης από τον απλό ακροατή, τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου. Είναι σαν να λέμε αν ένας οδοντίατρος έχει μεγαλύτερη βαρύτητα γνώμης από μένα σε ζητήματα παθολογίας. Ποτέ δεν έχω στείλει μουσική μου σε φίλους/γνωστούς που είναι απλοί ακροατές. Ό,τι και να πουν δεν έχει εκπαιδευτική αξία για μένα. Αν ήθελα να ακούσω 10 μπράβο θα την έστελνα. Αντί αυτού, τι στέλνω σε ανθρώπους που εκτιμώ μουσικά, λαμβάνω 3-4-5-10 παρατηρήσεις και προσπαθώ να βελτιωθώ. Για να το θέσω και αλλιώς. Ποτέ δεν έδωσα σημασία σε κριτικές έργων τέχνης αν ο γράφων δεν έχει υπάρχει καλλιτέχνης στο πεδίο που κρίνει. Όπως και δεν ακούω δημοσιογράφους που μιλάνε για ποδόσφαιρο, αντίθετα προτιμώ να ακούω αναλύσεις ποδοσφαιριστών ή προπονητών. Έξω απ'το χορό όλοι κελαηδάνε. ?

Γιατί εσύ fusion έχεις τουλάχιστον προσπαθήσει να παίξεις 5 νότες στη σειρά που θα βγάζουν ένα μουσικό νόημα, που θα προκαλέσουν συναισθήματα, που θα σε ολοκληρώσουν ως ύπαρξη. Ο απλός ακροατής δεν το έχει κάνει αυτό, δεν ξέρει πόσο δύσκολο είναι, δεν ξέρει τι θυσίες απαιτεί, δεν ξέρει εν τέλει τι ακούει. Εγώ δεν έχω ιδέα από κρασιά. Αν μου δώσεις ένα χύμα κρασί των 2 ευρώ/λίτρο και ένα πανάκριβο μιας εξαιρετικής χρονιάς δε θα καταλάβω διαφορά, μπορεί να προτιμήσω και το χύμα γιατί αυτό έχω συνηθίσει. Τι αξία έχει η γνώμη μου περί κρασιού; Το ίδιο ακριβώς πιστεύω και για ανθρώπους που ακούνε μουσικής ευρείας κατανάλωσης αλλά απαιτούν βαρύτητα στη γνώμη τους σε συζητήσεις για τους Led Zep, για τους Dream Theater, τους Snarky Puppy ή τον Bach. Το ίδιο πιστεύω και για τους προπονητές του καναπέ που απαιτούν βαρύτητα γνώμης ενώ δεν έχουν πατήσει ούτε σε 5x5. Δεν ακούγεται πολύ δημοκρατικό αυτό που λέω, αλλά υποστηρίζω ό,τι και ο Πλάτωνας. Πρώτα έχει βαρύτητα η γνώμη του ειδικού και μετά του υπόλοιπου κόσμου. Προς Θεού, δεν λέω να μην εκφράζεται η γνώμη του καθενός, απλά εγώ προσωπικά δεν τη λαμβάνω υπόψιν μου.

Άλλος ένας φοβερός παίκτης αυτής της περιόδου, αν και τώρα ξεπετιέται σιγά σιγά ως solo καλλιτέχνης κι ας βγάζει δίσκους από το 2006.

Και 2 διαφορετικοί καλλιτέχνες, για να μη λέτε ότι βάζω μόνο prog. Οι αδερφοί Landreth είναι φοβεροί, μου αρέσουν πολύ τα τραγούδια τους και η αισθητική τους. Κιθαρίστας τους είναι ο Ariel Posen, ο οποίος έβγαλε έναν τρομερό δίσκο, πολύ ωραίος παίκτης, ερμηνευτής και song writer.

Και η μπάντα του Rabea Massad είναι πολύ ενδιαφέρουσα.

Φανταστικός σε αυτό που κάνει και ο Plini, progressive metal θα τον έλεγα, αλλά με πολύ ξεχωριστά στοιχεία.

Σίγουρα μια φοβερά underrated μπάντα των 2000s είναι οι Big Wreck. Καναδοί με frontman, lead guitarist και main συνθέτη τον καταπληκτικό Ian Thornley. Έχουν γράψει τρομερά albums.

Για το παίξιμο δε μπορώ να πω εγώ προσωπικά κάτι, το παλικάρι παίζει πολύ καλύτερα από μένα. Τώρα όλο το υπόλοιπο style και καλά "bring back the 70s", κλπ είναι λίγο έως πολύ γελοίο, αλλά τους δίνει και τρώνε, οπότε πάλι πάσο.

Έφτιαξα μια playlist στο Spotify μόνο με progressive μουσικές που μ'αρέσουν, θυμήθηκα διαμάντια που πραγματικά "άνοιξαν" το μυαλό μου. Ένα από αυτά είναι το παρακάτω.